장음표시 사용
41쪽
est. Quod si dubitetur, an sint locuplares, arbiter dandus est, a quo si probati sunt fidejussores, pro locupletibus habendi I uiri, cum potuerit querela ad competentem judicem deserri, qui ex caussa improbat ab arbitro probatos , alias improbatos probat. Ita cum viris eruditissimis C v I a c t oin aper. p . ad L L x x v. Paulli ad in expl. l. p. D. qui fatuae cae.& ScuuLTI Nolo ad eum tit. D. S. 3. interpimgendam censeo diutum lageni f. deleto puncto, quod ibi habetur in editione Taurelliana post verbum deferri, deleto itidem novi paragraphi sit gno, quod in editionibus D. Gothostedi praemittitur praepositioni qui. Nec enim placet sententia D u ARENI ad tit. D. qvi fatisae cor crum I. retenta interpunctione Florentina ita explicantis veris qui ex causa improbat ab arbitro probatos, alias impro-butos probat qui apud iudicem competentem ex caussa aliqua flatiustores
ab arbitro probatos improbat, si ea caussa aut vera aut idonea. non sit, his contentus esse debet, etianisii ex alia caussa improbari queant. Nec magis arridet mihi emendatio HERA I. Di sis emeniae c. i. tom. TI thim. Fer. Rom. pam 13 iv. ubi retenta etiam novi paragraphi nota ejec noi
nullis verbis legi jubet: sita ex caussa ab arbitrue improbatos prohat, mitti que magis &et ut verba sequentia contentus his esse debet reserantur etiam ad eum, qui ex caussa ab arbitro improbatos probat: qua in re secutus sereti ERALDus fuit Graecos in Basilicis l. vi I. tit. I . c. IO- Quemadmo-dam autem ab judice dato provocabatur ad eum, qui judicem dederat: ita& ab arbitro appreatum fuisse , qui arbitrum dederat, verosimile est: poterat fime ille arbitri sententiam sine appellatione corrigere. 1 ult. D. a quih. -- peli. non ae. Quod si quis evidentissime locupletem pro rei qualitate fid justorem . vel etiam ab arbitro adprobatum, non acceperit, iniuriarum actio
adversus eum esse potest: quia sane non quaelibet injuria est, duci in jus eum, qui satis idoneum fideiussorem det. Sed & ipse fidejustar, qui non sit acceptus, tanquam de injuria sibi facta queri poterit. L S. I. D. quis.
NE UE tamen semper requiritur, ut fidejussor, qui detur, fit locuples 2 ait enim praetor et is Si quis parentem , patronum , liberos, phis rentes patroni, patronae, liberosve suos, eumve, quem in potestate ha- , vehit, ves uxorem, vel nurum in judicium vocabit, valiscumque fide
42쪽
, iussor judicio sistendi causti accipiatur. - 1 2. g. 2. D. qui fatis . coss.Hujus an alius edicti mei uineruiu PAULLus & CALLIsTRAT us in s. I. O l. a. D. in itis et o . ut eant ' se Edicto cavetur, inqniunt, ut fidejus Dr ju-- dicio littendi cauisa datus pro rei qualitate locuples detur: exceptis necetis si lariis personis, ibi enim qualemcumque accipi jubet, velliti pro parente, si patrono, item patrona libetisve luis vel uxore nuruue : tunc enim quali ocumque fidejullor accipi jubetur: & in eum, qui non accepit, cum sciret si eam uecellitudinem Pellonarum, quinquaginta aureorum judicium compe-ώ tit. A Et M A R A N u s quidem in puriit. mi tit. D. in jus dor ut eant Breut posterius hoc edictum a superiori diltinguat, verba exceptis necessariis temfouis refert ad necestitudinem, quae intercedit inter vocatum in jus & fid jussorem , hoc sentur exceptis personis necessariis, quae dantur fidejussores. Ratus igitur est Maranus, edicto in d. l. I. I. a. memorato Cautum osse, ut v. g. pro parente aliquo in jus vocato accipiendi fidejussores sint ejus liberi , pro patrono patrona eorum liberti, sine discrimine locupletes sint hae pertanae, nec ne. Verum C U I A c I U s in parat. ad tit. D. in jus Toc. ut eant G c. item Cl. N o o D T. ad eun . est. O Cl. S c u u L T i N o. ad tit. D. qui satis e coss. g. 2. verba d. l. I. exceptis personis necessariis referunt ad necessitudinem, quae est inter vocantem in jus & vocatum , hoc sensu exceptis personis iactariariis in jus ab aliquo vocatis. IIi igitur unum idemque esse edictum existimant, cujus argumentum exstat in Q l. I. 2. D. iv jus Post ut eaut Uc. verba autem in L 2. S. a. D. qui fatis . cet. exhibentur. Et horum quidem sententia mihi potior videtur: quia in ii. l. i. U L a. quamvis nota omnia, tamea cadetin prorius necetiarni runa personarum exempla enumerantur, quae habentur in edicto, quod occurrit in L 2. s. a. D. qui si iis . cog. ut igitur in hoc edicto; ita & in e l. I. Se l. a. intelliguntur nycessariae personae in jus vocantis, idque taxanifestum ibi est ex verbis iam isde itis : haec enim, si ex praecedentibus ita supplentur : qualeuicumque fide-jussorem accipi jubet pro liberis suis, neces lario intelligenda sunt de liberis injus vocantis, adeoque de necessitudine, quae in jus vocato non cum fide-juIIbre, sed cum vocante intercedit: ceteroquin si intelligerentur liberi fid
julibris, dicendum fui flet liberis ejus. Quod si jam pronomen illud sius intellectu revocamus ad verba antecedentia pro parente, patrono , item pro phtrona , apparet non modo haec exemplia sed & praemissam necessariarum pera sonarum appellationem referendam esse ad tales, qui in jus vocanti necessu tudine aliqua sunt conjuncti, & ab hac persona conjuncta in jus vocati. Urget
43쪽
quidem M A R A N u s verba te eis a. cum sciret rem necesRudinem personarimi, unde colligit, de Lili necessitudine loqui JCtum, quam quis nescire potest, qualis vix ac tie vix quidem esse potest, quae in jus vocanti cum vocato intercedit, sed facillime ea, quae vocato cum fideiussore est. Verum licet vix cuiquam sui necessarii sint ignoti et adjecit tamen Ttus haec verba, ut significaret, hoc edictum requirere dolum malum. Simili plane modo in edicto
de infamibus dolus malus ejus, qui, amisso genero, filiamfamilias intra amnum luctus alii nuptum collocat, circumscribitur his verbis: se cum eum is mortuum esse sciret intra id tempus, quo elugere virum moris est. si Ex eo autem, quod utroque in titulo de taeni agatur edicto, prono alveo fluit, poenam illam quinquaginta aureorum a CALLisTRAT in I. a. D. in ius Noc. ut eunt. memoratam pertinuisse quoque ad edictum in 1 a. s. a. D. qtii Dusae cet. exhibitum, cujus ceteroquin poena, utpote nusquam alibi, quod sciam, prodita, repertu esset difficilis. Pertinet porro hujus edicti beneficium non modo ad parentes & patronos , verum ad liberos quoque: nec minus ad libertos, quamvis horum nulla in edicto fiat mentio: nam ratio hujus edicti consistit in ipsa necessitudine, quae cum sit jus quoddam &vinculum religiosae conjunctionis teste G ELLIO IT A. L x III. c. 3. lihetatos non minus patronis, quam liberos parentibus hac parte exaequat, praesertim cum libertus transeat in nomen lamiliamque patroni ejusque sit agnatus. vid. Cl. S C H U L T IN o. ad P A u L L. sent. l. v. tit. is . not. 3. Ait igitur praetor inter alia: liberosDe suos nimDe . quem in potesate habebit, vestixorem Dei vini m. Sed quid attinet nominatim exprimere eum, quem in
potesate habebit' hiccine igitur ex liberis non est ' Ita ratiocinatus videtur vir summus JAcollus Cul Acius, cum obf. l. v ii. c. II. legi juberet eamτe. Dum in potestate habebit, hoc est, uti deinceps per appositionem
subjectum putiat, vel uxorem, vel nurum. Enimvero mulieres in manum convenientes ab hoc edicto repellit antiqui juris ratio: nam hae in manu ac potestate erant mariti vel soceri, & jure filiarumfamilias censebantur. Quam
ob rem non poterant cum marito socerove agere, nec magis ab ipsis com
eniri a . S. I a. Iust. de obi quie ex det L OL D. de fert. Glem igiatur fructum caperent ex hoc edicto ' cum ex ratione juris ne vadari quidem a marito socerove possent. Quare, ut hoc in transitu notem. verba edicti vel uxorem et et mnrtim intelligenda omnino sunt de his, quae nupserunt quidem . non tamen convenerunt in manum. .It, inquies, feriunt ista non
tantum mulieres in manum convenientes , sed ipsos quoque filioliamilias. urissimae Ant. Tom. II. E quibus
44쪽
quibus tamen recepta lectio beneficium edicti adsere Verum filiispaniisias usurres esse potes si habent peculium castrense: nam tum lis ipsis cum patre intercedere potest l. S. D. A in jus voc. l. IL de jud. l. sa. S. s. D. desuri. quia hoc peculio tenus pro patribusiamilias habentur. Huius autem peculii perinde, atque ipsius militiae, mulieres prorius sunt incapaces. Ratio autem cur in edicto, ejus, qui in potestate eit, quasi liptat is non comprehensi mentionem separatam fieri videamus. haec esse videtur, quod primis temporibus liberorum appellatio filiosi amilias peculium castrense habentes continere non potuerit:. quia ipsum peculium calidente a Julio Caesare, ut creditur, introductum hoc edicto procul dubio elt recentius. Eo autem deinceps i stituto. ubi filiis amilias a patribus conveniri polle coeperant, placuerat, inserta edicto particula eumve, quem in potestate habebit, disertam filiis amilias lacere mentionem, ut ita palam fieret, jam ad hunc quoque edicti beneficium pertinere, a quo ceteroquin retenta, quae invaluerat, stricta liberorum interpretatione lacillime posset Excludi. Latius hac de re egit pater meusNUI. c. xx v. ubi & rationes, quibus Clar. G R u P E N in tria. de umROm.. c. v II. g. a. in mi. emendationem culmi impugnatiun vut , sise ex
Sua sic igND uta minc esset de his, qui nullum plane fideiussorem tam renentur, sed talis in Pandectis nemo occurrit, nisi qui peregrino in loco, ubi degit. in jus vocatus domum revocat. Uie cavere debet judicio sisti se in laro suo , Ilatuente etiam praetore , in quem diem caveat, sed promissi ne nuda l. a. b. 6. p. de De ubi addit JCtus rationem ab aequitate petiatam et si Alioqui compelletur judiciunt accipere, quam invenire eos, qui si latis pro eo dent. - Ex qua oratione omissa particula magis vel potius, cui respondeat r. quam: ita & in l. s. D. de suo. tut is expedit enim pinis pillo rem suam salvam iure, quam tabulas rem lalvam fore cautionis h is bere et is pro expedit evim magis seu potius apud NEPOTEM in Datamee. 8 initim se IIaec etsi Autophradates videbat, tamen statuit congredi, quam
is Culu tantis copiis refugere , is pro tumen tiutpotius &c. Plura ejus rei exempla in iure obvia collegit ANTONIus A uous Titius Emendat. I. I v. c. S. ex aliis vero auctoribus petita Jori ANNEsFRIDER Icus G Ro Nou Iusn d D tum l. v. c. et L. S Is. Extra casum autem d. h. 2. S. qui sing
45쪽
laris est, satisdatio vadimonium promittenti nunquam remissa legi vir quae
enim privilegia quibu dam perlonis conceduntur in L ult. 2. C. de co rensari. V mili torum. I. ust. S. 3. Q de trit it scholas . Libri x II. l. m. pr. C. ut omm judic. tam cita quam mih hir. m. L I a. pr. C. de Prox fac' scrinior.Libri xii. posterioris sunt aevi, eoque nata tempore, quo in locum veteris
judicio sisti cautionis procul dubio jam successerat nova, quae duitiniani aetate obtinebati vid. s. a. Iadi. de satisdat. Plane de illustrium privilegio, quibus
jurato cavere jam permiserunt Honorius & Theodosius in L I . C. de dign.1A. xii. minus id ausim assirmare propter ea, quae dicam cap. v. s. g. Ceterum quod MAcER JCtus ast in L pr. D. gni fatui . c g. immobilium possessores satisdare non compelli, hoc si mentem ejus, quae ex inscrip-.tione elucet. intuemur, non ad cautionem judicio sisti . ted ad appellati nes pertinet: olim enim, qui priore instantia victus appellabat, satisdato adversario debebat promittere certam pecuniam, indemnitatis nomine praestandam in casum, si denuo succumberet. PAuLLus sent. t v. ut 33. s. g. At non erat haec satisdatio praetoriae idcirco satistae, ut ait Macer . non compellebatur, qui immobilia possidebat. &ne nuda quidem promissi ne cavere. qui certam pecuniam deponebat. Nid. PAuLLum sint. I. lac. s. a. ibiqiae CuJAc iure V SCHULT. No iure in not. Tribonianus autem, dum Macri fragmentum Pandectis & titulo qui fatuae cog. insereret. transtulit illud ad novam judicio stili cautionem, quae re vera ab immobilia uin possessioribus iurato exponitur. l. 26. S. S. C. de Disi. aliae L t. s. i.
C. de sortes. Postremo Paulli verba in L ult. D. Di farisae cog. sui jur to promisit Diicio sicli &c. indicio tantum sunt, promitti vadimonium juratis
potuisse. satisque sibi loci reperiunt in his, quibus actor jurejurando contentus iidejus brum gratiam facit: nam in satisdationibus praetoriis consensu mutuo omitti fidejussores potuisse docent l. a. s. g. D. quod legat. Pr L s. s. 3. D. Ad sola. vid. SCRULTING. ad tit. D. qui satisd. e. s. q. Necesse igitur non est. dictae legis ultimae explicandae gratia praeter veterum auctoritatem fingere nonnullos, quibus jure suo vadimonium jurato promittere licueriti
Irx vidimus cautionem judicio sisti tantum non semper satisdiito fuisse interponendam. Quodsi jam reus vades dare vel nollet vel non posset, pro-E a ximum
46쪽
ximum erat, ut actor eum illico sequi se iuberet, & hactenus citra controversam reiste sentit Rae v ARDUs ad . x II. t . c. i. Verum quod addit, si aliis negotiis occupatus estiet praetor . in proximum postulationum diem carceri fuisse reum mancipatum, utut placeat etiam viris de jurisprudentia egregie meritis N o o D T I o obf. l. II. c. 2 o. & S C Η U L T I N G i o ad tit. qui satisd. cog. s. q. persuadere mihi omnino non possum. Res ipla mea sententia minus veniebat usu, quam existimavit Raevardus: nam si verum est, quod supra ad cap. II. S. ult. notavi, non fuisse postulationibus ceterisque negotiis certos statosque dies adlignatos, poterat utique quovis die ut
in jus vocari, ita & apud praetorem pollulari. Verum quod jure licebat,
id multitudo negotiorum saepe non patiebatur: itaque necelle aliquando praetor habebat, obortas caustas novosque, a quibus adibatur, litigatores in alium diem rejicere, dilato v. gr. si quod esset promi ilum, vadimonio. Verum quominus reum ex praesenti vocatione in jus venientem carceri, donec vacaret praetor, mancipatum credam , facit, quod vocatus in jus, si evestigio ambulat, satisfiacit edicto praetoris, vel si mavis, ostendit, ejus se heneficio uti nolle: praetor enim ita demum vadem seu fidejussorem dare jussit, si cui in jus vocato illico ire commodum non esset, idque tribuit
ei tanquam beneficium, quo uteretur, si vellet; sin minus, non cogeretur.
Licuit igitur ipsi jure publico, satisdandi necellitatem praesenti in jus ambulatione evitare, eoque magis quia ad eundum in ius caussamque flatim per randam ex lege XII. tabularum tenetur. Quod autem praetor controversiae. quae ipsi cum adversario intercedat, operam hoc die dare nequeat, hoc ei ad carceris usque poenam imputari, durum est & iniquum, praesertim si v des non reperiat. Inquiri, opinor, Raevardus . non esiste hanc poenam ca tionis non praestitae, sed sequelam in jus vocationis, quae nisi satisdationis ope evitetur, smul cum in jus vocatione subiri debeat. Verum ita ratio, nantem interrogare mihi liceat, qua lege, quo tempore haec vel poena vadimonii non promissi, vel sequela in jus vocationis fuerit introducta, cujusve non dicam JCti, sed probati auctoris testimonio nitatur. Adducitur ab eo probandi Caussa solus PLAUTI locus in Pers in. D. A. d. I S. vadatur hie me. P A R. utiliam vades desint, in carcere ut sis. Verum praeterquam quod Comico in his, quae jurisprudentiam spectant, sine legum auctoritate non temere fides sit habenda, uti exemplo docui supra hoc Capite S. I. ne
in ipsis quidem Plauti verbis quicquam ea sententia habet praesidii. Conlabulantur enim ibi non homines liberi, sed duo servi, inter quos uti nulla actio
47쪽
tio civilis ita & nulla ex causta civili vadatio, de qua Raevardo nobisque est sermo, subsistere potest. v. l. ig. D. si quis coiit. Nihil igitur hic Plauti locus ad hominem liberum judicio civili conventum. Verum si qua illi stabulae veritas subsit, quaerenda est in ici vis, quales loquentes Plautus inducit,& iis quidem criminaliter accusatis: hoc enim in servum non minus, quam liberum hominem cadit. l. ia. S. 3. V q. D. de accus. Et lime in servo capitalis criminis postulato ita juris eli, ut nisi vel dominus vel extraneus silendum eum satisdato promittat, in vincula conjiciatur. Audiamus PAPINIANUM in I. I. pr.=S. I. D. ila custod. reor. is Si servus capitali crimine postuletur, lege publicorum cavetur, ut sistendum vel ab extero sa-- tisdyto promittatur: quod si non defendatur, in vincula publica conjiciis jubetur, ut ex vinculis caussain dicat. - Porro in s. I. is Solet it is que tractari, an postea domino permittendum sit, oblata satisdatione ser-- vum suum vinculis liberare &c. Ilis Papiniani verbis , ni fallor . egregie docemur, quod innuit Plautus, ubi de iervo fiet judicium , posse eum per defectum vadum in carcerem conjici. Verum quis inde consequens duxerit. idem esse in homine libero, & ex civili quidem caussa in jus vocato I Itaque non arbitror, fuisse jure veteri in jus vocatum, propterea quod vades dare vel noluerat vel non potuerat, si sorte admitti cum actore eo die ad praetorem non posset, in carcerem conjectum, sed potius nuda promi sone cavisse judicio sisti, statuente praetore, in quem diem promittat arg. I. u. s. S. D. de jue ubi Romae in jus vocatus, si domum revocat, nuda promissione cavere jubetur, sisti se in loco domicilii, idque propterea, quia fi- dejulsores Romae non reperiret: multo igitur magis sitisdatio remittenda ei, qui ex praesenti vocatione in jus veniens a praetore ad tempus repellitur: cum utique per hunc non stet, quo minus illico se sistat caussamque agat, secus atque per alterum. Accedit quod jure meritoque a satisdatione sit immunis , qui cum sistere se illico paratus esset, ex edicto ne satisdare quidem tenebatur. Ceterum quemadmodum Celeberrimi Nooditus & Schultingius,
Raevardum secuti, ex eo, quod jus antiquum a Justiniano nusquam mutatum reperiatur, collegerunt, jure novo quoque reum vades non dantem
carceri mancipari; ita mihi cum Raevardo dissentienti eodem argumento contrarium liceret concludere: nam si illa in carcerem conjectio jure veteri, uti disputavimus , nunquam obtinuit, nec a Justiniano introducta est, videri Potest consequens, ut nec jure novo reus ob vadum defectum in carcerem ducatur. Sed nolim illud de jure novo omnino negare, quia nova judicio
48쪽
sisti cautio absolute est necessaria: nam per mutatam in ius vocationis HS mam effectum, ut non possit amplius vocatus illico in jus ire . atque hac deambulatione se necessitati cavendi subducere. Itaque jure novo in jus v catus , si vades dare vel nolit vel non possit, neque tamen alia cautione actorsit contentus, remediis praetoriis, in quibus & carcer est, cogitur ad lati dandum. Quod enim nonnulli putant eum, qui satisdare nequit, defungi pronaillione jurata , post alios relutavit Cl. S c Η u L T I N G. ad tit. D. qui saluae cet. s. o.
b. X. Q uix vero cautio judicio sisti est stipulatio praetoria I. T. S. 3. D. Afip. piat. ab utraque parte admittit procuratorem I. D. si quis caut junct. CicER. pro Plint. c. 8. Actoris autem procuratori perinde, atque ipsi actori, satisdandum est L 3. D. de sip. prat. & ex ejus stipulatione caussa cognita domino competit actio. l. L D. eod. in si procurator silli aliquem sine poena stipulatus sit. defendi potest, non suam, sed ejus, cujus negotium gessit, utilitatem in ea re deduxisse, idque fortius dicendum, si, quanti ea res sit, stipulatio procuratoris proponatur. 1 gr. S. g. D. de V. O. Itaque committetur tum stipulatio in id , quod domini interest. Utrumque autem illud, quod & actio ex hac itipulatmne aliquando domuno detur, & in eam domini utilitas deducta videatur: descendit ex lava sthenigna interpretatione, quae huic stipulationi, utpote praetoriar, adhibetur,& secus se habet in conventionalibus stipulationibus. Qtiare qui tali stipi latione alii, cujus juri subjectus non est, prodesse velit, nihil agit g. o. In i. de inutia sip. Verum licet inutilis quoque sit stipulatio convention lis . qua quis alium daturum facturumve quid sine poena sua promittit S. 3. Indi. eod. junct. l. 3. in D. C. ne rix. pro marit. obligabitur tamen promitatens, si .eflecturum se, ut alter det faciat, spospondit: idcirco si V. Ge. procurator rei fisti dominum promittit, nec poemam adjicit, ipso jure sine ullo benignae interpretationis adjumento procurator obligatur in id, quod ii terest stipulatoris, nam qui alium sisti promittit, hoc promittit, id se acturum, ut stet. Ita egregie sane ULPIANus in d. l. 8 i. n. D. de V. O.& vim verbi si Fere explicat, & quod in procuratore rei juris esse dixi, haud obscure oltcndit. Circa fidejussores autem acceptos notandum, ut si his medio tempore , dum res in vadimonio est, magna calamitas aut inopia accidit s
49쪽
dit . ea a cognita dandi novi sint in eorum locum l. Io. S. I. D. que si tuae
Pnses vi TA cautione, datisque vadibus ricti transacta erant omnia ,.
nec veniret dies sit tendi: at dici non potet . quam saepe hic dies dilato vel misso iacto vadimonio eluderetur Missi quidem facti vadimonii in jure
nusquam occurrit mentio. Illud Limen certum est, pependisse hanc renae perinde atqtie aliam quamvis acceptilationem, vel pactum de non petendo, ex voluntate stipulatoris, inittaque facto vadimonio non modo reum fuisse ab obligatione stillandi solutuni, sed ipsum quoque actorem sine damno suo negligere vadimonium potuisse. Phane milium vadimonium faciens actor non jus suum. sed instantiam remittebat, poteratque reum quandocumque de eadem te denuo vadari. vid. Orat. CICER pro Pilat. c. c. junct. c. r. in D. Sed has vadimonii ex integro concipiendi molestias evitare aeaer pol rat, si vadimonium non milium iaceret, sed cum reo differreti Hinc propter peregrinationem sapervenientem, vel aliam quamcumque caussam, vadimonia quotidie disserebantur. Vid. CICERO d. cap. 6. Quamvis autem alter non consentiente altero differre vadimonium non posset, bonum tamen tactum . si toties hoc sibi invicem concederent, quoties ad vadimonium nodvenientes actor adversus caussae amissionem rellitui in integrum , reus adversus actionem ex stipulatu exceptione se tueri posset, qua de re capite s quenti erit agendum. Praetor quoque vadimonia noununquam differebat. V. Gr. ob serias Iepentinas, vid. JuvENALIs Sat. III. a Ia. vel ut supca S. v. hujus capitis monui, ob multitudinem negotiorum, qua tamen in re delectu erat opus, ut quae actiones tempore vel morte interire possent . di latis ceteris, prius expedirentur.. Conteratur l. 3. D. de Fre. O dilat. Ceterum dilati vadimonii nulla etiam in jure mentio aut vestigiunt exstat, nisi forte in I. . qui fatuae cre. ubi Paullus menti iiit decreti, quo praetorreum certo aliquo die exhiberi jubet, quod ad vadimonium a praetore dii tum haud incommode reserri videtur..
SuPRA capite praecedenti g. iat docui, ex edicto praetoris edi acti nem reo. debuisse, antequam in jus venireti adsentior tamen Q. NooD
50쪽
TIO ad fit. D. de Vend. g. i. existimanti, quod ad effectum in ius eundi nillil liuerfuisse, edita reo esset actio, nec ne et adeoque debuisse in jus vocatum, oinista licet editione, nihilominus in jus ambu ire vel vadimonium obire: venienti autem actionem tum in jure fuisse editam, & temporis aliquam dilationem concessam. Haec si vera sunt, existimare quis posset, omissam actionis editionem differendo vadimonio caussam praebuisse. At crediderim potius . dilationem illam reo indultam non fuit se vadimonii dilationem. sed spatium tantum temporis reo ad contradicendum concessum, postquam ex ipsa postulatione actoris didicerat, quid peteret actor, & ex qua caussat nec enim poterat reo commodius edi actio , quam his verbis Co te mihi cem ttim dare ex mutuo oportere. Vadimonium igitur hoc iplo, quod se sisterent litigantes, fuisse obitum, atque adeo cautionem eo die exspirasse, ut committi amplius non posset, arbitror. Id latae reo, cujus in gratiam dilatio concedebatur, erat utilius: cum ita non posset amplius in pollerum vadimonii deserti poenis teneri: Accedit, quod cautio judicio sisti respectu vadium eo die procul dubio exspirabat, nec enim hi sine consensu novo in diem ulteriorem ad reum sistendum erant obligata are 1 i 3. s. II. D. L . C. locat
De in V essectu vadisonii promissi
s. I. Adve Ni EN TR tandem die, in quem promissum vel dilatum erat vadimonium, uterque curare debebat, ut in jure apud mullistratu ni adesset. Quibus locutionibus seorsum alteruter, actor reusve; quibus etiam uterque promiscue se stitisse significabatur, supra c. i. s. S. vidimus. Pertinebant autem locutiones illae proprie ad eos . qui jam citati a praecone coram tribunali mutuam sui copiam laciebant . uti docet solennis illa formula ex Plauto