장음표시 사용
141쪽
3. πασασθαι σκοτιος et παρθένιος.
γίνεται, χῖν μή τις κορων θυμαλγέα νηδυμ
τουνεκα dare' ἐπάσαντο καὶ res ενοι Ἀχιλῆος et
τοῖσι ει πασσαιιένοισιν ἐπηλυθε νήδνιιος πνος. Illud δαῖτα πόσασθαι loco Spitetnoro collectos asser h. LΚoeehly Quinto amiliare. Σκοτιος et παρθένιος set duobus locis Homerstas, ussus occurrunt, nihil, Urunt. Z 24 σκοτιον ὁ ε γείνατο ιήτηρ si διπλῆ or τοῖς μὴ ἐκ φανερας συνουσίας λα αἱα δἐ μίξεως γεγονυτας σκοτίοις καλεῖ, τους δε αντον καὶ παρθενι ovo Sc. II 180 uJωρος - παρθένιος, τὸν τικτε χορε καλὴ Πολt ιγήλη Mercurio): τι παρθένιος λέγεται ὁ ἐξ r παρθένου νομι ιιένης γεννώ1ιενος, σκοτιο ει ὁ κατὰ λαθραίαν μίξιν καὶ ου ἀπ νοιιhιο γάμου.
Scilicet misero se cruciabant quasi his Homori locis σκοτιος et παρθένιος diverso sensu dicta essent v. Eust 502, 29. 22 4 l), cum tamen et priore loco, ubi do Bucolione narratur: ἰν τιὸς ἀγαυο Aaοριέδοντος, πρεσβυτατος γενεὴ, σκοτιον δέ ε γείνατο μήτηρ, nihil aliud significetur quam altero, Ac matrem eum peperisse ante nuptias. Hoc igitur monuit Aristarchus utroque loco idem dici, et eundem dici posse παρθένιον et σκοτιον, quamquam propter varias causas, παρθένιος quod ab innupta
142쪽
132 II. De Aristarche vocabulorum Homericorum interpretation .
ἀνέκδοτος apud Apollon. m. s. παοθDιος in lucem editus
sit, σκοτιος quod secreto concubituysi.
7 Aristarchi observationes tantummodo duos loco Homeri specta- l37ybant. Ceterum rectissime in his vocibus ad tymon hic minimo obscurum recurrit. Propria et origini debita notio tonenda, unde si universe spectes facile est intelligor non semper παρθενίους esse σκοτlOυς, Vel contra. LIαρθένιοι dicti Tarenti coloni, iuvenibus nati, quos iusserant Lacedaemonii συγγενεσθαι ταῖς παρθένοις πάσαις ἄπαντας v. Marx Ephor. D. 53 . Η σκοτιοι non erant. Vocis origini si inhaeres, illud Euripideum explicabitur quod Hormanno offensioni fuit, Alcest. 996
φθlνουσι παἶδες ἐν θανάτφ. Hoc loco vehementer displicuit He anno deorum spurio filios is poeta commemorari, quare σκοτιοι ad φθίνουσι trahi iubet, ut intelligantur, qui ad Orci tenebras abstunt. a in idem dubito an ab auditoribus σκοrιo et παῖδες una audiontibus haec in aliam sententiam accipi potuerint quam quo hodie primum legentibus propendet animus. Neque vero res invenusta est, modo ne vertas deorum spurios filios, sed clandestino amore genitos ut vocabuli primigonia notio tonoatur ut alibi. Et cf. Phot. p. 630.3 ὐπὸ σκοτφ δε γεγονώς σκοτιoe, περ ἐστὶ λαθραιος Sed Apollonius videtur mihi, quod Homerum pravo intelloxerat, falso atque inepte hoc 13 Vocabulo usus esse Narrat Hypsipylo I 10 Iasoni maritos ab Thracia expeditione reduces expulsis uxoribus captivas virgines secum habuisse: σχέτλιοι - μεν δηρον ἐτέτλαμεν, εἴ κέ ποτ' tirις ὀψὲ μεταστρέφωσι νοον τὸ δε διπλοον αἰεὶ πῆμα κακὸν προύβαινεν. τιμάζοντο δὲ τέκνα γνησι ἐνὶ μεγαροις, σκοτ lx δ'Ἀνέrελλε γενέθλη. Hic prosecto non colatur concubitus. Sed, ut dixi, omerico exemplo abusus est, a quo putavit σκοτων dici quicunquo non iusto editi essent matrimonio. o Calliinache roite αὐτι σκοτίους ἐμπελαrειρα τέκεν D. CLXX indieari nequit sed vidptu recte dictum suisse: clam uxore.
143쪽
3. μῆνις et χόλος Ddo et εἴσω, κεῖθι et κεῖσε.
sit vera explicatio O 122 ενθα κ τι εἱζων τε καὶ ργαλε υτερο αλλος πὰρ Λιὸς θανατοισι χολος καὶ tiῆνις ἐτυχθη οτι ἐκ παραλλήλου si ἰσοδυναιιουντα ὁ χόλον καὶ τὴν xjνιν. Cautum igitur ne quis eiusmodi locis se ipsum vel poetam cruciaret differentia extundenda. Surusit hinc Apollonius III 337 ιδ' παλυς ει στευται διιειλίκτοιο , ὁ θευαλγεα ιιῆνιν καὶ χολον. Sed falsus fuit in etymologia Apollon lex. p. 550ιιῆνις μιιεν Ἀπίων-άνης l. Hανία)' ο γαρ οργιζουενοί πως uaίνονται. Ἀρίσταρχος ἐ κοτος πολυχρονιος, ἀπ του ἐγκελ 34σθαι Scripsit, ni salior, ἀπὸ του ἐπιΩενειν ἐγουν ἐγκεῖσθαι. Eust. p. 8, 14 οτι iaῆνις κατὰ τους παλαιους ἡ ἐπιιιενουσα πή.
Eνδον et ει σω, κεῖθι et κεῖσε, stem iri adverbia quae motum et statum si Ginne a Romero
, διπλῆ λι Ζηνόδοτος γραφει εἰ δέ σφιν κἀκεῖσε ' στι δε
ἀντὶ του Θως ὁ εἰ εἰς ἐκεipo τὴν τοπον πολει/ος ἐστιν, αλλ' ἐν ἐκείνω Behherus prora emendandum esse suspicatus est o δε δε recte, ut opinor. Reliqua ut intelliges ex schol. Dissiligo by Ooste
144쪽
134 α De Aristarchea vocabulorum Homericorum interpretatione.
udis 346, in quo quae peccata sunt supra correxi in v. ,δε sic scripta suerunt: . . . κἀκεισε κα εοικεν ἐξειληφεναι τὸ ,ευδε γαρ βοισαν Ἀ346 et Oπικως, στι δἐ . .. 76
fusionem in hoc genere Homerum decere putaverint nullum melius exemplum quam quod ruerunt sicut Chrysippus qui illud 135 o rci ἐγ- Πωων ἔνεκ' ἐλυγον αἰχ/ι ἀεὐνδειρο αχησόμενος - A 52 explicarent hic proeliaturuου'. Onurus p. 49 l. t. M. 259 4. Schol. h. L Quos haud veri dissimile est causum suam sublevasso eo loco quem ab initio posuimus, καὶ ι sis donπον ἐκοσιι ει, vel similibus v. schol. A 152), quos pingui Minerva interpretarentur. Plut poes Hom. β' 63 καὶ ἐπιωγήμaet τινα ἐναλλάσσει τοι εἰς rouo καὶ τοι ἐν orio καὶ tot ἐκ τοπονα διαφοριος χρω/ιενος, , οἱ δ' vici νοὶ δ' libri ετερ υσε κάθι - ζον 151 ἀντὶ του τερεοθι καὶ ,Aιa δ' ἐγγυθενηλθεν H 219 ἀντὶ του ἐγγίς. Haec subtilius intelligere docuit Aristarchum iudicii acumen, accedente ut solet uccurata On- l40 suetudinis Homericae cognitione. tenim cum his rationem habent hae observationes Λ 26 Σκάνδειαν δ' ae 3 0κε , διπλῆ 5et outio εἶ εν reicio εις Σκάνδειαν ὐπέστειλεν, εἴς δεπενθετο o Λυπρονδε Arai ἀντὶ et o εἰς Λvπρον ἐκουετο δια τὰ διαγγέλλεσθαι ἐκ et Ono εἰς tono M. A 21 xl ιαλχῆ)ori ioco ειρηκεν εἰς Κυπρον κοDεet διὰ et εἰς tono ἐκτοπου dic γγέλλεσθαι stolo τοι Σκάνδειαν δ' ιρα δευκεν 77.
145쪽
3. ενδον et εἴσω, κεῖθι et κεἴσε.
χοσε κουειν. Alterum schol. Ἀρισταρχος et πλῆρες ἀκουειπάντοσε Ζηνοδοτος πάντες ἀκουεινμ διὰ του . Videtur scribendum παντος et διὰ του ς. Quanaquam Velsenii et
V Ribbeckii Philol. VIII p. 712 coniectura est Zenodoti lectionen fuisse πών ἐσακουειν. Mature haec adverbiorum confusio grassuta et apud recentiores epicos, elegantiam hinc ut videtur quaerentes, pervulgata: 136hymn. Merc. 6 ντρον Θευ ναίουσα. Quo loco de Homerico εισε erravit Ilgenius nec fidem ieruit, quam ei obeckius habuit ad Phryn. p. 128. Quamquam hoc ipso loco fortasse ultera lectio antiquior est ἄντρου ναιετάονσα παλισκίε ν, quae nunc est in eiusdem hymni fragmento quod pro septimo decimo carmine circumfertur in hymnis Homericis Apollon H
7 Πάροιθεν Οχεσθαι pro θυραζε Oppian Hal. A 53. - Ἐνδοθεν apud Homerum iam, ut ἐγγυθεν, χεδοθεν, alia, pro ενδοθι dictum. Et Quintus e g. cum dicit ἀχν ενος κεα ἔνδοθεν Γ504 et similia, fines Homericos non egreditur. Dissicilis quaestio, sed accuratissima perquisi-
146쪽
136 II De Aristarchea vocabulorum Homericorum interpretatione.
l42ὶ sativo ten observatum Aristarcho D 145 1λιον εἴσω si διπλῆ οτι οπικως αντὶ γῆς προθέσεως θέλει γαρ εἰσιεῖν εἰς Iλιον. f. ad 184 199. A 1. Cum genitivo coniunctum bis apud Homerum habemus 9 290 in Veneris et Martis amoribus ὁ δ εισω δωυατος ξει, et ri 13 καρπαλίμως περοιδὸν ἐβyni σατο δωματος εἰσω - Recentioribus picis consueta haec constructio Apollon 35T. 372. 390. II 3. 5. 136 κεδασθεν εισω Βεβρυκίης, ' ιυκου Πορον αγγελέοντες . 577. III 311. Opp. Hul Γ 380. A 1ll. 399. E 539 c. acc. Λ 169. 389. 164). Quint , 177. Nonn. V 244. 314. Sed - cum dativo est Oppian Hal. I 37 ἐου λαγονεσσιν δεκτο Sic enim Schneide-tione dignissima, in his adverbiis in θεν exeuntibus quousque iam Homericis temporibus unumquodque a propria significatione discesserit, quo deindo haec libertas progressa sit. . g. Q 07 νυν δ' ἔκαθεν πολιος κοίλν ἐπὶ ν υσὶ ιε χον tui. Sic Aristarchus bona haud dubio monumenta secutus Zenodotus et Aristophanes δὲ εκάς. In eodem versu E 791 utrum Aristarchus dederit non traditum. Hoc unusquisque sentit μάχονται ἔκ θεν πολιος vix primam originum migrasso, quod sic dictum est ut norριων radiων της πολεως μάχονται. Iam hoc Aristarchum iure movebat,
etiamsi non invenisset in Odyssea ρ 25 ἔκαθεν δέ τε ἄστυ φατ' εἶναι illi simillimum. Sed quod Apollonius scripsit Irai do Borea Orithulam auferent ex Attica in Thraciam καί μιν ἄγων καθεν sernhin Σαρπηδονίην 3θι πέτρην
hoc, quantum intelligere licet, omerus non dixisset, sed κάς. 492ως tinxθωρ κος Μενελαου κυδαλίμοιο πολλὸν ἀποπλαγχθεὶς κὰς λιτατο πικρὸς δωτος. s. e 496 λίην γαρ ζων κα ηλθομεν et o Dom3' ἄρ' εr δην Τολέμαχος ξεἰνοιο κα τραπετ . Hoc adverbium non otigiti 37 asel ad Pind. l. III vol. I p. 140. Utinam placuisset viro docto et hoc loco et aliis copias, quas fere haud contemnendas habet, non per saturam effundere sed ordine spectantium oculis exponere. Vocabuli ipόθεν pro ἐφου positi complura habet exempla Homerus nunquam si posuit.
147쪽
rus ex boni monumentis edidit pro ενί, quod equidem non dubita quin recte secerit. αγο νεσσιν ex epicorum more in
Hunc locum non extrico. 213 4 διπλxi Ora ενεικανειρυκεν ο βασταζηιένου Dτου do Diomede vulnerato sermo est δι τὸ τραυμα Hinc intelligo hoc voluisse interesse inter φερω et arto, ut φερειν dicamus si quid ipsi humeris vel manibus nostris serimus, contra γειν. Quod bene dictum et longe verius quam id quod deinde plerique secuti videntur obruunt hoc inculcantes grammatici animantia duci, inanimantia ferri . Quasi qui vehiculis et seretris argentum praedamque ducit non 38 dicere possit χρυσον circo et similia Hinc intelligo, non Ari- i 43ὶ stonici esse schol P 163 τι ἐπὶ ἀσνυχων ὁ ἀγοίμεθα. Sed Aristonici erunt haec ad I 512 δωκε δ' ἄγειν λαροισιν περθυμοισι γυναῖκα καὶ τρίποδ' υτευεντα φερειν leo τὴν διαφορα του γειν καὶ φερειν. Item ib. 263 ιππευσιν - πρ υια ποδωκεσιν ἀγλα αεθλα θῆκε γυναικα γεσθαι, ἀμνιιον εργεἰδυ7αν, καὶ τρίποδ' ὐτευεντα δε συνεκδεξασθαι δει τεῖ , καιτριποδ' υτ οενταμ et φέρεσθαι ἀκριβης γαρ ὁ ποιητὴς περὶ τα ἀκτα καὶ φορητά. Denique s 367 de Priamo ει
τίς σε ιδοιτο - τοσσάδ' o νεί- γοντα ετ αγον τα ειρηκεν vφεροντα ' ο γαρ αυτὸς ἐβάσταζεν Haec bene quadraro videntur, modo uo necesse esset credere Aristarchi doctrinam quibusdam finibus circumscriptam fuisse, quos vel migravit Aristonicus vel ego non video. Etenim res non vera est, nec Veram esse tam expressis tamque vicinis exemplis probatur, ut Aristarchum si quidquam in hoc genere hoc tamen fugere
non potueri m502 Priamus Achilli dicit: νερε δ' ἀπερείοιαποινα φ 196 καί τις θεὸς αυτὸν ἐνείκοι 20 ἀγάγοι δέ εδαβιων. Ninunc canonem migrari mullis poetarum exemplis ostendit Schradera uus. p. 128. Quod vix operae pretium erat.
148쪽
138 II. De Aristarche vocabuloriun Homericorum interpretatione.
IIέλπεσθαι et ιολπή semper voluit apud Homerum dictum esse de ludo, et maxime do lusu saltationis, non de cantu. De his vide Friedlaenderum, a quo nobis omnia hic petenda sunt, ad Aristonicum A 474. Ad c 101 hoc scholion habemus, quod vix dubitandum est quin Aristonicum reserat: τῆσι δἐ Ναυσικάα λευκευλενος σειο ιιολ
τέρπε ἀκοτων Ad ultimum igitur versum: ἀθετειται ori νομίσας τις τὸν Ἀπολλωνα Ιαιήονα ειδεῆσθαι προσέλὶ κεν avτον. καὶ γίνεται δισσολογία προεψrηται ore οἱ ὁ παν ιιέριοι ριολπὴ θεὸν ἱλaσκοντο . Hoc nunc inspicientes meminimus quidem eodem modo lectum esse a scholiasta Dionysii gramm. p. 737, 3 πάλιν ἀλλαχον ιιέλποντες λάεργον δεi τὴν στίχον τουτον βελι ζειν. ιένοντος me ντου γίνεται ἀκiρος δισσολογία προεἱerna γαρ μοι δἐ πανημέριοι ιολπῆ θεινι λύ- σκοντο : sed tamen debebat scribi προείρηται γαρα καλὸν ἀελδοντες παιήονα Deinde quod gravius, ut a Friedlaendero monitum, apparet ulterum momentum excidisse quod ιέλπειν pro ἀείδειν dictum osset. - Licebit igitur de Aristarchea opinione haec sere dicere. 1 Ad eam quae postea horum vocabulorum iam inde ab Hesiodo sere sola valuit significatio in Homero etiam explicando pronos inveniebat, ita ut cum Nausicaam illo loco Odyssea famulis μολπγῆς αρχεσθαι legerent cecinisse eas intelligerent salso ut hic sacile patebat. 2 Doeuit igitur primitivam vocis significationem esse potius ludendi: quod ex vocabulo μέλπηθρα apparere, item in pile Nausicaae, denique in quibusdam exemplis saltationis lusum offerentibus Diqiligo by Orale
149쪽
ἀιινιιονος Nouom. τοχιν ει ιιέγ δ υιι περιστενπῆεeto ποσσὶν νδρεῶν παιωντευν καλλι curio τε γυναικων ast 145. In quo certe exemplo pronum videtur intelligere desiderium lusus et saltationis, ut haec duo explicative coniuncta sint, non desiderium cantus semel excitati porro audiendi, et saltationis.
Quamquam ubi idem versus est N 63 πάντιον tiἐν κορος ἐστί, καὶ πνου καὶ φιλοτροος ιολπῆς τε γλυκερῆς καὶ uvsιονος ορχημιιοio, longe melius videretur si intelligi possent in enu M0meratione quattuor res amoenae seiunctae nec imissum esset
unum illis temporibu tam amoenum visum quam cantus. Et eodem serimur comparato loco φ 430 cum ci 152. Ille est νυν ὁ ωρη καὶ δορπον Ἀχαιοχιν τετυκέσθαι ἐν φάει, αυταρεπειτα καὶ ἄλλεος φιάασθαι ολπὴν καὶ φοριιιγγι τα γαρ τἀνα Dium δαιτος quod putes idem esse ac ιολπι τ ορχη-Gμ τε τα aeo ἀναθή/ιατα δαιτυς α 152, ita ut illic, ολπή sit quod hic π ηστίς et φορυιγξ, cui per se cantu coniunctus cogitatur, quod hic ολ I. Restat ut hunc ipsum locuma 15 accuratius inspiciamus αὐταρ ἐπεὶ ποσιος καὶ ἐδηαίος ἐξ ερον εντο ινηστῆρες, τοiσι μἐν ἐνὶ φρεσὶν αλλα ε/ιηλει, ιιολπι et προτις τε τὰ γαρ et ἀναθη/ιατα δαιτος κῆ-ς δ'
ἐν χερσὶν κίθαριν περικαλλέ' θηκεν Dritio i, ὁ ἡ ἐειδε παρα ινηστηροι ἀνάγκη γ τοι ὁ φορυίζων ἀνεβάλλετο καλὰν ἀεί
καὶ ἀοιδαὶ Incipit canere, proci primum sedentes et attenti illum audiunt 325 τοῖσι δ' ἀοιδὸς ειδε περικλυτος, ι ἐσιωπὴ εἶρtτ' ἀκουοντες ὁ δ' Ἀχαιάον νοστο αειδεν - et post demum saltum etiam addunt 42 οι δ' εἰς ρχηστυν τε καὶἔuεροεσσαν ἀοιδὴν τρεφόυενοι ἐρποκτο, ιιένον δ' ἐπὶ ἔσπερον ἐλθεῖν Quod in memoriam revocat illud e 605 βῆ ἐς ἰὼεναι tiεwυας, λίπε δ' κεά τε έγαρον τε πλεῖον δαιτυιιονωπι ι Diqilige by o ste
150쪽
140 H. De Aristarche vocabulorum Homericorum interprorutione.
ῆμαρ. Haec omni cum considero Aristarcho in μολπή cantus significationem excludenti assentiri dubito. Sed hoc tenebimus, μολπή et ἀοιδή, μέλπεσθαι et ἀείδειν non prorsus idem esse, sed sic dici cantum quatenus lusus et delectatio est. Nec sane est cur non iacile credamus ut ex ludorum genere praecipue sic dictus sit saltus, non item iam illo tempore dictum etiam esse cantum, nec tantum vocis, sed ubi res ferebat fidium etiam, vel utrumque coniunctum. Sed id non credemus, omerum his vocibus uti potuisse quod iam apud tragicos reperitur, ut intelligamus quousque ab origine sua temporis abusu progressae sint de cantu etiam lugubri. - ωιλοθρήνοισι ἐl4 μολπαla ιλινα Boistyoς ειδε Nonn. Ι 81. πενθώδι μολπῆib. 136. Sed videndum an ut substantivi esse credimus, ita verbi quoque μέλπεσθαι exempla apud Homeram sint, cantandi significationem praestantia. Quae si non essent nobis potius casu non esse putandum esset Aristarchus igitur hoc non tulit. Et A T illum versum, ubi est ιέλποντες 'Eκόεργον carmine celebrantes', spurium esse sucile credimus, et fortasse ne iste quidem solus. Praeterea seruntur loci tres vel potius duo, idem bis 2 604. QT et ν 27. De quibus vide Friedlaenderum β'.
Qua apud Athenaeum V 9. 10 p. 18 sq. do versibus d 5- is dicuntur, Aristarchum illos reliquisse, in hoc mihi error esse videtur Athenaei ex libro, quem anto oculos habebat, negligenter exscribentis. Ne illud urgeam, ita eum loqui quasi isto versus omnes no invenerit quidem ibi Aristarchus in exemplaribus, sed ipse intulerit Vocabula, quibus utitur προσσυνφpεν Ἀρίσταρχος et ἐμβαλων ρισταρχος εἰς το
συμπὁσιον L O προσηκε ei Iove certe hanc speciem praebent ita, ut
postquam Eustathius Athenaeum exscripserat, ex ustathio deindo in scholiam Pad xl Pres venerit hoc modo φασὶ τους recto sine dubio Dindorfius edidit ε' Ε L p. 480 18 προσσυντρε του πέντe Uri χοὶς τουτους ozιχου τουτους μιῆ εἶναι του χῆρου, ἀλλα του Αρισταρχου. Quod ridiculum est. In Athenaeo multa quaeri Possunt e. g. eur . 10 versus scribantur non quinque, sed tres omissis illis μετα δέ σφιν ἐμέλπετο θεῖος ἀοιδὸς φορμIζων, ita ut ab Aristarcho dicuntur adornati esse W604. Sed confitendum es Aristoniceis quoque scholiorum paucis illis verbis relicti adra 19, qua supra exscripta habes, nos videri in devia duci. Attamen id tenero soleo, non esse quod non possitissae.