장음표시 사용
71쪽
inde modo dicitur significare ἐπιτυγχάνειν vel πατάσσειν, παίειν,
Omnem usum vocis βάλλειν quam difficile sit ex tanta locorum copia eruere ipse expertus sum. Quare statim diem. 72 ut res se habeat. Sic melius Aristarchi doctrina explicabitur. βάλλειν τινά id significat quod Aristarchus docuit sed eo non pertinent omnino ii loci ubi βάλλειν sibi adiunctum habet accusativum iaculi e g. βάλλειν ἰον pro hoc accusativo ponitur etiam dativus βάλλειν ἰ Ii et coniunctim βάλλειν τινὰ tip. Iam ubi nullo addito casu solum βάλλειν invenitur, nostrum est iudicare locis singulis sitne is accusativus, qui iaculum significat, animo supplendus, an is, quo homo iaculo ictus quod in nonnullis in medio relinquetur β. Addam, ne quid desit, ἔλκος
Tευκρου, βαλέειν δε εχτμὸς ἀνευγει βαλεειν or επὶ του τρωσαι hoc nunc quidem tantum in cod. V sed fluxit sine dubio ex
a Sie notissimum illud βάυX υτως αἴ κέν τι φδυος Λ γμηαι ossius certe in ea editione, qua ego utor, vertit: ri in fori. Alii malent Wiris fort. 7 βάλλειν eo αυμα lat. rep. III 408 .
72쪽
62 II D Aristarchea vocabulorum Homericorun interpretatione.
II 618 ubi pro ει σε βαλλον διεπερονησα a leg ει σε διεπερονησα . Hoc etiam apponi meretur, quod de in βολος dicitur in cod. B ad A 14 εκηβολου του ἔκαθεν ἐπιτυγχάνοντος' πλειστο γαρ καθεν βάλλοτσιν, ἀλλ' ο τυγχάνot σι του σκο- που' ,,οι κ βαλες τὸν ξεινον 305 ἀντὶ του ov ετυχες 'βάλλειν γαρ κυριως τ ἐπιτυγχάνειν. Innumeri sunt loci, ubi vel praecedente προῖει, ἐφίει, ἀκοντισε βελος et sini consequitur και βάλε vel tota sententia certissimum sit βάλλειν esse percutere. Hinc regula constat: et si quis sorte occurrit locus per se non satis expressus, ex regula aliundo effecta, non pro arbitrio diiudicandus est. . g.
434 cf. ι 55x αυτί ἐφ λπων βάντες ἀερσιποδων μετεκέαθον, αἶψα δ' ἔκοντο. στησάμενοι δ' ἐμάχοντο si xi ποταμοι παρ χθας, βάλλον δ' ἀλλήλους χαλκειεσιν ἐγχείροιν ἐν δ' Εὐις, ε δε Κυδοιμὁς ιιίλεον .Hoc loco per se spectato verbo βάλλειν etiam significationem I petendi convenire quis negaverit Attamen ultera significatio
plurimis locis probata ne dicam melius quamquam acriter intuenti sic visum est certe aeque bene convenit et hoc unice poetam voluisse statuendum est. Sic nisi agimus, ut egit Aristarchus, pro certa firmaque interpretatione indocta evadit fluc-
δ a Meto coniecit; nam ex A nunc oditum est or ἐπὶ του τρωσαι.)M Ita per errorem scripsit et in codice et apud Belikerum recte legitur ἐπιτυχεῖν.
73쪽
tuatio quod in omero nondum satis cavimus. II 358 hos
σκέπτετ ni στων τε ἡοιζον καὶ δουπον ἀκοντων. Quos ita vertit ossius: Aia de gr5ssere trebte de eretumschimmerien erior Stola mi dem Speeris erreichen . Quod speciosum sed salsum est. Etenim ἀκοντίζειν ubique significat apud Homerum petere'. Ergo hic potius loci sensus est: immer a sein Sin damus gerichtot ac Helitor umersen'. De loco specioso, qui est H 242 si intellexoro dubitationes esse, in posterum explicabo accuratius. Locos eos, ubi accusativus verbo non additus, fortasse non omnes recte accepit Aristarchus m 76 hi versus sunt:
Hic Aristonicus: h διπλῆ οτι λιηρος το βάλλειν ἐπὶ τουτιτρευσκειν τί σι νυν δἐ εριφασιν πει. Hoc interpretor: hoc vero loco speciem habet, hic locus speciosus est ut B 809. 169. 499 et verb. ἐμφαίνειν 475. Dolemus hic manca esse scholia. Censuit fortasse Aristarchus hunc locum sic construendum esse τυ δ' ἐπετοξάζοντο βαλλον τε ἰοισι λάεσσί τε τιτυσκομενοι, quo facilius ad supplendum accusativum αιτον 75ὶ ducebaturi mos illam constructionem veriorem ducimus, ad quam legentes promtiores sumus quaeque propter duplex τε
aequabiliter positum concinnior videtur, se δ' ἐπετοξάζοντο, ἰοισί τε τιτυσκομενοι λάεσσί τε βάλλοντες. Sed pro altero sparticipio transiit ad verbum finitum, ut F 48:cis δ' Ἀθην ζ, στασ τἐ μἐν παρα ταφρον ὀρυκτὴν τείχεος ἐκτος,
74쪽
64 II De Aristarche vocabulorum Homericorum interpretatione.
Quod sic vocabuli ἐπετοξάζοντο altero versu latius patet significatio, hoc utrum scrupulum iniiciat, an hanc interpretationem
commendet pMonui supra hac parte disputationis nobis usui sore, quod
certissimo exemplo probabamus, Aristarchi observationes nonnunquam deflexa esse a discipulis. Hoc iudico actum esse
ab Aristonico ad is ir αυτα ὁ συλα πῶμα φαρέτρης, ἐκ rio ἰον), ἀβλῆτα πτεροεντα, ιελαινέω ἔρμ ὀδυνάων. Ibi Aristonicus: ἀβλῆτα cet. ἀθετεῖται - νυν ὁπλῶς βλητον καὶ μηδέποτε βεβλημένον καὶ ἀφειμένον, ου λιηρικῶς τὸ γαρ βάλλειν ' λιηρος ου ἐπὶ του φιλως προέσθαι τίθησιν. At si dicitur ἰον βάλλειν υ 62. χαλκὴν βαλων E 317), recte dicitur ἰὸς ἀβλης. Illud vero dici, quomodo fugere potuerit eum,
qui primus usum vocabuli animadvertit quique vel ad observandum usum vel ad comprobandum singulis locis attendebat quo dipten apponeret, ego non video. Aut non secit observationem aut recte fecit. Ergo, ni fallor, sic statuemus. Apposuerat Aristarchus versu obelum. Sed in commentariis signorum causas non omnibus locis omnes apposuerat, partim quod ipsa nota in rebus saepius monitis pro commentario esset, partim 76 quod in isto more singulos quosque versus notandi non triginta volumina quae nunc sufficere putat olfius), sed vix ducenta commentario Homerico suffecissenti Compensavit hoc aliquomodo, quod non semel sed saepius Commentarios HomericoHodidit. Si quis igitur sectatorum signa eius illustrare vellet ut Aristonicus), nisi omnes Commentarios adhibuit poterat aliquid nescire vel scripto ab eo traditum. Sed ubi Mistarchi manus deficeret ipsi ex disciplina sententiam eius supplebant in quo
errori obnoxios fuisse nisi exemplis constaret res ipsa doceret. 64 Sic illum versum, de quo loquimur, Aristarcho suspectum fuisse puto e argumento, quod apud Apollonium est, lex Hom. a. ερματα . . . ἐπὶ δε του μελαινέων ἔρι οδυνάων μιιεν Ηρισταρχος ἀθετε τὸν στίχον λέγ- οἷον γαρ φησιν L τὸν στίχον
γελοιον rae p. ερεισμα tiιν δυνεῖ λέγεσθα ' παινον αρου εχει του δυναμένου μῆσαι. Quod quidem argumentum et ipsum ristonicus non praetermisit, sed illud alterum de Dissilia πιν Orale
75쪽
65dβλής de suo addidit, quippe qui disciplina teneret: ο βαλλειν πιμηρος ι ἐπὶ του φιλ ς προέσθαι τέωνσι, vel το βάλλειν προέμενον ἐστιν ἐπιτεχειν. quod ille salso interpretatus est eique loco adhibuit, quo non pertineret. 3. III. Duplex vocabuli βάλλειν persi s est, βέβλημαι et βεβολημαι illo de corpore, hoc de animo laeso Homerus utitur. Ira πένθεῖ ν τλ τω βεβουγατο πάντες αριστοι διπλῆ λι ενιοι βεβλήατο και Ζηνοδοτος υτευς ἐπὶ δε τῆς κατὰ χροχην τρωσεως καὶ ἀλγηδονος ἀεὶ τουτ τάττει, ἐπὶ ἐτῆς κατὰ σωμα πληγιῆς οDκδει υτ υς. ex modo versibus inter-Positis exemplum est, quod rem confirmet Drρείδης ν χεῖ
4. Nondum solvi nomen meum. Supra L p. 55 Osten IIJ deram me probaturum II 6 Aristarcheam lectionem non fuisse δε II δασον νηλασεν Ἀπον. Didymus, qui hanc lectionem in Philemonis editione so invenisse ait, eo probare vult certe hoc loco lectionem fluctuasse. Deinde suum addit iudicium, non improbabilem videri hanc lectionem, quippe cum ἐλαυνειν sit ubi de vulnere eminus inflicto inveniatur. At Aristarchus docuerat ἐλαυνειν sic non dici, sed cum ουτάσαι, τυφαι, πλη- ραι eodem loco habendum esse. Hoc ristarchi praeceptum ignorasse Didymum ne putes sed visus est sibi quosdam locos legisse, quo illud praeceptum perverteretur. Unum ipse attulit,
r υκ εγχος ερυτο, διὰ προ δε εισατο χαλκός νειαιον ον ἐν γαστοὶ δια ζωστῆρος ελασσεν. Qui locus quod Didymus voluit non probat, nec est ullus, ut 55 verissimum Aristarchi praeceptum infirmet. ἐλαυνειν τινά nunquam aliter dicitur nisi gladio, securi sim. τον ελαδ υμον
76쪽
66 m. De Aristarche vocabulorum Homericorum interpretatione.
28 ου γα τι πληγέων ἀδαχ ιμων Ουδ βολάων. Hoc igitur docuit, neque vero eo pertinent illi loci, qui Didymo imposuerunt, quibus sive mittuntur tela sive prope figuntur dictum est ἐλαυνειν χαλκον, οἷστον, sim ἐν vel quod saepius occurrit, δι et διαπρο e. g. ἐγα καὶ ἐν δειν se σακει λασ' ἔβριμονεπος 459 269. μεταφρεν ἐν δόρυ πῆζεν ηιω μεσσηρος, 78ὶ διὰ δε στήθεσφιν ἔλασσεν 40. A 448. s. X 284. i-oc λιπεν στιβαρφ ηλγήλατο E 400 cet. n tertium exemplum verissimae observationis Aristarcheae ab discipulis detortae. Sed paene oblitus eram praecepti Aristarchei testem ciere Ariston. ad 48 ὁγμον ἐλαυνωσιν ν διπλῆ τι τι ἐλαυνωσι τυπτωσι καὶ τίθησιν ἐπὶ τγῆς ἐκ χειρος πληγγῆς et ἐλάσαι. s. Apollon. lex. H. ἐλαυνωσι θερι ωσιν ν γαρ ἐκ χειρος τυφις λασις
τῆς H χειρος πληγῆς, ἐλάσαι 'χιμηρος. s. schol ε 132. ubi
iam certissimis vestigiis Aristarcheos agnosces. Vera observatio, quamquam male adhibuisse videtur ad ὁγμον ἐλαυνειν, iam eam ob causam nam de significatione voc. Πιος nunc non quae ram h), quod non dici potest etvnτειν μόνας, sed requiritur cui caedendi, et decidendi notio subiecta sit. - Cognoverat etiam ex illa observatione Aristarchus solum recto seribi ci 32 et x 250 πιυς ελσας ἐκεασσε ti ai ἐν οἴνοπι ποντου, non, quod Zenodorus tenuerat, ἐλάσας v. scholia ad locum priorem. 66 I. Quod quidam philosophorum de genere humano dixerunt, quo propius ab origine sua abfuerit, eo integrius suisse, id de vocabulis verissimum est. Ille qui apud Homerum in plurimis valet, suis certisque finibus descriptus usus nec a tragicis lyricisve nec ab epicis vel antiquioribus vel quos Homeri
77쪽
imitatores dicere solemus Alexandrinis servari solet. Factum idem
in iis vocibus, de quibus modo exposuimus Eurip. Hippol. 684:κεις, ὁ γεννvτωρ ἐμὸς
δ' Mentorabile est, πλήσσειν cuius constans apud Homerum usus est
de vulneribus et plagis prope inflictis do solo fulmine aliis dici πλ. κεραυνῶ is 455. OHI. ιχ lG. e 306. - έλος pro gladio p. Soph. Trach. 884 ex vulgari interpretations. Sed Hormannus sto alio modo adornavit. --ἰτεiai Hyacinthi vulnus Bion VII XI 4.ελ ξ υλης est ap. Hom rara Heto δ' oῖστος ζυμλῆe, quod ei-ringius in Commentatione d subst copui. p. Hom. p. 2 recte explicat εν βέλος ων. Quod transsorri potos ad nocto δρυβελῆς Halleut A l. Sic explicuerim quod apud eundem scriptorem legimus Q 0 νίκης λυ-πρδωρον κDάτος i. e. νίκης κοότος γλυκυ δωρον ν Sed ib. 446 αἶψα δὲ νῶτα καραβου ζυ λη περιβάλλεται ἀμφιχυθεισα nec illa explicatio 7 valet nec ex Homerici sermonis lege hao Mλη sunt. Cf. mpQdocles . 234 304 αντα εχ ἐν ni ὀρυβελεῖς χαῖται νωτοις ἐπιπεφρίκασι Hal. 225 ὀρυβελεῖ ἐχινοί . λοισιν ὀξυβελέσσι Cynog Γ 399 pro eo quod
ἰθυς ἀκοντίζει μαλερον βέλος eoniicit se dessendit obeckius i. p. 270. Paralip. p. 266.
78쪽
6M II De Aristarchea vocabulorum Homericorum interpretation8.
6 Oppianus perturbare sibi non minus quam tragicis licere putavit, haud ignarus ille prisci sermonis proprietatis. Ε 260 αγχι 80ὶ ὁ θῆρα βάλλoxae, υταζουσι - Quint. m. 71 και ρ
Γ 62. H 117. I 275 cf. 240). Apud eundem legimus πληΚας χεριιαδίων94 et πληγαί do iactis lapidibus I, 120. Noe illud
Homericum θείνουσι σιδηρεθσι βολ Opp. Hal. 40l. Etenim hoc etiam verbum θείνειν certum apud poetam usum habet in gladio aliisque prope laedentibus. Ex Quinto praeterea notavi quod videtur apponendum esse. Scit illae breviores forma βλησαι, βλῆτο βλῆσθαι, βλήιμενος in Homericis non inveniuntur nisi si quis percussus dicitur βέλει quodcunque est sed
Quintus dixit βλήμενος ἐν κονίησι Γ 316. E 184 ς 456. βλήμενος κ dispomo I 193. Denique βεβλῆσθαι et βεβολῆσθαι
promiscue dici a recentioribus, iam obeckio observatum ad Phryn. p. 589. βλγηφιενος ἄλγεσι θυμον Qu. Sm. E 459 contra Apollonius ausus erat I 262 merum et nudum βεβολημένη dicere pro λυπη βλαβεισα, δυσθιμουσα, ut scholiastae paraphrasi utar: μ)ήτηρ μή αυτὸν βεβοληιμένη. Dixit do eadem re Butimannus ad Mat. 492, qui si Aristarchi, si obeckii memor fuisset, o fasse facilius quid doceat intelligeremus. Haec poeticae dictionis discrimina cognoscere utilissimum: et velim quidquid ab Homero posteriorum poetarum oratio invocabulorum usu differt aliquando ita in unum colligi, ut in Attici vulgarisque sermonis discrepantia a veteribus iactum est: nos tamen haec ideo hoc loco perlustramus, quod quasi pro Aristarcheae operae complemento sunt, qui nec Alexandrinos 81ὶ sicubi ab Homero desciverant notare praetermisit ut in Callimaeho secit, v sch a 499). Deinde hinc intelligimus, ad Aris starcheam doctrinam epico cursum suum dirigendum esse non
censuisse. Quod in grammaticis et orthographicis docte solle terque demonstravit Gerhard lect Apol p. 91-97. Idem invocabulorum significationibus apparet. Nec mirum. Non est quod haec istos vel ignorasse vel improbasse putemus, sed Homericos esse noluisse λ. Quid censes nescivisse Quintum
M o Alexandrinorum imitation Homeri dixero aerius Choer. VIII.
79쪽
Smyrnaeum, equites pugnantes ab Homero non induci pis ipso in id carmen induxit, quod nisi istorum morem cognoveris Homeri imaginem prae ceteris reserae exspectaveris v. S 186. I 2. A 184. Cf. equitum certamen in ludis funebribus 1545. Nescivisse eundem apud Homerum ambrosiam cibum esse Deorum non potum Attamen ipse nihil dubitavit scribere 39
phiodorus ad visenda Graecorum castra Priamum cum senioribussaei mulis vehi, 241o δε θοῆς τρῆας πο&υξαντες προαις ἐκ πολιος κατέβαινον liti IIo iam βασιλῆῖαλλοι δημογέDOντες. Sed apud Homerum mulis curru iunctis non utuntur nisi advehenda onera Quod Tryphiodorum ignorasse eo minus credere decet, cum de Priamo vehiculo urbe egresso scribens non posset non meminisse simillimi loci Homerici 2 324, quo ipso loco Priamum equos agere videmus, plaustro contra, quo dona portantur, subiunctos mulos Sedaryphiodorus posterioris, imo sui aevi morem expressit v. Schem c. HI). etatem quidem suam illi epici tam non dissimularunt, ut Quintus similitudinem 82ὶ a bestiariis sumserit,is 532. Alexandrini cum epica carmina condere aggrederentur non id egerunt, ut ubi Homerus vel sabulas vel mores et instituta vel dicendi artificia vel sermonem Graecum reliquisset, ibi et ipsi pedem sisterent itaque illum exprimerent quasi aliquis Iliadi proximus hapsodus qui nullum aliud haberet exemplum. Sed ut saeculis superioribus poesis Graeca per gradus progressa est, nunc per aliquod tempus in imitatione consistens, nunc commutato partim audientium est 69derio partim converso litterarum statu partim ingeniosum propter
vel certe audacem novatorem novos colores assumens, sic Alexandrina poesis usa est iis, quae saecula ante paraverant; quorum
illa non tantum imitatrix sed amplificatrix et novatrix esse voluit quod nisi ita esset, non haberemus huius poesis picae historiam suis aetatibus et terminis descriptam. Et noluerunt
II, Gerhardus ieet Apoll. c. VI, eicherius do Apollonio p. 37, Loebe
80쪽
70 II. De Aristarchea vocabulorum Homericorum interpretatione.
grammatici esse sed poetae. Ad imitandum vero Homerus iis cum aliis poetis multis uno eodemque loco erat, nisi quod Homerica et ad memoriam promtissima et omnis Graecorum poesia per viscera serpentia etiam ultro scribontium stilum subibant saepius velut hodie fere qui scribunt idyllia ossianis frustulis apparant. Quamquam Alexandrini haec ipsa declinassent studiosius, nisi in antiquiorum poetarum locis vel exprimendis vel adiuubrandia Graecorum ingenium etiam antiquitus aliquid sive doctrinae sive illecebrae quaesivisset in momentis constat Saheorum imitatio attamen sui iuris suaeque aetatis et voluerunt esse et erant. Homericis vocabulis ad haec ut me reseram),7 Homerica vocabulorum significatione et structura non contenti
longorum saeculoriun remotarumque regionum thesauros recludere et ipsi condere nova et deflectore et laxare antiqua, ut sicut anto gliscentibus aetatibus poetici sermonis fines prolati sunt, item per hos extremos Graeci carminis molitores actum esse inveniatur. Sed his et imitandi et novandi institutis utrum elegantiae veritatisque se finibus continuerint an secreta car-M Mockh. tragg. r. α XX. - Dixi, universe hos poetas non alio modo imitatos esse Homerum quam lios antiquorum. Nam si quid ex carminibus aequalium transtulerunt, ut ipso quaedam Apollonius a Callimacho v. Gertardium et Naerium de Hecale), Virgilius honoris causa ab Gallo Vosa ad clog. II , id minus ad rem nostram pertinot. Illa igitur imitatio duplex est, una stricta, quae etiam integros versus transsumit; ut alii ab Homero, sic Apollonius ex umeto v. eicher p. 206 et Latini poeta versus Ennianos. Altera est, quae cumen doctrinamque quaerit in exemplari deflectendo, non ut lateat imitatio sed ut pateat,
quia est illud Oppianiraal. Γ 147
Cui generi non putaverim absimile suisse, quod Aeschylus dixit ιγένεια λέαινα Hesd. Similia quaedam sunt in iis, quas Gertardus roconsulti. 84 sqq. Nam si quis pro Homerico πάτονἈνθρωπιυν λεεινων dicit tolβον ἀνθρωπαν ἀλεείνει p. 8), is non celare studet imitationem sed dum ita
exprimit exemplar, ut necessario agnoscatur simul suam quandam venditat copiam. Quod illis haud raro contrario cessisse et pro ubertate apparere inopiam, imo adamasse hoc genus, quod tamen me novis inventis facilius est, nec abnuo nec sententiae meae adversatur. Sed eodem genere imitationis extra Homerica quoquo usi sunt, ut ex multis ad Apollonii exemplar actis, quae Gerhardus ex Dionysio aliisque proposuit, intelligere licet.