장음표시 사용
21쪽
r facere diligamus atque useamus, emcax proculdubio est 1 M tamen ea de sequenti anathemate feriuntur, qui sine illa gratia non quidem facile. sed tamen aliquo pacto diuina mandata ampleri posse existiment. Item pueris Ot qaicumque dixerit ideo nobis variam iusti arionis dari, ut quodfacine per liaberum iubemur arbitrium, facilius pinmus implere per gratiam, tamquam est Fratia non daretur, non quidem factu, sed tamen possimus etiam sine illa impi re diuina mandata, anaJema sit. De stinoua enim mandatorium Dominus I quebatur, ubi non ait, sine me di cuius potestis facere; sed ais, sine me nihil ρο- sis facere. Iidem Patres Africani in Epistola ad Toximum referente Proia pero contra Collat. c. Io. utrumque illum canonem his verbis complexi sunt. dum Liunt. Pelagis ct Calestio aperti a confessione fatendam esse, Dinia Dei est Issum Christum Domisum nostrum non serum adcognoscendam, verum etiam ad faciendam iusti m nos per tus singulos adjuvari. En quod Can. . definierant nobis praestari per gratiam , non solum ut sciamus quid appetere aut quid vitare debeamus , sed etiam ut facere diligamus atque valeamus irasisse. illa nihil vera sanctaque pietatis habere, cogitare, dicere. arae v A MM v s. Ergo ex illorum 2I4. Episcoporum non semel Apostolicae sedi pi
bata definitione, quam , ut ait Prosper ad cap. Gall. c. 8. torus mundus amia
plexu, est , sine illa gratia perquam maestatur nobis ut quod faciendiam eor-
mus, etiam facere diligamus atque VALEAM Vs, hoc est emaci, nilni vera sanetaque pietatis vel habere, vel cogitare in vel dicere, vel agere vALEAMus.
CONCILIUM SARDINIENSE SUB initiam sexti seculi.
NVllum fere est antiquitatis monumentum quod apud omnes Ecclesiastiacae veritatis amantes maiori pretio esse debeat, quam insignis illa Afri-eanorum Episcoporum Epistola, quos Ariani V Wandali Africa potiti, in Sardiniam catnolicae fidei causa rei gauerant. Non enim ill nobis exhibet solum quorumvis Episcoporum, sed egregiorum fidei confessorum sententiam. qui testimonium per tot aerumnas M labores Christi diuinuat1s redditum, Christianae gratiae confessione cumulare voluerunt. Tot, illorum epistola damnandis Semipelagianorum erroribus instituta quod sine ope gratiae fieri non posse docebat Ecclesia, de gratia e caci acetiapiendum esse aperte testatur. Nam cum illud praemisissent, De gratia Prinon dire 'tire, q quis eam putat omni hominibus dari a Iubet, inquiunt, Deus homini vi velit, sed Dominus operatur ct velle. Iubet ut faciat; sed operm/ω ct facere. Ac per hoc quoniam habet homo liberium inisi iam . andit praecepta qua fariae, sed ad implenda pracepta liberum arbimum idoneum nuglatenus e ei tur, nisi diuinitus a uuetur. Ita sit ut se operari debere homo cognoscat iam maeo raptum accipit, ct Domino se mat semper omne bonum disere quod vult ac facis. qai seisis sidelibus hanc dignatus est gratiam Premittere per Prophetam dicens: via mirum meum dabo in vobis , ct faciam ut is a imammabus mos ambuletis . indicia mea usemetis ct faciatis. Et ad illius gratiae, sine qua statuunt liberum arbitrium ad implenda praecepta nullatenus idoneum esse , essicacitatem adhuc uberius declarandam. Cum ergo, inquiunt, Dominus in rumine opstari caeperie velle. tam homo M fle
22쪽
mino enim dicit Apostolus : Aptet vos in omni bono ut faciatis voluntatem ei cfaciens in visis quia placeat coram se. Ad vitam quo e in tantum poTEs Thomo manam porrigere, in quantum babuerit Dominum protiationem flans, semper manum dexteram suam.
Iidem verbsine illa bonae voluntatis effectrice gratia liberum arbitrium ad nihil posse apposita luminis comparatione demonstrant. Ante laetitate- uippe gratia est in homine quidem liberum aHitrium. sed non bonam , quia non illuminatum. Proinde nisi gratia detur, bonum imum arbitrium non haritur. Sic namque est liberum hominis arbitrium ab sique dono ratia, sicut esto las sine luee. Nam er oculus ad Oidendam factus est , sed nisi lumen acceperit, non videbis. Sicut ergo corporis oculus seemper indiget lumen accipere ut 'sum possIT ao cere. sic ct Meno arbitrio bominis nulti poTEsT Inaria suffragari cognitia, nisi
detur Usius gratia stiritalis infusio. CONCILLUM ARAUSICANUM ILSIne gratia efiicaci nihil fieri posse Africana, ut vidimus, Concilia defini
runt. Sed cum huic gratiae ipsa salutis initia detraherent Semipelagiani, ut salutem hominum ad voluntatishumanae nutum reuocarent, non solum Africani Patres in Sirdinia exules , sed & sanctissimi Galliarum Episcopi in Synodo Arausicana congregati, ut exitialem illum errorem penitus su carent. de ipsis praesertim initiis diserte sanciuerunt, neminem sine gratiaesticaci credere, orare, aut omnino aliquid velle & conari posse. Non enimat: am ab efiicaci gratiam illos intellexisse ex singulis canonibus pater. Hanc can. 3. gratiam se statuere significant, qua facit ut Deus in cerur a nobis. Can. . qua sit in nobis vi purgari velimus per sanct Spiritus infumnem se verationem. Can. s. qua per i 'irationem Spiritussanssi corrigit voluntatemnastram ab infidelitate ad fidem , ab impietate ad pietatem. Can. 9. Per quam
quoties bona agimus, Deus in nobis atque nobi m ut operemur operatur.
Videamus igitur quid de ista gratia credi velint. Si quis, inquiunt c. s.
Sinegriatia Dei credentibus , volentibus, desiderantibus , conantibus , laborantiabus , vigilantibus, studentibus, quarentibus, petentibus, pulsantibus nobis miserico diam Dei dieis conferet diuinitus, non autem ut credamus, velimus, vel hac omnia sicut oportet agere vALEAMus per infusionem Ur i 'inationem fan via tus in nobis feri confitetur, ct aut humilitati aut obedientiae humana subjungit Daria adjutorium, nec ut obedientes Ur humiles simus i us eratia Gnum esse consen- ait, resistit Apostolo dicenti ε, Quid habes quod non accepisti ' ct : Gratia Dei seum id quo um. Et can. seq. Si quis per natura virerm bonum aliquod quod ad salutem pertinet vita aterna , cogitare ut expedit , aut eligere , sive Falutari, idos, Euauesica, madicationi eonsentire possE confirmat, absque illuminatione 9. piratis, DiritussanEN qui dat omnibus si uitatem in conssentiendo or credem do veritati, haeretico fallitur spiritu, non intelligens vocem Dei in Evangelio dicenatis, sine me nihil poTEs Tis facere. Et illud Apostoli : Non sumus se ciemuessitare aliquid a nobis , quase ex nobis ; sed se icientia nostra ex Deo est. Quis ambigere pomit non alia gratia quam esticaci dari per Spiritum-fanaeiam δε nitatem in consentienda ct eradendo veritari 3 At de illa pronuntiant Ara-Diuiligeo by GOrale.
23쪽
Iseani Patres consta semipelagianos, neminem si illi quidquam quod ad sa-
Iutem pertineat cogitare aut eligere posse, dcc. Idem de iustis sanciunt c. Io. Adyutorium Dei et am renatis ct sanctis femper est implorandum, ut ad bonum sinem peruenire, vel in bono possint OPERE perdurare. Adjutorium autem quod sanctis est implorandum, essicax esse fatis pater. Non enim , Ut egregie notat Aug. de gr. Ch. cap. 23. onamus mpo simus nihil mihi facere, sed ne quid faciamns retici.
Denique idem repetunt in definitionum suarum clausula his verbis. Aese secundum eripturas, vel antiquorum Patriam definitiones, hoc Deo propitiante ct pria are debemus er c dem, quod per peccatum primi hominis ita inclinatum re attenuatum fuerit liberum arbitrium , ut nullus postea aut diligere Deum sicut oportet, aut credere in Deum , aut operari propter Deum quoa bonum estros sIT , nisi gratia eum ct misericordia diuina praeuenerit. Quod multis postea Scripturae testimoniis probant; quae omnia ad essicacem gratiam pertinent , quale est illud Pauli : Vob is donatum est pro Chri , non solum vi in eum credatis, sed etiam ut pro illa patiamini. Et illud : Gratia salui stati estis per sdem, ct hoc non ex vobis , sed Dei donum est. Et quod de se ipso ait Ap stolus et Misericondiam consecutus sum ut fidelis essem. Ac demum ipsi explicant quid sit ratia ct misericordia Dei praeueniri, dum aiunt, se salubriter profiteri or
credere quod in omni opere Iono non nos incipimus, ct postea per D.i misericomdiam a uuamur; sed ipse nobis nullis praecedentibus bonis meritis fidem ct am rem Dei prius inspirat. Igitur ex illo Concilio nisi Deus & fidem Sc sui amorem inspiret, quod est gratiae essicacis, nullus aut diligere Deum sicut opotet, aut credere in Deum, aut operari propter Deum quod bonum est, potast.
TR identino Concilio aduei sus huius temporis haereticos congregato gratiae diuinae necessitas nouis dicretis stabilienda non fuit. Illi enim eam aded non negabant, ut etiam nimium illi tribuere viderentur. Quod ergo quaedam de gratia definiuit , hoc consilio fecit, ne noui haeretici ali quid ab ipso gratiae detractum esse arbitrarentur. Vt illam suspicionem amoueret sacra synodus , non nouum aliquod dogma de gratia sanciuit , sed quod ab Africanis Conciliis 8c Alausicana
synodo statutum erat, renovandum iudicauit ; adeoque illorum Concili rum loca, unde canones suos mutuabatur, margini adscribenda curauere qui illius editioni praefuerunt. Quare cum seis. 6. c. 1. anathemate percellit: Sitis dixerit ad bor solum diuinam Datiam per Iesum Christum dari, in facilius
omo iuste vivere, ac vitam ammam promereri possit, quasi per liberum arbitrium fine patia utrumque, sed ale tamen 2 d culter possis. Et cum can. 3. idem anathema intorquet in eos qui dixerint sine praueniente sancti- Spiritus inspiratione atque eias adjutorio hominem credere, sperare, diligere, aut ymisere posse fcut oportet, ut ei iustificationis gratia conferatur , dubium esse nemini potest 'in in illis canonibus quae ex Conc. Carthaginensi dc Arausicano deIcriptiuox ζadem gratia intelligatur, quam in antiquis illis conciliis intellectam esse demonstrauimus ; id est illa gratia essicax qua nobis praestatur, ut quias '
Poncrimus, etiam facere diligamus atque vatiamu .
24쪽
π . sed Tridentini Concilij mens ex can 22. illustrius etiam perspici potest, quo de singulari perseuerantiae dono ita sanciuit: Si quis dixerit iusti arum HI sino speciali auxilio Dei in accepta iustitia perseverane posse, vel eum ea non posse, anathema sit. Auxilium enim illud perseuerantiae essicax bine , docuit ipse Lescotius Carnotensis Episcopus in praelectionibus suis de Gratia qu. . ait. 13. dc vox illa specialit quae communi opponitur, satis indicat, &quod in cap. I s. eiusdem sessi ad quod hic canon refertur . speciale illud auxilium perseuerantia munus appellatur, δε quo 'riptum est, qui perseuerauerit usque in nem his saluus erit , ct quod aliunde haberi non potest , nisi ab eo qui potens est eum qui stat Diuere ut perseueranter stet, ct eum qui cadit restituere. Vbi de aiaditur neminem de hoc dono absoluta certitudine certi quidquam sibi polliceri debere 3, quod frustra diceretur si speciale illud auxilin m sine quo iustificatus in
accepta iustitia perseuerare non potest, nemini umquam iusto deesset. Quare ex his locis eruditissimus inter recentiores S. Thomae discipulos Guillelmus Estius merito concludit in secundum sentent. dist. 26. n. 3. ex doctrina saeris Conciliorum canonibus illoque praesertim Tridentino definisa,neminem possa in bono perseueriare absque speciali auxilio, quod de nouo hempeνa Deo petendiam Er expectandum sit, quo nimirum Deus ipsum perseuerare in homine op retur. Id ipsum agnoscit Lescotius Carnotensis Episcopus in praelectionibus suis de Gratia qu. art. 13. & hunc Synodi Tridentinae locum ad illud perseuerantiae donum , quo reipSa in bono electi perseuerant, referendum esse
sagumni autoritate consirmatur, q/od De tenemus sine gratia
nihil fleri posse , de gratia ebcaci esse init Iligendam.
TAm crebra, tam aperta sunt eam in rem Augustini testimonia , ut siquis istud negare audeat, quamlibet multo locorum numero, dc tota quasi Augustinianae doctrinae mole obrui possit. Vnde vere dc scienter clarissimus Theologus, cuius maximὸ gratia hic nobis libellus susceptus est, profitetur & agnoicit, innumeris Patrum testimoniis pnobari posse , gratia est caci rem aperiri posse hanc locutionem , quia sne ea nihil possumus. Et quidem; inquit, Augustinus boe elogio semper donat gratiam de qua eum Pelagio dis tacest tamen aestinat de escaei. Quamobrem si cum illo solo agerem, Augustiani ac ceterorum Patrum locis huc congerendis supersedere potueram. Sed uia hoc scriptum in aliorum manus venire potest, nec ullum praeterea Mei caput magis nunc in Ecclesia quorumdam temeritate vexetur, non ali num erit pauca de multis ex Augustino afferre. Vniuersὰ quidem illud assirmare non vereor , cdm ducentis aut plus etiam locis assierat , sine Christi gratia bonum fieri, aut tentationem vinci non possie, numquam hoc ab illo de alia, quam de essicaci gratia intellectum eo. Sed quia tam multa proferre 3e longum de non necessiarium est, hunc habebo delectum, ut ea tantum commemorem in quibus non ut pri uatus doctor loquitur, sed ut eius doctrinae testis, quam aduersus Pelagi
25쪽
oti, sui, temporibus Ecclesia definiuit. Quibus in locis ne ab iis quidem ti
pudiati S. Augustini autoritas potest, qui eam toties licet ab Ecclesia cons cratam insigni audacia in ceteris at pernantur. Nam ut praeclare Perronius in Epist ad Casa ubonum, cum Patro non ut priuati Dia2ores sententiam suam νγ,inunt, sed Ecclesia fidem tamquam testes referun, Dinc argumenta ex eorum
aatoritate desumpta , non iam probabilia forum , sed plani inuicta ct nee a
'Quidquid igitur ex Augustino afferemus , ad haec tria cadita reuocabimus Ptimo ostendemus de gratia essicaci ab Augustino intellectas Africa- .norum Conciliorum & Innocentii definitiones, quibus scitum est, sine gratia Dei nos nihil possie. a. Temporibus illis Ecclesiam pro Catholico non habuisse , qui fateretur , uti fatebazur Pelagius , sine gratia Dei nos nihil posse, nisi gratiam illam essicacem esse simuI fateIetur. 3. Non aliter a Pelagianis catholicam illam doctrinam intellcctam esse, nec alio sensiu ab Augustino totius Ecclesiae nomine propugnatam.
Qt1od ad primum caput attinet , huic consciendo vel unus locus satis fuerit ex epist. Io6. ad Paulinum in quo post commemoratas Africanorum Conciliorum ad Apostolicam sedem relationes,& Innocentii responsa, haec in illis sancita declarat : Quod gratia Dei per Iesum Christam Dominum nostrum, quod fris vera , ct catholica semper tenet Ecclesia , pusillos cum magnis a morte primi hominis ad vitam secundi hominis transfert, non solum peccata Alendo, verum etiam ad non peccandum, recteque vivendum eos, qui iam uti possunt voluntatis arbitrio, sic adjuvando , ut nisi ad uuet Ni HIL pietatis atque iustitia siue in vere, sine etiam in 'sa voluntate HABERE POSSIM Us. Dein quippe opseratur in nobis 2 velle ct operari. Nam quis nos, nisi qui venit Parere ct saluare quod perierat, ab ita perditionis massa ct concretione discernis' Unde Apostolis interrogat dicens di auis enim te discernit ' Vbi si dixerit homo i disse ii mo fidis mea, voluntas mea, bonum opuε meum, respondetur ei: Quid enim habes quoὰ non aerapisti: si autem 2 accepisti, quid gloriaris quasi non acceperis ' Gratiam, qua Deus operatur in nobis & velle & operari. quae discernit fidelem ab infid li.quae dat fidem, quae dat voluntatem, quae dat bonum opus , nemo dixerit aliam esse, qsam essicacem. Et tamen haec illa gratia est, de qua teste Augustino fides vera,ct catholica tenet semer Ecclesia, sta perillam ad non peseandum recteque umendum homines adjuvari, ut nisi adjuvet, nihil pietatis atquaiastitia siue in opere, siue etiam in ipsa voluAtate habere possint.1 I. Cum Pelagius apud Catholicos gratiae inimicus audiret, quod etiam si
ne Dei gratia nominem crederet vitare possie peccatum, vi admisso in speciem gratiae vocabulo frangeret inuidiam , offensionemque declinaret, seu ambi ua istim verbi generalitate quid sentiret absicondebat. Quare saepius profiteb tui liberum arbitrium in omnibus bonis operibin diuino semper adjuvari Oxilia; liberum se sie eonfiteri arbitrium ut diceret nos indigere Dei semper auxilio r an themati re se qui diceret, gratiam Dei ad omnes asus nostros non esse necessariam: denique se in epistola ad Paulinum trecentis feri ιινμm nihil aliud. quam ini Dissiligod by Go le
26쪽
Datiam ct a illam confiteri, nosique nihil omnino boni facere posse sine Deo. Irreegrum igitur librum scripsit Augustinus qui de paria Christi ins tibiatur, ut ostenderet hanc Pelagio gratiae confessionem neutiquam sufficere ut catholicus haberetur, quia non satis erat generatim confiteri, sine gratia n hil nos posse , nisi verbis illis ea intelligeretur gratia, quam Ecclesia cath lica profitebatur. Cernitis, inquit cap. 3i. hac eius verba soluenda non si cere quaestioni. Quaerimus enim adhuc quo auxilio liberum Misaari dicat arbitrium. Et
paulo post com illa Pelagii verba retulisset : In i lis sinfidelibus in narim stinerme est conditionis bonum, in his vero qui ad Christum pertinent, Christi muniatur auxilio. Videtis, inquit Augustinus , t uc incertum esse quo auxilio , secundum ea qua diximus. Certae igitur gratiae sine Pa nihil possimus confessionem a Pelagio deposcit, quae nimirum has duas conditiones obtineat; unam, quod sit inspiratio dilectionis; alteram, quae ex priori sequitur, quod non adjuvet tantum ut possimus, sed etiam ut velimus & agamus; adedque numquam eo effectu careat, propter quem a Deo datur. In priori non immoramur, quod variis locis probari posset; posterior vero nonnullis ex eo libro testimoniis confirmanda est. Nos, inquit Aug. c. I. eam gratiam volumuι iste aliquando fateatur, qua futura gloriae magnitudo non solum promittitur, verum etiam creditur er speratum nec solum reuelatinsapientia , verum etiam ct amatur r, nec suadetur solum omne quod bonum est i verum er persuadetur. Non enim omnium est fides, qui audiunt per Scripturus Dominum rerum caelorum pollicentem ; aut omnibus persuadetur quibuscumque suadatur ut veniant ad eum qui dicit : Venite ad me omnes qui laboratis. Quorum autem sit fidei, er quibus persuadetur ut ad eum veniant, satis irae demonstrauit, ubi ait: Nemo venis ais me, nisi Pater qui misit me traxerit eum. Et paulo post cum de non credentibus loqueretur : Dixi , inquit, vobis quia nemo potest venire ad me nisi fuerit ei datum a Patre meo. Hane debet Pe-
Iagius Datiam confiteri si vult non solum vocari , ver uis etiam esse Christianus. Et cap. 13. Haec gratia si doctrina dicenda est, certe sic dicatur ut altius er interias eam Dem cum ineffabili suavitate credatur infundere , nec solum per eos eui plantant 2 rigant extrinsecus , sed etiam perse Usum qui incrementum sevum
ministrat occultus ; ita ut non ostendat tantummori verstatem , verum etiam im
pertiat charitatem : Sic enim docet Deus eos qui secundum propositum vocatisiunt, simul donans ct quod agant scire, ct quod 'ant a re . Et quasi omnes Molimstarum cauillationes & pra uidisse Se elidere volui flat, adjungit: Qui aurem nouit quid facere debeat εω non facit, noniam a Deo didicit secundum g tiam , sed secundum legem : non secundum spiritum , sed secundum litteram. Et infra cap. I .. De isto docendi modo etiam Dominus ait: Omnis qui audiuit a fratre meo er didicit, venit ad me. Qui ergo non venerit, non de illa recte diciatur, audiuit quidem st didicit sibi esse veniendum, sed facere non vult quod didicit prasin non recte dicitur de isto docendi modo quo per gratiam iacet Deus. Si en , sicut veritas loquitur, omnis qui didicit venit; qui siquis non venit, profecto non didicit. Videatur totum caput quod plane diuinum est. dc ad gratiae dia uinae efficacitatem demonstrandam essicacissimum. Denique c. 47. non aliter pro Catholico Pelagium habitum iri confirmat , nisi gratiam sine qua fieri nihil posse concedebat, talem esse agnoscereri.
27쪽
qu1 in nobis fieret ut bene velimus & agamus , hoe est emaeem. Si ergo, inquit, eonsenserit nobis non solam possibilitatem in homine, etiamsi nec velit nec agat bene ; sed imam quoque voluntatem cst actionem ; id est ut bene velimus, crebene agamus ; qua non sunt in homine nisi quando vult ct bene agit ; s in dixi consenserit etiam imam voluntatem cre actionem diuisitis adjuvari, cst sic adiuumri is sine illo adjutorio nihil bene velim- cst Iamin. eainque esse gratiam Dei per I. C. D. N. in qua nos sua , non nostra iustitia iustos facit , ut ea sit vera nostra ustitia, quae nobis ab isto est, nihil de adjutorio gratia Dei, quantum ainbitror, in
ter nos controuersia relinquetur.
Ecce quid Pelagium ab Ecclesia dc Augustino diuidat. Si fateatur illa
gratia, sine qua nihil possumus, dari velle dc operari, catholicus est Augustino ; si neget, haereticus. Haec est illa gratia quae facit ut bene velimus &bene agamus, & sine qua nec bene velle, nec bene agere possiimus, cuius confessionem pro catholicae fidei tessera deposcit a Pelagio c. 26. Ac perhoe, inquit, gratiam Dei. qua charitas Dei diffunditur in cordibus nostris per Spiri,m- sanctum qui datus est nobis, s hoc est ut alibi ait, quae est inspiratio dilectionis, ut cognita sancto amore faciamus ) sic confiteatur qui vult veraciter confieri, veomnino si iii L boni sine illa quod ad pietatem pertinet veramque iustitiam, F i En et possE non dubitet ; non quomori isse , qui cum dicit propterea dari statiam, in quod a Deo pracpitu facilius impleatur, quid de ilia sentiat satis semdit, scilicet quod etiam sine ist ι etsi minuι facile, feri tamen quod diuinitas
ripitur PoTEs T. Quod iam c. I9. sic expresserat, non tantam ut homo sit a
bor bona, sed etiam ut faciat fractus bonos, eadem gratia necessarium estuta uiretur, sine qua boni aliquid facere NON POTEs T. 'se quime in bonis amboritas cooperatur fructum, qui ct forinsecui rigat atque excolit per quemlibetministrum , cst per se dat intrinsecus incrementum ; quod ad essicacem gratiam certis pertinere supra demonstratum est. Totus fere hic liber exscribendus, fi omnia velim recensere quae inuicte probent, non aliam ob causam Pelagium ab Ecclesia pro haeretico habitum,
nisi quod eam gratiam , sine qua fatebatur nihil boni sieri posse, talem agnoscere detrectaret, qua Deus, ut in eodem libro ait August. c. 24. interna aque
occulta mirabili ae ineffabili potestate operaretur in cordJus hominum non solum veras reuelationes, sed etiam bonas voluntates, lioc est quod fateri recusaret, sine gratia essicaci nihil boni a nobis fieri posse III. Iam vero quod postremum restat, hane olam catholicam sententiam, sine gratia Dei nihil boni fieri posse, non aliter quam de gratia essicaci a P
lagianis intellectam, eo sensu ab ipsis impugnatam, catholicis exprobratam,& ab Augustino totius Ecclesiae nomine detensam, ut omittam alia huius rei testimonia, unus ni fallor locus satis ostendet. Refert S. Doctor lib. a. ad Bonis. c. 8 haec Pelagianorum Episcoporum verba de catholicis: Sub nom are gratia ira fatum aserunt. in dicant, quia nisi Deus inalto est reluctanti homini inspiraueris boni est ipsam imperfecti cupiditatem , nec a malo declinare, nec ,
Quid vero ad hanc exprobrationem reponit Augustinus 3 An eos arguit quod Latholicos falso criminarentur Imo vero explosa fati calumnia, quod , le
28쪽
quod illi obi jciebant, verum esse agnoscit. id unum explicat , sic inuirectri
liat inti inspirari boni enam imperfecti ditatem, ut iam non sit relamus , non seu invitus i sed consentiens bono or volens bonum , quo nihil validius ad ossica cis gratiae virtutem adstruendam. Omnino toto illo capite piobat, sanctum& catholicum esse quod carpebant Pelagiani , sine ill1 enicaci gratist qua
homo ex reluctanti & inuito fit consentiens bono Sc volens bonum, numquam haberi posse ab homine boni non solum perfecti, id enim fateri videbantur Pelagiani, sed ne imperfecti quidem cupiditatem. Hoc nobis, inquit, ob3ciendum putamur, quod istuto Ur reluctanti homiri Deum dicamus i 'inane non quanticumque boni , sed risus impersem cupidita-aem. Fortassis ergo ipsi eo modo saltem struant locum gratia , ut sine illa putent hominem possE habere boni sed imperfecti cupiditatem, perfecti autem non facilius per istam Posset , sed nisi Per illam omnino non posse Dominus autem ut re snderet futura Pelagio non ait: Sine me di ficile poTEs Tis aliquid facere , sed ait . sine me NIHIL POTES Tls facere, ct w responderet futuris etiam istis, in eadem issa mangelica sententia non ait, sine me Ni HIL DOATEs Tis perficere , sita facere. V rum audiant or Apostolum. Dyminus enim cum ait: Sine me nihil potestis facere, hoc uno verbo initium sinemque compre- ωπῶ VAristitus -- ιamquam sententia Dominica expositor apertius utrumque distinxit dicens; quoniam qκi in vobis opus bonum coepit, posciet usque in diem eis Iesu. Quae vitima Pauli verba de gratia essicaci esse intelligenda nemo iniicias ierit. Idem verb S inctus Doctor capite sequenti ad quaedam Scripturae verba a Pelagianis objecta ita respondet, ut in illorum solutione semper significet gratiam qua facit Deus ut faciamus. id est efiicacem, cam elle line qua bonum nec inchoare , nec perficere possumus. Scriptum est, inquirebant Pela
giam , bominis est praeparare cor, ct a Domino responsio tingua. Quid vero Augustinus 3 A uissic intelligant 1 promJponis, tamquam chim audierim Dominum dicentem, sine me NIHIL POTEsTIs facere, quae si conuincant eum
dicentes, ecce sine te Pos SVMVs cor Taepanare ; absit ut sic intemeant nisi superbi sita a, birer defensores , ct Dei catholicae desertores. Ideo quippe scriptum est
hominis est praeparare cor, non tamen sine adiutorio Mi , mi I s I TANGIT COR, HOMO PRAEPARAT COR. Ecce quale sit illud adjutorium sine
quo homo p parare cor non potest , tale nempe quod illud infallibiliter efficiat propter quod datur. Nam si illo tangat cor Deus, homo praeparat cor. Et paulo infra. Sicut dictum est, hominis est praeparare cor ; ct a Domino responsio lingκa ; ita etiam dictum est ; Aperi os ct a implebo illud uuamuis
enim nisi adjuvante illo , s I N E QV O NIHIL POSSUMUS FACERE, O NON POssu Mus aperinν , tamen os Verimus illius alumento or opereno Do ; impleι autem illud Dominus sine opere nostro. At quale tandem illud adjumentum est, quo praeparatur cor, dc os aperitur, qu ae ad orandi donum maxime pertinent. Quid est, inquit, preparare cor Er os aperire, nisi voluπ-tarem parare ' Et tamen in eisdem literis legitur e Praeparatur voluntas a Domi-- ; str Labia mea aperies, Gr os meum annuntiabit laudem tuam. Ecce Dominus admonet ut praeparemus voluntatem Ur tamen ut hoc faciat homo , ad αι. πDrus, quia praestimatur voluntas a Domino, er aperit os ita jubendo , ut NEMORO S SIT NISI IPSE ID PACrAT ADIVvANDO , cisi aeri sti Labiae
29쪽
mia series. Nemo nisi in Aulustini doctrina plane rudis, ignorat hoc maxime loco : Praeparatur volunta a Domino, gratiam efficacem intelligi ab ipso& probati solere ; sed ad omnem dubitationem amouendam , idem Augustinus adjungit: Multa Deus facit in homine bona, qua non facit homo ; nulla
vero facit homo , Qv AE NON FACIT DEUS UT FACIAT HOMO.
Denique sub finem capitis quidquid probauerat in summam colligens, ita loquitur : Ergo benedictio dulcedinis estgratia Dei , qua fit in nobis ut nos delectet, ercupiamus, hoc est, amemus quod praecipit nobis: in qua si nos non praeueniamus, non solum non perscitur, sed nec inchoatur in nobis. Si enim sine illo es 1-N I L Possu Mus FACERE ; Profecto nec incipem , nec perficere ι quia ut
incipiamus, dictum est: Misericordia eius praeueniet me ι ut perficiamus distam est M sericordia eius Fubsequetur me.
Tantum illorum locorum lumen, & tanta vis, ut omnes aduersati rum gratiae tenebras discutiat, conatus frangat, esse pia prae ludat. Apertὸ
enim pronuntiat Augustinus , hanc Ecclesiae fidem esse quam qui neget, fari destrior habendus sit: Sine gratia qua homo ex reluctantist inuito 'consentiens bono i qua bonum opus incipit Deus ct perficit in nobis i qua si tangit cor, homo Praepanrit cor, qua praeparatur voluntas a Domino , qua facit Deus ut bona
faciat homo, qua sit in nobis ut amemus Deum quae tantum de gratia efficaci dici possunt P sine hac inquam gratia, boni ne quidem imperfecti haberi cupiditatem possE ; sine hic nec fieri , nec perfici bonum possa ; sine hac Maperire neminem PossE : sine hac denique nec pesci bonum in nobis nee in-eboari pos s r. Quibus vltimis vel bis non modo illorum generatim error eliditur qui catholice dici negant, sine gratia efiicaci bona opera fieri & te lationes vinci non posset, sed nominatim exploditur Alphon sile Moyne Sot-bonici olim Professoris nuperum & catholicis ante auribus inauditum commentum , quo gratiam orandi ab agendi gratia secernens , illam sufficientem esse tantum & Moliniano qtridem sensu ; illam semper esticacem esse vult i adeoque sine efficaci gratia bona opera fieri non posse concedit, sed cum sola sufficiente, cuius effictu Sanutu voluntatis pendeat, actu &effective orati posse & reipsi orari contendit. Augustinus enim non modo perfecti boni cupiditatem, sed ne imperfecti quidem sine essicaci gratia haberi
posse definit. Hoc qui ad fidem pertinere negauerit , tria in Augustinum grauissima crimina conferat neccsse est : primum imperitiae, quod doctrinam Ecclisae, Conciliorumque quibus intersuit mentem ignorauerit , & praua interpretatione corruperit : alterum sacrilegae temeritatis, quod toti Eccusiae priuatas suas opinationes affingere non dubitarit : tertium denique offensi nis & scandali, quod Pelagianos ab Ecclcsia alienarit, dum ab illis non Eccleae fidei, a qua sorte non abhorruissent, sed priuatae opinionis suae, id est, assicacis gratiae confestionem exigeret , quam ut fatalem necessitatem , ut certiun libertatis interitum , ut socordiae , ignauiae , desperationis causam detestabantur, & nierito quidem si Molin istae nobis audiendi sint. Horum verδ criminum si reus peragatur Augustinus, non iam ille inter Patres in supremo autoritatis apice locandus, sed infra imperitissimos simul audacissimosque scriptores deturbandus est ; nec praestantissimus gratiae defenser. sed euersor potius existimandus. Quod si vel cogitare nefarium sit & i- Dissili do by orale
30쪽
pium, ut fatetur ipse Suareet, Sc non mod , in tanti viri memoriam, si din Apostolicam sedem , in totain denique Ecclesiam , a qua toties defensa dcconsecrata Augustini doctrina, contumeliosum, certum illud & fixum manere debet i quod pro fidei capite ab Augustino traditum cst) sine gratia efficaci nihil boni fieri posse ; nec hanc loquendi rationem sexcenties ab ipso usurpatam sine sacrilegio posse damnari , aut ullius erroris suspectam 1udicari.
ARTICVLVS VII. Idem sidet dogma, sine gratia nihil feri posse, ab iis Patribus gai
post Augusinum aduersi semipelagianos fri runt, de gratia 1 aci semper intestectam esse.
PDecipuum inter semipelagianos de Ecclesiam controuersiae caput in hoc
situm fuisse nemo nescit, quod ex primaevae integritatis reliquiis sine vera Christi gratia aliquod homines bonae voluntatis initium habete posse Sc mi pelagiani statuerent. Nullius enim ita depnauatam vel extinctam putabant esse naturam, teste Hilario in t pist. ad August. vi non debeat vel pabsit se Oelle sanari,
nee negari gratiam si prae aere dicatur talis volun d, ut tantum medicum quaerat, non autem quidquam ima iam valeat omnes vero Theologi consentiunt catholicos contra contendisse naturam ita peccato esse vitiatam, ut sine medicinali Christi gratia nequidem posset se velle sanari. Quaeritur solum quaenam illa gratia sit, sine qua ex Ecclesiae catholicae sensu non potest homo velle sanari. Vnde vero condiscere possumus in hoc dogmate sanciendo Ecclesiae mentem S: sensiam , nisi ex iis Patribus qui Ecclesiae causam aduersus Semi- pelagianos egerunt ; inter quos praecipui sunt Prosper, Fulgentius , Petrus Diaconus , dc Scythiae monachi in causa fidei Romam missi. S. P R O S P E R. VNum aut alterum ex S. Prospero locum afferre satis fuerit. Sic ergo
ille in epistola ad Rustinum Semipelagianorum sententiam exponit. Dictum aiunt libero arbitrio utentibus : Venite ad me omnes qui laboratis, ct ego vos reficiam. Quod aes omnes homines volunt pertinere laborantes in incerto huius vita, oneratosque peccatis , ut qui voluerint mansuetudinem ct humilitatem Saluatoris imitari, Er iugum mandatorum eius sebire , inueniant requiem animabus
suis in spe vita aeterna . qui autem haec facere noluerint, με culpa careant satiue, quam si voluissent, potuissent obtinere. En Semipelagianam sententiam , quid Prosper respondeat videamus. Sed audiant sir dictum a Domino libero arbitrio utentibus e Sine me nihil potestis facere; ct , Nemo venit ad me, nisi Pater qui misit me attraxerit; cr. Nemo potest venire ad me, nisi datum ei fuerit a Patre meo, crc. Qua omnia clim sint incommutabilia , ct nequeant vlla interpretatione in sensium alium detorqueri , quis ambigat tunc liberum arbitrium cohortationi vocantis obedire, eum in illo gratia Dei affectum credendi obediendique generauit. Alioqui sussceret moneri hominem, non etiam in imo nouam feri voluntatem, meuiscriptum est, Praeparatur voluntas a Domino, ct sicut ait Apostolus ; Deus est enim qui operatur in nobis sir velis ct operari pro bona voluntate. Videmus i Situt