Ars Sophoclis emendandi

181쪽

inhumana os,o putes officia sepultura fratri deberi, quia nulla spessit novi Datris, liberis vel marito non deberi, quia aliorum liberorum et alius mariti semper maneat copia γSed quid multa 3 is causis non omnes moveri Milo largior; quem vero oratio huius loci non movet, eum nihil movet. Omnia fero verba gravissimis reprehensionibus obnoxia sunt conlocatio voca

, si unum ex liberis amisissem - , ποσις ιοι arctarων τι κετο 006x in sepulcro 3 ,si πολιτων 907x cives secum idem sentire et conscia sibi est Antigona et supra 504 sq. praedicavit , ar- θανόντος 909 - exspectos του προrεDου arcta 'O 'Dς - παις α αλλο φωτος, εἰ τοὐν ιιπλακον 910 - haec o Seynsertus quidem ferro potest , ut frustra Mutet παῖ α αλλωφαντος - , alia, videlicet in hunc locum omnia mala cumulante

fortuna.

Quae quum ita sint auctoritas Aristotelis nihil aliud probaro potest quam, quod quidem etiam in hoo testimonio facile suspicaria iam ante Aristotelis aetatem hunc annum adsutum esse. Nam nimis dubia est . Iacobi opinio p. 13 Aristoteli ipsi hoc exemplum εώσπερ Σοφοκλῆς ποιεῖ παραδειγ/ια κεε inlatum esse Veteres in hac re minus scrupulosos scisso constat Minos quidem ab Aristophane Bycantio, certe non minore in hac re teste, in Platonis scriptis ducabatur Diog. L. III 62 h. oechh. tinc princ etc. cap. VIII). Mira autem est grammatici cuiusdam memoria in ramer. necd. Oxon. IV p. 315 εκτον κρισις ποινοῦμαrων - λυ γαρ νοθευοιιεναεστιν, o ri Σοφοκλέους 'Aαιγονο λέγεται γαρ εἶ, αι Dφωντος του Σοφοκλέους υἱου. οι οἱ u et Κυπριακα καὶ ὁ αργlet ης, ' ortουτα Θυτικα καὶ et περ ορνέιον, ωιοJovωσπίς. Quamquam dubium non est, quin salsa sit haec memoria ciuit qui veram putabat , tamen non prorsus abicienda videtur. Quid enim quaeso in tam insigni, tam celebrata poeta sabula illius amae causa fuisse potest, nisi sorte petulantis mendacium agnosero vis Accedit quod Suidas de Iophonio tradit δραιιατ δε γοφων ἐδίδαξε ν , ων ἐσιι υχιλ-λευς, ηλεφος 'Aκταέων, καὶ αλλα τινα του πατρος Σοgoκυους. Quamobrem eorum opinio in quam ipse in legenda Boookhii do Diqiligo by Ooste

182쪽

hac re disputiitione l. o. cap. VIII incidi, summam habet probabit, latem, qui Iophontem novam huius fabula recensionem docuisse putant. Atque ophontis ingenio , quale descripsit schol. rist. Ran. 78- μονον εα et si ταῖς του παrρος reor i/δέαις ἐπιπαφεσθοι

tigona locus optimo convenit. Hae autem si huius loci origo putanda est, adparet nihil statui de germanis Sophoclis verbis neque subditicios versus a genuinis accurate exsolvi posse; nam lacile intellegitur talem interpolatorem omnia miscuisse. Pertinent quidem verba v. 899 ad Polynicem, quod non primus invenit M. Seyssertus graviter araratgio ob hoc vituperatus, sed iam sensit indorfius, Nauchius, sentit quicunque v. 891-899 integre, non cognitis versibus insequentibus, legit. Nihilo secius versus 900 - 904 nihil habent quod iure reprehendatur, nam quod voce t/ιας 900 etiam Polynices adsumitur et v. 902 sententia νυν δε Πολυνεικες, et σον ἐιιας liniuit λουσα οιάδ' αργ ια minus apte infertur, hoc condonandum commoto Antigonae animo. V. 914-920 vero cum istis suppositiciis ita coniuncti sunt, ut recta rations ab iis solvi nequeant. Praetereas. I sq. reprehendunt ut ex . 867. 876 compositos idque recte; nam quamquam saepe sententiae apud Sophoclem, quae iam in melicis enuntiatae sunt, in diverbio repetuntur inprimis in Philocteta , tamen ab ipsa Antigona haec tertium importune proseruntur. V. 921 bona quidem ad . 904 adiungi potes Sed . 22 sq. iam minus probantur. Ceterum salvo sententiarum nexu hi duo aut quattuor versus 21 - 4 eici nequeunt. Quod de interpretatione versus 26 παθόντες α ξυγγνοῖιμ υιαρτηκorες dubitant, admoneo Antigonam

nihil aliud dicero quam quod proverbialiter dicere poterat παθουσα μαθησο ιαι. Quod denique indorsus censet μὴ πλεέω κακά 927 perinepte dictum esse pro stri ιεέω, ut quidem Nauchius et HamWerdenus corrigere Volunt, Vel pro ισα κακα, tolerabilius id tibi videbitur, si si scriptum et enuntiatum putaveris: μὴ - πλεέω κακά, ut pro μείω subito cum magna sententiae gravitate inseratur nulω. Similiter dictum Trach. 383 λοιντο - ιή τι πάντες οἱ κακοὶ καὶ Haud secus molesti sunt in Antigona versus I 0-I083. Delevit hos,underes, Α Iocobus, indorfius Berghius putat habuisse

183쪽

anum locum os in germana tragoedia transitus ad proximam sabulam parandi caussa, nunc in sabula ab Iophonte adornata importunos esse

edit. p. XXIII sq. .

Causae, quibus hi quattuor versus Sophocli abiudicantur, non minus graves sunt, quam quae in versus quos modo tractavimus proseruntur defendit illos inprimis Boockhius I. o. p. 274 - 279 nec coniecturis si retαγξονra Berghius, σων et πραγιι ore M. Se sertus, πολον pro που idem et Nauchius, σποδον obraeus coniecit huic loco subveniri potest. Qui scribunt συνταραξοντα rati Thesei epigonorumve expeditionem significari, neglegunt illam expo-ditionem hi mirum in modum molesteque inferri cli quae Boeckhius disputavit L . p. 275 neque ob aras laedatas susceptam esse. Qui vero communem sententiam habere sibi videntur, ii nequo ἐχθραἱ intam pretari possunt nec dicere, quid hic valeat hae vilis futilisque sententia, errant etiam, quod πασαι πολεις oppositum opinantur verbia σοῖς δοιιοις. Sed omnibus quae reprehendunt omissis orationis ordo his versibus interpositis destruitur: nam usque ad v. 106 Texponit Tiresias, quam Creon brevi poenam luiturus sit, deinda 1068-1076 cur poenam luere debeat, postremo indicium veritatis addit recordations eorum quae Creon v. 104 et 1055 obieeorat commotus, ut φανε manifestabit interpositis Verbis v μακρουχρoro τριβὴ recte pertineat ad verba εἰ κατηργυρωιιένος ἐρον et

subiectum sit κοικι:/ιαrα. Quodsi adiecti sunt illi quattuor versus, verbum φανε Vim hic propriam et post θρυσον unice veram amittit

at in significationem pariendi edendique convortitur, quia tum non do indicio sed subito do nova poena dicitur, in quam quidem Verba ἐν τοῖσιν 'res τοῖσδε λη θῆναι κακοῖς nullo modo cadun Num autem hi versus ex alia sabula Sophoclis sumpti sint, velut ex Epigonis, in quibus accommodatiorem locum habere poterant, num Iophonti anctori debeantur vix discerni potest. Later in iis nescio quid suspicor videntur enim aliquid illo ipso tempora actum, quod nos fugit, tacito significaro et cum consilio reprehendendi illud vindicandique compositi esse. o quidem atque ipsum dicendi genus Iophonti sabulam retractanti lacilo imputaveris. Praeter hos duo locos in Antigona nihil est, quod alienam

184쪽

ticiam arbitratur Fr Ritterus, qui clausulas omnium septem fabularum dioidit inhilol. XVII p. 422-436 usus rationibus parum idoneis. Contendit enim sabulam ut incohetur per personas scenae, ita per easdem finiri dobere, ni chorus simulac persona de scena decesserint, non habeat, quod quidquam canat aut loquatur ubi enim nulla ratio intercipsum et illas intercedat, officium eius esse nullum Maiore credo iuro haec contendas II chorus cum carmine prodit, ita cum carmine exire debet ut chorus quoties per sabulae decursum scena

personis vacua fit, sua canit, ita par est eum post extremam personarum decessionem universum adfectum sensumque suum paucis

exponere.

Et quidquid obloquitur itferus, extremum Antigonas carmen

egregium es Quod reprehendit τά r εἰς θεους sic riclinius, La τάδε εἰς θεους ιιηθεν ἀσεπτεῖν, id defendit M. Seyssertus Din. dorfius scripsit ἐς τὰ θεων mihi videtur et εἰς depravatum ex προς χρὴ Moca προ θεον ιις δεν ἀσεπrεῖν cis Phil. 1441 ευσμβεῖν τὰ προς θεους). Neque Electrae sitis quidquam habet offensionis Illud manifestum

est, non mortuum Agamemnona adloqui chorum, sed exeuntes personas verbis suis prosequi. Eadem ratione in ed. Col chorus prosequitur virgines Thebanas Verba ἀλλ' ἀποπαυετε ι ἐπὶ πλεlcis θρῆνον ἐγειρετε significant: Nolite adflictari et denuo inlacrimari, in quibus verbis nihil inepti est Vim vocis κυοος autem ipsiusque sententia qui intellegit, non putat χει positum esse pro ζει.

In ed. R. versus extremos Hariungius et propter verba λευσσει

Οἰδίπους δε et propter appellationem ευ πάrρας Θήβης νοικοι Osdipo tribuit, quod item is sensit, qui scholion scripsit avrαρκοὸς εἴχει et δρῶ/ια, τὰ γαρ ξης ἀνοίκεια, γνcusιολογουαος οἰδέποδος. Idem obatus Nov. Lect p. 219 proponit, qui ido primam personam La habet id γ super et suprascripto ει accipi et ληλυθεν in λη-

λυθα mutari iubet. Sed tertiam personam nos habere, demonstratur forma γῆν 1525)cla supra p. 24. Reputandum vero est, non chorum ad spectatores conversum hae pronuntiare, qua Dindorfit sententia est, sed coryphaeum ad ceteros choreutas, ut neque verba illa ab demonstrante Diqiligo by Ooste

185쪽

Osdipum exeuntem dicta neque appellatio J- Θ ενοικοι quidquam offensionis habeati Qui putant, non ur Phoen. v. 1759 in expressum esse, quod orsonus, Hermannus, alii statuerunt, sed od. R. locum ex imitation Phoenissarum confictum, ii neglegunt verbo κλ.ινης - κλειν moleste repetito, persona tertia εγνον - ἐν quum sequatur καrέσχον, verbo εγico, quod ex consuetudine dicendi aenigma solvero γνῶνα erraten interpolator substituit, ut ιεγιστος pro κρατιστος, sententiis denique o τήκ. -θμaet Frro , ος- Σφιγγος κατεσχον - κραrζ, quarum altera inutilis est, interpolatorem in

Eur Phoen deprehendi, qui eadem ratione ib. v. 1634 ex Sophoclis Antigona propter argumenti similitudinem adscripsit. Ex eo autem, quod in Phoenissis Oedipus hae pronuntiat, effici nequit etiam in

Oed. R. eandem personam ea pronuntiare. De reliquarum sabularum clausulis infra dicetur.

δε ἐν τοῖς ιδυιιου τουrων ὀβεὼσθἐ, υροιιεν. Ab hypomnematistis igitur Alexandrinis quibus Didymus religiosior non obsecutus est cla G. Wolff. de schol Laur p. 12 sq.), versus 237-25 Sophocli abiudicati sunt. Hoc uno exemplo sententia Κornii, quam supra p. 155

adtulimus, refellitur; nam hic locus nullo modo posterioribus histrionibus imputari potest. Sed quid obstat quominus credamus, Alexandrinos grammaticos non solum id exemplar, quod Lycurgo auctore consectum erat, sed etiam singularum sabularum alia exempla, quae aut ipsa aut per exempla unde descripta erant illud exemplar aetate superabant, in manibus habuisse Ita quidem interpretandum videtur

quod scholiasta adnotat ad O. C. 390, ubi codex εὐνοέας habet: εω τοι ἀναγκαιοτεροι et υν ἀντιγραφων re ευσοια χαριν ο καὶ

οἱ ποιινζstar ισύι ενοι ἀξιουσιν cla. l. supra p. 157 sq. ex Argum Rhes. adlatum). Sed utcunque hoc est, recte iudicavisse videntur veteres critici. Nam Antigonae oratio quamquam aliquot locis elegans est aptaque ad misericordiam commovendam, tamen nonnulla habet importuna. Reprehendenda sunt inprimis cum einehio v. 244 verba ἀνet χιαι - προφανεισα et V 250 sq. Multo accommodatior moribus Antigona est intercessio eius 1 18 sq. Et in versibus hori verba - σθένοι ιε α φοννεῖν περα τῶν προς σε νυν ει ρζθένων magis in Diqitia i Cooste

186쪽

initium orationis Oedipi pertinet ad verba chori 228-236. Ib. e. 30I-30 deleri iussit H. irgelius Mus Rhen. N. XVIIIp. 306-310, quem secuti sunt Meinelitus praef. ed. Col.), indor-fins, Nanchius. Idem invenit ignorata Hirgelii disputatione mecumque communicavit amicissimus mihi Eussneres. Oblocutus est Engema ann schol. Berol. XIIII p. 29 7 sq. . Molesti sunt versus et propter Verba φιακρα κελευθος et propter mentionem viatorum interpolator de universo itinere, quod Oedipus a Thebis ad Athenas socii, cogutavisso videtur ch. V. 25 - . Qui adiecit hos versus, putabat Oedipum του et νφλου 293 ita dixisse, ut sentiret, nnntium de adventu alicuius caeci hominis non satis videri ad Thesea commovendum, sed opus esse referri regem Oedipum illum esse caecum, quod missus viator ignarus Oedipi nominis referre non posset. Poeta talia neglegero potest Theseus unde Oedipum agnoverit, exponit 551 sqq. ubi ἀκουιον corruptum squa de nuntiis per viam adlatis cogitandum

Videmus igitur aliquem ita correxisse hane sabulam, ut aliqua adderet, quae cursum sabulae adiuvarent. Hoc consilio idem, non Sophocles, mihi videtur addidisse et n. 95 deus aut nihil aut unum aliquid definito ostendit equo Antigona illud audivisso videtur v. 1474 poeta autem talem rem non praedictam plus valere sciebat eis. 1475 et 151 sqq. et n. 862, qui molestissimus est Ρideriti coniectura, uno V. choro ita tribuendum esse ut i in es mutetur. nihil aut paulum expedit . Hunc autem correctorem sabulae fuisse Sophoclem minorem, ex

Argum. Oed Ool suspicari licet, ubi sunt haec To ἐπὶ Κολ υνιῆοἰδέπουν ἐπὶ τετελευτηκοτι τε πάππω οφοκλῆς ὁ υἱιδους ἐδέδαῖεν υἱος ων 'Aolστωνος ἐπὶ ρχοντος κωνος a. 401 a. Chr. n. , ος ἐσr τλαoro ἀπ K-ου, si oti φασιν o nulους τον Σοφοκλέα τελευτῆσαι. uio fabulae correctori . Fr Hermannus Quaest. Oedipod Marb. 1837 omnes Iocos qui audem aliquam Thebarum continent inprimis et . I9-23), deberi censet p. 43 , id quod amplexus A. Schoellius ab illo correotor totam fabulam conversam esse demonstrare sibi videtur sola supra p. 88 . Similiter

187쪽

iam hiersolitus in Aet philol. Monao I p. 328 iudicavit. V. 20 etiam Nanehius, illos versus 19-23 etiam adhamna pnrios arbitratur. I vorsus pertinent ad . 12 cla supra p. 75 . Ceterum

Κ. r. Hormanni sententiam in medio relinquere satius duco. Additamentum non minus molestum quam Ant. V. 905 sqq.

occurrit mihi in Electra. Ibi enim s. 6 damnavit Minhartus in progr. Portensi 1843 p. 7 , hunc quidem iniuria, quia hic versus

manifesto eum insequentibus conliaeret ne per se ipse prorsus improbari potest. Verum ipsi illi versus qui squuntur 62-66 mihi putidissimi videntur et a Sophoclis dignitate alieni. Sive enim

Pythagoram vel Ulixom intellegis quae veterum interpretum sententia est, hoc magis Euripide dignum est res obscuras obscure significare et importunam scientiam ostentare; sive aequales res tangi putas cis Hermanni adnot. , bona sensit scholiasta, talia magis comoediae quam tragoediae convenire, et abhorret id ab eo, quem quidem novimus, Sophoclis more. Medit, quod molestum est παυχω, ri, Verba ora doti ους χλοσιν αὐθις, quae omnia sunt parum exercitati scriptoris, molestissima vero sententia navo ἀσrοον ἰς λάιιφειν et inlata anto ipsas preces δεξασθε et Dχουντα. Quodv. 1 apud Athenasum III p. 122 C commemoratur, nihil ad rem adtinet. Ceterum vidi etiam . Schoellium et Morstaditum Symb. El. Α Α. 186 p. 9 sq. hos versus damnare, A. Schoellium comparata narratione Herod. Ι 14 sq. 95. Ibid. n. 505 I50 delevit indotaus bene sentiens Verba, quibus expressa est sententia, tirone digniora esse Neo minus probabiliter idem dicit versus futiles et inutiles 1485 sq. ortasse eidem deberi auctori. Nam et sententia et verba idem conveniunt. Nihil autem tale Electram dixisso, adparet etiam ex verbis λογον γὰο

ου νον εστιν ἄγων, ἀu σῆς φυχῆς περι 1491 sq. illisque versibus

eisietis oratio aptior fit moribus Electrae. Idem no omnes hos versus 61-66, 1505-1507, 1485 sq. addiderit et quis fuerit, discerni non potes Maximo mihi histrion

in auspicionem veniunt.

In Iophontem, cui universam fabulam Trachinias quondam tribnit Schlegetius, etiam alia suspicio cadit Sunt enim qui putent eat re- Diqitia i Cooste

188쪽

niam Aiacis fabulae partem Iophonti deberi. Sed res tam incertatamque obscura est, ut mihi quidem nihil de ea re statuero liceato satis sit ea adsere quas molesta videntur. Hoc quidem,elchero concedi debet, fabulam quae cum Aiacis morte finita sit, Atheniensibus spectatoribus iusto fine carnisse. tquo ex ipsis versibus 826-830 mihi luco clarius est poetam ea sequi voluisse qua sequuntur. Sed modus, quo hae pars tractatur a Sophoclis ingenio abhorrere videtur. Iam oratio Tecmessa v. 961 sqq. plura habet suspeeta. V. 966-68 Din-dOrfius damnavit, cum eos euischius inphem Gotting. 1855 nr. 17

p. 167 sq. post 973 transpositos choro tribuisset ela Philol. X p. 367); Engerus Mus Rhen. N. XIV p. 475 sqq. delfvit 69, 970, 73

versibus 966 - 68 post T conlocatis v. 971 - 973 6 36 sq. et 23 sq. ut aequabilitas servetur A. Schoellius abiecit. Ceteras opiniones do his versibus conlectas habes apud Nauchium, qui nunc 966-970 uncinis sepit, et apud Zippmannum qui eiectis versibus 966. 969. 7 hnno ordinem efficit: T1-973 967 sq. Athet Soph.

p. 22--36J. Et Engeri et Zippnianni coniecturae, ut cetera omittam, hac una re resutantur, quod ἐν κενῶς post v 965 nullam habet causam, quam habet post 66 sq. et 70. Non suo incommodo, quod hic Ulixes facit neglexerit, sed inimici commodo inane fit illi gaudium ultionis.

Qui accurate rem considerabiti perspiciet opposita esso A eoi 961 et μοι 966 , quas oppositio efficitur et conlocatione pronominis seto et voce eius qui recte verba pronuntiat ,hi gaudeant, ego doleo non minus quam illi gaudent - pro xj solo

Schneideminus ex Eustathio recepit). Hoc vero oppositum obscuratur importunis versibus 964 sq. qui procul dubio eiciendi sun Verba ισως et o - doso interposita sunt pronuntianda voco immutata. Iterum sententiarum rationem obstruxit, qui . 969 addidit, nam . 70oum magna gravitate adiectus est ad V. 968 completque sententiam. Sensus autem reliquorum versuum est hio: In illos enim ex Maeis

morte redundat τὰ Ου εἶναι ἔαντα ut liceat iis superbire o r. 125 sq. , in mori λιποντα νέας διοέχεσθαι. Ita redit Tecmessa

ad prius oppositum et oratio tota cum natura animum commotiorem exprimit. Hi decem igitur versus, qui examussim versibus strophae

adiectis 315-924 respondent, a Sophocle prosecti esse possunt.

189쪽

Versum 969 ab eodem interpolatum essa, mi 988 sq. adiecit cla supra p. 114), ipsum verbum πεπελαν prodit, et hi versus ab eodem compositi videntur, qui s. 1059 scripsit θανοντες προλελιαθα cla. b. . Nauchius . I9I suspectum habet et delet cum Morstadtio cis. Symb. ad oris et exeg. i. p. 29 sqq. I028-I039, quorum inprimis suspecti sunt 1030 q. cis Hermann. et versus extremi, qui Euripide digniores sunt, quam Sophocle, quo digni sunt O C. V. 1665 sq. Hi versus σκες ασθε προς θεων γῆν τε χην δυοιν Dorοιν eis. eius ingenio apti sunt, qui gregia illa scripsit II42-II58. Idem Nauchius delet 106I, 1069 sq. I 291 1298, quorum iam M. Schmidtius I293 sq. in suspicionem vocaverat, quo quidem loco Nauchius neglexit hos versus flagitari appellatione δυστ ε qua propterea utitur Teucer, quod eadem ignominia, quam Agamemno aliis inserra sibi videbatur, in ipsum convertitur, ut suo ipso telo vulneretur cli. O. O. 800, quem locum recte interpretatus est Bonitetius . idem suspectu estis. 132RI403-I408 Schnoidemino, quom indoinua secutus est, Is V., Morsitatio 366-I368 cis. l. o. p. 28 sqq.), indorso I4I7, A. Sehoellio denique I356 sq. Praeterea cum V. 981 sq. D. V. 904, cum 1029 sqq. V. 17, cum 1184 sqq. v. 600 sqq. cum 1299 sq. V. 434 sq. Dubium est verbum ν ιιπόληκας TM; inutiis additum 997καξ χνοσκοπου ενος, inutile etiam 1258 κἀξελευθεροστοιαι post νβρέζεις molesta est vox κάπε et οὐ ταχυνας σπει σον κοlλην κάπετόν τιν δεi 1165, οέλον κάπετον ταχυνατε 1403 sq. molestumeto δε 1404 est. Nanchii adnotationem , alia.

Ex Sophoclis consuetudina efficias Tecmessam secundum v. 973 scena decessisse, sed adest usque ad . 985 - 89. Quod quidem putant verbo σιγγον adloqui coryphaeum socios, id probarem, si chorus aliquid antea pronuntiasset aut si ira, non σιγησον dictum esseti, Quicunque haec scripsit, artem sermones serendi plano ignoravit, ita ut vix cum Rhesi scriptor componi possit, qui et ipso satisse egisse putavit, at heroas temere iactantes vel conviciantes induceret inergh praef. d. p. XXXV . Diqiligo by Ooste

190쪽

Maiorem differentiam desidero inter morum Menelai descriptionem et illam ingenii Agamemnonis. Sed iam taedet huius disputationis, quum in omnibus argumentationibus aliquid incerti remaneat. Nam in universo genero dicendi agendique agnoscis τὸν Σοφοκλειον χαρακrre quod maxime senties, si comparabis cum illo Rhesum fabulam, quam ποφαένειν τὸν 2b-φόκλειον χαρακrηο animadverterunt veteres critici ch. Argum. Rhesi et in qua complura ex Sophoclis iace deprompta sunt. Utcunque res se habet, utique extremos 1 anapaestos non minus spurios habeo, quam spurii mihi videntur aetremita anapaesti abviae Philoctetae. In hac tabula iam s. 1442 1444 ab histrione additi videntur. V. 1442 sq. damnavit L. Dindorfius thes s. V. συνθννησκos ,1 444 G. Dindorfius, qui nunc omnes tros secluditi uno secutus est Schneideminus, qui antea Philol. I p. 669 sqq. putaverat duo extremo versus primo similitudinis comparandae causa adscriptos

Eur. m. lim. 3 postmodum in textum receptos esse, ubi ad πατηρ interpretationis gratia adnotatum esse Ζεύς. ΤΠWhitius συνθννησκε secundum Aristoph. an. 866 interpretatus est , simul ad Orcum descendit μ Dawesius correxit οὐ γαρ ηυσεβεια Gaiaher o γαρ υσέβεια), Hermannus lacunam statuit

Rectissimo judicavit indoreus molasti sunt vorsus quid enim nun adtinet sententia ου γαρ ηὐσεβεια κιε ad Neoptolemum Vel Philoctetam. Illud enim ευσεβεῖ, 1441 non tam, ut ita dicam, positivo quam negative intellegitur ,nihil committere adversus deosμ , haec ευσεβεια ea sentitur pietas, qua in cultu deorum virtuteque ἀνδρος δικαέου καρπος posita est ut in locis quos adtulit

Sotaeideminus). In v. 1452 antam sensu integro alienae manus speciem haud seeus sese offerro puto atque in Trach. v. 1257. imo ut post v. 21 ποτον κρηναῖον εἴπερ εστ σε ἔν non molesta sunt chori,

qui illa non audivit, verba 16 λευσσων δ' που γνοέζ, στατον εἰς υδωρ ἀεὶ προσενωιια, ita post hae miretur spectator si audiat Philoctetam compellantem κρήνας -κιον τε ποτον 1461 . V. 1463

라틴어 텍스트