장음표시 사용
421쪽
mulierum Corinthiarum apud Euripidem in misa, Venerem implorans, v. esus: μηποτ ω ὁισποπα, ἐπ' ἐαοὶ τοξων ἄφυκτον ο' ον. Vers ror debuerat ποιαενικὴ ad exemplum Cl. Hem Drhusii dedisse. Sed hoe parum est prae sequentibus v. Iog & deinceps, qui multum in hoe opusculo negotii, si qui alii, secessiverunt interpretibus. Agedum, rentemus & nos bene de illis mereri. Deseribit Poeta Paris, qualis erat, cum Mercurius eum in Ida monte subito μιςας obruebat: Ποι νακη δ' υπέκωo βοων ἐλατειρα καλαυρωψ.Τοὶος εών, συρογος ἐς ἐθεα ει ος οἔευων
Πανι ηR 'Eραα- φιλην ἀνεβαλύο μολπόλQuae sic vertit Noster: μPastorale vero pedum, quo boPer agebat, in ejus manu erat. Sie Paris ad sueras sedes lentus pro dor, fistula Mundinibus agrestem argutamque eantilenam perseq-
Saepe vero, in pastoralibus stabulis eanens. Tauros neglexit, neque ovium curam gessit. 'Inde Didam gerens secundum pastorum consuetudinem, Pani , Mercurio gratam modulabatur cantilenam. Nihil dieemus de hae Versonet, etsi non pauca POL semus, nisi id solum, quod. Paridis nomen in secum dum versum intrusum sit, quod in Graeco non est. Ad locum hune perdissicilem in noris habet haee, non Plura, quae integra adscribemus: is Varie interpretati sunt viri docti. ἡCl. Dorvillii sententia unice placet, & verissima est. Verse, Minquit Vir eruditissimus, in & Da , FG, sedes. Abunde ad
semochium hane notionem illustravit in h. v. nuperrimus editor.-Conjeci aliquando, leviter emendandum, τcιος ρῆς συρνο δε-Sin secus cui videatur, non multum nunc obloquor; mia paulo post: si ενθεν εχων, an εν δ' εν ν 3 is Credibile fit ex
422쪽
annotatione Domilliana, priores interpretes maxime in voeula ἡΘεα aestuasse. Sed alia erant majoris momenti, quibus animum debuerant intendere. Si locum attente consideres,
apparet, Parin cum alio aliquo, quem habitu reserebat. magni in clari nominis pastore comparari, eamque in rem versus Iog, tost, ito, & ut, insumi. Quos itaque, si quis velit. parenthesi possit includere. Vcrsu autem ita, apparet, sermonem ad Parin redire. Paris, ait Poeta, cum pera & pedo suo, quorum illa ad semora usque ipsi dependebat, hoc autem sub ista haerebat, reserebat - - sed quem Τοῖος εων, talis erat, ait. Sed quis 3 Latet procul dubio nomen proprium in Voce βψος: quod olim sorte Βατυς. Id certe quondam vulgare suisse pastorale nomen, vel ex Theocriti Ioss. X, & aliis Autorum locis, patet. Concesso &eonsecto hoc, fluit & alterum sponte, τοιος εὐσυριγγος
legendum esse. Forte quoque ες ἄγγεα. Requiritur enim opposirum aliquod voci ςαυοῶσι, quacum tamen idem fere notat vox t Θεη. Sed, ut clarius percipiant nostram mentem Lectores, S suavius legant una lerie simu non invenustam, en illam, ut censemus emendandam & interpretandam , exhibemus: Tοὰς μυριγγος ἐς αγκεα Βατ7ος οδευων Ἀγροτερην καλαμων λιγυρων ἰδέα κεν ἀοwv.
omittimus versum lio & m, qui bene habent. Sed versu ira legendum tabis ελ- 'γγα. Talis in tali habitu scitus ille fistulator Battus, quando in praeruptos Idae ) montes &convallia ibat, ct gregem agens, rudem Musam stridulis calamis extundebat; tam ille Musices amans, ut siepe, desidens in stabulis, domi prae cantus dulcedine tauros pariter atque
oves pastum agere Oblivisceretur. Inde Paris, ex quo numerasset & eurasset suum pecus, fistulam arripiens, canebat. Sed nimis diu jam uni loco inhaeremus. Quin pergimus 3 Versus in istis, βου αδ α εῶσα, mallemus, pro ultima Voce, ἐῶσα. Ante v. sη videntur quaedam deesse. Vers. Ug γ ν ορεης επςκῖρον Ἀ-Θo v vertit Minervam fortitudinis praesidem. Recte quidem ad sensum. At Graeca vox id non notat. Debuerat & hic &Eee a versu
423쪽
versu fg pariter, deleto κ, correxisse ἐπδεαρ v. Vers is sorte φααὶ reponendum. Promitto te regnaturum. Vers. 6 7 Εditor probabiliter pro A eo conjicit 1et, quod & nobis aliquando in mentem venit. Tota pagina so qui exhibentur .versus Graeci, inepti sunt & nugacissimi, adeoque obscuri, ut pigeat operosam iis medicinam admovere. Miramur tamen, Nostrum in v. irin, qui praecipue laborat, nihil dissieultatis deprehendisse. Certissimi nempe sumus, eum ex asse Poetae mentem assecutum non fuisse. Qui enim poterat, quae sensu carent 3 Citius aquam e pumice, quam humanos . illine sensus, excutias, aut ex Graecis pagina sa. Quid enim est σιδρου αi εελαςησε καρκvων, radix ferri progerminare tofecit e capite. Vers tu legendum est τοτε. In istis in roo νωτα τιλ1R1ς conjicit Noster pro ultima voce γαλε δε Non male Posset quoque QSed eodem redit. Postv. aoψ egregie supplet Editor ingenio lacunam Codicum omnium, addens hunc versum: ο- ανέ- μεγα νυμα κυλινδε θύελα, quem e vetere Poeta hauserit, an confinxerit ipse, nobis non constat. Elegantias versus Iaa non recte cepit, - - - vis PM cΔηρον ερεσσουεν- ηκουε7ο δῶπος ετ μῶν,
neque maris sonitus, vertens, impulps remis diu audiebatur. Atqui γαλπη non est simpliciter mare, sed tranquillum tantum. Neque δῶπος ad hanc vocem, sed ad ἐρύμων, pertinet. In γαλυης est ellipsis vel εetri, aut μο, tempore tranquillitatis. Sensus est, 'neque audiebatur, tranquillo mari, e longinquo sonitur agitatorum remorum. Hersum avis: Tota ποθω πονεκσα λγορσος Ἀνεπε νυμμ, sic vertit: talia arguta nympha, defiderio incense, locuta est. Mirum est, putidum illud ποθω ποΘεισα potuisse acrem nostrum vitiorum indagatorem sallere. Facile patet, si eum v. as comtaretur, προθεουσα, accurrens, legendum esse. Herfa74 απο legendum pro υπο. 'Areto Κρονἰuo γενερ λe. Verssar pro λαβῶσα videtur aut λακῆσα, aut ιλλουσα, & D. I lτί V ἐφθεγξ- a legendum, id est, Ut μοι. Similis apocopes
424쪽
exempla magno numero possent ex Euripide & aliis eomportari, si operae pretium foret. Haec habuimus in ipsum Colatri Carmen breviter dicenda. Nunc Animadversones quoque lustremus , in qui bus non contemnendath linguae Graecae peritiam & acre sanumque judicium in recto a pravis secernendo , sciteque emendandi dexteritatem, luculenter Autor demonstravit,ita ut magnam de se spem excitaverit orbi erudito, quam si studeat non fallere bene fecerit. Procedemus autem in his eadem, quaccepimus, via. Pag. a tentat Hesiodi ex Theogonia v. M: ἀηχομε- ins δ' υανεὐσι θεα ληγουσαι δ' αοιδῆς. Vulneri, ait, his verbis λωγκσ- δ' οἰοβης inflicto, medicinam e gitat tum sensus, qui nullus extricari fere potest tolerabilis, tum correptio diphthongi ante consonantem. Haec postrema causa sola Nostrum novas res moliri jussit. Nam, quod de impedito sensu verborum queritur, id frustra est. Nobis certe non tantum tolerabilis accidit, sed & bonus & clarus, prae quo sordet novum illud, nutibusque apti sensus, ληγουσι ν αοκῆς. Quo non adigat hominum animos infixa semel opinio 3 Benriejus olim pro autoritate sua legem sanxerat hanc, omnia ea loca, in quibus eorrepta sit ante consonantem diphthongus, debere, ut vitiosa, emendari. Qui quamvis jam saepius refutatus su
rit claris argumentis apertus error, tanta Iamen est Benile
norum pervicacia, ut omnia susque deque habere, & Aut res corrumpere, quam a decreto magistri desciscere, aut ejus α αλιαν fateri, malint. Idem censendum de O1phei loco, qui pag. I tentatur. Totum Caput I Libri primi multa resertum est doctrina, meritoque magni si ab illis, qui Aristophanem in deliciis habent. Tractat insignem & diffi
Bene post Misterum observat e veteribus Grammaticis pro quarta voce αν κυκωm legendum esse. Elegans quoque
hoe, in subintelligi vocem α' 1. At, quod ultimam vocem in πυπια mutare velit, id ipsi permitti nequit. Nihil enim in ea quidem vitii. Notat enim garum Tli,sium in uncta & nitida patina contentum, in Patina, Eee 3 quae
425쪽
quae ab infuso pingui garo nitet. Pag. is tentat Aristophanis fragmentum, ab Athenaeo conservatum Lib. XI pag. πι,
Noster post Casaubonum emendat, de voce κεραμειον erudite disserit, & in hune metri modum digerit, qua tamen opera, inani procul dubio, supersedere potuerat. Quis enim spondeat, Athenaeum haec e memoria non citasse, sed ex Codice scripto,nihilque verborum omisisse. Sed ita tamenNoster refingit:
Sed nimis haee abeunt a ductu literarum κεραμευομεν δε &praestat quoque ουδενα κωμον illo Casauboni ουδένι κοσμεν
Putemus, in illo corrupto κεραμευομενως latere κεραμον ametur . Facile potuit terminatio ον in κεραμον excidere, quod
alibi haud raro factum observatur, ideo, quod illa per svripturae compendium a librariis exprimi consueverit.' - χἡH-s autem credimus restituendum, quia bibaculae mulieres, ab Aristophane in scenam productae, solenni ejus more, antequam potent, Deos Deasque invocant. Ita in L Rr. v. in sic loquitur L istrata. Male enim in vulgatis alteri
426쪽
Σοὶ το περισκεπτον παίγνιον, 'Aρσινοη.DIta v. e, ait Noster, lego cum magno illo Bentisse. Vres smeorruptum procul dubio rillud ei δὲ γαληνMη, λσαρῆ θεος. hoportuna admodum videtur lectio: εἰ ὁὲ γαληνουη λισκέω ἐον currebam) - ἐμα- πόασιν α , &c. Innsequentibus apud Athenaeum legitur ΘiνM 'Iουλάδας. quod
Dquam proxime veram scripturam exhibet. Legendum enim, puto: ες τ' επεσον παρα - ν' ἐς ἰουλίδας - ubi ἰάλιδας non de Bantiquo Ceae oppido, quod Iulis dicebatur, intelligo, sed Dde quodam piscium genere. Erant enim inMgri pisces v is nati admodum, qui, scopulis catervatim adhaerentes, Dubi alios pisces, aut urinatores, in aquis conspicerent, summa vi in eos irruebant, iisque saepe vulnus lethale insere- Dbant. Hoc nisi admittas, non video, quo reseras Verbum γεωπιπτεν. is Ingeniosa certe postrema haec conjectura. Sed, quod de verbo morίπτειν monet, nihil est. Nam in ες' sπaσοψ non ad πἄντειν reserendum, sed sςs notat
donec. Sed mittamus hoc cum aliis obscuris, & versui S tam tum adhuc paululum inhaereamus. Quod credidit Noster, ibi impersectum requiri, θειν, pro ἐθεον, frustra est. Pendet enim a communi ετMor, quod praecessit. Si quid licet in ancipite & spinoso loco conjectare , forte posset λιγυρηχ γ ου δάς ἐάσσων ποσσαν αλος, ωτ f Sc. Si quidem veneti pro 'cellosiipirarent, navigabam olim e domesticis re nativis meis
antennis praetensum tollens velum o obtinente vero tranquillita-
te, navigabam, suaviter sonori maris pavimentum aut aquor sulcans pedibus; quemadmodum re nomen meum, Nautilus, restatur, donec tandem &e. Tentent alii, & certiora prose-Tant. Unum adhuc addimus, quod πρώαμ in secundo versu nobis videatur suspectum. Legamus προῦ πον, quod idem est atque πιρί rara τον in ultimo versu. Forte quoque Zεa aio legendum uresu primo, pro Ζεφυριτι,quod non capimus. Itaque sensus foret Epigrammatis: olim eram Zephro sacer, utpote nauta,) nunc tibi sum, o Venus, beneficio Asinoes , qua post-
427쪽
postquam me praeclarum habuit παιγνιον in sua stipellectile, tibi me Nautilum dedicavit, spectabile donarium. Pag. ηo in Dionys Noui I, ' in σαλπιγγι με ρετο θυμὸν ερω-
Cui bono 3 Illud potuerat potius animadvertere, transponendas esse voces σαλπιγγι & συριγγι, & hanc voci γα- λίγ1 jungendam. Non enim noVimus tubam nuptialem, at tibiam quidem novimus. Nisi forte nexus lodi & Autoris mens adversetur nostro conatui, id quod examinare, jam quidem nobis haud vacat. Necessaria quo-Jue non est transpositio , quam pag. Howi Theogonia tentat, cujus versum versui as subjungit, speciose quidem & Homero praeeunte. Cum vero vulgatus o o congruum satis sensum fundat, neque satis evictum sit, Hesiodum Homeri exemplo voluisse, aut debuisse, adstringi, non putemus, temere quid novandum esse. Pag. 6 Arati versui G dextram adhiber medicinam, pro vulgatis
seribens: λι-o, εν ευωδει κεδόν ἔρεος 'lὁ Mo αντρω, εγκατετευτο. Libri II Animadversonum Capite a pag. δι affert exempla locorum, a transpositione, vel liuatione, corruptorum, & inter alia locum Musei citat v. myr
Loco Vocis θυμον, malit. Non enim ipsi animus est quidquam hic quidelm translocare. Nobis non tantum non nece Itarium hoc tentamen, sed & incongruum, videtur, quandoquidem difficultates voculae μιν non tollit. Fingamus , conjecturam ejus probam esse. Debuerat certe mi λυκιον ἀποσβέσωσι, κει ἀυτίκα οἰυτον ολ υ, ne remi dic time linguant, ego ilium perdam, non vice versa , ne illum
exstinguant, ut ego dichnum perdam. Quam hoc etiam languidum i Quid 3 si quis Latine sic seriberct: Cave, amica, Demos violonter spirantes, ne illum exstinguant, quo facto aevita mea foret actumis illum I chnum, mei spiritus radiantem ducem; eumne scriptorem jure reprehendas, an istam,
428쪽
MENSIS IULII A. MDCCXLVIII. 4os
quam modo exhibuimus, magis probes loquendi infantiam ZSi quid tandem necessario movendum in hoc loco foret, uti non est, quidni potius versum λύπον εμῆ &α versui ἡ μ ιν anteponas 3 Pag. v loeum ex AEliam Historia animalium VLII, tentat, ubi legitur: τας-ίασας εκε Θ πωές γοηωτάτω. Negans, verborum senium fibi perspi
dabatur egregius juvenis, ωδὸν & υέλος diversa esse. Sciebat enim procul dubio. Alias non dedisset συμμελει, id est, oda, quae est cum melos. Aut, si ignoravit, ignoravit quoque significationein & vim suae conjecturae. Quod ridiculum
foret. est simplex cantus, vel actus canendi. Mocet autem sunt, quae modulando proseruntur, verba, Vel etiam modulus artificiosus eanendi. Illud Galli is cham, hoc autem un atri air de Musique, appellant. Neque infrequens est Graeca dictio μελος. Aristophanes certe in Ranis ἐν πολλο αβοι: μεMσι habet. Alterum, ωμ ρειοτάτη, quod nobis commend re Vult, prorsus non intelligimus; &, si quid in his literis valemus, ne Graecum quidem pronuntiamus. Pag. sa sessivum tentat Alciphronis pag. Na ed. Bergl. locum, de quo plura diceremus, nisi ad finem properandum nobis esset, qui jam nimii suimus. Nudam igitur nostram hoc de loco proponemus opinionem, aliis, qui velint, examinandam. 'Aλ' ἡ τρέμει, νη Δis,
vallis ait, scortum, sibi quasi ipsa objiciens haee. Ἀλλ κκ est responso ad istam objectionem) εφη υπ nempe Thvallis ωσ-ερ η- non tremit scilicet mea
πυγη, ut illa Vrrhiner ς sed multo magis). Καε τοσουτονῶ - παλμόν &e. Et flmia, haec dicens, tantum excitabat fu-ctum &e. Pag. irg in Orphei Suelim. X, υ. is, sollicitat βαθυσπορον υδωρ. At immerito. Non enim derivatur a σπορα,
ut videtur, sed idem est atque βαθυπορον, aqua, quae pre profundum suum Debit oe portat naves, vel per cujus prosundum iri & penetrari potest. Eadem haec sorma, per er abundans insertum, atque Θεοσφhoet, aliaeque multae similes. Efferatur - πορον, non βα ει - σπορον, & disseultas omnis aberit. Pag. iώ egregie locum Apollonii Rhodii II, 36s,
429쪽
emendat, pro Vulgato κα Di αυσαν scribens κατ αυξαν. Liber tertius Animadversionum ad Coluthum inde a paσ. 27 non pertinet, sed miscellaneos variorum Autorum locos tractat.
Ejus Cap. 4 insigniter promeritus est Autor de Aristophanis illo Melef. v. Os seq. de quo ipse relegendus. Haec habebamus de tribus D epit Libris Animadversionum in Coluthum dicenda ; cui praeelarum specimen & bonae frugis plenum gratulamur. Stricturis in eum nostris ne omen. datur, rogamus,quas neque malignitas, neque odium hominis, quem nunquam vidimus, sed solus veritatis amor, & nostrum hanc quoque rei literariae partem promovendi studium, dictavit. Eo illae ipsum potius impellent, ut pergens, 'quo coepit, pede, nobis olim felicis ingenii sui maturos
Titolo di Canonichesie nesse Monache di S. Piecto,&αhoe est,
COMMENTATIO DE APPELLATIONE CANO-
mcarum in virginibus votivis S. Petri, Aut ore
Patavit, e typographeo Seminarii, 174s, g. Plag. s. Dissertationem epistolarem Autor hane inseripsit virginibus, Deo consecratis, quae Coenobium S. Petri incolunt Patavit. Monasterium hoc ecclesiae eathedrali olim - tanquam membrum & pars adhaesit. Orsato visum suit id Pag. 6. ipsum ex vetusto Diplomate comprobare. Exhibet illud ipsum Bruna ius, Italice canuersum. In eo fit mentio Canonicarum Monacharum. In aliis Diplomatibus ibi voeantur Monachi omnium Sanctorum 38 ex universo capuM- lares. Non est nostrum, censum inire monasteriorum foemianeorum, quae Ρatavii ac in traitia circum vicino exstant. In-1 . Veniuntur ibi passim Monachi Canonici. At Monachas Canonicas ibi solum S. Petri monasterii virgines sacras comme
430쪽
morant documenta, literis memoriae ibi prodita. Privilegiorum confirmatio, A. I 3is, 9 Martii, effectui data, quam Autor in Italicum convertit, hujus rei est testis. Ab Episcopis Pag. I s. ipsis appellationem Canonicarum obtinuerunt virgines illae votivae. Exstiterunt Patavii jam medio aevo monasteria, Monachos & Monachas simul complexa. A. I 26s in monasterio S. Mariae di Fistomba, postulante Episcopo, vixi
quidam in eo fuerunt occupati, ut monasterium tale dividerent in duo monasteria, unum Monachorum, alterum Monacharum. Mixtum ejusmodi & promiscuum monasterium erat id etiam, quod omnium Sanctorum vocatur. Poterant colloqui Monachae cum Monachis viris vicissim,
nec tamen ad mensam, sed in loco publico, qui pariatorium appellabatur. Nostri eum vocant Sprachbaus. Alexander IUAnagnii, anno Pontificarus sexto, 23 Jan. dedit literas ad monasterium S. Mariae di Fistomba Benedictinum, Patavii florens, Episcopi Patavini precibus adductus, postulans, ut Monachi Monachaeque separarentur, ac in monasteria distribuerentur distincta. Monasterium S. Petri A. I 223, I Aug. ac sequentibus habuit & Monachos & Monachas. Muratorius hos Monachos, qui conves vocati sunt, convertit in ministros samulosque monastico vestitu insignes, ac extra monasterium habitantes, Dissert. LXVI Tom. V Antiq. Ita ostendit autem Noster, conversos hosce excelluisse ministris ejusmodi, ac suisse Monachos, una cum virginibus sacris in εο Inonasterio eodem viventes, idque comprobat ex diversis chartis, Seculo XIII scriptis. Canonicos Monachos exstitisse, patescit ex Anonymi Vita min perci Cap. I g. s. Patescit id ipsum ex Diplomatibus bene multis, quorum numerosam seriem laudat, ac carptim indicat Noster. Sussiciebat, teste 8o. 9mmacho, rediisse ad stabilitatem famae publicum testimonium. At hic testimoniorum nubes praesto est, quam solicitare eo minus fas est, quo densior illa est S illustrior. Bullatis enim Pontificum literis omnia sic dilucent, ut inter Pontificios nemo amplius debeat insciari, exstitisse & exstare adhuc Monachas Canonicas & Canonicos Monachos, MO-