장음표시 사용
301쪽
S. 155. an secunda pars tit Zachariae.
Qui antiquiora iaciunt haec vaticinia, I. linguam,
stilum et ornatum orationis . putant, arguere temDOra ante exilium; verum supra g. 154 Vidimus, elocutionem non carere indiciis aetatis recentioris, et stilum etiam C. q. et 8. esse Vehementiorem. II. Opponitur
quidem 9, IO. 13. 10, 6. ut ante exilium) Iuda et Ie
rusalem Ephraimo et Iosepho, Verum idem quoque 3, 13. et Jer. 3O, 4. observatur; Zacharias vero adductis locis non potuit hanc Oppositionem evitare, quia praedicit, Plurimos ex decem tribubus futuro aevo in Palaestinam redituros, et Io, 6. addit, aevo Maccabaeorum lare, ut posteri decem tribuum Ρ et tribum Iudam protegantur, et domicilia obtineant, atque tandem ipsi etiam strenui bellatores suturi sint. III. Si Io, 2. i 3, 2- 6. memorantur idola et pseudoprophetae, qui post exilium nun erant: Zacharias tamen non reprehendit idolclatriam et hariolationes sui aevi, sed praedicit su- iuro illo aevo non fore has superstitiones, sicut saepius repetit, constantem fore Dei cultum. Accedit denique Orthographia quoque recentior, uti 'I, Pro ', Zach. 12. 2 - 9. 12. 13, Qui, ut haec Vaticinia in aevum Zacharia recentius coniiciant, urgent, illa, quae praedicuntur, a Zaeha-xia nimis dissita esse, innituntur opinioni, prophetas non praedicere nisi proxime instantia, quod salsum esse, jam supra ostendimus, ne repetamus, Zachariam
eliam C. 6, 9--I5. gummo sacerdoti promittere diadema regium, quod remotissimo demum seculo obtinuit. Denique indoles linguae et orationis horum vaticiniorum xecentiori aetati repuῆnat. Etsi haec vaticinia nec antiquiora, neque recentio. ra sunt, quaeri tamen potest, an sint Zachariast, quia elocutio in prima parte prosaica, in altera Vero poeti- ea est. Ast haec quidem , quaecunque sit, stili divergitas, movere Cordatum criticum nequaquam potest, ut diversum auctorem statuat: nam et IIoseas c. I et 5.
302쪽
296 f. i55. An secunda Pars sit Zachariae. Pros Bica , et P. Q. atque 4 - 14. poetica oratione utitur, ubi eadem subversatur discriminis ratio; nam Prout Hos eas c. 1 et 3, ita quoque Zacharias o. -6., gymbola narrat, quae stilum poeticum non serunt. Zacharias primis 8 capitibus monet et consolatur . et ubique fere de proxime instuntibus loquitur; in ultimis autem sex Capitibus Inulto remotiora praedicit, quibus stilus poeticus magis congruehat. Nihilominus ambabus partibus Ρlura sunt communia, uti tropi et allegoriae m i-Ia us exactae, et interdum rerum naturae non usque
quaque respondentes; symbola et Vigiones, quae in prima parte frequentes εunt, recurrunt quoque C.
ii; lingua ubique a Chaldaicis non prorsus immunis, et passim duriu8cula; g tilus quoque primae partis, ubi non narrantur gymbola vigionum, Vehementior, et in secunda parte c. xl, ubi symbola narrantur, humilior est. Imo plures quoque dictiones primae Ρ artis, recurrunt in secunda, Cons. 2, 14. eum 9, 9.; 2, 10. cum 9, 12 13.; I, 14. cum 9 , 8. Ipse quoque singularis legatus ve1 angelus, qui 2. 12- 15. 3, I - 7. eX Persona Ieho Vae loquitur, eandem Personam induit ra, 4-33. , quod alias rarius obgerVatur. Si quaepiam in prima Ρarto obvia, in secunda desiderantur, ratio est diversitas materiae substratae et elocutionis; sic in secunda sarte angeli non comparent, quia non narrantur Visiones , signatio temporF8 1, I. I. T. 7, 1., de est in secunda parte, quia de aetate remota sermo est,uhi dubium mo Veri non poterat, an non post factum fuerit conscriptum Vaticinium; sormulae: gio ait Iehova, factu g est sermo IehOVae, VeΙessatum Ieho Vae, sermonibus popularibus primae Partis, magis conVeniebant, quam Vatichniis stylo Poetico exaratis secundae parti g, quare non quidem prorsus degunt; sed rarius recurrunt, i l. 5. IO. 13. 15. II, 8. alibi Vero 9, 3. 12, t. Permutantun
303쪽
g. 153. An secunda pars sit Zacharia. 29 7 eum formulis pro Ialio seu sermo es sati Ieho-Vae, Denique illa quoque monitio E, IE. 15. 4 9. 6. IN. Obvia, eventu Vaticinii agnitum iri, Veram sibi legationem divinam obtigisse, in tecunda P
g. 156. Editio libri Zachariae.
Quum propheta in prima sarte gaesius, uti 2, IS. I S. 4, 9. 6, 1 b. 8. 6., moneat, et etiam H, I a, repetat, aetate, qua Praedicta contingent, agnitum iri legatum se fuisse Dei: apparet, Prophetae effutis a coaevis denegatam fuisse fidem, dubio Ρrocul. quia ante primam libri partem edidit secundam, quae obscura erat, et in quibusdam cum antiquioribus vaticiniig Ρ gnare videbatur, cons. II, 8 -9. 34, 1 - 2. et c. xl. Ut igitur fidem sibi conciliaret propheta, obtinuit reVe- ulationes illas, in prima Parte descriptas, quarum com-PIementum proxime instans, coaevos de divina legatione convinceret. Librum autem integrum editurus, Postrema, quae obtinuit, Vaticinia, in fronte collocavit, ut lectorem ad sequentia Praepararet.
Malachiam, coaevum Nehemiae migge, constans seri antiquorum gententia, et argumentum libri, eam rerum faciem sistens, quae aetate Nehemiae suit, illam omni dubio eximit; nam tempIum ponit dudum aedificatum ; Iudaeos inducit de minus selici conditione Terum suarum conquerentes; uxores ethnicas arguit, quas Nehemias tandem e populo semovit Neh. 33, 25 - 3O.; decimarum retentionem reprehendit, quam et Nehemias I 3, 5. deprehendit. Ex his simul apparet. Malachiam Vaticinalum esse, quando Νehemias secunda vice circa 412 - 408 ante Chr.) in Iudaeam redux, praedictos abusus abolevit, quod Malach. 2,2 - 5. confirmatur.
304쪽
Q03 g. 158. Argumentum libelli. g. I 58. Argumentum libelli.
Ι. C. I, 1 - g. conquerentibus Judaeis, sibi nequaquam si'gularem Dei favorem contingere, respondet ProPheta,regionem eorum esse cultam, quuP regio Edomitarum Vastata, et porro Vastanda git. II. C. 1, 6-2, 9. sacerdotes reprehendit, qui de inultis laboribus et exiguis Proventibus conquerebantur, et legem serverte-hant, ac sacrificia illegitima suscipiebant. III. C. 2, IO- 16. invehitur in Iudaeos, qui uxores Ρro arbitrio repudiabant. et alienigenas ducebant. ΙV. C. 2. IT - 3, 6. querelis Iudaeorum, ethnicos manere imΡunes, et Nessiam, qui gentes, ut Ρutabant, contrituru8 esset, non advenire, respondet Pro Pheta, eum Venturum, ne-
quaquam autem Puniturum esse gentes, sed Iudaeos, inprimis Levitas ; praecessurum autem legatum , qui iam ipsi praeparet. V. C. 3, I -I2. querelas de gie
rilitate et locustis, inanes esse respondet, quamdiu decimas defraudant aut retinent. VI. C. I S,V11 - 24. argu mentum 2, 17 - 3, 6. prosequitur, pios de justitia divina melius sentire, et hos eripiendos lare e X poena,qnam Deus in Iudaeos aliquando exercebit; et illum legatum, qui Praecessurus egi, Eliam compellat, qui Conversionem morum urgebit; demum autem regionem perpetuo anathemale damnandam esse, quo Iudaea per Bomanos Vastata innuitur. Caeterum notatu dignissimum est, Messiam dici dominum templi, i. e. Deum, et Iegatum foederis i. e. legatum; qui cum Hebraeis
olim foedus Pepigit. g. 159. Elocutio Malachiae.
Malachias sermone vehementi castigat vitia. Sententiam Plerumque praemittit, et populi quaestionem
subjicit, cui deinceps respondet. Stilo sere ubique prosaico utitur et lingua interdum duriuscula, cons. 2, 16. Trosi et allegoriae sunt aliis Prophetis communes.
305쪽
De poeticis et doctrinalibus- libris
q. 160. Aetas PsBImorum. Hebraeis jam olim ante Davidem erant cantica, et eOI- Iectiones quoque canticorum sacrorum, quorum tenues exstant reliquiae, Ex od. I 5. D e u t. 32. I u d. 5. I Sam. a. Psalmi, d'' Im, pleri que sunt ex temporibus, quae Davidem inter et captivitatem Babylonicam inter cesserunt; an aliqui sint ex aetate Antiochi Epiphanitet Maccabaeorum disputatur. f. 161. Argumentum Psalmorum. Quemadmodum argumentum librorum propheticorum . ita quoque Psalmorum est in suo quodlibet g nφre unicum, cui simile apud alias gentes frustra qua 8iVeris. Nam creatoris et gubernatoris omnium Deb ubtributa et relationes ad aspectabile hoc uniVergum et ad hominem, et relationes hominis ad Deum omnes canuntur, inprimis vero D hi providentia , et regimen mundi visibilis et in Isibilis, Dei scientia, justitia et
306쪽
500 f. 16 I. Argumentum Psalmorum. misericordia in sinita; atque hominibus commendatur pietas, probitas et fiducia in Deum. sine qua omnis Dei cultus inanis est; porro celebratur felicitas piorum et proborum, ut animus ad Ρietatem et probitatem, et inprimis ad resignationem in divina decreta . ad gratum erga Deum animum, et ad gaudium de Deo
Domino henevolentissimo, commoveatur. Ε contrario ea nitur miseria impiorum et improborum. - Ceterum plerique Psalmi historiam resonant, saltem eatenus, ut eventus quispiam cantico Occasionem Ρraebuerit, qui proinde, ut Psalmus recte intelligatur, indagandus, et . ex Psalmo ipgo eruendu8, alque cum hi, loria conserendus est; dolendum . historiam adeo esse cnmpendiO- am, nec Omne, quod desideramu8, subsidium ferre. Verum nequaquam omniurn Ρgalmorum historica quaerenda occasio; sunt enim non Pauci, quibus nullum
factum historicum subgiratum est; et hi quartam facile Partem Psalterii constituunt. An Psalmi quipiam Messiam canant, nostro aevo disputatur; sunt, qui nullum Psalmum Messianum agnoscere volunt, quia omnes Psalmi, ut praetendunt, ex historia iis coaeva explanari possunt; ast ut ex multis pauca tantum commemoremus, in Ps. 2, 16, 22, 4O. et 2, 31, 89. I 30 etc. talia continentur, quae ex historia illorum temporum explicari non poggunt; Verum gi conseruntur cum iis, quae scripta Prophetarum et libri Ν. F. de Messia conlinent omnia clara sunt. ΝQ-latu dignissimum est, in Ps. 2. et Ilo, quorum argu mentum nulli regi humano convenit, Messiam describi ab adversariis potentibus impetitum, sed iis superiorem laetum, quam notionem David Ps. id, et aa ita amplificat, et illustrat, ut prorsus conveniat cum Iesaia c. 53. Psalmo eta David suturo Messiae regnum attribuit, quale in nullum regem Hebraeum quadret, V. 5. I. II. IT, atque in ult. hoc Vs., cum haud obscure
respiciat ad divinum oraculum, quod Abrahamo obtigit,
307쪽
g. Isj l. Argumentum Psalmorum. 3ox Gen. I 2. S. 22. t 8. selicitas illa, quae in omnes gemtes ex Memine Abrahami redundatura esset, ipso Davide interprete exqpectanda laret sub Μessiae imperio.
Imprecationes, quae in Psalmis occurrunt, non sunt vota seipsum ulci Asendi ', ultores sui ipqius inimicis Dei. i. e., atheis et providentiam divinam negantibus accensebantur Ρs. 8, 3. 4έ, et T. lo, 13. 9έ, 7., es. Sam. 24, 1 - 23. 26, I - 25.; sed sunt vola, ut Deus malevolos hostes puniat et ita Dei justitia puniens improbos, manifestetur, ac non ut injustus aut impotens blasphemetur; et ut Deus malevolos poetiis coerceat, ac probos, ne insectationibus sceleratorum opprimantur aut pusillanim ha reddantur, liberet; Ps. 5, II. 7, 17 - 18. 9, 5. IO, I 3. 35, 10. 52, 5 - IO, 58, II - I2. 6έ,lο-ll. 9έ, 8-I6. IAE. 26 - g8. Ex quibusdam locis ap- Paret , iniprecantem. optasse, ut per immissa mala perversi in se redeant, Dei justitiam agnoscant, et emendentur, uti Ps. 83, 17. 19. 59, 14. I9, 12. es. Jes. 29, 9-IO. Si ha dira a nonnunquam durius insonant, meminerimus, T. carmina ESAe, quorum sermo vehementior esse solet; II. illo aevo, quo homines sensualitati magia dediti erant, necessarium fuisse, ut Dei, in praesenti etiam vita remunerantis et punientis juglitia sortius inculcaretur, qua probi inprobitate confirmarentur, et improbi Salutari terrore percellerentur.
162. Inscriptiones Psalmorum. Plerisque Psalmis exceptis fortasse 53 praefixae sunt inscriptiones, quarum aliae prope 863 aucto
rem: aliae Occasionem Psalmi et materiam substratam; aliae Waegidem chori. Vel musicum, Vel instrumentum
dicant. Quaepiam nullam notitiam suppeditant, ut Ps. s8, 1. ICO, I. Aliquae Vero inScristiones plura eorum, quae modo dicta sunt, simul complectuntur. Ρleraeque hae notitiae magni sunt momenti, et mullum conserunt ad interpretationem; dolendum qua spiam esse obscuriores , ut et Pε. 15, 1. 44, I.
4ἄ, t. 52, 1. 54. f. et O , 1. 142 ν Nomen auctoriqindicatur per praefixum Lamed, ni ; eadem
308쪽
3ne g. 162. Inscriptione g Ρgalmorum. lamen ratio observatur ad indicandum musicum et prae-nctum musicae, ut: Ρra e fe e t o musteae,' et 'p'III Eorachitis musicis. - Instrumentum
musicum exprimitur per particulas FP, θη, Vel per praefixam Beth. ut raman Sy Ps. 8. I.; r 'a a Ps. 6. I. m 1gi θη Ρg. 5 , 1. - Inscriptiones , quae Praesectum
mugicae, instrumentum musicum. Vel aliam destinationem cantici exprimunt, ad templum referuntur, et interpreti minus conserunt.
s. 16 ci. Aetas inscriptionum.
Orientales poetae a longa adhinc aetate poemati-hus nomen suum Praefigere solent, Ex Od. I 5, i. De ut. 3I, 30. Iud. 5, 1. 2 Sam. II - 18. 3, 35 - 34. 22, I. Excerpta ex Hamasa in Schultensii editione Grammat. Arab. II 6'. Caab Bengo heir carmen ---- item Amarur Re is i Moalla Lah e d. Let te x784. p. 3 et 48. Hinc verigimile est, nomina propria, quo e Ρluribus Psalmis praefixa sunt, ab ipsis auctoribu8 descendere. Quum vero plerique Psalmi nomine auctoris eareant, latendum est, nomen non Omnibus Psalmis adiectum, Vel deinceps omissum et de Per ditum fuisse. Quum porro nomina auctorum deprehen dantur, quae cum argumento Psalmi pugnant: nsigari quoque non potest, quaepiam recentiori aetate ex conjecturis suis se adjecta. Inscriptiones itaque, nomen ductoris exhibentes, praejudicio quidem antiquitatis gus- fultae, nequaquam tamen indubiae, sed examinandae sunt, an argumento Psalmi respondeant; quod si minus, rejiciendae sunt. Sic Ps. 1o3. Davidi inscribitur .lt linguam exhibet Chaldaicis permixtam; Ρrae8tat lateri, inscriptionem fulgam esse, quam eam, Contra usum loquendi, in illum gensum detorquere, ut sit Psalmus in Davi dem, vel modo DaVidico eXaratus. inscriptiones, quae instrumenta musica, vel praesidem ii sicae, vel ollam destinationem Psalmi indicant, P Os
309쪽
sunt quidem ex Davidis aetate, qua chorus ad sacrum tabernaculum et ad arcam, atque pro templo institutus est. descendere; nequaquam Vero omnes illam aetatem attingunt, sed non paucae sunt recentiores, uti Pa8sim Verba iΡsa arguunt, e. g., Ps. 30, I.; 8ed basquoque esse antiquas, inde patet, quod jam interpreti Alexandrino fuerunt imperviae. Interpretes antiqui, inprimis Alexandrinus et Syrus, non raro conjecturas suas praefixerunt. CL To b en Z I. c. P. II. P. I 2.
Pqalmus so Mosi inscribitur, quocum argumentum et elocutio, quae canticis Mosis similis egi, e Ons Pirat. Iudaei Nosi tribuunt sequentes quoque I O. Psalmos 91-loo); ast reguIa, cui innituntur, Psalmos, inscriptione carentes, eidem, qui Ρroxime in titulo praecessit, auctori deberi, gratis sumta est, et re inspecta concidit, uti mox Ps. 99, qui memorat V. 6. Samuelem.
g. 165. Psalmi Davidis. Davidi inscripti sunt Psalmi et t. , et in Vergione Alexandrina alis II. ; ast quibuspiam inscriptionibus elocutio Vel argumentum repugnat, ut Ρ8. IO3 et 159. Davidis esse possunt quipiam, qui in Versione ΑIeXandrina ei tribuuntur, ut Ρg. 96.; et quaepiam quoque qui inscriptione auctorem reserente, aut omni infleriptione carent. - Materia, canticis Davidicis substrata est Varia. Iam conqueritur de persecutionibus et calamitatibus, atque liberationem exorat, et spe divinae Pro- lectionis se erigit; iam pro salute Deo grates persolVit, et porro praesidium implorat; jum Victoriam contra hostes exorat, ne ethnici, Deum esse impotentem blasphement; iam pro victoriis, quas de hostibus rein portavit, et Deo acceptus refert, gratum animum testatur; jam sua deplorat peccata, inprimis adulterium
310쪽
1 3a .' . 165. Psalmi Davidis . . hapit consilia. et in probitate ge firmat, quam unam suam felicitatem esse depraedicat, Deumque Precatur, ut in ardua virtutis semita opem serat, iam Messiam venturum canit etc. - carmina Davidis nequaquam sublimia sed suavia sunt; hinc prae ceteris placent, quae ridente g naturae scenas cantant, ut Ps. a3 et 4e; . nonnunquam quidem altius B 88urgunt, neque taInen
cantica Nogis aut Asaphi assequuntur, ut Ρ8. 18.i66. Psalmi Hora chilis et Iedulli uno inscripti. Filiis seu posteris Eorachi Inscripti sunt Psalmi
a - 47, 84; 85, 87, et 88., non auctoribus, sed musicis , a quibus in templo decantandi erant; quare in inscriptionibus Ρg. 45 - 46. et 88 instrumenta quoque musica nominantur, quae canenda erant, et Ps. 88 etiam auctoris nomen, Heman. additum est. Carmina haeo Pleraque sublimia sunt, nec suavitatem Davidis spirant, cujus autem sint, non liquet. - Ieduthun, qui in quihusdam inscriptionibus legitur; non est horum carminum auctor, sed instrumentum mugi cum a musico Ie-duthun, qui 1 Parat. 16, 38. 4O. 25, I. S. occurrit, denominatum; ut ex Pg. 62, 1. et 7, t. coli. Ps. 39. 1. patet.
Asapho, Levitae percelebri, si Par a I. 6, 24. 6, 5. 8. 32. 25. i. attribuuntur Psalmi , 50, 73-85. Ast Ps. 74 et 79. ever8ionem Ierosolymorum et incendium templi canunt, et Ieremiae lamentationibus propiores Aunt; Asaphi itaque esse nequeunt. Psalmos T 7 et 8 O. ejus non esse, sine sufficiente ratione aggeritur; nam res Hebraeorum initio belli Νesibeni tales omnino erant,
quales etiam Ps. 85. sistuntur. Psalmu8 autem I 8. sub- limitatem Agaphi non attingit, V. 69. aedificium templi memorat, et V. 67 - 68. IO. schisma Hebraeorum jam