장음표시 사용
61쪽
dicit,in Ciceronem scripsisse,quod de Metello probare est sa-cillimum : nec valde item expeditum,ostendere,quomodo negligentius haec scripta videatur,in qua se,ut supra ostendimus, Praeliatum esse,& pugnas atque strages maximas edidisse scribit. Iudicent igitur alii, nos,quod probabilius mentem nostra' feriebat,id secuti sumus, idq; etiam exposuimus. Sed credo. J Bis hoc fiagmentum citatur a Nonio, semel diactione Longus,iterum,& quidem planius ac medatius, dictione Specula,& Speculum: cui nos loco in referendo fiagmento
magis adhaesimus . nam alibi pro TE, legitur ET, abeitque initio particula, SED. Tune cum uincerentur. J Hic duo feci, & pro T V N C T V NE, reposui: sic enim apud me in Nonio legebatur: & in s quens stamentum, CUM STROPHIO, cum hoc conn xui . Mod autem de pedum fasciis loquitur orator, haud scio
an eae sint, de quibus iurisc. L. xxv. D. aur. N arg. leg. Fasciae, inquit, crurales, pedulesq; vestis loco sunt: quo quidem in loco&calanticet mentio fit. De pedum fasciis vide Plin.lib. vi. cap.
lerius etiam alicubi Pompeium fascia crus ait habuisse obliga- eum. Huc pertinet & illud Varronis, Cat. vel de liberis educandis. Mihi puero inquit,modica una suit tunica & toga, sine fasceis calceamenti equus sine ephippio, balneum non quotidianum, alueus rarus. vide Non. Marcellum dict. Ephippium.. Quo ex iudicio oec. J Desiumptum ex Quinctil. lib. v III. cap.
ii 1 fib finem. Sunt, inquit,& illae breues similitudines, ut illud Ciceronis in Clodium,quo ex iudicio. De quo autem iudicio loquatur,diximus in argumento. Euasit profecto ex eo Clodius contra etiam Ciceronis testimonium,ut est apud Valeriit, ct Plutarchum,& in illa eadem ad Atticum epistola, de qua supra ex lib. r. Mugere autem ex iudicio,violetius dicitur,quam discedere: sicut loquitur in frater in de petit.consul. Ta egens, inquit, ex iudicio discessit, quam quidam iudices eius ante itilud iudicium fuerant. Erras Clodi 4 Hoc ex eadem esse oratione testatur ipse Cicero in eadem illa epistola,de qua dixi cum de uniuersa oratione in genere disputarem . nam & paullo antequam id fiaginetum recitaret,ita sere scribit Attico. Insectandis,inquit,exagitandisque iitimarijs iudicibus,omnem omnibus fautorib. illius vi-. ὸ ctoris
62쪽
ctoris παρρησiιαν eripui. Pisonem cos. nusquam consistere sum pastu homini Syriam ademi, senatum excitaui,Clodium fregi, cum oratione perpetua plenissima grauitatis, tum altercatione eiusnodi, ex qua licet pauca deguites, &c. Et ad finem fragmenti haec addit. Sed quid ago, inquit, pene orationem in epistolam inclusi. Hscibi Cacero Vt vehementer verear,ne totu illud huc pertinere videatur ab eo loco, NE UNA PLAGA ACCEPTA, &c. Quod autem ibi sub extremum fragmenti legitur. Nihil est damni factum noui, sed quod erat inuentum est in unius hominis perditi iudicio: plures similes reperti sunt. Distinguo. Mod erat, inuentum est. In unius hominis perditi iudicio plures similes,&c-
In orationem de rege Ptolemaeo. ,
As c fuit habita Cn.Cornelio LentuloL.Ma cio Philippo coss. ut patet ex epistola. i. ad familiares. scribit enim de hac re ad P. Lentuatum tum Cilicis procos. Maio autem oratio nis,& fragmenti,est etiam apud Capellam,ubi agit de figuris sententiarum.
In orationem in pro P. Vatinio.
ATIN IvM &accusatum misse,&desensum a magnis viris reperio. Accusatum quidem, siue adeo insectatum a Licinio prinuam Caluo,oratore excellenti , ut in tomo. II. explicabimus, nobili illa adtione,de qua multi praeclari audiores meminerunt,Tacitus,Catullus, inctiliantis,Aquila,ceteri, quod nos in epistolas ad huc Caluum a Cicerone scriptas, eodem illo tomo.I i. adnotauimus copiose. Deinde vero insectatum quoque a Cicerone ipso, oratione quidem,quae hodieque extat. Defensum autem ab eodem, duobus, ut scribit Valerius lib. iv. cap.r i. iudicijs publicis, non modo sine ullo crimine leuitatis,qtiod eidem antea inimicissimus extiterit,sed etiam cum aliqua laude, cum speciosius multo iniu- . ris
63쪽
riae beneficijs vincantur, quam mutui odii pertinacia pense tur. Etsi autem eius defensionis causam in Caesarem conserre videatur ipse Cicero, quem sibi defendendi Vatinij auctorem fuisse scribit lib. r. epist. lam. ad Lentulum,tamen stuineti si nus mi ipsi,& veritati tributum id ab eo suisse sis'ificat,lib. I r. cap. I. cum inquit. Decet rem ipsem probare in qualicunme persona. Dixit Cicero pro Gabinio,& P. tinio inimicissimis
antea sibi hominibus,& in quos orationes etia scripserat. Equiadem orationis pro Vatinio Ciceronis, meminit Asconius initio expositionis suae in orationem pro M. Scauro. Quo ex loco
intelligitur habitam esse eam L. Domitio Ahenobarbo, & Ap. Claudio Pulchro coss. Id quod ipsum significat etiam epistola ultima lib. M. ad Q. statrem. Ego, inquit,eodem die, quo haec scripsi,absoluto a tribunis frarijs de privaricatione Druso,aderam post meridiem Vatiniit dAensurus. Erat id autem,ut ibidem apparet infra, intra Quinctilem,& Sextilem menses, ante omnino Scauri iudicium, sic enim ibide Cicero. Scauri,inquit, iudicium statim exercebitur,cui nos non deerimus. Cuius iudiacij summum diem a.d. iii l. non . Sept. suisse Asconius prodidit. Ex his autem praeterea Ciceronis locis colligitur de ambitu illum tunc accusatum iuisse. Sic eniam paullo ante Cicero. ambitu, cum atrocissime ageretur in senatu multos dies, quod ita erant progressi candidati, ut non esset serendum, in senatu non fui. Quod item significatur ex ea ad Lentulum lib. I .fami l. quae incipit, Periucundae. quem locum statim recitabo. Quod si est,tum sane,& Caluo simul accusatore,& Cicerone defensore, usus est Vatinius. Id quod ita esse manifeste ex horum du dirum locorum collatione constat,quos adducam. Ciceronis primum,epistola, ut dixi.Periucundet.Is ita habet. De Vatini' a tem primum reditus intercesserat in gratiam per Pompeium,
statim, ut ille prstor est factus, cum quide ego eius petitionem Lauissimis in senatu sententijs expugnassem, neque tam illius dendi causa,quam defendendi, atque ornandi Catonis. D inde Quinctiliani, qui aliquot Calvianae illius accusationis framenta adducita vi: Factum, inquit, ambitum scitis omnes, &hoc vos scire omnes sciunt. Item: Perfrica stontem,& dic te digniorem,qui prstor fieres,quam Catonem .de quibus figmentis,quoniam ante iam in epistolas ad hunc Caluum,ut diximus, adnotaueramus,idcirco hic breuiores esse voluimus.Siue igitur
64쪽
rei ipsius veritate,siue Caesaris auctoritate ad defendendum Vatinium adductus fuerit Cicero certe inimicitias postea cum illo resumpsi si e,easque ad extremum usque exercuisse,videri potest ex his quae a Macrobio lib. I r. inter iocos recitantur. Nam, cu Vatinius hic cu Caleno,ut Dio tellatur, exitu anni Dccv is.
ut habet marmora Capitolina consul factus esset, paucisq; die bus consulatum gessisset,notabilis,inquit Macrobiu Ciceronis
urbanitas circunferebatur,magnum ostentum,inquientis,anno Vatinij factum esse quod illo consule nec ver,nec aestas,nec autumnus suerit. Merenti autem deinde Vatinio, quod prauatus esset domum ad se infirmatum venire, respondit Cicero, id se quidem in consulatu ipsius facere voluisse,sed a nocte oppressum fuisse. Idem autem apertius quodammodo existimari potest, ijs quoque, qui a Q uincti I lib. v i. cap. IIII. inter iocos quidcm relata sunt. Primum, quod nunciata ipsius morte,
cuius parum certus dicebatur auctor. Interim, inquit Cicero, . usura fruari. Deinde, cum Ouinium libertum ipsius interrogas sti, rectene omnia, & is, recte respondisset. Nimirum mortuus est,ita quit. aquam ea quidem ex aduerto,non paullo firmioribus argumentis subrili, videantur, desumptis tum ex tribus epistolis,quae extant inter epistolas Ciceronis, litav.ad famili res,vltro citroque ab ijs scriptae, tum una praeterea ad Atticum, quae est nona inter lib. X r. epistolas,quos sane locos omnes sub tilissime obseruauit Iac. Corscius noster,uir domestico studio, non multo minus,quam alij peregrina institutione,perpolitus. Nam locus quoque ex Philip. v. quem hic praeterea in hoc genere videtur obseruasse, etsi Dioni,& Velleio historicis, repugnare videatur , ad confirmandam tamen Ciceronis bonam de Vatinio opinionem, praetermitti sane non debet. Viderint igitur alij, quid & quantum de illorum amicitia existimaturi sint. Nam in epistolis quidem ad famil.& Vatinius Ciceroni, sep plicationis obtinendae causa, & Cicero vicissim Vatinio, recuperandi Dionysij anagnostis fugitivi gratia,videri potest hiis-ie adulatus. epistola autem ad Atticum non magis Marco,quam
incto Ciceronibus inuicem subiratis, amicum suis le Vatinium ostendit. Imo utriusque etiam fortassis inimicum, si forte Ciceronis,proborum plenissima epistola M. Ciceroni lecta, iras magis, & odia illorum accendere, quam mitigare voluit.
Et in Philipp.x. quae dicuntur, cum rei quidem gestae veritatem G vix
65쪽
met habeant, aut simulatae, aut eo certe consilio, ut Bruto, cui tunc obsistere dicebatur, amicitior redderetur dicta esse videri mssunt. Iocis autem rursus quoque in ipsum aut mutuae amicitiae fiduci aut certe iratis adhuc, nec dum reconciliatis teportibus, usus fuisse Cicero existimari potest. Miae nos quidem omnia non tam necessitatis alicuius causa,quam ut specimen duna taxat eiusmodi litterariae concertationis nostrae interim edere mus, memoriamque nostrae cumGorscio familiaritatis obiter hoc Ioco renouaremus, idcirco adsuenda in hoc Ioco nobis esse
existimavimus. Cum enim nobiscum perpendimuRea quae scribit in oratione pro Gabinio, & item in epistola ad Appium lib. Iti . famil. de religione, & officio gratiae reconciliatae, magis sine in ea opinione ipsi quoq; sumus in illum, cum ipso etiam Vatinio in gratiam rediisse, ut se esse non modo virum bonum, sed etiam amicitis eius constanter studiosum,ad extremum d clararit: praesertim cum illi ad eam rem a cGFrat & ceteras stimuli alsidue adderentur. Orationem quidem pro Vatinio
quod attinet,eius sic meminit D.Hieronymus in apologia ad uersus Rufinum sib finem, cum prius mentionem fecisset tace. ronis Lege,inquit,pro Vatinio oratiunculam,& alias, ubi λει- orum mentiost. Cum aut oratiunculam appellat, nimirum innuit exigua filisse. Cum aut,inquit,lege significat, dia Cicerone editam fuisseo suo tepore extitisse.Cuius nos sine verba obseruatione libenter Io. Z AM os C Io, adolestati eruditissimo tribuimus,eide videlicet,qui nobis auctor fuit,re hac orationem ex ordine orationu illarum exemptam, quarum preter i scriptiones amplius nihil habemus,in illustriorealiquanto loco reponeremus,fragmeto ipsius quod recitauimuinter fragmenta ceterarum orationum,proxime ante Scaurianam, collocato.
Facio quiddam a Lx Ciceronis epistola adsentulumlib. I.epimila,Periucundae. In Duruchoparasitus a Terentiast III. scena.I.
66쪽
In oratione pro M. Aemilio Scauro.
Is suisse defensum Scaurum a Cicerone reperio. Semei,cum ambitus acculatus esset, quae oratio in commentarijs extitit: iterunt, cum
repetundarum, quod quulem in hac suit ora..ti riteste Asconio. tum, quod dixi, osten---dit inctilianus lib. IIII. cap. I. ad finem. Nequis apostre phen miretur, inquit,idem Cicero pro Scauro ambitus reo,quae causa est in commentarijs nam bis eu d fendit prosopopeia loquentis pro reo utitur, pro eodemque Scauro reo repetundarum,etiam exemplis. De utraque locu videtur Cicero lib. epistolarum III. ado fratrem. orati nes efflagitatas pro Scauro de Plancio absolui. Et post. Scauru, inquit,beneficio defensionis valde obligaui. Etsi enim procliuius est de posteriore accipi, tamen ad defensionis beneficium acconimodatius est de utraque intelligi. E Fidem hanc ista prae manibus quam habemus, longam nimis extitisse non existim decem tamen soli ut minimum, replere potuisse arbitror. Id ita esse,ex Asconio intelligi potest,qui partes orati nis assignat,qui versus etiam ab initio,& ab extremo numerat. In ea autem oratione disputatum quoque fuisse ex quibus causis niore eueniat crepentina,m Marciano Capella videri potest. quide quaestionib. agens,An aliud,inquit,in Scaurina succumrit, cum interposita disputatione tra&tur, ex quibus causismo eueniat rcpentina Exercuit iudicium Cato pretiorio ait Asconius rabitu aliquantum insolenti,nulla nimirum indutus tunica, sed praetexta duntaxat amictus, ut est apud Valerium
Ma lib. III. cπ.vI.vet,ut apud eundem Asconium,campestri
sub toga cinctus: siue quod aestate id ageretur,ut idem iste exustimat,sive,ut ille, piod indicium id esset virtutis sumentis sibi aliquid licentiae in consuetudine nouanda. Cui tamen rei aduersari videtur Asconius,qui scribit, non tam per licetiam ululam nouatum id fuisse a Catone, quam ex veteri consuetudine petitum, ego enim pro,Repererat,tegerem libentius, Repetierat secundum quam videlicet consuetudinem viderat si
masse Romuli in Capitolio,& in rostris Camilli: de ovibus meminit etiam Plinius lib. x xxiv. cap.vi. nat. hist. Nisi forte VaG a Ierius
67쪽
lerius nouari consuetudinem, pro renouari, id autem est vel rem reserri,accipi voluerit. Absolutum eo iudicio Scauru suis se omnium ordinum sentcntia,Asconius indicat,nec minus Valerius Max. lib. v I i. cap. I. qui eum in profligata & plane desperata causa,tamen propter vetustissimam nobilitatem,&r centem maxime memoriam patris,esse scribit absolutum. Qiu leuare austum.J Intelligo expolire a leui, quod contrarium est aspero. Cicero. Democriti corpuscula quaedam leuia, alia aspera. Et idem. Deus mundum leuem secit, & undique
aequabilem. Ex quo etiam speculorum leuitas est dicta a Cicerone. & ab alijs, auctoribus ipsum letiandi verbum eodem modo usurpatirm. I. Λ eruiti rabione, lege seruilia. J SERVILIA no quae a se esset lata. cnulla enim ab eo lata fuisse videtur: cum sane alius hic siit Q Seruilius Caepio,ab illo, cuius antea lex iudicia
via, quam promulgabat,aut perlata non erat, quod multi opinantur, aut iudicia verbo inter senatores & equites communi cabat, re ad ipsos senatores transferebat sed quae postea a C. Semilio Glaucia lata fuit: cuius legis capita sparsim a Cice rone tradita,vide in ea pro Balbo, in Bruto,& i ii. Verrina. Hic autem in Seruilius Caepio, quem hoc loco Cicero nomi-rat,is fuisse videriir,qui non,ut ille prior, senatui studeret,sed qui,ut ait Cicero in Britto,nimis equestri ordini deditus a senatu dissideret,&,ut tradit Appianus,contra Drusum trib. plebis pro equitibus staret: quod ipsum est etiam a L. Floro lib. III. cap. xv II. adnotatum, haud scio an iam tum priore illo Caepione in vinculis intersecto. Sed quoniam lex haec Seruilia, cuius hoc loco Cicero memiuit, illud inter cetera nonis sto continebat,quod etiam hoc loco Cicero significat ut iudicia penes equestrem ordinem essent, tempera re mihi no potui, quin meam hoc loco sententiam de commutatis Rotnae iudia cum temporibus breuiter,qii an tu in huic loco fatis est,exponerem, omnia certius & fit sitis Itbrs alio exposituriis,quem de iudicibus Rom. deque eorum varietate ac mutatione inscripsi a in Sic igitur statuo. Ante legem C.Gracchi senatores solos Romae iii dicasse. Post Gracchi autem legem, quam is primo suo tribunatu tulisse fertur, equites in potestate iudicia habuisse. Id quod quidem Metello di Flaminio coss. factum esse, etiam
alij ostenderunt. Post id tempus anno sere xvii. tulit 4 Se
68쪽
uilius Caepio cos. ut iudicia inter utrunque ordinem, quem admodum diximus,uerbo communicarentur,quod apud Obsequentem,Sc Cassiodorum scriptum est,re ad senatores transferrentur, quod non obscure a Tacito lib. xi I. tradituma Valerio Iib. vi. cap. XI. etiam significatum est. S ed cum ea lex, vcl accepta non esset, vel condemnato latore de cuius damnatione vel
ex epitome Liuij Lxvi r. constare potest) euanuisset. Servilius c;laucia, isque adeo praetor tunc potius, ut ego existimo, quam tribunus plebis, equitibus rursus iudicia rettituit, Gracchique legem quasi veterascentem renouauit. Id quod mihi Cicero uniuersum memorabilibus illis verbis in Bruto,significare videtur inquiens. Longe post natos homines improbissimus C.Seruilius
Glaucia, sed peracutus,& callidus, cum primisque ridiculus. Is. ex flammis & fortunae,Ac vitiae sordibus in praetura cos. factus es set,si rationem eius haberi licere iudicatum esset. Nam & plebem tenebat, & equestrem ordinem beneficio legis devinxerat Is praetor eodem die, inquit Cicero, quo Saturninus trib. plebis Mario & Flacco coss. publice est interfectus. Atq; hanc quiadem ego legem elle arbitror,qtia Scaurus noster aCaepione reus
est facius. Nam cum duae essent iudiciariae leges Seruiliae, Cae pionis altera, altera Glauciae: cumque de Caepionis lege locus ilitelligi non possit,ex eo quod hic sermo sit de ea lege Seruilia, cum iudicia,ut inqnit Cicero,penes ordinem eqtiestrem essent, id autem est, de ea lege, qua iudicia penes equestrem ordinem erant. Caepionis autem lege non ad equites iudicia,sed ad senatore ut ostedimus,translata viderentur: relinquitur sane,ut puto,necessario, de lege Seruilia quidem, sed non Seruilij Caepionis,veru Seruili j Glaucis,accipiedum locum et se.Glaucia est. n.
non Caepio, qui iudicia penes ordinem equestrem esse iussit, &languetem iam ac Caepionis studio inclinatam Gracchi legem, denuo relatam excitauit. Sed de hoc hacteiatis. Huius deinde Glauciae lex decentu fere, ad usq; Rutilij danatione,videtur durauisse: quo tepore M. Livius Drusus iudicia rursus inter sena, tores& equites cominu nicauit,quod videtur anno ante bellum Italicum proximo,Caesare & Philippo coss.extitisse Testes eius rei sunt, Liuius primum lib. Lxx. cuius epitome sic loquitur. P.
Rutilius vir summae innocentiae qui legatus Mucij procos. apublicanorum iniuriis Asiam defenderat, inuisus equestri or dini,penes quem iudicia erant,repetundarum damnatus in exilium
69쪽
lium missus ossi senatus cum impotentiam equestris ordinis in iudiciis exercendis ferre nollet, omni vi niti coepit,vi ad se iudicia transferrentur, sustinente causam M.Livio Dru trib. pleb. de deinde epitome lib. Lxxi. M. Liuius trib. pleb. legem iudicialem tulit,ut aequa parte iudicia penes senatum & equestrem ordinem essent. Testis eius rei & Florus, testis Appianus, testis Velleius: in quo recte cetera, nisi quod videtur a Graccho equites, sine ulla interpellatione, iudicia hucusque tenuisse sentire. Testis, & Pedianiis hoc quide in loco,cum scribit Scaurum M.
Druso auctoreni fuisse, ut iudicia commutaret. Commutaret, Inouam,cu paullo ante, verba Ciceronis de lege Seruilia, Cum iudicia penes equestrem ordinem ellcnt, explicans, eam legem
a Seruilio Glaucia latam fuisse scripsisi ei. Qui mihi quidem l
cus iter veluti demonstrauit,ad conlutuendam hanc rationem mutationis iudiciorum, in qua nonnullos fiuiftuasse video.Videtur enim tunc Scaurus senatus princeps extitisse,ut tradit idem Pedianus in periodum insequentem. Atque hactenus quidem breuiter exposuimus iudiciorum per illa tempora iactationem, quatenus ad hunc illustradum locum pertinere existimavimus. Plura, ut di xinnis,& verbis pluribus, alio libro persequemur,&quidem,ut Oriuamur,contra quam hactenus a plerisque disputatum fuit. P. Muilio damnato, nemo tam innocens I Nam Rutilium summε innocentiae stiisse, proxime ex Liuiana epitome ostendimus.Ad
quam opinionem, Mucij domum illi adolescenti profuisse, scribit lib. i l .de officijs Cicero. Mi ipse in ea quidem in Pisonem,
specimen eum appellat innocentiae: in primo autem de oratore, exemplum innocentiae: & in ea pro Postiimo, documentum misi e hominibus nostris ait, virtutis, antiquitatis, prudentiae: pro Fonteio vero, inter viros optimos atque innocentissimos
eum numerat:& extremo lib. III. de natura deorum cum viros numerare voluisset, quibus bonis male evenerit, hunc quidem etiam nominat, atque in exilium missum hiisse ait. Proinde Paterculus hunc ipsum non sui solum tactili, sed omnis aeui optimum,rectissime appellat, eundemque cum maximo ciuitatis gemitu damnatum esse ait. Quem qui de gemitum quod at-zinet etsi Cicero lib. de orat. t. secus sentire videatur, ita scribens. P. inquit,Rutilius amissus est, diim causa ita dicitur, ut si in illa commentitia Platonis ciuitate res ageretur; nemo ingemuit,
70쪽
nauit, nemo inelaniauit patronorum, nihil cui iam doluit, ne, mo est quaelius, nemo rempub. implorauit, nemo supplicauit. Quid musta ὶ pedem,inquit, nemo in illo iudicio stipplosiit. Tamia ijs quidem verbis a iudicio tantim, imo verius ab actione Patronorum,gemitum abluissesignificata a priuatorum ciuium dolore non significat. Omnino cu innocentissimus in iudicium vocatus esset,couulsam penitus hoc iudicio su e rempub. scribit idem in Bruto. Vexatus a m Vario tr. ρI. est non multo ante J Sic lego ex ipse Asconior quanquam illud,NON MULTO ANTE,videndum, an non ad Asconij potius comentarium pertineat. Vt il
lud VEXATUS A UARIO TRIB. PE EST, sit
Ciceronis. Illud autem. NON MULTO ANTE ITALICO BELLO EXORTO, sit Asconij. Saepe enim in Α- sconio male discerni Asconij verba a verbis Ciceronis, liquet,
non ex sis tantum orationibus, quarum stagmenta tantummodo retinemus, sed ex ijs etiam quae integrae supersunt. Ego num interra locum recitabo. Is est in. iii. Verr. sic. nobilia
ratem J hoc est ad silios. Totum hoc per ironiam dicitur. Cum tamen ita distinguedum esset, Ad nobilitatem, hoc est ad suosITotum hoc per ironia dicitur. Illa enim Ciceronis verba sunt, haec Asconi, Si mehercle iudices pro L. Tubulo dicerem.J Hunc TubuIum i ter sacrilegos & impios Cicero numerat lib. I .de natura deo .
Quid de lacrilegis, inquit, quid de impiis perniciosi e ducemus p
buIus si Lucius unquam si Lupus,aut Carbo, aut Neptuni filius, ut ait Lucilius,putasset esse de tam periurus, aut tam impius fuisset Vnde&Ib.v. Finium.Cui Tubuli nomen odio no est pinquit.
quidem suspicis. J Hoc Seonius fortasA e Seueriano
Aris, uxorem peruatus dolare concitatam. J Sic reposui ex vel re Pristianor cum antea AR IN IS UXOREM PELLNCATVS DOLO CONCITATAM, Iegeretur. Nam quod primam quide vocem attinet,praeter vetere,ut dico,scripturam,ipsa quoque Prisciani illius loci sentetia ita legendum esse euincit. Tractat enim eo loco Priscianus, mina in hanc