De Aristarchi studiis homericis, ad praeparandum homericorum carminum textum aristarcheum, scripsit K. Lehrs,...

61쪽

I. Aristarchi reor in vocabulo διερος.

51 opus sit); neque omnino erit qui improbo consilio ad Phaeaces

accedere audeat. Novi eum usum pronominum, Oς ος, quem

vulgo in hoc loco interpretando sequimur, Homericum esse; imo adhibendum fuisse puto ad ii 40:ε γέρον, ουνεκας υτος ἀνηρ - τάχα δ' εἰσεαι αὐτος - ος λαον ξγειρα 'quem locum perperam tentavit ossius ad hymn. Dem. p. 36. 'Novi etiam eum locum, qui nostro tam specie similis est, ut ab isto mihi summopere timendum sit, π 437:nDκ σω veto ἀνηρ, νε εσσεται, Ddἐ γένηται,ος κεν ηλεμάχq o G ἱέ χειρας ἐποίσει. Ego contra defendam, ουτος, ut mea interpretatio postulat, crebro apud Homerum poni δεικτικως ut K 477. A 612 650. 419. D 373 6790. 2 368 a 159 340 et 48, et ουτος ἀνήρ, eadem ratione 9238.4 566. 471 A 38 cs 2 257. ω 260). Ceterum 61 meae interpretationis vestigium est in glossa ex schol Palat. allata ad ζ 201 διερος βλαπτικος. Alios quosdam errores graviores infra iunctim ponam. Nunc singulas Aristarchi observatione lectorum oculis oblatum ibo. Et primum proximo capite exemplum pertractabo, unde omnium optime eius ratio perspicitur. δ'

Bάλλειν, ουτύσσι man. l. In hoc explanando agam quam potero curiose Omniaque grammaticorum testimonia accurate notabo. Haec enim

M γε sic a 403 ιρὶ γὰρ γ' ἔλθοι dνho οστις- έκοντα βlυφινκrῆμα ἀπομαέσει κεινος oc N 232. Opp. Hal. IV 348. δε Apollon. . I 6. est non φ l. Od. 1 289. s. e. g. 9 6 74ὶ - οἶτος ἀνὴρ up ων j ος - Homericae simili ratione in loco Herodoteo III bb esse annotat Eustathius p. 1559, 36 οὐκ ἔστι υτος- νγ ρ τι ah v, τάν ἐστι δίναμις τοσαυτη ἐμὲ λ ά δε διαθεῖναι. Ma In Addondis ad oditionem priorem . 400 haec leguntur: Dodimertatione secunda non inperfluum uerit monere me singula voces ab Aristarcho tractatas explorasse et probari mihi nisi quid in contrariam partem additum sit. γ

62쪽

52 II. De Aristarchea vocabulorum Homericoriam interpretatione.

saepe perlustrans, quorum laetabilem copiam bona servavit sortuna, visus sum mihi quasi in intimam istorum grammaticorum labricam inspicere. Apparet in magistro sollers ingenium, exacta diligentia, ars et ratio paene consummata et hodie tot interpositis saeculis in paucis reticula apparet in discipulis quanta harum virtutum suerit persuasio, quanta in colligendis summi doctoris observationibus sedulitas, quas tamen partim ore traiditas partim per commentarios sparsim disiectas nonnunquam ab eo quod auctor sibi voluerat, nescii deflectant.

Triplex de verbo βάλλειν Aristarchi observatio est. Ι Βάλλειν non dicitur nisi do hasta vel sagitta vel omnino de missili quod eminus iactatur, itaque distinguitur ab 62 ουτάσαι, τυφαι, νυζαι, πλη νι, quae contra nusquam dicuntur nisi de vulneribus cominus illatis. Idem valet de substantivis

βέλος, βολή, ωτειλή. Ecce testimonia Aristonici. 440 ἄβλντος καὶ ανουτατος ὀζει χαλκ ν ' διπλῆ Θ τι διέσταλκε τὸ υτάσαι καὶ τὸ βαλεῖν. E 14 πρὸς τὴν διαφοoὰν του πλrξε καὶ ψαλεν, τι ἐκ χειρος

διαστολὴν cod. διαστολὴν του βαλεῖν καὶ τυφαι. Sunt quidam loci ubi cum de pluribus partim eminus partim cominus vulneratis simul sermo fiat illorum verborum uno poeta deiungitur. Hi loci, ne quis putet vocabulorum disserentiam tolli, ab Aristarcho notati usus verbi qualis in eiusmodi locis est, in schola

63쪽

2. βαλλειν, Ουτασαι sim.

ratione constabit, qua in eiusmodi observationibus probandis usus est, nec minus illud, cum omnibus, qui quidem alicuius momenti videri possent, locis dipten apponeret, haud sacile quidquam in utramque partem fugere potuisse eum praesertim, qui bis poetam ediderat, commentarios Homericos libellosque eodem spectantes scripserat complures quique haec carmina tot coram discipulis identidem exposuerat. Eadem veterum fuit persuasio, nec mediocrium vel negligentium, sed egregii grammatici, qui multo labore quid Aristarchus in Homero praestitisset inquisiverat, Didymi. Is cum librum do Aristarchi seditionibus Homeri conscriberet, unum repperit locum, huic vocabulorum usui absonum. Scilicet II 6 de Sarpedone legitur ει Ili δασον ουτασεν Τππον, cum ex antecedente versu pateat Sarpedonem hastam torsisse. Ad hunc igitur locum Aristonicus adscripsit haec: 1 διπλῆ βδοι ἐζ ἐπαναλγηφεως, αρθρον ιληφε κατα του αυτου προ ευπου καὶ ου περὶ τερου λεγει, αντὶ του II δασον ει υτασε. καὶ τι δοκε συγκεχυσθαι το υτασε βεβληκε γαρ το δορυ.

Sed Didymus, quod perquam memorabile est, hoc δοκεῖ διατουτων svrχεωθαι γ διαφορα του βαλεῖν καὶ Ουτίσαι βεβληται γαρ ὁ Πνηασος καὶ ι'ποτε γραφη τις φερετο, d ης τὸ τῆς. In cod. A est: τι συλλWrτικως . κεν ουτασμένων τινων καὶ βεβλημένων. M haec ratio complexionis recentiori scholiastae nescio cui displicet.

64쪽

54 m. De Aristarche vocabulorum Homericorum interpretatione

γαστρι διὰ ζωστῆρος ελασσεν . Versor in testimoniis quibus quaedan egregie comprobantur gravissima, quae aliis huius opusculi capitibus confirmavi. Quod non gloriose dico, sed ad tutandam veritatem. Sed quod de pessima fide scholiasta V disserui, hic certissimum documentum est. Is nim hoc loco

ita scribit: υτάσαι ὁ ἐκ χειρος τρωσαι ἐνταυθα ὁ ἐπὶ τ pβαλειν τε ἐγήματι κέχρηται γὰρ is Σαρπηδευν ν αυτου ἐν ἀπήμβροτεν , περ ἐπὶ των ἀφιέντων τάσσεται. διὸ καὶ γραφει Ἀρισταρχος se ει II1 δασον ἀγλαὸν Ἀπον,

τὴν βάλε δε ιδ ωμον . Ain vero Eiusmodi additamenta x aliis locis omericis repetita vel consarcinata aut ipso fingere solet Aristarchus aut etiam in codice reperta scipere Imo vero tam suspiciosa habet, ut in reiiciendis vel obelo notandis etiam iustos terminos excedere videatur. Sed porro haec consideremus. Hic nec doctus nec antiquus grammaticus unde Aristarcheas lectiones quam Didymus cognoverat melius, qui et utramque oculi usurpavit editionem Aristarchi commentariosque eius librosque Ηο-mericos ad veram Aristarcheam lectionem expiscandam adhibuit Deniquo tam bona utimur ortuna, ut quam nihil hic scholiasta sciverit de Aristarchea lectione hac ipsa in re tostis ficatus sit. Scilico ex ista Didymi annotatione patefactum est hunc unum in Aristarche Homero occurrisse ei locum, quo lex de usu vocabuli βάλλειν migrata esset, praeterea nullum At 6bhin ea recensione, qua nos utimur, praeterea unus est, N 73:ως ὁ τυπεὶς ν σπαιρε μίνυνθ περ cum antea disserte dictum

esset 567 βάλε δονοι. Quid igitur ad hunc locum schol. 3τυπείς καὶ μὴν προειπε βάλε δουρι , οἱ μεν τ ιιθτωπον

πληγείς, οἱ ἐ-x ν ψυχήν, ως τὸ καταπληγεὶς φίλον νορ '

65쪽

2. βαλλειν, Ουτασαι, Mim.

Σαρπηδονος οἱ ὁ ἀντὶ του τυπτων τοῖς ποσὶ καὶ aκτίζων. Hic ille si Aristarchearum loctionum tam gnarus fuit quid in ineptis potius explicationibus volutatur quam Aristarcheam lectionem, quae alia fuit attulit Ros clara est, et illo loco unum Didynium fide dignum esse et hoc loco in Aristarchi editionibus non lectum fuisse ευς ὁ τυπεὶς ν σπαιρε Quid igitur fuit Aut nulla coniectura non sallax aut sui δ ιείς. Ceterum iam hic monendum, quod infra ostendam, ὁ ἐIIi δασον ῆλασεν Iuno Aristarchi lectionem non suisse nec hoc videtur dicere voluisse Didymus. Huius, quam nunc tractamus, observationis ignarus fuit Zenodotus cum aliis, atque vid0tur quae aliquot locis varians inveniebatur lectio Aristarcho in hoc ut in aliis multis obse vandi occasionem dedisse. Primum II 105 βάλλει es lai:

line manu percutitur: adduntur haec: σιῆ δἐ ταφων' ἔπιθεν

τετρωται, ως δια τέων ξῆς δείκνειαι , ὁ τοι πρωτος ἐφῆκε 66ὶ βέλος 812). t doinceps ad eam rem confirmandam non solum ad hunc versum sod ad omnes, unde hoc patet, dipleopposita 55 e. g. 812 δι βεβλοιαι καὶ Ουκ Draσται, υς Ζηνοδοτος βέλος

νεται, ἀλλὰ βέβληκε τ doevi διὰ καὶ βῆς βελος αυτ ει ριγκεν 283 ταρβήσας δ οι ἄγχι πάγη βελoo. Deinde, ut solet, versibus omnibus, unde hoc ita esse confirmatur, diple apposita,

66쪽

56 II De Aristarchea voeabulorum Homericorum interpretatione.

ἐκ χειρος ευσπε Ζηνοδοτος πεποιηκεν ob ore αγχι παγῆναι Ου αλλευς εστιν ν ἐκ προθέσεως recte Behherus emendavit

προέσεως hoc etiam in cod. est ) item ad 279. 346. Denique A 439 in Aristarchi editione fuit γνω δ' 'Oδυσας ὁ ο ουτι τέλος κατακαιριον λθεν. Hic notatum legimus: ννοδοτος di γραφε βέλος ολ βληται δέ δ', αλλ' ἐκ χειρος πέπληγε. Quocum cs. 451

Ζηνοδοτος ὁ γραφε παλιν φη σε βέλος θανAoto . ocloco, ut saepe haec Aristarchea lumina intuens, dolore commoveor, quantum ab hac riseo Homericae praestantia diligentiaque hodie absimus. Etenim ipso olfius priore loco βέλος edidit, cum tamen et ista omnia gravissima sint et τέλος κατα- καιριον longe exquisitio lectio sit et Didymus testetur non Aristarcheas solum editiones habero τέλος, sed addat καὶ πεδὰν απασαι et vero res ipsa declaret haec ex codd. esse quod ni 67hita esset alterum ad alterum confirmandum admovero esset ab-b surdum. 3 Quod de verbo βαλλειν valet, idem de subst. βέλος.

πα Quae in codico leguntur Ζηνόδοτος δὲ γράφει βέλος, κακα ς' o M πται δέ, facilius ita corrigas, ut vocabulo κακως retento οὐ βέβληται a scribas. 67 omnino Wolfius in eo mirifice lapsus est atque a se ipso descivit,

quod minus quam par erat Aristarcheis lectionibus Homerum suum applicuit. Nam cum ipso quae eius immortalis laus est docuisses egregie, quam in hoc Homeri perpoliendi negotio toti pendeamus ab Alexandrinis non ab his qui vulgo feruntur codicibus, continuo consequens erat ut quae omnium Alexandrinarum editionum et olim longe habita est praestantissima et ab ipso certe hac laude cumulata et fingendi audacia minime suspecta, ea nobis quasi lex e et et norma, nisi quid in ista peccatum in-bs ventum esset a consuetudine poetae plane absonum. Et sensit in hoc inconstantiam suam recensita enim serie lectionum, quae vel aperte meliores vel aequiparanda vulgatis ex Aristarcho editione a sese receptao sint, hoc addit vaticinium p. CCXL): Et sunt alia, in quibus admodum vereor. ne suturi sint multi, qui tarditatem meam mirentur. ideo miramur minus quod causas eius erroris perspicere videmur. Scilicet de praestantia Aristarcheas editionis in universum quidem satis sibi olfius persuaserat, de fido et auctoritato non satis. Resederat quidam in animo ius scrupulus propter salsam quam de universa arte critica veterum sibi finxerat

67쪽

τον λίθον ut saxum a Cyclops iactatu. 495, scamnum et 68

opinionem quare ultro citroque commotus non eo per Venerat, ut a coniectandi libidine tam liberum suisse Aristarchum certissime crederet quam loci quidam gravissimi ne ipsi olfio ignoti otiam diserte festantur. Indo actum est, ut et eo loco, qui, ad hoc diverticulum invitavit. unice veram Arint archi lectionem rospueret, et multis aliis locis contra quam rationes ab ipso instituta serrent a summi grammatici exemplari deficeret. Quamquam id exemplum, quo hic usus eram in editione riore, Λ 564 ρωες υπερ uo τηλέκλνγτοI τ' ἐπωουροι ubi traditum Ἀρίσταρχος πολυηγερέες non aptissimum erat et iure reprehensum a Belikero, Hom. Blaester I p. 71. Neglexeram enim eum versum et quidem prorsus eundem semel praeterea recurrero I 233, de quo Aristarcheum nihil traditum. Quam inam mihi quidem vix dubium est, si Λ 64 πολυηγερέες in ipso textu habuit, altero etiam, et quidem item ex exemplarium quorundam fide habuisse. Sed ultra eius constantiam progressam esse non dixerim, vix ad versum ab illis iam paulum immutatum M 108 ἔνθ ἄλλοι Τρωες τηλέκλ tol τ' ἐπIκουροι ubi opinor si non inveniebat non desiderabat, si inveniebat ut pulcrum nec de trivio ortum accipiebat libenter. Beh- herus summae sibi in hoc genere constantiae legem scripsit eam quam certo olfius non magis quam Aristarchus tenebati Sic Bekkerus quia κλειτοὶ et ἀγακλειτοὶ ἐπωουροι audiunt constantiae causa item τηλεκλειτοὶ εnlκovos scripsit, non olfius. Et in Behkero aeno quaeras cur non item K 420 πολυκλειτοὶ δ' ἐπlκουροι scripserit, sed πολυκλητοι nam quod Π 438 de iis dieitur ἀλλα γλῶσσ' ἐυέυικτο, πολυκλ τοι δ'Ἀσανανδρες reliquae qua Butimannus affert lex L95 causae, ut verum dicamus fusiles, certe eum non moverunt , id ekkerum quidem non erat cur moveret aut si movit, iam quaeretur cur non a πολυκλητοις ἐπικου- ροις nemel probatis transeatur ad τηλεκλητου Sed a Behhero veniam petimu si acutissimae crimos rationes, ubi nondum ab ipso audivimus. et ipsi quaerimus et nonnunquam non ex mente eius Asequimur. Ut πολυκυ του ἐπικουρους illo loco, sic reliquit semel P 362 νεκροὶ μου Τρωσαν καὶ περυενέων ἐπικουρων, et D 220 κέκλυτε μυρία φυλα περικτιονων ἐπικουρων, ubi illic ἀγακλειτῶν, hic περικλειτῶν, πολυκλειτων. πολυκλητων videntur ad manum esse. Sed nobis ad Wolfium redeundum est. tenim si etiam ultra progredimur ad quaerendum, cur non de artem

critica veterum et do ipso ristarcho rectius iudicaverit olfius eam invenimus causam potissimam quod quae scholiorum Vonotorum origo et structura sit parum intellexerat. Sic quae huc pertinentia scripsit p. CCXLIV not. ea et manca sunt et falsa plurima, quamquam taliis quibusdam locis multo propius ad rei veritatem accessit. Scilicet in hoc saepe hominis subtile ingenium admiratus sum, quod ex repetita scholiorum lectione pleraque recto odoratus est, quae quidem etiamtum nescivit. etiamsi sciri licet. Sed hoc condonandum illi in magno multiplicique opere occupato et primum hos scholiastarum thesauros immenin opera excutienti. In eo igitur quod longe pluribus quam decebat loeis Ari-

68쪽

58 m. De Aristarche vocabulorum Homericorum interprBtatione.

57 crus bubuluim, quo Ulixes percutitur e 464. 305). Item de

starcheas lectiones aspernatus est, unum criseos Wolfianae errorem positum iudico. In aliis, ubi Alexandrinorem lectiones vel haud innotuerunt vel liborum osses debet iudicium nostrum ut in interpunctione e peccavit, quod sermonis Homerici leges et maximo poriodorum struendarum rationes non satis cognita habebat. In quo ipse plura correxisset, nisi os editionem anni 180 et 180 hoc totum negotium raro resumsisse videretur. Redigendus in memoriam non tam error commissu α 30 quum Drroriη ab ipso prosecta mendatio in Anal lith. t. II. Hic etiam uno nunc exemplo defungar. 43399 notissimi versus Runt, quibus Helena a Venere ad mariti amores lectumque vocata Deae respondet: δαιμονlη, τ με ταυτα λιλαίεαι ηπεροπευεινοῦ

evadit ironia. Od. ζ 278 scrib. dino pro i 'μει irrisioni indicandae 69hins0rvit rab. E 422 et ri 26, qui locus item pulcrior interrogation deleta. ν μεν δὴ Γ 30 quo loco veteros ad risionem non attendisse videntur. Sed quo maxime tendo, hoc est. Wolfiana interpunctio habet duo cola per υνεκα-τούνεκα coniuncta, quod omericum emo nego. Is particula οἴνεκα ubique sic usus est ut enuntiationi, cuius rationem Ontinet, postponatur. Unus nunc est locus qui ab hac Doetae consustudine

recedit eandemque quam hic Wolfius tulit periodi formam exhibet. IV 27: Eooo, ἀμηχανός ἐσσι παραδεντοῖσι θέσθαι. Ουνεκά τοι περὶ δωκε θεος πολεμῆῖα ἔργα, τουνεκα καὶ βουλῆ ἐέλέλεις περαδμεναι λλων:Sed no hic quidem locus potest ita distingui no nulla cogenteissecessitate

ab Homeri usu discedamus. Ergo seribe πιθέσθαι, - εργα - Aλων.

CL A 2 πευθετο γα Κυπρονδε μέγα κλέος, υνε χχαιοὶ ἐς 'οἰην 58 θεσσιν ἀναπλεύσεσθαι ἔμελλον τουνεκάοὶ τον δωκε χαριέδμενος βασιληῖ. Simillima otiam constructio A 94-96. Nostro loco post ἀνθρωπων comma

susscit, post γεσθαι colon Onendum. Ceterum nec apud recentiores epico ουνεκα-τουνεκα me invenire memini. Addam quod in via est Z 333 interpungondum sic:

τούνεκά τοι ἐρέω .colo non commato posito post αὶσαν ut in eadem constructione recte tactum estis 229. Cf. 49. - εἰ - του νεκα is occurrit A 29l. Q 82 v. Xenophan Athen X 414iθ. rτι - ουνεκα φ l6.

69쪽

ὶ βάλλειν, Ουrάσω sim.

Hactenus quae exposita sunt ea sive rem ipsum spectamus seu 8 comprobandi rationem seu usum criticum omniunt debent puncta serre. Quod nunc sequitur huic annexum fortasse ab aliis aliter diiudicabitur. Cum ioclocia non dicatur nisi de vulnere cominus

illato idoatur inde ductum substantivum εὐτειλὴ de eiusmodi tantum plagis dici posse. Et hic usus invenitur his locis: 870 es. 58). 266 ubi Ariston ἔτι τὴν ἐκ χειρος πλο δευτει

162). 456 cf. 449). o 189, quo loco dictum est συλληπτικως δὶ v.4 293 308), ut 25. 2 351, ubi hoc ab Aristonico notatum. Attamen duo sunt loci ubi εὐτειλὴ dicitur do vulnere sagitta illato A 140 cf. ad 157 ot 149 αὐτίκα δ' ἐρεεν ιμα κελαι

de Mensia Pandari sagitta icto β. Quod cum Aristarcho non videretur fieri possse, hos versus obelo notavit. Ad priorem locum annotatum sest ἀθοειται δει icci λέγοι Oμηρος ευτειλὴν το ἐκ βολῆς τραυμα, ad altorum ἀπετειται πάλιν δια τῆν εὐτειλγυν. Et ut minus dubitemus de etymo non omiserunt animadvertere ad α 518 κα Ουταμένην εὐτειλήν si διπλη λιπαρεr ιολογει ην υτειλὴν ὀπὴ του οὐτασε. At dixi iam antea de hoc non unum omnium iudicium lare ego assensum sustineo: lectores reputent quid reliqui loci haud sane pauci valeant et quod in vocabulis βολη, βέλος, πληγῆ- βάλλειν et πλυσσειν ductis servatur possitne continuo ad εὐτειλ' transferri, quod ab Ovτασαι hinc enim ortum esse vix licebit dubitare et formacis et significations paulo certe abest longius sed hoc ne negligant, quod ad Aristarchum cognoscendum lacit, quam modeste dixerit: δτι υκ αν λέγοι 'υμηρος - .

Non probamus hodie, quod aliquot locis βέλος acceptum est pro vulnero. 413 ἀλλ' o τις τουπων γε βέλος καὶχικοθι πέσσην si διπλῆ οτι βέλος ειρηκε et τρωμα - καπιυς τψτιτρωσκοντι. E 439 βέλος 1 ευ 1 μὰν ἐδάμνα: τι βέλος τὴν βεβλημένον τόπον. Nostram est hoc ex veterum disciplina

Idom senelai vulnus p .aeo dicitur 190 217 quod de utroque vulnerum genere dicitur.

70쪽

6 L m. De Aristarchea vocabulorum Homericorum interpretatione.

σευ ἐπὶ μάστακα χερσι πίεζεν δ ST). Sic igitur hoc illi sibi volunt βέλος τὴ βάλλον και τὰ βαλλοιιενον vel τὸ τιτρευσκον

cides apud Plutarchum des orac ιν ἀλλ ιινὶ κακεῖνο γηλοντὴ πολλάκις τ ιμετροι και τὸ μετρουμενον τοῖς -οις νο- μασι προσαγορευεσθαι, κοτυλην και χοινικα και διιφορέα καιιιέδιμνον. Quae simillime legimus apud Longinum proleg Hephaest. p. 150 Lips. 86, 16 Westph. . Invenitur et περιέχον καιΠεριεχομενον, e. g. pim Hom. 197, 32 v. Lehra Herod. p. 36 . Unum restat in scholiis quod huc pertino idque de Aristarcho quaerenti gratissimum. Admonet enim quod ad testimonia de eo tradita recto diiudicanda permagni momenti estinoptimas eius observationes a posterioribus grammaticis nonnunquam deflexas ac potius detortas esse. Nam cum Aristarchus observasset, βάλλειν dici tantummodo de minus iacto missili, neque idcirco offenderetur isto, quo Homerus utitur. πεδοθεν βάλε, inventus est qui ex illa rectissima observatione emerse contenderet σχεδοθεν βάλεν videlicet contraria sibi non coniungis posse. Fuit is Seleucus, minime ignobilis grammaticus V. Ach.

Quod hinc didicimus ipsos discipulos prave nonnunquam Aristarchi doctrinam interpretatos esse, eo utemur in proximo, quo iam festinat oratio. 2. II. βάλλειν τινά non significat apud Homerum petereuliquem , sed . percutere.

Ea percussio quod aut cum vulnere est aut sine vulnere, Diqiligo by Ooste