장음표시 사용
321쪽
311 ἐν Λεροις φαιιεν Scilicet quod privativum esset, A 301 quod semper lenem spiritum habet A ad K 466 δέελον dici ευδιμον an του γήειν cod. 328ὶ-εις , φησὶν ὁ Ἀρισταρχος, τ3 ευρετον Alterum schol ταυτον ἐστι τψ δῆλον διὸ καὶ τρι reti an τέλους et ὀξεια, καὶ γλου- ται et δευτερον . An fuerunt qui de cogitabant Hoc eo magis puto cum hac ratione fuerunt etiam qui vocabulum ευ-δεkλος explicarent, . Buum Ieril. II p. 190. c. et ευ της ε7λης ἔχουσα inserto δ et cum aspero scripta, schol. 21 Elym. cl. us 1613. - Quod illi do Aristarcho traditum in δέελος salsum est; hic enim ut δέελος acceperit testis
322쪽
3. Maximam partem Homericorum exemplorum absol- 329 vimus. Extra Homericos quoque cancellos idem in mediis vocabulis usus grammaticus aspirationis, eaedem quaestiones a doctis linguae Graecae perscrutatoribus celebratae. Sic Galenus de verbo στενυγρωσαι exponens: πυκνουσαι δεῖ τα πaec Io προσηκοντος υρωμένα διὸ και τὴν δευτέραν συλλαβὴν του στενυγρcυσαι φιλουντας, ο δασυνοντας ἀναγνωστέον ἐστίν
Praecipue in homonymorum ac synonymorum significationibus disparandis spiritus ratio observata est. E. M. 406 8 εφια:τὰ ἀπ λογων χοντα hoc voc abest ap. Suid. s. φια παίγνια Oio επε επη. και φιλέφιος δασυνεται ιἐν φιλοπαίγ- ιων φιλοῖται ὁ φιλολογος ad quae conferenda quae de ἐφιάασθαι commentati sunt, in primis p. tymologum atque apud Eust. p. 1831, 1. Eodem, nisi prorsus salsus sum, aliae duae pertinebant Observationes, nunc quidem miserabiliter luxatae vel contractae:
Φίλων ἐν τέ περοι χρηστομαειας φησι δἐ τὶ, δευτερα δασι - νειν Hic primum attendas rem nobis esse cum Herennio illo Philone in synonymis distinguendis diligenter versato tum, si res tanti est, conseras quae in tym Gudiano de voce γέρα dicta sunt neve dubites, haec fere de vocabulo δε ἡ ab illo praecepta fuisse γέρα αἱ τιμαὶ δ ενδ ρ, παρα τι ἐρέω και 330xφιλουται et δευ τερα γι Φα δἐ ειτε τα σκηνο0ματα-εἰ τε-ειτε- διὰ δυο ρ. και et δευτέρα δασυνεται. Illud autem, quod antea posui de vocabulo γέρανος, sic fere scriptum fuisse Disiligo b c Orale
323쪽
Pervenimus ad rem in doctrina de inter piration valdo memorabilem, quod adiectiva composita, si quidem altera pars aspere profertur, aspirationem retinere docent grammatici; sed si eadem adiectiva in nomina propria abierint, abiicere: ευ - ιιων, sed Evaιφυν Π H 167 et Ιολυαιμωm εὐκυαλος, vel a-λος, sed 'Πκιἀλος, υροδλος cum similibus, φίλἱππος, sed nomen proprium ἱλἰππος. h. M. 396, 3 ubi lege συλλαβὴνως ἐπὶ τοῖν ὁπλῶν . 82l 25. Eust. 1396, 10. - . Stura opusc. p. 70. - De Ptolemaeo Ascalonita, quem vocabulorum etiam per principalem spiritum distinguendorum studiosum fuisse ab Eustathio discere licet p. 55, 26 ἀλυειν ἄλυειν , hoc legimus apud Herodianum ad E 76 ειαι ιονίδης φιλοῖ ὁ Ἀσκαλωνίτηρ, ἶνα κυριον γένηται, υσπερ καὶ et Οἱλιππος καὶ Μελάνιππος. Est testimonium de Aelio Dionysio. Ad scholioni 705
recentior grammaticus notulam adiecit, in qua haec traduntur: . . . Λιονυσιος δε ὁ Ἀλικαρνασσευς ἐν τεταρτω Ἀττικων votiάτων
ουτως ἄγη φίλιππος μἐν της μέσης δασυνοιιένης τὸ προσηγορικον ουτως γαρ καὶ ἐν Τηρεῖ Σοφοκλέοvς ἀναγινωσκομεν, ηλιε φιλειποις Θρηξι πρέσβιστον σέλας Φίλιππος δε φιλως ὁ Μακεδων. Aelium Dionysium intelligendum esse, exici sexcenties ustathio ad partes vocati conditorem, Suidae nomine Atticistas insignitum, qui et ipse Halicarnassensis fuit Phot cod. 152 p. 99 e. Eust. p. 228 ιλιος ιονυσιος ὁ Ἀλικαρνασσεις minime dubitandum est: etsi is, cuius per manus haec nobis tradita est observatio, fortasse ipse de eo, quem nos solemus Halicarnassensem dicere, Dionysio cogitavit. Sed illo indoctus homo erat, quod vel vocabuli προσVγορικος Perversus usus indicat *7. Verum vidit illoison praes. Il. p. XXIXult. de rhetore nostro et historico ne cogitare quidem debebat Hartes ad Fabric. . I p. 399 Regulas de aspiratione ab
324쪽
Aelii Dionysii opere unime alienas videri oportere, intelliges ex ust. p. 387, 9 '. 14l7 21 λ'. Et Herodiano universe quidem hoc non contemnendum videbatur praeceptum, et tenuit, ut apparet ex schol. Π 167 νιλωτέον et Eua μονος εἰς ἰδιοτητα προειρημαι quae ipsa Herodiani orba esse vel locutio εἰς ἰδιoetra indicat, quam ille in hac re frequentat et O 05λλ' Sed observavit contra Ptolemaeum cum in aliis tum in utramque partem in compositis 332ὶ cum ἔππος v. Lob. i. p. 356 quasdam emergere exceptiones: sic λευκιππος et similia adiectiva aspiratione curere videbat, Elpinno contra Eustath. p. 24, 25 μωδιανὰς ὁ περι του tu ἐήὐγέθη κατα- ωίλιππον πνεvματισμιο νοήσας τερOior dis τί pi μιν, t Φίλιππος ιιἐν et κυριον ἀξιουσιν οἱ γρα/ι ιατικοὶ φιλῶς λέγεσθaι, δασέ οὐδἐ τὸ ἐπίθετον, ἀγνοουντες, τι κανεν ἔκατερα δυνανται εἶναι κα rcio λευκιππος λέγεται παρα-τροιχ ρ P ἐπιθετικῶς Ἀλλα καὶ Αευκιππος ὀνομάζεται ὁμοίως
φο ἐν τουτοιν του tauo τὴν ρχουσαν, καὶ ου ἐν ιονε ιτυ κυρι DL Haec ultima non accurate tradidisse ustathius censendus est. Nam scripsit tamen Herodianus Μελάνιππον
Θ 276 cum leni Ceterum sacere possunt ad supplenda amerodianea, quae habemus E 6, ubi verbis iam supra adhibitis Evaιιιονίδης φιλο ὁ Ἀσκαλωνιτης, να κνριον γένηται, ἄσσαρκα τὰ iureno καὶ τὸ ελάνιππος haec annexa sunt εστιιιἐν Ου λέγει πιθανοπι δια τουτο γουν καὶ et nousινια vide
8M ci κυάλου ἐφέλωσαν το α παραγωγ γ ν δεράμενοι καὶ ου συνθεσι καὶ ουτιυς η παοαδοσις ἐπείσθη. καὶ ταχα ἐπεὶ μηδὲν ἀλλ ἡ- ωκυ ἐκτος λέξεως σηριαἰνεται. Poteris sere sic haec plenius scribere ex Elymologico s. κυάλου, de quo supra diximus: - σημαίνεται, τῆς αλὰς παραγωγ i ηγουντο καr παρολκῆν κειμένης. ἡ δὲ λοις γενικ ἐν τοῦ συνθέσει ἐπὶ με κυρίων φιλον ποφέρεται et πνευμα, υρναλος uti νίαλος Ἀστυαλος, ἐπὶ δὲ ἐπιθετικῶν το ῖδιον τηρεῖ πνεμα, πολλοὶ ἐνάμιπιἄλφ
καὶ κατα τουτο ἐλέγχεται το κυαλος ψιλουμενον - Θ 276 καὶ Πολυαιμονίδην Ἀμοπάονα καὶ Μελάνιππον φιλευτέον πάντα Τνα κυρια γένηται v. Lehre Herod. p. 227 .
325쪽
ιενον, καὶ Muππος ὁ κω ιικος. Do Πανοριιος admonendi occasionem dederunt λιιιένες τε πάνορμοι- 1953 i. Ex Ptolemaei Herodianique praecepto diiudicandum schol. 33δὶ E 333 κακως σοι δασυνουσι τ υ του Ἐνυευ' διιεινον ae ριλουν αναπέπλασra rae πολεμικὴ θεος, ἐς οἱ νεωτεροι ποιαπαὶ ιον εἶναι φασι τὴν λεα, καὶ δια τοxτο καλεῖσθaι 'μαλιον μητρέυν ιικευς. s. et alterum schol ib. - Hoc dicit, apparere ' v 9 Deam esse bellicam vocabulum igitur proprium esse nec in medio aspirandum. Fuerunt ergo qui tymon finxerant huius vocabuli tale, ex quo secunda syllaba aspirationem requireret e. g. ἡ ἐνιεισα crisio ν, Ach. L E 592. Cornut. nat. D. e. 21. 4. Veterum grammaticorum morem spiritum in mediis quoque vocabulis ponendi qui certe in accuratioribus valuit exemplaribus nostri quoque codices hic illic retinuerunt. Sae 320 pius actum esse in codico Homeri Veneto, observavit Villoison Anecd. II p. 119. De codice Ambrosiano agmentorum Iliadis notavit Mai p. 58 ed. Berol. Spirituum quoque notae coaeVa manu pinguntur formis priscisis et se vel H. Ainuo hispiritus saepenumero praetermittuntur; nonnunquam in vocabulo medio a me observatos memini . t ad II 434 ἀνέλκει:,an Ambros secunda syllaba notatur aspero et acuto ed. Berol. p. 593. Item aliquoties in cod. Aegyptiaco, cuius notitiam
plicem in quibusdam vocibus spiritum, ut in ἀναιρέω, et in nonnullis Epicteti codicibus Regiis invenisse se testatur Ie Fene desiliebrune p. 6 praes suae Epicteti Enchirid. 1782'. Vestigiaraii 235, ubi do verbo ἐρεσίη sermo est . in cod. V legitur: o δὲ ψιλουσι δια τουνομα γεγενησθαι Scilice ὀνόματι κυριεν hoc proprium esse legerat In schol Hari. Cli τινὶ φιλοίσι tk'Astiplαλος δυνα- ται μέντοι καὶ δασυνεσθαι Scilicet legerat illud apud Herodianum, quan dam in quibusdam inconstantiam apPRrere.
326쪽
eius notae in schol Phoen. 56, ubi Ald et Basil praebent Gβοίοις pro τίοιο, et in schol Ar Av. 873 Mβαῖος indagavit Lobeckius Agl. 1044. Eustathii aetate signum spiritus in mediis vocabulis aboleverat hac ratione ille p. 24, 3 ι αρχαῖοι καὶ ἐν ιέσω λέξεων πνετιιάτιζον καὶ τα φωνήεντα καὶ τὸ ρ et paulo post:
patet quomodo intelligendum sit illud quod dicit p. 150 20
zaως. s. praeterea eum p. 347 1828 et schol. Dion gr. p. 93 item interaspirationem ignorantem. In communem usum scribendi hoc signum interaspirationis apud uicos certe, fere non receptum fuit. Qui do hac re quaesivit Osannus ad Marmora tinniana p. 1 sqq. praeter tabulas Heracleenses, in quibus saepius oecurrit, et unum exemplum ex lithostroto menestino EXHOPIV ex Herodis Attici inscriptione attulit ENHOBIA. His ne Boeckhius quidem Corp. inscr. I p. 43 habuit quod adderet praeter exeni-plum unum THHEMIΠΟΛΙΟΣ i. e. τρι ιιιποδίονς, CIA 1 322lin. 12 quod quidem ex inscriptione Euclide antiquiore estrat Memorabile sane quod inter ea vocabula quae Latino cum aspero spiritu scribenda sint olfius Anal siti. I p. 30 affert exhydris. Iam conser Boechri verba l. l. p. 44i .Postremo quod in lithostroto Praenestino est ENHRIPI largior potuisse ex Italico usu derivatum esse. Mao Nunc Corpus inscriptionum Atticarum mobet IIAPHEI II 34 lin. 11. Π ΣΗΕΚETO προσῆκέτω I 40 l. 5, AI ODION ωριον 48 l. 1, alia pauca.
327쪽
17 5. Poterunt haec facere ad rectius iudicandum de pronuntiatione Bischoss, qui de spiritus asperi in mediis verbis Graecis pronuntiandi ratione inuaerere instituit in programmate anno 1826 edito, inde ab antiquissimis temporibus certe ad alterum post Chr. n. saeculum spiritum in mediis verbis fuisse pronunciatum' p. 10 defendit. Ad quam rem praeter com- Inunes quasdam et pervulgatas rationes inscriptionum testimoniis et aliquot grammaticorum usus es At inscriptionum auctoritas vidimus quam precaria sit, grammaticorum praecepta ad pronuntiationem non pertinere sed ad usum scholae satis superque patefecimus. Sed si quid inde concludi potest potest contrarium. Nam quomodo de vocabulo ἱλιππος minime illo ex communi usu remoto contendere potuerunt, si adspiratio vel omnino vel satis clare audita fuit Et si contendebant cur qui spiritum defendebant de communi pronuntiatione verbum iniecerant nullum certissimum utique atque tutissi. 336 mum videtur statuere non in omnibus regionibus, ubi lingua Graeca dominaretur, nec in omnibus vocabulis idem valuisse: sicuti Romani quantumvis ad adspirationem promtiores, nunquam, opinor, Philhippus scripserunt. Graecos Italiae ad pronuntiationem spiritus paulo magis inclinasse, ex iis quae paulo ante disputata sunt ultro nascitur suspicio illud alterum vel ex antecedente liter pendebat, vel quod in quibusdam voca 322bulis, quae possent composita videri, commissura hiabat Perse enim laciis in compositione aspiratio eliditur: ad quod advertit nos locus quidam Apuleii de orthographiara 3 anhelo, ut halo, unde descendit, cum aspiratione annotatur. Sed Plinio in compositione aspiratio colliditur . Mihi nondum constat utrum φιλελλ sim an φιλrλλην. Apud Atticos quos vulgaris deinde lingua secuta est, iam mature media illa aspiratio in plurimis vel evanuit vel fere delituit obtinuit in paucis, quae non composita sed apposita essent nec longo usu latebat iunctura. Nam διδτι et εἰσδ Apollonii Dyscoli temporibus pronuntiatum fuisse, aliquot mihi eius testimonia perauaserunt. De syntaxi p. 19, 19 ποόδηλον γα καὐτῆς συνουσης δασείας ς Ουχον πλουν ἐστι τ διοτι de coni. p. 509, 18 και δῆλον δει
328쪽
τος, ο παρεπηιενον ἰν πασρ λεξει Ου ἐχουση nois αυτῆς Dέοαν ad7 λέξιν Nonne haec certo testantur in vere compositis non auditum fuisse spiritum Nonne clarissime dixerat in Jιor si ex particula δε factum esset, ita ut vera compositio esset uti in ἐπιποοσθεν), non audiri debuisse spiritum Sed in appositione requirit aspirationem. f. de adv. 37, 29. De δι vide quae plane cum his consentiunt apud schol Dion p. 967, 25. 6. Deducti sumus ad huius disputationis caput ultimum. Hic nitebantur pronuntiatione Colligendum enim, quid veteres docuerint de interaspiratione in vocabulis simplicibus. Bene 32 sactum quod excellentissimorum grammaticorum disertis uti licet testimoniis Apollonius Dyseolus synt. p. 319, 10 oόδηλονγα κἀκ τῆς συνουσης δασειας ευς in εν ὁπλουν ἐστι, διοτι, καθλου παρε ιπίπτει et ἐν τοι φωνήεσι δασεια ἐν ιέσαις ταῖς
λέξεσιν, 'νεκα του τοιουτου σεσημειωμένων ως ἀλογων ὁντων ν αα Θακωνικῆς διαλέκτου παρεισδεδDκοτων εἰς ας λλας διαλέκτους, περ υν ἐν τε περ πνευμάειον ἐκριβωσαφιεν. ἀλλ' o τουτό φημι αυταρκες διοτι συνεστάναι ἐκ διαφορέον ιερων του λογον, ἐπεὶ ovειν ἐκωλυε τοι σεσημειωιμένοις οιιομιαντα καθίστασθαι, τεῆ ειοὶ hoc enim accentu non vo recte scribi demonstrare conatiis est Uhligius in Museo Rhenano Nov. S. XIX p. 37η δη), Ιεν καὶ Era, se recto Ἀττικοὶ eta υς. Quaeritur quid sit Iεν. Putaveram ευαν. Sed mitius l. l. p. 33 demonstrare conatur Πεν scribendum esse, i. e. notum illud εἰεν esto nam hoc etiam in inter piratis serri. Reliqua dialectos
329쪽
319 quibus usitata sui in mediis simplicibus aspiratio pro as Argivam, retriensem, amphyliam et Oropiam recenset tym. M. p. 319, 12. Qua de re post Valchenarium dicere ad Theocr. p. 274 sqq. 4b necesse. De εecora, γερωχία vid. Od. Mlliter. Dor. I 91. Pergam equidem Apollonii testimonia de abnormi interaspiratione recensere. De coni. p. 509, 18 ct δῆλον ὁτιτο διοτ ελον τὴν atra νυνταποδοσιν πει ἐγκεψενον πτωτικ)ν τὰ δει σας ἐς ποιουν αὐτου πνευματος, καθ υεο et δασεῖα, Dπαγορευουσα τὴν διά προθεσιν ἐν τῆ παραθέσει. οὐ γαρ air καὶ αυτὴ μοριον ἐστι τευν jμαρτηφιενων, otio ita τέ ευαδεν 33Sὶ l. ευαν, hoc accentu, v. mlig. l. l. p. 37, vel Ιεν ευάν eum Uhligio ib. , uo Idem docuit et rationes addidit Herodianus ut cognoscimus ex loco quodam iucundissimo Theognosti, quem Behkero debemus Anecd. p. 1433 emmer An Ox. II 158, 14 καὶ αυθις ὁ αὐτὸς Herodianus περι τεον αυτων φησιν ὁ Ουδεντ σχετλιαστικὰ τεον ἐπειλίη iurris καὶ Gκτικά, ιονεὶ βακχικὰ ντα θ ο ον ιδ τα βακχικά, v. E. M. s.citu uno τὴν εντεχνον ἀκολουθίαν γειν ειγε vd ιιερη λογου τινἐς εἶναι ταὐτα ἐνοιιισαν πασχουσης γαρ ψυχῆς et διακορου π οινουουσει υλογοι δηλονυτι καὶ aι ἐκνονήσεις αυτ=δ. διὸ L αυτ ον
ται, υς τι εuor, Daν ευ ἔν μάν, uar corr. lig. . Schol. Dion gr. p. 951 τὸ εὐοῖ, μάν ἀλογως δασεῖαν χουσιν ἐν τοι τελειέπλα ντα, εἰ μή τις ειπῖ τὸ σφοθρον πνευ ια τοῖς βακ 324χιάζουσιν αρμοζει v. Coram eiusmodi testibus obmutescant imperite reclamantes quos respicit Eustath ad Dion. v. 704 Euoi Βάκχε μνaητικὸν et λογιον, ἴσπερ καὶ τ ευάν, θεν καὶ τὼ ευάζειν καὶ Τιος ταυτα ι ι ἐν ἐδόσυνον tu ἐνθουσιαστικὰ στρωτοθετα ἐπιμήματα, οἱ δε ἐφίλουν ἀντὶ του - οι ODτε- ιτιν ur p. At hos ne ita quidem rem suam agentes serendos putasset Apollonius. Nam qui interiectionem voto ex o sactam esse autumaverant eos hoc modo increpat de adv. 537, 29 πως δ' in καὶ γελοio ἐν se ευοι οἱ ins et oι ἐκ τριτουαντωνυμικου παρακεῖσθαι h. e. ἐν παραθε σε ει ναι); πως στάλιν δεδιπλασιασται που et δασεῖα τῆς ἀντωνυιιέας, ἐπου ἡ περισπω/ιενη Ex Latinis libris Euhoe et Euhius vel surca expellas recurret tamen, id Gesner et obech. l. l. Dissilia πιν Orale
330쪽
Quod is ex codd. Lucretii V 43 attulit Euchius, in eo agnoscimus incressibilem recentiorum Latine loquentium ἀποικίαν, qui vel michi et nichil adsciverant Apul de notanspir. b): quod ipsum quoque in codicibus est v Perig. Iial Reis p. 56). 339 Sed subsistamus paullisper in illo Herodiani praecepto
ως ου δεῖ τα σχετλιαστικα τῶν ἐπιωris clico καὶ Gκτικά, ον Ουδ τα βακχικὰ h. e. interiectiones omnes, Dion. m. p. 42)vria ταμ ενrεχνον ἀκολουθίαν αγειν . Hoc ut hoc loco in adspiratione adhibuit sic alibi in constituendo accentu. tym M. s. do εἶτα το os περισπαται, το δἐ ἰώ γνεται - ἀλλα πε- τλιαστικον καὶ βακχευτικbν υ υποπίπτει ἀνaλογία. Arcad. p. 183 τὰ εἰς ι καὶ εἰς ι σχετλιαστικα παραλογcυς εοι- σπευνται Manavit hoc ad grammaticos Latinos. Priscian de acc. n. Interiectio nullam regulam retinet, tamen in fine vel in medio acuitur, ut papae, evac . d. Inst gramm XV c. 7-Optime tamen de accentibus eorum docuit Donatus quod non sunt certi. Quippe eum et abscondita voce, id est non planeeXpressa, proferantur, et pro affectus commoti qualitate confundantur in eis accentus . Intelligenter haec dici facile concedimus quippe qui vel Ἀπολλον- et δεσποτα illum suum 325 abnormem accentum homunculis potentiorum vel Opem implorantibus vel saevitiam perhorrescentibus deberi arbitramur cf.
Busim. gr. p. 179 I p. 1768. Quare aspirationem quoque in illis naturaliter effutitiis , ut scite a Varrone vocantur de ling. lat. VII 5 p. 3693, commoto perturbatoque animo debitam saepe
regulis exemtam esse consentaneum est. s. Priscian c.
p. 25 r. de alia et vina Apul de not aspirat de ad 0,
de ei Di 4 de hem g 16 de heus et heu g 20. Eustath.
ἐν ἐπιλογὴ εδεων παια, τι δ α δασυνειν γέλωτα δηλοι. et Suidam, qui docet ὁ θαυμαστικόν etiam aspirari. Quae
340Domnia cum vernaculo sermone mirifice conspirant. - Nunc sortasse intelligemus, quo fundamento nitantur, quae de ovuπολλον iis, Ἀναβοησα καὶ θεo Heliod Aethiop. II 99. Diqiligo by Orale