Critica vannus in inanes Joannis Cornelii Pavonis paleas

181쪽

pueri videat . ut miraremur scilicet te hic veritatem vidisse, qui decennibus pueris ignorantior hs. Ε dem modo in epigrammate Anytae, quod in I. Christian. Wolfit Poetr. p. II . Occurrit πετρν οἰώδψ.Ultimus versiculus etiam expertus prurientem Pavonis unguem Nam non potest ese sanus. nam ipse Antipater in epigrammate loquitur n*Itibi. margo babet φυ, -quod nimis abjectum N vile. legendum opinor: cpυνῶ sic γ ε Θω- ne versus labaseceret fulcrum adhibuit Poeta casus. Hic non praeter solitum ineptus Pavo. Nam primo loco vellem ex ipse scire, cur .ῆe sit vile & abjestum. Utinam τῶ hic eandem vim habere licuisset, quam habet in Q, μελίω s cundum Nostrum. tum idem fgnificaret quod is va ale. Sed vocabulum hoc ideo re vera locum habere hie non potest, quia alienam ab hoc loco signiorationem habet. enim non valde potens, sed inpotens. υσων explicat Sch. Od. X. 376. tu, Pavo, es Q 9ενη , quando maledicam linguam non coerces. Deinde, rogo, Liectorem, ut exsibilet ineptum, sed Pavoni in deliciis tam in prosa quam in voris fulcrum voculae fὲ. quod millies infercit. vide modo Hephaest. p. I M. Horap. p. 297. Q Cal. XIV. I 6s.

cet vir dcctus in Misceat. V. IlI. r. 427. & sic in

mo, qui Poetae jus adimere conteudis, persenam

182쪽

mutandi hoc in Epigrammatis locot ubi symbolis explicatis decenter admodum etiam pei sonam mutit Sis plane hospes in poesi, necesse est, qui talia carpas. inspice Epigr. Dioscoridis , quod publicavit L. Rusterus ad Suidam in voce & ibi invenies

in tertia persena. & sie tamen finitur, Τί τε το θηροφυγῆς ωπον αν APq. dedieo. Vide quoque Anthol. L. I. C. 46. p. 67. ubi non semel perlona mutatur. aliud exemplum in alio epigrammate mox occurret. ita saepe homines labuntur, qui, licet invitis Apolline &Musis nati, tamen in Poetas censuram exercere volunt, & cum meri sint Grammatici, neficiunt quid Poetis liberio e tritu agitatis &liceat& libeat. . Sed nimium quisquiliis Pavoninis hisce inhaesimus, cum dudum patuerit quam G MAv ITE R hic Critici x Commentatoris sit ossicio fundius. En secundum epigramma non admodum dissimilis argumenti, quod occurrit in eodem Lusorio Libello. . ' - .

ETiam hoc epigramma repraesentabimus, quale legi debere putamus. inscriptio talis.'

183쪽

CAP. VII.

dicam, quid videatur mihi. versum hunc integrum G sanum puto. mendum autem superiores inquinasse arbitror. ne diu te morer, Lector, si quis tamen meas

nugas legis in in us. 3 9 4.pei belle legi posse ψα xia Favus ait, quis neget 8 in

Sic statim habemus, quod quaerimus, Y nibiI erit

adpositum magis. 'A spe γαλος, οἰνις --πεσων ἐπ' ακροὶ

sic in βαθμλφος, ostendebat aperte hominem olioeyχη utαον sic in Θνα κειν : nam eo pertinebant Ingula, nec quid=uam θmbolis evidentius demonstrari poIerat &c. Supra ostendimus, quam inepte de hac voce cogita Tit, cum nec constet οἰνου in ludo locum habuisse. licet enim Xῖοι in locum habuerit &Hνοe a Polluce tradatur esse, cum tamens ΠωrΤύαὶ calculorum lusus fuerit diversus a Iuba Ta-Iorum , Xῖος potuit utrique ludo fuisse commune vocabulum , ut non tamen fuerit Ohoe. Sed οἰνοe in αςραγαλοις locum habuerit quid hic Xlae vel ομα vinio adjuvabit ad demonstrandum hominem ex ebrie-τate lapsum, mortuumque, quod non & inveniri pol-st in talo prolapso F provoluto in extremitate baseo, nam in epigr. quod P. IS . contrectat , invenio quidem Eις R' ο, χον ἀφαωρο ον. Ex novem talis unus Chiam monstrat inbecillior .. Sed Chion mortem significare ibi non indicatur : nam ipse epigrammatarius subjungit Xῖον significare μηδεν quia Κῖγ κενὸς βολος. b reges , juvenes ad nihil . , . redigi:

184쪽

C. F. UIL VANNUS. xor redigi: quod & de morte potest intglligi: sed etiam

alio fleeti. imo additur Xῖον hic signifieare hominem ex insula Chio. Eodem modo etiam L. III. Anthol.

sue ut ἱn modo laudato epigrammate κει - , den que indicat aperta virum & prolapsum, & ita mortuum. Nam per talum prolapsum ebrium significari non absonum. quis enim nescit talos, tesseras & vinum raro separari & aleatores, saepe etiam a Baccho non alienosi Manilius V. 328. Ponitque forum, marcetque odis. Vide Gronov. de Pec. Vet. IV. 3. p. 2υ. Prop. IV. El. VIII. Virgil. in Copa. Pone misum N Liln: crastina curet. Martiat. V. Εpigr. 8s. Et blando male perditui fruillo; Aedilem rogat ebrias aleator. alea in genere igitur, quae recte epitheto ebriae don ri posset, quia ebriosorum frequens oblectamentum, itiprimis vinosium virum denotarit. Talus autem prolanus bene poti dissicilius tesseras abaco continent &reclinatas κεκλάψιος vel κεἰ oe quod utrumque demortuis & aegrotantibus. Anthol. L. III. p. 2y7.

185쪽

in ex remitate kaseos quin moriuum ex ebrietate significare possit, nemo dubitabit: praecipue cum in i, 18 verssi poeta expressis verbis dicat, non δερα- έπψ, scd ἀτράγαλος ereμεσων μέari. ergo vitiositas talo: lapsus & inde consecuta mors voce πεσων indicatur. Miror Pavonem non allegasse οἰνοe & οἶ- idem n tare, nam accentu, re Nihili, differunt, & ideo quoque hunc hominem dici .i octεχη. dignum sane Pavonino id ingenio suisset. Sed si omnia haec non obstarent, obstaret quod Graece dici Ulaia ἀςράγαλω numquain poterit probare Pavus, non magis quam Latine dici talus canis vel talus Venus. Panus canis, jactus Venus Latine :& ει πlωμα χῖ . etdωμα οἰνος Graece, non alterum il-Iud, dicitur. Sed qualis denique stri bligo ex hac emendatione

an ita postponunt facile praepositiones, & tum praeterea substantivum interponunti audi te ipsum, bone, ad Anacreontem P. I97. ἐπ αυτα. C . Vat. ετ αυτώ. res eodem redit. nam

hoc Doricum est illud commune . . . quid ὁ pos participium suum ea loco p Hanc aliquis, cui favebant Musae Anacreonticae P eras credam, hodie non. is Anigitur hic aliquis μ' post substantivum posuerit, cui faverunt Musae Meleagreae t & tua auctoritate recipiemus omnes, quod.tu Cod. optimi auctoritate fusi fialtum rejicut cras tradam, hodie non.& quamvis sise ιλ-ro τω, ita tamen non insanieris. maneat igitur optima lectio. Guietus tentabat. αυτας . aruod si verum inveniretur, ubi Pavunculus cum suo iliato οἱ te lSi tamen ab emendatione abstinuisset Pavo,& rem explicatione illustrare tentasset, docuissetque ἀςρά

γαλον

186쪽

γαλον , κεἰ ον, κεκλιμενον, numero uno sive

solitarium hic in sepulcro sculptum, esse jactum, quem χῖον Vocant, eoque jactu symbolice varia significari, vide Hydium de Instium. Luser. p. I 3.) sed hoc in loco notare hominem mero Chio potando mortuum, cur non auscultaremus ipsi' si, ut hoc firmaret, docuisset χio, in calculis unione cognosti, in talis ipse osticuli positione, libenter adstipulati fuissemus: nam haec procul dubio una & vera hujus loci interpretatio. Sed Pavo id pro commento habuerit, doneo veteris Scriptoris loco id firmatum fuerit. at unde tale testimonium nanciscemur ' En illud. modo inspice Anthol. L. III p. 2c8. ubi haec leguntur post quatuor illos superiua laudatos versus. H - -υ ουδὲ ανεγγυς, ω ἴ κοψίσβης

Xιω. ναὶ δοκέω , τωδε. προσηγγίσαμεν. ubi vetera Scholia, male ad ultimam periodum, adnotant.'λἐγ o τεθνηκως. Nα δοκεω. cum sint Poetae

Verba. cetera optime explicant. ibi enim ut hic habemus unum talum, eumque sic positum, ut Chion indicet unde concludit ibi Leonides, hominem Chio vino potando esse mortuum . haec gemella nostro lo- eo. quin si contendisset χῖον iactum minimum, indicare mortem, nihil absurdi protulisset: sed vocem οἰ-οι hic tanto cum Graecae facilitatis dispendio , nec ulla necessitate cogente, atque auctoritate destitutam, velle in versum intrudere, id denique vere Pavianum. mirabor an in L. I.. Anthoi 23. p. 32. Olim quoque vel Oisci sit aliqua machina intrusurus in hoc Epigramma,

187쪽

nam iure poterit contendere has puellas talis lusita.& infelicem illam & mortuam mox lapidis casu, jecisse χροον, canem. unionem. saltem ex tribus an mmum factum. Us. IT. rΤ. 4' συνθημ α λογου. ad haec nuhil adnotavit, & proinde puto non intellexisse. quamvis & quae notis instruxit, non intellexerit. nain hic locus magis merebatur explicari, quam illeve. - ζων νικαι-& decem Lectores credo imtellecturos hunc, qui non illum capiam. Uidei etur sceptro eloquium significaui, quia hominum animi eloquentia reguntur. secundum illud Delges Ille regit dictis animos N pectora mulcet. Sic Sophistae, Rhetores de τυραννει, & Nit λογοι. dicuntur. vide Cretal. Theatr.

Rhet L. IU. III. & Salmas ad Inscript Herodis Attici p ii S. Ad poesin quoque respici posset &

ad Poetas, qui olim GHr ρα cδω δαφνηei romum lauri meri res Carmina canebant: quod deinde secerunt, qui aliena carmina recitabant, unde dicti. videatur L. Κusterus in Critica Homeri historia p. m. & talem ramum Hesiodus Theogon. Vs. οὐ sceptrum vocat. Κου μιοι σκῆμον εδον, δάφνης ηλεφ οθνδρὼφαιλιι λητόν. eui loco adposite Ioannes Clericus subjici curavit sal mini integram notam ad Solinum P. 6OP. Sed σκωπτεο, esse λογων symbolum cum Meleagrotestatur Eustathius, & veram causam simul apcrit ad

188쪽

VANNUS.

τοῖς Tρωψι, xvi γMa P a Sophistae & Rhetores tamen postea sceptro sive baculis caruisse videntur. colligo illud ex dicto cujusdam Sophistae, cujus ver-ha Tnnodius recitat apud Cretoli 1 heatr. Rhet. L.V.C. I. Ante scipiones N trabeas esse pomposam recitationem. Si enim scipionibus ipsi quoque usi suissent, instar consulum & aliorum magistratuum, hoc dictum claudicaret. Alioqui 3 Θρονεν &βῆμα passim Sophistis tribuitur , eorumque saepe quoque mentionem facit Libanius in Epistolis & aliis locis. Νestio an hinc sorte aliquam lucem mutuari pose sit locus Ovidii Pontic. II. s. 67. ubi poeticum studium suum comparat sum oratoria facultate Salaui,

T rsus enim vobis, gestata est laurea nobis. Sed tamen ambobas debet inesse calori ''

Ut Thyrsus scipionem , baculum significet. quamvis

cum aliis malim, si versus conservandus est, Thyrsum summam illam in orando vim N eo uim ασαον de-

Hinc autem conjiciendi ansa mihi praebita Antipatrum hunc sone Rhetora vel Sophistam fuisse non tantum Poetam. & sic adprime convenienter adpareret esse dictum γεγωνον ἄνδρα, quem longe lateque audierant. nam γεγωνον, qui publice clara voce loquitur, dici, supra vidimus. quamvis hoc ut inc

tius propono. -

Vs. I9. Pro ἀ-n i dicit Pavo , scribendum ἀεώμ. recte. sed cur, Pave, illam appendicem adjungis

L 3 pueri

189쪽

pueri vident . ut miraremur scilicet te hic veritatem vidisse, qui decennibus pueris ignorantior sis. Ε dem moco in epigrammate Anytae, quod in J.ChUstian. Wolfii P tr. p. II . occurrit Ultimus vetiiculus etiam expertus prurientem Pavonis unguem. Nam non pore i essesanus. nam ipse Antipater in epigrammate loquitur nullsi. margo babet φυν Q--έων, quod nimis abjectum vile. 9-godum opinor: sic γ ἐρυξεν ων. ne versus labaFceret fulcrum adhibuit Poeta casus. Hic non praeter

solitum ineptus Pavo. Nam primo loco vellem ex ipso scire, cur ,-ι sit vile & abjestum. Utinam V6 ἀῆι hic eandem vim habere licuisset, quam habet in s cundum Nostrum. tum idem fgnificaret quod tra maiade. Sed vocabulum hoc ideo re vera locum habere hiepon potest, quia alienam ab hoc loco significationem

habet. QBd ενει enim non valde potens , sed inpotens. ἀῆιμως explicat Sch. Od. X. 376. tu, Pavo, es quando maledicam linguam non coerces. Deinde, rogo, Lectorem, ut exsibilet ineptum, sed Pavoni in deliciis tam in prosa quam in vorsa fulcrum voculae is quod millies infercit. vide modo Hephaest. p. I M. Horap. p. 297. Q. Cal. XIV. 16s.

in locis omnibus perperam & nulla necesutate. Si quid mWanaum, cur non potius Ἀνδι-κον στρογόων--μυπ facile mutantur. pro & lauro poni docet Uir dcctus in Misceat. V. IlI. p. 427. & sic in

m', qui Poetae jus adimere contendis, perisnam

190쪽

Cάν. UIL U Λi NU Smutandi hoc in Epigrammatis locot ubi symbolis explicatis decenter admodum etiam personam muth. Sis plane hospes in poesi, necesse est, qui talia carpas. inspice Epigr. Dioscoridia , quod publicavit L. Kusterus ad Suidam in voce & ibi invenies

In tertia persona. & sie tamen finitur, τἀπ γρα με ουτον ἀνῖ'in . dedieo. viRe quoque Anthol. L. I. C. 46. p. 67. ubi non semel persona mutatur. aliud exemplum in alio epigrammate mox occurret. ita saepe homines labuntur, qui, licet invitis Apolline di Musis nati, tamen in Poetas censuram exercere volunt, & cum meri sint Grammatici, nestiunt quid Poetis liberio e tritu agitatis &liceat& libeat. . Sed nimium quisquiliis Pavoninis hisce inhaesimus, cum dudum patuerit quam ou Avi TER hic Critici x Commentatoris sit ossicio functus. En secundum epigramma non admodum dissimilis argumenti, quoa occurrit in eodem Lulario Libello. . .

ETiam hoc epigramma repraesentabimus, quale legi debere putamus. inscriptio 1sis