장음표시 사용
51쪽
i , 5. 34. Origo Versionis Alexandrinae.
exarata fuit, et qua etiam nunc se habeat, postquam tot vicissitudines et sata per seculorum decursum H qque ad nos, subiit. De his omnibus Ρaucis o gemu8, paulo plura de versione Alexandrina, utpote 3ntiquissima, a Nque Latina vulgata, usibus ecclesiae nostrae consecrata, dicemus. f. 34. Origo versionis Alexandrinae. Aristaeas, qui ethnicus, praesectus militum Prηelorianorum regis Aegypti, videri vult. narrat, Ptolemaeum Philadelphum, suasu Demetrii Pholeret praesecti bibliothecae, a summo Iudaeorum sacerdote Eleazaro magniη muneribus et 2 interpretes impetrasse, qui in Palatio insulae Pharos. inter se consulis ni eg et Conserentes . libros Mogis ex Hebraico in Graecum Verterint . a quibu8, numero rotundo. versio dicta sit et O interpretum. LX Aristea narrationem hanc, certa' historiae repugnantem . nec sibi satis constantem, repetunt Io 'ephus A r c h a e o l. L. XII. c. 2. g. 1 - 15., et Eusebius Ρ r a e p. LVang. L. VIII. o. 2 - 5. P. 350 - 355. Per traditiones vero Orales, quibus Philo. Iustinus et Epiphanius nituntur. haec narratio ita ex8ggerata suit. . ut illi interpretes in scriptores inspirat Og transformati suerint. Quod narrationi verum subest, spectata illius aevi historia, ad sequentia redit. - Quum Judaei, qui, 320 ante Chr. annis, i a Ptolemaeo Lagi in Aegyptiam ah ducti sunt, et partim sponte illuc commigrarunt, linguae Graecae assuevissent, necessaria suit librorum sacrorum et inprimis Pentateuchi versio Graeca, quam quispiam interpres Synagogae consecisse videtur. Plutarchus refert, Reg. et imperat. apo Phtheg m. p. lat. V O l. VIII. ed. Η u it e n, Demetrium Phalereum Ptolς maeo Lagi. sub quo Irenaeus et Clemens Alexandrinus Versionem lactam esse statuunt, Sua 8i88e, ut seri ytores Politicos legat, quia hi mortui regibus dicant', quod viventes dicere verentur ; hinc sortasse Ptoloiuae-
52쪽
. 5. Pentateuchus ex textu Iudaico versus.
us exemplar Graecum legiq Mosaicae a Synagoga pellit, et dein bibliothecae suae intulit. Haec itaque Pentaleuchi versio illo temporis intervallo lacta est, quod ab anno 298 . quo Demetrius Phalereus ad Ptolemaeum Lagi confugit, usque ad annum 285 elapsum est, quo Ptolemaeus Lagi regno cesssit. Nomen autem a numero TO Obtinuisse Videtur. quod in collegio Io eruditorum recensita et approbata fuerit. - Beliqui libri deinceps aut versis Iudaeis traducii sunt. prout diverga nominum Propriorum Orthographia, diversa ratio vertendi, et diversa quoque in quolibet sere libro translucens eruditio interpretis, manifeste Prodit. Aegyptios vero Iudaeos fuisse interpretesse plures Voces Aegyptiae arguunt, Omnes denique libros seculo ante Christum tertio Vergos esse, innuit interpres Ecclesiastici. qui Vergente seculo ante Christum tertio Vel saltem secundo, in pro IbgO, Pro conce8SO et notissimo sumit, o nities libros Hebraeos duduin in linguam Graecam translatos es 82. Cf. C a linet Dissert. de Verg. LXX. Jans sens Hermen. Sacr. VOl. I l. s. 214 sqq. 3 35. Pentateuchus ex textu Iudaico versus. Philo quidem scribit, Pentateuchum ex Chaldaico translatum fuisse; ast quod Chaldaicum dicit, est idio-
ma Hebraicum, quod Philo jam Hebraicum, jam Chaldaicum nuncupabat, Uti Chaldaicum e contrarin sic f. ΑPO, t. al, 40. 22, 2. 26, 14. dicitur Hebraicum. Quod vero Ilus, en cum Ρ, Comment. Phil. Criti c. 1765. Nari, urgi. asseruit. Pentateuchum ex Samariti eo textu fuisse traductum, haudquaquam evicit; nec recogitavit 1ic eruuitus Pen luteuchum e textu Samaritico con- ersum, Nunquam illam Potuisse mereri adprobationem Judaeorum, quum ubique deserehendimus.
53쪽
46 3, 36. Indoles versionis Alexandrinae.
g. 36. Indoles versionis Alexandrinae.
Indoles interpretationis in diversis libris diversa est. In omnibus quidem libris Graecitas Hebraiginis sculet, arii quoque occurrunt errores , qui partim ex impΡr secta Grammaticae notilia, Partim ex ignorantia artis interpretandi, et partim ex desectu eruditionis descen
dunt, plurima lamen Optime translata sunt. - Primum locum tenet Nersio Pentateuchi, quae reliquorum 'librorum versiones longe superat. --Ηunc Proximo sequitur Versio Pro Verbiorum. cujus quoque errores ingenium produnt. - Libri Iudicum, Ruth, Samuelis et Begum ab uno eodemque traducti suis. se videntur, qui non quidem pluribus Hebraicis utitur, sed quaepiam alia peculiaria habet. - Ρgalmi et Ρrophetae a Viris Versi sunt, qui tanto Iabori non erant pares. Reliquis praestat versio I er e m i a e , hanc sequitur interpretatio si in o g i et Ε g echi e t i g, postremum locum obtinet versio J e s a l a e ; versionem D an i e t is ero, quae Passim ab Hebraico discoodat, iam olim ecclesia cum Versione Theodotionis commutavit. - Ε celeissiastis yersio literum pressius sequitur. - Ιn Versione JO-.bi illa, quae sunt prosaica, habent quaepiam additamenta; quae Vero poetica sunt, in multis deficiunt; omissi enim sunt, ut Ilieronymus Praefat. in Jobum observavit, sepi ngenti aut octingenti versus.
g. 32. Auctoritas versionis Alexandrinae. Hae Versione Omnes, non modo Iudaei Helleni stati sed Hebraei quoque, qui Ghaecam callebant, utebantur, ut ex Iosepho et scriptoribus Novi Foederis constat, qui eam sere ubique sequuntur. Ipsi quoque auctores Thalmudis Trach. Megilloth honori si cum de Origine ejug mentionem faciunt, et Tr. Sota c. 7. synagogum Hellenisticam Caesareae memorant, in qua haec Versi
54쪽
6. 38. Fata versionis Alexandrinae.
praelegebatur, ut adeo ab his multum discordarint alii, qui Tract. Thaanit et Sopherim, versionem hau abominantur, et, ut ex Novella 146. discimus, ex Synagogis eliminatam volebant, quia nimirum per eam non raro a Christianis urgebantur; hi enim illa aetate huc Vergi One sere gola utebantur , quam ab Apoblolis traditam acceperant, et cui plurimi divinum iribuebant auctoritatem: credebant enim sabellas, quae de ing piratione interpretum circumferebantur ; haec erat adeo in Velerata opinio, Ut nec Origenes, neque Hieronymug eam potuerint eX pugnare, et Hieronymus, quia Ob contrariam suam sententiam male audiebat, interdum verba huic interpretum inspirationi consentanea scriberet. CL C alme t l. C.
s. 58. Fata versionis Alexandrinae. In usum Judaeorum et deinceps etiam Christianorum exemplaria hujus Vergionis in immensum multiplicata sunt, quorum descriptione ab oscitantibus librariis errores, qui jam ab origine Vergioni inhaeserant, permullum aucti sunt. Hinc Iudaeis erat in controversiis cum Christianis semper promta exceptio, Versionem a teX tu Hebraico dissentire, vel abundare, aut mctneam esse. Huic malo, ut occureret Origenes, hanc et Omnes alias Graeca g Vergiones ipsumque textum Hebraicum in unum grande Volumen sequenti ordine conscripsit:
In his polyglotiis, quae Ρlerumque HexsΡla, interdum Tetrapta, et nonnunquam Octapla, dicuntur, eam Tationem secutus est, ut Ver8ioneni Alexandrinam, quae medium locum occupuhat, ex alii ἀ juxta ordinem Fer-
55쪽
48 g. 38. Fata versionis Alexandrinae.
gionibus emendaret, neque tamen quidquam immutaret; nam quae deerant, ex Theodotione, Symmacho, Aquila, Vta, V Ita. VIIma Versione, aut ex ipso textu IIe-hraeo supplebat. addito tamen asserisco , qui hoc adiectum esse indicaret, et simul adpositis literis initialI-hus nominum interpretum . eX quibus desumtum erat supplementum ' pleraque Vero ex Theodotione deprom- sit. Q iae abundabant, notavit obelo . Vel qui moneret. deesse illud in Hebrae a. Addidit et lemniscos et hypolemniscos , quorum figura et significatio nondum constat. Huc ratione Origines Christianis, in controVersis eum Judaeis, indicavit, quid textus Hebraeus habeat, nut non habeat. Opus ingens, 50 voluminibus comprehensum. 27 annis Τyri absolutum, demum anno SOS Caesaream in bibliothecam Pamphili translatum fuit. ubi Hieronymus codices suos Hebraicos ad illius normam emendavit; deinceps Vero, probabilius in evergi O- ne Caesareae per Saracenos, Periit, quin unquam de scriptum fuisset. g. 39. Recensiones Versionis Alexandrinae.
Ad finem seculi III tii et initium ΙVti fres prodierunt recensiones hujus Versionis. Primam curavit Lu- ei an us, presbyter Antiochenus, qui 311 martyrio obiit. Emendationes ad textum Hebraicum exactae sunt. RiVeLucianus Hebraicam calluerit, sive Origenis operibus usus fuerit. Haec editio recepta fuit in ecclesiis ab Antiochia usque Constantinopolim. Hieronymus Praes. I. i n P a r a 1 i p. e t L p. a d Sun iam et Fre telam. - Secundam eodem sere tempore curavit II e s y c h i-u s in Aegypto ; an emendationem ad textum Hebraeum.
an vero ad antiquiora Vergi Onig Alexandrinae manuscripta exegerit, ignoratur; pauciora tamen, quam Lucianus, mutasse videtur. Editio ab ecclesiis Aegypti guscepta fuit, Hieronymus Praes. I. in Parati Ρ- Tertia ab Eusebio et Pamphilo, ex Hexaptis
56쪽
6, 39. Resensiones Versionis AleXandrinde, . 49
Origenia cum omnibu8 signig degeri Pla , non modo in ec' clesias Palaestinae ag sumta est, sed omnes etiam biblio
gna vero Progressu tem Poris sermutata, et denique omissa sunt, unde malum auctum fuit, cum nuno dignosci
non posset, quid interpretum, et quid Origenis esset, de quo iam Hieronymus, Praes. in Ie g. conqueritur. - Ex his tribus ricensionibus omnes nostri manu scripti codices descendunt; quarta enim recensio, Melchitica, lubentibus gre alis ex editione Luciani orta, et eidem assinis est. Quum nulla harum recensionum in origine sua fuerit pura, patet, quam late deinceps perlibrarios seculorum gubsequentium grassatum sit malum; quare ex Optata est editio critica, quam Holmes in Anglia coepit; dolendum est, virum edito Pentateucho, morte abreptum fuisse.
Editiones sundamentales et celebriores sunt, I. Complutensis 1514-I5r7.; II. Aldina Venetiis 1518; III. Romana ad codicem Vaticanum 1587. ; IV. editio Bosii cum lectionum varietatibus I7o9. V. editio Orabit ex codiee Alexandrino 1707- I720.; VI. editio Brettingeriana eum signis Hexaplaribus 173o-173 2. In his aliisque omnibus editionibus liber Danielis est ex versione Theodolionis ; Alexandrina Danielis versio primum 177 2. Romae ex codice Chisiano prodiit, recusa
Aquila, testibus Irenaeo et Hieronymo, atque innuente quoque ratione interpretandi, Iudaeus erat, quae alia ab Epiphanio narrantur, probabilia non sunt. Illo temporis spatio, quod ab anno 9O usque I 30 lapsum est, biblia Hebraica in Graecum transtulit. Iudaeis fleuenistis exponere volens, quid textu g Hebraeus hubeat. ut, di- . micanteg Quin Chriψtianis, facilius eluctarentur. Neque tamen propterea loca de Christo agentia, ut quidam antiqui opinati sunt, subdola interpretatione pervertit; nam exempla malae sidet, quae Producta fuerunt, nun
57쪽
5o f. 41. Versio Theodotionis.
sunt, nisi Versi Oneg etymologicae, vel aliis verbia idem exprimentes, Vel lectionis Varietates, vel denique Aquilae errores. Vermo adeo Pres' e literam sequitur, ut nota modo particulos Hebraicas , quibus in Graeco nihil respondet, sed etymologiam quoque Verborum exprimat. Quae omnia ut accuratius Praestaret Aquila, Versionem secundis curis edidit. Hinc adeo obscura est versio, ut
εine collatione textus Hebraici intelligi non possit; quaxe Aquila ab Hieronymo, jam tanquam interpres contentiosus reprehenditur, jam tanquaui curiosus, et diligens laudatur. Hieronymus Epist. ad Pammachium, Comment. in Ie s. c. 8. et Comme ut in Hos. 2.C L D athii os us D. P. 1. 8 e q q.
Theodotio ab Irenaeo Ephesius, et ab Eusebio et Hieronymo se Inieliristianus seu Ebionita salutatur. Versionem conscripsit Primo seculi secundi dimidio; nam non modo a Justino, anno 160 in dialogo cuin Triphone, sed anno 1 ret jam ab Irenaeo in Gallia laudatur. Videritur et hic interpres suis, id est, Ehionitis , in controisversia cum Iudaeis nOVa interpretatione voluisse indicare , quid in textu Hebraeo legatur. Interpretationem suam ad versionem Alexandrinam adeo ad commodavit, ut sere tantummodo subtraxerit, quae abundabant; guppleverit, quae deerant; et emenda Verit, quae minus recte expressa erant, in quibus non magnum eruditio nem prodit. Notatu non indignum est, eum retinuisse Plures voce 8 Hebraeas, quae suis Εbionitis usitatae suisse videntur.
Symmachus, testantibus Eusebio et Hieronymo, semichristianus seu Lbionita erat; quae de eo Epiphanius
58쪽
3. 42. Vergio Symmachi. 5 Inarrat, guspecta sunt. Vergionem suam, ut Hieronymus saepius repetit, edidit post Theodotionem ; et id et tum Irenue us prodit, qui Theodotionem saepius, nunquum vero Symmachum memorat, ut illo tempore sanno 1 et versio saltem in Galliam usque non penetraverit. Leges interpretandi Symmachus ceteris melius novit, et acincuratius secutus est; non enim, inquit Hieronymus, verbum e Verbo, ut Aquila, sed sensum ex genis su transtulit. Opus suum secundis quoque curis perpolivit, ut ex Hieronymi Com In. in Falaum 3 et in Ierem. 32 discimus. Hinc Versio ejus ah antiquis celebratur p er s P i c u a , manifesta, B perta, et admirabilis. Hodyde text. Bibl. Orig. Ρ. 588. Τ h i e- me Digg. de puritate Synonachi 1735. L i s s i a e.
S. 43. Ouinta, sexta, et Septima Versio Graeca. Tres aliquorum duntaxat librorum Verqiones anOαnγmae denominatae sunt a numeris columnarum, quas in Hexaptis occupabant. Auctor sextae Christianus fuit; nam H a b a c. 5. IS. Vertit: διοκ χηπου. Hi quoque tres interpretes videntur suos, in controversiis Iudaeos inter et Christianos, edocere Voluis 'e, quid textus He-
,hraeus habeat. - In omnibus tribus Ρsulmi et minores Prophetae, in quinta et sexta praeterea Penta
teuchus et Canticum, atque in q u i n t a et septima etiam duo libri regum exhibebantur, quorum Dagmenta Bruns reperit in codice Hexaptari Syriaco Parisiis. - Quinta et sexta saepe cum Τheodotione Iacit, et seΡ- imu eruditum interpretem Drodit.
Origenes apud Hieronymum Praes ad Homi l. Orig. in C a n l. , narrat, Versionem quintam Nicopoli ad Actium indolio repertam suisse, quod Epiphanius ad sextam rosei t. addens qui Mam et septimam Hierocliunti suisse inveniam. Eusebius hac de re Hi at. eccl. VI. 16. obscurius scribit.
59쪽
sa g, 44. Beliquiae versionum Graecarum.
f. 44. Boliquiae versionum Graecarum. Hae geX Versiones Progressu temst oris, ni n modo a Iudaeis et Ebionitis, sed etiam a Christianis neglecta osunt; hinc Omnes perierunt: nec supergunt, nisi fragmenta in libris scriptorum ecclesiasticorum, in antiqui8simis manu scriptis Hexapluribus, atque in Versione Syrisca Hexaptari. Ex his inde sessa eruditorum industria lentavit restituere Hexapta Origenis et spectata rei dis-1icultate, sane multa praestitit. Primus, qui dissersa fragmenta collegit, erat Petru8 MOrinufi, qui, quae reperire potuit, editioni versionis Alexandrinae 158 et adjecit. Eadem aetate Drusius Operam navabat collectioni, quae Vero primum 1622 prodiit. Ex operibus Ilieronymi quam plurima fragmenta collegit Martianaeus, et tertio Tomo operum Hieronymi adjecit, I 699 Parisiis. Haec omnia in unum volumen redegit, et multis aliis fragmentis locupletavit Montlauconius 171 4 Parisiisa Τ. in L Bahrdi ius hoc opus recudi curavit 176917TO. Lipsiae, sed adeo mendose, ut usui esse non ΡOg- sit. Recentiori aevo eruditi ea, quae olim collecta fuerant, in multis emendarunt et insigniter auxerunt, imprimis Semlerus. Scharsen bergius, DoederIeiniuq, Matthaeius, Brunsius, Ad lem18, Schleus nerus, Lognerus et Iis cherus. Optandum sane, ut omnia collecta edantur.
Graeca versio Pentaleuchi. Proverbiorum, libri Ruth, Cantici, Ecclesiastis, Danielis et Threnorum, quae in eo dice quopiam Venetiis in bibliotheca S. Marci asservatur, seculo X1. textu Hebraeo manasse videtur, non quidem magni est momenti, negligenda tamen non est. Partem edid i Villessori Argentorati I734 , et Pentaleuchum vulgavit D. Animon2790 - 179 I.
Versio Pentateuchi Samaritana ignoti est auctoris et aetatis, seculo tamen VII. longe antiquior; sortasso seculo III. aut IV. debetur. Textum Hebraeum Saniariis
60쪽
tanorum Verbo tenus sequitur, nisi quod nomen De L inprimis ubi anthropomorphismi aut apparitiones Dei occurrunt , per angelum Dei reddit . quod non est, ut opinatus est Iohunnes Morinus, Samaritanis peculiare; nam in Arahica quoque versione Iudaei Saadiae Haggaon Occurrit. Et sere cum pars phrasium Chaldai-
earum, Con Venit. Permutationes literarum gutturalium, quae saepius recurrunt, non gunt lectioni R Varietates, sed error eg calami, eX eo descendentes, quod Samaritani has literas non pronunciant. Alias non raro duae lectiones expressae sunt. Varietates lectionis dedit Castellius Tomo VI. polyglottorum Londinensium. Cons. Μima aelis L ini e i t. in die Goetii. Schristen des A. B. g. 64. S. 337 - 34ο.
Edita est haec versio In Polyglottis Parisiensibus et Londio
Τhargum nomine Veniunt paraphrages Chaldaicae. Celeberrima est Pentateuchi. Onhelogo inscripta, quem Thalnaud Babylonium dicit sui et se Gamalieli cI aevum ἔagi plura addit commenta. quae minime cohaerent; id tamen liquet, hunc interpretem pluribus aetatibus praece 88isso scriptores Τhalmudicos, quia hi ipsum, etsi in Babylonia scripsit, non satis noscunt. Quare onhelosus non seculo IV. Vel Vto, sed III to vel potius secundo scripsisse Videtur, quod ex ipga paraphrasi confirmatur;
nam non modo textum Hebraeum presse sequitur, et caret subulis et digressionibus, quibus recentiores hujus modi libri scatent, sed exarata quoque est dialecto Chaldaica, quae proxime accedit ad Egram et Danielem, nec tot vocibus peregrinig Ρermixta est, quibus recentiores Paraphrases abundant. Opus quidem ab Origine et Hieronymo non memoratur; Verum Origenes Chaldaicam ignoraVit, et Hieronymus in senectute tandem di dieit, ut taceam, opus seculo secundo tu Bab Ilonia exaratum