장음표시 사용
401쪽
dolere, Consilium illud, quod in Allessione ConciIiorum, a
Petro Crabbe luci exposita, comparet, in Suriana, aliisque posterioribus, desiderari. Ex eo enim patet, eos nihil decensura in laudatum Consilium rescivisse, illisque, viris cete-teroquin ingenii acie non destitutis, inde haud suboluisse, causam omnino gravissimam hujus omissionis subesse debere, quam innuit ipse Surius, solicite cavens, ne summam hujus Consilii vel primis labris attingat, licet alias, Pauli III studium emendandae ecclesiae mirifice jactare, sibi darum esse arbitretur. Nee est, quod 'sevinus intercedat, perhibens, non permittere hanc Consilii nostri formam, ut in collectionem Conciliorum referri possit, cum ea des uuatur autoritare,
quae Cone liis inesse debet. Multa enim sunt, quae de ratione Conciliorum ab Autore proferuntur,lestii omnino dignissima, ex quibus justus rerum arbiter statuere necessario debebit,hoe Consilium in collactiones majores inseret omnino potuisse, eum prodromus fuerit Concilii generaliis, sepius decreti, Spropediem habendi. Provocaverat deinde m. quirinus ad Pallavicinum, eommemorantem, se ob oculos habuisse pIures Pauli III instructiones, quibus mutum fuerit, ne reformationis, eo consito eomprehensae, eapita in seritto de scripto darentur ullo modo legenda. Ex quibus Episcopus insere,
Consilium illud, tanta eautione Romae servatum, ne manu etiam exaratum prodiret, nulla ratione Indicis censurae obnoxium esse potuisse. Sed ipse Emin. Cardinalis sibi haud satis
constare videtur, asserens, Romanam editionem hujus Consilii in urbe Roma Cimmeriis, aut adhue obscurioribus, tenebris contectam latuisse, ut perinde se haberet, ac si nusquam exstaret. Quam infirmum vero ex his argumentum ducatur pro causa Em. Euirini, Autor exinde demonstrat, quia occultationis eausam habuerit plus- smpi ieem , eamque non levissimam, Paulus II quo minus de scripto Consilium illud daretur ulli in manus; deinde vero ex editionibus Romanis binis, ab Em. quirino productis, patet, non adeo diligenter has consultationes fuis e. occultatas, cum tam cito Romam, Omne
402쪽
que Germaniam, peragrarint. Fortasse tamen hine quim Pag. 24. piam eonjiciet, Indici librorum prohibitorum editiones has Romanas inseri non potuisse, vix sine superiorum 4 permissu typis eo essas. De eo vero quaestio erit adhue instituenda, in qua decidenda nullo opere confici potest, multa Romae typis excusa fingi, quin & saepenumem libros, stemmate Pontificis insignitos, inscio Papa, luet datos esse publieae; cujus rei exemplum insigne Auror . profert, quod eum reliquis rebus, huc pertinentibus, ne justo longiores simus, Lectoribus ipsis legendum commendamus. Vergerii autoritatem, a Patre purpurato elevatam, 27.
Noster testimoniis Gerhardi, Conringit, Dilli, virorum doctrina atque ingenio praecellentium, suffulcit, & immotam reddit causam suam de Consilio saepius dicto, inter haereticos libros relato. Hanc etiam juvat ipse verborum 3 tenor, secundum quae liber infimi tu Conflium de emendam
da eretem idem ille debet esse, de quo diseeptatur, nisi
quidlibet ex quolibet pro arbitrio invita veritate exsculpere liceat. Facit hue etiam nomen Murmit in 1ndice Paulino, reliquisque, inter haereticos primae classis positum. Ex hoe sequitur, non solum seripta ejus, tunc temporis edita, sed in posterum etiam divulganda, obelo suisse confixa, neque adeo opus fuisse, ut ejus epistola sigillatim proscriberetur, scuti nomine Lutheri, in hanc classem conjecto, nullum ejus singulare scriptum speciatim damnatum cernitur. Omnes porro ad hanc usque diem editi iudices habent: Gnfilium de emendanda eralem, Mumii mentione plane 3
non addita, quod Autoris causae multum roboris addit, in primis cum inter omnes eonstet, subinde mutationes
plurimas subiisse ejusmodi Indices, id quod exemplis ostendit Noster. Ultimo denique loco in causam inquiritur, quae 36 seq.P Ium IV ad prohibendum istud Consilium Dduxerit.
Sediret eadem ratio suberat, quae eum ad tabulas fiduciae, 39. vel instructionem, & credentiales, quas appellitant, literas Francisco Gergato, Aprutensi Episcopo, ac Nimcio suo, ad comitia Noribergensia A. Is 23 abituro, ab Hadriano VI
403쪽
Pontifiee suggestas, in Indicem damnatorum librorum rese-4O' rendas commovit. AEquo enim animo iste Papa ferre non poterat, cum successeribus, veritati consonam, sed nimis
ingenuam, Hadriani consestionem de lucida ac corruptissima ecclesiae & curiae Romanae iacie, quam repetitam dabat
Consilium istud Cardinalium & Praesulum delectorum, licet gloriae Pauli IV damnatio hujus Consilii officere videatur, cum pars ipse quondam ejus deliberationis fuerit. Sed fibrtassis praeter ejus mentem Consilium illud typis
olim excusem est, & in apricum prolatum, quod celan- . dum potius, atque inter curiae Romanae arcana haben- dum fuerit. Veri haec es e similia, ex eo patet, quod multa Pontifex iste praeterea fecit minus ipli honorifica ac personam, quam gerebat, prorsus non decentia, adeo, ut ipse Pallavisi s Pontificatum ejus infaustum inglorium-49. que voeare nullus dubitaverit. Ad calcem fortuna epistolae Sturmii enarratur, eaque ipsa, ob raritatem & pridistantiam suam, integra exhibetur, ex qua smul apparet,
εῖ quam impense rogaverit Stur nius Congarenum, Maericum Salernitanum, & Sadoletum, ut instauretur verus disciplina, ut restituatur do na, ut vetusti Canones valeant, ut comsuetudo depravata & perversa cerimoniarum emendetur.
In his omnibus ac singulis Epistolae hujus, eleganter perscriptae,argumenium positum videtur. Atque haec sunt, quae ex doctissima hae Celeberrimi Autoris opella excerpenda & delibanda duximus, licet ingenue fateamur, plura hic occurrere argumenta ucunda & utilia, ad scopum primarium quidem non pertinentia, in subsidiis tamen collocanda, Scum voluptate legenda iis omnibus, qui, ex fonte Schebhorniano nihil emanare .haud domam & elimatum posse, non ignorant. Nos, qui minime id nobis sumimus, ut in causa a doctissimis duobus viris disceptata, judicium nostrum interponamus, in Schelhornis id unum praedicamus, quod Adversarium suum, cujus in literas merita egregia nunquam satis laudari possunt, reverenter, ut decebat, habuerit, & exemplum lecioribus praebuerit, quod in conta versiis aliquando imitari possint.
404쪽
Calendis Iulii Anno M DCC XLV III.
HISTORIA' GENERALIS GERMANIAE, coocripta a P. IOSEPHO BARRIO, Canonico
regulari S. Genovevae, π Cancellario Academiae Parisiensis.
Parisiis, apud Carolum I. B. Delespine & Ioannem Thomam Herissant, I 748, 4, Tom. I mph. 3 plag. 8, Tom. II Alph. 3 plag. I 2. Tanta igitur est rerum a majoribus . nostris gestarum
gloria, ut exteri etiam, Germanorum alias famae insensissimi, & quorum cives cruentissima contra patriam nostram bella moverunt, illis cognoscendis, describendis, atque praedicandis, operam studiumque impendant. Cum nimirum Reverendus hujus operis Autor, religiosam solitudinem inde a multis jam annis sectatus, atque a strepitu negotiorum civilium omnino remotus, Deo S Musis unice viveret; ad historiam Germaniae omnem diligentiam conuertit, eo curiosius gentis istius fata perscrutatus, quo propius ad eum spectabat natio, cui majores ipsius, uti in Praefatione nos docet, natales debent. Non vero majus ornamentum lucubrationibus hisce con-Cec ciliari
405쪽
ciliari posse, rectissime judicavit, quam s illis saeratissi
mum nomen Potentissimi Regis nostri, Friderici Augusti, Principis clementis, justi, magnanimi, literarum statoris,
quem Venerari, quam laudare satius est, praefigeret. In- comparabiles tanti Regis virtutes, quae universum terrarum orbem in ejus admirationem rapiunt, tin epistola nuncupatoria eleganti oratione celebrat, deque auspicatissimo matrimonio , inter Serenissimum Galliae Delphinum & γ-sepham Saxonicam inito, exultat. Gratulatur etiam nostrae Academiae felicitatem illam , qua lub sapientissimo tam e celsi Principis imperio perfruitur. Hune vero Rev. Auin toris benevolum erga nos animum grata mente agnoscimus. nec sine voluptate nos legisse profitemur laudes illas, quibus, ab obtrectatione Germanorum penitus abhorrens,cives nostros, qui in eodem eruditionis campo desudarunt, interque eos IR Mastorium, inter praecipuos aevi presentis Historicos jure numerandum , extollit. De missi autem opere, quod & ipsum in consilium adhibuit, ct quod historiam Germaniae non nisi a temporibus Caroli Magni repetit, aliter longe sentit, illum scriptorem in exponendis patriae nostrae rebus justo breviorem fuisse, contendens. Vasseri, Jesultae, opus, Ob mortem Autoris praematuram, lucem non vidisse, dolet. θ nerum laude sua non privat, eum tamen justo breviorem esse monet. Ex Srruviani autem operis lectione insignem se fructum, & inprimis scriptorum notitiam, hausisse, non dissimulat, quem etiam imitatus, historiae suae telam a sepimmo post Romam conditam Seculo exorsus est. Ex Perili.
Bunavit quoque limpidissimis sontibus hausit , Viri
vere magni, S immortalitate dignissima. Hac ratione omnem Germaniae historiam , undecim Voluminibus com- Prehensam, Rev. Autor pertinaci viginti annorum labore, ex scriptoribus eoaevis & fide dignis enarravit, & res, tam civitates, quam ecclesiam, respicientes, exposuit. Germanorum adeo compellationem antiquissimis jam temporibus integrae nationi datam esse, obtervat, deque istius nominis. et mologia varias variorum asseri conjecturas.
406쪽
Miramur , locum Taciti de M. G. Cap. a , qui primo intuitu ipsi contrarius videri poterat, non hie adductum ab eo
atque explicatum. Hieroumi aevo nomen Germanorum
duntaxat parti minimae hujus gentis inhaesisse , universam vero nationem Teutones dictam esse, statuit. Nomen Alemannorum integrae genti Seculo duodecimo demum datum esse, contendit. Primam Germanorum originem ob testimoniorum penuriam constitui posse, negat, aliorumque scriptorum , qui talia tentarunt, vanitatem explodit. Neutiquam tamen idcirco illis assentitur, qui, Germanos A. V.C. 648 non antiquiores esse, sibi persuaserunt. Neque Germanos adeo barbaros, feroces, atque incultos, fuisse, ut quidam ex recentioribus existimarunt, credit, sed longe aequius de ipsorum institutis atque moribus fere judicium. Haee ipsa vero Germanorum instituta, Tacitum secutus, depingit. Limites Germaniae admodum euriose investigat, ea in re a scriptoribus quibusdam antiquis haud leviter errarum esse, dolens. In varias vero tribus Germanicam nationem fuisse divisam, quae diversa ratione regebantur, nos docet. Cimbros & Teutones primos fines Romanorum invasisse, concedit, erius belli historiam filia enarrat. Teutones Cimbris adhuc sortiores suisse, existimat, &, vocabulum Teuton fortitudinem & insignem staturam istorum hominum indicare, ac integrae nationi Germanicae postmodum ideo adhaesisse, contendit. De bellis, inter Saxones & Danos eo tempore gestis, dissutat, atque cert men singulare inter quendam Hammonem, Saxonem, &Stercatberrιm, Danum, consensu utriusque populi institutum , describit, scriptorum quorundam apud Danos somnia, qui, Hamburgum ab illo Hammone nomen sortitum esse, dictitarunt, explodens. Saxones inter Viadrum, Salam, Iselam, & mare Germanicum, habitasse , eosque in ost-phalos, Westphalos , & Angrivarios, divisos esse, nos docet. De aliis etiam Germaniae populis disputat, eorumque irruptiones in Romanorum provincias, seriem Imperatorum secutus, exponit. Adventum Scotorum di Piciorum
407쪽
in hodierna Anglia anno urbis conditae 64s jamjam a Ddisse, sibi persuadet, eaque in re Euchananum sequi se, profitetur, quamvis alii, Seculo demum post Christum natum sexto hoc factum esse, statuant. Locum praelii, cum
Arimisio commisi, certo definire non audet, quamvis,
quinque milliaribus a Rheno locum praelii fuisse dissitum,. ipsi persuasem sit. Teucteros atque Usipetes penitus fuisse a1e deletos, & turmam duntaxat equitum remansisse, in commentariis suis tradidit Gesar. Cum vero sub imperio justi gentes istae admodum potentes evaserint, exinde,
Caesarem de rebus a se gestis justo jactantius scripsisse, Reu
Autor colligit. Portum Iccium pro hodierno Calvis, seu Boulum, habet. Eburones hodiernum Luttichium quom dam inhabitasse, monet, eorumque conspirationem, & bellum , contra Caesarem morum, suse edisserit. De bello, a Nerviis adversus Ciceronem gesto, disputat, qua etiam occasione arma quaedam ignita, quibus ista gens utebatur, dinseribit. Cum Caesar, e regione Suevorum redux, aliquam morum Germanicorum notitiam sibi comparasset, eos in. commentariis suis descripsit, quorum excerpta Rev. Aut suae historiae inseruit. Dixerat Caesar, Germanos praeter solem, lunam, atque ignem, nullos Deos agnoscere. Cum autem Tacitus, hac in re a Caesare distentiens, Germanos Mercurium , Martem, Hercudem, & I em, coluisse, eon tendat; huic quidem Rev. Autor subscribit, &, Caesarem ideo, quia nulla apud GermanoI, inprimisque Suevos, templa erant, Deorum cultum ipsis abjudicasse, censetiri mulationem Pompeii cum Caesere , & inde exortum bellum civile, nec non bella inter Octavium & Antonium gesta, praelium navale juxta Actium, & Angusti artes, quibus
ad obtinendum orbis Romani imperium usus est, veluti
per transennam tangit. Monumenta, quae Drusum conditorem referunt, juxta ripam Rheni hodie conspicua, describit. Aram Vbiorum in honorem Drusi mortui fuisse exstituitam, & juxta illam sacra S ludos in ejus honoremeelebratos fuisse , nos docet. Tempore nativitatis Christi
408쪽
MENSIS IULII A. MDCCXLVIII. 389
Iam templum clausum fuisse, ex nostra sententia perperam& sine ullo testimoniorum apparatu, contendit. AEram nati Servatoris eonfidenter nimis constituit. Annus enim, quo ea nativitas contigit, perpetuo, arbitramur, incerta manebit. Nomen gentis Chaucorum a Theotisco Mure der, vat , quod virum honestum denotare statuit. Quanta fuerit sacerdotum inter Germanos autoritas, Ostendit. Cladem, quam vinctilivi Varus a Germanis perpessus est, describit, simulque, exercitui regendo neutiquam parem suisse suis Inlium, contendit. Germanici res gestas, quatenus Germanos respiciunt, eleganter & fuse recenset, dς cujus etiam triumpho, Romae acto, disputat. Belli dein civilis, inter Maroboduum, - Marcomannorum Principem, & Arminium Cheruscorum ducem, orti, occasionem & fata exponit. Maroboduus, eo in bello victus, & regno spoliatus, ad Romanos confugit, eique Ravenna, tanquam asylum, concessa est, ubi tamen eum a Tiberio in custodia suisse detentum, Rev. --tor monstrat. Res gestas Arminii, ejusque mortem, deinseribit. De bello, eum Frisonibus gesto, & clade, quam Romanis ea gens intulit, disputat. Cattos primos Germanorum fuisse, qui militarem disciplinam ad certum ordinem consormarint, statuit. Britannos a Claudio sub jugum fuisse mistas, nos docet. origines Coloniae Agrippinae deseribit, ab Agrippina , Claudii uxore' & Germanici filia
quae in ca Ubiorum metropoli nata est, coloniam veteranorum eo deductam fuisse, observans. Germanici uxorem , quae etiam Agrippina audiebar, a nostra diversam, eam coloniam deduxisse, Hurduinus quidem censuit; ejus tamen sententiam, testimonio Taciti contrariam, Rev.
Autor jure suo consutavit. Multa hae occasione de jure municipiorum & coloniarum, nec non jure Latii, & Italico, affert, ubi tamen miramur, quod jus Italicum cum jure civium Romanorum pro M habeat, jurisque Italici nomen non prius auditum fuisse, quam ex quo civitas Romana cum Italis communicata fuerit, sibi persuadeat. Contentiones inter Carios & Hermunduros propter posses-Cec 3 sonem
409쪽
sonem salinarum exortas, depingit, Hermunduros dominium earum obtinuisse, & contra Cattos vindicasse, con- Pag. 244, tendens. Quomodo Daciam occupaverit, & in provinciae mulam redegerit Trajamus, exponit, & pontem, quem ago. super Danubium posuit iste Imperator, describit. Historiam legionis fulminatricis enarrat, quam vere accidisse, &a9a. precibus Christianorum adscribendam esse, contendit. Gothos & Gethra unam finite gentem observat, eam ex hodierna Suevia oriundam esse, partem ejus Pomeraniam invasisse, & exinde usque ad paludem Maeotitem penetraS- se , ac Daciam invasisse, a Caracalla autem a finibus istius 3ω provinciae repulsam esse. demonstrans. Quando Valerianus a Persis captus est, Francos meridionales in Italiam penetrasse , regiones late depopulatos esse, & ipsi Romae terrorem incussisse, contendit, Gnaram simul ridens, qui,
Gallienum cum exercitu decem militum Romanorum tre-3I7. centos mille Germanos trucidasse, jactitat. De Ganeis autem has occasione data opera Rev. Autor disputat, quos
primum juxta Moguntiam ad ripas Rheni habitasse, con-324. tendit. Daciam ab Aureliano Gothis fuisse concessam, nos 33 s. docet. Divisionem imperii Romani in priefecturas & vicariarias, a Constantino Μ. peractam, edisserit, quamvis, quod pace tanti Autoris dictum sit, non satis accurara ejus hae 364. de re sit descriptio. Unicam nempe duntaxat, Galliarum videlicet, praefecturam describit, cum tamen & de reliquis debuisset ob viciniam argumenti disserere. Insuper ad eam ipsam Galliarum praefecturam perperam utique Nori-
eum & superiorem Africae partem refert, cum tamen eas
regiones praefecto praetorio Italiae , & neutiquam Galliarum, subfuisse, ex Notitia dignitatum imperii occidentalis
pag. io Rev. Autor potuisset cognoscere. Noricum quoque hodie Bavariam dici, praeter omnem rationem statuit, cum, hodiernam Bavariam maximam partem olim Vinde-lleiam fuisse dictam, inter omnes constet. Praefectum praetorio autem quem dicere debebat, nescimus, qua de
causa s presectum pratoris Galliarum nuncupat. Praesides
410쪽
MENSIS IULII Α. MDCCXLVIII. 39r
provinciarum nil praeter reditus publicos, & rem judietariam, administrasse, itidem minus accurate tradit, cum, Praesides etiam imperium, seu, ut nostro more loquamur, jurisdictionem criminalem, exercuisse, inter alios ab Ill. Byne errhaec is Observ. yur. Rom. Lib. II Cap. go ostensum sti Miramur denique,' quod, cum multa de Constantino dixerit, ad historiana Germaniae directo non spessatitia, de ejus tamen Principis ad Christum conversione, de signo crucis, quod ei apparuisse dicitur , de Constantinopoli ab eo eo dita, quamplurimisque aliis, eo spectantibus, omnino ta- euerit , neque judicium de risimo, quem omnia Constantini facta traduxisse, & vituperasse , constar, subjunxerita Quamplurima alia praeter h.c apponere poteramus, nisi brevitati studendum esset, ct nisi jam ex iths, quae diximus, de Rev. Autoris instituto, & libri pretio, satis possiet constare. Sufficiat igitur, monuisse, primum hujus operis Tomum historiam patriae nostrae usque ad annum Christi s 16, serie
Imperatorum Romanorum constanter servata , persequi. iner Tomus, ex quo itidem brevia quaedam excerpta speeiminis loco hic dabimus , usque ad Seculum nonum aerae Christianae historiam Germaniae recenset. Thuringorum, ro-Gothorum, S inprimis Francorum, res gestas ibi depingit Rev. Autor, bella, ab iis mota, nec non tumultus
intestinos, describit, statum etiam reipublicae, & leges inter Francos ustatas, exponit. De Iustiniani expeditionibus contra Uandalos S lostro-Gothos disputat. Leges pag. 29. foederis, quod inter ostro - Gothos & Francos occasione
belli a Iustiniano gesti initum est , deseribit, Gothos Franeis eas terras cessisse, quas hactenus in prqvincia Gallia S Germania tenuerant, observans. Victoriam Belisarii, a 33. Gothis reportatam , & captivitatem Virigetis , describit. Cessionem vero terrarum, ab Ostro-Gothis in KVorem Fran- 38. corum peractam, Justinianus confirmavit,. a quo tempore Reges Francorum plenum obtinuerunt in Galliam partemque Germaniae imperium, Imperatores nullos amplius Praefectos praetorio Galliarum constituerum, nummos et