장음표시 사용
211쪽
N rursus eodem Libro Vs 367. νωιν πιλλοι κομῶ Φερούις 3c non νωιν κακοι πιλλά φέροῆες. nam cur igitur L. VII. 63I. edidisti. Ἀμφὶ ο οἰ με- Σ'μοι. cum tamen in Aldina esset
Et transipositiones, in quibus libris non inveniunturi En aliquot exempla ex ipse Anthologia. iaspice L. I. C. IV. P. 6.
& ibi tamen vitiose in Palat. λιυγιλέης ρυκεα.& C. XXXIII. p. 49.
C. LV. p. 7 . legendum ωλ- δι' οἰκ&ςως βρυχθεις αλι. Vulgo αλι φυχλις. L. IV. G 8. p. 3o9. ubi legendum
212쪽
ubi tamen in tribus: Vel quatuor Codd. οἴα, Αεης. male. Anth. L. VI. 8. Φ2y. - ληρων
quamvis interdum producatur. At age tu facilius hic remedium circumspice: ce te πρεσβυς Vel sede mutanda VOX, vel omnino ejicienda. Si pro ea γερων reponas: ut aliquando Syn nyma mutantur. ut Ζηνος & Διος. ως & πατse apud Calabrum. & Κρο uti te apud Moschum. 'Aφροδί-ilos & κυγερείαν apud Musiaeum us. Iq8. in CoduVatic. & alia ejus generis: non tamen vel sic Iambussstetur. Si in 'Rνακρωούγ αι quis suspicetur latere ἴσας, ita versus deberet legi: Ἀνοι-ρεων ο κ o Τηι di γερων
Sed omnia ista longe audaciora. mirabimur quam molle emplastrum huic vulneri in pyxidibus suis servet Aestulapius noster. Quare nihil etiam haec corruptio facit ad γνηmοτη, versus elevandam. At distichon ultimum omnem tollit dubitationem. haec enim πείας λυρικῶν εὐελων ibi dono data dicitur Antoniae cuidam tum versanti in Oriente. Hic Cri-nagoras autem cum principatum Augusto tenente &postea vixerit, probabile fit hic agi de Antonia minore, quam alii majorem autumant, Antonii IlI viri & Octaviae filia. praecipue si conseratur versiculus ultimuS. καHευς 6 απαπιδων- νεγκαμένη.
213쪽
eum elogio quod Plutarchus in Vita Antonii p. 9π. F. hese seminae dat: 'Απιλωπ 3 F-
Poetis N Historici, laus eodem modo fere concepta, neminem dubitare finet, quin de eadem illa Antonia agatur. videatur quoque Iosephus L XVIII. Antiq. Dd. VI. 6. Hunc autem An
creontis codicem misium reor Aninniae nondum Druso nuptae. imo λrte puellae octo via novem annorum. Nam verosimilis est & puellas primos versibus dedisse annos. nee adeo necesse, ut re v in iverit Antonia in Orientem. nam ut matris Oct
viae iter ia Orientem ad maritum fuerit inter ruptum, filiae necessario quoque fuerit. Sed cum mater Athenis morabatur, Antonia possit videri adhuc nimis tenera ; quam ut tam plenam pulcritudinis, & prudentiae laudem meruerit: jam tamen a teneris virtutes elucent α poeta loquitur: non libs oricus. quid si ponamus iter meditatam fuisse circa Actiacae victoriae tempust nam Drusio vivente in Orientem numquam ivit: & ut vidua eo prosectisuerit, mihi non fit verosimile. Sed tempus sorte definire aliquanto incertius': nec id ad rem. Ut a
tem minus dubites, hic agi de illustri semina, &quidem de hac Antonia, en aliud Crinagorae Epigramma, quod sorte decennio post alterum videtur
214쪽
19ιΠρνlMας μαλακῶς χε - οφω κε --πις , μ τηρΘ' ἐκυροι Π ,κή νηδυς οἰκων ωμα φεροι με γαλων. Puso mater Eliibiarum, uno conjugalis, Et Pupuer natis communis pater omnibus. Dolores Mire Antoniae benigni venire Faciles mollibus cum maηibus Dionae. O gaudeat maritus, mater, U Iocrus, Et magoae Janguinem edat. hic eandem Antoniam habemus: maritum ejus, Drusum Iuviae ex Tiberio filium: matrem Octaviam Brorem Augusti :& socrum ipsam Liviam. Augustus autem omittatur, nescio cur: nisi sorte quod modo privignus ejus erat Drusus. at rua sus erat avunculus Antoniae. Sed accuratius in haec inquirere non hujus instituti. Suspicionem tamen istam de misso libro Antoniae adhuc puellae satis tenerae: deque vera , quae hic celebratur Antoniae nomine, per ua egregium in modum confirmat hujus ipsius Crinagorae Epigramma, quo ille M. Claudio Marcello, nujus Antoniae ex matre fratri, adhuc puero, commendat Callimachi Hecalem Anthol. L. I. 67. p. 9s-
ibi Scholiasta ex meis apographis augeri potest. hunc autem Marcellum esse illum Virgilio celebratum, & in adolescentia B is exstinctnm, non dubitandum vi
. Vide Midam in h. v. Ga reus. Vide quoque Hippocr. Ep. p. - .
215쪽
detur. Cum accepit hunc librum, suerit decenni minor. citc mirum ejus aetatis pueros jam intellexisse Callimachum, cum ΡaVoninos Decennes Passim loca C saubonis & Salmasiis obscura, hodie perspicere videamus. Si aetate ea fuerit, hoc epigramma condiatum est circa A. V. C. DCCXX. nam circa annum DCCXXX mortuus creditur, & vigesimum annum non multum excessisse. videatur Ueli. Paterc. L. II. C. XCIII. octavia autem Antonio nupsit A. V. C. DCCXIV. quando Marcellus, ex primo marito genitus, fuerit quinquennis. eodem ergo modo Αnt niam Anacreonte, quo Marcellum antea Callimacho, donarit Crinagoras. Et rectissime Tristanus Tom. I. Comm. Hist. p. I 4. hoc epigramma ad hunc retulit. qui ad eundem quoque refert Ε - gramma L. VI. C. 22. p. 4 P.
putatque Marcellum in Germania vel Galliis tiroe cinia posuisse: at potius hic sermonem fieri crediderim de Bello Cantabrico, unde ille reverterit. Cantabricum autem bellum circa Annum A. U. C.
DCCXXIX. consectum. id quoque eo stabilitur, quod idem Crinagoras meminit in Epigrammate, quod L. Holstentus edidit ad Stephanum V.
'Eeκδειον, balneorum ab Augusto Caesare in His pania excitatorum . nam de alio Marcello cogitari nequit: quamvis inscriptio promat: Gπα-του. At nullus Marcellus Consul hic locum habet . nam M. Claudius Marcellus Aeserninus qui
dem in Hispania res gessit : sed cetera minime in eum conveniunt. quidquid sit; sufficit his invictis
216쪽
argumentis sinceritatem Epigrammatis superioris eommonitrasse: & sic πενlαδα Lyricorum librorum vindicasse Anacreonti. quare jam ad alia properabimus. In illud superius epigramma solummodo adhuc observabo rursus nos habere insigne exemplum personae commutatae. nam in secundo versu habemus πεδαe 3 in quarto versu οῦκνμεν. Sed nihil familiarius apud Poetas. Sed sorte Pavo, hic 'legendum contendat. Si ita scriptum olim, per me non mutaretur. . Sed nec Vulgata ledito soloeca. demum γκαμε lias in Codd. quod necessario in i νωγκα- μἐνη refingendum. centies talis error natus, quia librarii adjectivum vel aliam orationis partem ad proximius vocabulum retulerunt, quod ad remotius
resipiciebat. insipiciatur modo Inscriptio Epistolae XVIII. L. II. Aristaeneti.
P Anacreonte p. 3o9. iterum recenset Epigramisma a Bentlejo ad Callimachum p. 427. primum N infeliciter tentatuin. Videamus paucis, qua selicitato Criticorum Pavo illud ipse tentarit. Apparebit, eum nihil ibi intellexisse, &dum ratiocinatur circa lemmata & librariorum notas, quae huic epigrammati adscripta, plane inepta, & a vero abhorrentia tradere: nec mirum cum putidis adeo & mutilis chartis utatur. rursus illud exhibeo, ut legendum puto. Πωδn1 αφω ἐοῖσα et πω, M ἶς ερνῆαι,
217쪽
Aristo hane infantis recens nati statuam dedicavit Dianae, puerperarum tutelari numini ipse autem puella infans loquens inducta, sic ait: Puella infans existens haec loquor, s quis interroget,
cem indefatigatam ponens ante pedes. Aethopiae me sitae Latones dedicavit Ariso , Uxor Hermoclidae, flii Saonati, Tua antisita, o mulierum regina e qua tu gavisa Benigna nostrum condecora genus. Ut enim hodie in Lauretana domo multae icunculae aureae, saltem inauratae, & argenteae spectantur a seminis principibus vel ante vel post partum dedicatae : sic olim utero gestantes vovere, dc enixae dedi care statuas & imagines infantium Dianae, Lucinae N aliis Numinibus & κουροΤρόφοιο adsueVerant. unum exemplum sussciat ex Anthologia inedita.
En simplicissimum, sed longe elegantissimum epis
II eianir Guistus reae nomen proprium esse notat. vide AnthoLL. VII. 430.
218쪽
dicatur, ut O , εἰ παiς. παιδνος εων apud Homerum.
um M. inter alios utitur Christophorus in Anthia.
ait: quas praeter Pueros rogaret nemo. Sed Pavonem rogatum Velim, an numquam Voces τὲ να& mxῖδες etiam aetv provectiores blandientium inorosgnificare offendit an non etiam ante potest singi sermonem factum ad ceteras ibidem aedicatas infantium statuas. Sed tamen ideo minus placet , quia mox ruritis sit apostrophe ad Dianam. quid autem illet scribe , ait
Παδος αφωνω εο ια sic Sed profecto illud durius 1οισα. nam tum p tius videretur scriptura fuisse Poetria ετσα. vel ζra. Ut tamen concedamus nihil obstare; vellem Pavo saltem nos docuisset, quid illud ,ογα per se significet. quale substantivum reticeatur. an atata hanc vocem omitti exemplo saltem uno docendieramuS. praecipue cum hic aptius intelligeretur. est enim statua non picturaJ quae vox non raro reticetur. quamVis plane alia ratione, ut in& similibus. ἀνδυας, αναγημὰ I similia facilius etiam hic intelligerentur. quae dissicultas quoque premit Bentleji lectionein. requiritur euim omnino su stantivum. Porro ediderunt
219쪽
196 Cap. VII. ubi velim scire, quid significet το post ἐοῖσα. deinde quoque quid ετ positum ante
ita sere deberemus ponere, infantis non nis mortui dedicatam csse statuam at feliciter bene vegetos p eros enixae Blebant donaria haec ponere. & sic infantem illam Germanici, mira festivitate, V jam puerascentem a Livia sub Cupidinis habitu in aede Capitolinae Veneris dedicatum, adhuc dum viveret, puto. videatur Sueton. Calig. 7. Et alia multa epigrammata hoc testantur, & res ipsa suadet. Sic superius laudatum epigramma. DA δια γένοιina id satis monstrat. Nec obstat Epigramllata, μάτηρ ον τ wκυθον , eici
quod videre est ap. Κuster. ad Suid. in μαα. quia ζωος Mia υΘ opponitur ἀγαλμαἁ sic apud Aristaen. II. X. ἔργον s opponitur ζων κάμι nempe paupera mater puerum Baccho dedicabat: sive, ut conjicio, inter Templi Servos reserebat. In Vat. re vera τετ . sed etiam ερη . at alius ille liber et . in omnibus autem ceteris hic stuposset habere locum, si jungatur cum ἐοῖσα. licet arihuc infans sim, haec Iamen dico. quod si id necessario
Sed lectio nostra satis expedita videtur.
220쪽
Vs. a. Recte Gujetus & Bentlejus judicarunt per
κοδω, indicari humcinscriptionem in Bappo Iam. Vs. 3. Optime observavit Bentlejus Dianam vocari 'AιΘοπιοι, Λατου e. quae de hac voce hic Pavus, sunt vitiosa & ridicula, vel corrasa ex aliis: &emendatio inde in Anacreonte tentata plane insulsa: qua αἰθιμαιδα mutat in AΘιοπίαδα. tunc tamen recipiemus , quando nos docere poterit redie dici
sed αἰΘἈκίου credebam sermari. at αθιοπιάς recite faceret αΘιοπιαδα. cujus ubi nominativum probarit genere masculino accusativum agnoscemus. ne dicam non admodum probabile esse vocem αοιοπιαδα in Anacreonticis locum potuisse habere. de his alias. Uaticana autem membrana hic habet A IΘom A I Maxor AI ΛαΤως. de qua scriptura videatur p. Ss. hujus scripti. mox recte Benti eius 'AO ω & Κρασκλείδαο.Ad ultima quarti versiculi Pavo is μηlleius scripsit τω Σαἔ-άδα. satis prope ad lectionis depravatae δε-ctus: sed quid amabo illud Σαωνιαδαρ an Σασων nomen tibi repertam alicubi ρ Nescio. ego certe id frusraquaesivi hactenus. quare pro commento mihi erit, dο- ' nec stabilitam fuerit testimonio antiquo. Optime, Pave: nam re vera quidquid Critici, praecipue tibi similes, sine auctoritate in medium so μεσουὶ asserunt, sunt commenta, nisi veterum auctoritate stabilita: vide igitur, mi Pave, an non quidquid unquam stripseris, merito ab omnibus pro commento habendum sit: nam nihil unquam probasti, & ne quidem probare conatus es. Σαi ιαδα certe nisi invenerit in suo apographo doctissimus Bentlejus, Vel aliunde probarit, non est ut praeseramus scriptae lectioni Cod. Palat. quae potius erit άδα. Sed ibi habetur Τὼe αδν άιαδα. Pavus legit Tia Σασω rδία. Nam Ethnicum est Σαio Stephano & aliis satis notum.