장음표시 사용
201쪽
derium attinet. de hoc quoque idem S. Gregorius In qu1da in s. pistola. Sicut, inquit, is qui inuitatus renuit, quin suus refugit, sacris est altaribus admouendus. sic qui vi-stro ambit . vel importune se ingerit, est procul dubio re-ipellendus. Nam qui sic nititur ad altiora conscendore , 'quid agit, nisi ut crescendo decrescat, & alcendendo ex- , terius, interius ad profunda decrescat Quae cum Ita L nr, hoc statuendum, & concludendum est omnitio appetitii in firmum, & deliberatum Pontificatus, ita ut animus allentiatur, di adhaereat huic cupiditati, & in ea voluntarie immoretur, non poste vacare peccato. Quod ex eo etiam piobari potest, quoniam exponere se periculo pec- Qindi, iam hoc ipsum peccatum eit. At hic multa pericula, tum auaritiae, ubi tanta est opum, ac diu uiarum illecebra, tum superbiae in tam eminenti dgnitate, in tant x omnium veneratione . Nam si Apollotus neophytum, ac
recentem in fide , Episcopum fieri prohibet, ne in luperbiam, inquit, clatus in iudicium incidat diaboli. Si hoc, inquam timebat simplici Episcopo, di illo tempore timebat, cum Episcopatus nullis adhuc prouentibus initructi essent, & certe nihil haberent praeter laborem, & mortis pelicula, quid erit timendum Summo Pontifici, in tanta
maiestate, in tanta reru omni u copia e sinanto huic magis metuendum, ne in iudiciu id est in manus ac potestate diaboli incidat Θ Atq; hoc exparte ipsius homini S. Ide vero, de
multo magis ex parte gregi ,quem tuendum, & pascendu suscipit Pontifex ,Sc pro quo,Vt ait S. Paulus redditurus ei trationem. Quae san e cum per te temper,& In omnibus, i grauissima S periculosissima sunt, tum deinde inulto grauiora in eo, qui se ingese m , & obtruserit in hanc curam. Nam qui aliorum iudicio, Desque volunt alc coactus, munuς sui cepisset, multa ei ignoscerentur, quae alioquin non ignotcuntur, idque etiam testarur S.Chrysostomus, cum' ait. Qui nolens, 5e inuitus compulius best, habiturus est aliquam excaeauonera. Huc adde quod, qui animo διε.
202쪽
pido ad hoc.munus accedit, exponit se euidenti periculo, ne deinde Pontificatum administret,ad suum potius commodum , quam ad commodUm ovium. Etenim qualis est ordo in appetitu, talis est etiam in opere Immo vem si ante adeptum Pontificatum proprij commodi amor adeo rectum ordinem inuerterat, quanto deinde facilius id faciet praesentibus, & urgentibus tam multis illecebris, quae
etiam sanam mentem corrumpere solent, non modo iam corruptam magis ac magis euertere Sed sunt interdum
aliqui, qui ita ieipsos seducunt, & fallunt, ut in hoc appetitu Pontificatus, Dei zelo se moueri putent. Itaque speciosa quaedam sibi fingunt, quae facerent si eo loco essent . Quo enim modo Antistites, quomodo Clerum, Populumque omnem ad officium reuocarent Quem delectum haberent in conferendis Ecclesiasticis beneficijs, vel honoribus Quos Episcopos, & quanto consilio, quam spectatos, quamque idoneos eligerent Quomodo Principibus Ecelesiae iura inuadentibus resisterent Denique quam cito omnia quae iam prostrata iacent, ipsi erigerent, ac restituerent. Haec apud se speciosis, ut dixi cogitationibus pingunt, eaque inani pictura, & falso praetextu ambitionem alunt suam, Nam si hic verus est Zelus, cur non etiam in alijs se rebus ostendit ξ cur non aeque mouetur cum alijs in rebus diuinum honorem violari, animarum salutem impediri videt λ Verius igitur superbia est, illo virtutis, &pietatis colore secata, idque etiAm monet S. Gregorius his verbis. Plerumque inquit, ij qui subire magisterium Pastorale cupiunt, nonnulla quoque opera bona animo proponunt,& quamuis hoc elationis intentione appetunt operaturos se tamen magna pertractant, fitque ut aliud inimis intentio supprimat aliud tractantis animo superficies cogitationis ostendat. Nam saepe de se mens ipsa mentitur, & fingit, se de bono opere amare quod non amat, de mundi aute gloria non amare quod amat, quae principari A a appe
203쪽
i appetens, fit ad hoc pauida, cum quaerit, audax cum pre
Cum igitur nihil dubitari debeat quin cupiditas haec
adipiscendi Pontificatus, pcruersa sit, ct peccatum conti
, i , . near, restat etiam Videre, quale peccatum D. Antoninus e. s. quidem mortale existimat, nec Ium de Summo Pontifi-3 p. h. 4. Catu, sed de quouis honore Ecclesiastico . Mitius Nauar- ,. .' rus, In honoris appetitu ordinarie quidem venialem ' ' ' culpam inc sic docet, fieri tamen mortalem in eo videlicet qui vel ultimum finem in co collocet, aut ita appetat, ut et iam pro eo adipiscendo paratus sit mortale aliquod peccatum committere. Nec muItum ob hoc discrepant Ca- i Tho. tetanus, & Sotus, qui ita tradunt. Si bona temporalia , ubi sepra quς Ecclesiasticae dignitati sunt adiuncta, ita moueant,oέ ist q tamen maneat adhuc finis, qui debet, etiam si ex tempo- . r. ratibus bonis extiterit prima ratio mCuendi, peccatum csse veniale, Si vero finis ponatur in temporalibus illis, Omnino es e mortaIe,tum quia peruertitur ordo a Deo in stitutus, tum etiam propter periculum. Nam ct si haec in scholis utcunque distinguantur, & secernantur, in ipso tamen usu, & affectu, vix distingui posse, quoniam qui primo a temporali premio mouetur, aegre seipsum cognole re possit, an co referat etiam ipsam dignitatem, ex quo sequi ut vel in peccato mortali semper vorsetur, vel certe in proximo periculo. Haec Doctores illi. Est autem inhaere illud maxime obseruandum, quod attinet ad ultimum
finem in Pontificatu constitue dum: facilius id sane,& fre-' quentius euenire, quam quispiam fortaste credat. Nam si aliquem, immo Vero si omnes ex his interroges, sine .dubio respondebunt, se vere non ponere finem in honore. Et quidem id serio dicent, quoniam ita putant, atque ita sibi animo constituti videntur. Est enim res latens,& o,scura, multisque tenebris inuoluta, ut caetera quae in mismo,& quae praelertim in as ectu sita sunt, ut non soluatio
204쪽
d etiam ipsos sui iudices, dccognitores decipiant. Recte 'enim S.Augustinus sunt istae, inquit, plangendae tenebrae, ro ena&L' in quibus me latet facultas mea, quae in me est, ut animus
meas de viribus suis ipse se interrogans,non facile sibi credendum existimet, quia & quod inest plerumque occultum est, nisi experientiς manifestetur. Quod cum ita sit. nihil melius, & salubrius, qu1m recipere se se quam lon- .gissime a periculo. Cur enim extremae fiuminis spondae te committas, clim possis remotiori loco tutus esse ξ Certe enim ita res habet, ut ipsa magnitudo desideris, & ardor cum hominem inuaserit, & caeperit,deinde captum etiam magis ac magis prouehat, paulatimque ita absorbeat, ut reo omnes curas, & cogitationes, & consilia dirigat,eique caeteri quoque affectus consentiant, ut quos suo desiderio
seuere credit, eos amore prosequatur, quos autem resistere, & alio inclinari, ab iis non possit non alienus esse. Hqc igitur qui faciat,nimirum magna sunt indicia, quod quamquam ore perneget, re tamen vera ad hanc Pontificatus cupiditatem, & se, & sua omnia reserat, & in eo, etiam si fortasse imprudens, & minus aduertens, ultimum finem statuerit. Quae cum ita sint, tum ex hoc, quod modo di ximus, de ultimo fine, tum ex reliquis omnibus, quae supra diximus concludendum est, desiderium Pontificatus deliberatum non posse vacare peccato mortali, di quandiu quispiam in eo sit, tamdiu in peccato per lanere: quoniam vel desiderium ipsum sua natura vitiosum sit,uel certe ita periculosum, ut hoc ipsum obiicere se huic pericuIosit peccatum. Si quis autem hoc etiam scire velit, quanis do eiusmodi cupiditas deliberata intelligatur, tum quidem intelligitur,cum animus non ei repugnat,aut resistit. Sed eam admittit, in ea conquiescit, & cogitando immo, ratur, sibique in ea placet: vel cum modos ac rationes e cogitat consequendi quod cupit, aut cum alijs, qui eiusmodi modos serant, Iibenter aures praebentur, atq; son λ- Α a a suit
205쪽
sultationes libenter audiuntur. denique in primis cum tDlis cupiditas ad agendum etiam aliquid exterius impellit, uod iuuare credatur, vel retinet ne quid agatur, quod si at videatur posse impedire. Externa enim actio huius generis, non potest nisi ex deliberata voluntate proficisci.
Quare cum in hac concupiscentia huius honoris tam evi- . dens sit discrimen aeternae mortis restat, ut qui aeternum hoc malum euadere cupit, quam longissime potest se ab ea remoueat, nulluinque omnino ei aditum apud animum suum relinquat, sed potius eam rationem teneat Ointimam, ac tutissimam, quam B. Cyprianus de Cornelio Papa scribit. Qui, inquit, Episcopatum ipsum, nec postula uit, nec voluit, nec Vi , Ut caeteri quos arrogantiae, & Ω-berbiae suae tumor inflat, inuasit, sed quietus, & modestus,& quales esse consueuerunt, qui ad hunc locum diuinitus eliguntur, vim passus est, ut Episcopatum coactus excipeis rei r Hoc igitur omnes Cardinales sibi proponere, hoc imitari debent.
Isomodo Cardinales extirpare possint desius
Τ non suffcit suum morbum aegrotis in- dicasse, quia postquam Ctiam cognou rint, morbii, adhuc necessaria sunt pharmaca, & medicamenta ad cum depellendum , ita in cupiditate Pontificatus aliquid est sane atque adeo multum cognouisse , quam magnum sit malum, sed praeterea opus est etiam remedijs ad eam extirpandam, & funditus eij ciem dam. Est enim humana natura tam imbecilla ad conte nendum honorem , & contra tam propensa ad consectan
dum , ut multo studio, di labore, multisque adiumentis
206쪽
egeat ad eius cupiditatem reprimendam, nec sere polsnt ita radicum eius fibrae euelli, quin aliquid relinquatur, adeo sunt altς stirpes, adeoque fixae in hominibus. His vero remedijs, non id tantum molimur, ut tibi frater persuadeamus, quod modo diximus, ne cupias, ne ambias, aut assectes, Pontificatum, sed etiam ut refugias, atque ut in super siquando forte deferatur quantum in te est recuses
atque detrectes . Sic enim eo tutior eris, atque etiam
perfectius implebis virtutis officium, ac praesertim Christianae humilitatis; quam si Christiani omnes ex Christi
Praecepto colere debent, multo magis, qui inter Christianos omni virtute debent eminere. Vnde igitur melius exordiemur, quam ab ea perfectione vitae,& ab ea morum sanctitate . quae in Pontifice Summo, Dei Vicario, Petri succestare, omnium magistro& patre requiritur Etenim de omnibus etiam communibus Episcopis ita videmus dosere B. Dionysium , ut dicat esse eos in statu persectionis iam acquisitae, quoniam persectrsit alios generare,& alios perfectos reddere. Itaq; ob eam causam vocantur a D mino lux mundi, sal terrae, & a B Petro forma gregis. At- Petriri
qui id quod est sorma, & exemplar, perfectum quiddam
di absolutum esse oportet. Igitur si in unius ciuitatis Episcopo quouis tanta inesse debet religionis, ac pietatis ex cellentia, quid erit in pastore pastorum, & praesulum prς- sule Θ Vt enim in capite insunt sensus omnes, qui inde in reliquum corpus redundant, sic Pontifex qui capitis locum in Ecclesia tenet, omnem membris Ecclesiae perfectionem impertire debet: non potest autem aIijs impertire, si ipse non habeat. Quocirca Bo Dionysius eodem Io
co, quem modo protulimus, ait, munus Episcopi csse, ut .. - . etiam Monachum adducat ad persectionem sanctitatis, .. εeX quo sequitur, ut cius item qui Episcopo est superior, munus sit, hoc ipsum tum in Episcopo, tum in alijs eisic ac proinde si rectus ordo seruetur, in ipso etiam ran
207쪽
quam sonte omnem virtutis abundatiam residere deceat. i. Itaque Augustinus, Triumphus, in eo libro quem str . M psit de potestate Ecclesiae, inter alia, hoc quoque diser tissime disputat, Papam profiteri maiorem persectionem, quam ipsos religiolos. immo vero maiorem etiam, quam
Episcopos, quoniam ipse Episcopos perficit, & se obligat ad opus illud quod est sumin perfectionis, quod est, Chri ' ssti oves pascere, ut Christus ipse Petro mandauit, & pro ijs etiam sanguinem ponere, si opus sit. Melius etiam,&zisce' lacu lentius S. Bernardus ad Eugenium . Te ipsum, inquit, considera, formam iustitiae, sanctimoniς speculum, pietatis exemplar, assertorem veritatis, fidei defensiorem, W Doctorem gentium, Christianorum ducem, amicum sponsi, Cleri ordinatorem, Pastorem plebium, Magistrum insipientium, refugium oppressorum, pauperum aduocatu , spem miserorum, tutorem pupillorum, iudicem vi duaru, oculum ccecorum, linguam mutorum , baculum senus , vltorem scelerum, malorum metum, bonorum gloriam , λ virgam potentum, malleum tyrannorum, regum patrem, , legum moderatorem, canonum dispensatorem, sal terrae,
orbis lumen, Sacerdotem Altiiumi, Vicarium Christi. Quis non timeat, & tremat haec.audiens, quae ab hac Sede
omnia exiguntur E Quo quidem loco Bernardus, non vitae tantummodo sanctitatem commemorat, quae in Pontifice requiritur, sed etiam illa tam varia, & tam grauia munera, quae Pontifex huic Dei Quili omnino debet. Hre autem adeo sunt nec ullari , e ltera vero parte ita sunt ardua, ct difficilia, ut mirandum sit quemquam esse, qui tantum animi habeat, Vt hanc Obligationem subire a ita, . . . deat. Non ita B.Greg riui qui cum Dolminicus Carthas, ginensis Episcopus amicu illi gratulatus esset, de Pontificatu, respondet agnoscere se quidem eius integerrimae charitatis affectum, ted sibi tamen alium longe tensu in esse, quoniam ex consideratione eius ordinis , mentem
208쪽
trantherberaret vis doloris . Grave namque, inquit, est pondus Sacerdotij, prius quippe Sacerdoti necesse est, ut caeteris ad exemplum vivat, ac deinde seruandum, ut mentem per ostensa exempla non eleuet. De praedicationis sempei ministerio cogitet, intensissimo timore, considerans quod recessimis ad percipiendum Regnum Dominus& talenta seruis distribuens, dicat, Negociamini dum ve- Lueae r nio. Quod profecto ncgocium tunc vere nos agimus, si vivendo ,&Ioquendo proximorum animas Iucramur, si infirmos quosque eoelestis Regni gaudia praedicando in superno amore roboramus, si protervos, ac tumidos Se hennae supplicia terribiliter in1onando flectimus, si nulli contra veritatem parcimus si supernis amicitijs dediti,h manas amicitias non timemus. Sed ad hoc ego pondus meae infirmitatis expauesco,& quod accepto Regno pa ter familias redeat rationem nobiscum positurus aspicis, Sed qua eum mente sustineo, cui de suscepto negocio aninmarum lucrum, aut nullum, aut pene nullum reporto ξHaec igitur erat quaerela, atque hic dolor Gregorij,& m tus, qui sane te frater, Cardinalesque omnes deterrere . deberet, ne id cuperent, quod tantum virum,tanta combtione, & prudentia, addo etiam post ipsam rei experie tiam tam qgre ,& tam moleste tolarasse videant. Itaque non tam intuendus est externus splendor,& fastus huius dignitatis, quam perspiciendum quid intus lateat obligationis, oscij, curae. Quid enim maius, aut magis metue
dum , quam id quod ab Apostolo, de omnibus omnino Praelatis dictum est. Ipsi peruigilant rationensia eddituri pro animabus vestris λ Nam cum adeo difficile sit hanc
rationem reddere pro sua tantummodo anima, quae caecitas est ultro sibi hanc difficultatem augere velle, & quidε
non eorum tantum animarum quae in una ciuitate sint,invitonem reddendam suscipere, sed omnium planc, quς sint in uniuersa Mesesia Atq; hoc quidem quid sit,& qu γ
209쪽
tum sit indicat S. Chrysostomus, cum de Episcopo Ita ' ait, Quantae hoc dissicultatis ὸ etiam quod alij peccant illi imputatur. Nihil amplius dico si vel unus tantum dece-
. dat non baptizatus, nonne totam ipsius subuertit salute eVnius enim animae perditio tantam habet iacturam,ut nulla ratio possit aestimare. Etenim si unius animae salus tan-- ti est, ut ob hanc filius Dei fieret homo, tantumque pate retur. cogita quantam poenam eius merebitur perditio. Neque vero ad defendendum Pontificem valet illa excusatio, hanc curam, & hanc obligationem propriam esse-3 Episcoporum, aut Parochorum. Huic enim ipsi respondet eodem loco S. Chrysostomus. Ne mihi, inquit, dixeris, Peccauit Presbyter, aut DiaconuS. nam omnium horum crimina redundant in caput eorum, qui hos elegerunt. Idem igitur licet dicere de Pontifice. Cum enim ipse Episcopos eligat, si hi negligentia, vel temeritate peccent, ad ipsum quoque pertinet, praesertim cum ipsius partes sint non solum eligere, sed etiam postquam elegerit, videre ut omnes in ossicio sint. Itaque hoc illud estiis , , quod S. Bem ardus denunciat Eugenio. Tu es, inquit, malic cui claues traditae, cui oues creditae sunt. Sunt quidem& alij coeli ianitores, & gregum pastores. Habent illi sibi assignatos greges singuli singulos, tibi uniuersi crediti, uni
unus. Nec modo ovium, sed& pastorum, tu unus Oinnia pastor. Quod si ita est, quanta Crit sarcina, quantu onus, totum, ut ita dicam, Orbem terrarum humeris sustinere ξω sed blandiuntur praesentia, aspectus iste in i peciem gra- tu , illa magnificentia, ct illa pompa, ita oculos pei iti ingit, ut nihil aliud, nisi quod tosis apparet, cogitare sinat.
erum exercendum est lumen fidei, quod latet in animo, idque adhibendum, tum ad interiora penetranda. tum adca, quae iri altero saeculo futura sunt praeuidenda . Hoc igitur lumen aperte ostendet, quantum sit animae periculum, & quanta dementia Pro tam bieui, tamq; fallaci bo-
210쪽
no aeternam salutem periculo Obijcere. S. Bernardus de 3 hEugento, scribens ad Cardinales, qui eum Pontificem ele ρ'' ι gerant, vereri se, ait, ne opprimatur onere insueto, & nimio, quod & gygantinis vel ipsis quoque angelicis humeris formidabile videretur. Idemque S. Bernardus ad Eu Erist aar. genium iptum, Considero gradum,& casum vereor. Considero fastigium digni ratis,& intueor faciem abyssi, iacentis deorsum. Attendo celsitudinem honoris, & e vicino periculum reQrmido. Altiorem locum sortitus es, sed non tutiorem: sublimiorem, non securiorem. Terribilis prorsus, terribilis est locus iste, locus, inquam, in quo stas, Terra sancta est, locus Pctri est, locus Principis Apostol rum ubi steterunt pedes eius. Si Qrte declinaueris avia Domini, sepultus est in eodem loco, ut sit tibi contra te is in testimonium. Atque haec quidem pericula, quae S. Bet 'nardus dicit, si ijs etiam imminent, qui legitime a Deo vocati tanquam Aaron nulla sua ambitione, nulla Opera in- . terposita etiam inuiti in hanc Cathedram compulsi sunt, quid deinde ijs timendum erit, qui arte aliqua blandiendo, captanda gratia , deserendis obsequijs obrepserunt In hos vero cadit illa Domini vox apud Oseam Propheta. o . LIpsi regnauerunt & non ex me, Principes extiterunt,& ego ignoraui. Ex se namque ait S. Gregorius in & non ex ele- .inctione, summae ordinationis regnant, qui ad gloriam Ee Rclesiastici culminis non vocantur diuinitus, sed per cupiditatem perducuntur. Quos prosecto Dominus, ignorat, quia eos per internar aequitatis iudici uin reprobat. ale est ergo ac si dicat, Et si meus esse videtur honor, quem habent, non illum meruerunt obsequio , sed cupiditate ra
Hactenus 'uae dicta sunt, vim fere habent ex spiritualibus rationibus, di omnia ad animam, omnia ad aeternam salutem pertinent, Itaque & si haec praecipua, &lma X ima sunt, tamen dicamus nunc aliquid etiam . de prauentibus;