장음표시 사용
151쪽
Ioeutum suisse, quo serebatur In OIselium odio Iae. Gro novius, nihil addidit nisi dictatoriam hane vocem: Imo vanum totum; qui autem novissime Aulum in publicum protrusit, quanquam alioquin perpetuus Cronoviorum consectator, rem omnem silentio praetermisit. Quod laetum nollem, eum rectum omnino sensisse Stephanum vero proximum videatur, neque adhuedum prolatus ait idoneus alius cuiusquam acHptoris loeus, quo probari possit, quenquam plurium numero Ora tiones pro quavis locutione verborumque formula dixisse. Equidem non sum nescius ad eam rem a
Foreellino adhiberi hune Censorii Catonia loeum: Scro ego, quas scripta sunt, si palam proferantur, mulios fore qui vitia litigent, sed ii potissimum, qui verae laudia expertes sunt. Eorum
ego orationes sino praeterfluere 7 . Sed enim in eo loco orati num vocabulum parum recedit a Vulgari usu, quo elaborate eteontinue dicta intendimus, sive publice in foro prolata, sive in Senatu, sive adeo in scholis solo declamandi studio, quo duete vel ipsa a Catone usurpata viti litigandi vox. Νeque etiam defendi potest Argumenti auctor hoc obtentu, quasi oratione a posuerit pro oratoribus , h. e. eo schemate, quo, ait venia verbo, abstracta pro concretia dicere solemus, ut iuventutem pro iuvenibus, facinora, Pro facinorosis, matrimonia, pro uxoribus, et eentum alia eiusmodi Nam quae profertur e Gellio ipsa In Lex o, v. oratio. - 2 Apud Plin. II. x Praefat. extr. 3 Quo de pleni sunt libri grammaticorum. Neque in iure id inis
quens, ubi catervatim officia, pro ministris et ossicialibus, et po aes sionea, pro Praediis, in primis rusticis, ut adeo aedificiis opponantur. L. 2. C. de hon. vae. quae ad instruetum possessionis, vel domus pertinent. Vid. Fabrotum ad Iustelli Bibl. iur. san. rel. p. I388. In edicto quoque Praetoris servitutem fuisse pro servis, ipse Ulpianus tνstis est in L. I95. q. a. D. de V. S. qua imitatione in L. ult. C. de eindicta lib. legitur: adipisci potest patronorum iudicio sedula aerei tua libertatem. Qui di quod sub Impp. extitit, qui Cur a P
Iatii diceretur, et postea Curopalatea, qui curam ageret palati rum principis, ut est in formula ap. Cassi odor. Varior. VII, 5. recte. Neque enim adsentior Heineccio, qui Corippi auctoritate motus, id ita tantum in aula Gothica fuisse eontendit, in Constantinopolitana vero tanti fuisse splendoris dignitatem, ut tantum non a Principe fuerit proxima. Nam neque poetam illum idoneum in eam rem apo forem aecipimus, ex sua licentia rem exaggerantem, et longe alia docemur a L. un. C. de eomitia. et tribun. sMolar. in qua is caeteria
comparatur, qui comitivam Primi ordinis meruerant; nec tamen
152쪽
Graeeorum sormula, ει πραεατο με αργυριον, non est eiusmodi, ut propria suerit rhetorum palaestrae, ut potius ex ipso vulgi usu no consuetudine ait hausta. Ex illa igitur Graeeorum formula, qua significet, exegit ma pecuniam, ortam esse alteram Gellius docet, ego exigor pecuniam, huiusque graecissantis novaequo locutionis binos laudat e vetustissimis Latii scrIptoribus, quorum de libris nonnisi dispersae supersunt tabulae. Horum alter est Caecilius Statius poeta,
Ennii quondam contubernalis, quem Velleius quidem Pateriae uiua L), nimius plerumque suae gentis adulator, inter Latini leporis facetias refert, Tulliva autem δ), quo nemo magis fuit
in eam rem idoneus iudex, malam auctorem Latinitatis appellat; alter est Metellus ille, eui propter res adversus Iugurtham gnaviter gestas Numidici nomen est inditum, euique ex arta oratoria, non apud Velleium modo Florumque, sed apud Ciceronem quoque. ingens fama mansit. Hunc autem refert inter alia dixisse, socios ad Senatum questum sentes venisse, sess pecunias maximas exactos fuisse, idque eum ita scripsisse, libro accusationis in Valerium Messalam tertio. In quibus verbis, etsi Geluti interpretes de iis nihil praeceperint, pauIlum tamen morari libet. Video enim recte quaeri posse, et, quisnam ii Ie Messala fuerit, quem accusatum legimus, et, quo de crimine capitis perieulum subierit. Sed de erimine quidem non admodum anceps inquisitio videri debet. Ipsa enim Sociorum commemoratio, et quod depe euntia maximis a sese exaetis questi fueraui, eamque quer Iam ad Senatum detulerunt, satis demonstrant non aliud crimen
in Senatus iudicium deductum fuisse, quam gravissImum illud et Iibera republica frequentissimum de pecuniis repetundis. Da ipso autem reo, et quisnam ille e tot illustribus familiae Messa-
negare ausim postrema tandem aetate, et post Iustiniani tempora, in tantum crevisse hunc lisenorem, ut constantinopoli quoque eadem sere potestate frueretur, qua Muiores Domus apud Francos. Quemadmodum autem Cura palatii fuit inter honores, ita inter ministeria quoque fuisse discimus, qui Curae e Pistolarum vocarentur; qua de re habemus testem Lydum de magistr. P. R. lib. III. eap. b. eumque adhuc unum. Eius verba, quia in paucorum manu est, pono haee:
153쪽
Iamun eapitibus suerit, Ionge dissicilior est quaestio, et, nisi foris
aerus vesper aliquid novi vehat, propter angustiam antiquarum memoriarum prope inexplicabilis, atque, ut verum fatear, mera
dεsperatio. Fuit enim Metellus Numidieus consul A. V. C. 543,
ut adeo illam accusationem eis paucos annos ante vel post illum consulatum conflasse eum oporteat, Megsalam autem provinciae, negeto eui, tum praefuisse. Atqui ultimus Messalarum, quem retro a epimus publico honore funetum fuisse, est M. Valeri
Messala, quem ipsa noster Gellius i) memoriae prodidit eum Fania .nio Strabone consulatum gessisse A. V. C. 503; qui vero post hunc iterum ex honore nomen cepit, M. Valerius ille est, eui Nigri cognomen fuit, Consul eum Calpurnio Pisone, A. F. C.
693; ut adeo, e tam clara Messalarum familia, uentum prope annorum inter pedine ne unus quidem sit, qui, elarus magistratu aliquo, iniuriam temporis evaserit. Quare, quod Glandor pius existimavit, quo de nobis hie sermo est Valerium Messalam fulsa. Nigri illius parentem, id levissima conieetura nititur, nulloquis testimonio eonvincitur. Quodsi tamen eon ieeturis indulgendum est, illud fortasse a vero propius est, istam in Messalam aceus tionem demum post lat a Ieges Serviliam et Aciliam intentatam fuisse, quibus nimirum in causis repetundarum introducta suit et ampliatio et eomperendinatio, quarum alterutra in Messalino i dieio intervenisse est quod credamus. Quod, ne eui vanum vide tur, quo teste quove argumento id existimem, paucis dicendum eat. Addueor autem mentione saeta libri tertii aeeusationis, . quae adeo est inusitata singularisque propemodum, ut nesciam, numne alio quam Verrinarum Tullianarum exemplo Eustineri queat, quaerique, quae eius commemorationis divisionisque in libros eausa sit et ratio. Qua de re nimirum ita gentio. Quum pleraequo
aeeusationes una actione unaque defensione absolverentur, saepe tamen evenit, ut ex neutra confitaret absolvendusne reus, an condemnandus foret, quo facto, ad ampliationem ventum est aut comperendinationem, quibus ex integro eausa dieeretur et ad ult riorem actionem veniretur, adeo quidem, ut non olum his, sed vel septies reum ampliatum fuisse fidia auetoribus constet. In comperendinatione vero, cum non nisi bis reum aliquem desensum I Liv. X v. P. II.
Max. VIII, I, II. M CL Livlus XLIII, 2. et Valeri
154쪽
legamus, vulgo Gatuunt eam bis amplius repetitam non fessae. Quod an iure dicatur, neo ne, amplioris est disputationis, quam
Ioeus hio fer. potest. Sed quidquid sit, qui in hisdem inusia
adhibebantur Oratores, at cubi. orationes suas vellent in publicum extare, quoniam secunda actio longe maioria momenti quam prima erat, eam ita disposuisae videntur, ut quae ad singula erimina Pertinerent, aut si unum erimen esset, ad singula facta, quibus id probaretur, in unum locum colligerent, adeoque gingula singuialis libris comprehenderent, quorum suus euique praefigeretur titulus, cuius adspectu lectores monerentur, quid quoque libro eontineretur. Rem autem ita se habuisse, negaturum neminem existimo, si ad elarissimas' illas Verrinas, tanquam ad obrussam, exegerit. In his enim primae orationis nulla omnino est librorum per numeros partitio, ut neque in eaeteria orationibus Tuia ianis . Fieta autem comperendinatione, eum in Verrem repetitavi eo sibi dieendum esse commentitio iure praetenderet Cicero, quaecunque ad eam causam pertinere videbantur singula verris iniqua saeta, ea in eertos libros, tanquam in receptamia sua,
redegit disposuitque, auo cuique titulo praefixo. Inde Aseonius ), I ros, inquit, pro qualitate criminum dividena, anteactis unum dedit, crimini ipsi repetundarum quatuor, unum de iure dicundo, alterum de re frumensuria, tertium G signis, quartum de amplia ita g). Caeterum Metelli exemplo doeemur, huius partiendi
Orationes in libros consuetudinia neutiquam Ciceronem auetorem fuisse et principem. Ut autem, unde digreasi sumus, eo tandem revertamur, quem verbi exigere graeeissantem usum adamarunt vetustissimi Iin-I Ad in Terri Aet. II. lib. I. init. - M Ipse Tullius librorum commeni init in Orat. cap. 29, ubi, postquam de tribus dieendi generibus Ioeutus fuit, deinde pergit: Quod igitur in Mevsationis quinque libria non reperitur genua' Ita nempe nunc legitur in Edd. aedde eoniectura Lambini, cum antea in omnibus haberetur septem. Id vero nollem damnatum. Quanquam enim ipse Cicero alibi, et Asconius Quintilianusque non septenarium, sed quinarium numerum produnt, illorum tamen Iocorum alia ratio est, atque illius quem primo laudavi. In quo, quum glorietur, ae in Verrinis omnia dicendi genera cumulasse, Profecto noluit indicare, id solum quinque librisaeeundae actionis praestitum fuisse, verum etiam in Divinatione et Aetione prima. Quare, ne per singula ire necesse haberet, eas orationea omnea septenario numero complexus est.
155쪽
guae Latinae auctores, atque in bis semel quoque Plautus ),
Caecilio aetate paullo superior, eum postea, exculto magis magisque germone, qui exercitatiore atylo aeriberent adeo exhorruisse videntur et quasi eiurasse, ut eX omni aetate aurea atque argentea ne unum quidem huius Ioeutionis certum exemplum prolatum
fuerit. Nam quod Iae. Gro novius id sibi vel in ipxo Tullio a
Tigua est reperisse, in eo aeeutus est depravatorum Codd. leeti nem, quam dudum austulerunt emunetioris nasi editores. Posia quam autem in peius ruere Romanorum sermo coepit, et ad geribendum ae,aeeinxerunt, non qui summo loco nati, et ab ipsis
ephebis omnibus honestarum artium diseiplinis innutriti erant, sed ex infima plebe, atque adeo plerumque peregrini ae lucello ex literis inhiantes: tum vero ille quoque Graecismus revireseere bivnesque paginas implere eoepit. Neque id marum. Est enim haec omnium literarum infelicitas, et tenuium ingeniorum infortunium, ut, quo se quoque poma natare ostentent, ad easta et insolita voeabula quasi per torrentem deferantur, et si quia maiorum gentium auetor inopinatum quid protulerit, vel figura usus fuerit insolentiore, eo, tanquam ad vexillum eoncurrant gregarii omnes, neque beatos sese existiment, nisi id dicendi genus ad
nauseam usque aeriptiunculis suis inserciant. Memini, eum ad Iescentulus adhuc essem, neque dum barbam Diis eonsecrassem,
Wiolandium, at quanti nominis virum, tum primum extitisse, qui hac formula uteretur: den IVa Id vor Elium an nio hiae hen, id vero oxymoron adeo placuisse nostris, ut intra aliquod tempus vix unus prodiret libellua, in quo non legeretur, adeo, ut ex eo in proverbium quoque abierit. Quid i hae ipsa aetate quam vivimus, ex quo Goethiua, ni salior, alleubi hiaverbis usus esset, sus Leben traten, ea sormula, qua tamen nemo sanus nisi emis admodum utatur, non iam ovationem, aedtriumphum adeo dueere visa est, ut ex eo vix repertus ait atque etiamnune reperiatur unus alterve seriptor, apud quem non sistat
et primam et ultimam paginam. Seir in viam redeo, atque ut demonstrem Iabente aevo illud exigor pecuniam, ruTsus eoepisse in delieita esse, etsi id ex aliis scriptoribus probari facile possit, tamen, quod Ictum decet, utar solis exemplis ex iuris In Trinum. II, 4, 26. mi: Quae aponsione pronuper tu exactus es. - 2 Orat. pro Fonteio cap. 5. Diuitirod by Cooste ι
156쪽
AD GELMU EXCURabbri Taia . . 8a nostri libris petitis, unde digeant Iegitimae scientiae atudiosi, hunoquoque Gellii Ioeum ad se pertinere. Excitavit in eam rem Bria-aonius Iavolenti) caput, qui dixerit, convenisse aliquem, noinvitus exigeretur. Id vero uni eum est in Pandectia exemplum, nimirum quod, quo tempore agerent, quorum e frustulis cυaeti sunt Digestorum libri, adhuc opinio haec valebat, necess in esse, ut iuria peritiae sermonis nitor et elegantia aeeederet. Sed conati tutionum imperialium longe alia est ratio, ut horridum seribendi genus auditoria Principum tantum non occupasse videatur. Ex
illis haee in se hedis ad Brissonium olim eollegi pertinentia ad rem exempla. Imp. Constantinus: qui haec contemserit, indiscreta dignita e , poenas debitas exigatur ). Idem imp. Quinqua auri librarum muliam exigatur, qui mancipium non prodiderit.). Impp. Area d. et Honor. Sancimus, o elum palatinum quinquaginta auri Iibras de suis facultatibus exigi ). Impp. Honor. et Theodosius: Triginta librarum auri mutilam a proconsulari oraclo exigi se cognoscat δ). I idem Impp.
quotiescunque ad communionem talem acceκsisas fuerit confutatus, toties multam exigatur ε). Ιmpp. Dio elet. et Maxim.
Successores legata rei fGDommissa L. Falcidiae iugato pati, item Trebelliani SQ praeceptum eae igi non permittit ). Imp.
I L. ult. g. vlt. .. de pael. GIul. - 23 L. I. C. I . de pris. eor. qui in sacr. palal. milit. VI, 31. quae et inserta est Cod. Iustin. XII, 29. ubi nunc perperam editur, poer debitas exsolvat. Νum, ut in C. Th. ita fuit quoque in Cui aciam MNA. estque in vetusto Halaiensi regio, atque in Goettingensi, nisi quod hic, ad poenas, male exhibetit. Generaliter autem tenendum est, quod pessime neglexerunt Haloander et Contius horumque sectator Omnes, quo Propius. Codicis Iustiniani exemplaria ΜSS. a edunt ad lectiones Codi eis Theodosiani, eo esse et meliora et plerumque vetustiora. Unus qui eius rei sibi conscius fuisso videtur, est Cuiacius in Tres Iibros cod. Observabunt autem procul dubio, a quibus sperare iussi sumus novam accuratamque Cod. Iust. editionem. - 3 L. 2. C. ΤΛ. de murileg. X, 20. - 4ὶ L. 22. C. Th. de petitionia. X s. - Ii l 6. C. Th. de Decurionib. Xli, . Aerip i autem eum Gotho redi , multam, pro insolito multa, quod est in MSS. - 63 L. 54. g. 3. C. Th. de haeret. XVI , 5. - et1 L. I 6. C. Iust. ad L. Irid. ubi memoriae
prodenda extat glossa haec et Successores, i. e. sueeessoribus: et nota hie, quaedam verba esse, quae regime duos diserasa accusistros, geἐI.
poseo, si agito, peto, ut his, et T. de frite. ι. eam quam, tranη- scripta de Apparatu Agonis, eui tantum debet in Cod. Glossa ordi-
157쪽
constant: idem defensor duo vicaria mancipia exigatur 33. Idem imp.r univerat provinciatia nullum pectigaI a staιionariis exigantur ). Idem Imp.: Quisquia eo lanua plus a domino exigitur, quam ante conauerat ). Inipp. Theodos. et Valent in.: ει hae spraescriptione9, qui exiguntur publica debita, uti tentaverint ε). Adeo autem haec dicendi ratio insedit principaleaeonstitutiones, ut nee Novellarum lustiniani interpres, sive Ialianus, sive alter Vulgaris, veriti sint eam imitari. Ita Iulianus: Qui supra legitimum modum sportulas exigitur, iura litia executori resistet ). Idem rursus alibi; Si quia da collutoribus Dianaria, ut pro Accursiana fere Aetoniana diei mereatur. Sed qnod ibi exemplum petitur e nobilissima L. Eam quam, I . C. de β eis. id
non est ex AZonis mente, sed alterius cuiusdam Glossatoris, qui verba initialia falso putabat a verbo peli pendere. Ipse autem Azo potius existima it, et recte, per antiptosin esse dictum, seu, ut Cui a C. Opp. Post. T. I. p. 232. per ritum ιυ, ut illud Poetae r Urbem, quam statuo, vestra eat. Quoniam autem in his tricis versamur, nec praeteream illud, qui nunc inter grammatieos choragum ducit, Rud diis mannum Inst. Gramm. Lat. P. II. p. I 6. not. 62. tradidisse quidem, verbum petendi ad istam regu Iam non pertinere, neque ei adiunctos geminos accusativos reperiri, nisi apud vulgarem Interpr. Lucae XI, II., maetari autem hune posse altero hoc ex mplo ex d. L. I6. Q. ad L. Fale, in quo est, sueeessores Iegata et peti et exigi. I L. S. C. de aere. fugit. - 23 L. 5. Q de reclis. et eommisa. in qua exigantur recte edidit Haloander, adstipulantibus binis regiis
Halaiensib. Et Goettingensi ac Regiomontano, quod colliger licet Esilentio V v. Cl. Cl. Spanon bergii et Dirksenti Civilist. Abhandi. T. II. p. 444 . Ante autem legebatur exigatur in antiquis Edd. Quod cum aliqui, errore algiarum ita exhiberent, exigat, pro eo atque de-hebant, ea ut, squod e. gr. factum est in Edit. Her nardini Stagni n. Venet. Iq95. et Sennetoniorum Lugd. II 9. accidit
tandem inde, ut prorsus sine sensu exigant expressis Iiteris vulgaretur in Ed. Lapatensi a. I M. Ita verum est, errore gigni errorem l M L. . C. in quib. eaua. eoloni eena. - qi L. un. C. in quia. caua. milis. transscripta de Nov. Theodos. et Valent. XIV, I. itaque rursum primus Haloander, cum ante eum, exiguntur ob publiea debita, haberetur, adversus libros ΜSS. pretiosiores. - Σὶ Conat. C l. 11. c. 129.. sive ex morE Mononiensi, Auth. GIι. IX, tit. 5. et ex Scrinigeriano μου. CXX lv. cap. 3. eatr. quo et Pertinet up. Iulianum rubri ea haec: Si quia inlieite vortulas eaigatur. In meo tamen Iuliano NS. antiquissimo ista rubri ea exulat, ut in ipso scriptore ea it est pro exigiatur. Graeca autem, unde Iulianua transtulit haee, sunt: u τι κλων ωμοὐς εἰσπράξαι βουληstiis, ε στι-- ἄδειαν - ιο ἄ-ιστο γαι.
158쪽
buta exigatur i). Alter autem Interpres vetus: litigator aestimationem litis a Comite rerum prica arum exigatur t). Sed astatim exeniplo ni est, quod ad illum Graeeismum, ego exigor pecuniam. Quod autem alterum illum attingit, exigit me pecu-- niam, eius nullum exemplum attulit Gellius, neque, quod sciam,
niter aliquis grammaticorum, sive vetustorum, Rive recentiorum. Certe tamen extat in vetere Novellarum Iustin. interprete. Nam
eum verba Imp. 3 : εἴ τι πλέον αμούς εἰσπραξαι βουληθεῖεν,
Iulianus, prioris formae amator, ita transtulis et, qui vortu-Ias eae igitur, Vetus Interpres alteram praetulit, vertitque: si quid amplius exigere eos noluerint. Sed nec deest exemplum antiquius. Extat illud in constitutione Imp. Iustini ) hae: Generaliter sancimus, ut, si quid scriptis cautum fuerit, pro
quibuscunque pecuniis ex antecedenta causa descendentibus, eam-qus causam specialiter promissor edixerit, non iam ei licentia sit, causae probationem stipulator em exigere β). Cuius peregrinae locutionis obscuritate aecidit, ut in eo loco pro stipulatorem, frustra rescribendum a stipulatore nuper videretur cuidam viro et nominis celebritate, et iuris doctrinao fama hoe tempore inter primos q). Tanti nimirum emolumenti est, antiqui
iuris studiosum Oinnem Latinae linguae ambitum, non animo tantum comprehendisse, sed memoriae quoque mandasse. I Const. CXXIR eap. 144. i. e. auth. Coll. IX. Uti l . s. Nor. CXXVIII. cap. q. - 2 Autli. COII. IX. tit. 5. s. Nov. CXXIV. cap. 2. ubi Imp. itar ὁ λιτι πιπιρ ... τὴν οικης υπo τρυ Κομ ητος τῶν Πριφαραυ-- 3ὶ d. Non. l24. c. a. in f - 43 L. Ia. de non num. pee. - 13 Ita MSS. meliores, nisi quod sero probationea malint, quam probationem. Sic UOetting. et IIasniensis bini. Vetustae autem Edd. variant. Probationis reperio tu Ed. Bernar d. Stagni n.
probatione in Ed. Nic. de Benedictis Lugd. lb09, et Iae. Iare- se haI, ibid. IIII. quod mirere IIaloandrum recepisse, indeque propagatum fuisse ad Contium usque. - 6 In diario, cui titulus: Arelitu ser die eisiliat iacte Praais, T. VII. p. 3.
159쪽
i Ad Gellium Excursus quartus. MDCCCXXX i
mum, elapsis abhine quatuor annis, serias natalitias CACMnia optinii, quo iustior alter, Me pietate fuit maior, nee mitior auer, eondicere, eique edicto ex more maiorum scriptione aliqua praeludere iussus eram; hute negotio, prout vires erant, remiasiolatilo satis ei, proscripto in A. Gellii Noetes Atti eas observati num variarum ternione. Conquetudine enim usuque longaevo nimatum acceperiimus, huiusmodi libellis non inique proponi argimenta petita ex erudita Antiquitate, quaeum aut olim, quicumqn
ad doeti hominis nomen adspirant, eonsuetudinem sese aluissprofiteantur, aut etiam dum usum albi domesti eum intercederpalam pronuncient, Gellium autem merito tanquam eon diat promum interioris eruditionis censeri posse. Cuius auetoris Nocte Atticas, etiam qui eas temperantissimo pareissini eque laudarunt ultro tam in conlassi su ut, tot tantaque ex omni Graecorum e Romanorum collecta priscarum memoriarum residua continere, quo quantaque vix alius quisqliani e priscia scriptoribus, praesertis tam exiguo libelli ambitu praestiterit, si neque eo futurum fuisse ut, praeter multorum scriptorum reliquias, Plurimarum qiro qui historiarum, legum, rituum, Verborumque solemnium memoria - penitus interciderent, aliarum autem rerum, ab aliis auctoribunon nisi summo digito demonstratarum eognitionem plane imperfectam obscuratamque teneremus. Quare, eum intelligeremus isti tergeminis tum emissis fata non adeo iniqua cessisse, oblata denuprovincia, recurrentia Augustissimi Principis Genethliaea selieis .ima eoncipiendi, nihil prohibere visum est, vetus argumentur rursum in tela dedueere et pro tergeminis iam quadrigeminc publico favori commendare. Inter vero tot Gellii Ioeos, qui iustat aeribendi materiam praestare possint, nune quidem elegi libri eap. XII. de Vestalibus perscriptum. Quo de argumento, quc
reliqui scriptores veteres non nisi per occasionem et veluti itranscursu attigerunt, Νoster autem data opera et de industr In quorum numero praeter Lud. V lvem paucosque alio nostra patrumque memoria praecipui fuerunt Abr. Wiel inglus, Distr. de furto per lancem et Iirium eoneepto, Da v. Ruhnkentu Praef. in Apuleii Metamorph. et Fr. Roth libello de re munieip. Ro.
160쪽
, elui illaci tractavit, quum praeterita hieme inter aliquot diseiplinae iuris et philologiae studiosos sermones caederemus, deque eo Auli capito Paullo enucIeatius disputaremus, in plurimis quidem ab eo prol tis aliorum virorum doctorum industria adiutos nos sensimus, in nonnullis autem incerti haesimus, in paucis etiam, quod tamen praefiscine dixerim, eaeteris adeo acutius nos vidisse opinati sumus. Quae res me impulit, ut, missis quae ab aliis, Lipsio t) inprimis, fidissimo antiquitatis Romanae sospitatore, satis iam explorata fuerunt, tum intra privatos parietes declamata nune in lucem publicam proferrem, sive illectus ipsius scriptoris amore, quem ab ineunte aetate pulpiti custodem peregrinationumque comitem habueram, sive φιλαυτια quadam, credo, non inhonesta, ne mecum, senio iamiam tardigenulo, perirent, in quibus qualem qualem op xam haud infeliciter consumpsisse rebar, sive denique, ut, quod in proverbio est, ubi aqua haereret, iudiei a doctiorum me longe hominum experirer, quorum, quae est in hoc articulo temporum nostrorum felicitas, in caetera eorundem infelicitate, vel una Ge mania nostra seracior est, quam reliquae regiones Omues. Ut autem, quae dicenda habui, Ordine procederent, neque inspiciendo ubique Gellii libro lectori mora fieret, placuit verba eius in eis e membrati inque, perque numeros distincta Proponere, idque prout i hodie leguntur post industriam Gro novi orum, Patris illi idem Ioan ii i s Friderici, in Prisca litteratura undequaque non peritissimi modo, sed etiam lucidissimi candidissimique ingenii, tum et filii Iacobi, fortasse non multo minoris eruditionis, sed maioris audaciae et obscurae plerumque diligentiae infestique in quoscunque aliter sentientes animi. Igitur praetermixso capitis argumento, in quo, perlecto ipso capite, nihil est quod interpretatione egeat, prodeat iam membrum
Qui de Vestali virgine capienda scripserunt, quorum diligemtissima aeripsit Labeo Antiatius, minorem quam annos VI, mai rem quam annos X natum, negaverunt capi fas esse ieiis Leviculum est quod monuerunt interpretes hio, delendam videri vocem Vestali, quae et a membranis absit et a nonnullis ita f. a I In luculento, da Vesta et Vestalibus Syntagmate, opp. Vesaliae 1670 editor. T. III. p. 1073 sqq: