장음표시 사용
81쪽
- 70 causa exstitit. Sic soli rerum novarum studio eique ineptissimo tribuendum est, quod poetae quidam non modo ordine inverso, verum etiam propria versuum natura prorsus deleta ab ipso pentametro carmina incipere maluerunt i), quae quam ridicule procedant exempla docentis. 701 distichi hac ratione transpositi et n. 71 pentametri duobus hexametris praemissi. Quid quod eo usque ineptiarum progressi sunt, ut ex meris penta- metris titulos componerent* n. bl et 605 utrumque admodum recentem, foedissimamque lucernae inscriptionem n. 113l, quae uno constat pentametro. Inde etiam explicatur, quod duobus in titulis pentametri inserti mirum in modum sermonis pedestris continuitatem interrumpunt n. 326 et 1090. h Nec vero mutato versuum ordine satis habebant, sed etiam metra aliena si in disticha inculcaverunt, ut pentametri praecipue locum
eis concederent. Atque quae necessitate quadam coacti poetae mutaverint, postea tractabimus hic ea tantum curamus, quae sol novandi studio ad formam metricam variandam sibi assumpserunt. Inde enim laetum esse censeo, ut metrum pythiambicum, compositum ex hexametro et trimetro iambico, quod ceterum usu oratiano epod. XVI notum est, adhibuerint epigrammatum poetae. ue reser ut Atticum n. 762 sat antiquumq) n. 883 n. 282 liti. E TA , ubi duo senarii hexametrum secuntur. Utrumque coniunxit auctor epigr. Rom. Saee.
1 in Ast. XIII 602 C et XV 669 D, ubi Dionysii Chalci carmen sic formatum Bergli, Lyr. II p. 262 affert. 2 Cf. Philippi carmen ex quinque pentametris compositum A. P. XIII 1. 3 in similem titulum a Puchsteinio Diss. Argent. editum n XXVI ID, ubi pentametro pauca verba prosa orationis addita sunt:
4 Singulos versus aut versuum particulas haud raro pedestrem in sermonem intulerunt poetae, ut n. 264 a flut EC D verba πασιν ἐν αν o ποισι φαγν tamquam ex noto aliquo carmine citata' Κaib. Mus Rhen.
XXXIV p. 84 , et totum trimetrum Lebas et Wadd. vage arch. n. 1774slaudatum in libri Miboliani recensione Phil. A siue XI).5 Quamquam de huius poematis auctore satis inaeito certi quid
82쪽
παλέσκιον λιπόντα Μαγνήτων πολιν.
Sed etiam alia interdum temptaverunt poetae, ut n. 54 liti. Vulg. pentametrorum locum usurpaverunt dimetri iambici, qui in sequentis quoque carminis uno versu inveniuntur Alexandrinam artem haec atque talia redolere apparet ex Theocriti epigrammatis, quae similium mutationum exempla praebeant; os epigr. VII, VIII et ex dubiis spuriisque XXIII et XXIV ed. Ahrens).3. Nec vero solum in sine carminum singuli leguntur penta- metri, sed etiam multa exstant epigrammata, in quibus hexametri et pentametri, soluti a distichi lege, temere inter se
commixti sunt. Hanc autem plenam perturbationem complures causas diversis ex partibus orta adiuvisse et auxisse censeo, quas nunc deinceps pertractemus. Ac primum quidem nominu propria memoranda sunt, quae eum ad pentametrum aut aegre aut prorsus non quadrarent,
hexametro facilius inseri poterant. Sic explicatur, cur epigr. n. 481 Mus Rhen. XXXIV, p. 84 auctor tribus distichis praemiserit duos versus heroicos, quorum alter hic est:
Idem cadit in tit Thebanum n. 490, ubi post distichon duo Ieguntur hexametri sic exeuntes v. 4 1rαππου M εἰμὶ υανοριδα, πατρος δὲ Νεωνος. Non ipsa nomina sed hominis desuncti senectus describenda aliquam difficultatem paravisse videtur poetae barbaro pigrin. 20, in quo cum post duos hexametros quattuor disticha legantur, haec continet v. 2Oγδοι κοντα δυσιν τεσιν βιοτὴν πελυσα. In universum noli mirari, quod pauca tantummodo exempla huc pertinent multo enim saepius nomina, id quod postea exemplis erit demonstrandum, non modo pentametro, sed ne hexametro quidem apta erant, ut ad prorsus aliena metra refugiendum esset poetis. 4. Iam ad eam pervenimus explicandi rationem, qua iam in quaestionibus de epigrammatum dialecis multa inexplicabilia
83쪽
quae videbantur satis facili opera expedivimus. Nimirum etiam ad metricam singulorum epigrammatum formam ac speciem constituendam mirum quantum valuerunt loci aliunde festi et cum eis, quae suo quisque Marte consederat, conglutinati. io ad argumenta carminum animum praecipue attendere pus est, quibus praeter metricam condicionem disceptandum sit, num quid aliunde illatum censeamus. Postquam enim iam supra es p. 29 demonstravimus, quam misere saepius insulsi epigrammatum auctores cum pannis undique congestis nominum vitaeque defunctorum enarrationem consuerint, po8se quidem plerisque quae inveniantur locis communibus similem suspicionem adhiberi nemo negabit. Age iam singulis exemplis expositis comprobemus, quam egregie multis locis talis ratiocinatio congruat eum versuum ordine minus legitimo - roficiscendum autem est ab exemplis simplicissimis, in quibus aut communi cuidam sententiae adhaereant versus, quibus
personarum res ac nomina memorantur, aut praemissis eis,
quae ad hominis desuncti sata proprie pertinent, sequatur loeus aliunde petitus. Si in tit Att. IV vel ΙΙΙ a Chr. n. saec. n. 75 res tam aperta est ut nihil addere opus sit: Πολλὰ μεθ' ηλικέας ιιοήλικος ηδέα παισας ἐκ γαίης βλαστων at πάλιν γέγονα. εἰμὶ V Ἀριστοκλῆς Πειoαιευς, αἱ δὲ Μενωνος. Eadem explieatio adhibenda videtur epigr. Att. IV. fere saec. n. 90, ubi a duobus hexametris excipitur distichon. n. 100 in Memnonis statua incisum: Et καὶ λωβητῆοες ἐλιιι ναντο δέμας ον, ἀλλὰ συ γ' αυδήεις ως κλυον αυτος γω. Μέττιος ω Μέμνον, Παέων ταδ' Hoαφε Σιδητλης. haud dubie huc pertinet. Quamquam enim in hoc similibusque titulis non semper licet affirmare versus ex certo quodam carmine Verbolenus translatos esse, tamen eandem observamus rationem, ut poeta communem contemplationemi accurate seiungat a suae personae notitia atque inde explicetur versuum ordo minus regularis. Cum hoc autem titulo exemplum omnium
l Fortasse usitata erat formula in Memnonis honorem quondam
84쪽
lepidissimum artissime cohaeret. Sententiae nimis. 100 -- pressae novitate ac magnificentia adeo delectatus est miles quidam optimus, ut integro disticho, quod ortasse non sine magno labore ad salutandum Memnonem ante composuerat, temere praemitteret primum illius carminis versum, unde ridiculus hic atque monstrosus evasit sententiarum conexus, . 1008:E καὶ λωβητῆρες ἐλυμήναντο εtia σον θειοτάτου νυκτωρ διιφὴν ἐπὶ muνονος ἐλθον,εκλυον ης Κάτουλος ταγὸς ὁ Θηβαιδος. Maximae vehementissimaeque preces, ut paululum insistat viator atque quisnam hi sepultus sit, ex lapide cognoscat, tam saepe epigrammatum initio repetuntur, ut non dubitaverim, qui epigr. n. 388 primum distichon Βαιὸν ιεῖνον, ξεῖνε, καὶ στερον ἔνθα πορευσῖμὴ προλιπὼν στῆλλην, ἀλλὰ ααθων τί λέγει. aliunde illatum sit, cum in sequentibus versibus pessimis, quos hexametros eum pentametri clausula esse voluit auctor, adiuncta sit Nareissi mortui memoria. Simili ratione aibe de epigr. n. 288 primo versu hypermetro
βαιὸν πέσχου sic recto iudieat Versu primo male adsuto exemplum bonum
Alii ad illustranda atque exornanda epigrammata sua in sine versieulum quendam adiciebant pulchra ac magnifica sententia impletum, quam ad excogitandam non satis valebant ipsorum ingenia Sio in ut Att. II vel III saec. n. 144 duobus distichis, quibus mulieris defunctae laudes praedicantur unus subiectus est pentameter uolen uo φθονερὼ τουτ' ἐπέκλωσε μιτος, cuius simillimi multorum titulorum in fine repo
Prorsus eadem ratio est tit Romani n. 589, qui post distichoni Quem versiculum proprie pentametrum fuisse ses. n. 1443, deinde autem mutato epitheto et littera, voci πεκλων addita ad senariorum usum conversum esse possis suspicari. Nam ista omnia, quae iterum Dissilia πιν Corale
85쪽
- 74 eundem perhibet pentametrum, quem etiam in tit. Att. n. 132 duobus hexametris subiectum invenimus: κεItia τε θανατε ιμηδὲν ὀφειλομενος
et n. 325, ubi quinque distichis praemissis hic legitur penta-
Sic etiam . 296 hexameter disticho subiectus explicandus videtur: ασπαζεσθ' Iρωα τὸν υ ἐδauάσσατο λυπη. Paulo dissicilior exsistit quaestio de eis epigrammati8, quorum auctores non satis habuerunt aliorum versus carminibus suis sive praemittere sive in fine addere, sed maiorem confusionem ita effecerunt, ut aut in media aliorum carmina εὐ- oulos versus de suo insererent, aut eadem ratione sua in epigrammata alienos versiculos temere inferrent. Ut ab exemplo
apertissimo ordiamur titulum memoro . 192, cuius cum sic interrumpatur regularis ordo, ut in mediis distichis duo hexametri a duobus excipiantur pentametris lacissime cognoscitur id quod primus perspexit albet duobus versibus 3 et , quorum alter nomen alter aetatem defuncti indicat, insertis eum qui posuit monumentum corrupisse bonum carmen alius poetae Latius patet exemplum epigr. n. 37I, cuius archetypum es Katb annot.), quod integrum sero exstat in tit Romanon. 576 ac multis modis depravatum atque mutatum etiam epigrammatis n. 75, 76 a Mus Rhen. XXXIV), 5770, 78 suppositum est, ita adhibuit auctor, ut primum versum eis quos ipse composuit sat inconditis praemitteret, secundum toti epigrammati infra adderet. Quam ridicula autem ratione homo quidam insulsus celeberrimum archetypum, ipsius Simonidis carmen A. P. VII, 296, suum in usum converterit, exposuit Κωbel ad n 768 epigr. Xanthium Ι a Chr. n. meo.). Ille enim poeta primum et secundum hexametrum Simonidis inepte imitatus est, quibus, ut aliqua restitueretur concinnitas, duos etiam pentametros addidit, deinde incipit quidem distichis
iterumque in titulis sepulcralibus leguntur, a nobilissimis vetustioris aetatis exemplis, Simonidis imprimis, repetenda esse facile suspicamur. I Ubi sic expeditur pentameter mediis hexametris insertus.
86쪽
hominis delaneti virtutes laudabiliaque lacinora praedicare, sed propter picam huius enarrationis indolem denique ad solum versuum heroicorum usum transit. Eandem ob causam etiam alios auctores in vita rebusque mortuorum describendis distichis hexametros praetulisse videmus, ut n. 340, ubi primum duo leguntur disticha valde lacunosa, quae in universum parentum summum dolorem ac maestitiam de filii praematura morte exprimant, secuntur tres hexametri, quibus post usitatam sormulam εἰ δε θέλεις γνωνα τὸν μὰν βίον, os παροδεῖτα, filii nomen et ars, cui operam dederat, commemorentur, denique, ut magnificus exitus carminis exsistat, pulcherrima addita est Menandri sententia, quam etiam aliis in titulis invenimus: δσσους γα φιλέουσι θεοι θνησκουσιν ΙαωDOι.
Eadem sere ratio est uti Amorg. n. 274
Μοιραων με μιτος πικρος λεσεν, υ βιοτοιο ουδε φαους γλυκερο πολλὰν ἐπαυραμενον. εἰ δε μαθειν συ ποθεῖς τινα ιι ἐνθαδε τυμβος ἔκευθεν, ουνοιι μοι Moδων γλυκεοου πατρος ἐστιν μοιον ' τριάκοντα δέ μιν λυκάβαντας ἀναπλησαντα
δόγμασι μοιραιον εἷλε μέλας θάνατος ubi hae annotat albel: Pro μιν debebat με esse, quare aliunde distiehon petitum existimarem, nisi eadem μοιραων forma etiam . t esset Ut revera aliunde petitum hoc distichon statuamus, praeterea admonet Vocis τρiάκοντα vitiosa mensura, quam lacile explicamus, simodo τεσσαρακοντα in
archetypo scriptum fuisse statuimus. Dubitationem autem ex Voee ιιοιραων ortam sic tollere possumus, ut etiam primum distichon ex alio quodam carmine quamquam non ex eodem atque ultimum assumptum statuamus. - Versum haud dubie ali ex carmine duobus distichis additum n. 367, 5 ἀλκυονις γοεροὶ δάκρυσι μυρομένα iam ante memoravimus, sed etiam in versibus sequentibus non1 Quantopere interdum auctores inscitissimi in isto Parcarum filo carminibus inserendo peccaverint, lepidissimum doco exemplum n. 282
87쪽
- 76 omnia huius carminis propria esse et metrie condicio comprobat et Doricae formae μάνυε τειμάν, quamvis nil certi possit demonstrari. b. Eadem sententiarum inopia, quae ad aliorum carmina arcessenda impulit epigrammatum auctores, si apta exemplaria non praesto erant, etiam causa exstitit cur interdum armina iustum distichorum ambitum non explerent. Apertum exemplum exstat in Thracis cuiusdam epigrammate Attico II. fere saec.,
propterea ridiculo, quod, ut aibelli utar verbis, magnificum exordium prae scriptoris insulsitate ad nihilum recidit n. 140
ου ἐν ἐκ γαίης Κεκροπηιδος, ἀλλ' ἀπὸ Θρήκης.
Omnem hic ingenii copiam ac lacultatem tantopere exhaustam esse, ut pentametro nihil superesset, quis non perspicit Simile quid etiam de epigr. n. 468 eadem ratione formato statuendum videtur. - Alii artem minus exercitatam eo ostenderunt, ut non omnia enarranda quae erant distichorum ambitu possent comprehendere. Sic in tit Halicarnass. n. 206 Christo nato vix antiquiore), quod Hermocratis patriae, mentio desiderabatur, duo pro uno pentametri exstiterunt
Sic hominis defuncti aetatem saepius in adiecto pentametro enarratam animadvertimus, ut singulis distichis additos versus elegiacos habemus . 510 θνήσκω φιῆτερ ἐτων ε καὶ δέκα ν μερεῶν
ζήσας τέσσεο ετη κλώσμασι μοιριδίοις. In tit Syriae n. 459 ex binis hexametris totidemque penta- metris composito alter sic procedit pent. καὶ piσαντα καλως βδοφιήκοντα ετη. Sie n. 156 et n. 316 hexametris n. 167 et n. 17 versibus in-eonditis singuli subiecti sunt pentametri idem enarrantes. Alia rati est tit Aegyptii n. 430, cuius poeta, cum ultimo
88쪽
- 77 disticho adhortatus sit viatorem, ut sepulcrum verbis boni ominis pronuntiatis relinquat, ipsa verba quibus eum uti vult uno pentametro inclusa addit: γαων ἔχοις λαφραν εἰς τον παντα χρονον. Contra satis frigide lusit Balbilla, quae in arminis fine n. 988 eius diei memoriam, quo divinam Memnonis vocem audiverit, bis expresserit: φωτα ὁ πεσκεν πιυρ εικοσι καὶ πέσυρα, εἰκοστου πεμπτε δ' tiaτι μηνος Acriste. Omnes istae causae satis inter se diversae simul effecerunt, ut universa denique evaderet perturbatio carminum, in quibus poetae hexametros et pentametros nullis legibus inter se coniunctos proferrent. Singulorum exemplorum enumerationem vide apud albelium p. 703, quamquam haud ita pauca,
De singulorum versuum depravatione.
In universum praemonendum est recentiorum poetarum
epicorum artem metricam etiam in epigrammatis aperto ac dilucide adhibitam esse, ut, ni nomina similiaque impediebant, puri dactyli saepius tantopere praevalent, ut nullus omnino spondeus admixtus sit os n. 502 2 6 bal l b, 9 594 1, 12;613 6 913, 3 ex carm. n. 618 hexametris quadraginta duobus non minus tredecim 6 - 8, 17 - 20, 27, 28, 33, 3b, 36, 42 alios). Si etiam in frequentiore usu bucolicae caesurae artis Alexandrinae vestigia agnoscimus, quae multis in cardiminibus sola adhibetur i), cum in aliis non sine certa quadam
excusatione omittatur. l. Quamvis multa minus legitima hic quoque merae poet rum inscitiae tribuenda sint, tamen operae pretium est, et quanam ratione et quibus de causis orta atque progressa sit deprmatio, accuratius inquirere. Iam primum Versus tracte
89쪽
- 78 mus iustum pedum numerum aut transgredientes aut non ex-- lentes. Incipiendum videtur ab heptametris dactylicis hexametrorum loco usurpatis, quorum maior exstat summa, quam primo aspectu exspectaveris. Omissis enim eis qui carminibus prorsus inconditis inserti sunt, duo et viginti investigavi exempla, qua singula enumerandi opera supersedere non
n. 588 II saec. πάνθ' υπολανθάνετ τα pylo συνεχως μυστήρια σεμνάη. 621 II vel III saec. την δ' πιτυυβέδιον τουτω θῆκεν χάριν, ν τρέφε σπαῖδα n. 870 adm reo. οἱ δ' ε γεινάμενοι a 4δοσαν ἱερηίδα
n. 838. Mus Rhen. XXXIV αργαλέην νουσον προφυγεω συν πατριδι καὶ φιλέοισι. De his exemplis non habeo quae moneam in sequentibus unde ortus sit nimius versuum ambitus statim apparebit. Namque in tit Att. Ι 8aec a Chr. n. ineuntis n. 23 χαίρετε Γ οἱ παριοντες, εγω δε λιαων πατρίδ' ἐνθάδε κεψιαι apertam habemus tit antecedentis imitationem. n. 79 opiλουντ' ἀντιφιλουσα τον ἄνδρα 'Oνῆσιuo ησθα κρατέστη simul cum metro etiam mensurae insolentia sic explicatur, ut ex archetypo hanc sententiam depromptam esse statuamus siesortasse formato
De versu hypermetro n. 288, 1 exposuimus p. 72. n. 526 in sine Ἐρμιονη με θηκε γυνή' παρJάjJων χαιροις παροδεῖτα ... Alta in lapidein
90쪽
- 79 ultima verba, quae etiam in sine tit. 522 leguntur eum ante-redenti vocabulo, quod non satis certe restitui potest ) alinnde assumpta carmini suo adiecit auctor. - . 613 in epigr. ο-mano II p. Chr. n. saec. propter miram atque insuetam metrieompositionem - praemissis enim tribus paroemiacis duo heptametri actylici singulis hexametris includunturi sormam insolentiorem haud inconsulto a poeta adhibitam esse eo magis eredes, quo sacilius omissa amicorum mentione v b in iustos metri terminos revocari potuit: ενπορος vsιορφων γενο ιην φίλοι μετεπειτα γυναικῶν
πνευμα λαβων δάνος ουρανοθεν τελέσας χρονον ἀνταπ
si modo, quod non dubito, albet hunc versum recte ex ante-eedentis Et similitudine supplevit. n. 546 5 αρτι νεηγενέας ' αυτηὶ δ' ' πρωνια δυσμορος εἰ/ιι. Aetatis enarratio nomini accedit in tit. it. n. 149 πατρος μεν Λημοσθένεος ἐρέων δυο εικοσέ ι'
Denique ea exempla segregavi a reliquis, quae in mediis versibus paulo inconditioribus exstent:
νυν επιγραφας. 1 Παριιον ad sensum optime quadraret, ad litterarum ductus non item Fortasse non satis accuratum exstat opographum, ut inter A l DNunius litterulae spatium in lapide relictum sit.