장음표시 사용
411쪽
vitionis intrinsecae ad ulteriorem substantia; ergo per aliquid aliud debet esse tres personae : & consequenter per terminos positivos. Min. Drob. quia non est potior ratio cur ne
gatio unionis intrinseci faciat illam treis
quam duas, aut Vnam, aut centum personas.
Certe natura singularis creata sit una persona per negationem unionis intrinsecae eum ulla alia substantia. Cur igitur natura diuina per negationem huiusmodi set tres person 'Ad secundam. Cone. ma. nega min. Adeonfirmationem distingue: ultimum complementum postiuum : nega , negati in reoncede. Idem dic de ritermino.Nega etiam
subsistentiam secundum id quod dicit supra
naturam esse persectionem , cui aperte contradicit illud proloquium: Verbum Diuinum assumpsit in homine omne quod creauit cum certum sit non a sumpsisse subsiste tiam, suppostalitatem aut personalitatem. De persectione in qua constituunt subsissentiam satis incohaerenter philosophatitur non uulli. Aiunt enim personalitates diuinas per se formuliter non esse persectiones; ne videt ieet aliqua persectio si in Patre, quae non si in Filio; cum tamen per illas personalitates formaliter subs stat natura diuina. As sume igitur quod dant & sic rat ei nare. Paternitas, Filiatio , die . non dicunt ullam persectionem supra naturam; sed Paternitas& Filiatio sunt subsistentiae diuinae, er*. subsistentia diuinae non dicunt ullam perfectionem. Rursus: subsilientia diuina habet perfectissiniam lationcm subsistentiae ; ergo perfecti simia ratio subsilientiae non dicit pela
412쪽
Familiare est Aduersarijs hvie & similibus
argumentis respondere sic. Subsistentia increata non superaddit perfectionem, quia ipsa superadditur omni perfectioni . Natura enim diuina est omnis persectio. Implicat. autem in terminis omni perfectioni aliquam persectionem sit peraddi. At vero subsistentia
creata superueniens naturae creatae non superuenit omni perfectioni nulla enim creatura est omnis perfectio . Hic putan o di, xiste mirabilia . Haec responsio non stat. Nam.omni per fectioni nequit stiperaddi ulla perfectio;omes
ni persectioni potest superaddi subsistumia .ermo subsistentia non est ulla persectio. Ver bum agitur diminum ut docet S. Thomas dum non allum psit subsistentiam non proptoica non assumpsit omnem perfectione inquam creauit in homine , quia homo subsi-siit in se, non per persectionem superadditam natuis lingulari, sed per hoc quod separati in
existat ab alio . Unde non ost imaginandum Verbum diuinum naturam humanam. assumens , minorem persectionem, maiori
perfectione compensasse, sicut aiunt qui di- eunt abstuli sic seu consumpsisse subsilientiam creatam, quae est parua perfectio , sed loco illius dedi se naturae subsistentiam increata, que est perfectio summa. Vere enim Verbum diuinum non abstulit humane naturi ullam perfectionem, sed contulit infinitam . Ad illud de ego dic quod omnis homosi rimo omnis creatura de se sentiens ut seu tire debet in Domino die et eluia Ahpustino: ita Domine es q&i es , ego stius qui nou sum a 'Fad. 'si ur non erubescetidum esse ulli vel maximo
413쪽
maximo ego creato, fateri quod consistat saltem partialiter in aliquo negativo .Hanc autem Augustini orationem ut veram & propriam omnes commendant. Quomodo igitur aliqui nolunt per ullitui non cite, in sua esse constitui lAduerte autem discrimen inter duas has
propositiones . Haec substantia consiluiturrit esse substantiae per negationem : Sc : baec substantia constituitur in ore totius iob gantiae, seu substantiae tota tis,seu totius fαbstantia, quaesii in hoc supp'sito, per negatis
nem. De prima nihil hic pronunciamus. Se nundam dieimus veram . Certum est enim aliquid posse deficere a ratione totius , non
per hoc quod aliquid ipsi detrahatur : sed per hoc quod aliquid i pii addatur. Habet
exemplum, quo nullii in aliud lucidius, ita luee ipsa. Vera est lice propositio : ἰαχfotirest tota lux que est in hac schola. Hanc propositione falsificabis si candela in hae se hola aecenderis: per hoc enim quod preterlueena solis sit aliqua alia lux sit hac seliola talux solis no est tota lux flus si in hae letiola tuae igitur illa solis ex tota quq esset in hae scholaeuasit non tota:no amitte do aliquid dacio, sed per eoniunctionem sui cum altero crat igitur tota lux huius scholae per se ipsi& negatione coniunctionis cum altera luce. Idem die proportionaliter de natureta ha mana unita Verbo. Considera illam diuisam a Verbo, do in illa habes to an substantia A. quae sit in illo hoinnine : considera eandem unitam Verbo δέ cum c& natura & Ue: bosatvrrum, ovo ac si Des: s N IIomo se neu i
414쪽
per naturam linmanam solum; neque per Verbum solum , habes totam substantiam, qu: e fit in illo homine et cum igitur li ego appellet illam substantiam totalem euidens est esse aliud ego in Christo, quam esset in illa natura humana, quae in Christo est,si separata esset a Verbo Ad tertia. Concesso anteeedenti nega consequentiam. Ad probationem concede decisum a Conei lijs Naturam humanam non fuisse assumptam simul eum illo nihilo seu cum illa negatione. Ratio huius decisionis, di sapientiae huius decisonis est : quia Concilium debuit decidere contra errorem Ne fori j: dicebat autem Nestorius naturam an sumptam mansisse diuisam , quia videli deerouebat unionem pure affectivam cum quassat vera, propria, & physica diuisio seu separatio. Audiatur hie error Nestor ij in fide Iustiniani Imperatoris relata a. volumine
Conciliorum. Sin aliquis opponere conatur dicens, quod secundum redditam natura ra-Donem oportet humanam natiaram Christi amsubsistentiam seu persona propriam habere : manifestus est talis quod ante subsistenti homini unitum esse dicit Verbtim diuinum, σaffectualem factam esse Unitatem. Duae enim Iubsistentiae, seu personae , secun dum subsistentiam uniri non possunt.
Q ricunque ingenio docili verba hare Concilij meditatur: conuincitur veritatis.
Aliquid enim bie deciditur, aliquid pro ratione redditur, quod innuitur per se notum. Deciditur unionem non esie personae ad personam, redditur ratio : quia duae personae v niti non possunt nisi vatoue assectuali. CompaIa
415쪽
para dictum Conei iij, cum nostra sententia.& videbis esie manifestum . Si enim subsistentia naturae nihil superaddat nisi negatio- nem unionis eum alio; clarum est non possevniti, & simul in se subsistere. Non tamen, est clarum modum subilantialem naturq an sumptae non pose retineri simul cum astumptione . Hunc eundem eonciliorum sensent iterum audias ex Folio PatriarchaConstantinopolitano volumine 3. Conciliorum . Hunc unum dominum Iesum Christum in duarsecare ac diuidere personas miserrimus ille non veritus alitim quidem nudum hominem in sineVerho Humanitatem suscipere in protria persona confrit, ali iam Deumsepara- .ium Ur a s scepta nudum Humanitate. M luctat enim homo stultus ne quid Deui lateretur si incredibili adductus benignitate Agmentum suum ut illud curaret atque re- Angeret : induisset. Neque illud animaduertebat quod si naturam humannm ἡ ' bi persona separaret, eam proprijs morbis labor Antem ac minime curotam G salutis e ferIem reliquisset. Hanc eandem unionem Nestorianam quavid . licet Christus non Homo Deus, sed Homo Dei, et ciscitur anathemate quinto dam nat Concilium Ephesinum . Sι quis audeat dicere hominem Christim Theophorum, hoc est, Deiriorum, ac non potiias Deum esse te-raciter ; anothema sit. I x his omnibus consestat quam sapienter de iniit erit Eclesia humanitatem Christi post unio nona, se i potius
cum v c ne ad Vcibum, ori existere s paratam a V c. hia,
416쪽
Ad Dartam N quintam patet ex dictiς. . Non est riduculum definire non sui se divisam Humanitatem in sensu composito v-monis, si haeresis Nestoriana qnae damnatur in hoe ipso eonsistit: quod ita dicat unitam ut simul ponat diuisam, dum ponit unionem pure affectualem. Verum cit quod qui tenet
nostram sententiam, si admittat & credat v nitam physice Humanitatem Verbo,nequeat
este haeretieus. Sed quid inde nisi laus nostri sententis ' i Ad sextam die hoe verbum Supplere patere multis aequi uocationibus. Supplere pro eodem accipitur, ac praestare id, quod prae tiaret aliud, pro quo suppletur. Ita ab lente
Magistro supplet Academicus: quia dictat dc
exilicat id quod .lictaret, & explicaret Magister. In hoc sensu subsistentia increata non suppIet in Humanitate desectunt subsistetis, creatae, siue haec superaddat aliquid negativum, siue aliquid positiuuin naturae. Nam non praestat naturae, ut subsistat in se, sed velabsistat in alio, adeoq. prcestat eisectum formalem oppo filum ill i , quem praestaret lubsistentia creata . Aliquando ibpplere nihile it aliud quam esse loco alterius, siue ad . eundem , siue ad oppositum est ectu ui. Et in hoc sensu potes intelligere negationi unionis, seu potius priuationi, iuccedere unionem ipsam. Ad argumentum in forma didi
.ingue ly Supplere per proprie , Verimpro-δri ; stricte , vel late , & alia. huiusmodi , argumentum dissolu i ii i .. Ad probationem distingue : est ridiculum quod
417쪽
egemina sormalem oppositum: nega. Natura per diuisionem ab alio subsistit in se , non in alio: per union Deum alio subsistit in alio, & non in sc quod non est magi; nouum , quam quod aer per tenebras tenebrosus euadat; per lucem lue idus. Aduertendum est autem hie posse labi incautos in verbo quod diximus, & passim
legitur apud Patres. Natura humana Uurta Verbo non mansit persona hamana. : non
mansit diuisa : non retinuit, fera non relinet propriamsubsistentiam , seu personalitatem: amisit personalitatem creatam, tala. Haec omnia ex modo loquendi ita sonant quasi illa humanitas prius extiterit separata a Verbo, dc deinde fuerit assumpta ab eodemidi expoliata ratione personae. . Non tamen ita res accidit; nee enim natura extitit propriori ad unionem sui eum Verbo. Haec igitur phrasis: Post unionem, vel ser υnionem, singularis illa natura non mansit Fersona, idem sonat, ac haec alia: Illa natura singularis , quae sine unione ad Verbum fuisse: p rsona creata , seu persona humana , per unionem are Verbum habet non esse per o nam humanam. Idem die de alijs.
Expediuntur caetera de subsistentia.
P Raetor ea, quae dicta sunt videtur remanere aliquid ulterius explicadum circa . subsilientiam. Uidetur enim posse urgeri co- , tra nos vostra doctrina ex ipsomet Mysterio
418쪽
Obijeitur igitur insuper. Sequeretur Verbum diuinum amisisse propriam personalitatem; consequens est salsum i ergo de ante-e edens. Sequela pio batur, quia tam Verbum diuinum est unitum Humanitati, quam Hu-Danuas est unita Verbo;ergo tam dees Ver-γo negatio unionis , quam naturae , seu Humanitati; ergo tam illi deest sua subsistentiet, quam Humanitati. Probatur vltima eost luentia, quia ratio personae dicit negationem unionis ad alteram substantiam. Resp. negado sequelam maioris. Ad probationem resp. I. Sesbfistentiam Verbi diuini non consistere in negatione unionis, &e. Sed in aliquo positiuo,ut dictiim est silpra. 1. Non diximus ratione personae dicere ne-inationem unionis cuiustumq. sed unionis intrinsecae. Vnio autem qua Verbum assumpsit Humanitatem in unitatem supposti,est quidem intrinseca Humanitati; non tamen Verbo : ut supponimus ex praestantissimis Theologis. Esse autem unitum unione sibi
extrinseca , & carere unione intrinseca non Vpugnant,ut patet ex terminiς.
Sunt qui dicant, union eui hypostatieam esse intrinseeam tam Verbo, quam Humanitati: huic quidem tam passive, quam active; illi aute solum passilie : quia videlicet unici hypoliatica, & perficit Humanitatem, & ab Humanitate perficitur : Verbum autem non perfidit, sed tantum ab illo perficitur. Si hi aliquid dicant: die te per negationem,quam
ponis, excludere unionem intrinsecam acti-ue, quam aiunt non dari in Verbo.
Obijcitur iterum. Definitio Boetii est mala, ergo non est apta substinendae veritati.
419쪽
Probatur antecedens: quia non conuenie
Personis diuini si puta de Patre dici non potest, quod sit rationalis naturae indiuidnasubstantia, & tamen Pater cil persona : ergo&c. Maior probatur, quia natura Patris, seu subitantia Patris eli eadem cum natura, di substantia Filij: ergo, &c. Resp, negando antecedens. Ad probationem die Patrem esse vere, & proprie personam. Ad rationem in contraratim concede substantiana Patris esse unam eandemq. cum
natura Fiiij, & Spiritus Sancti;Ke a hine se- . qui, quod non sit diuisa a quaeumque alia substantia. Non valet: Substantia Patris est substantia Filij ; ergo non est diuisa a subsantia Filij; ergo non est diuisa ab omni
alia substantia. Ultimiim ergo est ineptum utpote inserens ex indiuisione a seipsa , 1 diuisione in ab alia.
Quaeres, cur dictum sit in explieatione subsistentiae illam consistere in negatione unionis intrinseeae ad ulteriorem substantiam absoluta, cum qua saeiat unum' Nuin- quid enim satis diei inti si dicatur illam co- sistere in negatione unionis intrinsecet ad ulteri orem substantiani φResp. Nos ita dixisse ad saeiliorem intelligentiam: nam re ipsa eum substantia simpliciter non dicatur, nisi de substantia absoluta suffeeisset dieere subsistentiam co- sistere se in natura, & in negatione unionis intrinsecae ad ulteriorem substantiam. Sed quia imperfectiores statim arguerent: natu ra per hoc quod uniatur modo substantiata
ipsam terminanti non amittit, immo acquirit rationem personae'; ergo ratio porronae non
420쪽
non dicit ne ationem Vnionis ad ut temo
rem substantiam. Propterea addidimus lyAbsolutam, quia per hoc quod fingas naturam singularem uniri formae pure terminanisti, etia ii illa formam modum substantiale, aut substantiam modalem appelles, non perhoe formaliter destruis rationem personae. Denique notandum est Humanitatem, de Mia hie hactenus, non uniri personalitati, praeesse Verbi diuini , sed Vorbo diuino, quod natura, et personalitate constat: adeoque vere, & proprie uuiri u Iteriora subitantiae ab sol utar,v3. naturi diuini,qmdquid sitan haec unio pro termino formali respiciat personat italo praeelse, an indivisibiliter tota personam,de quo no est nostrum disputare.
Finem hule disputationi facere posset Aristoteles, di eum Aristotele Philosophit omnes, penes quos est axioma:quidquid stuperadditur subsutis completae 1 facit cu illa Vnum per accidens: sed subsistella est forma quae superadditur substantiae copletq; ergo
subs stentia facit unum per accidens.Cui re i podebunt alij formam illa quae superadaitur ut suppositet substantiam completam non superaddi substantiae completae in ratione subsistentis, sed solum in ratione compactae in ratione specifica,& indiuiduali. Haec tamen responso non satisfacit l'nilosopho , qui substantiae completae , & singillari nihil superaddit, nisi ut faciat unum
per accidens. Eadem enim responsio obuia i contendenti albedinem superuenientem mi ut non facere unum per accidens. Que admodum enim dicunt illi naturam singuia1an praesciudendo a forma superaddita