장음표시 사용
111쪽
mentur. Cyrillus Hierosolymitanus a vobis quoque similiter , postquam ex sacrorum laticum piscina a re disti. datum es Chrisma, illius anti pum , quo unctus es Christus : . quod est nimirum Spiritus an Ius. Idem antiquiora concilia testantur, ut Eliberitanum in Hispania an. 3o3. Gan. XXXVIII. peregre naυigantes aut δε Eeeissa in proximo non fuerit, posse Mesem , qui immacrum suum integrum habet , nec sit bigamus , hapti-etare in necessitate insimitatis positum catechumenum et ita ut s supervixerit, ad episcopum eum perducat, ut per manus impositionem perfici psit. Et Laodicenuman. 32o. Can. XLVIII. oportet baptietatos post Baptismum sacratissimum Chrisma percipere σ regni Christparticipes fieri.
f. II. Contra adlatum Lueae textum VII. Dan.: . nis Dalui argumenta. PROPO si TUM Scripturae testimonium de gratia miraculorum interpretatus olim fuerat Calvinus b). Eidem nunc consonat Joannes Dallaeus, illiusque sententiam pluribus praeterea confirmare conatur o. I. suum a ess ius ipse Bella inus flatuat, datum ab .αρο- solis Spiritum ejusdem generis, atque . ordinis cum ea
Juisse. quem ipsi feso Pentecostes die acceperant , evidenis
treh. XXI. Ustagetica III. de saera rismate n. r. b) ita enim ipse Instit. Christ. Relig. sib. IV. cap. XIX.
m. o. sibiles litas, admirabiles Spiritus ancti gratias, quas tune in populum suum Gundebat, votuit Dominus a suis Amstolis per manuum impositionem administrari distribui. Huis autem impositioni manuum non alitur 'bes milesium e gito: sed fui modi eaeremoniam adhibitum ab illis interpreto ν , ut ipse gesta significaremG se Deo rammendare, oe velut offerre eum , eui inianus imponebant. Hoc ministerium , quo rune 'si fungebantur, si adhue in Ecclesia maneνet, manreum quoque impositionem oporteret Iemari: sed ubi gratia illa conferri desis, quorsum 'rtinet manuum impositis λυ In cit. Disput. de Confirm. lib. I. cap. IO.
112쪽
ter hine eo et , Spisitum illum , preptilia , oe lingua rem donum fuisse. II. suum Spiritum, quem a Messia Dulgo dandum Israelis Des erat , prophetiae Spiritum cryudaei intelligerent , non obscure Scripturae signi'
verint , omnino esse consentaneum de eo accipi dona , quae
faeri Scriptores a nostro Iesu passim essa in illis nascentis Regni sui initiis narrant. III. Samaritani tui a Philippo tinfli jam ante Petri adventum Spiritum-
sanctum habebant. adeoque acceperant. Lucas autem quemquam eorum accepisse negat. Emo necesse est. ut diae: --rer se concilientur, fateri . habuisse eos jam tinius gen σis Spiritum, h. e. Spiritus dona , nondum habuisse Hierius: babuse silicet gratiam gratum sicientem,
quae in Bapti mo, quem acceperant, datur', nondum ha-ιuisse gratiam. gratis datam ἔ eamque adeo ab Alpinoiis per manuum impositionem accepisse. IV. Adsert praeterea auctoritatem Chrysostomi, quae ita est a r quomodo , inquit, Spiritum anctum illi non receperant ' Spiriarum acceperant remisonis, Spiritum autem segnorum nondum receperant. V. siuaecumque ordinaria es , m perapetus, necessaria Fidelibus gratia, eam absurdismum es ab ordinarie minisero dari non posse. Et quae adis
sarii garrians de episeopi, presbieri discrimine, ea
neque sera sunt, neque ad hanc rem adposita ... . t non potuisse Philinum Spiritum aeum, quem dederunt adis., nientes . spinosi, Samaritanis dare, res ipsa loqui-rur paene omnes constentur. Ergo necesse est Spiritum illum alterius omnino ordinis fuisse ... Icilicet mira culorum Spiritum . . . . . Extraordinarium , O sngulam chari a intraordinariorum, o singularium miniserorum ess te, ut fuit, plane erat consentaneum. VI. Ab . Ut tis datus Spiritus Simonem vehementer commoυit, ut potiundae mirabilis hujus facultatis desiderio inflammatus pecuniam, qua eam redimeret, Apostolis obtulerit. Ass nihiι aliud factum esset, quam quia in tuo adversari rem sacramento seri vulgo videmus, non ita adfectus ese
113쪽
tant, ita placidus es, ac taciturnus, ut υocem nullam mittat, nullum senum edat &c. VII. Pinremo rem t
iam se illuserat alter Lucae hujus parallelus in hoc ipsa..Adiuum Iibro lacus ... Narrat de duodecim quibusdam Eiscipulis Ephesi a Paulo conisntis a): his auditis n- quis haptizati sunt in nomine Domini Iesu. Et quum imposuisset illis manus Paulus, venit Spiritus. sanetus super eos. & l 'uebantur linguis, & Prophetabant . . . Hic autem Spiritum venire prophetiae, linguarum. ertissimum est, apud omnes confessum. Elo . u-ιie acceptum a Samaritanis Spiritum, prophetiae quoque,
o linguarum fuisse necesse sit.
f. III. Eadem refutantur. VERUM hominis, ad fallendum compositi, sallaci Liuna haec sunt argumental I. Duplex Spiritus.sancti es-fectus distinguendus est , alter interior, permanens, &sacramento Confirmationis, rite suscepto, semper adnexus , seu gratia fantiis ans , aut gnatum faciens; temporarius alter, exterior, ac tempori adcommodatus, seu gratia gratis data. Uterque diserte significat Augustinus b neque enim temporalibus , oe sensibilibus miraculis attestantibus, per manus impositionem modo datur Spiritussanctus . sicut antea dabatur ad commendati emνudis fidei, Ecclesie primordia dilatanda . suis enim nune hoc expectat, ut ir, quibus manus ad accipiendum Spiritum anEctum imponitur, repente incipiant linguis i quί Sed inis biliter, oe latenter intelligisur per vinc ιum pacis eorum cordibus disina caritas inspirari. Apostoli autem, in quos Pentecostes die venit Spiritus-sanctus, cum dono miraculorum, & linguarum , effectumii eti m Confirmationis, seu permanentem gratiam a
ceperunt. Ille enim ipse Spiritus in eos descendit, de
quo H AH. XIX. s. 6. , Lb. III. do Baptis contra Donatip. cap. XVI. n. a
114쪽
quo Christus 9 : ego rogabo Patrem, oe ritum Parmesitum dabit vobis, ur manear vobiscum is aeternum . Et post pauca : apud vos manebit, in vobis erit. Quum igitur Dallaeus a sacramento Confirmationis, quod Fi- delibus ministratur, gratiam sanctificantem excludit, eo quod per Spiritum, qui Apostolis communicatus fuit, gratia dumtaxat facta sit prophetiae, & signorum; aperte iste mentiri dicendus est. Quin potius contra ipsum ita retorquetur argumentum : Spiritus-sanctus, qui aliis datur in Confirmatione, est ejusdem generis, atque ordμnis, cum eo, quem Apostoli sesso Pentecostes die accepe-νant : non solum autem ille miraculorum donum, quod primis Ecclesiae incunabulis opportunum vicebatur, sed gratiam etiam sanctificantem attulit Apostolist ergo, sublata gratia miraculorum, quae, corroborata Ecclesiae fide, posterioribus aetatibus non adeo necessaria est re. manere debuit effectus sacramenti, seu gratia sanctificans. quae semper Confirmationi , adhaeret. II. Praenuntiarat
olim Ioel b): sundam spiritum meum super omnem carnem, o prophetabunt filii vestri, filiae vestrae &c. Confirmandam eam expectabant Iudaei, confirmatam eam iam esse docuit Petrus se , quum Pentecosus die impleti omnes Spiritus-sancto variis linguis Christum annuntiabant. Spectavit praecipue igitur Ioelis prophetia externorum gratiam signorum: non exclusit vero
interiorem vim gratiae, in corda etiam diffundendae , immo eam supposuit. Ρraeclare S. Thomas Q: operario miraculorum es manifestativo gratiae gnatum faciensis , scut num prophetiae , sdi quaelibeν gratia gratis data. Unde o gratia gratis data nominatur mani. fistatio Spiritus. Sie i itur Apostolis dieitur datus Dia
115쪽
eis gratia gratum faciens eum figno manifestante Et Gregorius sa) : foris adparentibus linguis igneis , intus facta sunt corda flamma tia. III. Non quod gratia, quam baptizati a Philippo acceperant, suerit gratum faciens, necesse ideo suit, ut iidem, ab Apostolis impositione manuum confirmati, non alteram , nisi eX ter-rrum prophetiae donum , seu gratiam gratis datam acciperent ; perinde ac interior gratia unius sacramenti interiori gratiae. alterius prorsus opponeretur . Enimvero
eadem illa est in omnibus sacra inentis quoad sui naturam, utpote quae nobis a Deo sensibilibus communicatur, ejusque amicitiam misericorditer conciliat. Sed diversa est quoad diversos sui effectus, Puta , in Baptismo regenerat, mundatque animam a peccato: in Confirmatione vero roborat, confirmatque ad fidem strenue profitendam . Nihil propterea mirum , si quibus Philippus priorem gratiam dederat per Baptismum, posteriorem largirentur Aaestoli per Confirmationem. IV. Id unum proposuerat sibi Chrysostomus, rationem scilicet reddere , cur baptizati a Philippo, riremissionem quidem peccatorum non autem Spiritum signorum o tinerent . Et deducit ab eo, quod ille diaconus erat, Apostoli autem maiori, h. e. Episcopali adaucti potestate. Unde ipse sub): o' quare non acceperunt Spiritumis sanctum G, qui baptirarentur Z Vei forsan quia Philippus in hoc . Utiuos bremi venturos honorabat, vel quoa hoc donum non habebat. Erat enim ex septem silis ; id quia magis videtur dicendum. Unde . mea sententia bis Phiatinus unus ex septem erat, fecundus. a Stephano. Ideo bapιi ans Spiritum anctum non dabat . Neque enim saeuitatem habebat. Ηος en donum solorum . vinolo.
rum erat. Nunc quid haec faciunt Dallaeo ο ρ V. Ata qui
116쪽
qui id quidem salsum est, diaconum nempe ordinarium
ministrum esse Confirmationis i Quod patet exemplo Philippi, qui baptietare potuit, confirmare non potuit. Rationem iam adsignavit Chrysostomus a , quod Philippus unus ex septem esset diaconis, cui himstolica , aut Episcopalis deerat potestas . Atque hinc liquet, Piscopos, Apostolorum successores, jure divino presbyteris, caeteroque Clero anteire. De qua re porro. VI.
Hactenus probatum est, cum gratia Dratum faciente , gratiam etiam gratis datam in Confirmatione , in prima illa Apostolorum tempestate . conferri solere , ad commendationem rudis Mei , m Eeelesiae primordia dilatanda , ut inquiebat Augustinus b . Simon magus, ubi per manuum impositionem mira adeo prodigia fieri animadvertit, donum Dei pecunia quaesivit, ratus nullam si hi posse amplioris lucri opportuniorem offerri occasionem. Exteriorem igitur hanc gratiam , Confirmationi per ea tempora extraordinaris accedentem , & qua se ille ditescere Atabat, turpiter concupiscere potuit rinteriorem alteram , sacramenti seropriam , & ordinariam , quae nec sensibus obvia, nec pravo ipsius consilio erat adcommodata, quomodo illam aut videre poterat , aut adamaret VII. Ultro fitemur, alterum Luiscar textum c , de Spiritu evam prophetiae, & linguarum esse intelligendum . Sed quod vi bilis haec, atque extraordinaria virtus , invisibili; & ordinariae accederet
virtuti sacramenti, eamque supponeret, & manifestaret, id praeterea tuemur, atque evicimus. Probet nune , si potest, Dallaeus, ab externa ea gratia internam exclu- est propterea, nomine Spiritus sancti non intelligere vim
XIX. 6. το πνευμα νο αγιον επ' αυνουs, venit Spiritus auctus Diuitiam by Gorale
117쪽
, , IV. De tempore institutae Consmationis , ae de materia , o Drma ejusdem, aliqua enucleantur.
QυuM haec ita sint, plura hinc dispicienda. I. Quo tempore Confirmatio instituta sit, multi quaesiverunt. Placet opinio Angelici a , ita scribentis γ e dicendum es , quia Chrisus ante Passionem inssiluit hoe sacra.
mentum . non exhibendo, seu promittendo, secundum il-ι- ι : si non abiero, Paraclitus non veniet ad vos: si autem abiero , mittam eum ad vos. Et hoc ideo . quia in hoc sacramento datur plenitudo Spiritus ancti. ρ- non erat danda ante Chrissi Resurrectionem , erAdscen nem , secundum illud γ)r nondum erat Spiritus datus, quia Iesus nondum erat glorificatus. Haec
ille. Probabilius itaque Confirmatio instituta fuit iu
penus gratiae t enter significant, sive internam, quae leniter illapsa in Apostolos, novosque eonfirmatos descendit, sive ex. ernam, quae per modum venti vehementis, ac cum strepitu, in eorum corda irruebatia Dallaeo , Graeca sapienti, sapietne a Graeco textu petita haec animadverso. a Volterius in Melanges de litteratura &e. Tom. II. des Misugiens. tum Theologicam scientiam, & Sorbonicorum Thaol orum honores deridet, tum Aquinati, eo quod omnia eius seripta inutilibus, cuiusmodi aliquas numerar , scatent quapstionibus, Angeliei titulum invidete P Anae δε re te a ἱ-oit ovison quatre mille belles pages dans re gout . Nimirum Philosopho, supra omnes magisterium adsectanti, ni bit gratum, nisi philosophice , h. e. impie sapere λ ό I. Part. quaest. LXXII. art. I. is corp.
118쪽
tempore illo, quod a Resurrectione usque ad Adscem sonem inter uit. Ad rem S. Leo , et non ergo itales, Dainusinii, qui inter Resurrinionem Domini. t censionemque suxerunt, otios' transiere decursu' sed
magna in eis conmmata sacramenta , magna sunt revelata russeνia. II. Materia essentialis Confirmationis est manuum impositio. Quod certe satis ex iis, quae hactenus contra Dallaeum disputavimus , mani fistum est. sive Scripturae consulantur . quae de impositione manuum meminerunt, sive Traditio, qua constat, eam ab ipso Apostolorum aevo perpetuo in Ecclesia fuisse Conservatam. Disputant vero, an idem dicendum sit de chrismate. Ac, licet varia est de hac re Theologorum sententia ' , sanius certe putari videntur Tour
εὶ Serm. l. de Adscens. Quum eertum sit ex fide Catholiea Congrmationem
esse nquae Legis sacramentum ; tum latente expressa Eeel aedefinitione circa illius materiam, & formam , Theologis diverinis opinandi occaso facta est. I. Putarunt nonnulli solum imis positionem manuum, de qua mentio est in Scripturis, mat riam esse istius sacramenti . Sed contrarium adstrui videtur et Tridentino Sess. VIL Gn. a. ubi ipsi tantum Chrismati vim rutem sacramenti adtribuit; & ex Patribus & eonciliis, quae passim una cum chrismate inperinfundi etiam Spiritum-sanctum docuerunt, in quorum elatam, ut de aliis taceamus, Cyrilis Ium, & Synodum Laodicenam pag. io'. adnumeravimus. II. Porro alii unctionem solam pro materia essentiali constituerunt, eo quod in locum successerit impositionis manuum, quam credunt in meram abiisse ea remoniam. Eo detorquent illud innocentii III. 4n Cap. quum venisset unic. de sare. unct. ubi ait: Per frontis Arimationem mom impositio designatur. Sed falsum id esse eonstat, quum in subst,mtia sacramentorum, quae
a Christo instituta, & determinata fuit, nihil ab Ecclesia posia
sit commutari. Innocentius autem in eis. Cap. haud quidemsgnificavit ritum, quo antiquitus Confirmatio perfici euatur, diversum ab eo esse, qui deinde in Ecclesia adhibitus est. Sed illud tantum innuere voluit, modum antiquitus loquendi, diu sidere jam a modo recenter loquendi, seu impositionem manuum, quae ita primum dicta est, eseismationem postmodum
adpellatam suisse. Demonstrant id verba , quae idem Pontifex statim
119쪽
statim subiecit: quae alio nomine dieituν Confirmatio. Urula liisquet non de ritus, . sed nominis mutatione eumdem loquutum esse. III. Opinantur nonnulli, tum impositionem manuum, tum unctionem a Christo pro materia essentiali institutam suiu se; facta tamen Ecclesiae faculta te, ur haec, pro temporum visce, aut utraque simul, qui alterutra uteretur. Verum hae in re Scripturis; & Traditione duce procedendum ' est, non conoiecturis, quibus tantum haec opinio innititur. ἐκ Distinguunt plerique duplicem impositionem manuum , unam , quae praecedit unctionem, quum scilicet episcopus, extendens manus verius confirmandos, orationem Oma tera fundit ad invocandum Spiritum S.; & alteram, cum ipsa ungendi actione coniun- , quamque propterea impositionem etiam dicunt, eo quod nonnisi manu unctio Apsa perficiatur. Atque hae dein, positione manuum, quae ab ipsa unctione haud distinguitur, intelligendas esse Scripturas volunt. Attamen, si verum amamus, specialem plane, ae distinctam ab unctione unctionem, i sub nomine i Dositionis manuum , . Veteres significarunt: unde ea his obumis
nationem, manus extensionem, aevansionem, aut elevationem dioxerunt. Satis iam aperte Tertullianus lib. de Bapt. a refutilatii. eam VII. de duabus certe distinctis actionibus loqui videtur, ubi ait: exinde egressi de I aera perungimur ianedicta ianctione. Et paullo post: dehine. manus imponitin ρεν bene Hionem adsecans, s invitans viritum. Ianctum . Hinc & Cyprianus, qui Dist. g. inquit: per nyb am oratiomem, O mainnus impositionem SpiritumVanctum consequuntuν. Ad haee, quivini etiam unctionem, quae in vertice capitis baptizandi, & exintremam unctionem in infirmis, manus etiam impositionem di camus, quum manu eae 'us aerii erficiamur V. plures praet rea essentialem Confirmationis materiam manus impositionem, partem vero integrantem unctionem esse existimaverunt: quo
pacto in Poenitentia dolor ad sentiam, consessio, vel satissaἀctio ad integritatem pertinent sacramenti. Sed quoniam, ut supra notatum est, chrismatis actione Tridentinum, ac patres collationem tribuunt Spiritu sancti, ipsa hinc unctio non rnis retralis . sed sentialis pars sacramenti esse videtur. Im Quid
ii tue silente seclesia, discrepantibus Theologis . ea in re si tuendum Tutius erit, imissitionem simul, & uninionem,
120쪽
nuum. 3c ex chrismate ipso bi , tamquam ex biiui semialibus , ac partialibus, totalem unam materiam .
partiales quidem, sed es tiales Conficinationis partes ita con stituere, ut ex binis iis, rotalis exurgat ratio sacramenti. Quod quidem ex iis, quae hactenus dicta sunt, facile suadetur. O. Edentiali impositioni manuum opponi videntur recentiora Graecorum Euchologia, quae nullam illius mentionem interserunt, quum chrismandi ritum describunt. Ex quo sic licebit arguerer Graeei confirmant sine praevia impositione manus, quae ab unctione distinguatur : Ecclesia Latina in Lugdunensi II. aut
Florentino, redeuntibus in suam communionem numquam obiecit apud hodiernos Graecos haud tith conferri Confirmationem e sola itaque unctione, exclusa speciali impositione manus, perfici hoc saeramentum dicendum erit. Enimvero esse hujusmodi obiectionem consessus est Tournelyus sum. eis. De. nec ipse visus parem adtulisse Responsionem. Illa vero facile diluetur, si advertamus nullam sacramentalim orationem a Graecis landi solere, nisi extensa, aut imposita manu. Iomodo dixit Augustinus lib. III. de Bot. eontra Donat. ωρ.
XVI. num. ai. quid est enim aliud . manus impositio ), nisi oratio super hominem ' Praescribitur itaque in Graecorum Euchologiis, quibus hodiedum ii utgntur, ut super recens baptizatis
reeitetur oratio 1 qua Spiritus-sanctus invocatur . Quamvis vero expressa manus impositio non memoretur, ea tamen, una cum oratione ex antiqua consuetudine usurpatur. Uiderat id
Sambovius . Doctor sorbonicus, apud J uenin in Comment. de /faeram. Dissert. III. de Confirm. quaest. II. de mater. Confirma
ιionis cap. III. art. I. cones. a. obiees. I. Videte etiam Ct
Misagetum Antiquitat. Chrisian. lib. II L ea . VI. g. II. num. 6. VIII. Unctioni porro, utpote quam egentialem Confirmationis partem statuimus, silentium Scripturarum refragatur, quae solam eommemorant impositionem . At vero, si sapimus , aliquod etiam unctionis vestigium in Apostolo deprehendemus, . ubi II. ad Corinth. I. aa. sic ait: qui unxit nos Deus. qui refignavit nos, quem textum communiter Patres de Confirmaticinne interpretantur. Nec dicas, non de externa, sed interna ibi
Paulum loqui unctione, ob distulam Fidelium animis carit tem. Saltem enim ad eam fit adlusio, inquit Natalis Alexander Histor. Eceles saec. II. Dissert. X. de sacr. Cο r. β. r. ,
quatenus unctio eoema infusam Fidelium cordibus Spiritus --cti gratiam significat, quae per metaphisam unctis uominatur,