Quaestiones de epigrammatis Graecis ex lapidibus collectis grammaticae; dissertatio ... quam ..

71쪽

- 60 pterea non potest cogitari, quod totum epigramma haud ineleganter compositum est. aibet εςιδουσα poetam scribere voluisse suspicatur.

n. 389 εἰδείφ ἀνδρὶ simodo pro diqi positum. n. ο22 5 diχα μαχης ζήσας, εὐσυνβιοι δὲ προπασιν ex quibus hoc metro non minus excusatum quam in n. 609 Aquileiae saee. II v. 6 ioλογος

n. 919, 1 μιανὸς μετα δικανιχην τοῖς πουσιν. . . .

3. . Rarius producitur quam quas modo tractavimus vocales. Atque satis antiqua exstat mensurae ambiguitas in verbo λυειν. Nam cum primam longam futurum elisoristus regularem praebeant, ista mensura etiam in praesentis formis interdum invenitur es Curi. Verb. V p. 217), quod duobus demonstratur exemplis Homericis F, bl 3 et ar 74, accedente arsis vi. Etiam in thesi composita, quae aliter in carmen dactylicum recipi non possint, producuntur β, 05 λλυεσκον, 109ἀλλυουσαν. Sic epigrammatum quoque exempla expediuntur: n. 547, 7 ῆδε γὰρ ηνίκα πνευμα μελων ἀπέλυε ίλιππος n. 1028, 5 νλυω πλωτὰ δε φιλευδιος Ἀμφιπρὰτα

Denique huc pertinet n. 1066 prope Bostram)qνυχῆς ν δὲ κακων λυτήριον φρα πέλο TO. Etiam verbi φυε ιν es Curt Verb. I p. 2l6 vocalis apud posteriores poetas saepius in arsi interdum etiam in thesi pro

tis respiciendi sunt: n. 915 Athenis post a. 380 p. Chr. n.)αρχῖν με Θεοδωρον inciti, εἰκονι τἶδε n. 368, 5 καὶ γῆ σῆ κατέχει καὶ ἀνέκβατος ορμος dησεν

72쪽

- 61 n. 792 Athenis II fere p. Chr. n. 8aec. Yφιυέδων κατῆ πατερ εἰρήνης βαθυκάρπου. Ex verbi terminationibus sola memoranda est II res plur. act., quae cum III sing. med. non modo seriptura sed etiam quantitate confunditur, ut in ut Romano III fere saec. n. 588 v. 7 στανθ' υπολανθάνετῆ τὰ tylo συνεχως,υστήρια. . . Praeterea particularum in desinentium pauca huc pertinent exempla, ex quibus summa vetustate eminet ut Att. VI

σλημα τοδε Κυλων σπαιδοι ν ἐπέθηκε θανὀίν τοι ν. Fortasse usitata erat tituli sepulcralis sorma nomini alius quantitatis proprie adaptata. n. 358 in tit Bithynio

ubi inter prima verba archetypi sortasse a poeta adhibiti aliquam Vocem, qua Versus compleretur, ab auctore nostri epigrammatis omissam possis suspicari. Magna scripturae depravatio productionem minus rectam in barbaro pigr. Berrhoeae sublevabat n. 527

Praepositionis εν productionemn. 920 o σοφὸν ἐν ἀνδράσιν forma pica εἰ adhibita evitari poterat. Augmenti vocalem haud raro productam animadvertimus, ut n. 604 Romae, saec. II)Μαρκιανὸς δέ u ἔθαψε και ἐκήδευσεν ὁδῖται. n. 1019 hebis in syringe inser. τὴν δε-άλιστ' ροων Θαυυασα mi νονος σθλήν n. 1064 in ut Constantinopol Christ. aet.

1 Prorsus gemina exempla productionis hac in caesura admissae habes in loeis Homericis rabb, Ibs. Di9jlia πιν Corale

73쪽

- 62 si in lapide num invito poeta, quae est albelli sententia lapidarius υκ pro υκετ' insculpserit, in tanta huius potissimum urbis epigrammatum labe dubium videtur. n. 62 Romae III sere saec. v. 7 τευξα τάφον ζήσας δε Hων κῆμα ἔπτακι δεκα n. 662 in tit Romano κεἶμαι Σοεμος νη βιότητα νέος τελέωσας n. 68 in tit Romano I vel H saec. V. 4 πεντήκοντα γάμων δ' τε πλησαμένη, memorabile, quod et Gustam mensuram habemus. 5. O. Nominativi et accusativi deel. II hie reliqua exempla superant stequentia. n. 95 Athenis III a Chr. n. 8aec. δ απὸ μητρὰς ἐμῆς καὶ πατρος πιμι

n. 52 γευσά μενδν' θιγὴς δ ελιπον φάος ηελίοιο, cuius exempli propriam rationem mox perspiciemus. n. 526 νθα νέκυς κε0ιαι Φιλήρεμος ν ποίησαν n. 62 Capreis in ins.

74쪽

formam n. 45 ἀαυμωσιν et n. 594 IV sere saec. ιιαρτυρα Boiβον ravia colσιν σελέδεσσι χαραξας, ubi ipso lapide inspecto albe in eis quae vulgo traduntur AMYYNlClN, litteras N ex vi posse corruptas esse testatur. Accedit tertium exemplum, cuius de scriptura, cum ex frequenti huius aetatis more Latinis litteris' epigramma Graecum perscriptum sit, nil certi statuere licet. Id autem ipsum, quod scribendo vocalis longa a brevi non seiungebatur, haud dubie brevis productionem expediit 'it est Romanus . 636

n. 16 in tit ad Olympum reperto, ceterum sat incondito

diei est ut Romani n. 613 v. 4 1τολλὰ βυθοῖσι καuων δοιστορέες δ' ἀτονήσας. Non minus mirandum est, quod auctor it Chaeroneensis, qui

sic in lapide exstat n. βω)

De positione neglecta.

Quamquam singula positionis neglectae exempla iam in antecedentibus passim memoravimus, potiora hie in unum colligenda censuimus. In quibus, ut ante, nominum propri rum potissimum ratio habenda est, quae, etiamsi ipsa ad mensuram dactylicam quadrarent, tamen coniuncta cum verbis

75쪽

- 64 antecedentibus quae in consonam exirent, vel sequentibus, quae a consona inciperent, difficultatem poetis saepius parabant. Quae quanta suerit ut commode perspicias, exempla huc pertinentia praemittamus.

ευσεβες εἰς θρέφασαν σιοκλῆ σι υτατε πάντων,

n. 402 Sebastopoli Galatiae v. Ἀνθάδε Μάξιμῖν γραμματικῆς ἐπιέστορα τέχνης n. 422 eo in ins v saec. Vix recenti M. σκῆνος ιιέν σοι τῆ δε διοτρεφε σιμιανέn. 50 in Baianaeis I saec. vix recentius senar.)Σάδος νεοπολέτης οἰκοδό/ιλησεν υτυχῶς n. 550 Romae II vel II saec. μυρονται ὁ ἀδελφοὶ Μηνας καὶ Λάqνιλος sμφω n. 1088 Romae εἰμι ὁ ἀφ' Ηρακλέος Αιὸς ἔκγονος υἱ5ς Φιλιππου. Reliqua ea emptu haec sunt: n. 69 Athenis liti vulg. sed epigr. infim aet.)ῆ ποτε κυδιόωσα ξανθαῖς επὶ κρατος θιραις n. 173 Ath saec. IV vel V . . . re ρονα δωκάς πολίταις n. 212 Syri saec. I sive a sive . Chr. n. ad ἀρετα στέρξασα καὶ ενδικα λεκτρα ξυνευνου ubi vocis ξυνευνου lectionem minime dubiam esse expressis verbis testatur albet. n. 267 Pholegandri, ubi versum facere voluit auctor

76쪽

n. 361 Phryg. πάντεων γὰρ φιλος ἐσθλος πάτρης

εἰκονι τῆδε ἐρηραν θεῶν βουλαιον νάκτων ubi minus recte albet poeta ni fallor voluerat ἐρηρε nam respicit auctor ad V 2βουλε καὶ quoς ναέται ζαθέης Ἐπιδαυρου. n. I V. 1 τοῖς πουσιν συνκαθεσθεις n. 98 καὶ πέMφαις hiaci σωους ἐς μονου ἐμποριονγι. 115 Lugduni φθονος ως κακον ἐστιν Ἀχι de τι καλον ἐν αυτ οβ

cuius versus A. P. XI, 193 servat cum prior pars, qualis in codice legitur ὁ φθονος ἐστὶ κάκιστος lapidis scriptura eleganter reficiatur, posterioris vitium quod in lapide exstat metricum invicem codice emendatur, qui δὲ pro γὰρ praebeat,

ut recte perspexerunt editores. n. 1064, Ἀριστου natiuεδέοντος TOCO πυρος ....

n. 1109 Argis γελάει opo καὶ ταχα δώσει. n. 126 τοσσον μεισηθεέης, de quo loco f. iab annot. Restant exempla ad ν epheloestico pertinentia, de quibus paulo uberius exponendum videtur irimum enim exempla exstant, in quibus littera illa paragogica ante consonantem

77쪽

- 66 sequentem inserta eam syllabam producat, quam brevem esse metrum exposcit. u. 189 Meli in ins eff. III a Chr. n. saec. φροντέσιν θαητον n. 270 in ut infim aet σοὶ ἐστὶν oia ον n. 402 v. 1 ἐν Ουοεσιν παρθένον αγνην

Contra aliis locis syllaba producta, quae metro flagitatur, addita littera ν facillime effici poterat, ut

n. 189, v. 3 ἰσομοιρον ἔθηκε ταν μολεκτρον

n. 248 in tit Phrygio v. 5 εστ Θυατειρα, in lapidibus exstant Quibus si hoc unum addimus, quod ex omnibus, quae supra enumeravimus positionis neglectae vestigia triginta tria), undecim ad syllabas pertinent in litteram, exeuntes, Summa probabilitate concludimus litterae, pronuntiationem in fine VocR-bulorum posteriore aetate adeo deminutam esse ac debilitatam, ut modo non evanesceret atque etiam in scriptura lacile omitteretur, interdum etiam vocibus, a quibus prorsus aliena esset, salso adderetur. i Quanti autem momenti haec obse vatio sit ad aliam recentioris ac vulgaris graecitatis proprietatem explicandam mox videbimus. Iam si omnia, quae hoc capite exposuimus perlustramuS, dilucidissime apparet ut itacismi, si etiam quantitatis minus

1 Huius rei memorabile exemplum recto, ut mihi quidem videtur, Kalbe observavit n. 6 4, 3 7 δἐ κεν εὐποπονων,- -υνομα Πουβλιανῆ μοι ubi E lapicidae putat errorem pro Di. q. καί cui addo miram quandam barbariem quae in titulis Iudaeis observatur. Namque vulgata scri- Dissilia πιν Corale

78쪽

regularis pleraque exempla non tam ipsorum Graecorum in inulis, quam aliarum gentium ut Syrorum Bithynorum Phrygum ipsorumque Romanorum in inscriptionibus reperiri. CAP. III. De aliis licentiis aut prosodiacis aut metricis. Cum ad quaestiones grammaticas disceptanda singulorum epigrammatum rationem metricam tantopere pertinere saepius animadverterimus, ut nullo modo ab eis possit separari, uberiorem de universa epigrammatum indole metrica, quae quidem minu legitima sit, hoc capite instituere nobis proposuimus, ut in unum Ogantur singulae quaestiunculae multae, quae diversis locis insertae rerum conexum aegre interrupissent, ae facilius perspiciatur, quanta omnino exsistat depravatio metri in magna epigrammatum parte Ae primum quidem, cum in horum carminum metro describendo a disticho elegiac proficiscendum esse initio viderimus, qua ratione hanc singulorum hexametrorum et pentametrorum alternam vicem perturbaverit posterioris aevi consuetudo, inquirendum est. Tum varia de-yraVationum genera, quibus singuli versus haud raro afflictati sunt, perlustremus. Deinde eis de rebus, quarum enarratio metro astricta sat magnas difficultates poetis parabat, ut de personarum nominibus annis muneribus, pauca verba lacienda sunt. g 1.

De legitimo distichi elegiaci ordino perturbato.

Quamvis in alternis vicibus hexametri et pentametri tota distichi proprietas a natura posita sit, tamen mutationum pri-Plura is pro κεῖται eo inducti sunt infimae aetatis homines, ut activam praeteriti sormam am esse arbitrarentur, quam littera, paragogica atque ipso augmento passim instruerent. Sic expediuntur talia monstra, qualia leguntur CIG. IV n. 99 17 μ δε κλεν et 99l ἐν δε μειθεν. 1 Ceterum quaerenti, quae praeter hexametros ac disticha metra adhibuerint epigrammatum poetae, inspiciatur tabula metrorum a aibello composita p. 70 sqq. , ex qua etiam singulorum generum frequentia tam facile cognoscitur, ut de eis vix habeam quae addam. M. Di9jlia πιν Corale

79쪽

mordia a temporibus satis antiquis repetuntur, cum posterior et infima aetas frequentissima exempla protulerit. Quorum accuratam enumerationem conscere hic nostrum non est haec enim apud albellum parata est) nobis in rationem huius licentiae, quantum fieri potest, inquirendum Videtur. l. Ut ab externa epigrammatum specie ordiamur, multi inveniuntur tituli sepulcrales, qui ex duobus tribusve constent epigrammatis inter se sive disiunctis sive disiungendis. Namque haud ita pauci quasi ipsi admonent, ne male iungamus diversa carmina, sive spatium inter singula intermissum est ut n. b69 , in quo interdum ipse cautus lapidarius vocem Aia posuit ut n. 550. 981), seu litterarum forma et magnitudo mutata est, se ad aliud metrum transiit poeta, ut senariis opponuntur disticha n. 646, ut duo carmina ex binis hexametris composita quae Boech bene distinxit a senariis excipiuntur n. 807, ut senarii disticha hexametri deinceps inducuntur n. 462. Prae ceteris ea nobis inspicienda sunt exempla, ubi singuli versus carminibus absolutis aut spatio intermisso adduntur, ut n. 750. 806, aut a reliquorum Versuum margine paulum revocantur, ut n. 325 b), bl. Talibus ab exemplis profecti editores similem distinctionem etiam aliis inscriptionibus suo iure adhibuerunt. Quamquam etiam in libro Κωbeliano pauca quaedam exstare video pigrammata nomdum recte disiuncta. Sic imprimis ut Christianum n. 725 ut in duo carmina dividamus cum res tractatae suadent, tum exposcit condicio metrica. Nam si a v. 7 novum epigramma incipere statuimus, duo habemus carmina, ex quibus alterum tribus distichis compositum universam amplectitur contemplationem de Christi ἰχθυος clementia a benignitate, quae

aeternam sapientiae aquam dulcissimumque cibum praebeat sitientibus esurientibusque, alterum, ubi quattuor hexametris unus tamquam clausula additus est pentameter, rursus a piscis invocatione prosectum parentum mortuorum laudem contineta filii pietate prolatam Talia igitur epigrammata non tantopere a normali versuum ordine recedunt, quam aibelli tabula inspecta suspicari possis. 2. Non minus accurate a reliquis ea secernenda sunt

80쪽

- 69 exempla, in quibus usitati metri mutationem consulto a poeta institutam esse animadvertimus. Primum enim, ut hexameter cum pentametro coniunctus stropham quandam exigui ambitus efficit, cuius clausulam versum minorem esse apparet, sic ab aetate satis vetusta epigrammatum poeta carminibus ex

metris, quo gravior ac magnificentior exsistat exitus, singulos pentametros in fine addidisse ex lapidibus discimus. A disticti autem sorma hunc usum ortum esse inde patet, quod antiquioris quidem aetatis poetae duobus tantum tribusve hexametris pentametrum adiunxerunt. Duobus versibus heroicis subiectum pentametrum habemus in tit Attico I a Chr. n. saec. n. 52, tribus n. 844 in tit Att. a. sere 375 et n. 850 saec. IV exeuntis vel III ineuntis et n. 84 a liti. In universum prioris generis duodecim i), totidemque posterioris inveniuntur exempla. Posteriore autem aetate cuivis hexametrorum numero pentametros adiunxerunt poetae, ut in epigrammatis nostris carmina quattuor, quinque, ex septem, octo, atque etiam quindecim versuum heroicorum pentametris in fine additis eminent. Tantopere autem poetae quidam adamaverunt talem clausulam, ut etiam duos vel tres pentametros carminibus subiungerent. Si singulis hexametris subiectos duos pentametros videmus . 48 L et 89 uterque tit in Mus. Rhen. XXXIV), tres n. 113, item duobus hexametris pentametros duos n. 278, tres n. 74. 168, tribus denique tres n. 933. Id ipsum, quod posterioris aetatis poetarum arti quaesitae nimis tritum et obsoletum cottidiano usu videbatur hoc metrum, cuius eximiam pulchritudinem non iam poterant tanti, quanti par erat, aestimare ac diligere, aliarum etiam mutationumi ratiam in litteris Latinis praeter titulos quosdam sepulcrales huius potissimum formae memorabilia exstant exempla apud Petronium c. 34 et 55, cuius Trimalchio, ut est amantissimus rerum insolitarum et artificiosarum, hoc quoque carminum genua in delicii habuit. Alia carmina Latina minus regulariter formata exstant e. g. m. IV 1824 ubi disticho duo hexametri, Inser Lati ed. relli 4 4851 ubi disticho unus versu heroicus, et n. 74l ubi duobus hexametris duo disticha supposita sunt 2 Numeros vide in Mibelli tabula, cui accedunt duo Supplementi epigrammata Μus Rhen. , alterius formae n. 3134, alterius n. 84 a et tit. Olymp. Arch. u. 1879 p. 151 cf. A. P. XIII, 5, 63.