Critica vannus in inanes Joannis Cornelii Pavonis paleas

451쪽

CAP. X.

tiones: cavissetque, ne, si negasset, sibi posset crimini olim dari ab aliquo, qui post obitum tuum, concinnaturus fuerit Elogium tuum. Elogium Pavunculi certe, quidquid fuerit , res fuerit festivis. sima. Cur non similia alia congessisti ΤCredendumne est te solo isto stupido ingeniolo tuo plus Hephaestioni attulisse bonae frugis, quam ex histe omnibus colligere licuisset homini, cui non, ut tibi, pro Corde foenum datum est ξ At spem egregiam soVeo, Britannum aliquem doctum novam Hephaestionis moliturum brevi, qui quantum tu defuisti strenui Εditoris partibus, eas eo abundantius expleturus sit. si qua viro praestantissimo mea posist esse utilis opera, eam promtam sibi paratamque esse confidat. quam omnes Eruditi exspectetit, si libellos a Pavone editos accuratius prodere velint. Nam mihi adparatus eam in rem esse reconditos, ex lihello nostro patet patebitque. nec enim omnibus promendis selus sufficio. Quid tamen praestitit 8 audiamus opellae suae jactatorem ipsum. dicit ergo se H ποδα secutum Turne-bianam, retentis ipsis paginis. Eundem numerum video. sed sic ut saepe plura paucioraque in paginis

ambarum editionum inveniantur . confer modo P. I T.

27. 36. S9. 69. quod valde lectorem fatigat, cum. Index ad paginas non modo, sed & ad versus Parisiensis editionis sit concinnatus, & praeterea Pa-Voninae notae ad eandem sint accommodatae. vide P, 73. 7 . in Νotis p IT . deinde neque si ποδα secutus est, nam hic illic contextum mutavit, ut ipse fatetur in indiculo variarum lectionum : quem uti indidem rerum etiam loco suo movit. Secundum meritum Pavonis est, quod mutarit, quae Upotisetarum S almata erant aperta. Quam hoc fecerit, patet ex eo loco aliisque, quem tetigimus in

452쪽

CAP. X.

in Vanni p. 67. & tangemus. quot autem sua socordia invexerit, colligitur ex indiculo satis ubere Ε ratorum. quem praecipua tamen parte callidus truncavit. nempe subticuit Vocabula aliquando duo tria in una pagina in ipso contextu omissa. vide I7. I 8. 7. 7s. quae loca in notis suis GTrigit, & ita oculis lectorum subtrahit, culpam. in typothetas derivans, cum sit inertis correctoris, quo munere ipse solet fungi Pavunculus, ut Vidimus p. 98. Addit se, cum non pauca tam in contextu quam in Seholiis corrupta , loco mora essent, animadversiones

scripsisse, quibus sngulis ita prospectum es, ut facile

nunc ab omnibus intelligi possin:. quam hoc falsum fuerit, ex recensione nostra manifestum fiet. Denique etiam addidi et Latina Graecis, sed obstitit libelli indoles. at plurima aptissime Latine legi potuissent. nam Prosbdiae aliae Graecae Latino sermone seriptae suntl si quoque Apollonii Alexandrini S3ntaxis potuit verti Latine, Hephaestionis Enchiridion metricum verti cur non potuerit Z Quid si tamen versum fuit, & id ne Emniavit quidem homo historiae literariae ignorantissimus' qui e tribus editionibus Auetoris sui, si tamen tres sunt, duas non cognovit. Certe Hephaestionis Uersionem vidisse lucem Parisiis 1632. d. tradit Auctor Bibl. Librorum Novorum Nanceji I 726. p. 93. Cui cur fides Iroii

habeatur, nullam causam video, non enim Pavus

nuncupatur.

Sunt plura alia quae in hac editione desidere1n: quae hic illic ubi occasio seri, attingemus. ex. gr. si mei res arbitrii esset, Hephaestioni praemitterem vel

subjungerem Aristidis Quintiliani Libri Primi de

Musica partem, a p. 43 ad finem libri ejus. continet enim concinnam, & Hephaestioneae methodo plane similem, metricae doctrinae Epitomen: quae si probe Verti potuit cur non uberior commentatio ut dubitari

453쪽

non possit, quin hi Scriptores sibi aliquid debeant.

Quis quod non unus locus inHephaestione hinc eme ri potuisset. verum haec & Scholiastarum, & aliorum Grammaticorum loca fere omnia ignoravit. Sed in primis etiam nova quaedam nobis dicta vellem de ipso auctore ejusque aetate. quin & de ipsa nominis ratione: quoniam plane diversiam, certe non sine causa, hic a vulgari nomenclatura sequi placuit Pavonidae. nam quoniam auctores jam explicat & commentatorem agit, τέροσυλαλκῶς appellandus videtur: non Pavo vel Pavus, sed Pavonides. atqui non de Grammati castri, sed Grammatici nomine coeperam agere. quare antequam Perbamus, discere cupio, quale sit

illud, quod literis giganteis in titulo lego

An sit adverbium Vulianiliter ἐγαιςιωνῶς pro iσιωνικως. Sed rationem Grammaticalem sic quodammodo viderim: sensum autem non. an separanda Vocabula ἡφωe. ut non sit vertis

Hephaestion 8 non me expedio. tu, Pavonida, qui toties nodos selvisti, quos nemo eruditorum a renatis literis Divit, etiam hanc dissicultatem nobis extricare valebis. nam te ita pro stripsisse, & turpiter in ipse libri fronte, in prima voce, in i pis auctoris nomine errasse, nullus credo, neque ullus credet: qui sciat, quam accuratus sis, & quam in primis cures, ut si nihil aliud saltem Sphalmata typograpbica tuas editiones non deforment. & sane nulla

454쪽

U ANNUS.

nulla sere quemquam morabuntur, si quis tuos libros memoriter legat: ut Monachi suum Missile s lent: alioquin in tuis sone non minus quam in aliorum scriptis hic illic Lector attentus haerebit. quin, qua decet tamen modestia, passim scrupulos λstros, inde natos, indicavimus jam. non quod tua aurea opera magis diligenter legimus quam alii, atque inde nobis unis omnium optime exploratum sit, omnia esse inania, indocta, vitiosa, stolida & lectu plane indigna, sed quia minus quam alii sumus perspicaces; ideoque facile offendimus. SEc Tro II. π 6 magis de Hephaestione & re literaria mereamur, & simul adpareat, quam juste ignaviae Pavonis irascamur, qui ante pedes positas opes spreverit, praecipuam Florentini libri variationem hic exhibebimus. Nam omnem discrepantiam hic sistere, nec utile seret atque etiam difficite: quia uti a p. 76. usque omnia Scholia desunt, sic sequentia hinc Scholia ita sunt permixta & confusa, ut, nisi librum ante oculos habueris, confusionem vix oratione indicare vel expedire possis. his autem variis Lectionibus admiscebimus quasdam alias, a Codd. petitas & a viro docto ad oram Edit. Parisinae ad-lcriptas.' Illas autem uncis V includemus. quia autem modo a graphum harum e Codd. petitarum penes me, describenti, si quid erratum sorte, non mihi id attribuas, Lector, velim. hic illic judicium nostrum interponemus. Post hanc telam detextam, videbimus quid egregii in reliquis Pavoninae notulae

ferant. Sequor recoctam Pavonino- Turnebianam editionem. P. I. το-l ἰςέον οτι το βρουνοριενον θ

455쪽

utrumque sic recipi potest. τοῦτο πενΤε τρο,ους l αει

πψκει. praestat νκετι. videtur illud S irrepsisse, quasi diversa exempla essent. ,-l S κειν . de hoc loco plura mox est vero Alcmanos. quod ignoravit. mox χροερρο l irit r. Αλς ἐπάγη 'ρDrῆσιν -μενο- ηελίοιο. Vellem scire qui l. Pavunculus secerit de μειεν . procul dubio aliquod articipium a verbo ignorabili. at quantivis pretii est ectio Florentina. ἔως μεν . lege εως πιν ηελίοιο.centies si, μενο- ἡελιοιο occurrit. porro Flor. habet ἐπαγ . male. vertit Pavo sal concretus es. at facile credimus concretum ipsi hic fuisse cerebrum: quod radiis editionis Florentinae opus habuit, antequam

intellige. mare BoreaeJ impetu fuit concretum, donec vis solis illud solseret. sermo fuerit de Euxino Pon

Sed tres Codices li in fine ponunt. antiquissimi habent εελι ριο 4. recentior ηελίου li. quid si legamus

456쪽

ἔκι- ελω h. verum etiam sic ille versus sorte nondum sanus: nam Codices & in aliis variant. sed asta nos nimis longe abducerent. rursus haec vocula

excidit us. 427.

ubi teste Grotio, alii Codd. duo& unus recentior ἀνέμου L. quod etiam confirmat Schol. qui F βορεου ἡ δύναμις. quare miror Grotium non proniorem fuisse in hanc lectionem. ait enim tsed an verbum j. his addendum si, ut si ἀνεμοῖ' ἰι, an subintelligendum, certi nihil habeo. At ανεμι' & ἡελ non suo unius assis. Quocirca ego nullus dubito, quia ἐωe sit unice verum in Hephaestione.nam,ut serio de hoc participio ἐω m loquamur, nullo modo hic locum habere potest. quid enim notabit sal concrctus fuit vetu propulsus solisZquare etiam callide ab hac parte abstinuit, prima & faciliora vertens Pavo. Eκτορ l rωρ. προτερον l ἀ. δευτερον l r. & sic sere semper. in Schol. post οχυρωταὶ di, ἀγλαωτού . Schol. hoc sequitur. ιςεον λ τα-ε ο ιε, o ταΤ , ἁ-εχου ρι θ εαν si ο , si ω γυφέα.

457쪽

is CRITICA cap. X.

autem haee confero, multa dura inconsulto Pavoni imprecor, qui statim in primis hisce paginis omnia turbarit: ut nulla pagina ad amussim , nedum rem sus respondeant Turnebianis.JP. 3. σ. r. l .-ςν-σ. --, ςυιυγὸς. Iege Gγ-. Vox ςe-γος huc nihil iacit.J Sch. Διὰ fi οτερ' η οτοιὶ , additur λαμβανέ -4

insigne supplementum. Draco is memoratur Suidae, & liber ejus μετρων. vide Κuster. constat autem haec Scholia esse satis vetuita: quia iis temporibus scripta, cum Draco hic adhuc in omnium manibus versabatur. Illude, imo iras ere homuncioni, qui nescivit & neglexit talibus novam ωμι. suam locupletare. nam si mens ipsi non staeva suisht, ab his non multum diversa sucile ostendisset.J

ρα uim μεν- i Mnιπώμενο*J. Sta phor λrte post ed, tum Hephaestionem simile adnotamentum in Pavo . Mis manibus fuisse, unde ad Anacreontem pag. 6. ansam arripuit multa ineptiendi de voce κεραμ. quae legat, si quis ineptias amet. tandem ibi conclu-cit, κερατα ubique scribendum. ut Fe -ra contracti his ad it, o syllaba brevis a syllaba laeta distiquatur rite. Earenas enim socor sm mn improbus es usus:

458쪽

asus: de quitas quid caeteroquin sentiendam Iis, ta viri eruditi sentiam , non ignorum est Graece doctis. En νψμιοι Pavor isimum. non audet sententiam proloqui post carecta latet. centim autem κε ία. producuntur. cur ι vix stire interest i met cetera ait audax sano is durum. se tamen ilii poetaei quibus conccla fuerunt alia non pauca. at Anacreontis, Euripides , Oppianos, &quem non meliorum poetarum, qui ita produxerunt hanc syllabam, vocabit inpune duros & audaces audaciisimus& durissimus his, imo plane serreus homo Pavus irim autem an sit stmeer ultima longa dubito. certe γέρα pro γερα corripitur II B. 137. ,

IM l οι ι male. locus in Barnes Macr. m. d. Ω P. q. A. ἔνομα Σ. l deest ἔνομα. ουτ ιυγεί- l ilia εἰς . . in Edit. Turneb. haec verba μ εω επύγ, μὲ γειαν expressa sunt, quasi pars carminis Sophocles. recte Pavo monet non ine carmen. sed casu tamen in pedes posse haec redigi. ω , quod in Flor. jam ostendit versum non esse. at non debuerat ex instituto talem suo in sua editione haec mutare, qui tam teligiose alias ineptias servat. T. - ι l τὸ ο. ο α l Da Διόνυσρο αυτος οξόλη Θεως. ἰ lata' i. μαhi stam . mox in loco Theocriti Idyll. XI. I 8. suerunt quidam ofknsi hac correptae Diaphthongi licentia, quae t en in τοῖς, τοιουτν, ποιῶ dc similibus apud omnes frequens. Ideo ibi pro

459쪽

C P. X. speciem praebet vocem in esse perfectam : ut χαμαὶ intelligatur per se subsistere. Sed video me vertere, quorum naturam a Versione alienam perhibuit Pavo. hic Florent. secretam diremptam esse vocem in χαμαὶ quae tamen lectio non admitti potest. ita Aristides Quintilianus L. I. p. sa.

nullo, ut hoc obiter dicam, in loco Hephaestion definitionem τοmie dedit, quantum succurrit. est autem haec τομη, non illa quae caesura Latinis est: sed est pars integri versus Elemniori caesura comprehensa. Vide p. 32s. Uanni. Ti, εδν τοι γε διφΘο αρ εαν-το τοιουτον, τελείως τρο ς ο ςαγ γἰνὼl . olo. EGOe uilhΠυάμοιο. Pavo . haec mendum ingenue prostentur: adde negationem quae excidit, Et lege τῆ εὼν τοι γέ

sic recte sequitur εὐορ υι . per diphthongos hic Hephaesion intellexit proprias, non inproprias et scis quid Grammatici de υι narrant. M sane Hephaestion alter Pavo fuerit: qui in stylo didactico, contortas, affectatas & vix intelligibiles locutiones plerumque adhibet, si ita scripserit, significave volens: correptionem esse dariorem in diphthongo non propria quam in

secundum Gazam & alios. Quanto satius fuisset, ut Florentinam Sibyllam consuluisset, quae legendum respondisset. Τῆ τι διφ9-- έἀν α ιυλουΘησητο τοιῆτον. at s diphthongo in tale quid accidar, omnino se versus adper erit. & sano Critico statim id in mentem venisset. Noster amoribus carissimi sui Hinplicitus haec perspicere non potuit. lege itaque.

460쪽

'O i desunt Rquentia Scholia.J

& g λήσμοσιν. ultimum certe male, quia hic ostendere vult Hephaestion vocalem brevem non produci aliquando ante MN. vide Arnaidum. P. s. Eυυμν κ, μουσιῶ εχοι- ο σαν ψιλολυρ P. ita rei te versium constituit Pavo. sed ante eum Canter . porro male et ιλοληρ Flor. haec , autem est Gmnus varius ad bram cantatus. Sed Arnaldus

merito ostenditur, quod Dorismus neglecta sit: an autem jure suspectam habeat vocem dubito. P. 6. MD1παρχειορ l . . ιος. l εαν. ἡρωι-ς ἐξ . . t abest. sic tota pagina quae istius generis sunt. Ibid. Σκῆ μν pG ελ λυμεν ως ira θήκας. Heliodorus dixerat, M parcissime ceterarum liquidarum poli mutam corripere syllabam in Epicis eideoque contenderat a Cratino dissium aλλυμεν pro εληλυΘμεν, quod pro εληλύ λαμεν alias ponitur. eam opinionem resutat Hephaestion ostendens primo exemplis vocum ex ipso Cratino ἁκμων. αρι θμψοὶ. τεκμαρτον in hexametris correptarum. dein & magis eum urguet , cum dicat in voce ἀλήλυμεν id non spectasse Cratinum, in Epicis. quia hac voce utuntur etiam in aliis metris, ut in trimetro hoc