장음표시 사용
311쪽
vat quidquid reale est & positivum in
Peculiaribus determinationibus , scilicet eas & sensus intimos. Ex quo etiam sequitur amorem , vel volitionem quamlibet peeuliarem ratione sui solius speeratam nihil esse reale dc positivum praeter amorem boni generatim sumpti. Si vero flihil sit , ab animo non efficitur. Tum ρuia ex Mallebranchio nullam animus sibi at modificationem. Tandem quia amor quilibet peeuliaris ratione sui solius spectarus est mera quies animi. Ergo animus
Quintum. Praesuppositis objectorum ideis, intimisque sensibus , sive gratis ,
sive ingratis, quae sunt amorum nostrorum motiva Idocet Mallebranchius quamlibet voluntatis assectionem esse motum versus bonum generatim sumptum, qui
semper idem permanet. Atqui nihil absurdum mag1s & contradictorium. Si enim res ita se haberet , idem omnino animi motus esset amor simhi & odium , propensio & aversio, volitio 3c nolitio e quod non modo absurdum est & contradictorium, sed etiam intimo sensui contrarium. Aliter enim per amorem , aliter per odium assicimur , aliter per propensionem , aliter per aversionem &c. Haec ta
men expressis verbis jam exscriptis docet Malleb. Ipso, inquit, motu amoris quem
312쪽
Μ Α Υ Π at A E f L . is sDeus in peccatoribus imprimit, Deum
odio prosequuntur. . . . . Duo in odis
distinguenda, sensus intimus animi ,
motus voluntatis , qui motus non disti guttur a motu amoris. Nam malum extra nos positum cum aliud nihil sit, nis, boni privatio ; fugere malum , est fugero privationem boni , id est versus bonum vendere : quod, inquit, perspicuum esto Mirum igitur videri non debet , quod author Tractatus de systematibus ad risum
Commovendum ostendat ex Mallebranchii doctrina sequi odium esso amorem. Sextum. Animus non esset liber. I P. Quia , ut probatum est , non esset acti αVus. 29. Ideo animus recepto amore boni
generatim sumpti liber esset ut Malle branchio placet ; quia velle posset bonorum peculiarium ideas, hoc desiderio d. Ias haberet , hisque ideis motus versus
bonum generatim sumptum deflecteretur ad bona peculiaria , sicque amor necessarius in amorem liberum mutaretur. At qui ini sententia Mallebranchii animus velle non potest boni cujusdam peculiaris ideam habere. Hoc enim dessederium esset quaedam determinatio motus versiis bonum generatim sumptum in animo pas. sive recepti. Ergo cum alia nul Ia esset in animo facultas activa , requireretur ut
motus generalis & vagus passivε in animo
313쪽
Μ ΑΤ o R A' L et s. Io m laus absurdum est, quam si veteres Philosophi dicerent elis generatim sumptum fieri plantam vel mentem humanam per meram quamdam relationem ad aliquid extrinsecum: nec magὶs seri potest ut singulae omnesque diversae astectiones sint unuetis quidam motus versus objectum gen rate ; quam fieri potest ut singula & omnia diversae speciei animantia snt unicum quoddam animal generatim sumptum. Ergo &C. Octavum. Concilium Τridentinum eos anathemate percellit qui dixerint mala
opera Ita ut bona Deum operari non per
missfixe solom, sed proprie O per se. Atqui
Deus id in sententia Mallebranchii praes. taret. Deus enim & ideam, de delectatio
nem quae animum movet ad amorem re
sulis morum ditarmem , & hunc' ipsum amorem in nobis solus emcit; cum amor 'quillhet peculiaris sit ipse motus animi
Versus bonum generatim spectatum, quem
Deus in nobis imprimit. Im. quidquid
in odio Dei reale est & positivum, ut motus voluntatis, id in nobis Deo effici expressis rethis docet Mallebranchius. Ergo Deus mala opera ita ut bona in nobis propriὸ & per se operaretur. Enim verb Concilium Trident. mali operis nomine intelligit quod intelligebat Calvinus , quod intellexerint Praedesti-
314쪽
natiani, qui mali operis nomine non intelligebant merum nihilum, sed amores peculiares , sed affectiones quassibet volum talis positivas & singulares morum regulis difformes, ut actum quo Deus Oaio haberetur, ut actum quo fornicatio , adulterium , furtum , homisidium desideraretur. Ergo &c. Nonum. Deus esset author peccati. Nam
ex ipso Mallebranchio peccatum in eo consistit quod motus animi vers s bonum generatim sumptum determinetur ad bonum illud peculiare : atqui Deus, non animus noster ad bonum illud peculiare
determinat motum versus bonum generatim sumptum. Nam de terminatur motus
animi generalis ad bonum illud peculiaruper ideam talis objecti , per motivum physicum seu delectationem quae animum movet & impellit. Atqui Deus solus ex Mallebranchio talis ideae, talisque dele rationis causa efficiens est. Imo, ut jam dixi, non potest animus in Mallebranchii sententia talis ideae desiderium habere.' Ergo dcc. Et vero ideo Deus non esset. author peccati, quamVis causa fit amoris quo
bonum prohibitum amamus ; quia, in quit Mallebranchius, in eo positum non est peccatum ; cum amor in se; bonus sit ., omne enim bonum amabile est de ama
315쪽
dum ; sed in eo peccatum consistit, quod
in tali bono quiescamus, nec sequamur impressionem a Deo datam ad bonum universale amandum. Quare cum pecca cum sit mera quies animi; ratione sui est nihilum. Si vero peccatum in se nihilumst, ejus author Deus non est. Atque haec Mallebr. rom. 3. c. I. in quibus multa videntur reprehendenda. Nam IV. ex Malulebranchio quilibet amor peculiaris est animi quies , non vero nova & positiva animi modificatio: 8c proindὸ ratione sui
solius merum est nihilum. Attamen cum amor ille peculiaris morum reguli9 con formis est, contendit Mallebr. Deum esse boni operis aut rem ex eo quod Deus ideam & motivum physicum seu delec lationem qua animus ad talem amorem movetur suppeditet: ergo eadem ratione Deus author peccat, dicendus , si amor peculiaris morum regulis sit difformis. . a Q. Falsum est amorem illum i in se sumptam bonum esse bonitate morali ,
de qua hie agitur. Omnes enὶm Theologi sum S. Augustino definiunt quodlibet concupitum contra legem Dei in seipso peccatum esse. Ergo amor quilibet regulis morum difformis in seipso malus est malitia morali ; non vero ob id solunt quod non est amor Dei, amor boni universalis, quod est mera quies ,.seque ΠD
316쪽
ra animi quies , eoque sensu nihilum. Teste en1m conscientia sensum sui facit. Ergo &c. 1. . 4'. Sic loquitur Mallebranchius eodem
Icap. 2. Explicationum. Notre perag con-sse precisiment in ce que nous ametsΠS αce bien particutier Pimpressoti que Dieunous donne pour almen tout ce qui es bien, oti te hien univerata Quae, fateor , a me non satis intelliguntur. Etenim sistere non potest animus motum suuin versas honum universale, nisi agendo. Alia nulla est in animo actio vel activitas, nisi mo-xus ipse versus bonum universale. Hunc ergo motum fisteret per ipsum eumdem motum , cum ramεn motus nullus sisti queat nisi par motum oppositum. Praeterea vel ira quiescit animus in bono peculiari , ut iam non sit motus versus bonum universale, vel idem perseverat motus versus bonum uniuertate.
Si primum, ergo dum animus in bono peculiari quiescit; nulla est in animo v Iunias, quae, ut Mallebranchio videtur , aliud nihil est nisi motus versus bonam
universale. Quare cum semper aut ferἡ semper bona quaedam peculiaria amemus, ferE semper animus voluntate carebit. Si secundUm, ergo non moratur, non quieDeit animus in bono peculiari, cum sem-
317쪽
Atque de ea Mallebranchii opinione jam satis. Ex quibus concludere liche -- thorem hunc peritissimum id exemplo suo probavisse , quod ipse Meet, ingenia
maxima ea esse quae saepe in errores labuntur maximos.
318쪽
Ouis ove sensu intimo sibi conscius est se variis sensationibus, ideis , judiciis , propensionibus, amoribus, odiis,
caeterisque cogitationibus affici. Quod aurem in nobis cogitat, mens humana, animus humanus appellatur I cujus existen tia in dubium nec revocatur, nec reUΟ- cari potest. Etiamsi enim in errore perpetuo versaremur , hoc etiam ipso meta- physicὶ certum. esset animum existere ;cum fieri omnino non possit, ut quod non existit, cogitet: error autem est cogitatio.
Quapropter quod homini philosophanti
primum occurrit certitudinis principium, isto enthymemate contineri aicebat Ca thesius: ego cogito, ego exiso. Quid sit animus humanus ρQuaestionis hujus caput omnino duplex est : primum, sit ne mens humana corpus Iesum , corporis humani quaedam
319쪽
portio, cujus varii motus, figurae, configurationes, affectiones mechanicae , coingitationes diversas constituant , an verosit res substantialis, simplex, partium se parabilium expers, sicque a quolibet cor' pore essentialiter diversa e, cujus cogita=.tiones ab affectionibus mechanicis ex toto differant. Secundum quaestionis caput est,
quid sit intima mentis humanae constitutio ; sitne ipsa cogitatio, an cogitandi . facultas , an aliud quid suo notum , sive incognitum ξ quod appellatur gradus comstitutivus, attributum differentiala.
An mens humana sit res substantialis ax quocumque corpore essentialiter diversa. Quaestionem jam solvimus, cum de in-Tano Epicuri systemate disputantes mutestis argumentis demonstravimus cogita tiones esse non posse atomorum vel corporis cujuscumque modificationes , animumque nostrum esse rem substantialem
omnino simplicem , inextensam putium separabilium exρertem, adedque immaterialem . atque incorpoream i
Uerum temporibus istis quibus sancta cupidit tibus omnibus & sceleribus mois Iesia religio ab impiis & corruptis homunibus . cujuscymque legitimae potestatis inimicis undiquὰ impugnatur ; Materialistae novi emerser- , qui licet opinent ux
320쪽
omnes hominem totum esse corporeum, adeoque morte corporis, partiumque dissolutione totum interire, alteramque vitam in qua sua virtuti merces, suaque vutio poena ab omnipotente Deo rependa tur, nullam esse ν tamen duas in classes
distribui possunt. Alii summis laudibus
exornant Lockii sententiam de mente humana, quam author ille L. 4. tentaminis philosophici de intellectu humano
C. 3. n. c. nis Verbis proponit. Materiae quidEm & cogitationis ideas habemus. Verum fortasse nunquam detegere poterimus , utrum ens pure materiale cogitet, necne , ob eam causam quod idearum nostrarum contemplatione sine revelati
ne detegere nobis impossibile sit , num Deus quibusdam materiae acervis seu pomtionibus , ea qua vult ratione dispositis, potentiam percipiendi dederit oc cogitandi. Hactenus Lockius; cujus ex verbis a Dfirmant novi Materialistae animum humanum esse corpus ipsum, vel quamdam ejus portionem solidam, eb quod , inquiunt, alterum substantiae genus essentialit Er diversum admittere prorsus inutile sit, cum materia possit cogitare. Quae corporis pars cogitandi vi polleat , neque