장음표시 사용
361쪽
a me obsequium Legis olim adducti sunt; sic etiam studiosi quique pietatis, veribtatis soδιδάκτoti, auctoritatem Legis illius senserunt ipsi,&apud omnes praedicarunt. Sed non omnes studiosi salutaris huius ac caelestis doctrinae v λιν τεν --σιδίνεσθαι in isto quasi pelago didicerunt. Etenim hi propterea quod tota ratio Legis diuina est, singula quae Legis illius membra esse a λικα, id est, uniuerso ad omnes personas, reS tempora loca, Calias circumstantias arbitrati sunt pertinere, atque promiscuo tanquam si rationis communis in Lege nihil non existeret illi propterea quod particularis atq. singularis rationis esse quamplurima vel auctoritate Christiis 1 q63WApostolorum eius fuerant confirmati omnia sine exceptione atque indiscriminatim iuris particularis fuisse iudicarunt se nunc omnino desiisse, atque intercidissa aura ritatem uniuersae Legis. Vtriq; παραλογι φιενoι,, inscit ex parte Legis de toto concludentes. Nam totum hominis nec immortale esse vero concluseris, quia anima immortalis est; nec contra mortale esse, quia mortalis corpore. Sic illi quasi profundo mersi veritatem Euangeli amiserunt hi quasi in scopulos abrepti, auctoritatem ipsam dignitatemq; Legis diuinae imprudentia maxima perdiderunt. Ac de iis quidem praeceptis quae puro sunt θικὰ, xversantur in ratione tradenda morum pietati, iustitiae, humanitati, Chonestati conuenientium, nemo sanus magno opere visus est unquam dubitare. Id Ballionis potius, aut alterius cuiusuis hi dum nequissimi fuerit, hominis proterv naturam abiurantis, quam viri ullius boni Clunenim praeceptis illius moralibus certissima iusti, iniusti ratio couenienter naturae, Wad perfectionem illius a Deo sit exposita, quam rationem To rvoνικον esse hominis siquidem vero homo est sapientes omnes voluerunt: quid est quod in ea Lege desiderari ab ullo possit, quae rationem amissam profert, corruptam instaurat, imperfectam diuinitus perficit documentis salutaribus Certo quicquid iuris communis&rationis est secundum naturam, secundum gratiam, quam naturae superduxit Deus, id uniuersum ita est in Lege Mosis proprio aut analogico expositum, ut qui ad eam de communi iure quicquam se putabit addere, is meridianum Solem facibus certet
Cum autem ius commune sit quidam communis fons alterius iuris illius quod particulare appellatur, haud secus quam sensus communis fons uniuersalis est singulorum sensuum, quibus omnes abietovi solemus percipere profecto tam iniquum est, si in communi fonte iuris, rationis ius particulare vaesiueris, quin si in communi sensu auditum aurium, oculorum visum, .singulorum,.σδ'vesae functiones singulas desideraueris. Non est nostri muneris, ut ista quaeramus in fonte, sed ut ex lante derivemus; quem fontem deposuit in Ecclesia Deus. Sed in ducendis ex Lege riuis, omnes vitiositate sua, non pauci aliena auctoritate ab officio suo aberrarunt. Nam rerum moralium, de quibus ex illo iure communi
constat, tum particulares conclusiones, tum singulareis determinationes ex eis procindentes, non omneis, nec omnibus, ne ad omnia, ne omnino, nec in omne tempus,
Lege defixit Deus sed earum potius modum exemplis Legis illius demonstrauit. Earum autem aliae ad homines humanamque societatem respicilint, aliae ad Deum Cres diuinas. Quapropter rerum humanarum exemplum iudicialibus politicisque legibus, diuinarum eremonialibus exhibuit Deus: exemplum dico, non formam expressam omnium, quae ad utrumuis in societate humana requiri possunt. Ac de ceremonialibus quidem Legibus, quae ad cultum diuinum fuerunt imperatae, grauissimae olim apud bonos controuersiae exstiterunt. Nam, ut nihil dicam de innumerabilibus hypocritis, qui inde a principio in ceremoniis proram, puppim quod aiunt salutis posue(s i ii runt Win quibus increpandis euincendisque Prophetae ph quique ante aduentum Christi operam consumpserunt diligentissimo nihil de
362쪽
Nasaraeis siue paνισαι; illis ut Epiphanius vocat qui in sententiam contrariam ruentes ultro abolebant omnes Legis diuinae Ceremonias quis nescit, quanta contentione inde ab aduentu Christi de sui obseruatione ceremoniarum fuerit disputatum Vrgebant Iudaei, negabant Gentes urgebant ex Iudaeis Christiani facti non pauci, quos Nagaraeos dixerunt orthodoxi Patres, negabant Apostoli, Qquicunq; ex Christianis de veritate Christi, complemento ceremoniarum certiores lacti, libertatem Christianam ad aedificationem, ac non destructionem propugnabant. His cuniculis Ecclesia Antiochena, Galatarum, aliae propemodum labefactatae sunt, nisi Deus Apostolorum cura ministerioq; vigilantissimo prospexisset. Testatur historia sacra Act. Is testatur Paulus Galat. ., sequentibus, Vsque Aodie, inquit Hieronymus, Epist. ad August. cuius principium, Tres simul ep. se totas Orientis Synagogas in ier udaeos aeresis est quae iacitur Misaeorum , a Pharisaeis nunc usque damnatur, quos meo Nagaraeos nuncusani qui credunt in Aristum lium Dei natum de Virgine Maria, meum dicunt esse qui sub Pontio Pigam assus est dri resurrexit, in quem dr nos redimus. Sed dum volunt , Iudaei esse , Aristiani, nee Iudaei sunt, nec Christiani. Non alio ex fonte profluxerunt singulares aliquot controuersiae, quae horum importunitate, illorum inscientia, Comnium imprudentia priscam orthodoxam Ecclesiam exercebant: cuiusmodi fuit illa de diei decimi quarti ad Pascha obseruatione, ex qua 'σσανσκαιδεκατίται, siue Quartadecimani dicti, qui suis decumanis fluctibus perdiu Ecclesiam diuexarunt. Hae autem dissertationes de Legalibus ceremoniis, exstincto iam olim ceremoniarum usu extinctae simi rixit Deus ille
Pater, saxit Dominus Iesus Christus, gratiae, veritatis illius effector, quam Lex olim praesignificabat indictis ceremoniis, ut corpus illud sanctissimum, quod his temporibus vltimus redemit suo sanguine, veritatem, gratiam ipsius tanta fide colat, ut deceremoniis abstineat dimicare, membra Christi suaque ipsius propter humanas lacinias, s 1c exi ista desinat tandem conscindere. De iudicialibus vero, politicis legibus, quae ad homines spectant, communem societatem ipsorum, non est aequo vetus in Ecclesia disputatio. Nam primis illis Ecclesiae Christi velut incunabulis, Imperatores, Reges Ethnici habenis reipub. praefuerunt, Dynastas, Marchos ac Magistratus omneis sui generis, aut meritis ipsorum, aut fumo, gratia, aut quaestione legitima de eis habita ut ab Alexandro Seuero narrat Lampridius factum praefecerunt, per quos Christianis minimo licuit de ratione iudiciorum exercendorum laborare. Quapropter sanctissimi illi viride eo quod
ex usu Ecclesiae esset pro conditione eius solliciti, ad quaestionem hanc de usu, auctoritate legum iudicialium Mosis animum non adiecerunt Satagebant enim sapientissimo, ut sua pietas ad omnia utilis Ecclesiae esset: non ad quaestiones superuacaneas, curiosas, aut Communi bono aduersaturas euentu suo mentes piorum traduceret, aut per imprudentiam rapi alieno facto pateretur. o diuina pecto(L 1 et S)ralo animos sapientissimos o prudentiam admirabilem o sobrietatem dignam, quam oculis ferant quicunq. ad opus Domini vocati suntlPostquam vero mutatus est status Reip. voluntate Deio Christiani Imperatores dati, hic sensim ad Ecclesias irrepsit quaestio de iure Mosis politico, Mobseruatione illius. Quo tempore sapientiss. illi, orthodoxi Patres hunc orbem sine grauiore strepitu quod aiunt circumagi videntes oportere, cum a rerum secularium o τῶν τos io neor saevasis (ut appellat Paulus sollicitudine abstinuerunt, tum Magistratibus ordinariis suam in dicendo iure ferendisq. legibus auctoritatem intactam reliquerunt.
Siquid autem contra rectam rationem cernerent institutum, quam in natura, Scriptura Deus explicauit, id aut sedatis modestisque monitionibus curauerunt corrigi, aut patienter si quod 1κο χειρωνειoν aut malum dioeδωτον esset pertulerunt, ne forto
363쪽
commune bonum totum spe boni unius commouerent. Id enim saepenumero efficit hominum importunitas, ut dum malum unum curare tentat, labefactet honum reipub interdum etiam uniuersum Optim statuebant illi rationem aeternam esse moderatricem, arbitram humanarum legum, quam quidem naturai Scriptura docent huius vero aeterea rationis quamdam,noeeotiae esse humanas leges, quae ratione singulari varient pro varietate rerum salua manente, atque adeo praecipiente varietates illa aetem lege. Cum autem rerum humanam nec cognitionem, nec procurationem sibi esse imperatam, m. vero esse utilem ad functionem suam animaduerterent:
ideo circumclusi cancellis vocationis suae, auctoritatem iudiciumque de ferendis imbbus animo aequissimo iis permittebant, ad quos humana societatis humanae cognitio procuratio pertinebat. Hanc rationis communis, legis aeremae differentiam 1 particulari ratione tum ni legibus, quae temporariae sunt, Augustini verbis demonstrabimus longioribus quidem illis, sed conducentibus maximo ad huius rei intelligentiam Lib. I. delibero arb. cap. 6. Reyonis mihi, ait Augustinus, rerum ista lex quae feris romuleam hominibus ainc iram inuentibus opituletur Cui modius, Mani ratum est, inquii: nam ex his hominibus iique Iosuli ciuimusque consistunt uicissi nomines, inquiet
Augustinus , populi is me generis rerum sunt, is inferire mutorme non ossint, ferasque omnino sint an ero mutabiles, femoribusque subiecti sunt Hoditis, Mutabile lana, inquit, atque femori obnoxium hoc genus esse quis dubitet Tum Augustinus, Ergo ibosudus sit bene moderattis , rauis commvngsque missatis AF gentissimus custos, in quo uenusquire minoris rem riuatam quam publicam tendat Mnne reces lex fertur, qua huic ipsi sosui liceat creare sibi magistratus, per quos sua res, id est, ublica administretur Cui Euodius Reest prorsus me Augustimus, Porro si paulatim defrauatus idem opulus rem riuatam rei sublicae raeferat, atque habeat venale sustrarium, corrustusque ab eis qui honores aman regimen insessaeuiosis consceleraresque committat, nonne item recti, siquis tunc exstiterit hir bonaes qui lurimum flossii, antimis huic opulo forestatem dandi honores, ' in flavicorum bonorum es etiam nius redeat arbitrium Et id recti, ait Mossitis. Cum ergo, Augustinus inquit, duae istae leges ita sibi rideantur esse contrariae, to s remararum honorum dandorum populo tribuat sotestatem, o erat a fera; cum ista secundo ita lata sit, re uis modo ambae in ma ciuitate simul esse ossint mmdicemus aliquam earum iniustam esse , ferri minimὲ debuisse Cui uoistis, nuco modo A essemus ergo Augustinus inquit, istam legemus Flacet temporalem quae quamuis iusta sit, commutari tamen seruempora iustisotest Euodius annuens, A eblemus. Subi it Augustinus, Ouid i a leae quae summa ratio nominatur, cui Semerobiemserandum est, o se quam mali miseram, boni beatam istam merentur, serquam denig illa, quam femoracem orandam diximuε, recti fertur rec/m mutisu solestne cuipiam inie stenti non incommutabitis aeternaque rideri An sotest ad Mando iniustum esse, is masi miseri, boni autem beati sint auro modestus , grauisso ausipse sibi magistratus erret, dissolutus Nero di nequam ista licendia careat modius, rideo, inquit, hanc aeternam esse atque incommutabilem legem. Tum Augustinus, simia etiam se ridere arbitror in ista femorali nihil esse iustum atque legitimum, quod non ex hac aeterna sibi homines deriuauerint. Nam si sosulus ille quo m temore osthonores dedit, quodam rursus iust non dedit haec tricissitudo femoratis, re iussa esset, eae ilia eiernitate tracta est: qua semer iustum est grauem bulum honores dare, leuem non dare, an tibi aliter indetur Assentior, ait Euodius. Ut igitur, Augustinus inquit, breuiter aeternae legis notionem quae impressia nobis est, quantum mira, verbis e licem rea est, qua iustum est si omnia sint ordinatissima. tu, si actur
364쪽
aliter existimas, rome. Cui modius, Ouid tibi ero dice ut contradicam, non habeo. Concludit itaque Augustinus dicens, Cum ergo Acte subna leae, eae quo illae omneste orales ad homines regendos Noriantur, num ideo issabariaribuo modo sotesipsitelligo, ait Euodius, omnino non osse. Neg. n. is bis, uel occisus, tilia rerum ora unquam e certi, uel iustum non sit omnia esse ordinatissima.
Hactenus Augustini verba, quae certo consilio in locum istum intulimus, quod, sententiam Patrum orthodoxorum continent euidentissimo, homnibus Oμοτατον κανονα praebent de tota hac causa recto, ratione certa iudicandi Senserunt illi ut verbis rani via in cap. a. epist ad Rom. moralia manere, quia sunt de lege naturae, quae est immutabilis iudicialia vero exclusa esse, inquantum habebant vim obligandi in lege etsi possunt de nouo institui in lege noua, quantum ad illa quae regimini Christianorum videntur accommoda. Ac propterea contenti rebus praesentibus, vetera Legis instituta non urserunt,in contenti vocatione sua in alienam minimo irruerunt: ne aut Iudaigare, aut tamquam futyr ultra crepidam quod aiunt suis iudiciis excurrere temere putarentur.
Etsi autem sanctissimi illi Patres, vir sapientissimi, praecepta illa iudicialia neq.
absoluto esse publico necessaria, neq. ad se functionemque suam pertinere sermonibus, Criptis, exemploque suo palam demonstrarunt tamen exstiterunt his ultimis temporibus homines gelo pietatis, veritatis, iustitiae acti, qui eorum usum in repub. Christiana redintegrari contenderunt oportere,, nos auctoritate diuina ad obseruationem eorum obligari. Quibus ex aduerso obnitentes viij, omnem promiscuo usum Wobseruationem eorum tollendam putant eadem religione, qua eremonias praefigurantes Chri(f. I 8vistum oportet aboleri,in permanere abolitas. Vtrique gelum habent, quem laudo sed scientiam ab utrisque hac quidem in causa desidero & multi boni accensi studio veritatis, charitatis, pacisque publicae mecum desiderant. Atque hunc quidem laborem fui semus libenter omissuri, si aut ratio publici nos uisset quiescere, aut bonorum virorum postulatio; qui hoc officium 1 nobis, imperitiorum o sua, Womnium causa aliquoties exegerunt. His recusare nos operam nostram religio fuit. Nos ad publicum iuuandum vocati sumus rerum argumento, &scriptorum modo quam rem voluisse etiam non assecutis, abundo pulcrum M. magnificum est. Etenim ira sentio ut cum Plinio dicam Praefat. natur histo seculiarem in audim causam eorum esse, qui di cultatibus ictis titilitarem iuuandi gratiaes cenis Iraetulerunt, Cres utiles ut dicerent utiliter, operam suam Consumpserunt.
Quid ergo dixerit quispiam, nonne te, Patrum illorum sanctissimorum exemplis, quos anto dixisti, Iurisprudentium ac Magistratuum piorum auctoritate potius deterreri oportuit ab hoc argumento iam instituendo, quam huc adduci importunis aliorum postulatis, ac fori imprudentium t
Equidem non sum nescius eorum cancellorum, quos functioni huic meae circumposuit Deus; non exemplorum, quae orthodoxi Patres in Ecclesia Dei praebuerunt; non auctoritatis, quam in hac re Prudentibus iuris, iusto Magistratui attribuit Deus, hab audacibus gladiatorissq. animis vindicaturus est. Sed tamen in hac quaestione aliquas etiam partes nostras esse opinor iudicaturi sunt, quicunque naturam, modumque, finem illius trutina uista expenderint. Etenim quaestionis huius natura est, ut partem sui communem habeat, partdmque singularem. Ita se habet ipsius modus, ut partem regularum eius describat Theologus, auctoritatem, coactionem Magistratus parti earum admoveat Finem denique Theologus proponit sibi communionem sanctorum, uniuscuiusque in communione hac conscientiam Magistratus, societatem humanam ordindmque in societate hac pernecessarium. De illis Theologum silere qui libet, Theologiam abdicat de his siqui Theologus laborat, seipsum perdit,
365쪽
perdit, breuissimam iniuriam facit Deo vocanti Ecclesiae, cuius Causa vocatus est,' vocationi suae δια τῆ noλυπραγμ-ίνq; καὶ 11ore orieoriin φιλoτιμί-σάκoe.gov. Sunt quos iuuat δεκασμo impudens, nunquam Subducturos ab eo manum,
nisi crura ut aiebat Tullius frangantur ipsis quos homines, ut noxiae Par poena sit quod olim xii cauebatur otio perpetuo damnari velim. Sed an propterea viros bonos, vocatione instructos,b in ea sese religioso continentes, ab ossicio suo aequum fuerit absisteret an dissimulare ea, quae in communione sanctorum proferri seruis suis mandavit Deus an naturam, modum, finemque negligi cum vocatione sacra coniunctissimum an infirmarum conscientiarum ut appellantur vulgo negligi tranquillationem 3 A naturam quidem communem partim, parismq. singularem diximus esse quam stionis huius quia cum ad omnes homines communiter, qua homines,, ad omneis eos qui praesunt, qua ad munus publicum sunt vocati, pertinet: f. 1 8a tum vero singularem quamdam rationem habet, quia haec ad politicum, illa ad Theologum pertinent singulariter. Etenim secundum principia, rationem Communem omnium, siue naturaliter in unoquoque, siue gratioso in sanctis, piis informatam, haec quaestio, cognitio eius ad omneis pertinet aliquo modo nemo homo est in vulgo, in Ecclesia, nedum in iis qui praesunt, siue Iuriscoss. siue Theologis, quem non his principiis, hac ratione imbutum esse oporteat Singulos nostrum decet cor hominis, non elephanti corium ut communes illas notiones sentiant, ac non stupeant ἀναίσθ irros. Haec principia si nescit Theologus, quomodo ex eis conclusiones doceat Haec communione naturae omnib hominibus sunt inter ipsos communia. Inter eos vero qui praesunt, aliquid amplius commune est. Nam ex principiis illis notionibusque communibus omnium certa scientia conclusiones generales speciatmque ab utrisque opus est confici supra quam a vulgo, secundum auctoritatem ipsorum, ad commune societatis humanae bonum. Itaque, Magistratum prudentesque iuris plus in his rebus quam vulgus conuenit cemere, ad politici ordinis institutum; seruum Dei, ad usum sacri ordinis, institutionem conscientiae. Verumtamen haec ipsa, utcunq. sint coν neoεσωτ- communia, suis repagulis a Deo prouidentissim fuerunt circumclusa, discreta terminis quos quisquis mouet temere, de publico meretur pessimo. Quid enim terminum priuati agri qui mouerit, hunc ferit Dominus maledictione Deut. i. i. ecquis Enceladus inaeos ignes maledictionis illius, si commoueat publicum, queat effugere Attendant, obseCro, quicunque utramuis paginam in rationibus societatis humanae faciunt, ad hos cancellos vocationis suae. Sunt enim sui hominum societati, quam Magistratus regunt; sunt, sui communioni sanctorum, quam servi Dei praeeuntes pascunt, a Deo optimo constituti. Magistratus ex principiis naturalibus scientia politica conclusiones generales, speciales conficiunt, determinationes singulares disponunt ad societatem ordinemque humanum accommodas, secundum rationem aeternae legis in natura hominis adumbratam Theologi, servi Dei quotquot sunt, principiis naturalibus scientia diuinitus inspirata conclusiones generales, speciales superstruunt, in determinationibus singularibus ad societatem ordindmq. humanum accommodatis quae alterius fori, cognitionis sunt abstinentes, societatem sanctorum, conscientiam cuiusque in ea Communione colunt determinationibus spiritualibus, secundum rationem aeternae legis in verbo Dei, sacra Scriptura informatam. His cancellis, opinor, tota natura harum administrationum ab illis ita secluditur disterminaturque, ut mirari satis non possint homines hac memoria nostra existere, quos ex hac administratione in illam, hex hac disciplina in illam, quasi desultorios in quadrigarum Curticulum, non pudeat incurrere. De
366쪽
De natura functionum diximus, de modo videamus. Duplex igitur est in his functionibus praestandis modus communis unus, fmgularis alter. Nam etsi regula naturae onmibus oss. I 8a minibus, regula gratiae omnibus piis est indita ad informationem ipsorum tamen eos constat qui functiones publicas obeunt priuatis antestare tum quia omnium legum, quasi regulae publicae, ac non priuatae solum, custodes madministri sunt; tum quia sua accedit neoεσῶσιν omnibus ad commendationem regulae, quam aliis praestituunt, auctoritas. Atque haec quidem mmdum naturam functionis suae communia sunt utrique hominum generi, qui in politia,' Ecclesia praesunt: nam Cregulam publico exhibent, Cauctoritatem adiunctam habent. Sua est Magistratu iusta auctoritas, sua ministerio, in iis rebus quas anto circumscrip
Sed tamen singularis est utrique ordini ratio, modiisque, imponendae regulae, xauctoritatis exercendae. Nam regulam ponit Magistratus in rebus humanis suam, de suo, auctoritate sua Theologus vero, verbi administer quisquis est, nec suam, ne de suo, nec auctoritate sua fert legem; sed diuinam, de verbo Dei ipsius;& auctoritate Dei, cuius interpres solum ac nuncius appellatur Magistratus vim regulae, auctoritatis suae cogendo firmat hic affirmat docendo,, vim cogentem in rebus sacris ac diuinis vindicat soli Deo. Haec in regulis, auctoritate earum dispescenda plano sunt singularia quae si Magistratus negligit, pessundat hominum societatem si arrogat Theologus aut administer Christi, is aut seruus nequam, aut praedo in grege Domini atque tyrannus est. Quaecunque autem de natura administrationis utriusque, de modo diximus, eo
maxime confirmantur, quod finem habent quam diuersissimum. Est enim finis iste Magistratui propositus, ut societati humanae, communi bono consulat secundum hominem in rebus terrenis, temporalibus Theolo o autem ille, ut societati piorum, quam communionem sanctorum dicimus,' saluti consulat in rebus caelestibus &aetemis secundum Deum. Secundum hunc utrumque finem inde a principio fuit in his administrationibus seorsim natura, ratio sapientissimo , Deo instituta. Etsi in his ipsis administrationum finibus aliquid est utrisque commune,, diligenter ab omnibus obseruandum. Nam Magistratus suo ordine politico ad portum salutis aeremae societatem suam adspirantem iuuat; binister Ecclesiastico, per fretum societatis humanae, opemque Magistratus boni Magistratus in hac vita regit, Minister per hanc ad illam dirigit. Hinc fit, ut multarum quoq. actionum aliqua sit inter hos ordines communicatio, non autem H βδveoavos, ambitiosi putant confusio. Quid enim confusioni cum ordine quid luci cum tenebris ordinem unum
altero iuuari volo, non perimi utrumque seruari, non perdi cupio ut sua cuique natura, suus modus, taui fines conss. 1 8 3stent contra imprudentiam, improbitatem hominum temer in alto ludentium, tamquam si in portu agerent. Hoc autem opus commune est Iuriscoss., nostrum illorum, ut ordini publico Consulant nostram, ut conscientiae quorum utrumque agitur in hoc argumento. Curemus aequam utrique partemo in commune, quod expedit communi adferamus.
Ego prior scribere institui, non fori rogatus prior sed tamen , bonis etiam rogatus qui iuri dant operam secundas operas spero praestabunt illi, quod me pressius dictum est, forte etiam minus populariter id illi meo exemplo adducti amplius &commodius declarabunt. Ego me illis fauere, fauturum esse pronuncio ex animo, qui commoditati publicae in hac causa amplius feliciosque prospexerint, adducti exemplo, adiuti si orae, opella mea. Neque enim praescribere Iuriscoss., magistratu cogito seci meam sententiam in hac communi causa postulantibus perscribere; suas conclusiones, determinationes politicas, quae iuris humani sunt, intactas relin- a quendo,
367쪽
quendo, .conclusiones diuinas, quae iuris diuini ex sacra Scriptura sunt, conscientiis
laborantibus, aut minus certis exponendo. Argumentum graue, difficile, periculosum, anceps; at necessarium quo, priuatorum conscientiae conquiescant, Wqui publica auctoritate sunt, munera vocationis suae bona fide certius exsequantur Quemadmodum profecto omneis eos confido facturos, qui ex veris principiis conclusiones utiles, necessarias secundum rationem rectam in suo genere,, ex conclusionibus determinationes secundum modum constitutionemque rerum confici videbimi oportere.
Hoc vero argumentum, Illustres Ordines, quia, res attingit politicas, quarum in his partibus curam felicissim sustinetis, is fulciendas piorum conscientias omnino pertinet ut qui praesunt bona conscientia praeesse; qui obsequuntur, eadem Conscientia obsequi, parere possint V. A. visum est,pocrebam, sapientissimo iudicio vestro totum permittere. Quod si dii spero probabitis, hoc scriptum non tamquam operis mei, sed tamquam muneris vestri in publico exstare cupio: quo vestra fides in rei huius publicae procuratione, quoad eius fieri potest, illustretur, ,ea ipsius erga pium quemlibet Magistratum, ac praesertim erga V. A. religio in omnem isteritatem fiat quam spectatissima. lustres Ordines, Deum M. M. Patrem omini nostri Iesu Christi oro, vos gratia caelesti sua seruet incolumes, consiliis praesit, actionibus benedicat, Cregionis huius ciuitatibus singulis veritatem cum iustitia, sanctimonia Rem toti publicae felicitatem sub vestro praesidio largiatur quam diutissimo Lugduno Batava mi Idus Octobres Io. o. m.
368쪽
riam aut egi aeterna, putia conrastus imm minitas formaque risiones in Deo princise niuersitatis existens mete omnia emora, aut informam ' traucia in empore. III. Ouae in tempore, vir sex naturiata est, oui natura ueniam.
LEx naturalis est, quae innata creaturis risione Haeduis inmormis eas notionibus maturae communibus, id est, princi se conclusionibus inqua sarticipia ne ad m/rarii cauternam legem.
Ouae naturae aduenit, eo adnascitur, aut infunditur hanc divinam, tuam Atimanam legem appellamus. VI.LEx diuina est, quae injiram a DE dr infusa rationatum creaturis informat eas notion S communibus , ineuiaribus supra naturam, adfinem Supernaturalem rasernaturaui ductu tramamittendas. v II. LEX Aumana est, quam ferunt homines ratione procedentes a tuis gitas, tum
369쪽
Olaris determinauones con temni sersonarum quarum bono ferrer rerum negoti m -- de quibus fertur, Cerreumatantiarum quae eis accidunt accommodag.
v III. Harum eum refectum exemtum est in lege Mosis Nam legem naturalem praeceptis moracum, diuinam ceremoniatibus adiunctis ad documeno gratiae, A manam politicis o iudieialibus declaravit. IX. Da naturali , diuina lege inter bonos , sim conuenit: quarum ne tram grai -- pugname quisquam sine indignissima in Deum, naturam, omnes, Me ue ui um iniuria.
D, humana lege , iudicialibus'aeceptis Mosis artani senientiae: quia itiae fis M-manis contemperata sumi dismana avium iudicio neque ex communibus princi se conetariones, neque ex conditiombus sarticu intibus sine a determinationes iusius, omnes, omnino, omni umore ad omnia uunt con ere, aut alio con sense animus eriere f. 1 8s . XI. iudiciacta quidem framesta Mosis princisio siue auctore diuina sunt: Sed quae dirantur de humanis legi sesteraque ad Mosis iudiciales pertineni, quia Amsi demtulti ipse eua, se ira vi tamen modo Aumano Sint. XII. Etenim omnes Me leges sariem sui immisialium obtinenet, sarumque,vitiavem; tuam semer, hanc interdum secundum serionar, negotia, ' circumstanaias eos qui subsunt obligantem. XIII. Immtii Ele est, quicquid ratione ceria orae metum est ad commune bonum ab eo cuius est victorum, secundum formam ratiam iutas, emae, quam adumbrauis in natura, qui inberbo expressu mug.
x IIII. Id tribus modis cognouimrus, 'inrisio obiecto, ' ne imus.
xv, Principio es fundamemio secundum formam rationis heternae est ordinarem, qui quid ex risei se a natura induis aut a Deo reuelatis suis conem Iur: is mea a gurum aedi aris ianvim nouam nimaeram ex scyriae sum fines loricisionem ad tutum utim, is reatum suminis non imponas domui tuae.
xVI. Obiecto sic Minatum est, quicquid ad iustum legitimassimque obiectum actionis me imperatae respicit: is mi ad ne araeiunior mori putres rosam, nec sim proflairibus, inmur morte. x VII.
I in sic ordinatum est, quicquid ad sanetum iustumque em secundum eamdem aeternam risionem, Nisi catholicam regulam, cometendit Mimi. s. nicus iratis in quemquam ne sumitorio iniquitate uella, aut fro eccato uou nam inis est, remitae humanae Misatur ratio duum uitari nec uenquam isti certo explorauque iudicio cuiquam adimamur.
His tribus momentis exfenditur secus letum, rerum bonae simi nec nec sen-untur bonae, quae tria nee coniunctim obtinent malae, quae destitumnetur es mouiorum
370쪽
s Iugorum. Sunt enim Mesonesummes Minis, Amenae, tues, ' necenariae, ex mei is certis , immotis factae, di leges Aarum immistabiles XI.Xomiarium sunt caetera in umanis iussus, Granditionem mutatiom im exam habeni Mus de cavissis ratio praecipientis leges interdum variat, modus eorum ad quae reipuiani leges f. 1 863. xx Ae ratio videm ominis ferenaeis legem eum ratione promi, praeter me nemdeseu Ouaproster si legislator in conscien caeternae legis, arui in cognitione eorum ad quae res eiu i leges rofueris, Te m lare Fotest, si euidens erit reuitas, propter quam recedam ab eo iure quod diu aequum risum est. Sed haec caussani attinet ad legem Mosis, mitis amem S ganeum Deus. XXI. Modias ramo eorum ad qua rex eiuni leges, semper, labius est mistatur urimum V ac prosterea leges quae de eis ordinani, mutari possunt ad commvine bonum, , flerumque mutari necesse est. XXII. Mutabiles itaque sunt in De Mosis sarum res tuae determinationes, ad quas ex immotis primissis uommunibusque conelusionibus processitar Secundum modum 'conditionem eorum quae omni orae nationi legis.
Subsunt autem ordinationi eis serranae res, quibus actiones complectimur , circumstantiae suarum conditioni ius accommodatur Te, Funaque determinationes tabendo Manisque munera uniendo, atque sermittendo.
VI autem modus 'bonatio eorum quae subsunt legi, si is determinationum ae lex commune, ' inculare. XXV. Communis modus conditio resonarum est, qua consideranis is homines in rerum natura ex communi Cumana lege singularis, quo considerantur is Iudaeis vocati in se a promissiones, eritatem, ordinem, o signa gratiae. XXVI. communis rerum motas, prout commisister sunt in m hominum atque occusantur: singularis, prout ad singularem fraeterea ederis, Iromissionism, eruatis, ordinis, Meraiorumque Num aut en rationem adhibentur ex institurione Dei.
Aidem circumstantiarum: quibus serranae ' res quasi ueratiuntur ro conditione ipsarum reis set mcans aut instimio eratiae. XXVIII. De his ergo omnibus determinationes sunt, ei m Ammanis legibus ex communi aut singulari iure, tum legi s Mosis communiter pro naturare modo inticularum ex influuio gratiae vitari s. XXIX. AH Mosis quidem leges quaecunque iuris communis Suni, aut ratione communi ob eani,