장음표시 사용
101쪽
ueo HISTORIA RELIGIONIS Cap. a.
απο Ecis. A Cananaeis itaque ut supra) Abraham dictus est uri, seu Hebraeus, non propter Eberum ejusve linguam, sed q. d. Ultrajestinus, seu Transfluvialis, quia tanquam Advena ad eos venit ab Eber, i. e. trans flumen: & ab ipso tunc dicto Eri, postea denominata est Lingua Hebraea. Quae quidem phrasis hoc bene patitur; ut, Patres vestri sinter quos Abraham) strvierunt diis alienis 'ruri nava - Eber ha-Nahar in ultrajecto fluminis, i. e. in Mesopotamid, loco scit . unde ad eos veniebat Ahraham. Saadias etiam legit in Brifluminis, seu ultrajecto fluminis. At sive Eber sit Proprium, sive Appellativum, ab utroque denominativa forma est Ari: adeo ut nihil sit in vocis forma quod in hoc Cassi juvet, aut controversiam
Et sane si rem ulterius perpendimus, multo verisimilius est denominationem factam fuisse a propiore, potius quam a remotiore: &quamvis linguae primitivae praxis & usus per totam sacram Patriar- Charum lineam continuata fuerit, multo probabilius est hujus lingua denominationem sumptam fuisse a propiore eorum Parente Abraham Bri, seu Trans viali, cujus memorabilis Transfretationis certe meminisse juvabat, in potius quam a praecedentium generationum 7 ab
Ebero. Praeterea non constat Judaeos tantam secum retinere famam
Meri: nam si tanti eum aestimassent, ut nominati fuissent Hebraei ab Eber, tum proculdubio seipsos etiam nominassent Filios Eberi, eodem modo quo seipsos nominant Filios Abrahami. Cum autem propior& celebrior simo celeberrimus) fuerit Abrahamus inter Patriarchas Religionis Antistes, multo probabilius est ab ipso Praeo desumptum fuisse linguae nomen, potius quam ab alio remotiore & minus celebri, cum ab illis temporibus ad hunc usque diem tacita mentione Eberi,
gestiant nuncupari Ilii Abrahami, a quo quamvis degeneresin se de-1cendisse gloriantur, ut Deus promiserat. Ut autem ulterius excutiamus vim vocis, sunt qui volunt quod Qes Abram Ari sit Abram transsor, quia ille revera pertransivit flumen. Sed is propter unum simplicem Actum, vix potuit frequentative vocari Transiicor, transeundi continuatum habitum notando; nisi dictus transeundi Actus fuisset repetitus & frequentatus. Praeterea grammaticalis significatio hunc sensum non seret: tunc enim potius
legeretur Oberi. Nec quidem potest esse, ut Hesychii της videatur huic sensui favere : neque hoC patitur forma Vocis IV Ibri, quae est Adjectiva forma ab Eber vi εροι, seu trans, quod astero latcre,
102쪽
ustrajectinum. Et hinc επερανς, non erit Transfretator, ut volunt, sed Ulterior, Trans vialis, qui olim habitabat ultra fluvium, & inde πε- μιτυ, seu ultrajectinus dictus. Sic apud Constantinopolitanos, Galata audit Περα, & ejus incolae sunt περιώοι, seu περάτα ultranei, uti Abraham fuit ustraneus Cananaeis, qui ut & posteri ejus in eum tali Epitheto notarunt. Talem situm alibi unde hujus phrasis usus elucescat, in habuit Beth-Abara, seu locus tittrajecti, qui expresse exponitur περαν του Ιορδάνου, locus ultrajectinus, seu ultrajordanensis. Nempe haec duo exempla supradictam loquendi formulam illustrant, eamque in communi ulu fuisse monstrant. Non autem est heic praetermittendum, quω, ad astruendum Ebero verae fidei honorem, & Abrahamum ejusque linguam ab eo denominandum, a quibusdam, probationis, seu illustrationis causa, adducitur locus qui mihi nihil tale probare nec illustrare videtur. Mil.
Num. XXIV. a , miti Et naves ab Ora mittim, S a lent Assur 'ningent Eber, U ipse erit Wque in perditisnem, seu usique dum periensit. Heic subaudiendum est Verbum venient ab ora Chistim, alias sensus est valde imperfectus. Hoc in loco, Eber quibusdam habetur
Nomen proprium ; quamvis aliter dubitari possit annon sit potius adverbialiter, seu appellative sumptum, quod mihi videtur. Nam Eber, contra, e regione, ultranea, seu opposta pars, aliquando usurpatur sine mentione loci quem respicit & cui opponitur. sic I Sam. XXVI. I 3, muri vir Et transivit Davia ad Eber, Q. ad alterum, seu adversum latus, respectu sui, vel respectu loquentis: nam tale quid eo in casu semper subintelligendum. Sic nos vi in omni latere Nangulo, seu circumquaque, ubi subintelligitur quod in centro sit persona loquens. Et quidem trans flumen, saepe est trans Euphratem, aliquando etiam trans Tigrim. Targum Onhesis hunc locum exponit esse I s My, ultra Euphratem, seu transeuphrataeam partem: & Tamgum Ponathan eodem sensu habet My filios Eber, i. e. filios ultrajectaneos, seu ultrafluviales. Targum Hieros magis explicite, ου' a tan omnes filios ultrajecti fluminis, indefinitum relinquens, ut intelligantur, vel Trans Euphrat , vel TransTigritani. Cum itaque
per Eber possit intelligi Regis TranseTigritana, & cum A bria fuerit
in altera parte Tigris respeetu Arabia ubi Balaam haec verba enunti vit, Eber commode sit exegeticum του Aytur; ut sensus sit, Affligent friam S totum Eber, seu trans vialem regionem, Q. το 'πέραν ubi est Aytar: nempe eodem sensu quo in plurali forma ID. VII. 2o,
narratur per cujus manum, quosham Deus tanquam novacula rasurus G a erat,
103쪽
ue: HISTORIA RELIGIONIS Cap. a.
erat, scit. 'Tiem I,DI ' ru Ira per ultrajectaneos fluminis, st. per regem lstriae; vel alias potius in neutro genere, per ultrajectanea minis, figurate sumpto loco pro hominibus loci. Et sane in dicto Numerorum loco, sive Mesopotamiam, sive AETriam intellexeris, interpretatio erit sat commoda: sed posterior horum videtur mihi commodior, quia ibi A in & Eber non videntur duo diversa, sed unum idemque, idque propter singulare N ri ipse, seu erit cum utrisque constructum, Et sese in perditionem, seu V erit in perditionem. Si Eber ibi aliter accipiatur pro Nomine proprio, nihilominus alia Orientur dubia, Q. ubi gentium situs fuerit Eber, & quomodo naves Europaeae potuerint amigere Gentem Eber, atque multo minus Ag6riam, terram tam longe dissitam & plane mediterraneam t Verum quidem est quod sim significet naves, quippe quae sint intus ccae in mediis undis: at cur in hoc loco eam significationem habeat, non video, neque eo sensu acceptum fuit ab orientalium Uersionum autoribus, a quibus vel non intellectum, vel pro spuria & sumecta lectione habitum ; unde nullam navium mentionem faciunt. Tufinus
in Versione Persed videtur pro legisse α)π titiam, aliqui sic
nempe accepit, quamvis talis forma pluralis non sit alibi in usu,) unde exponit, ei ει aliqui ex populo Rum: vel quia
maia est etiam catervi,) ut olim interpretati sumus, Et cate a populi Romae: nam aliqui non potuerunt aliquid facere contra totam Gentem. Sed & quia Rum non tam Veterem Romam quam metam Romam, seu Constantinopolin U Graeciam praecipue notat, jam vertemus AEqui ex Graecis, vel Caterva populi Graeciae. Rabbi Marias prod 'g'i videtur legisse vel ratiam, currentes, vel aVim, fesia nantes, quia exponit in Versione Arabica, in surripisntes se ij portu Opri. Nos autem mallemus vertere properantes : quia Participium dari inna, est a Verbo Arabico Grama,
quod inquit Turg δε Arabs in est Persice Oes4 ---o palus
curtos ponere, vel ut Hirtizabiai exponit, est propinquis, vel brevibussi' deproperatis passibus incedere, prout incedit Erinaceus; ubi videmus
properantiam esse in significatione. Hocque non potest dici de cursu navium, sed tantum de incessit animali, ad instar hominum qui non aperte, sed clam, absque strepitu & sono aliquid suscipere tentant, quasi surripiendo se, id autem properanter. Cum itaque is non meminerit navium, sed tantum portus, forte voluerit, quod cum homines navibus vecti ad terram appulissent, ii terrestrem expeditionem susceperint, idque properanter. Cur autem tam brevibus passibus susci-
104쪽
susciperent tam longum iter quale est a maritimis Palaestinae ad Ag
riam, equidem non video. Ideoque non existimo multum ponderis esse in stricto verborum ejus sensu, cum forte Saadias ex intricato &dissicili loco satis habuerit aliquem sensum, non commodum, sed tolerabilem elicere. Textus autem Hebraeus alicubi forte restituendus sit ex Textu Hebraeo-Samaritano, quamvis & Codices Samaris i heicinter se differant. Utcunque tamen, videntur legisse m)Nxv 3 sim, vel aliquid ab illa Radice natum. In Bibliis Polyglottis Parisiensem, quae, ut exemplar, secuti sunt Londinates, sexceptis Emendationibus 5c desectuum Supplementis ex authenticis Codicibus MS,) 'legitur Iostiam, quod D. Morinus verterat exibunt, quasi legisset γα im: sed Londinates emendarunt Versionem in hoc loco, ut legeretur eduxit eos. Eodem quoque modo Codex MS qui olim in sterianus minor, jam in Arct. C, legit Fosiam: sed alter major legit massam, educens eos: & eodem sensu Arabica Textus Samaritani Uersio ΜS in Arch. C. ex dono D. y ephi Tolor
LL. D. in legit educet eos. Samaritana Versio quae in lingua Samaritica, legit appetis eduxerunt. At omnium optime
MS Codex Laudianus in Bibliotheca Bodl. hoc loco legit 9 marrasim egredientes, unde superior nostra sententia confirmatur. Hancque lectionem in suis exemplaribus videntur habuisse Versionum Orientalium autores plerique, qui adducunt aliquod Verbum educendi, vel exeundi, ut Syr. cino ne lon, exibunt, Chald. Onk. Ppn' γ hun, educem, Jon. & Hier. lamis emittentur: & Graecus habet Καιε λευσεται ἀσι χειρων Κι--ν: quae Omnia confirmant veram lectionem
fuisse m)κ s sim. Haecque indicant in Codd. Heb. vel variet tem, vel saltem lectionem fuisse suspectam & non satis intellectam, Q. quomodo naves EurUme amigerent AE am fEt sane talis Hebraici Textus restitutio fieri posse videtur ex Graeco Dan. XI. go, ubi occurrit fere eadem phrasis Hebraica, in via Venient in eum naves Chirtim, k. contra Regem Austri: nam pro nux I, Graecus ibi videtur in suo Exemplari Hebraico legisse Ioseim Chistim, quia ibi vertit Oeπορίομνοι F ίτιοι, egrediaentes Cyprii: nam Rivi possunt esse Cyprii, seu cyprioti ut Saarias supra,) quia praecipua eorum urbs fuit Κπιον. At I Mac. I. I, tota Graecia vocatur γη λειρι. Nempe mittim est fere tota Europa australis: ideoque Rabbini eo nomine intelligunt non tantum filios D-van, seu Graecos, ut Gen. X, sed & Romanos, & reliquos illarum partium Europaeos catervatim degentes ; cum Gistim sit forma plur
105쪽
ιι HISTORIA RELIGIONIS Cap. a.
lis a singulari cath, i. e. caterva, citus, frietas hominum. Sic indicto loco Num. XXIV, in MS ' IIub. Chald. in Archivis Bia janis, ubi Chaldaica Paraphrasis versiculatim dc alternatim interponitur,)pro mittim, legitur )κΣ Rtimis, i. e. Grinci: & eodem loco in Tariue f. legitur 'SI 'U Daromit, i. e. australes; & tamen in adjuncta Verssione Latina, est Romani, non bene: & in Targ. yon. est constant ne, i. e. Consantinopolis, intelligendo Graecos. Sed ut quod res est, in possimus inclitis judicare de Patriarchar Eseri lingua dc religione, ad quos superiore loco ex quorundam sententia j alluditur, praemittendum est, ei fuisse duos filios, Peli D, dcyotian qui Arabibus dicitur .hL- h an, cujus Sedes fuit in Arahia Felice. Ubi autem habitaverit Peliab scu PH D, ut in pausa legitur,) non dicitur: sed ab ejus primogenito filio Reu, seu pαγ nam reliqui tacentur,) conditae sunt in Medra, ubi usque ad finem penultimi Millenarii relicta fuit orthodoxia ab ipsis Diluvianis temporibus ibidem instituta dc plantata. Non itaque dubitandum, nec dissilendum, quin Eber ejusque familia orthodoxiam tenuerint: sed
cum alii pariter idem secerint, non est cur ille prae aliis eo nomine celebretur, aut tam peculiaris habeatur, & Hebraeorum Gens ab eo potius quam ab alio quovis Patriarcha denominata fuerit. Quod etiam pura Lingua Hebraea in ea familia exculta & continuata fuerit, pari-riter fatendum est, cum Lingua Medica multa Linguae Hebris vestigia ad hodiernum usque diem in se contineat r sed cum in aliis etiam Linguis talia vestigia maneant, non possumus multum inde in serre.
Quamvis itaque quod pie credendum) Eber ic Pelera & Reu fuerint orthodoxi, nihilominus non potuerunt crescenti Idololatriae ita resistere, quin sui venerabilis Beda in Chronico asierit,) constet Tempore Phalerat aediscata fuisse Templa, et in eis Principtim Statuas pro Diis adoratas fuisse; idque cum Idololatria pessima, ignorando quod tantum bonae memoriae causa primo erectae fuerant tales statuae. Et, si tempore Phaleghi in tantum excreverit Idololatria, probabiliter eadem inchoata fuerit tempore Eberi. Si autem detur, & non concedatur, quod in pnedicto loco Num.
XXIV, intelligantur Eberi posteri, non scio quid honi hinc sibi elicere velint Eberi assertores, qui istum Textum pro Eberi celebritate adducunt, praesertim cum illi ipsi eundem Textum exponant de clade posterorum Eberi, non autem de felicitate, aut prosperitate eorum.
106쪽
sedes quam Lingua & Religio mutatae & deperditae suerant,) sunt qui
volunt Balaamum, ea prophetia, sub nomine Eberi, collimasse in Israelitas, eorumque tunc futuram cladem praenuntiasse: dum interim hi Interpretes obliviscuntur quod hoc non fuit pro dignitate Eberitarum, ut istum Textum adducerent, quem potius tacuisse debuerant.
Verum quidem est, quod Israelitae affigendi erant & quasi perituri in captivitate perpetua, & quod Grinci bc Romani, qui X trini seu bittimirae,) tempore Imperii sui assigebant Pudos, non autem IF
raelitas, quippe qui antea in captivitatem abierant,) quorum potentia periit, Regno eis adempto. Sed certe, plane impossibile quod in dicto Numerorum loco intellecti fuerint Israelitae, quasi cum maledictis connumerati & cum Ama litis M A Briis perituri; id quod exopi verat Balal, sed non potuit obtinere. Non itaque credibile Deum per os Balaami tum maledixisse Israelitis; quia cum eos iam tum, jussit divino, pronuntiaverat Benedictos, sta et orituram ex Dacia, & eum qui habiturus dominium, &c. non potuit fieri ut eosdum, quasi eodem halitu, rursus denuntiaret maledictos, scit . quod idem Balaamus in e/dem propiatia, residem Israelitas redem tempore benedictos & maledictos declararet. Absiti Balaam itaque per Eber, non intellexit Israelitas, quippe qui coram dc in conspectu crant, atque Israclis, seu Jacobi nomine, tunc Arabibus 5c Moabitis notissimi, adeo ut his tunc non fuerit opus vocandi eos Eber, longe petito nomine; nec jam nobis opus sit sentiendi, qudd ii tunc cum Amalchitis 5c Assyriis fuerint subjecti maledictioni, quippe quae tutius credatur denuntiata in Alos Assyrios qui in Eber fiuminis, qui revera Invasiones Gistimitiarum, seu Gracorum dc Romanorum aliquando passi sunt. His praemissis, praedictus locus ita erit vertendus de solo Assyrio perituro, legendo, Exeuntes, erunt ιὶ manu seu o=ΘJ chittis, G affligent AB iam V assigent ultrajectum fluminis : ta quoque ipse inquedum pereat, seu urique ad perditionem, sive atque etiam erit inque in perditionem: nam G n sepe supplet locum Vorbi substantivi es seu erit. Vel sic vertamus. - Et ningent astriam, scii. a lent ulteriorem panem fluminis, quae etiam internum peritura est. In hoc versu secunda copula et est conjunctiva, non autem disjunctiva ; ita ut Eber, seu uia Irajectum, sive ulterior pars, sit exegeticum praecedentis Ag ire, Imo tota Enuntiatio secunda est exegetica prioris: ut legatur, assioni Affrianet, i. e. assigent totam ulteriorem partem, quin i a peritura es. His positis, forte in Bibliis Anglicanis sic emendatius legatur, ann
107쪽
,6 HISTORIA RELIGIONIS Cap. a. nil astur and stati asstist the olbit side of the riser: and bealso Rasi be even to perdition. vel untii be peril. Verm Samaritana quae diversa a Textu Samaritano, 3 quali pro a V lege
ipse testis peribit, sensu incommodo. Persa totum Versum sic reddit, omittendo copulam secundam, quod melius, m o Ixα,- y s Et caterva
seu aliquiJ ex populo Graeciae ossioni Amur V assioni Eberr θ' ipsa
etiam interni. m peritura est ; respiciendo vel Greciam, vel Assyriam: vel alias si vis, ta irae etiam arternum periturus es, respiciendo vel populum Graeciae, vel alias τον Ashur, sive ut homincm, sive ut populum. Nam in explicandis prophetiis datur latitudo, utpote quae saepe sint obscurae & incertae: & utrovis modo verum est. potest. Vulgatus pro videtur lcgisse taura, quia habet venientes. Si autem sui ad rem redeam) supradictus locus exponatur de filiis Eber, scit. de Eberitarum religione vera, planu constat id non suisse verum de seris Eberi nepotibus filiisve, quippe qui fuerunt Idololatrae, ut 6c de caeteris omnibus probabile, dc certo manifestum est de Abrahami patre & avo, dcc. ut infra mox susus monstrabitur. Oria entales inter quos Claudemis Persa, unt Idololatriam primo introductam fuisse a Surugh, qui vixit in Mesopotamia, ubi hodie extat ejusdem nominis urbs Saret ad Longit 7S'. 33'. ad Lat. 36'. 3o . ut in Comment. ad Tabulas Achanicas legitur. Abul aragius Syrus ait, In diebus Sartis mulla erexerunt homines Idola, e quibus dem nes mira ediderunt signa. Et in diebus Sarugi & Thiarae renovatam fuisse Idololatriam testantur clemens & Neodoretus & Epiphanitis &Eusebitis & alii, inter quos Suidas, cujus sensum abbreviatum exhi-heo : Σεμα - ab eo originem duxit Idololatria. censuit enim magistbtis V statuis honorandos esse viros qui olim virtute profantes fuerant S h minibus Benefactores. - Hoc Hque ad Tharriam, - cujus filius Abratam opera patris contrivis carris in Mesopotamia. - Duunctorum Imagines quotannis adorari voluit. Hinc Pol thei tis V Idololatria, inque ad patrem Abrahami Narram, qui Statuarius, ex Caria materia Iaciens intigines, quas dicebat se deos ci adorandos ut Bonorum Autores. - Hinc Graeci colebant Helienem Gigantem in Turris fabricatione s
cium, ubi linguae divisae, G homines ideo dicti Haec quidem
fuit una Idololatriae causa, seu origo: altera autem fuit ab Imaginibus stellarum, seu Planetarum, ut alibi dicturn. Sed bona eorum venia, Idol
108쪽
Idololatriae origo altius petenda est a temporibus Eber & Melae ut, si opus esset, abunde probare possemus, in qui tamen ambo erant orthodoxi & orthodoxiae Praedicatores ad coaevos & conterraneos suos Idololatricos Auditas & Nemuditas Arabiae Tribus hodie deperditas, olim inter Omman & Hadramur degentes, quos tandem procellosis ventis & mobilibus, seu fluentibus arenis, obruit, & tonitru atque terraemotibus profligavit & destruxit Deus. Illa itaque eorum praedicta de Abrahami Titulo uri sententia tanquam de Gerita, haud bono nititur fundamento. Nam si Hebraititulus Abrahamo datus fuerat propter veram illam religionem quam tenebat Eber, eodem jure, is aeque denominari potuit Milui a Melach, aut Arpacssari ab A acgbad, aut potius Stimi a Mem: nam hi omnes veram religionem tenebant aequὰ ac Eber. Sed perpendamus, eos qui hunc ei titulum dederunt, fuisse cananitas: & an putabimus eos novisse Abrahami prosapiam, seu genealogiam tam longe remotam, eamve consuluisse t Vel, si sortὸ noverint, an ideo eos selegisse eique aptasse titulum petitum a vera ejus religione quam illi ipsi non tenebant nec probabant, quasi Eberitam eum ideo denominaverint tHoc plane absonum fuisset in illis, ei arcessere titulum tam remote petitum, cum faciliori negotio talem titulum potuerant petiisse a T
rach, aut Nachor, quorum memoria recentior, qui etiam Canaaniticae
religioni addicti. Quia vero Abraham tandem de vera Religione fuit, & omnium Fidelium Pater habitus, ergo multorum est sententia ut supra innuimus, in Abrahamum semper a pueritiis fuisse de vera Religione,
quam volunt necessario ad eum derivatam fuisse ab Eber, 1 quo tam Prosapiae quam Religionis causa denominatus fuerit Hebraeus, q. d. Eberos. Si hoc esset verum, tum omnino necesse ut Abrahami Pater non fuerit Idololatra, sed Fidelis; quod tamen creditu absurdum. Hanc, ut magis piam, arripiunt sententiam, ad quam etiam inclinat Pererius in Psiure locum, ubi legitur, Patres nostri servierunt His alienis ustra Flavium, respondendo, quod hoc de Israelitarum Patriabus, seu Majoribus remotioribus, non autem de propioribus, intelligendum sit. Haec autem Responsio non valet: nam Israelitarum
Patres propiores qui Abraham & Isaac & Jacobin excepta Abrahami
juventute, nec servierunt diis alienis, nec ultra flumen vixerunt.
Ideoque dictus locus intelligendus est de illis Patribus, qui necessario fuerunt Abrahami majores Idololatrici, quia hi soli ustra fiumen in
109쪽
ue 3 HISΤΟRIA RELIGIONIS Cap. a.
Et quod monstrandum est,) si Abrahami Patres, seu majores, iique propiores, servierunt diis alienis, ergo & suum Filium Abraha-inum educarunt in illo eodem cultu : cui itaque, dum puer, ipse adhaesit, donec adultior & Divinae gratiae capacior evaderet. Nam quod Terata fuit Idololatra, nemo dubitat, cum legatur Py. XXVIII. 2, Ultra fimen habitarunt patres vestri olim, Dracb pater Abrami S pater Nachoris, S servierunt diis alienis. Et versu IA, Removete deos quibus servierunt patres vestri ultra flumen. Cumque res ita se habuerit, imaginari Abrahamum a parentibus natum Fidelem, est quasi putaremus aliquem a Turcisis parentibus nasci posse Christianum, quod valde ridiculum. Videtur autem quod Grach tandem, filii suasu, fusrit conversus, quia cum Abrahamo migravit ex Ur ad Haran, transiturus in terram Canaan: illuc tamen non transivit, sed obiit in Haran, ut legitur Gen. XI. 3I, 32. Quamvis itaque aliqui alteram sententiam, ut pientiorem, amplectantur, mihi quidem aeque pium videtur, credere Abrahamum a P
rentibus natum fuisse Ethnicum, & postea per infusam Dei gratiam
conversum; ac si crediderim eum in vera Religione natum, quod tantum in se miraculum non haberet. Peculiaris itaque erga Abr hamum favor erat, & plane miraculosum, quod Deus illum in terram promisiam introducturus, post tantam Parentum & Majorum Idololatricorum seriem, Abrahamum, ante Transitum, luce coelesti donaret, & tenebricosum ejus animum veri Dei cognitione illustraret: quia tunc erat tempus quo necessario faciendum esset, nec ulterius disserendum.
Et sane quod Abraham natus fuit Gentilis, & postea per Dei gratiam coelestem & mentis illuminationem conversus, nobiscum sentit Epiphanius, p. 8, Simulachra primum ex argilla figlinoque opere reperta sunt, Arti re Maria. Et deinde p. 9, Abraham erat tum domi Patrem observans, cum Dei oraculo vocatus, domesticis renunciavit, &c.
Et sic Maimonides in More Ne clam Arabice scripto literis Hebraicis pari. 3, Cap. 29. quae verba sic Arabita rescribenda, DUM UNUNOI , Utat OlNotissimum es Abrahamum Patrem nos 1n educatum fuisse in Religione Sabaitarum, quorum opinio est, nullum esse Deum praeter Stellas. Et quidem Masus in Issam, & alii, & Judaei omnes, & tota orientalium cohors, hanc sententiam, perpetua apud eos traditione, acceptam & huc usque continuatam, constanter tenent; qui etiam particularem ejus Conversionis Historiolam hoc modo narrant: inter quos, Dissiliaco by GOoste
110쪽
de conversione Abrahami, est rabari Persice conscriptus, reserens QuM Q. cum Abraham esset puer XV annorum, incipiebat quaerere Deum. Et hac pia disquisitione versatus, noctu contemplabatur Coelestia Corpora, inter quae, prae caeteris splendebat Venus; qua visa dixit, loAE AN Me est Dominus meus ρ Venere autem mox disparente & occumbente, alia nocte foras prodiens intuitus est Lunam, de qua dixit, L ., to is An ista es Dominus meus P Sed Luna etiam mox occubuit. Ρostea alia vice foras egressus, observavit omnes Stellas tandem occumbere & disparere; de quibus itaque dixit, sNon amo occumbentes. Deinde matutino oriente Sole, dixit,lta Ise est Dominus meus; iste est maximus: vel interrogative, An se es Dominus meus P nam iste maximus. Sed cum Sol ad instar reliquorum occumberet & dispareret, intri suae dixit, Haec non possunt ese Dei, quia mox subducunt se V evanescum. Haec Hist ria in Atarano Cap. VI. p. 82, seq. modo narratur, ta&ν -
-λα, at e . I I di a by Et posquam supervenit et nox, videns Stellam, dixit, Hinc est Dominus meus. At postquam occubuit, dixit, Non amo occumbentes. Et risquam vidis oriaentem Lunam, dixit, Haec es Dominus meus. is postquam occubuit, dixit, Nisi me dirigit Dominus meus, ero ex populo errore. Et postquam vidit orientem Solem, dixit, Hic est Dominus meus, his major es. Ar pos- quam occubuit, dixit, O popule, ego sum purus f seu innocens J ab eo quod DeoJ asociatis. Nam ego converis faciem meam ad eum qui cremuit caelos S terram pur/, neque ego sum ex Associatoribus. Scit. subtilius quaesivit horum omnium Creatorem, quem frelicto Stellarum cultu & tota Religione paterna,) unice coluit, & palam prae omnibus colendum commendavit & praedicavit. Cum his fere conveniunt ea quae Psephus tradit, Abralamum suam de Deo scientiam redegisse ex observatione Terrae U Maris, G eorum quae circa Solem S Lunam reliqua hiara videbat accidere ; R. necessario esse superiorem aliquam potentiam quae horum curam gerat V omnia decenter adminisret.