장음표시 사용
121쪽
Si secus factum , ne titulo quidem generali pro suo res usucapi poterit, ut ex Celsi sententia conistra dissentientes recte colligit Ulpianus in L La H eod. Neque enim generali titulo pro suo quid usucapere licet , nisi alteri speciali , veluti pro
empto, pro donato, communis hic haereat. Id adeo verum est, ut ne salsa quidem possessoris exunimatio rei veritatem immutet l. 6. F. ad munis. Tantum si justa subsit erroris causa ex facto sea nostro, seu alieno, ejusque ignorantia vel in prudentissimos cadere queat, sequetur adhuc usucapio. Ita quidem si mihi procurator salso persuaserit, mandatu meo se rem emisse, atque ita tradiderit, tituli error usucapioni non oberit t. rast. pro empr. Vide Connan. comment. 3. I 3. 2. Sed & in reis hus incorporalibus titulus quoque praesumptus praescriptioni proderit, quem inducit patientia ejus, qui longo tempore alterum nec Vi , nec clam , nec precario uti sinit L Io. F. s se in vindie. Vide Struvium exerc. 43. I s. IX. Praeter iustum titulum bonam quoque mdem requirit usucapio, qua possessor se dominum esse credat, seu quia rem a domino accepisse putet, seu ab eo certe, cui abalienandi jus fuerit: igitur ignorare issiciet, rem alienam esse I. ορ.
de merb. signis. Ab isthac opinione tamen juris error abesse debet, qui in acquirendo prodesse non potest L ' oe 8. F de jur. oe fact. ign. Hinc ne ille quidem usucapiet , qui in ea conditione est, ut usucapere possit, si putet , se usucapere non posse per leges, quia in jure erranti non princedit usucapio L 32. h. a. F. s. t. Sed & sine scientia usucapio sequi non potest : neque enim
quisquam bona fide possidere dicitur, nisi se sciat in
122쪽
in causa usucapionis esse. Qua quidem in re possessionis & usucapionis discrimen licet advertere. Possessio enim per procuratorem acquiri domino vel ignoranti potest; possessione tamen a procur,tore quaesita, rem dominus, nisi sciens, usucapere nequit l. 47. e. h. t. Frustra enim bonam fidem in eo requiras , qui ignorat, a quo res sit accepta, necdum decreverit, num alteri alienandi
jus fuerit. Ceterum jure civili quidem sussicit, ut ab initio possessionis tantum bona fides adsit. si
enim nil aliud usucapionem impediat, mox mala fide superveniente, usucapio rite procedet t. 48. I. J de acquiri reri dom. Secus tantum id
esse placuit in perceptione fructuum , qui bonae fidei possessori non cedunt , nisi & perceptionis
tempore ei sit bona fides d. l. 3. g. I. F.eod. Dbscrimen inde manasse putarim , quod in usucapimne una quidem acquisitio fieri videretur; proinde solum initium in ea spectandum esset: contra in singulis perceptionibus fructuum acquisitiones fiunt, quarum singulae sine bona fide prodesse non opo tebat . Verum enimvero Iure Pontificio apud nos hic recepto ut procedat usucapio, intermedio quoque tempore generatim bona fides adesse debet , idque ad sanctimoniam juris naturalis prinpius videtur accedere c. s. oe et O. x de praescri . At vero ex ipso jure civili in ea re aliquid interemptionem , & ceteros contractus interest. In emptione enim, ut decernatur de bona fide, contractus simul, & traditionis tempus inspicitur Lq9. f. b.c in ceteris vero contractibus tantum in
traditione bona fides spectari debet t. I s. β. 3. F. eod. Iuris utriusque discrimen acute disserit pro
123쪽
Ira syntagm.RomJuris, ac patri Lab.IL AUT X. Rursus sine possessione. contingere nequitusucapio . Possessionem non qualemqualem inteulige, sed civilem quae scilicet ex dominii opinio. ne manat , & naturali detentioni solet opponi. Quapropter si qui alieno nomine in possessione
sint, usucapere nequeunt L. 33. -- β. UNrum enimvero possessionem continuatam oportet esse; si qua ejus interruptio fiat , usucapio non procedit; ea enim sitne continuatione possessio. nis consistere nequit l. 3. β. eod. Interruptionem possessionis usurpationem dixere veteres ι 2. F. eod. Ea naturalis est, vel civilis : naturalis usurpatio
dicitur, si vi aliquis de possessione dejiciatur i. s.
β. eod. civilis usurpatio fiet per litis contestationem , oblationemve libelli L Io. C. de a quir. possest . Utrovis modo alius usurpatum eat,
prioris possessionis tempus ad usucapionem haud prodest . Hinc, impleta usucapione inter judicii moras, victus possessor juvari nequit l. 18. F. de rei vinae Cum litis contestatione tamen possessio revera non interrumpatur, si possessori judex litem addixerit, is quidem prioris possessionis additamemto in implenda usucapione juvabitur i. a. F. pro
XI. Iam vero justi temporis continuatam possessionem in eodem possessore implendam esse ne credas: potest enim alienae possessionis accessione uti successor, . oe 8. h. t. Iuris subtilitate quidem accessioni possessionis locus haud esset . Cum enim possessio facti sit , & in detentione consistat, quae personae cohaeret , aliena possessio nostra fieri non posset. Proinde haud absurde Scaevola possessionum accessiones ex aequitate rep.
tit i. 14. A. de divers. tempori praescript. Cum
124쪽
De Uue. oe Iovi temp. praeseripi. II igitur praeter juris resulas ejusmodi accessiones eis
valuissent , eas ab initio uni heredi, bonorumve possessori patere placuit : verum Severi tandem,& Antonini rescripto ad successores etiam singulares ex titulo seu oneroso, seu lucrativo, eae fuerunt extensae d. g. 8. h. t. Inter successorem singularem tamen , & heredem , bonorumve possessorem imterest. Cum enim in vitia , virtutesque defuncti subintret successor universi juris, cujusmodi sit ipsius possessio, ex persona defuncti definiendum erit. Quapropter fi mala fide defunctus possidere
coeperit, heredi non proderit bona fides, ac ne a sua possessione quidem usucapionem inchoare poterit: quemadmodum si in defuncto bonum fuerit initium , heres licet in mala fide accessione uti non prohibetur, temporisque conjunctione rite rem usucapiet L II. F. de divers. temp. primscript. Contra successor singularis accessione tandem utetur, si cum ipse , tum auctor fuerit in bona fide. Proinde si venditor bona fide incho,
rit usucapionem, ejus accessione emptor malae mdei uti non poterit L 13. q. I . F. de acquir. p . Est tamen , ubi successor singularis potiori jure
prae herede censetur. Is enim, si auctor mala fide possidere coeperit , a possessone sua, quod heredi non licet, usucapionem inchoare non prohibetur, modo rem acceperit bona fide. Nam cum juris universi successor haud sit, in virtutibus, aut vitiis. non repraesentat auctorem I. s. F. de diυers tempori praescript. XII. Denique usucapio non contingit, s res ejusmodi sit, ut usucapionem respuat. Permulta enim usucapionem admittere nequeunt vel privblegio ipsis tributo, vel vitio , quo dicuntur affe-
125쪽
xI4 Ontagm.Rom Juris, ae Pare.Lib.Πmt. T. Eha. Privilegium usucapioni eximit res extra commercium , res fisci, & si quae vacantia ei nunci, ta jam fuerint ε. 4. h. t. res civitatum, Ecclesiarum, impuberum, minorum, &, ne percenseam singula , generatim res omnes alienari prohibitas lege, vel testamento I. 2. C. pro empl. oe ι. I s. F. de funae don Tamquam affectae vitio usucapi vetantur res surtivae, aut vi possessae. Rei furibvae quidem usucapionem vetuere Decemviri ἔverum Iurisconsultorum interpretatione sortasse lex ita videtur accepta, ut eam furi tantum usucapere non liceret. Id tamen iniquum posteritati visum: proinde Atinia rogatione cautum anno fortasse Udibis ues s. ut quod subreptum esset, ejus aeterna eL set auctoritas, neque a quopiam usucapi posset, nisi in potestatem domini revertisset Gell. noct. Axtic. 377. Ceterum cum praedii surtum fieri non videretur *.χ. h.t. ad fundos vi possesses lex Atinia extendenda non videbatur. Quapropter primum lege
Plautia anno Urbis 663. deinde & Iulia cautum, ne rerum vi possessarum ulla usucapio seret d. q. a. b. t. Lex isthaec Iulia ea ipsa est, quam de vi publica , & privata tulit Augustus; in eam comcessit & Plautia, quae quia vetustior Iuliae praeponitur in L 33. f. a. si. h. t. XIII. Hactenus de requisitis usucapionis, ebque aequatae praescriptionis egimus. Si quid eorum deesset, res usucapta non videbatur, eoque nomine perpetuae actiones proditae fuerant olim, quas nulla temporis praescriptione eludi jus foret. Verum enimvero Civitatis intererat, lites immo
tales haud fieri, & aliquem tandem sollicitudinis,& periculi finem esse. Primum igitur, ne in e in expectatione penderent , qui alicujus criminis
126쪽
De Uuc. oe langi temp. praescripν. et Isinsimulari possent , seniores Principes praescriptimne viginti annorum crimina omnia perimi volu runt ι. Ιχ. C. ad ι. Cornel. de Dis igitur ne parricidio quidem excepto Anton. de Matth. ad ιιbr. 48. F. t. I9. s. I. Deinde Honorius & Theo. dosius actiones omnes seu in rem quidem, seu in personam triginta annorum praescriptione sopiri jusserunt l. 3. C. de praescripn. 3 o. vel M. au-nor. Cum tamen subtiliores quorumdam inte pretationes post triginta annos adhuc actiones imtenderent eo sub obtentu , quod praedicta constututione comprehensae non viderentur, actiones, quae triginta annorum praescriptionem dicerenturem re, quadraginta saltem annorum praescriptione perimi jussit Anastasius i. 4. C. eod. Hinc quadraginta annorum etiam nata praescriptio , eamque in rebus fisci, aut lando patrimoniali contra fiscum, aut Principem opponi placuit I. 14. C. de funae patr. Verum hanc contra fiscum praescriptionem apud nos centenariam esse jussit Fridericus II. conss. quadragenalem. de prorogari praescripx.
Eadem praescriptione quadragenaria infringi jussit Iustinianus actionem hypothecariam , si ageretur
adversus ipsum debitorem , aut heredem L 7. C. de praescrst. 3o. vel M. ann. & generatim actio. Des omnes, de quibus semel contestata lis 2ret
XIV. Ex dictis hactenus sat , puto, liquet,
jure civili quidem actiones omnes triginta, aut quadraginta saltem annorum praescriptione perimi, eaque exceptione furem ipsum , nedum rei furtivae possessorem, tueri se posse. Cons. DonetL
ao. Verum enimvero Imerium. sne judicio sequu-
127쪽
0ntagm.Ro uris, ae PatriLib.IZGLVI. ti in quas actiones. C. de sacri Eccles vulgo doctores statuunt , Romanam Ecclesiam solacentenaria praescriptione repelli posse. Iustinianus quidem L et . C. eod. quae ad Orientales Ecclesias pertinet, Sc novell. 9. quae pertinet ad Occidentales, Ecclesiarum omnium sine discrimine, piorum locorum , & Civitatum etiam actiones cem tum tantum annorum exceptione elidi voluit;
verum ejusmodi praescriptionem , saltem quod ad Orientis Ecclesias, sanxisse videtur fraude Sacerdotum Emesi circumventus , qui diplomatum quorumdam supposititiorum ope familias ditiores bonis suis exuere nitebantur. Ceterum idem Imperator , fraude sortasse comperta , de qui post Procopium hi β. arc. 28. Suidas in voci Priscus Emefenus. praescriptiones adversus Ecclesias, & pia loca, intra quadraginta annorum spatium coerceri jussit novell. 13 I. c. o. Veteri igitur privblegio per Principem revocato , ipsi sanctioris aevi Pontifices nullo in ea re singulari jure Romanam Ecclesiam censendam existimarunt , ut comstat ex literis Gregorii I. apud Gratianum c. a. quaesi. q. cain. I 6. Centenarium hoc privilegium Romanae Ecclesiae primum asseruisse videtur Ioamnes UΙΙΙ. e. uti. quaesi. g. ibid. Eum ducem si auutus Imerius praedictam authenticam praeter I ininiani mentem excudit. Potius urgeri posset,
exceptione centenaria tantum Civitates adhuc encludi posse ex L 24. C. de sacros Eccles cum, quod ad Civitateς attinet, ei legi derogatum haud fuerit in L novel I3 I. c.6. Vide Cujac. obferis. s.
XV. - Legitimas e Regno praescriptiones excludi vetuit apud nos Ferdinandus I. pragm. I. de
128쪽
De usio. O longi temp. praescript. III de praescript. verum a renata sere Iurisprudentia doctores dissidium secisse comperio , an in Regno praescriptio recepta foret. Matthaeus de Afflictis pragmaticorum facile princeps in deos
13. n. a. cI' 3. eo inclinare videtur, ut apud nos tricenaria, vel quadragenaria praescriptione actiones Omnes perimi oporteat; idem tamen in decis. g7. n. I. cy a. replicatione Ialtem ignorantiae e.
jusmodi praescriptiones elidi posse decernit. Ursibius vix eo conflantior ad d. deris I 3. n. 9. praescriptionem quidem in Regno videtur agnoscere, pro ea tamen vix pronunciari scribit , quia de ejus requisitis sere constare non soleat ; verum idem religiosior sortasse factus ad d. decis 37. n.2. ipsam praescriptionem centenariam saltem ex capite ignorantiae infringi posse pronunciat, quia peccatum remitti nequeat, nisi restituatur ablatum. Quasi vero Principi non liceat de dominio in Civitate statuere, atque auctor peccandi sit , si quid usucapi jubeat. Denique, ne multus sim, Antonius de Marinis, utiliter opponi posse praescriptionem tricenariam in Regno censet, modo cum privatis
agatur refot.2. II s. u. Io. Rerum judicatarum non
minor incertitudo. Proinde Augustissimus Carolus III. litium inter cives amputandarum, ut bonum Principem decet, studiosissimus , pragmatica lata 3738. patrum omnium Sacri Consilii primo conventu pronunciari jussit, quo modo temporis actiones in Regno praescriptione perimerentur. Haud multo post igitur in generalibus comitiis sitis rumnes Sacri Constiti patres censuere, prascriptioni,stua actiones extinguuntur , in quocumque Regni foro locum esse oportere., modo conditionibus a
jure civili, Pontorio, ae lege Municipali prim
129쪽
II 8 Syntam.Rom furis, ne PatrLub.IIris.'. situris, plane sit confirmata. Propterea nequc
debitorem , qui ob confrientiam debiti semper es in mala fide, neque heredem , licet bona fidei, qui possessori mata fidei successierit praescriptione juvari umquam pose. Ceteram in tertio posses fore bonam fidem prae mendam esse, ideoque impsu triginta annorum a die natae actionis, ac deinductis temporibus de iure deducendis , legirima praefoeiptione eum recte uti posse. Ad hanc immen excludendam licere actori apertis argumentis
probare, illum possessorem sue ab initio, sue imira praescriptionis spatium vere in malis Ude fuisfo , probationibus praesumptae malae fidei prorsus
reiectis. Senatusconsultum hoc Regiae literae confirmarunt ann. I 43. Verum , ne quid dissileri videar, a rerum peritis audio , vix ullam hactenus ejus rationem habitam in S. C. Id factum existimarim , quia vix ilent in tertio possetare concurrere, quae in praescriptione requiri Sacrum Constium pronunciavit.
ALter modus acquirendi civilis donatio Tri
boniano est princ. h. t. Id tamen edixisse puto, quatenus liberalitatis exercendae causa gratuitam ipsam traditionem donatio complectitur rea enim, quatenus beneficam de dando conventionem indigitat, non dominium, sed obligationem parit, ac tituli potius rationem habet: eo igitur: Intuitu contractus potius beneficus existimari de- .
bet. Inde factum, ut licet Iurisconsulti alias aff
130쪽
De donationitas. Irybeneficii potius, quam contractus causam, dona. tionem pertinere docuerint L I . f. de precar
contractibus tamen eam accensuerint Imperatores in I. I. C. de his, qua vi, mei. Ceterum cum
ad liberalitatem plerique omnes ipsa natura proepensi simus, ac Deum ipsum antiquitas aestimari voluerit ex beneficiis erga mortales , donatio potius ex jure Gentium repetenda videbatur. Proinde ratio vix reddi potest , cur modis acquirendi civilibus eam Imperator accenseri jusserit. Quidam , ne quid gravius dicere cogantur in Majestatem Imperatoriam , interesse statuunt inter do. nationem inter vivos, & mortis causa, aut pro. Pter nuptias : priorem quidem ex jure Gentium repetendam concedunt, posteriores duas a jur: c, vili manare contendunt propter singulares. leges ,
quibus eas jus Civile subesse jussit. Id tamen si
admittatur, vereor ego quidem , ut ullus acquirendi modus repeti a Gentium jure queat. Nam accessio, & ipsa etiam occupatio singulares leges accepit a jure civili. Adeo verum est, quidvis potius interpretes effutire malle, quam dicam Imperatori scribere. Ego certe mirari satis Imperatoris negligentiam nequeo , qui novi juris, quod ipse excogitavit , oblitus civilibus acquirendi moedis temere donationem accensuit. Scilicet amre Iustinianum donatio civilis erat acquirendi modus , quia, lege Cincia ita jubente , in ea plerumque mancipationis ritus adhibebatur Brum. mer. ad Di Cinc. I 3. Hinc νομου χαρiν dicis causa in res donatae per mancipationem traditae sdisertio nummo uno addici donatario fingebantur. Ejus in donatione ritus ubique vestigia. Ipsis I