장음표시 사용
251쪽
De n gat. Ur priuat. 2r tius quam ad salsum , ergo haec propositio non est vera potius quam falsa . Esset mala bile si concederetur antecedens & negaretur consequentia, sicut esset mirabile hoc aliud-:
nihil est quod te determinet ad esse potaus
hic quam alibi, ergo non es potius lH.c qita alibi. Dicendum est igitur vel propositioni CS negat tua , &c. Res p. hanc.obiectionem este solutam ubi diximus cum Philosopho, eo quod res est vel non est, propositio vera vel rasa dicitur. Non est igitur per seipsam praecise vera quandoquidem ad sui veritatem exigit ut non sit reSquam negat. Quyd seipso praeei se eit tale, sive detur, siue non detur aliud, est tale quod autem exigit ut detur vel non detur aliud visit tale, eo ipso non est per seipsum praecise tale . Ad argumentum in sotma , concest' antecedenti, distingue consequens : debet,
dic. per aliquid a se distintium per modum entis : nega; distinctum per modum 'non enti S couc. eon seq. Ad probationem patet ex dictis. Ad probationem ultimae con- sequentiae: distingue: propositio per nihil contrahitur ad rationem verae: si si nihil ac, cipias praeci siue: nego; si exclusiue concedo Veritas enim propolitionis praedicta non
praescindit ab esse & non esse, sed excludituste obiecti quod attingit . Non est igitur, dicendum propositiones negativas per seipsas praecise este veras, quandoquidem ad veritatem sui exigunt ut non sit in natura res quam negant. Nec etiam dicendum est eas
ad veritatem sui exigere ut existat aliquid per quod sint verae, quandoquidem per hoc Hint vers forma iter, quod non sit res per ipsas negara . Repli.
252쪽
Replicabis: ergo veritas est in sola propositione : ergo non est partim in propositione, partim in obiecto . Res p. distinguendo consecuens: est in sola propositione, si ii fota sonet exclusiue con-eedo. si praeci siue: nego . Ad ultimum consequens distingue: non est partim in propossitione partim in obiecto: quod sit:concedo, . in obicieto quod non sit: ncga. Denominatio veri cadit supra propositionem comparative ad obiectum. Si neget cile obiectum, & obiectum sit: est falsa , & illa falsitas habetur
formaliter per propositionem & existentiam obiecti. Si autem neget dari obiectima , &re ipsa obiectum non detur: vera est ; 8c veritas habetur per hoc quod propositio sit &non si obiectiim. Aduerte veritatem,quamuis consistat in propositione & obiecto , esse tamen denominatiuo in sola propositione.
Obijcitur quinto . Est impossibile quod
neque existat Anticlaristus neq; negatio Antichristi: nunc non odiistit Antichristus, ergo existit negatio Antichristi. Minor est certa. Maior probatur quia necesse est alterutrum cxcontradictorijs dari: Anticlaristus & negatio Antichristi sunt contradictoria , ergo necesse est vel dari Antichristum , vel negationem Antichristi. Maior secundi syllogissimi est primum princapiumrimpossibile enim est aut utrumque contradictorium simul dari, aut neutrum, iuxta illud: ἰq dt ibet est vel non est, quo principio usi sumus in Logica ad probandum propositionem etiam defuturo contingenti esse vel determinate veram vel determinate salsam. Desp. negando maiorem. Ad probatione dili in
253쪽
De negat. tr priuas. 23sdistingue maiorem . necesse est alterutrum ex contradictorijs dari in esse veri: concedo. in esse rei r nego suppositum. Insinuauimus
in Logica salsum e fle, quod aliqui putant,
dari contradictoria obiectiva: itaui propositiones contradictoriar sbiecta etiam contradictoria respiciant. Propositiones sunt cotradictoriae per hoc quod ambae eirca idem versentur , una assirmando & altera negando.
Qui dicit: Antietitistiis est , respieit Antaehristum: & qui dicit: Antichristus non est
eundem respicit Antichristum: primus assic- mando, secundus negando . Qui autem dicit : est negatio Antichristi,vel dieit salsum, si assi et existentiam negationis obiectivae: vel si dieit verum, ideo dicit quia saeit sensum secundo in tenti onat em , videlicet vexum est non esse Antichristum : in quo sen sudoeet ex Philosopho D. Thomas accipi nonnumquam est .
Obijcies insuper: sorma incompossibilis
cum alia forma recte dicitur exclusiunm sor- male alterius formae; sed exclusuum formale alterius formae est priuatio alterius formae, ergo forma incompossibilis eum altera sorma recte dicitur priuatio alterius formae. Maior probatur inductione . Calor dicitur exclusuum formale frigoris. Nigredo albedinis & sic de caeteris . Resp. distinguendo maiorem: est exclusi-iriam formale per modum contrarij:concedo per modum contradictorij. nego. Numquam inuenies calorem & frigus appellari contra dictoria. Appellantur autem contradictoria
calor er non calor quia assirmatio & negatio
254쪽
2 o Di trit. a. heu. s. s. . sea loris: hoc eii duae propositiones quarum altera sit: est calθr; altera: non est calor sunt contradictoriae. Contradictio igitur non est in re, sed in dictione: ut apparet ex hoc ipso vocabulo : contradictio .
ΙN eres primo priuationem quam diximus
esse principium re4 naturalis in fieri per modum termini a quo sustinere rationem ' principij,per ipsam mei rationem formalemyriuationas, secundum id quod dicit de non esse. Unde recte diximus suo iecium in mutatione substantiali transire a non formae ad
formam. Hanc rationem termini a quo, vix sustinebit in aliena sententia. Neque enim recte dixeris subiectum transire a decreto Dei ad formam; aut a forma quae non est, ad sormam quae sit: forma enim quae ante non postea est, non sunt duae formae, neq; duae res, & consequenter non sunt duo principia quorum alterum sit terminus a quo , alterum autem sit terminus ad quem: oportetigitur ut ipsum non esse sit terminus a quo. Ipsum autem non esse non est sorma, ut patet ex terminis. Sed neque potest elle term iuus a quo ipsum mei decretum Dei , & cons quenter, nequit esse ipsum mei formale non esse formae, secundum rationem secundum 'nam est terminus a quo : est enim ineptum dicere tria esse principia corporis na turalis in sicri: materiam, formam d. voluntatem Dca
255쪽
In pritiatione : si accipias aiunt aliqui id pro quo supponit, est ipsam et forma quae non est: si autem id quod significatur , cst
voluntas Dei: quae propterea recte dicitur ipse nam et formale non esse sormae quae negatur.Veru virulibet ex his accipias, inepte
assignas principium rei in fieri, nec enim sorma quae non est, recte assignatur ut principiudistinctum a forma quae postea est: nisi reduplices supra ipsum mei non esse ipsius : si autem ita reduplices , vel re duplicas supra nihil, vel supra decretum . Si supra decretum: absurde reduplicas: cum ab sui de po- Datur pro principio intrinseco rei in feri: si supra nihil: recte quidem reduplicas, sed venis in nostram sententiam assignatio propriuatione purum nihil. Reipsa dum de sendunt principia ita philosophantur et Meque cnim nostrum est, sed omnium id quod ibi diximus formam fieri ex mihi lo sui, quamuis non ex nihilo subiecti: sed linius responsioni , aut significata per hanc responsionem,
deinde obliuiscuntur & quidlibet aliud di
cunt de priuationibus . Inseres a. quod quamuis voluntas Dei recte adscribi pollet pro veri scativo huius propositionas : es lux, non tamen recte ad-s criberetur pro verificativo huius alterius: non est lux : ratio a priori euidens est: quia re ipsa ut sit lux requiritur voluntas Dei. est
enim impossibile aliquid de facto existere
nisi Dco postiue volente ut existat.: at vero ut aliquid non sit, susscit ut praecise non ve-Jit : siue ut non habeat voluntatem vires alla sit. Hinc ess quod diximus: quod entis
256쪽
te. Vt sis: oportet Deum velle ut sis: vi au. tem non sis, non oportet velle ut non sis , scidsufficit non velle ut sis. Hoc iaci se intelliges si videas differentiam quae est manifesta inter nolle & non velle . Voluntas potest velle aliquod obi uim : potest non velle :potest ri nolle: tam velle quam nolle exercetur per actum elici tum a voluntate : tam enim nolle est actiis voluntatis, quam velle: ipsuin autem non velle recte intelli agitur sine ullo actu: puta dormiens nec elicit actum quo velit, nec actum quo nolit e de tamen de dormiente recte dixeris ipsum non velle. Si iritur intelligas Dei, in praecise non
decernentem visit lux,Non continuo intelli-ois Deum decernentem ut non sit lux: per
hoc autem prsci se quod non decernat , defi-
eit vii de sit lux : nec tamen Iabetur ullus actus voluntatis diuinae reni otiens lucem abesse, & consequenter voluntas Dei non requiritur neque ut formale, neque ut causaleveri scativum propositionis negatiuae.
Quod dictum est de te domi ente, dic de te etiam vigilante. Vigilans enim potes & habere actum qiro vesis; ει habere actum quo
nolis; & orcique carere : neque enim ex eo quod nunc Don habeas actum qu o velis ini perium Turcarum, recte arguerer te habere actum quo nolis : idque et i si cogites de imperio Turcarum . Eodem mod0 ctiamsi Deus omnia contingentia corosicax ; ex eo .. quod iron habeat actum quo velit altu mundum, male inferes: ergo habet actum quo nolit: neque ex eo quod alius mundus non sit, recte inseres Deum habere actum quo nolit . recte autem: non habere actum quoveso tr
257쪽
De negat. G priuar. 2 rvelli: ad hoc enim ut res non sit, non requiritur formaliter ut nolit, sussicit ut non velit: seut ad hoe ut res aliqua fiat, requiritur ut Deus insuat: ut non fiat; non requiritur aliud genus influxus , sed sufficit ut non in- fuat. Negatio illa omnis actus hoe est tam volitionis quam notationis vocatur omissio, de qua disputatur ex professo in libris de anima a Philosophis, vel in tractatu de actibus humanis a Theologis conircuertentibus inter se an si possibilis pura omisso libera. Hanc litem non dirimi imis hier sed solum dicimus quod intellecta omissione huiusni di in voluntate diuina , eo ipso non est ob obiectum , sed non existit in rerum natura res illa, quam implicat existere nisi volctite Deo. Inseres tertio. Nonnisi absurde quaeri in tionem cur impossibile non existat: cum ex ipsomet suo conceptu quidditatiuo exclud tse ab esse. Quemadmodum iritur necessariusimpliciter est sibi sit a ratio essendi adeoque in sui definitione includit formaliter ipsi in mei cster ita impossibile est sibi sua ratio nostesendi, & in sui quidditate includit liti non esse e dicitur enim : id cui repugnat exi sterre. Propterea dicimus impossibile esse sermaliniime negationem sui ipsius: non quod neget se oso id quod est et puta se constare ex praedicatis repugnantibus: nam hoe modo nec ipsuin, nec ulla aliares, est negatio ipsius: sed quia per hanc ipsam mei sui quidditatem habui non sol una non osse, sed non posse e se. Pittamus aicem absurduin ponere aliquid physice, ut excludat ab eodem esse , id eniper se ipsum sol malitiar repugnat elle. Hinc
258쪽
2 4 Disput 2. I. est. t o. negatio obiecti impossibilis est neccssaria inesse veri ; i inpossibilis in esse rei. De hoe valet illud quod in multis alijs importune dieitur: si esset: csset & non esset: quod probatur ex eo ipso quod esset: nam impossibile est non esu sita ipsius, igitur si esset osset eo ipso non esu eiusdem ' sed per hoe formaliter quod sit non esse eiusdem, ipsis in
non est, ergo eo ipso quod esset non esset: sed ex hypothesi es et , ergo esset & non es t. Hinc uegatio rei impossibilis dicitur negare
seipsam; quandoquidem ipsum mei impossibile est negatio sui, hoc est ; est sibi sua iiii
post bilitas ἰ aliae autem negationes dicuntur negare terminum cuius sunt negatione satia
propterea dicuntur ponere in transitive seipsas, tollere autem transitive aliud . Melissdices: negationes nihil ponere cum nihil sint ut dictum est satis .
Inseres q. quomodo intelligendum sit id quod habes ex D. Thomas in qq. de Vexat. Extra animam dia9 in Me nimus, rem ipsam, Ur priuationes, ir negationes rei. Sensus est non minus denominationes priuatiuas, seu nesat i uas quam potitiuas aut affirmamias ectu independenter ab actibus tutela lectis, & in hoc sensu reales . Puta tam realiter Homerus est coecus quam Virgilius est videns. Non quod assue per formam quae insit, aut aliquid aliud quod sit , ille cxcvriat, quam per formam quae inest, hic videt. Sςd quia. .iam ille independer ab liuel luctu visu caret, quam hic vasum habeat.
259쪽
Pgnuntur aliquae Conclusiones. PR*xex formam quae dicitur ratio quod quid est esse rei, diximus ad quid ditatem substantiae pertinere & materiam e ex his duabus tamquam ex potentia& atrii tota substantia constat . Controuertitur autem an praeter utramque requiratur tertium quid , quod sit nexus & vinculum utriusque. Sunt qui assisment, sunt qui negent . Ad resolutionem eontrouersae notandum
est quod docet D. Thomas . parte quaest. 2.art. I. videlicet tripliciter aliquid unum ex duobus vel pluribus confluui . Vno modo ex pluribus integris persectis remanentibus: sicut v. g. ex pluribus lapidibus sit unus aceruus , aut etiam ex pluribus tum lapidibus tum lignis sit una domus: & in his ratio faciendi unum est mera iuxta positio, seu dispositio secundum locum . Alio modo fit aliquod unum ex perfectis sed transmutatis, sicut v. g. ex pluribus elementis qitae sunt substantiae eompletae, fit mixtum : es in hi gratio faciendi unum est mixtio . Tertio modo fit aliquod unum ex aliquibus non permixtis vel permutatis, sed ina. persectis uno videlicet habente rationem pol iij tentiaea
260쪽
*ntiae, altero rationem athus:adeoque v sue secundum se imperfecto , sicut ex anima& eorpore fit unum. De hoc uno quaerimus hie qua ratione fiat ex pluribus: an per unionem ab utroque extremo distinctam, an sine tali unione. Haec unio ab Oeamo & Nominalibus reijeitur satis communiter . a D.
Thoma, Suario alijsque quam pluribus admittitui .
Sit prima Conclusio . Materia & forma
non faciunt unum per hoc praecise quod sibi , coexistant. Probatur conelusio: quia coexi flentia materiae ad formam & formae ad ma teriam nihil eii aliud quam utriusque in eodem instanti existentia: vel etiam si vis modus quidam rotationis ad utriusq- in eodem instanti existentiam , necessario resultans rsod hoe non sufficit ut habeatur unum , siue una subflatilia ; ergo per hoc praecise quod materia & forma tibi eoexistant non faciunt unum. Maior est dinanio coexistentiae tam
in nostra, quam in aliena sententia. Minor Probatur quia nune de facto non est in rerum tura Petrus nuper mortuus; & tamen materia & forma eiusdem Petri sibi eoexistunt. Nam materiam cuiuslibet corrupti remanere in natura ostensiuni est supra: de antina autem rationali neias est aliter suspicari. Pra terea forma ignis nunc exissentis coexistit materiae ligni & cuiuslibet alterius substantiae quae de facto est in rerum natura ; & tamen euidens est non fieri unum de facto ex hac forma ignis,& qualibet materia existen--. te: ergo idem quod prius. Dices: praeter eo existentiam extremorum requiri intimam praesentiam unius in. alio,