장음표시 사용
201쪽
Pontificum, quibus dicitur presbyteros unum es*rmare ordinem cum episcopis, vel iisdem facultatem esse comficiendi chrisma cum suo episcopo, vel virgines conseis crandi, vel caeremonialem adhibendi manus impositio. nem , sive in reconciliandis poenitentibus, sive in ordinationibus peragendis. Sacramentalis quippe fiebat per presbterium . h. e. per collegium non Iamplicium presbyterorum, sed episcoporum, quod equidem hac voce diximus a) designari ; aut etiam per chὀrει piscopos . . si quando Episcopali charactere insigniebantur. Factis denique, quae a Blondello opponuntur, veteris Ecclesiae, nihil reponimus, ne crambem, coctam iterum
f. XI. Probteratus sacramentum es.suaedam adponuntur.
AT UI non Episcopatui solum . ut dictum est, sed presbyteratui etiam ratio inest sacramenti. Reperitur enim 'num fensibile, videlicet impositio . manuum, cum oratione conjunctat de qua Paulus, de Barnabas b d quum constituissent illis per singulas Ecclesias presb-teros, oe orassent. Tum insisutio divina , quum Christus, teste Tridentino υ , Apostolis, ejusque in sacerdotio successoribus, facultatem dederit consecrandi suum Corpus iis verbis. H' hoc facite tu meam commemorationem ς dimittendi vero peccata, ubi post Resurrectimnem iisdem dixit e aeeipite Spiritum anctum d quorum remiseritis peccata, remittuntur eis; quorum ν tinueritis , retenta sunt. Et gratiae demum collatis , quam ea, quibus per ordinem gratiam donari superius proba
πινει, h. e. quum manus imposui t. -
202쪽
vimus bi , eviscunt. Atque hinc nonnulla observanda. I. Trina per episcopum novis presbyteris manus fit imis positio e post Litanias: tum paullo mox; tum in fine Missae, quum ait accipe Spiritum anctum &c. Certum est autem neque priorem essentialem esse, cui nulla adisiunguntur verba; neque tertiam, quae supponit presbyteros consecratos, di in qua verba accipe Spiritum auctum quae procedentibus temporibus accessere ad maiorem sollemnitatem , & in acceptae iam potestatis si. gnificationem enuntiantur; sed secundam, quum praeter episcopum, qui tamen eodem tempore oratione, quae una rationem habet formae, solus fundit , ab aliis etiam praesentibus sacerdotibus in novos presbyteros, ut ipso rum in presbyterale ministerium cooptatio significetur, manus imponuntur b . II. Ossicia presbyteri ex Pon. tificali Romano haec numerantur.' Iacerdotem etenim portet osseris, benedicere, praeesse , praedicare bapiis stare. III. Nec denique omittendum, quod Tridentinum sanxit e , ut nemo ad presbyteratus Ordinem, ante vigesimum quintum aetatis μιν annum, promoveaιur.
. bὶ Dilerte Carthaginense IV. an. 368. Can. presbγter, quum . ordinatur, episcopo eum benedicente , θ' manum βρον mi eitis tenente, etiam omnes presisteri. qui praesenter sunt, mantis suas iuxta manum episeopi super eaput eius teneau. Et Tridentinum Sus XI v. de extra ones. eae. 3. docens, quinam sint ministri sacramenti Extremae Unctionis, inquit, quod sint aut episeopi, aut Iacerdotes, ab ipsis Hie Orvinati per impositio: nem manuum presbyteri. In sola aurem hae lacnnda Episeopali manus impositione, impositio etiam accedit manuum preaby
203쪽
f. XII. Diaconatum sacramentum esse contra Calis vinum ostenditur. Occaso autem inse tuti nis a fine ejusdem distinguenda. SACRAE litterae de diaconatu ita etiam sermonem ha-huere a d in diebus autem illis, crescente numero discipulorum, factum es murmuν Graecorum adversus Hebraeos , eo quod devieerentur in ministerio quotidiano viduae eo.
Fum . Convocantes autem duodecim multitudinem diseipulorum, dixerunt : non es aequum nos derelinquere ve
hum Dei , . ministrare mensis. Considerate ergo, fratres , viros ex vobis boni testimonii septem, plenos Spiritu sancto, sapientia, quos consiιuamns super hoc opus. Nos vero orationi, ministerio verbi inflantes erimus. Et placuit sermo coram omni multitudine. Et Diegerunt Stephanum &c. Ex his Theologi sic diaconatum sacramentum esse demonstrant. Quae tria ad sacramenti rationem communiter requiruntur, minime in diaconatu desiderantur. Nec enim Anum sensibile. impositio scilicet manus, cum oratione, seu forma. Ita quippe de septem primis diaconis b): boe saluerunt ante conspectum . ostolorum orantes imposuerunt eis manus. Neque collatio gratiae unde Stephanus, statim in diaconum consecratus, dicitur c) plenus gratia , σfortitudine. Nec demum linitutio diυina. Numquam
enim, nisi a Christo edocti , iussique, ritum illum Apostoli usurpassent, & Ecelesiae servandum tradidissent. Adprime Ignatius martyr ae): subjecti viole episcopo, o presbteris, diaconis. si enim his substitus es, obedii Chrso, qui hos consiluit. Obstat hic more suo Calvinus, & diaconos ad puram bono um Ecclesiassiem rum diseributionem, Apostolica, non divina voluntate,
204쪽
institutos docet a . Verum occasionem instituendorum diaconorum' a' sine ipsius institutionis distingui oportet.
Occasionem sane dedit murmur Graecorum adversus Hobraeos, eo quod despicerentur in minisseris quotidiano via duae eorum. Finis vero, ut non solum scilicet curarii pauperum haberent, sed ut altari etiam ministrarent b). satis evincitur, tum ex dotibus, quae in eligendis dia- conis requirebantur, ut pleni essent Spiritu ancto et tum ex officio, cui addicebantur, non communibus modo,
sed sacris etiam mensis c inserviendi: tum ex sacra impositione manus, quam Apostoli adhibuerunt; tum denique ex eo, quod Stephanus dicatur tanto studio Christum nuntiasse, ut Iudaei illum lapidibus obruerint Q:& Philippus narretur aethiopem, eunuchum reginae Candacis, baptietasse e) variisque lustratis urbibus, evangelizandi caussa, Caesaream tandem venisse ID.
a)-Chri8. RHig. lib. IV. Oρ. V. num. Is . Ibi l p. dere nos Ecclesiam etim isto mendacii diaconatu. cui nulla inest pauperum cura, adfirmat. Tum vero cap. XIX. nam. Zet. Ecclesiasticam diaconorum institutionem eum praesenti eorum officio comparans, ita Catholicos ridet: posthac ergo ne diaconos esse mentiant&r , quos nonnisi ad histrionios seros Iuris insti tint.
G Ttia officia diaconi ex Pontificali Rom. sum pag. O . lndicata sum. i e Qηod inter communes mensas Eucharistia etiam initio Ecelesiae distribueretur, iam satis constat. Commnnem cibum denotat Apostolus I. ad Cor. XI. 21. unusquisque enim suam
coenam praesumit ad manducandum. alius quidem esunt, a. sitis autem' ebrius est &e. Eucharisticum explicat iis verbis v. 27. quicumque manducumeris panem hune, MI biberis Osirem Domini indigne, reus erit corporis, s sanguinis Domini. N
mine igitur quotidiani ministerii, cui deputabantur diaconi , utriusque mensae administratio veniebat .
205쪽
f. XIII. χειροτονια contra Cati
GRAvi TER patitur Calvinus, a χειροτονιιου h. e. manus impositione , Catholicos argumentum sumere ad probandum Episcopatus, presbyteratus, & diaconatus sacra, mentum. Et quoniam negare non audet, Scripturas, Synodos, Patres de ea luςulenter meminisse, semper ac de sacramento Ordinis mentionem fieri oportuit, illius saltem vim, atque indolem ita minuere, ac pessumdare ausus est a : refert enim Lucas constitutos esse per Ecclesias presbteras a Paulo , oe Barnaba r sed rati nem, vel modum simul notat, quum dieit factum id esse I ragiis: χειροτονησαντες, inquit, πρεσβυτερους MVT ea in κλεσιαν. Creabant ergo ipse duo ' sed tota multitudo, ut mos Graecorum in inctionibus erat, manibus sublatis M. clarabat , quem habere vellet. Nempe se Romani hist νici non raro loquuntur, Consulem qui comitia habuerit, crease novos magistratus, non aliam ob caussam, niis quia suffagia receperit, oe populum moderatus M in ei gendo. Non es certe credibile Paulum plus concessisse
Timotheo, Tito, quam fbi ipse sumserit. Videmus autem ipsum ex populi j ragiis episcopos creare soli
tum . . . nou aliter adseribitur Matthias Apostolorum eollegio, nee aliter septem diaconi creantur &c. Sed, etsi damus apud profanos Scriptores, vocem χειροτονια, emtensionem manus significare in suffragiis serendis; apud Ecclesiasticos tamen, & usu quidem vulgatissimo, pro sacramentali etiam manus imposetisne, sive in Confirmatione, sive in Ordine, adhibita ea est. I. Vox σε χειροτονησαντει in adlato textu, non ad multitudinem, sed ad Paulum, & Barnabam reseruntur, ita ut non Plebs, sed ipsi manus imposuisse dicantur. II. Monuerat Pamlus
a) lastis. Chris. Relig. lib. IV. cap. III. num. Is . Ibi Praesulum luisse ait, ut electioni praeessent, multitudinis vero, ut iustrasia ferret.
206쪽
us Timotheum υ): manus cito nemini imposueνis, n que communicaveris peccatis alienis. Si impositio manuum fuisset populi in signum ferendi suffragii , quomodo ea in re Timotheus communicasset peceatis alienis Certe tum eum alterius peccato communicaturum intelligimus, si ipse per se indigno manus imponere nondubitasset. III. Reserens Lucas ordinationem septem dia-eonorum, factam ab Apostolis inquit b : σ orantes
imposuerunt eis manus. Formam igitur, ac materiam conjunxit, alteram per o orantes, alteram per o imposuerunt manus designans. Orationem autem, seu sormam, nonnisi Apostoli recitarunt: impositionem proin de manuum, seu materiam, iidem ipsi adhibuerunt. IV. Luculenter Paulus impositioni manuum suarum gratiam adnexuit. Unde gd Timotheum c d admoneo te, uir suseites gratiam Dei, quae est in re per impositionem manuum mearum. Quaenam itaque ea in re pars populi tV. Denique Scripturarum loquendi usum Concilia, &Patres, non Graeci solum, sed etiam Latini, confirmarunt, apud quos χειροτονιια pro impostione manuum usurpata est M.
a I. ad Timoth. U. 22. bὶ Act. VI. 6. I e) Il. ad Timoth. I. 6. .) Videta Epist. Cone. Meaeni ad Ereus Alexandri apud Theodoretum m . Getis. lib. I. eap. IX. ubi interdicitur Meletio manus impositio; Chrysostomum Homii. I. in II. Di l.
ad Timoth. cap. I. tum Homil. xVI. in I. ad Timotb. ωρ. s.& Hieronymum in Isaiam ωρ. 38. Coterum semis per pro imm*ione sacramestali; χειροτονιαν intra pro Discoopali, tum quandoque pro reconciliatrise acceptam suisse putavit Pelag. ae Eeci. Hier. lib. II. cap. VI. num. P.
207쪽
f. XIV. Subdiaconatum , cetero sitie minores Ordines, non esse proprie sacramenta . contra Bella minum adseritur . si id ta- imen de iis sentiendum . . IAM VERO ad alia pergamus. I. Probabile duxit Belis larminus bi), cum plerisque aliis, quos laudat, subdi conatum, ceterosque minores ordines, vera esse sacramenta. Sed pace Eminentissiimi viri, aliter dicendum est, si presse, ac theologice loqui velimus. Destituuntur enim signo sensibili, h. e. χειροτονια, impositione manuum,& oratione invocationis Spiritus-sancti, quae duo ad sacramentum ordinis essentialiter requiri docuimus. Tum proinde collatione gratiae, quae ex Scripturis, & Patrihus, numquam ab impositione separatur b . Tum denique institutione dimina. Nullibi enim in Scripturis, &Traditione vestigium extat, quod subdiaconatus, aliique ordines minores, fuerint a Christo instituti. Certe eorum nomina, & ministeria ab Ecelesiae initio obtinuisse, dumtaxat tradidit Tridentinum e . II. Tres dumtaxat ordines Hierarchici recensentur ab Ignatio martyre Q, Hie-
a) Lib. I. de saeri orae cap. . or 8. Miror adserere Belin larminum, quod subdiaconatus, & minores ordines, quibus deest impositio manavim, snt sacramenta ; quum mox cap. s. propugnet, hanc ad essensiam sacramenti ordinis pertinere. b) Quare Tridentini Patres Sess. XXIII. de saer. OG. ea g. ubi adfirmant ordinem esse sacramentum, laudant testim nium Apostoli II. ad Timoth I. 6. quod paullo ante memoravimus) : admoneo te, ut resuscites gratiam Dei, quae es in re per impositionem manuum mearum. Adeo rati fuere imρinitione manuum cum adnexa eidem grmia, ad essentiam ordinis spectare.
e Cis. XXIII. de faenorae eap. a. Et sane in ociscidente, subdiaconorum prima mentio occurrere videtur apud Cyprianum Epist. 8. & in Oriente apud Synodum Laodic. an.
208쪽
Hieronymo sit , Augustino b , aliisque Veteribus. Igitur inferioris ordinis ministros Apostolica aetate nullos fuisse putandum est. Omnia enim, quae ad altaris , dc Ecclesiae ministerium minus proprie pertinebant, per diaconos peragebantur. Ad rem S. Thomas ο r in primistim enim Ecclesia solum erant tres ordines... scilicet eis pscoporum, prefoterorum, ministrorum, non dividebantur per diversos gradus, sed omnia erant in uno Ordine propter paucitatem ministrorum, o propter novi tatem Ecclesiae. Et apertius Cardinalis Bona vi: contigit nimirum Ecclesiae, quod hominibus solet , qui dum renue patrimonium habent, uno servo contenti sunt, qui solus omnia adminiserat: se vero reditus augeantur, se
vorum etiam augetur numerus , eoque magis crescit familia , quo illi locupletiores, speetabiliores madunt. Sic Evangelicae praedicationis initio parvula aiahue latiarans Ecclesia, paucis indiguit Ecclesiasticorum functi
niam ministris'. crescente autem credentium multitudine,
O auctis saeuitatibus ex Melium oblationibus, quum soli diaconi non possent omnibus incumbere, diversa onera, ofeta dioerm personis distributa sunt. Nec abludit Tridentinum, ubi inquit e)d quum autem diυina ressa tam sandii sacerdotii miniserium: consientaneum fuit, quo dignius, oe majori cum veneratione exerceri poset, ut in Ecclesia ordinatissima dispositione plures, di-ν- si essent mintrorum ordines . Quae quum ita sese habeant, potius adfirmandum videtur, subdiaconatum, &minores ordines, non esse quidem sacramenta, sed pa tes, explicationes, &distributa officia diaconorum, quae in sacramento ipso diaconatus implicite primum contimebantur, & deinde sigillatim per varios inseriores gra
d) Lib. I. rerum Litum. cap. 23. num. I Ta
209쪽
g. XU. Pauca de subdiaconis , m inferioria. bus minUtris 'subnotantur.
ipsis ministris, pauca non disserenda. I. Subdiaconatus est ordo sacer, quo potestas consertur ministrandi didieono, & sacerdoti in Missae sacrificio. Μunia subdiaco. norum ex Pontificali sunt calicem, Sc patenam diacono in usum sacrificii offerre: sacerdoti, sacris operanti, Mquam fundere; oblationes Fidelium suscipere; epistolam legere; pallas, & corporalia abluere. Obligationes vero sunt eastitatem perpetuo servare, & divinum officium
recitare, ad quod ex consuetudine quidem tenentur. II. Rcolythatus est ordo, quo potestas datur ministrandi subdiacono, & diacono in Missae sacrificio. Graece enimo istic, Latine est vel pedissiequus. Ejus officia sunt parare vinum. & aquam in urceolis. quos exhibent subdiacono: deserre lumina, dum evangelium sollemniter a diacono cantatur' Ecclesiae luminaria accendere, dc servare γ). III. Exorcistatus est ordo, quo potestas datur expellendi daemones a corporibus catechumenorum , sive baptietatorum. Id enim Graece significat, h. e. adjurare. Quare hoc exorcistae ossicium eli, ut per eum voce humana , O potesate divina Imgelietur uratur, editorqueatur diabolus, quemadmodum loquitur Cyprianus s). IV. Lectoratus est ordo, iquo datur potestas legendi in Ecclesia sacram Scriptu- i
a Antiquitus Acolythi mandata episcopi ad alios perserebant et unde de Narico Aeolytho fit mentio Epis. apud Cyprianum ; & eulogias, seu panes benedictos, de quibus Mgit Cabassatius Disson. XI. in natis. Coneu. 3, ad absentes de- Portabant , ut adstruitur ex Innocentio I. Epist. ad Decorium, epise. Eugubinum. - Epist. 6ς. ad Magnum. Ne tamen tantum hoc mini serium in contemtum, & derisum vertatur, sine venia epist pi exerceri non potest.
210쪽
ram, & scripta S. Patrum. Lectoris officia sunt Iegere Scripturas, ut dictum est, scripta Patrum orthodoxarum, rudioribus fidem explanare, dc divinas laudes decantare. U. Ostiariatus est: ordo, quo praeficitur clerucus ad custodiam Ecclesiae, & sacrae supellectilis. Ostiarii munus est januas Ecclesiae indignis claudere; pulsare campanam, populumque ad Ecclesiam convocare; se vare vasa, di sacram supelletalem; ac curare, ne laici propius ad altare accedant. VI. Denique enumeratis his ste minoribus ordinibus accensenda est tonsura clericalis, quae est ritus ab Ecclesia institutus, quo ad suscipiendos ordines disponitur. De iis autem, qui clericali tonsura initiandi sunt, ita statuit Tridentinum sa): prima tonsura non initientur, qui sacramentum Confirmationis non
Iusceperint; o Mei rudimenta edocti non fuerint ἰ qu que legere, ρο Ieribere nesciant de quibus probabilis conis tura non si, eos non saecularis udieii fugiendiframae, sed ut Deo Mesem cultum praesent, hoc vis genus elegisse.
De Μatrimonio. f. I. Matrimonium verum .esse no- Legis sacramentum, contra Lutherum, σCalsinum demonseratur.
MATRIMONIUΜ, a Deo ante peccatum Adae ad procreationem sobolis institutum υη, confirmatum a Ss. XXIII. in meret. de Reform. ea A. Plura de seis eris. & minoribus ministris nuper erudite edidit Cl. Morisaisnus. Can. Reginus, Insit. misit. Cieris. Tom. III. cap. 6. e seqq. I, Ita Deus Genes II. a 8. mn est hmum, hominem essν fiam : faciamur ei adiutoriam smile fibi , Duo praenotanda. l. Etiamsi Adam non peccasset, usus tamen ipatrimonii, abruque