Hermeneutica Biblica; cum approbatione revmi episcopi Genevensis et Lausannensis et superiorum ordinis

111쪽

Caput IX Regulae quaedam speciales. 99nino divinitus impressas, non per sensum a Ceptas, vel etiam divinitus ordinatas ex his, quae a sensibus Sunt CCeptae, sicut Jeremias vidit Ollam suCCensam a saCie aquiloniS, ut habetur Jer sive etiam imprimendo species intelligibiles ipsi menti, sicut patet de his, qui accipiunt scientiam vel sapientiam infusam, sicut Salomon et Apostoli. Lumen autem intelligibile quandoque quidem imprimitur menti humanae divinitus

a diiudicandum ea, quae ab aliis visa Sunt, sive etiam ad iudicandum secundum divinam veritatem ea, quae CurSu naturali homo apprehendit, sive etiam a diiudicandum eraCiter et efficaCiter ea, quae agenda sunt. Si igitur prophetica revelatio quandoque quidem fit per solam luminis influentiam, quandoque autem etiam per speCies de novo impressas vel aliter ordinataS. γInde fit, ut non omnia, quae in libris prophetarum leguntur, prophetiae strictius sumptae Sint, Seu futurorum praedictiones e Contra in libris historicis praeter eventuum praeteritorum relatione multae prophetiae reperiuntUr. a. Quomodo prophetiae dignoscuntur 'Interpretem quaerentem, ubinam

prophetia adsit, iuvant a Introductio ad illum textum propheticum, quae interdum Sequentia ut prophetiam manifestat, ut Cum a Reg. 7, 4 di Citur: Factum est autem in illa nocte et ecce sermo Domini ad Nathan, dicens. γb Hagiographi Novi Testamenti, ut Cum alth. I, 22 S. dicitur c Ho autem totum factum St, ut adimpleretur, quod dictum est a Domino per prophetam dicentem: Ecce Virgo in utero habebit etc. s

c Antiquae Synagogae et CCtesiae traditio ho modo ex gr. PS. 44 prophetiCui dicitur. d Deficientibus hisce indiciis, interpres quandoque in ipso textu ob argumenti elevationem aut formae sublimitatem prophetiae signa

reperiet, ut S. 9, o IS. 3. Interpretatio prophetiarum. Ubi interpreti de prophetia Constat, ad eius rectam interpretationem CCedat, quem in finem sequentia observet

a Ρrophetiae initium et finem indicet

b argumentum eius secundum usum loquendi, criteria interna et externa Consideret

C inquirat, utrum prophetia sit absoluta an Condicionata d in historia prophetiae, quam interpretatur, adimpletionem quaerat, Cum hoc modo ipsi textu prophetico interdum lumen afferatur.

112쪽

100 Caput IX Regulae quaedam Speciales.

Prophetiarum messianicarum adimpletio in libris Novi Testamenti et Ecclesiae historia, prophetiarum quae ad populum fraeliticum et nationes ei vicinas in referuntur, in eorum historia reperiet e tempus praenunciatorum bene diStinguat prophetae enim Saepe

unica imagine plures eventus tempore distantes depingunt, futura tanquam Ventu praeteritOS, praeSente aut saltem mox imminentes delineant.

De vaticiniis contra gentes Israelitis vicinas cf. opus De oneribus biblici&contra gentes auctore C. Rohart. Insulis I 893.

113쪽

CHRISTIANA.

39. Praenotamina. Hucusque regula attulimus, quarum ope SenSus S. Cripturae, tanquam libri sermone humano ConSCripti, eruatur. Verum hae regulae interpreti sacro non suffiCiunt, Cum Scriptura sacra liber sit divinus, id est Deum habens auctorem, quo inspirante scriptores sacri libros

Non est nostrum, inspirationem ipsam probare eiusque limites indicare propterea neque de quaestione agemus, num inspiratio verbalis sit admittenda, quam multi Veteres Contra auctore recentiore doCent. Cum tamen sententia, inspirationem ad singula verba extendi, interdum rationibus impugnetur, quae nullam Vim probativam habent, liceat hic earum aliquas ad tyronum utilitatem referre et Veterum illa assertio ex eo Certe impugnari nequit, ' quod sit magna in variis Libris styli diversitas, a patribus etiam a doctoribus scholasticis indicata. Divinus scilicet influxus sacrorum auctorum indoli

sese CCommodat, quemadmodum Deus generatim CauSa Creata secundum naturam earum CapaCitatemque OVet.

st Neque illud tanti ponderis esse videtur, quod patres non verba, aiunt, in Scripturis Consideranda, sed Sensum CL Hieron. p. ad amm . AuguSt. De Cons. Evang. l. r. n. 66) iis enim locis patres veram interpretandi rationem edisserunt adversus eos, qui verba materialiter tantum, non formαliter, o est, mere propter Se non propter Sensum per Verba XPreSSum, ConSiderant. 3' osita inspiratione verbali, non sequitur, ut versione Iam S. Scriptura vocari nequeant. Namque verba originalium, in alium Sermonem ConVerSR, modo VerSi sincera Sit, non nisi materialiter mutari videntur. γλ)

J V De Groot Ord. raed. Summa pologetica de Ecclesia catholica. Ed. a. alisbonae IS92 p. 627. f. etiam P. Lastrange . r. 4Une pense des Thomas fur inspiratio scripturaire in Revue biblique I 89 p. 563 S.

114쪽

CAPUT X.

I. Cum s. Scripturae auctor prinCipali Sit ipse Deus, eam s. Patres et doctores quidam non inCongrue Littera appellarunt, quas Ρater Caelestis nobis per scriptores sacros ad nostram utilitatem misit. Ardens igitur a nobis requiritur studium, ut sensum illarum litterarum CognoSCamus. Si enim extra patriam degentes parentum litteras nobis missas iterum atque iterum legimu earumque Singula Verba ponderamuS, multo diligentius Litterae atris Caelestis a nobi legendae Sunt earumque SenSUS CCurate investigandus.

a. Requiritur etiam recta animi dispositio libri sacri legendi sunt debita cum intentione, attentione, humilitate, mente fideli. a Reet intentio in legente requiritur, quia . Criptura non Stnobis data curiositatis gratia, sed ut bene monet S. Augustinus C. Faust. 13, 18 et ad Commemorationem fidei nostrae et ad Consolationem spei

nostrae et ad exhortationem Caritatis ΟStrae.

b Debit attentio adsit, ut Deum ad nos loquentem intelligamus neve eius verba falso interpretemur. Honora Scripturam Dei, inquit s. Augustinus in s. 46, ), honora Verbum Dei etiam non apertum differ pietate intelligentiam. Noli proterVUS SSe, noli CCuSare aut obscuritatem aut quasi perversitatem Scripturae. Perversum hic nihil est, obScurum autem aliquid est, non ut tibi negetur, sed ut exerceataCCepturum. Ergo quando ob SCurum est, mediCus ille fecit, ut pulses voluit, ut exercereris in pulsando voluit, ut pulsanti aperiret. Pulsando exerceberis, exercitatus latior efficieris, latiu factu Capies, quod donatur. Ergo noli indignari, quod Clausum est noli reCalcitrare adversus obS- cura et dicere Melius diceretur, si si diceretur. Quando enim tu potes sic dicere aut iudicare, quomodo dici expediat Si dictum est, quomodo dici debuit. Non corrigat aeger mediCamenta noVit ea medicus modificare ei Crede, qui te Curat.

115쪽

Caput X: De regulis, quae ex inspiratione . Scripturae derivantur. 103c Humilitas maxime necessaria est, ut ipse S. Augustinus in Seexpertu eSt. et Cum primo puer ad divinas Scripturas ante vellem afferre Cum en discutiendi, quam pietatem quaerendi, ego ipse Contra me perversis moribus Claudebam ianuam Domini mei Cum pulsare deberem, ut aperiretur, addebam, ut lauderetur. Superbus enim audebam quaerere, quod niSi humili non poteS inVenire . . . Ego miSer, Cum me ad volandum idoneum putarem, reliqui nidum et priu Cecidi, quam volarem Sermo 51,5). Quae omnia facile nos monebunt, ut ferventi oratione a Deo lumen neCeSSarium petamus. Non Solum admonendi sunt studiosi venerabilium Scripturarum, ut in Scripturis Sanctis genera locutionum sciant, et quomodo apud eas aliquid dici soleat, vigilanter advertant memoriterque retineant Verum etiam quod Si praecipuum et maxime necessarium, orent ut intelligant, in eis quippe Litteris, quarum studiosi sunt, legunt quoniam Dominus dat sapientiam et a facie eius scientia et intellectus, a quo et ipsum studium, si pietate praeditum St, CCeperunt S. August. De Doctr. Chr. 3, 37. . ΜRgnu error eorum

est, qui sine Spiritus an Cti peculiari dono Scripturam sacram existimant se posse vel intelligere vel interpretari. Quod utique donum, quanto magis sacris Litteris intelligendis atque interpretandis opus est, tanto rarius difficiliusque contingit. Nam eruditionem, Verborum Copiam, multarum linguarum peritiam, hominum diligentia praestat. At si spiritus quidem peculiaris, non tam ob ipsius, qui percipit, quam ob Ecclesiae utilitatem gratuita Dei miseratione donatus sacrorum Librorum interpreti desit, ieiuna erunt et frigida omnia, quamlibet elaborata et diu ante excogitata et inventa fuerint. Immo alsa erunt in interpretatione pleraque humano sensu intelligentiaque traductas Μelch. Cano Ord. raed. De locis theologiCis l. 2. C. 'q).d Mens delis interpretem non parum iuvat, ut Dei verborum

SenSum Verum CognoSCat. ΜUltum SuperbuS, inquit s. Augustinus

in S. 47, 2 et praecep est aeger, qui et mediCum monere audet etiam hominem. Consiliumne audebit dare aeger medico Ubi homo aegrotat et Deus Curat, magnum pietati et sanctitati initium est, antequam CiaS, quare quid dictum sit, Credere Si dici debuisse, ut dictum est. Hae enim pietas faciet te Capacem, ut quaeraS, quod dictum

eSt, et Cum quaeSieri inveniaS, et Cum inVeneri gaudeas.

S. Cripturae veracitRS. I. Cum Deus sitis Scripturae auctor, qui neque falli neque allere

pote St, Sententiae eius hermeneutice verae simul obiective erae Sunt, id est, si sententia aliqua in s. Scriptura affirmatur, Certum St, eam etiam in se veram esse. Inde firmiter tenendum est, omnem interpretationem,

116쪽

104 Caput De regulis, quae ex inspiratione . Scripturae derivantur. quae supponat cristorem inspiratum errorem docuisse, reiiciendam esse. Id

quod recenter eo ΙΙΙ. in suis encycliCis Prov. Deus sequentibus verbis inculcavit: Haec est antiqua et Constans fides ECClesiae, solemni etiam sententia in Conciliis definita Florentino et ridentino confirmata denique atque expressiu declarata in Concilio Vaticano, a quo absolute dictum Veteris et Novi Testamenti libri integri cum omnibus suis partibus, prout in eiusdem Concilii Tridentini decreto recensentur et

in veteri vulgata latina editione habentur, pro Sacri et canonicis suscipiendi sunt. Eos vero Ecclesia pro Sacris et canonicis habet, non ideo quod sola humana industria concinnati, qua deinde auctoritate sint approbati, nec ideo dumtaxat, quod reVelationem Sine errore Contineant, sed propterea quod Spiritu Sancto inspirante Conscripti, Deum habent auCtorem SeSS. 3. C. . de reVel.). Quare nihil admodum refert, Spiritum Sanctum assumpsisSe homines tamquam instrumenta ad scribendum, quasi non quidem primario auctori, sed scriptoribus inspiratis quidpiam falsi elabi potuerit. Nam supernaturali ipse virtute ita eos ad scribendum excitavit et movit, ita scribentibus adstitit, ut ea omnia eaque Sola, quae ipSe iuberet, et reCte mente Conciperent et fideliter conscribere vellent et apte infallibili veritate exprimerent secus non ipse esset auctor SaCrae Cripturae niVersae. HOC ratum semper habueress PatreS cItaque, ait AuguStinus, Cum illi Scripserunt, quae ille ostendit et dixit, nequaquam diCendum St, quod ipse non scripserit quandoquidem membra eius id operata sunt, quod dictante Capite Cognoverunt, De ConsenS EVang. l. 1. C. 35) pronunciatque S. Gregorius Magnus: Qui haec CriPSerit, valde SupervaCane quaeritur, Cum tamen auctor libri Spiritus Sanctus fideliter credatur. Ipse

igitur haec scripsit, qui scribenda dictavit ipse scripsit, qui et in illius

opere inspirator exstitiis Praef. in Job. n. a). Consequitur, ut qui in locis authenticis Librorum sacrorum quidpiam falsi Contineri posse existiment, ii profecto aut Catholicam divinae inspirationis notionem

pervertant aut Deum ipsum erroris faCiant auctorem. Atque adeo Ρatribus omnibus et octoribus persuasissimum fuit, divina Litteras, quales ab agiographis editae sunt, ab omni omnino errore esse immunOS, Ut propterea non pauCa illa, quae Contrarii aliquid vel dissimile viderentur afferre eadem fere Sunt, quae nomine novae Cientiae nunCobiiciunt), non subtiliter minus quam religioSe Componere inter se et conciliare studuerint professi unanimes, Libros eos et integros et per

partes a divino aeque esse afflatu Deumque ipsum per Sacro auCtores elocutum nihil admodum a Veritate alienum ponere potuiSSe. 2. Verum Specialis oboritur quaestio de iis . Scripturae textibus, in quibus aliorum verba referuntur, aut auCtor SaCer Suam Propriam mentem manifestat. Praesertim primi generis exempla frequenter occurrunt, ut verba Jacob ad morientem Esau Gen. 27, 19 Sermo

Achioris si Iudith historia Judith c. Ἀ) sermones rumicorum Jobi in

117쪽

Caput X: De regulis, quae ex inspiratione . Scripturae derivantur. 105

libro Job, verba Apostolorum in Evangeliis et Actibus Apostolorum, sermo S. Stephani protomartyri ACt. C. ), Canticum Annae, matris Samuelis I Sam a I S.), Beatae Virginis LuC. I, 46 s.), Zachariae Luc. I, 68 S. etC. Ex inspirationis notione patescit, eiusmodi verba revera prolata fuisse, et quidem ii in CircumStantiis, quas . Scriptura indicat, idque ab interprete firmiter tenendum est. Aliud autem est, de interna veritate aut falsitate illorum dictorum disserere aliqua falsa esse, ipses Augustinus iam Clarissime affirmaVit, dicens: In Evangeliis, quamvis verum sit omnino, quod diCta Sint, non tamen omnia, quae dicta Sunt, Vera SSe reduntur, quoniam multa a Judaeis falsa et impia dicta esse, verax Evangelii Scriptura testatur Ad Oros C. Priscili. ). Quapropter interpres riterii indiget, quae eum iuvent ad dictorum eiusmodi valorem internum diiudicandum. a Quod spectat ad verba aliorum ab hagiographis relata, sequentes regulae Statui possunt a Divina auctoritate gaudent ea verba in S. Criptura relata, quae DeuS, angeli, Prophetae qua prophetae et Apostoli qua Apostoli pronunciant. De VerbiS, quae ab agiographo ipsi Deo attribuuntur, nulla est difficultas Angelo Vera loqui, deducere possumus ex Verbis s. auli Hebr. 1, 4): Nonne omnes sunt administratorii spiritus, in ministerium missi propter eos, qui hereditatem capient salutis Θ Si igitur tamquam homine loquuntur, ut ministri Dei loquentes censendi

sunt. Prophetae et Apostoli interdum tanquam personae privatae loquente repraeSentantur, quare tun Verba eorum nonnisi auctoritate humana gaudent sed auctoritate divina gaudent eorum Verba, Cum officio suo funguntur, id quod praecipue tun adest, quando publice loquuntur. λ)Sola pietas personae loquentis non sufficit ad hoc, ut eius verba tamquam inSpirata accipiamus, Cum etiam pius falli possit. 3 Inspirata sunt etiam verba illarum personarum, quae non erRnt Apostoli neque munere prophetico in sensu proprio fungebantur, at nihilominus ita erant affectae in momento, quo Verba Sua Protulerunt, ut lumine prophetico praeditae Censendae Sint. Hu pertinent X. gr.

Verba patriarCha Jacob morientis Gen. 49 , prophetia Balaami Νum. C. 2 et 24), Sermo Tobiae Senioris Tob. 13, 14), Canticum Simeonis Luz. 2, 34 35), Beatae Virginis Luc. I, 46 S.), Zachariae ib. V. 684s).

Apostolorum verba, quae in Evangeliis reseruntur, non sunt inspirata, saltem communiter, quia ea protulerunt, antequam Spiritum S. acceperunt ProPterea etiam a Christo Domino saepe improbantur. Ipsi Apostoli, ait s. Augustinus ad Oros C. Priscili. ), Prae ceteri electi et Domini lateribus cohaerentes eiusque ore pendente multa reperiuntur improbanda diXiSSe, quae Commemorare ProtiXum est, ita ut beatus etrus de quibusdam verbis suis non solum reprehendi, sed etiam

Satanas PPellari meruerit.

118쪽

106 Caput X me regulis, quae ex inspiratione . Scripturae derivantur.

Quandoque tamen difficile est Certum iudicium ferre, num persona quaedam loquens hoc lumine prophetico affecta fuerit, idque tunc etiam, cum persona illa Spiritu . plena fuisse dicitur, quoniam ignoratur, sintne verba hae plene accipienda et etiam ad Ioquentem qua talem referenda. Xemplum celeberrimum habemus in sermone s. Stephani protomartyris, qui ex mente et litoris Cani, viri ut apud omnes constat in theologia et s. Scriptura versatissimi, vulgi opinione deceptus fuit et memoriae dapsum passus est NOS autem non Stephanum ab omni lapsu, sed Evangelistam vindicare debemus At Stephanus plenus erat Spiritu Sancto fateor. At Spiritus loquebatur in eo et id equidem fateor. Sed aliter in Christo Spiritus loquitur, aliter in prophetis et Apostolis, aliter in Stephano et Ambrosio AC Certe per hos omnes loquebatur. Per Concilium generale Deus Ecclesiae loquitur, per Ecclesiae pastores Deus Ecclesiae loquitur, per Vetere Sanctos Deus Ecclesiae loquitur. Et hi omnes tamen in parVis labi possunt,

memoria praesertim, ubi lapSus faCilior est. Criptorum ergo Sacrorum hoc privilegium est, ut nullus eorum in Cribendo erret Apostolorum privilegium est, ut nullus eorum in docendo erret. Stephano privilegium ho ne ratio Concedit ne auctoritas. Ne vero a SaCriSaUCtoribu alienum e St, errantium quoque verba referres De locis

r Tamquam inspirata accipienda sunt etiam Verba merorum hominum, quae ab agiographis recentioribus tamquam Scriptura Dei formulis Scriptura dicit , Scriptum est similibuSque laudantur. SiCS. Ρaulus 1 Cor. 3, 19 scribit e Scriptum est enim Comprehendam sapientes in astutia eorums, quae Verba Eliphari Sunt Job. 4. 13). o Pro inspiratis habeamus oportet ea verba, quae ex ECClesiae Consensu talia Sunt huiusmodi est X. gr. Canticum B. Virginis

ε Interdum e solis regulis dialecticis et rhetoricis diiudicare

POSSUmUS, num Verba aliqua Vera et in Spirata Sint, ut X. r. in libro Job, in quo prologu et epilogus certe inspiratus est, Similiterque verba Dei; at de ob et trium amicorum eius sermonibus magna est difficultas. Etenim multa in iis vera sunt et in Spirata agno Scuntur, Sed non omnia, Cum Deus ad Elipha diXerit: Iratus est furor meus in te et in duos amicos tuos, quoniam non estis locuti Coram me rectum s

42, 7), et ob de se ipso SSeruerit: Qui leviter loCutus sum, quid respondere possum Z 39, 34 de quibus Job verbis dicit . Thomas . Job tripliciter in hoc libro invenitur fuisse locutus. Primo quidem

quasi repraesentans asse Clum Sensualitatis in prima quaeStione, Cum

dixit: Pereat dies x. Secundo exprimens deliberationem rationis humanae, dum Contra amicos disputaret. Tertio inspirationem divinam, dum ex persona Domini verba induxit. Et quia humana ratio dirigi debet secundum inspirationem divinam, post Verba Domini, quibu quae

119쪽

Caput X: De regulis, quae ex inspiratione . Scripturae derivantur 107secundum rationem humanam dixerat, reprehendit S. Thom in Job. 39 ecl. I). Videtur igitur tota res iuxta leges dialogi diiudicanda esse, ita ut tamquam auCtori Sententiam accipiamus, quod in dialogo refertur ob omnibus disputantibus admissum et ab auctore ipso non improbatum. b Quod autem attinet ad verba ipsius agiographi, quibus suam propriam mentem suosque motu aperit aut indeterminate et dubitanter loquitur, interpres ante omnia admittere debet, eum ita revera affectum fuisse. Quoad valorem illorum Verborum internum hae statui possunt a Si agiographus refert, quid ipse prius senserit, non est illi sententiae maior auCtorita Con Cedenda quam humana, quoniam non est supponendum auctorem illum per totam vitam suam inspiratum fuisse, sed solummodo Cum qua agiographu SCriberet. 8 Cum agiographus aliquid ut suum proprium narrat, quemadmodUm X. gr. S. aulu laCito Cor. C. , ubi se expresse a Deo distinguit verbis: Ceteris ego diCo, non Dominus; ib. V. Ia), narratio nihilo minus canonica et inspirata est, quia nihil impedit, quominus Deus suam sententiam tamquam ut agiographi mentem proponat. Etiam homo Cribam aliquem movere potest ad similem exprimendi modum, ita ut taliter scripta revera etiam dictantis sententia sint. y Si agiographus in determinate aut dubitanter loquitur, ut fit Joan. 2, Erant autem ibi lapideae hydriae sex positae secundum purificationem Judaeorum, capiente singulae metreta bina Vel ternaSy, eiusmodi sententiae inspiratae et canonicae sunt licet enim Deo ad homines loquenti humano modo e XPrimere.

42. De antilogiiS. I. Antilogi dicitur affirmatio et negatio eiusdem praedicati de

eodem subieCto sub eodem respectu ConSiderato. Huiusmodi contradictiones in s. Criptura admittenda non esse, ex inspirationis notione manifestum est. Cum enim idem sit auctor principalis omnium librorum canonicorum et scriptores humani nonnisi eius instrumenta fuerint, vera ContradiCtio inter textu saCros adesSenon potest Sed Solum repugnantia apparens, quae nantioshani diCitur. Hae est Constans opinio atrum s. Justinus scribit C. Tryph. 65): Scriptura inter Se pugnare nunquam audebo ne Cogitare ne di Cere Sed Si qua proponatur SCriptura, quae eiusmodi SSe videatur et praeteXtum, quasi alteri SSet Ontraria, praebeat, ego, Cum persuasum habeam nullam Scripturam alteri Contrariam esse, fatebor potius me non intelligere,

quae dicuntur. Et S. Augustinus epist. 8a ad Hier. ait: Ego enim fateor Charitati tuae, molis iii Scripturarum libris, qui iam ianonici

120쪽

.108 Caput X: De regulis, quae ex inspiratione . Scripturae derivantur.

appellantur, didici hunc honorem timoremque deferre, ut nullum eorum auctorem scribendo aliquid errasse firmissime credam; at si aliquid in eis offendero litteris, quod videtur contrarium veritati, nihil aliud quam

vel mendosum esse Codicem Vel interpretem non asseCutum SSe, quod dictum est, vel me minime intellexisse non ambigam. γ2. Hisce verbi S. Augustinus tres errorum et contradictionum apparentium CauSas generales indicat, scilicet a codicem mendosum, veram et originariam lectionem non re

ferentem; )

b versionem non fidelem seu sensum textus originarii non bene reddentem

c lectoris ignorantiam, Verum diCtorum sensum non percipientem aut non attendentem ad personaS, quarum Verba referuntur. Interdum enim agiographus refert verba perSonarum non inspiratarum, quae utpote humana falsitatem Continere poSSunt. Praeter has generales Contradictionum Causas speciale quaedam

assignari OSSunt, quae interpretem non parum iuvant in exponendis locis sibi repugnare videntibus. a In locis dogmaticis sequentes antilogiarum Causae frequentiores

Sunt

a Diversum scribendi Consilium. Fines enim varii, quo sibi

auctore praefiXerunt, eo movit, ut unus Circumstantias interdum has referat et alter alias, ut unus auctor lio et alter alio modo rem exprimat.

Hu spectant illa saepius occurrentia de iuramentis omittendis, de iniuriis non repellendis et Contradictio apparens in iis, quae S. Paulu et s. Jacobus de bonorum operum neceSSitate Cribunt. β Μodus scribendi minus accuratus. AuCtores sacri enim doC- trinam Suam non Systematice proponunt, sed prout occasio et ne CeSSitaS fert inde eadem res in locis diversis sub diversu respectu repraesentatur. Interdum aliorum verba referentes, agiographi ea non ad verbum allegant, Sed solum sensum exprimunt, ut cum de Christo ad Apostolos loquente Marc. 6 8 dicitur: Et praecepit eis, ne quid tollerent in via, nisi virgam tantum et Luc. Nihil tuleriti. in via, meque Virgam x.

in Hoc modo praecipue repugnantiae in numeris . Scripturae explicari Possunt, Praesertim e eo, quod Hebraei interdum numero non plene scribebant, sed solis alphabeti signis designabant in quibus transscribendis facile error committi Potuit. In tela Mesae et in inscriptione, quae in aquaeductu Silo inventa est, numeri quidem lene scribuntur, at in Maccabaeorum numismatibus saepe iam Soli Salphabet signis indicantur Iamvero non cogimur credere, illum usum tunc temporis Primum invaluisse, eum nos cum reperire possumus Ex hoc scribendi modo expli

care POSSUmu CX. gr. Cur . Sam. 24, 3 Septem anni, at . Chron. I, 2 treS

tantum occurrant signum enim cum facile permutari Potuit.