장음표시 사용
31쪽
seuli episcopi canon ν vpostolicos in decreta eius relaxaxint, ubir bliea iubebat necessitas, natu ponti de Romano, nulla interuenienis ne concilio prouinciali, quippe cum Merbitaspersecutionum nee eum fide Petri communicare consilia feresiserer, ri nee Episcopos alias adiri, nec concilia celebrari prouincialia. Enimuero, non E i. scopi modo, sed, ut diximus, ipse etiam PLEBS ad dispensan. di Aercitium iure quodamsuo concurrebat. Hi enim olim vi confoederatae Chrsianorum disciplinae omnia, qnae totam
ecclesiam Concernebant, negotia, eius nomine quoque expe-
i diebanturi f) ita etiam facultas dispensinia in primorum se.
- ' . . culorum triga non penes Episcopos modo, sed S penes tos . . t. . t tam ecelesiam, nedum penes Fum pontificem Romanum erati v o . Facile huic asserto fidem adhibebit . qui rerum antiquarum, peritia floret. Respiciamus modo praxin, adhuc tempor: α GYPRIANI usitatam. Quanta vero tum plebis libertas, quan-
si i . - o Quae est Romanae aulae assenta tum indoles, ut etiam eontra H. V. . Psius Veritatis lucem pontifici Romano quomodocunque adulari te in . tent, ea & hie in THOMAssmo sese prodit. Haec ultima enim verba, it quibus usurpatam ab Episcopis dismo di potestatem in temporum, illorum iniuriam coniiciti in Papae gratiam confingenda erant, nest.
Fluebae hoe, ut dira, ex confoederasa veterum' christianorum ἀμ-plina. Vti enim haee eommuni 'pacto atque foedere firmata erat, - , ita Ac e inmunis omnium ad omnia negotia consentiis requirebatur. Nimirum est haee collegiorum aequalium natura, ut omnes res deI' eausae ab omnibus iudicari debeant. Inde etiam erat, quod exe m. municatio olim nonnisi cum snffragio & consensu plebis fieret. 2 Quemadmodum vero erestio & excommunicatis, ita etiam receptio. C. quae erat aspensatio circa excommunicationis poenam, itidem. consentiente peragesatur. Quod & ulterius exinde patet, quod i--,stiusmodi receptio non minus, quam eiectis per modum mavis expe diebatur, teste TERTOL AN olog. C. n. Quis vero nestit, iudicia -ι eeclesiastica in primis seculis non tantum ex Episcopis & presbyteris.
32쪽
rusque huic honor seruatus fuerit, constat ex e sola r4. CYPRi ANi, de semetipso scribentis': A primordio Episcopatus mei
satai nihil fine consilio vestro ct fine eonfinis PLEBIS, mea
priuatim sententia, gerere. Et rursuS epis. N. Hoc, scribit, Oerecundiae ct disi inae ct vitae ipse omnium nostrum conuo nit, ut Episcopi plures in unum conuenientes, praeseme Osonti-tim PLEBE, quibus O ipsis pro fide O timaresuo honor habenisdus est, disponere omnia consibi communis religione possemus. Et haec quidem de auctoritate plebis m genere. Iam si ad negoriam athpensandisperiatim attendamus, & hic quoque magnas plebis partes la iste, oppido liquet. ii Inde enim curei us epist. G. reprehendit factum THERAPI quod va ORI Presbytero immaturo tempore & praeproperasestinatione pacem dederit. uuae res, ait, mora satis mouit, seres tim esse a decreti no istictoritaIe, ut aute legitimum O plenum tempus fori actionis Oflue petitis o conscientia PLEBIS, nulla in mitate urgente,
in necessitate cogente , pax et concederetur. ' Ne vero quisquam putet, peculiarem hanc plebis Carthaginensis praerogatiuam, nec communem totius Ecclesiae obseruantiam fuisse, iuvabit exemplum etiam abi a Romana Petere Ecclesia. CORNELlvs MARTYR, Episcopus Romae factus a. 4. literis ad cYPRiΛ-NvM scriptis de quibusdam confessoribus, qui Nouatiani par- . res contra Cornelium, legitime electum, susceperant, atque ideo ab Ecclesia discesserant, agens, ubi de eorum recePtIO- ne loquitur, rem ita refert: Omni actu ad me perlato, placuis
contrari presbyterium. Adfuerunt etiam Episcopi quinque, quiem hodie praesentes Derunt, ursis mare eonsilio, quid circa personam eorum obseruari inberet, eonsensu omnium tueretur Oin motum omnium se consilium singulorum digno fieres, etiam sententia ν nostras placuit in notitiam Osri proferri, quat 9 Dbiectat 'Leges. His ita gesis in presbyterium venerunt, Moximus, Hrbanus, Sidonius, Marcarius in pictique fratres, qui δε eis adiunxeram, summis recibus desiderantes, ut ea, quae anIesu unige fla, in obliuionem cederent, nullaque eorum mentio haberetur ζProinde, atquest nihiI esea via commissum vel delictum, inuicem omnibus remissis, cor mundum atque purum iam Deo exhiberent;
33쪽
seque Ies Euangelicam vocem dicentem: beatos esse puros eorda, quoniam a s Deum videbunt. suod erat consequens, omnis hie actus populo fuerat inflauandus ut se ipsis viderent in Ecclesia compitulos , quos errantes O palabundor iam diu videram ct dolosant. Quorum VOLUNTATE COGNITA, magnar fimi mutatis concursu actus es. Vid. epi M. CFPRlANl, ex quo ipso adhue longe plura testimonia amrri possent. Cons. quae te guntur in Magni f. DN. PRAESiDIs dissert. iuris eccles tantiqui ad Plinium secundum di xx. III. ara. VIII. p. M seqq. Eo autem prolixioribus nobis esse in declaranda ex antiquitate hac da PLEBIS concursu assertione . necesse fuit, quo coniuetius est veteris disciplinae scriptoribus, inprimis pontificiis, haec
celare. Et mirandum Certe, neque PETRvΜ cle M ARCA, ne
que THOMASSl-Μ , aliumve, haec populi iura vindicasse. Fa elle tamen rationes filentii avequetur, qui norit, scriptores Gallicanos id saltem sibi propositum habere, in pontificum Romanorum auctoritate imminuta, Episcoporum aura ex an. liquitate amplient, de plebe vero eiusque iuribus ac libertati hus ut sileant, proprio interesse C.mmunibusque cum papaeommodis induci. Notandum hoc Oh PETRUM de MAR . THOMASSINvΜ, Domium aliosque, quorum placita in sequen. tibus haud raro in partes tracturi sumus, ut ita iusta statim de ipsis idea praeparati, condignum eorum testimoniis ubique
g. VII., Tria itaque necula elapsa sunt, quibus potestas dispensandi tum Episcopis ex aequo singulis, tum plebi quoque ipli, salua & illaesa manserat. De plebe f. antecedenti lassici. enter actum. me viscopis vero res extra omnem dubitati ii renesia nis aleam Posita est. Facile nobis soret, exemplis quampi, δελ-. rimis g id roborare, sed Sc hisce facile caremus, ubi ponis
. . tisi sti Vt vel unicum tamen Episcoporum, etiam papa non eonsulto. di. - spensintium, exemplum allegemus,euoluamus, quae RNTONIus de nodHl Nis in de Rep. eccles P. I. L. II. c. a.ρ.ΠZin hoe argumentum disierit, Ibi enim videas potestatem dispentandi in voto 3c prosessione castitatis Diuiti sed by Corale
34쪽
IN IURE ECCLESIASTICO TAM VETERI, QUAM NOVO. ga
tificios ipsos habemus confitentes. Pedem igitur movemus ad secula quartum & quintum. In his vero magis magisque di pensendi facultatem sibi arrogarunt episcopi, exclusa penitus ecclesia, eiusque libertate pedetentim supplantata. Ita enim Ioc. cu. THOMAssi Nus pergite Cum ergo hactenus Episcopi
fer oti sutili omnia di pensissent, ubi primum desinente seculo
III. rvuentari coepere concilia inprouinciissingulis, tunc Disopis sis consultum visum est, ut ad illa referretur pro dispensationibus ponderandis. Ab Episcopis ergo ius dispensandi non ad Papam Romanum, sed ad concilia, & quidem prouincialia, translatum est. Quod tamen non ita intelligendum , quasi Episcopi isto iure tum plane exuti atque orbati Daissent. Quin vero hanc singulis, ipso fatente ΜΛRCA L. III. e. XIII. g. s. Episcopis secultatem Nicaena synodus indulsit, ut etsi quatuor poenitentiae laboriosissimi gradus per aliquot annos subeundi essent iis, qui criminibus a canone vetitis se obstrinxissent, liberum tamen esset Episcopis, poenarum partem remittere illis, qui rebus ipsis conuersionem atque poenitentiam
suam probauissent. v. SYNOD. NICAEN. c. Ia. Gemella discimus ex Synodo Ancyrana, cuius cap. a. can.F. haec leguntur verba:
Pener Epi copos erit potesas; modum eo ersionis eorum spoenitentium P probantes, vel humamus erga eos agere, ves amplius tempus adiicere. &c. g. VIII. Tertia priscarum dispensationum a sequiori. Disserotia. hus differentia, quam& ipse M ARCA, ut 9. XX. audiuimus, tertiad otim
E sum- nunquam tatis Episcopis quibuscunque etiam absque Romani pontificis aut ipsia..us poenitentiariae rescriptis, asseri exemplo CrPRIANI L. L. Epis. ιι. qui & ipse sacris virginibus in periculo incontinentiae coniugium con- . cessit. Conferamus cum his, quae idem Archiepiscoptis Spalatinus
L. Iu cy.p. Io. de antiqua metropolitan Ornm potestate commenta- . tur. Inprimis vero etiam huc commendari meretur LuD. EL. DUPIN
aureus de antiqua eccles disciptiua liber, potissimum G . MLσ MILdι stertationis I. ubi de iure dc priuilegiis metropolitanorum nec non
' ' - patriarcharum agitur. dabatur P nia Canonis
infringendi, sed tantum infracti alaque viola
35쪽
summam vorat priinariam ve , in eo consistit, quod apud veteres nunquam garetur venia canonis infringendi, sed tantinnin ram & violati poena ob grauissimas caulas aliquando remitteretur. En vero ingens, ciuod inter hasce dispensationes interiacet, discriment Est illud ipsum, quod non MARCA mindo, sed N THOMAssiesus centies inculcat. Et ΜARCA quidem praeter modo allegata mox iterum C. XIV. gis. Getarum, inquit, repetendum es, quod initio adnotaui, nullum m. erip se restimonium quo doceatur , a veteribus veniam IN FR IOA
G EΝD I canonis alicui eollistam fuisse, sed tantum INFRA rL
THOΜASSiNus vero L. III. c. XXIV. n. ao. Nec illud, ait, initam. Ier praetereundum, quod alii iam praemonuerunt, concesses tum
fuisse eas dispensationes omnes, so quam peccatum iam fuerat mcanones, O quando emendatio se poena luctu or esse ecclesiae ira poterat, quam ipsum peccatum. Contra autem emoltito iam se languesente disiiplina posterioribus bisseculis venia expetitur violandorum canonum,peccandi in sacras regulas licentia Agitatur Oconceditur. &c. refrentia 6. IX. Superest ultima earum, quas ex compluribus a- Ο.retaeotim liis selegimus,differentia. Nimirum uti perrarae olim disperi. distensuis. sationes fuerant, ita&earumdem natura atque indoles v lurines unge a- mum longe aliena scit ab indole & natura modernarum. Hoc Fus indolis si probare oporteat, inspiciamus & ponderemus modo, quae erant, siue Vel THON ASSιΝ vs, vel M ARCA, vel FLORENs, aliive ex an-masernins liquitate asserunt exempla. Namque sic perspicuum euadet,
i ectes, με quod quae olim promiscue h) inter dispensationes relata sue, formam. reacta&sacta Episcoporum, illa hodie nec ab ipsis pontificiis
stylo curiali inter eas reserantur, saltim pleraque, nisi datam definitionem velimus immutare, inter cas proprie resem inequeant. Ita inter dispensationum specimina a FLORENTEDe. cit. resertur illa Orthodoxorum humanitas,qua seculo quam
h Illa igitur, quae&hodienum in utroque iure regnat terminorum amisbiguitas & confusio, iam olim quoque inter patres prinuti uos circa dispensationis vocabulum regnaui Diuitiaco by Gorale
36쪽
IN IvRE ECCLESIASTICO TAM VETERI, QUAM Novo. 33
Sc qia trito Episcopos& Presbyteros Arianismi non minus,aam Donatismi labe, ingenti numero, insectos non modo in Immunionem fidei recepere, sed&in societate regiminis &lericia tris pristini honore eosdem reliquerunt Ita & ANATASIvs Papa, interpellatus ab Episcopis Afris, ut Presbyteri aeterique clerici, a DONATI partibus ad ecclesiam catholicum e Cori serentes ordinibus dignitatibusque suis permitterentur, tum Petitioni huic annuitIet, seque cum Italis suis ad ecclesiuae e Celsitates accommodasset, propterea Tuosi Assi Nodicitur dii pensasse L. III. C. XXIV. g. X. Notandum hoc inprimis contra Romanenses,qui aulae Romanae frigidum sussit furi, ad colorandam modernarum dispensationum frequentiam, pluscula illarum exempla ex prima antiquitate anxie corradunt. Verum non obtinent illi, quod intendunt. Ista enim, quae ipumet asserunt, specimina, ad hodierna Drorius non quadrant. Certe CONNI
VENTIAE potius ae DISSIM ULATIONIS, quam
verae dispensationis species sunt dispositiones istae,quae tanquam a pontificibus Romanis peculiari auctoritatis praerogativa sectae adducuntur. Nolumus iam in spatiosum historiarum campum evagari, uno tamen alterove exemplo rcin iuuabit illustra me. Primum mutuabimur a PETRO de Μ ARCA. Est autem illud exemplum pLAvi ANi Episcopi Constantinopolitani. Huic quod contra canones vitiose ordinatus fuerat, DAMASVS tum ponti sex Romanus, cum ecclesia occidentali communionem denegarat. At cum FLAvi ANus studio io ANNIS CHRYSOs ToΜ i&THEOPHlLI ALEX AN D R Ni ι non minus, quam ipsius imperatoris THEODOs il interpositione, DAΜAso reconciliaretur, iam dispensationem hic aDAM Aso factam suisse, Romanensis fingit. Eiusdem commatis sunt, quae de ANATOLio, Flaviani successore, & ΜΑ-E 1 XIMO
is Memoratu digna sunt Tilaopi tLi Alexandri verba, quibus reserente socRATE Hist. L. V. C. V. a pontifice Rom. contendit, N propter populi misericordiam vitium ordinationis m. DISSIMUL RET. Ita enim habet versio PETRI de MARcΛ loco mox allegato. Notandum
strum ab arantιquarum exemplis coo
Adducuntuγspeciminis ergo exempla dispensatio
37쪽
summam vocat primariam ve , in eo consistit, quod apud veteres nunquam claretur venia canonis infringendi, sed tantum infracti & uiolati poena ob grauissimus caulas aliquando remitteretur. En vero ingens, quod inter hasce dispensationes interiacet, discriment Est illud ipsum, quod non MARCA modo, sed & THoΜAssINus centies inculcad Et MARCA quidem praeter modo allegata mox iterum C. XIV. gis. Caeterum, inquit, repetendum es, quod initio adnotaui, nullum M. edi posse testimonium quo doceatur , a veteribus veniam IN FRIMG ENDI canonis alicui estistam fuisse, sed tantum INFRACTI.
THOMAssi Nus vero L. III. c. XXIV. n. ao. Nee Elud, ait, initan ter praetereAndum, quod ulli tam praemonuerunt, concesses itim
fuiste eas dispenseationes omnes, postquam peccatum iam fuerat in canones, O quando emendatio se poena luctuosior esse eccosiae ipsi
poterat, quam ψsum peccatum. Contra autem emollito iam 9
anguesente disiiplina posterioribus bis seculis venia expetitur violandorum canonum,peccandi in sacras regulas licentia flagitatur Oconceditur. &c. DFisentia 6. IX. Superest ultima earum, quas ex compluribus a- Ο.irta olim liis se legimus, differentia. Nimirum uti perrarae olim dispen. distensitio. sationes fuerant, ita&earumdem natura atque indoles viplurines longe a- mum longe aliena fuit ab indole & natura modernarum. Hoc lis, indolis si probare oporteat, inspiciamus & ponderemus modo, quae
erant, siue Vel TII OM ASSiΝvS, vel MARCA, vel FLORENS, aliive ex an- miseriam liquitate asserunt exempla. Namque sic perspicuum euadet,
θectes, e quod quae olim promiscue th) inter dispensationes relata sue- formam re acta & saeta Episcoporum, illa hodie nec ab ipsis pontificiis
stylo curiali inter eas reserantur, saltim pleraque, nisi datam definitionem velimus immutare, inter eas proprie referri nequeant. Ita inter dispensationum specimina a FLOREMTEAc. cit. refertur illa Orthodoxorum humanitas, qua seculo quam
to ib) Illa igitur, quae dc hodienum in utroque iure regnat terminorum amisbiguitas & confiisio, iam olim quoque inter patres primitiuos circa dispensationis vocabulum regnavis. Diqitiaco by Coosl
38쪽
IN IURE ECCLESIASTICO TAM VETERI, QUAM Novo. 33; S to& quinto Episcopos& Presbyteros Arianismi non minus,
quam Donatismi labe, ingenti numero, insectos non modo in communionem fidei recepere, sed&in societate regiminis &clericatus pristini honore eosdem reliquerunt Ita & ANA- WAsius Papa, interpellatus ab Episcopis Afris, ut Presbyteri caeterique clerici, a DONATi partibus ad ecclesiam catholicum se conserentes ordinibus dignitatibusque suis permitterentur, cum petitioni huic annuisset, seque cum Italis suis ad ecclesiae necessitates accommodasset, propterea THOMAssiNo dicitur di. spensasse L. III. C. XXIV. LLβ. X. Notandum hoc inprimis contra Romanenses,qui No audiam, aulae Romanae frigidum suffusuri, ad colorandam moderna- hoe contrarum dilpentation im frequentiam, pluscula illarum exempla pomificiori ex prima antiquitate anxie corradunt. Verum non Obtinent resemiores, sili, quod intendunt. Ista enim, quae t psi met asseruiar, speci- dispensatio. mina, ad hodierna prorsus non quadrant. Certe CONNI' num ab u
. YENTIAE potius ac DISSIMUL ΛTIONIS, quam antιquarum
verae dispensationis species sunt dispositiones istae,quae tan- exemplis ea. quam a pontificibus Romanis peculiari auctoritatis praeroga lorare xiva sectae adducuntur. Nolumus iam in spatiosum historia- dotes.
rum campum evagari, uno tamen alterove exemplo rcin iuvabit illustrasse. Primum mutuabimur a PETRO de Μ ARCA. AdducuntuγEst autem illud exemplum pLAvi ANI Episcopi Constantino' speriminis politani. Huic quod contra canones vitiose Ordinatus sue' exeo exemplar rati DAMAsus tum pontifex Romanus, cum ecclesia Occiden- dispensatio itali communionem denegarat. At cum FLAvIANVS studio num exstetro
non minus, quam ipsius imperatoris THEODOS ta interpO TMmis no sitione, DAMAso reconciliaretur, iam dispensationem hic a σ Elorente. DAMAso factam fuisse, Romanensis fingit. Eiusdem com- malis sunt, quae de ANATOLio, Flaviani successore, & ΜΑ- E et XI Μ
i Memoratu digna sunt Tilaopuiti Alexandri verba, quibus reserentes C TE Hist. L. V. C. V. a pontifice Rom. contendit, N propter Possuli misericordiam vitium ordinationis m. DISSIMUL RET. Ita enim habet versio pErra de NARcΛ loco mox allegato.
39쪽
36 SECT. I. CAP.II. DE HISTOR. ET FATIS DISPENSATIONUM,
. xl Mo, Episcopo Antiocheno, quorum uterque etiam contra canones ordinatus fuerat, ibidem enarrantur. Alterum inter plura TvoΜΑssiNus suppeditat, quando loc. ciI. g. r. de INNOCE
Tio I. memorat, quando Macedoniae Episcopis responderit, posse omnino ipsos ex venia in humanitate admittere adfunctiones ordinum suorum eos, quos Bonosus ordinasset, ne Ahismati ingruisenti ianua panderetur. Scit et anti. g. XI. Ecquis vero non primo statim intuitu depre- quae dispen. hendat, tum quod olim longe aliud quid di pensationum no- sationes po- mine venerit, ac hodie, tum etiam, quod ex hisce factis pon-rim reseram tificum nihil contra nos lucrentur sedis Romanae adulatores tia, dissimis. Prius, ve f. XX. ostendimus, fatetur ipse M ARCA, post ustario re eo, autem non potest non ituere ex priori. Quodsi enim antiniarentia dia quis tantum vocibus utimur, nostrique seculi dispensationescendi re istis Pristinis tantopere abhorrent, quid, quaeso, dispensa. tionibus papalibus modernis firmamenti astcedere poterit ex priscis P vi vcro dicamus i quod res est, equidem ista. quae modo adduximus,&quibuscum pontificii alias superbire so . lent, primorum pontificum facinora inter veri generis dispensationes locum haud merentur. Sane enim, quemadmodum in seculis primitiuae Ecclesiae summa inter ecclesias& Episcopos aequalitas erat, CYPRIANO tantopere laudata, ita tota huius dispensationis ratio in tolerantia, in dismulatio. ne& conniventia consistebat. Revera igitur nihil aliud suerunt, quam conciliationes ad preces Episcoporum orientalium
amicas consecutae, cum alias ex denegatione communionis
schismata fuissent metuenda. Illud quidem obstare posset, , quod dum Episcopi Romani minus canonice ordinatis comis munionem suam indulsere, in eo saltim dispensasse & veniam eisdem dedisse videntur; sed aliud est remium e ius suum seu actionem contra aliquem, quod&a pari fieri potest, aliud est dispensare. Prius quidem factum esse asseritur in historia
ecclesiastica, non vero posterius. Sicuti enim alteri in alterum nullum imperium competebat, ita tolerantia talis pro-
Irie dictam speciem dispensationis, quae a potestate legis. atoria dependet, nequaquam constituit. Conser, quae, Ma -
40쪽
m IvRE ECCLESIASTICO TAM VETERI, QUAM NOVO.
gnificus DoANNvs PRAEs Es lain olim in obseruationibusfelectis ad PE Tlli de M ARCA L. m. cap. XIII. obseruat. st. Commenta, tus est.
f. XII. Sed redeundum in viam, iamque lustrata Epo- Taries diaeha quinque seculari Q nunc III etiam ad seculum XI. usque spensatio- ostendendum, quomodo dispensandi ratio a prima sua indole num pos Dpaulatim degenerauit. Notatu digna sunt verba THOMAssiNI, pochum Accit. c. XXIV. g. r . leguntur. Ita autem ille: Ea primum di- quinque s Aciplinse innovatio facta es desinente tertio se ineunte quartosculo eularem - . Per hanc primam ii Rouationem THoΜAssINVS illam que adsecuis iuris dispensandi ab Episcopis ad concilia prouincialia trans- culum XL lationem innuit. Vti enim supra iam percepimus,augescen- Primus comte Christianorum S Episcoporum numero potestas dispen- ruptionis
sandi seculo IV. & U. ab Episcopis, quos inter iurgia & dissidia qai disciplis saepe excitabantur, & plebe, ad Concilia prouincialia deuol- nam dispemuebatur. Neque tamen penes haec diu permansit, sed mox, fandi fonsul THOMAssi Nus sic. cit. pergit: Iisdem porro causis obrepsit se in- fuit uiolotia nouatio alia posea, pedeIentim iliter se inopine O temporis paparum,mor prolixiore, ubi eadem dispensationum potesar vel potestatis ius dispen- potius explicatio a conciliis prouincialibus ΝΒ. ad sedem apsoli- fandi ad satam traducta est. trahentium.
f. XIII. Habemus hic primum & praecipuum corru- Huius vio-ptionis ecclesiasticae, qua disciplinam dispensandi, funda- lenitae fulmentum. Scilicet ex quo potestas dispen Iandi ad praesules reum re fo- Romanos traducta est, ex eo etiam corruptioni & abus bus minium fuispatere coepit. Traductio seu translatiolautem ist ad hanc pΟ- ma impetissimum aetatem reiicienda venit, qua pontifices Romani Hiis occi- caput erigere & pomoeria sua iam latius distendere inchoa- μιι.runt. Accidit id post seculum inprimis quintum. Quan-
sist Quinque secula periodo huic assignauimus, non quod eiusmodi m satio, quae sensim sensimque, &ad instar morbi clanculum serpentis, incrementa sitiinsit, in certum determinatumque temporis articulum coniiui possit, sed quod tamen valde probabile sit, isto circitos . o di- . iplinae ecclesiasticae corruptionem primordia sua concepissς amflus sensibilem aliquam mutation em subiisse. 'l