장음표시 사용
61쪽
sonas vires sere superare vidctur. Hanc viam sine duce,' sine monitore, excestentissimus Autor est ingressus, ac tandem, post tot superatas dissicultates, & molestias devoratas, feliciter in emensus. Ad Grammaticam de Dictionaria Sinica conficienda , cum haec in usum esse pollini illorum, qui amplis limum Sinarum regnum, annuntiandae doctrinae salutaris ergo, &ut artes atque scientiae, quae apud gentem ingeniosam florensi propius. cognoscantulo induxerat Nostrum potentissimus Galliarum Rex, Ludo vicus XIV, idemque illud ursera qui in p sentia sceptrum vasti regni tener, Ludovicus XV, suaque munificentia juverat, cui etiam opus hoc splendidum sacrum esse. Voluit.
In Praesitione enumerat dissicultates, quae ipsi sint obi chae, & quae in causa fuerint, quare tantam moram in OPere hoc profligando trahere suerit coactas, cum nulli ad manu i fuerint libri, ex quibus linguam diicere potuerit, voces Sinicae& figurae Mandarinicae ex Dictionariis mere Sinicis fuerint cotiIigendae, illae omnes describi ac exsculpi, & idonei magistri conquiri, debuerint, quibus tamen continuo adesse,& eorum operas praeformare a C dirigere, debuerat. Porro necessit tem Dictionariorum, a se concinnatorum, adstruit, ae delineationem operis grammatici Sinici, antehac Gallice conscripti, exhibet, cujus pars aliqua quondam in Academiae congressu publice fuerit praelecta, pars in Meditationibos locum invene- Pag. I- rit. Inde progreditur ad illos, qui praecepta de lingua Si-I6. . nica dederunt Premarus, e societate jesu, lingvae Sinteae notitiam eta Sina transfercndam curaucrat, ac Fova montis iudicium expetierat. Huius generales partes exhibet primum, inde tum 6-24. suum, tum aliorum, judicium profert. De Theophili Sige- fidi Ba eri Muso Sivico quaedam iam duin monuerat in D ditationibus Sidicis, de quo ille quidem publice conquestias erat, at, quoniam veritato in amicitia, qua ipsi junctus erat, potiorem ducendam esse existimavit, iudicium hoc suum doeas,26. novo coufirmat. Franc. Varo, familiae Dominicanae socius,
qui per longum sitis tempus apud Sinas commoratus erat,quo
62쪽
MEN IS FEBRUARII A. MDCCXL . . si
sociis prodesset, idioma Sinicum ad certas regulas revocare e tenuit, quod quidem Opus ad ipsum integrum non pervenit, seu illius compendium tantum aliquod, Idispanico a Metro Penveua Paratum. Hujus longum satis, quod ad singulas paretes, dat recensum; bona quidem methodo conscriptum censet, sed, quoniam Sinicis characteribus sit destitutum, nemini nisi apud Sinas usui esse Polle contendit. De Ca- Pag. 26- . Drano, qui per triginta S an lim annos in Sina Vitam egerat, so. refert, ipsum opera duo consigna vitie, quae ubi cum Grammatim sua contenderit, non sine admiratione animadvortisse, eandem Capitum divisionem secum ini viile, ac pleraque uno eodemque modo, saltem non multum differenti, tractavisie, lieet ille in Sina, ipse in Gallia, scripserit, cuius rei rationem inde repetit, quia uterque studium ac industriam suam in linguae genium intenderit. Quid porro Montignius de suis , lucubrationibus judicaverit, quaeque subsilia subministraverit, copiose docet. Inde ostendit, qua via in Grammatica sua 3 -33. adornanda processerit. Postremo disserit de Catalogo libro- 33-3s. rum Sinicorum, io Regia Bibliotheca exstantium, qui usui ipsus Derint relicti, & ex quibus incredibili studio ea, quae & lindiguam de res Sinicas spectant, collegerit. Grammaticam dii pe- 3s-38. Mit in Libros V; in quorum I agit de lectione, II de nomine ac pronomine, III de verbo, IV de particulis, V de Θntaxi. Singuli Libri rursus in suas divisi sunt Sectiones, hae in articulos.
Ita Sectione I Libri l cxponit de pronuntiatione, Europaeo charactere ad esserenita vocabula Sinica idoneo, linguae Sinicae vo- 1-s.calibus, contonis; Sectione II de B aba, & quidem vocabul
rum Sinicorum natura generatim, quae Omnino omnia sint m nosyllaba; exhibet catalogum vocabulorum Sinicorum secundum Lusitanam, id est, receptam apud omnes, pronuntiationem. Sermonem ad haec facit de linguae Sinicae tonis, vocum Sinicarum per tonos vatietate, phrasium distinctionibus. Ubri 6-Io.
II SM. I commentatur de nominibus Sinicis, & quidem ita, ut agat i de nominum qualitatibus, a neciebus, 3 forma, 4 g nere, s) numeris, 6) cogibus, T) comparotionis gradu, 5 quomodo exprimamur Iuperlatira, nominibv. numerarum; Sin. II Ia-39.
63쪽
de pronominibus,& illis quidem personalibus, primitivis, derivativis, posse is primae, secundae, & tertiae personae, demonstra- Pag. 6o- tivis, relativis; Libro III de generali verborum divisione, con-78. iugatione per tria tempora, active & passive, variis verbo. 79-I2O. rum modis, I adrivis, a)passium, Libro IV de particulis afIa I - a I o. firmationis & negationis, de quantitate, particulis modi milvis, de temporis, ordinis, stur, praepositionibus & ρο ομιionibus, conjunctione & disjunctiove, interiectione, adverbiis, de numeralibus, sive expletivis nominum, verborum, Orationis; Libro IV de Butari nominum, pronominum, Verborum, particularum fgnificantium, numeralium; de orationis Sinicae elegantia, simplici & figurativa, porro de elegantia pura & significativa. Inde loquitur de Sinarum urbanitate, speetatim phrasibus urbanitatis erga parentes, cognatos, Pro pinquos; Vicinos, extraneos, & sic porro, erga magistros, Mandarinosque; de nominibus, quibus compellantur Mandarinorum simplicium, aut minorum, propinqui. Hinc convertit se ad nomina numerorum, mensurarum, & ponderum, &quidem hoc ordine, ut enarret α) numeros eardinales, β o innales, γ) tractet de numeratione horarum, dierum, septi. manarum, mensum, tempestatum, annorum, seculorum, cumprimis de cyclis Sinarum, δ) de locorum, rerumque aliarum, mensuris ac ponderibus. Libri finem facit exercita-34 I. tio grammatica. Secundam partem egregii huius operis facit Catalogus librorum Bibliothecae Regiae Sinicorum. In Praefatione commemorat, quae ratio ipsum moverit, ut Catalogum hunc seorsim exscribendum curaverit, & quo modo temPO ris successu Bibliotheca Regia libris Sinicis fuerit locupletata. Catalogum omnem in sex partitus est classes: I complectitur grammaticos, quo nomine ipsi etiam veniunt Dictionariati libri philologiei; Il) geographicos; IlI histori eos; IV in sacros,
Sinensibus ita dictos, quos etiam classicos, item eanonicos, a P
in quorum classem relati sunt astronoinici, mathematici, arit mutet, ueconomici, quique ad picturam di sculpturam spectand
64쪽
MENfIs FEBRUARII A. MDCCXLVIII. ues
sequuntur libri Iaponenses, Tartaries, itemque supplementum librorum omissorum. Omnes hi libri sunt numero 389. Ex illis aliquos, qui nobis prae aliis notatu digni vis fuerunt, brevibus nominabimus. Describitur pag. Πι seq. Geographia,
summa cura elaborata, aque summis imperii Sinici viris probata, complectens Geographiam omnem, & universam fere historiam, tum regnorum, tum Imperatorum, tum denique virorum locorumque, atque aliarum rerum infinitarum, quae ad illustrandam Sinam faciant maxime. Inter libros philosophicos pag. 3Io n. I enarrat librum, a Consueto exaratum, cui titulus Hisn eleu, id est, ver & autumnus, in quo historia A. a 4a habetur,& qui optima de regno administrando fraeceptaeontinet, maximi aestimatus a Sinensibus, & in quem plures amplos scripserunt commentarios. Inter libros canonicos dictos pag. I seq. n. v occurrit aliquis, hac insignitus inscriptione: Ie Xim, quem a b antiquissimo Monarchiae Sinicae fundatore so tu consignatum esse perhibent, ante C. N. A.
a96 i. Figuris constat 64. Quid figurae illae sibi velint, dissicile est intellectu, quas alii ad doctrinam moralem, ad scientiam phracam retulerunt alii, alii ad divinationem rapuerunt, ae si illis ad morem sortium Virgilianarum sint usi. Pag. II n. tu repraesentat librum, cui nomen Lim, qui est collectioodarum, seu versuum, numero 3GO ab Imperatoribus, reginis/ proceribus, compositorum, quibus tamen spuria quaedam sint intermixta. Pag. ου, μι , π. Isi, sistitur liber, cuius inscriptio DLictexue, id est, varii discursus in librum
rituum, sive ossiciorum. Constat X Libris, collectus ex variis priscorum Sinarum monumentis, concinnatus ab homine,
Regil sanguine procreato, cui Confucius quaedam addidisse dicitur. In illo explanantur ossicia omnia, quae in cultu divino, in statu civili, domestico, ac aliis, praestanda. mg. IT, Irio. Mo. habetur liber, cuius epigraphe haec.: n xu, id est, Libri quatuor. Hi vulgo Confucis adscribuntur, atque Primus illorum omnino illius est, qui apud Sinas tanta sunt in existimatione, ut nemo ad gradum doctoris evehi, nec ma
65쪽
quem memoria complectatur. In quibus quoniam omnis sapientiae principia contineri iudicantur, in illos innumeri fere conscripti sunt commentarii. Sed haec sussiciant, ex quibus de pretio egregii hujus operis rerum harum intelligentes facile iudicare possunt.
ORATIONIS D IAE, UNA DEMOSTHE-
nis contra Midiam, altera Lycurgi contra Leocrate Graece edi Latine. Recensuit, emendavit, notasque addi
dit, IOANNES THYLOR, LL. D. Cod. D.
Cantabrigiae, typis Academicis, a 743, 3. Alph. I. Cum Vir Cl. palmes Tolor in Demosthene expoliendo veris letur, statuit interea, dum totum opus abiolvatur, par ticulas quasdam magni operis separatim edere, ut cognolceret, utrum doctis hominibus satis probata esset opera sita, an ellet aliquid in ea ratione, qua uteretur, quod mutaetum vellent. Eius rei initium facere a Midiana placuit oratione, non illa quidem absoluta, & a Demisthene penitus expolita, ut quidam, autore motio, quondam recte crediderunt, vid. Tudit. Not. pag. asio, ceterum nobilissima & praestantissima, de consensu summorum omnis aevi hominum. Huic adjunge- .re placuit orationem Lycurgi, oratoris clarissimi, qui Platonisti meratis discipulus fuit, Demostbene paulo major annis, sed cum eo consiliis de seni in republica conjuncti illinus, de cujus vita egregie disseritur a Tvloro in Praefatione. Ea oratio una nobis reliqua mansit ex XV, quas ille edidisse traditur; edita primum ab Aldo Muniuio, nec ab ullo docto homine satis ilIustrata, aut emendata, ante Tolorum; cum Capropter pulchritudinem copiamque dignissima lectu sit. Utraque Oratio quid Taditori ingenio doctrinaeque debeat, pau- eis demonstrabimus. Ac primum, quoniam actio ea, quae intenditur minae a Demo ene, peculiari nomine vocatur προςολὴ, &, qui ea utuntur, ea autem nondum satis diligenter illustiata Diqitigod by Corale
66쪽
MENSIS FEBRUARII A. MDCCXLVIII. ss
illustrata est ab iis, qui de iurisprudentia Attica scripserunt, de ea Cl. Tolorus diligentius eXPonere instituit. Erat au-Pag. 26 I. tem primum προβολη actio & causa publica, ut ex ipsa oratione pag. Π, D, liquet. Ea autem inprimis quidem intendebatur his, qui in sestis diebus & religionibus insolenter aliquid & proterve egissent, unde Ulpianus eam esse dicit κατα τῶν περὶ την εοπην ἀδικοντων, scolas Pollax VIII, sed tamen etiam sycophantis Parata .erat, ut e Xenophonte His. ω. Lib. I extr. & AE Abine Or. in falsa legat. extripatet. In accessionibus porro ineditis Harpocrationis, quae sunt in Cod. MD. Bibl. Reg. Cant. ea teneri dicuntur, qinargenti dinas publicas clam exercent, Onaninoque aerarium depeculantur: unde patere putat, falli Thomam Magistrum, , 'qui proprie pertinere ad Dionysia dicit, de ceteris rebus improprie dici. Ex quibus fit, ut προβολαὶ sint provocatioves nae populum, statim post crimen factae, παρ χί ημα. seu παράυτοὶ τοι ἀδικηματα, ut Deumsthenes ait pag. N, ari I LIam, ubi populi praejudicium factum erat, causa adducebatur ad Thesmothetas, qui eam deserebant ad judices, ut ibi περὶ
τῆς τοῦ δηρο ου καταχειροτονίας contenderetur, ut loquitur LLbamus in argum. Cons. Post VIII, p. Denique, quia publica erat, eam licebat τω βουλομενω γράφεσΘm, hac tamen conditione, ut, si quintam suffragiorum partem non tulisset, mi le drachmarum multam solveret. POP. VIII, si Multa sunt alia verba in utraque oratione, quae a superioribus interpretibus, aut aliis quoque viris doctis, non satis recte intellecta, a Nostro melius explicantur, quorum pauca eXempla pros remus. Pag. ιν προβαλληλενος rariori sensu occurrili;quem
non assecutus est Nossius, qui vertit lacessendo; quod est ab
illo loco alienissimum. Sequentia autem verba: κά κελευουν εαυτον χειροτονειν επιμελητην, indicant, vertendum esse: of
rendo se, ut vidit Cl. Tolor; quam verbi notionem animadverti tiam Valesius aes Harpocr. pag. Io, quanquam Molpus alio loco, quem non observavit Vir CL, rectius as cuius est vim illam verbi προβαλλεσθαι. Nam in eadem irac oratione tast. UI Verba r-τις; Aναγυράσιος προβεβλη-
67쪽
ται, se vertit: legitur inviseratus aliquis' Missias Anag. hi campum defendit. Nam, etsi illius loci interpunctionem mutat Mur landus, quo facto, illa interpretatio locum non habet; tamen hoc intelligitur, illam fgnificationem, de qua loqui-328. mur, Molpo plane ignotam non finiis. Pag. tos Demosthenes ait, esse quosdam cpΘειρεσΘαι πρeς τους πλουσίους, κραπαρῶν MG μαρτυρειν. Hic aquam haerere, & semper hae iuram , dicit Vir uoctillimus, ut in aliis aliorum scriptorum locis, quae ab eo adducuntur. Plutarchus in Antonio dicit, reginas, donis & sernia certantes, inter se φ ρεσΘω προς αυτον :quod Budaeus interpretabatur: turpiter re indecore eum ad hant. Idem Plutarchus in Phocione: heμος ἔν κω ἀφλ λα φ. εομένων προς ἀυτον. Aristides Panath.: δε εαρνη μεν ἡδεῖαυφΘειρομ ενους καταπάσαν την ἐλλἀδα. Arisophanes Avis.sor
Κατοι τι δευρ αν εφΘάρης. Alciphron D. I, S: μερ Geνης εἰς Πειραια φΘαρεντων, di i : προς pΘειρετ πυλλίδι τη μεγαρας ἀβρορ dec. Sec. In his omnibus locis negat Vir Doctissiτο φ-ε inoia corrumpendi vim habere: sed esse dicit, lente M pedetentiis repere, vel serpere, τῆ qui & serpens a Plinio & Apiabo dicitur motum, seu potius lentitudinem, imitari. In quibusdam tamen locis melius fore putat, si intelligamus, non repere φλιρος modo, sed ad rescere, ut apud
AElianum V. H. XIV, ao, II. A. XII, V. Atque hanc inter-Pretationem novam Vocat, putatque, non ingratam sore lectoribus. Non est negandum, hanc explicationem, quoad avoce ducitur, novam esse: ceterum non usquequaque nobis probatur. Nam primo, corruptela notionem inesse huic verbo in loco Demosthenis, Plutarchi, Alciphronis altero, aliisque , satis apparet. Homines se pecuniae, quaestus, stupri, causia adiungunt. Id est φΘειρε σθω προς τίνα, aut προς-φΘειρεσξλαί τινι. Id etsi interdum fit, lente & paulatim se imsnuando; tamen etiam fit cum impetu & ardore, qui alienus
v 90ν προς αυτον, inquit Plutarchus. Tum illa notio maius
ste est in illo comico: φΘείρου, abi, vi pereas, abi in minam rem. Inde potuit fieri, ut verbum a forma traduceretur ad
68쪽
IT MENSIS FEBRUARII A. MDCCXLVm.
genus, ut in aliis verbis factum videmus, & diceretur, pro vadere, accedere, simpliciter. Ceterum,qqo diligentius Vir Cl. fgnificationes rariores verborum perscrutatus, quoque rectius. assecutus est, hoc magis vellemus, aliquem inde fructum ad visiones harum orationum Latinas redundasse. Nunc ille paucissimis in locis eas emendavit, sed vitiosas esse sivit,emendationesque tantum in notis proposuit. Quanto rectius ει--onius in Miano, aliique in aliis, fecere, qui versiones superiores emendarunt, & in locis iusignibus emendationis rationem in notu reddiderunt. Quorsum enim versione, si ea
vitiosa est, in locis difficilibus p Quare rogandus est Vir Cl. ut
alia ratione uti velit in operibus Demosthenis, & versionem a se eorrectam & emandatam ibi proponere. Ago vero, etiam de Iocis restius constitutis, aut tentatis saltem, videamus. Horum in Demosbenea oratione satis ma- .crius numerus est, quod in ea utebatur pluribus Codd. MSt. quos in notis laudat. Nec parva seges in altera Lycurgi, quod
in ea emendanda nemo adhuc laborivit magnopere. . Ceterum in Me tapere usus est Vir Cl. ratione ea, qua in L fia nuper usum scimus. Pag. Demosbeves Poluario, qui Thesmothetam pulserat: Mia τεκπου προπεσώμα, φΘά- σα τον λογισμονάριαρτών Molpus haec sic constituebat: αμαρ- εφη σε φθάσαι τον λογι τμeu, idque utrumque ferri posse putabat. Sed est tamen illud ἀμαρτων plane inane; praecedit enim iam ποαάξας. Deinde sequentia ου γαρ εγε υπῆεαεν αἰν &ci non satis ferunt τρ εφη σε. Itaque etiam Messius de coniectura legebat: φΘοασάση τον λογημον ἀμαρτῶν εφησεν. In quo tamen altera dubitario manet. Tvlor autem in pluribus Codd. reperit φεισας de επασεν. i Unde locum sic constituit: οργῆ - - - φεισας προ λογισμον - τῶν Armσεν : quod est haud dubie longe melius. Pro ἔμασεν tamen Simoni Fabricio, qui Codicem Augustanum contulit, magis placebat επτα πεν : quod nobis quoque Propter το ἁμαρτων melius, quam επω v, Videtur. Par
69쪽
licem vocat. Quo magis miramur, quare eam in eontextu posuerit,& non potius vel vulgarem edkionum omnium & plurium Codicum lectionem καταγαλε, quanquam vitiosam, vetoam, quam ipse e Codd. aliis protulit, καταγνῶ, vel καταγνῶτι. Ceterum non inodo hane, ieis & alias huius tegis partes, bene constituit. Par. σί est locus, mala fortuna usus. Nam, ut inpianus autor est, veteres Critici eum obelo notarunt, Sevelut ἀλeμυπον neglexerunt; recen res autem frustra, iudice Tvloro, corrigere & explicare telitarunt Verba haec sunt: Συνεβη δε υπερημερω γενομε- λα ν αυτω λα τσ
μενω αλκηθῆναι, explanandi cause, mcertum est, an emendam
di, ita ordinans verba: quasi iniuria affectus sit. λα το λαβ ιν. Tu or autem ita accipit, ut dieatur Midias λαειαν λοὶ το αδικηθνναι, sublata interrogatione, se interpretatur: Accidis rem vel enim illi, ut satum diem ignoraree eo, quod triu- se eum ita ageretur. Mum illa ipse die cognovit. Ita plana
sunt omina. Ceterum ad hanc orationem accessere etiam notulae quaedam Iurini, V. C. in quibus interpretatio Mosi pluribus locis corrigitur, & loca quaedam ipsius Graeci contextus non male tentantur; denique coniecturae uar landi, ut sunt istius viri in hoc genere omnia, ingeniosae. Ad orationem Lγcurgi veniamus. In qua nonnullae emendationes ita manifestae sunt, ut partim illatae sint contexto, partim inseria Potuissent. Pag. ρυ Lycurgus dicit: facile esse, punire crimina, de quibus lux aliqua diserte constituerit: οσα δε μησφeδοα περιείληφεν ἐνὶ ρτοριατι προσαπορευσας &c. Sensus est: quae autem non nominatim expressi lex. Recte vidit lor, το ενὶ delendum esse: non enim referre, utrum uno, an pluribus nominibus, Crimina exprimantur: idque natum e fine praecedentis verbi. Mox pag. ρω iis υπὸρ ιον μη βουλe- με, quod est in vulgatis, recte repotuit εἶλευε ine, atque ad id consormavit versonem Latinam; respondet enim antecedenti , η γ συμβουλευουσιν. Pag. ru in verbis: ἔς ἀυτικασωσαWας εαυτον ἐπικαAεσεται, reposuit σωσοντας, ut est HoDisiti od by GOrale
70쪽
g. VI, quod tamen non lammae necessitatis videri possit. Possis. enim interpretari, ut se servent. Recte autem eam τυε.pro παρεκαλεσαμιην legi Vult προκαλεσαρι ν, quae est legitima vox. Pag. aoo reserre instituit iusiurandum, quo se obstrinxerunt inter se Graeci ad Plataeas, pugnaturi cum M
ἀκ ἐπιν εν τῶῖς γεγραμμενοις - πην ἐκώνων ἀρετην. Hujus loci extrema luto lutulentiora iudicat Vir Cl. a Scatigera iam obelo notata. Eiicit igitur primum ρν post pρκον, tanquam ortum ex huios terminatione; deinde legit: ἀθον εσιν, ἔμους βῆν &c. Media putat orta e notula Magiuri, qui MStorum verioratem indicare Voluerit, quosdam pro eμως legere πως : ἰσχνως enim esse vocem putidam & nuspiam obviam; hoc modo et e , ιν εν τοῖς γεπραμμιενοις. Ingeniose. Sed
non satis apparet, quid sibi velit illud eμους, si illa media tollantur, quanquam videmus reseret posse ad id, quod dixit
imitatos esse Graecos sacramentum Atheniensium. 3σχνῆς cur plane rejiciatur, tanquam VOX Graeca non sit, non videmus. Est enim rite ducta ab ισχροος, & fgnificat tenuiter. Porro Θυίως Eriν εν σρῖς γεγοαμ μενοις recte dici potest; tenuiter scriptum es jusjurandum, ut alio loco dicit: ταυτα καινῶς - v. Me communia sunt, stag. Go. Quid fi sic legamus : αξιον ἐςὶν eρι-, τ ν λαγῶς εσιν ex τοῖς γεγραμμενοις, βειν την εὐίνων αρετην, ignus es, quanquam tenuibus verbis perscriptum est jusuurandum, tamen inde cognoscere eorum virtutem. Sic illud e/λως saepe S rhonitur. PM. aM: αθον γαρ ομως, καωπερ προς έδοτας, ιελΘeis. Pro eν possis legere εν ': refertur enim ad πων ταυ- μν, quod requirere videtur, quod ei respondeat: quale est iu luci εν η. Sed rectissime pag. a a pro ανοικοδομησαντες reponendum censet οἱ ποικοδόμησάντες, obseruentes: quod sensus requirit, cum illud sit rescientes. Est enim sermo de Pausania, intemplo Minervae, obstructa ianua, incluso, eoque verbo usus est Duodides in ea historia. Recipi igitur debebat in contextum.