장음표시 사용
181쪽
II 0 AD GELLIUM mcURSUS QUARTUs. Gellius, idem confirmatum iam tenemus a Frontone ), restituto nuper beneficio Cl. Ang. Maii., qui, nequs, inquit, balbum virginem, quae Vestalis sit, capi fas est neque girbenam. Generaliter enim Iingua debilem Noster eam dixit, quam, discretis oris vitiis, Veteres modo atypam, modo balbam, modo blaesam dixerunt, quos homines una cum his, qui tardius loquuntur, coniunxit Ulpianus ), pro parte quoque distinxerunt Glossae LatiGr. sed, ut in multis, ipsae quoque debiles. Ita enim illae:
τραύλος, valous, raucus, blassus ubi nemo non Videt, corrigendum esse, balbus, raucua, blaesus. De quibus, aliisque in Verborum pronunciatione vitiis, quum satis praeceptorum habeamus δ), non est quod copiosius agamus. De sirbenas autem apud Frontonem voce, modo ea recta sit, tanquam απαε λεγομεν et, vel propterea quidquam dioere prohibemur. Quam vero aIte pIerisque antiquis gentibus insita fuerit, et aliquibus etiamnum sit concepta haec opinio, non esse ad sacerdotia admittendos, qui insignita, ut Noster ait, h. e. quasi signis quibusdam impressa
Iabe quorumcunque eorporis membrorum infecti sunt, quum alii diserte docuerint, repetere nolui, eontentus iuris studiosos monere, multa hac de re curiose congesta esse in Gratiani Decreto et De-eretalibus Gregorii fi), quae tamen parum apud nos, qui Evange-1iei nominamur, hodie custodiri solent. Certe non semel stolatos ineedere vidimus gibberosos aut vatios, nee semel audivimus de suggestu ululantes potius ac mugientes, quam lingua humana declamantes, quorum nullos admisisset veteris Ecelesiae disciplina. Adeo verum est, natum superesse in republica locum, sive gratiae, sive ambitioni, sive etiam miserationi inaccessum. Commemoratum vero illud Pontificum praeceptum tam severe olim in Vestalibus observatum fuit, ut tum quoque, si quae gravius aegrotare coepissent, non sacris solum abstinere, sed et Vestae aedem excedere cogerentur et curae matronarum, teste Plinio F), mandarentur. Postea temporia in eam rem proprios habuisse Archi
tros didie imus ex edicto Impp. Valentiniani et Valentis. Eius
I in Eiusd. Rε liquiis p. II 6. ed. Ni ultrii. - 2 L. 10. g. 5. de Aedit. U. e quo ipso Aedilium Edicto Noster quoque balbos et ut FPOs Commemoravit IV, 2. - 3ὶ In primis Cel. Rhodi . Lecti. antiquar. XIII, I-Α. - Α) Da quibus docte egit Fabrotus In Seleetis iur. eanon. ap. Meerina n. Thea. T. Iv. P. b3I sqq.
182쪽
In Edicti verba prine Ipalia hio apposui, ut mala interpunctione et
menda liberarem. Sunt autem haec: Exceptis porticus Syaeli Virginumque Vestalium, quot regiones Urbis sunt, serant autem quatuordecim) totidem constituantur Archiatri, qui scientes annonaria sibi commoda a populi commodis, honeste obsequi tenuioribus malint, quam turpiter servire divitibus. In quibus recto quidem Gotholaedus iam censuit Saeti nihili esse, scribendumque
sti, rem tamen non eoniae it. Nam et extrudenda erat vox,
Porticus, ne idem bis dicatur; est enim non nisi interpretatio voeabuli ignotioris Xystus. Hoc igitur volunt Impp. constituendos esse quatuordecim Archiatros, praeter illos Xysti gladiatorum et Vestalium. Cum autem vel sic oratio hiare videretur, post verbum commodis, in cod. -) Iustin. additum est ministrari. Male, si quid video. Commoda, quqe quavis pagina in Impp. constitutionibus occurrunt, Salaria sunt et stipendia ultro erogata ab aerario, quod proprie populi esse censebatur, etiam tum, eum avaritia Principum vocabula Aerarii et Fisci συνανυμα sacta . 'erant. Quae autem fuerint populi commoda, nemo dixerit, nisi sortiasse panes gradites velit, qui tamen non tam populo ministrabantur, quam insimae plebi. Verius igitur Impp. ita scripsisse videri potest: scientes annoniaria sibi commoda a populo commodari, quod omnino res erat. IV. ,, Itemque, quae ipsa, aut cuius pater emancipatus, etiam aiulpo patre in avi potestate ait. Quod prohibitum suerit virginem capere, quae ipsa emantipata ait, eius rei causam recte Thysius in eo quaesivit, quod
emancipatio ex vetere instituto per trinas mancipationes totidem- 'que manumissiones eelebraretur, indeque fieret, ut nemo emancipari posset, nisi in imaginariam servitutWm deductus esset . . Adeo autem Romani in rebus divinis delieati fuerunt, ut in Vestaliquamvis aervilem causam tanquam malum aliquod omen horrerent, sive illa in ipsa virgine spectaretur, sive in proximo Bgnato, i. e. patre, si forte post eius emancipationem nata fuisset, qua in
183쪽
speeie antiquissimo tempore, ut e Maerobio vidimus, ne pro iu- genua quidem sed pro libertina habebatur. Et hoc quidem perae satis manifestum est; illud vero pauIIo obscurius, quare ne ita quidem eapi potuerit, si pater quidem emancipatus foret, ipsa autem in potestato avi mansisseti quod sane intelligi non potest
nisi, quid ratum fuerit antiquo iure, in mentem revocaverimus. Faeta autem filii emancipatione, quae eum eapitis deminutione coniuncta erat, ipsa inter patrem et filiam agnationis iura, quae civilia sunt, illico perimebantur adeo, ut pro patre iure civili haud amplius haberetur et quasi pro mortuo ageret, quo facto filia, etiamsi in avi potestate mansisset, patre tamen orbata videri debebat, neque amplius haberi in patr. et matr. numero. Quam Tatiouem, cum cui acio quoque placuisse videam, nemini non satis esse laeturam eonfido.
. MItem, cuius parentes, αIter ambove, servitutem servierunt, aut in negotiis sordidis diversantur. De re satis dictum est ante, et verborum paretor esse poterat s Aulus. Quodsi enim Vestae ministerio minus apta habebatur,
Cuius parens emancipatus erat, quamvis is ante emancipationem et Iiber esset et ingenuus: idem multo magis evenire debebat in ea, cuius pater e iusta servitute libertatem Consecutus erat, ingenuitate autem destituebatur. Illud vero iuvenum causa non vid tur praetereundum, verba alter ambo νε non fortuito esse usurpata,
sed e numero solemnium sormularum, quibus inprimis in legibus et Setis uterentur, quare et a Valerio Probo relatum sit, en per has notas, A. M. V. scribi solita suisse, meritoque ea vasto operi suo insinuaverit formulariorum omnium princeps doctissimus q). Idem quoque existimandum est da formula, servitutem servire, quam totidem verbis Noster alibi repetit, repetierunt etiam Iavo lenus et ΡauΙus ex Edicto Praetorum, Quinis I Minima evilis deminutio est et in his, qui mancipio dantur,
quique ea mancipalione manumittuntur. Nee solum maioribus deminutionibus ius agnationis corrumpitur, aed etiam minima, verba sunt
184쪽
duobus Mas. esse tervitute aeruierunt et probat, eodem enim modo ooeidiona occidera diei; verum haeo non sunt paria, neque quisquam occidionem occidera dixerit. Servitare tamen aere ire diei potest ut metuere metu , et metum, pugnare pugnum, et pugnuae similia, dixitque vere Plautus ). Praeter istas personas, quarum lectioni sive verae, sive fietae atque imaginariae servitutia eontagium obstitisse vidimu a, pergit Noster Deo eapi potuisse, quarum parentea in sordidis negotiis di versarentur, et, quemadmodum alibi δ) Ioquitur, negotiis se plexumque umbrati eis et sellularii a quaestibus intentos haberent, euiusmodi artes Graeei τεαγας βαναυσας vocarunt. id vero vel maxime eonveniens erat antiquae disciplinae, quae ut e patrietis legerentur voluit, et, ubi ab hae severitate recessum, saltem ut haberent parentes nobiles et illustri loeo positos. Inde reiectae sunt, quae e faee e sellulariorum erant et eorum, qui sordidas atque illiberales artes profitebantur. Cum enim in ipsis Reipublieae Rom. ineunabulis eius vis omnis in belli artibus atquere rustica, tanquam unis fulcris, reposita putaretur, laetum est, ut reliqua omnia vilescere, et quibus nunc pleraeque res publicae in primis florere existimantur, ipsa mereatura et artificia, vix
homine libero digna putarentur. Quid ' quod ipsa litterarum studia, quibus tamen in libero homino nihiP potest reperiri libera-Ιiua, per oppido multa secula ineuita apud Rom. iacuerunt et ab-Ieeta, neque eaput extulerunt nisi vergente republica et postquamintne cruenta et intestina civium bella partiumque dissensiones eXperientia compertum fuit, quanta iisdem insit ad hominum animos commovendos potestas. Sed et postquam litteria honor aliquis haberi coepit, caeterarum tamen artium, quibus victus quaeritur, eadem mansit despicientia, idem contemptus, ut vix exempla Suppetant eorum, qui, quum se hisdem maneipassent, nihilominus reipublieae admoti fuerint. Quod singulare Romanorum, etiam
sapientissimorum, ingenium, non potest an ius quam ex ipεο Cicerone cognosci. Illiberales, inquit ), et sordidi sunt
quaeStuου mercenariorum omnium, quorum verse, non quorum artes emuntur. Est enim illis ipsa meroea auctoramentum Rervitutis. Sordidi etiam putandi, qui mercantur a mercaloribuS, I Iaat. Orat. VII, 3, 26. - 2 in Mil. Gur. II, 6, 2. - lib. I l. e. I. . - de Oss. I. c. v.
185쪽
quod statim vendant Νihil enim proficiunt, nisi admodum me iatiantur. Opinees omnes in sordida arte versantur, nec vero qui quam ingenuum habera poteri oracina. Nec sapientior in ea re Sene ea fuit. Vulgares, ait ), sunt artes opineum, quae murare constant. et ad instruendam vitam occupatas sunt; in quibus nutia decoris, nulla honesti simulatio est. Idem quoque Tullius , eur istiusniodi homines, et omnino qui inopes ab honoribus are Tet, hane alienbi, infrunitam profecto ae tanto philosopho it dignam, dedit rationem, siquidem ea, quae vim habet necessi talis, inopia, faceret, ut eorum non modo manus Iabe rerunvitissimarum foedarentur, verum animi quoque, tum cogita Adi , tum etium perpetrandis sceleribus inquinarentur. Abstineo plur , ne in his tam insolenter tamque ineogitanter eogitatis, magis quam ipse Neptunus natare videar. v I. Sed eam, cuius soror ad id sacerdotium Iecta est, excusationem merer i aiunt. item, cuius pater Flumen, aut Augur, aut Quindecimviram auoris faciundis, aut qui Septemvirilm epulonum, aut Salius est. Sponsae quoquo Ponti cis et Tibicinis sacrorum ueliae vacatio a racerdotio isto tribui solet.-Sed, inquit, h. e. praeterea, uti mox: Sed Papiam Legem; Rervit enim nonnunquam haeo particula transitioni et ad alia πο- peranti sermoni δ), pro qua tamen frequentius, aed et legitur, ut millies in Pandectis. Et fortasse ita ubique reponendum eS quod fieri potest absque ulla violentiae specie, reputantibus, quo
Epp. 98. - da Mi. Deor. III. - In memoriam venit Livii XXXIX, 8, Ioeus hiet Me unum genus noxae: εtupra pro miseua ingenuorum feminarumque erant: sed falsi testes, falsa signa,
testamentaque et indicia, ex eadem orae na exibant; sic enim, te ι menta, non testimonia legendum esse dudum perspexit ROeverus,
et alibi quoque eas vina eonfundi doeuit Sehultitigius, ad Collat. LL. Μοι. et Rom. tit. VIll. I. I. Est praeterea, de quo doeeri Velim;
video enim allore omnes. Nimirum, quid sint promin ua ingenuorum feminarumque a tu pra, fateor me non intelligere. Intelligerem at scriptum foret ingenuorum et ancillarum, aut libe tinarum, aut adeo peregrinarum. Νuae quum videam ingenu
, et feminas sibi opponi, qui id fiat, aut fieri possit, velim seire, pa ratus vel iuramento contendere, id alias nunquam factum legi.
186쪽
vetustiores sunt Codiees, eo frequentius set in iisdem legi, quam sed, in illo autem, adhibito geminationis praesidio, utramque particulam comprehendi. - Pro genitivo XVoirum et VI Dirum pleriqtie Codd. et Edd. primum casum exhibent; Regius Halaien-
ais utrumque, illum a prima, hune a seeunda manu. Priorem Ieetionem vel ideo Gronovit praetulerunt, quot exquisitior est, et Graecismum sapit, quem Noster amat. Graecia enim ειναι et γίνεσθαι τιυcυν familiare est. Qua occasione monendos duxi alteulos meos, Scriptores Latinos, quo sint remotiores ab Augusti
aetate, eo magis solere stilum convertere ad Graecorum morem dieendi, eiusque observationis, praeter alias, has potissimum esse causas, Primum, ingentem peregrinorum numerum Romam migrantium et eommunicata ei vitate Rom. in Senatum honoresque omnes
sese paulatim insinuantium; deinde, quod post Traianum plerique Imperatorum eum magno comitatu magis in provinetis, in primis plagae Orientalis, diversabantur, quam in ipsa Italia et Romae, unde brevi factum est, ut in aula magis dominaretur Graecorum, quam Latinorum lingua. - Pro tibicines, quod cum plerisquo Codd. et Edd. dedimus, tres Mas. et duo editi tubicinea habere
aiunt, quos adeo post silentium treeentorum annorum rursus in aermonem GelIii reduxit, qui reeentissime eius Noetea eoi Iustrareudgressus est, utinam lucerna non unius tantum nasi ternaei Causam non addidit. Sed est fortasse, quod soleant quidam tubarum magis strepitu, quam tibiarum eantu delectari. Senserunt indoalii Miter, et, cum molliore aure essent, solas tibicines elient lae suae secerunt. In his Otho est, idem ille qui repetitae Lipsiensi Gronoviorum editioni praefuit, eamque paueia, sed plerumque bonae frugia animadversiunculis auxit. Causam praetexit hanc, tubicinibus, non in sacris, sed in bello et funeribus Ioeum
fuisse, quod nollem dixisset. Neque enim id patitur Satyrieua i , eui debetur
dignissima prorsus Florali matrona tu, a, neque alter hic eiusdem Ioeus: Quid refert, magni aedeat qua parte theatri, Qui vix eornicines exaudiat atque tubarum Concentus aut, qui tubicinum saerorum expressam mentionem laetunt,
Iuvenal. Sat. VI, 249. - 2 Idem Sat. X, 2 3.
187쪽
aut festi, quod tu bilustrium vocabant, quibus da rebus amplius dieere, prohibet aliorum industria h). Quid igitur laetemus intrepida hac rei ad tibi ei nem, an ad tubie inem primas des
remus Videre enim mihi videor ab hae una quaestione pendere totius rei publicae ineolumitatem, et longe maioris momenti esse, quam levi eula illa nostri temporis, de Polonorum libertate, deque legitima Michaelis tyrannide, aut illa de Graecorum manumissione, aut adeo illa de Belgarum felicitate nuperrime XXIV articulis et πριυτο κολλω Londinensi fundata et stabilita. Equidem post multas nocturnas diurnas eogitationes et ruminationes, tandem eo perinveni, ut, si iudex in ista controversia sederem, magis pro Lipsiensibus, quam Goettingensibus oricillis gententiam ferrem, nisi alia, hae eerte ratione, quod ipse de gente Saxoni ea siem. Est tamen et alia. Ecce enim insusurrantem mihi audio SuΙm
nensem -ὶ: Temporibus veterum et hie in is usus arorum Magnus, et in magno semper honore fuit pet memoria teneo tibicines una cum Vestalibus a Numa institutos et Romae publice 'in Collegium coiisse ad eaeterorum Sase dotum exemplum, ut, etsi re ipsa Saeerdotea non fuerint, inter eorum tamen mi uistros praecipuum locum tenuerint, sacris fere omnibus adhibiti, quae euncta vix eadunt in tubie in ea, qui nonnisi paucis certisque rebus divinis ministrasse videntur. Quid enim morer, qui tibicines ad vernaculorum gregem retulerunt, Pignorium aut Rartholinum Fecerunt enim, quod plerique consuerunt, qui Antiquitatibus Rom. operati sunt, ut toxicuantidotis, et Surrentinam faeeem Falernis miseerent, promiscueque haberent quoscunque in priscis scriptis reperirent τιών πεξιτου Διονυσον τεχνιτων, eadem mensura mensurantes tibicines et tubicines, et eornieines, ei tharoedos et auloedos et pithaulos, et
si quid praeterea est phonaseorum, nihil quoque pensi habeutea, publici fuerint, an privati, Romani, an peregrini. Hactenus de verbis; nunc de re dispieiamus. Retulit Gellius e Ictorum scriptis, sive Αεeii, sive Labeonis, quorum auctoritate
toto hoc capite nititur, excusationem meruisse a Vestae sacerdotio non soIum, cuius soror iam lecta fuerit Vestalis, sed etiam, quorundam saeerdotum filias, idquo nisi plane eoeeutio, ea mentel) Vid. Interpr. ad Calpurn. GI. I, 6I. - 2 Fastor. VI, MI. - δὶ Ille. m. de Sereis, p. 158 sq. hie Tri de tibiis Vere. III, 2. Diuiligoci 13ν Corali
188쪽
accepit, ut in arbitrio harum personarum fuisse existimarit, si
Iectae essent, eam lectionem accipere vellent, an reeusare. In litam sententiam induetus videtur vulgari significatione vocabuli excusationis, quo usos fuisse Ictos illos non est dubitandum. Verumtamen est et alia minus usitata pauloque remotior eiusdem vocis potestas, ut emolliendae rei causa tum quoque usurpetur, quandonam quis prohibetur aliquid facere atque suscipere. Iudein Pandectis v. e. nonnunquam tutelam excusare non is Eolum dia ur, qui eam ultro et suapte voluntate, ex legitima tamen Causa, a se amolitur, verum is quoque, qui etsi mallet euperetque eam suscipere, prohibetur tamen subire . Unde non inique doctores nostri Excusationem bifariam partiti sunt, ut aliam dic Tent Voluntariam esse, aliam necessariam. Quam rem quo diutius mecum perpendo, eo magis adducor ut existimem, in sacerdotum
quidem filiabus id iuris obtinuisse, ut, si lectae fuissent in Vestae
Virginem, accipere vellent eam conditionem, neo ne, ab arbitrio earum pependerit, in his vero, quarum soror iam esset Vestalis, etiamsi lectio iam laeta fuisset, aliud obtinuisse easque nec si vellent potuisse iretioni consentire. Cuius quidem opinionis uem e poeniteat, vetus Romae institutum lacit, ex quo in idem sacerdotium ius fas non erat alterum ex eadem domo atque familia admitti. Satis certus satisque idoneus eius rei testis est Dio
Observatam eam legem usque ad Caesarum tempora, qui, eum lesibus soluti essent, eam in lavorem lamiliarum suarum spernerent, ex historiarum serie luculenter probavit Noris ius Apurpuratorum omnium longe doetissimus. Sie igitur teneamus, cuius soror et agnata Vestalis esset, eam, quod ex eadem familia esset, capi non potuisse, et si sorte lecta suisset, necessaria ex- eusatione uti debuisse, filias autem sacerdotum, quum lex, quadprohiberet, nulla esset, voluntariam habuisse excusationem. Inter Sacerdotes uutem, quibus hoc beneficium datum fuit, Gellius non nisi certos aliquos memorat, neque ego dixerim, annon , aut, quare non, idem caeteris quoque concessum fuerit, veluti Fecialibus, Curionibus, Regi Sacrorum, et qui sunt alii antistites, in
189쪽
primis vero Pontifieibus. De his vero hos tanquam singulare reser
sponsas eorum Iege Vestae solutas fuisse. In quo nescio an Nosterrem satis perspectam habuerit. Frustra enim eausam requiro, cur Pontifieis tantum sponsae id privilegii datum fuerit, multae autem 'aupersunt, quibus perauadeare, idem in omnes omnino sponsas tenuisse. Prosecto omnium intererat id ita esse. Quia enim neseit Romanis hune morem fuisse, ut Vel tenerrimis annis vixque emensa infantia sponsalia contraherent, quod etiamnum in Italia saepenumero fieri constat, et ubicunque felicior aura mortales amat et eoelum mitius. Unum modo audiamus Modestinum ): In sponsalibus, inquit, contrahendia aetas contrahentium desniis non s. V ret in matrimoniis: quapropter et a primordio aetatis
aponsalia e ci possunt, si modo id feri ab utraqus persona
intelligatur, id est, ει non sint minores, quam septem annis. I x pone Mevium cum cstia, oetenni forte vel deeenni, sponsalia emit isse, quid tum fiet, si illam Pontifex Vestalem oeperit Nempe horum unum, ut aut aliam sibi sponsam quaerat Mevius, ut eoelibem vitam agat, aut denique ex speetet,' donee Amata illa Vestae vinculis stolvatur, quod seimus fieri non potuisse, nisi post
triginta annorum sacerdotium. Tum vero constans ille et perpetuus sponsus uxorem habebit, quae quadragesimum aetatis annum exegerit, cumque ea spe habebit valde dubia L. . ut sibi paraulus aula .
Luserit Aeneas, aut silia duleior illa. Haec atque talia eredat, qui volet, vix eredent 1Cti, quibus id constat, nullam unquam fuisse gentem, quae magis faverit matrimoniis, quam Romuleam. Quare, etsi hoo nunquam relatum Iegimus, ipsa tamen ratio moresque Romanorum persuadent, spon--a omnes hanc vacationem linbuisse, idque adeo eonfectum haberemus: si verum esset quod memini me apud nonnullos legere, qui se antiquarios laetant, iuris fuisse, ut Sponsae a templo Vestae penitus arcerentur. Sed fallunt, aut falluntur, nequo Servius ), cui propterea testimonium denuneiant, id unquam tradidit. Verba eius haec sunt: Varro /n nuptiis aponsas ideo limen ait non tangere, ne a sacrilegio inchoarent, a , depoε luras virginitatem, calcent rem Vestae, id est, numini castissimo consecratam. Atqui Varroni de deduetione sponsae sermo fuit, I ad Cenotaph. Pia . Dias. Iv. - M ad vir g. MI. Vm,
190쪽
nee de limine Vestae templi, sed de limine domus futuri inariti,
in quam deducebatur ut thalamum conseenderet. Omnia vero limina, etiam illa privatarum aedium, Vestae saerata fuisse, ipse Servius alibi prodidit, unde pronum est, eur sacrilegii instar reputatum ait ea, tanquam rem sacram, pedibus ealeare.
Praeterea Capito Atejus scriptum reliquit, neque eius legendam ueliam, qui domicilium in Italia non haberet, eι excusandam eius, qui liberos tris haberet. Quod ad ορθοέπειαν adtinet, notent tirones male ita apud Gronovios aeribi nomen Ae ejus, quaal ait trisyIlabum, eum tamen sit quadrisyllabum, utpote gentia appellatio, quae semper in duas illas syllabas tua exitum faeit. Simile quid in Gai inomine accidit. quod itidem non δισσυλλαβως. sed et scribendum et pronunciandum est, idque religioso Hispani Icti,
veluti Ramosius et Retellius, observarunt, apud quos semper Caius et Atei ita reperias. Ateii porro nomen in plerisque quidem Gestii Edd. dupliei t exaratum deprehendimus, prae tat autem simplex. Nam in membrania Pandectarum Florentinis, quibus
Propter gummam earum vetustatem et diligentiam Iibrarii in his quoque rebus magna debetur reverentia, quinquies At eius, semel tantum aberrante calamo A et eius Oeeurrit; consentiunt quoque
Τaciti, Maerobii, Festique codd. , lapides, atque Suidas, apud quem legitur neseio quis Δiὁυμος 'Aτηγος. Levia haee, nee
tamen negligenda. Ita enim in antiquia aeriptoribus nos versari oportet, ut vel minutissimarum rerum nobis ratio constet nihilque remaneat, quod aut non intellectum ait, aut obseurum.
Resert e Capitone Gellius, non legendam esse eius filiam, qui extra Italiam domiellium et rerum suarum aedem habeat, cui convenienter ex Lampridio supra vidimus Heliogabalum patrimos matrimosque per omnem Italiam conquisivisse. Ratio autem in promptu est, videlicet ne longinquitate itineris molestia nimia afficerentur. Minus vero pervium hoe est, quod idem perhibet, exeugandam quoque eius filiam, qui liberos tris haberet. uuodsi ita vere seripsit Νoster, non dubitandum est, id ad praemia et eommoda πολυπαιδίας referendum esse, et ad L. Papiam Poppaeam pertinere, quae primum parentibus Propter numerum