장음표시 사용
51쪽
ad sui implerἰοnem commodam occasouem requirant . Resp. f a J Si ioci tas est Principium adaequatum juris
naturae, tequitur, omnes homines eo
aequaliter obligari . f b J Quid uero
inanius fingi potest , aut magis secum pugnans, quam haec sententia , homines obligari ad matrimonia , non tamen singulos, si sat multi operam liberis dant . Quis enim hoc definiet λEt si nulli, aut pauci operam iis darent , quis discemet qui cogendi sint, qui non sint 8 Et quis umquam talia
finxit Τ f e J Obligatio per naturam
fingi nequit, nisi definitae sint pers nae, quae obligentur ζ igitur aut omnes , aut nulli erunt obligati ad m, trimonia, alioquin numerus obligat rum definiri nequit . s d J Sed nee exitum res habere posset , s quis c gendus esset ad nuptias , & scemina , quam eligit, nubere ei nollet ; aut si nulla vellet, scemina quoque quaedam cogenda esset, non modo ut nuberet, sed ut hic nuberet; quod naturae matrimonii , quod libero consensu contra, hitur, repugnant. e J omnium minime autem ex socialitate id statui potuit ; ex quo principio promiscui concubitus magis , quam matrimonia defenduntur : nihilque magis illi obesset, quam coacta matrimonia, & tristes sepe, societatemque valde laesuri, eorum exitus. f s J Sed etsi eogeremtur homines ad matrimonia ineunda , an & cogendi essent ut coirent, &liberos procrearent Τ quae haec senten
git ad conjunctionem maris , & se minae ρ Neque tamen inde ab orbe condito ulla eorum species defecit , aut exstincta est, sed omnia genera
huculque ubertim propagata sunt. scis licet, sapientissima natura, seu creatoris providentia , tantum conjunctionis coris porum studium indidit utrique sexui , ut nihil minus verendum sit , quam ut desitura umquam sit procreatio h minum o idque res docet i etsi enim per universum orbem libera sunt matrimonia , nondum tamen usque cessarivit procreatio prolis. 2. Paeua quoque mortis tantum abest ut firmiter insem ex societatis studio possint, ut rationibus ejus magis advertentur' nam aliis modis, Vcrb. gr. operibus publicis, magis societas promoveretur . Regerit LUDOVICI , quamvis hae ex praecepto iuris naturae uνη possent inferri , nihilo minus ta. men sudium socialitatis non prohibet , quo minus 3alis poena flatui in reρω-blica post contra tuum , qui vincula societatis rupit. Resp. f a J Poenas momtis omnino ex praecepto naturae quoque in quibusdam criminibus inferri , uti in homicidiis ἡ . Sane , lex naturalis est, ut qui sanguinem effundit , ejus sanguis effundi debeat ' quod ex lumine rationis agnovit Camus parricida i , & consensus gentium probat zidque more suo solide demonstravit PARENS in . Nulla autena ratione poena mortis sequitur ex socialitate , ut conceditur. Ea igitur non est adaequatus modus cognoscendi jura naturae .
Resp. f b J Quin nec potuit salvo
isto principio statui , poenas mortis permitti pose, quia conservationi so-eietatis repugnat socios occidi ; & contra et valde conducit , ut puniantur operis praestandis ad communem utili
52쪽
ne asseri potest, omnia juris naturae
praecepta necessario ex socialitate in. ferri, cum I. multa sint capita juris naturae, quae augent societatem, eamque conservant, & tamen jure naturae tamquam turpia prohibentur λ Id. que in praecedentibus demonstravimus exemplis promiI eui concubitus adulteis
riorum , si scilicet sterile sit conj
gium, &e. a. Μesta jure nὸturae permittantur, quae loeietati, ejusque utilitati repugnant; quo poenas mortis mintulimus.
ε. LXXV. Posita IV. societate , injustissima foret lex civilis , quae 'Ohibet nuptias cum pluribus seeminis ,&e. Talis enim lex , utpote liscisit ii contraria , neque ferri salva conscientia , neque vinculum subditorum animis injicere posset , quia multitudo procreationum facit ad augendam. di promovendam societatem , quam proinde illa prohibitio turbaret. q. LXXVI. Denique & V. GROTIUS iacto ipso agnovit , non sufficere ad eruenda singula naturae juraeustodiam illam societatis . quia in
toto opere suo vix ullam quaeluonem,
cui aliquid momenti inest , ex hoc principio . solvit , sed perinde , ac si nullum principium hujus disciplinae
proprium esset. omnia ex aliis aliunde precario acceptis rationibus decide-dere satagit.
I. Atque hinc , deficiente iure taciali , vel recurrit ad jus aliquod naturae laxius, seu ad praecepta Ethices,
quae saltem obligant in sero poli ;
cum tamen praecepta , quae ad jus f Hale refert, verum jus tribuant etiam intuitu aliorum : vel ad jus divinum
D. g. a. n. & s. lib. II. e. Ix. 6. I. u. R. ιγ Lib. I. e. I. g. IO. n. 4. lib.
voluntarium universalo , nimirum ad j amisistim, Noaebidicum , & l gem Evangelii ' cum tamen jura ejusmodi universalia , diversa a jure naturae non existant . Vid. Dissert. prooem. III. Et si nihil aliud occurrit , ex meris conjecturis satis longe peti. tis jura naturae deducit ' nam quid
homines , quid civitates , quid singu- Ii, vel cogitarint, vel interrNati responsuri fuissent , quaerit: Responsum quas primorum hominum pro lubitu suo fingit, idque pro jure naturae ha
Talibus enim conjecturis II. nititur totum illud jus dominii , seu s eundum objectum iuris , eoque maxima juris naturalis pars . Supponit enim GROTIUS is , In primaevo rerum
statu res omnes suisse communes, neminemque hominum ullam rem propriam sibi dicere potuisse , adeoque dominiam in illo statu incognitum fuisse. Primos autem homines non perstitisse in illa communione, sed dividere
inter se res qualdam communes cce pisse voluntate expressa ' aucto autem,& disperso humano genere , tacite in ter se convenisse, ait , ut ex reliquis rebus indivisis, quod quisque occupauset, id proprium haberet o . Secundum hanc hypothesin igitur proprietates ex praesumpto consensu primorum hominum ortae , Sc dominia ex voluntate illa tacita , & facto hominum p adeoque ex conjectura volu tatis in introduc a lunt. Hine GROTIUS concludit, dominia. esse juris naturalis pro certo reis rum statu q , quia jura, quae ex do-E --
53쪽
minii vi , & natura sequuntur, non simpliciter , nec mere juris naturalis sunt, adeoque ante illud factum hominum, & ante illam voluntatem tacitam, non obtinuerunt r .
Sed. R III. uti dominium , ita &effectus singulos dominii ex meris conia jecturis, i. e. ex vagis , & cerebri nis Humptionibus, deuiicit.
Nam L a J demonstraturus obligationes quae ex re oriuntur , distinguit inter res exstantes, & non exstantes . Si res exstat apud alium , ideo possessorem ad ejus restitutionem domino teneri, fingit, quia introdueis dominios ex conjectura nimirum voluntatis in omnes domini videntur ex nova conjectura voluntatis ) societatem quanadam contraxisse , ut qui rem alienam habet, eam restituat domino ε . Atque ex hoc contractu universali omnes h mines teneri, Sc ex eo jus quoddam rei domino acquiri, ait ε . Unde Varias dedit quaestiones μ .Sἰ res non exstat, ex alia conjectura voluntatis restituendi obligationem inseri, quia silicet generi humano tum placuit, ut se locupletior factus es is, opu quem res peri 1, id domino resia ruatur, quia domin a ad aequalitatem semet' dam introducta sunt ν . Unde itidem varia jura deducit. πIV. Ideo , ait, auferri res domino non posse ν , quia introdusti dominio
voluntate hominum, naturale es, rem, quae ex tacita voluntate hominum ,
s adeoque ex conjeimira illa voluntatis , ) semel mea facta es , eripi mibi
non posse η . Unde surta hactenus i re naturae pro certo , nimirum , r rum statu ) vetita , & jus arcendialium ex dominio nobis competere , ait. ιV. Introducto dominio ex conjectura illa voluntatis , successiones quoque in familia naturales esse , ait,
eatque ex novis conjecturis deducit . Nam cum nemo praesumatur bona Davelle cedere occupanti, inda concludit,
bona ejus esse intelligi, cfus voluisse
defunctus maxime erat probabile cre
di autem quemque voluisse quod aissimum, oe bones issimum es. σAtque ex hac conjectura voluntatis f e J liberos succedere parentibuS , ait, quia parenses eredontur id velle , ut tiberis quam optime prooinctumst . . Cessare autem Illam conlecturam per contrariam conjecturam e . f b J Ex eadem aquitate ortum esse ius, existumat, quo nepos succedit in locum fialii f. f e J Demaentibus liberis inspiciendum esse , ait , quae in dubioeredenda sit fuisse voluntas intestari g ; ibique s d J pro certo habendum, ny
luisse defunctum perdere beneficii memoriam, indeque videndum esse , qui si in benefatis orri naturalis b . At que ex hac conjectura s e J praffert in successione ab intestato fratrem , quia ab ejus parente defunctus bona
aequisivit i . f s J Si non reperiatur
is, a quo proxime bona Uenerunt , vel ejus liberi, Num esse , ait , gratia referatur illis , quibus pos iι- tum proxime debetur.
c. II. g. l. n. F. Lib. 11. t. VI. f. I. Lib. o. C. xx. f. I. n. I. e Lib. I . c. FH. f.
3. d Lib. I i. c. vi l. s. s. nu. a. se
54쪽
De Jure Naturae sociali. Equidem g J hanc conjecturam
voluntatis in solis bonis mitis locum habere fingit ; in noviter aequiritis autem inquit, credendum esse, desum tam deferre voluisse haereditatem et , qui earissimus ei fuisse eredi ur ε :Eum autem esse qui gradu cognationis proximus est. ι
e sua successione satu se , quod lex,
aut mox ha st populi e eamque coniecturain etiam in Principum haereis ditate , quin in successione regni patrimonialis valere, quia reges probabialiter creduntuν in rebus suis aequissimum judicasse , quod aue legibus sanxerunt insi, aut moribus probant m .
At f i J in regnis ex voluntate populi familiae delatis praesumi populum id voluisse, quod magis expedit I indeque statuit , tale resnum esse inis dividuum, quod ad descendentes sal. tem legitimos pertineat π , & inter eos ad primogenitum : & quidem
primo ad mares , tum ad sceminas .
Hinc f k J concludit , regnum tale
esse quandam hareditatem , sed quam successor adire possit sine privata haereditate , quia populus regnum v luisse creditur quam Ut mo jure deferri . Tota igitur successionum materia hic non ex aliqua socialitate , sed ex meris conlecturis deducitur. Porro & VI. ex conjectura Voluntatis demonstrat, homines, etsi tacito consensu a prima communione recesserint , eoque dominium sua voluntate
introduxerint, excepisse easum nectistritis . In gravissima enim necessitate , reviviscere , ait, jus pristinum , quod communiter hominibus tu res competit, tamquam si communes mansissent ρ . Rationem hujus conjecturae assert, quod spectandum sit que mens fuerit eorum, qui primi dominia singularia introdu
xerunt eam autem credendam esse ta
lem fuisse , ut quam mIn mum ab o quitate naturali recesserit q . Unde concludit , res in dominos distinctas cum benigna quadam receptione juris primitivi videri r , & tum pergit : Si
enim primi Emisores interrogati fuissent, quid de ea re sentirent respo dissent .r se exemisse necessitatis casum ι . Atque ex hac necessitate plurima jura deducit . νPraeterea VII. fingit, homines a primaeva communione recedentes, s i. e. dominium suo facto, & volantate imtroducentes ) excepisse casum innoxiae utilitatis. Proprietatem enim, seu δε-
minium non absorpsisse , ait ius illud
quod ex communi rerum satu nassebatur 's nimirum res mἰhi prodes, O aliis non noeet . Adeoque etiam post dominia introducta ex veteri communione reis stare ius utilitatis innoxiae, statuit M .
Rationem hujus coniecturae eandem dat, quae est in necessitate I quia dominium introduci potuit cum receptione talis usus, qui prodest his, illis non nocet; ideoque dominii auctores id potius censendos esse volui se V . Atque ex hac innoxia utilitate pariter varia jura de
. S. n. 3. i. I . e. D. . I . l. II. e. v I. s. S. L. II. c. VI I. rium. 6. lib. ω cap. xx II t. f. s. num. 3. Ac c. xx. g. 37. lib. r.
55쪽
σε Dissertatis proaem. I. cap. III.
d & VIII. varias alias quaestiones Ie se sint responsu νοῦ , nis forte eum
decidit ex sola conjectura volunta is .
Nam ξ α J captivum regem pacem facere posse, inde probat, quia eredibile est, populum detulisse imperiam ea IN Ae , ut m a non libero exerceri possit ν . f a J alienationes regni non valeiare, nec alienantem ad io, quod interest , obligari, ait, quia eredibile egi, potuior regnum deferentes id istus. ubi addit rationem praesumtionis, ne alioqui , si ad id, ouod interes, fatυa
esset aesto contrahenti, subditorum bona pro debito regis everentur, ae sic de alienando imperis vana esset eautio
ri . f δ J Jus resistendi Principi vim
privato inserenti , itidem ex conjectura voluntatis deducit, si mortis periculum adsit. Rationem hanc affert ;quia illi, qui se primum in societatem hoe additamento, s re i nequeat ni
eum maxima Reipublicae perturbatione, aut exitio plurimorum innocentium. aDenique IX. in interpretandis pactis hominum GROTIUS tot suppeditat conjecturas , , ut nulla amplius certitudo in dispositionibus humanis superis sit: vix enim casus dari potest, ubi voluntas disponentis per aliquam ex conjecturis , quas fingit , everti non possit. Atque ex his X. satis constat, GR TIUM plurima pro arbitrio tuo ponere, ad socialitatem vero , id est ad principii sui sontem , vix quicquam
reducere, adeo ut totum illud principium clisodiae Deietatis bumanae in uniis Verso opere prope inane , & otiolum videatur. Quo modo certum est, i confodiant e vilem , si interrogarentur finitis modis iura variari , & cerae in- an velint omnibus hoc onus imponere, star fingi poste , eoque omne jus nant mori pr Frent, quam ullo easu vim turae evertI. superiorum armis arcere, nescio an veI
De Jure Natura pro certo rerum statu .
Is esse juris naturalis, statuit, non Iimpliciter, sed pro certo rerum flatu e I indeque distinguit praecepta naturalia s liciter, seu merenaturalia , ab his, quae pro certo satulant naturalia d . Ad ea , quae juris naturalis sunts liciter e , adeoque quae ad jus naturae merum s pertinent, resert ea, qu
citra voluntatem humanam exi mi L . 3 L m. e. xx. s. g. et L. I . e. xx. a L. I. e. IV. g. 7. n. r. & 2. Cons. l. II. e. x II. f. Ia. In. I. b L. II. c. xv I. te Lib. I. cap. I. g. ro. num. 7. Ad jura naturalia autem, quae pro cem. ro rerum satu obtinent, resert ea , quae voluntatis humanae actum conso.
quuntur . . Quod systema ex shquem tibus exemplis magis illustrahitur. LXXVIII. Hane distinctionem in duobus casibus locum habere , ait GROTIUS: I. circa dominiae a. citaca iudicia . εLXXIX. Iure enim natur mero,
smpliei, nulla suisse dominia , GROTIUS
56쪽
fuisse communes 4 , adeoque hoc jure neminem ι rem occupare , eamque suam facere, nisi utendo m , potuisse, nee jus hominibus suisse de rebus terarae, utpote communibus, disponendi. is In hoc ergo rerum statu, adeoque mero, oe sinplici iure naturae, nullam vim, nullumque effectum dominii sui Lia, ait φ. Aucto vero hominum numero, GROTIUS singit, recessisse homines at, illa primaeva communione , tum pacto expresso, scilicet, per divisionem quarundam rerum, tum pacto tacito, nimirum, concelso sngulis jure Meu'anκ res non divisas. 76. n. I. Posita hae voluntate hominum , alium statum rerum successisse , ait ' jam enim, sublata secto hominum communione , I. jus esse cuique res terraeoccupandi ρ , eoque dominium acquirendi . 2. Nefas esse, etiam naturali jure, rem alteri auferre q . 3. Cui libet jus esse rem in alium transferendi ν ' & 4. etiam testamento rem suam alienandi , ς s. nec non rem suam vides endendi ; o. Cuique jus esse vindicandi a quolibet possessore rem suam exstantem, vel aestimationem ejus, si
non exstet. αAtque ex his totum illud arcanum de iis, quae juris naturalis sunt pro certo rerum salti, Jc quo sensu dominium voluntate hominum demum inistroductum sit, patet. LXXX. Alterum exemplum , quod GROTIUS ad ea reseri , quae
voluntatis humanae actum consequuntur,
omnes res natura adeoque quae juris naturalis sunt macerto rerum flatu
CIIS. πJure enta naturae mero, i. e. ante
introducta voluntate hominum judicia, ex hypothesi GROTII quilibet privatus erat vindex suae , & alienae injuriae F . Postquam vero homines in sescietates civiles colvere , eoque suo juri privata vi agendi renunciarunt , in ια rerum tu, fingit , juris naturalis esse jus suum per judicia consequi. et LXXXI. Equidem nova haec sunt nomina citra necessitatem eme a , quae praecipuam juris naturalis partem , nimirum , quae de proprietate , seu dominio agit , obscuram admia um redis
dunt , nec ullum usum in disciplina juris naturalis habent, quin ipss principiis GROTII , contrariari viden
Nihil enim I. magis repugnat systemati GROTII quam ius illud ,
quod pro certo saltem rerum satu nain turale esse , ait . Ex hypothesi enim GROTII jus naturae oritur ex prioci piis internis, & aeternis, ex appetitu , Inquam, societatis , qui appetitus cum ipso homine originem cepit . Contradictionem igitur involvit, jus aliquod statuere , quod voluntatem hominum supponit , adeoque non ex principiis internis suit. Si ais, ex internis principiis fluere,
ut accedente voluntate hominum res ,
antea communis , iam sit propria , ut constitutis facto hominum civitatibus
57쪽
a 8 Dissertatio Pragm. I. Cap. Iu
lus meum nonnisi per judicia consequi mittere possit myrtetatum acquirere: possim: inanis est illa distinctio in jus eodem modo, uti singulis jus est de
naturae merum , I pro certo rerum suis actionibus disponendi , & utilita. tu, quia pleraque jura naturae de- tem illius acti oliis voluntate sua in mum effectum habent accedente volunis alios transserendi. tate , vel facto hominum e nam hac ratione coniugia . quae ex hypothesi GROTII simpliciter sunt juris naturalis , referri deberent ad jus naturae pro certo rerum satu , quia consensu demum conjugia contrahuntur , ademque voluntatis humanae actum consequuntur . Jus patriae pote satis a mera natura est o at effectum non habet nisi accedente facto humano, id est nisi procreata sobole . Pacta , quibus utilitatem actionis nostrae in alium transserimus , sunt ex mero jure naturae, & tamen dispositionem hominum supponunt:& se in aliis. Etsi igitur 1. eoncedi posset , rex
omnes niatura eommunes e e , tamen
ius dominii simpliciter ad jura naturalia reserri deberet, quia id ipsum naturale est , quod humanum genus juri suo renunciare , & singulis per-
Vid. dissertat. Procem. At 3. Verum nm est , res natur
ii jure esse communes : sunt enim sua natura nullius , indeque cedunt occupanti . Dominia igitur ex mero iure naturae oriuntur ; quod alibi probavimus .
in . nee id admitti potest, judicia demum facto hominum introducta , & naturali jure tuique privato jus esse vi privata agendi. Uerius est.
patribus familias a natura imperium in lamiIiam concessum esse et . Ut
proinde etiam judicia simpliciter sint juris naturalis, & ad merum jus naturae pertineant . Quod itidem alibi demonstrabimus. Certissimum igitur s. est , ius naturae pro certo rerum flatu figmentum
esse , nee ullum in disciplina juris naturalis usum habere.
58쪽
LAXIORI SENSU SUMPTO, AD HUGONIS GROTII LIBROS
Et quidem Ad Proisgomena IX. X. ct seq.
- Lib. I. Cap. I. f. IV. VII. VIII. X. ω seq. Ubi Systema GR II de Iure Naturae Iaxiori sensu sumto explicatur, & dubia, quae circa hoc Systema occurrunt, proponuntur , ac resolvuntur, simulque mera principia Disciplina moratis
60쪽
I. I. Proponituν altera speeses juris na-ωνα , quam GROTI, jus naturae laxius vocat. h. se III. Boe jus ei dieitur jus minus pro prae, ubligario , quae inde oriatur, imperfecta. IV. Definiris juris naturae laxioriS. V. Ius naitirae laxius probatur veι Apri ri, wι a posteriori.
VI. Causa lilias iuris, subjectum, objectum, o essectus. - seqq. I. cuomoda disseras a jure naturae s ciali , a jure divino universali ,& a jure gentium. ε*. seqq. XV. Ius naturae laxius es disciplina
Ethises, eontinet praecepta m ralia . seqq.Xx L GROTIUS non confundit jus ,
m vinulem. seq. XXIII. Definitia iuris naturae lax oris non exhatiris naturam , oe essentiam viniatum. seqq. XXIX. Refutatur senteui a GROTII , ex sere jus natarae laxius, etiamsidetur , Deum non esse. XXX. Exponitur merum , ω ad umtum virtutum , m perfectionum
principium. seqq. XXXVI. Earumque causa, subjectum. Objectum, ese essectus. 4 seqq. CAPUT I. Ubi examinatαν, quid Grotias Atelligat per IAs Natura laxius. q. I. UXAMINAVIMUS in praec cedenti differt i e IUS NATURAE SOCIALE, quod GROTIUS ex appetitu societatis , id est,
ex affectu vivendi hominum in communitate rationali cum his , qui sui sunt generis , deduxit is . Quo sensu omnia ea juris naturae sunt , ac genus humanum obligant , quae tendunt ad eUOdiam foetetatis b : omnia auistem ea injusta , quae naturae societatis ratione utentium repugnant e 'Vel , ut alibi ait , quae necessariam cum natura sociali habent repugnantiam. dram. de Coeeel. Intr. ad Grol. q. II. Praeter hoc ius naturae soci
I. GROTIUS aliam juris naturalis speciem constituit , nimirum , JUS NATURAE LAXIUS, seu JUS NATURE HUΜANE . . Hominem
enim , ait, supra caeteras animantes non tantum obtinere vim socialem
sed & NB. iudieium ad insimanda
quae deiectant, aut nocent, non praesemtia tantum, sed oe futura , or quae in
utrumvis possunt ducere pro humani in-ieIlectus modo. Conveniens autem esse naturae huma.
nae , in his quoque judicium recte consorismatum sequi; indeque quod tali judi.