장음표시 사용
411쪽
r; EMENDATIONES ET OBSERVATIONES
racusarum, in qua saepius idem vocabulum repetitur, unus locus, quo non solum in editis omnibus, sed cinquatuor, quos vidi, manu exaratis libris, τὰς λεγομε- νας σαμ. βωκα ς scribitur, cum accentu in antepenultima, 'Iquod indicium est tertiae declinationis, cuius priamus casus in plurali numero fuerit σάμβυκες. Nisi quid igitur ab iis librariis turbatum est, qui Lexicon Grammatici nostri descripserunt suspicari licebit, in eodem cod ce Polybiano, ex quo illa apud Suidam glossa derivata
est, iam eamdem scripturam σωλυκας, pro σαμ.ευMec, eo quo dixi loco obtinuisse, atque inde a Grammatico nominativum σιμιβυκες esse sormatum. Turbatum autem
apud Suidam in hac regione aliquid esse iam supra docuimus, cum moneremus, fragmentum illud, de sambuca a portu ad murum admota, perperam adlatum esse illi
articulo, qui de instrumento musico agit. Ac soriasse monuerat hoc loco Grammaticus, nomen istud apud P lybium non solum ea forma, quae est primae declinationis, sed, altera inveniri, quae tertiae est 4 Nescio vero, an illud quoque adnotari hoc loco mereatur, quod in superiori fragmento pro τὰς σαψυ quod Κuει- rus, nihil de correctione monens, edidit veteres editiones του σαι βυκας dederint ubi quidem Portus, nuerat, aut τὰς σαμβυκας esse scribendum, aut τους λιμώβυκας scilicet tamquam a singulari ο σαμβυξ.
I Polyb. VIII. 6, 2 quem ad locum vide quae a nobis notata sum ubi simul ad VIII. . .' ae v. 3T, O provocavimus quibus locis in eamdem seripturam libri misti consentiunt. JA Attamen ma ille , cuius habemus ne repellenda ob Soae libellum, inter veteres Mathematicos editum' non ἄμυ- , sed σαμβυκαι, videtur legisse. In illo enim libello ubi tota ista Polybi narrario verbolenus inserta exhibetur. i. 316. mendose quidem expressum est τὰ ς Ἀκο μέν ς ααμ ρικλα e sed eiusmodi est mendum sive librarii, sive typothetae ex quo saltem intelligatur, nomen primae declinationis, non tertiae, dari debuisse.
412쪽
Sed quidquid huius rei sit, aliam eiusdem vocabuli fgni
ficationem adnotasse iuvabit, quam silentio prorsus pra teriit Grammaticus noster nisi forte in ipsa illa scriptura σαμβυκες, pro σαριβί, αι, latere suspicemur aliquid huc spectans, quod a librariis neglectum fuerit atque mutilatum Scilicet Lib. V. Historiar Polybi cap. 37. narratur, Cleomenem, Spartanorum olim regem Alexandriae tunc in aula Ptolemaei Philopatoris exsulem, quum in portus crepidine obambularet, adpellentem in portu vidisse Nicagoram essenium, ex eoque quaesisse, quo consilio advenisset Di Illum respondisse equos ad vehens veni. Tum reposuisse Cleomenem 'Eβουλόμεν ἄν σε καὶ Mαν αντι τῶν μων κλει- ἄγειν καὶ σάμβυκὶς.
Sic enim cum accentu in antepenultima, non σαμιβυκας
Penacute, non solum in quatuor prioribus Polybi editionibus, sed in omnibus codicibus quorum quatuor ipsi contulimus . ex tribus vero lectiones discrepantes excerptas habemus scriptum legitur a qua scriptura temere dis
cessum est in editione Lipsiensi Ernestina Hoc igitur di
xit Cleomenes Quam vellem, Deo equorum einaedos ac fambucistrias potius advexisses In his enim is, qui nune rex
est , sudium omne suum ponis. Quo loco σάμβυξ, si veram statuamus istam scripturam, λ vel σαμβάκη, quod eo-ixT . .is. Sic scribendum cum M. Medieeo non, ut vulgo.
λ Non enim pertinaeiter quidem contendam, veram esse istam scripturam praesertim , quum apud alium nullum auctorem eadem Arma σαμβυξ reperiatur sed in re dubia discedi non debuit Leonsentiente Codicum scriptura. Caeterum, si vera su ritilla forma, βυξ, non videtur idcirco necessario differre signifieatio duorum nominum σαμβυξ4 σαμβυκη, licet usus sermonis differentiam aliquam potuerit invehere Vocabulum Σαμβυξ prima origine proprium suisse nomen in qui Urumentum istud inveneris ex Semonis Mitylenaei libro περ ξυρυ-των adnotavit Athenaeus, XIV. 637. b. Caeterum, facile credas , ab eiusdem inventoris nomine ipsum etiam instrumentum, quod ἄμ- κη vulgo voeabatur, σαμβυκα a recto casu σα βυξha non
413쪽
,9. EMENDATIONES ET OBSERVATI Es
dem redire videtur, knon tam Sambucam, instrumentum
musicum, quam ambuciseriam , quae pulsat ambucam, ut perspecte vidit Casaubonus, denotare consentaneum est. Cum quo convenit, quod apud Plautum in Sticho logimus Act. II. c. a. v. 6 sq.
- - - - fidicinas , tibisinas, fambu eas advexit secum forma Ema. -
Nam quod Sambueinas ibi vulgo editur, id contra veterum Editionum contra Codicum manuscriptorum quoad quidem sciam' fidem est factum Metri-ne ratio, lationem eiusmodi requirat, cum v in Sambuca longum esse constet ex Persi v. s. Satyr. V. Sambucam estius ealoni aptaveris allor definiendum illis relinquimus, quibus Plautinum metrum magis quam nobis, exploratum est. Nobis quidem ipsum metrum etiam amburas flagitare videtur. Eamdem autem veterem scripturam , iam pridem defenderat Ioh. Bapt Pius, in Annotationibus posterioribus cap. 3. Tomo I. h
lauri Critici Iani Gruteri pag. 393. ωMarcellus Donatus ad Livii lib. XXXIX. 6. in eodem Thes Critico Tom. VI. Part. II pag. 78.4 J
eabula. σαμβυκη, ω vel . quae in umentum signuficabant, per metonymiam interdum de iis etiam omisissius. qui infrumentum pulsatant, fuisse usurpata. Simillima quidem ratione vernaculo etiam sermone, verbi caum vn bonis io Iondicimus, eum hominem intelligentes, qui infrunuato, cui proprie id nomen site fotinerque utitur Js De Graecorum usu, quod ad quantitatem syllabae s in vocabulis de quibus quaerimus adtinet, haud satis constat. Apud Athenaeum, IV. 73. d. habemus quidem versum senarium Ex quo tamen, quoniam syllaba in tertia versus iambiet sede posita est, ubi perinde spondeo pediis iambo Iocus erat, de quantitate illius syllabae iudieari non potest. Apud eumdem Athenaeum. XIV. 636. b. σαμβυatat in nominativo plurali penaeut scribitur quae si vera scriptura non producta syllaba ρυ, sed eorrepta intelligi debebit caeterum iacile mihi
414쪽
Ad eamdem vero significationem vocabuli σαριβυξ σαρ κη manifeste adludere videtur locus issem Masecelli, quum sinistro rerum suarum ad Syracusas successui ipse irridens, dixit: M. μῶν ναυσιν αὐτου κυαθιζειν αθαλαττM 'Mχιριπη τάς δὲ ἀμβλκας, sic ibi, pe acuta voce, omnes scribunt Codices x imo ratiς,--εροκμον - , μετ' ἄω νηπ έκαε- κιν-. I Nouus suis Arctimiam potum infundere ex mari mysam eas vero, ve, uti ad foelitatem compotratonis non pertinentes , ignominisse emberisus esse sectus. Quod frigide dictumis sine ullo sale foret onusi ea esset vocabuli Sambue ambiguitas, ut non
persuadeo in huiusmodi vocabulis , quae non sunt taeeae Originis, vocalem per se apud Graeeos ancipitem promiscue ab aliis torripi potuisse, ab aliis produei lδὶ Polyb. IlI In nostra editi vide Reliquias libri III. cap. s. num. 6.in cons quae ad eum locum notavimus, omisVL pag. 413 sq. Quibus adde quae de verbo jam μένα ad Athen. XIV. 634. monuimus. J Quod autem apud Athenaeum. Polyhi verba reserentem , Deipnosoph. lib. XlV pag. 34. b. pro verbis οἴσπιρ κσπόνδους, quae sunt apud Polybium, α
νοτε legitur id vel interpretationis Ioco ab Athenaeo ita seriptum fuerit, vel ex memoria recitatum nisi utramque dictionem eoniunctam apud Polybium malis. zσπερ σκ-ονύους ἐκ ποτο μεν πισὸν ηὐεκπι-ωκεναι Certe, exquisitius illud designificantius vocabulum εκσπονδου Polybio h. l. eripi, aegre equidem patiar. an 'amque, ut Livius ait Lib. XXIV. cap. 34. quae pro us δεδι-bant naves in eas , tollenone super murum eminente, ferrea manua Arma carena inligata quum iniecta prora esset, pari iuramento plumbi recellente ad solum suspensa prora narim in puppim fla-evebat dein , remissa subito. eluti ex muro adentem navim eu ningenti trepidatione nautarum is undae ad Iebae. ue etiamsi rea, reciderat aliquaritum aquae aeriperet. at signifieantius etiam Polybius, loco citatori τινὶ is τῶν πλοi- πλαγις πεπι- ,σιν δὲ και πιετεστρεφω τα ὁ πλῶ- τας πρώρας ἰο ὐψους ρι.είσους, βαπτιζομπα, λψη Θαλαττος ἐγίγνετο καὶ ψαυς. Id est Pars narimn ιsique deciduae, ae nonnuciae etiam prorsus subortebanιur ptimequ vero, prora ex auo deiecta mari im-mεVae aqua ac tumultu complebamur.
415쪽
t EMENDATIONES ET OBSERVATIONES
inodo bellicam machinam Clastrumentum inreum, sed et iam puellam sambuc canentem, denotaret.
XL RHODIORUM LEGATIO AD ANTIOCHUM.
fere cum Aemilio porto: is Θεπιαχυσας Copiis aliquem Badiuvans. Vires cum aliquo coniungens. πω datis issensit eum Antioeho praeternavigatum obsistere, non odio vel lain micitia adductus , sed quia metuebat , ne eoniunctas eumn lino viribus impedimento esset Graeeorum libertassi, Misere hic locus in veteribus editionibus fuerar deformatus, quum in titulo, in Fragmento , quod tacito auctoris nomiane adsertur, συνεπισχησας legeretur; quod in συνεπισχυ-- verbum Polybio frequentatum mutandum esse. post Is Casaubonum n inem Portus monuit quos secutus est Henr. Valesius, qui in Fragmentis Polybianis o συν-ισπισας edere non cunctatus est atque id ipsum denique ex Parisiensibus Grifausterus Suidae restituit. Sed ne sic quidem persanatus locus est. Primum enim, quod verba δυναμιν παρασχων cum sequentibus copulant, ac si verba essent auctoris eiusdem cuius sunt ea quaeri quuntur, male faciunt quum satis adpareat nihil esse aliud, nisi interpretationem a grammatico adiectam ad
alterum interpretamentum συναγωνισαἈλενος quo planiuSuis Verbi συνεανισπισας declaretur. Igitur hoc modo di tinguenda verba erant: Συνεπισχ)- συναγωνισὰμιενος. δυναut παρασχων. -υε ιν τὸν Αντιοχον M. Atque ita
416쪽
qcidem distinctam orationem in Suidae codice sto, qui est in Collegio Corporis Christi Cantabrigiens, invenit Iac Gronovius quemadmodum ille in ora exempli suae editionis Polybii adnotavit, quod ex Bibliotheca Univem statis Lugdunensis, cum reliquo copioso Adparatu Gr noviano ad Polybium, nobiscum cominunicavit In Ru
Quod autem in eodem codice sto pro Κωλυειν scriptum esse Gronovius ait Κωλυει δὲ, id sententiam quidem, quae in verbo infinito κωλυσιν suspensa haeret, haud absurde complet, per se commodum videri poterat nires, de qua agitur in illo ipso Fragmento, a Suid adlato, restagaretur Scilicet quemadmodum colore styli Polybiani, qui ex verbis istis quamvis abruptis satis perlucet, commotus Casaubonus, pariterque Valesius, persi' este fragmentum hoc ad Polybium uelarem retulerunt: sic Livius, Polybianarum Historiarum in rebus praesertim Philippi, Antiochi perpetuus interpres, deciarat nobis quid sit, de quo agebatur apud Polybium eo loco, unde verba ista decerpsit Suidas Μtitia egrepa Rho- illi sic apud Livium legimus lib. XXXIII. cap. o. profri erga populum Romanum, proque universo nomine Graecorum , terra marique ausi sunt nihil magnimentius , quam quod ea tempestate, non territi tanta mole imminentis belli, legatos
ad regem Antiochum J miserum ephelida: promontorium cilietae est: υ eo non omineret copias suas, SE OBUIAM
ITNROS NON AB ODIO LLO , SED NE ONIUNGI UMPHILIPPO PATERENTUR, ET IMPEDIMENTO ESSE RO
MANIS LIBERANTIBUS GRAEcIAM. Quibus ex verbis
Romani Scriptoris, si quidem ea cum aliis Polyhianae Historiae Reliquiis conseramus , intelligitur, in decimo octavo Polybi libro, paulo ante ea quae in Excerptis Pei- restianis de obitu, de laudibus Attali leguntur, phs
p taeerpi de Viri & Vitiis ex edit. Valesii pag. ror Edit. Geon. m. lI. p. 418. Edit. Ern Tom. III. p. o. Eadem Livius persequitur eodem libro XXXIII. cap. I.
417쪽
im EMENDATI ES ET OBSERVATIONES
dem suam habuisse Fragmentum nostrum: 'Lin quo tenendum in verbum κώλυσιν, quidquid tandem fuerit quod
in oratione olim integra apud Polybium illi responderii; intum vero adparet, verbum φορῶ aaνος, perperam in si
gulari numero positum , cum λομμοι in plurali eis
. Δ Ο ΜΟΥ Σ η γυι συννόμων λίθων - - ενος -τεπικαὶ δύαν εὐσυλλόγιστον επο-- vir γῆ τῶν μάλθων niar. τασιν. ἄ- Κusterus: Συννομων. agnorum. Sin milium. Caesorum. Quadratorum Epictetum lapidum n Numeravit domos , quae ex eas lapidibus aedificatae erant: aestantia a terra raritone facili colligi posset. αQuod vocabulum συννομεν per μεγάλων interpretatus est Grammaticus noster, id ex accidenti, ut aiunt, id est, pro ratione adiunctorum atque nexus orationis, in quo usurpatur illud vocabulum, verum esse poterat. Συννομοι λῶοι sunt lapides quadrati, maiores praesertim, ad eamdem
legem aqua mensuram caesi, adeoque inter se aequatis. De qua notione, voci illi subiecta, recte iisterus in notis ad hunc locum, provocavit ad ea, quae ad Strabonis Lib. XVII. p. i7. monuerat Is Casaubonus. Sed quas DOMO narrat interpres, ex eas lapidibus aedificatas eas Suidas ignorat, auctor Anonymus, cuius verba r citavit Lexicographus ac tacite adparet, a sententia Gramcorum verborum longissime hoc loco aberrasse eum Aemilio orto doctissimum Kusterum. Nempe δωσι, quos numeravit, quisquis sit de quo ibi agit Scriptor cuius hoc fragmentum est, quorum e numero facile erat Hii-L Vide in nostra editione Polybii Reliquias Iuri XVIII. v. a . fe n. 1. Adnotat ad eumdem loeum, Tom. VII. p. 3 -In Putaui DUM P. u. deeroisse modios aut aliquid simile.
418쪽
rudinem aedificii colligere , non sunt domasci sed δόμωλ - , ordines sunt alvi serus sive pratis lapidum, ex quishus murus erat exstructus. Quam significationem nomiani isti vindicavit Iae Gmnovius ad Herodotum L 7 ω esselingius ad Diodorum Siculum L 64. Idemque nomen eadem notione occurrit in illo Demetrii Phalerei dicto. r quod a Polybio relatum in Excerptis ex Hist
πιν ισχρῶν. Verbum die perspectae emendationi ILCasauhoni debetur, cum perperam H esset scriptum. Sed quae sequuntur quatuor verba καὶ καθ' ἔνι δε ιοι ,
temere ab eodem doctissimo Polybi editore sunt invo-cta quum plerique libri δε ν, alii vero nonnulli δώ- μον, quae illius est interpretatio, dedissent f Quod autem paulo post sequitur παραμαγεν, id quin mendosumst, vix dubitari potestatenim non agitur ibi de sarriendo eo, quod ruptum fit, sed da novo aedisseis solide atque simiιer exstruendo. At pleraque tamen scripta exempla, quorum magnum numerum ad hunc locum consulere nobis licuit, in παμψμγis consentiunt. Duo vero παραγὲν habent, in eorum altero litera θ superst
pia est literae, Demque in alio παρατε, scribitur; quod a vero proxime abest omnino enim παρατερον legendum videtur, ut haec sit sententia Sicaria Mes iis,r Demetrium phalereum, praeter alia scripta, Iuros duos Στρα που νικων reliquisse docet Diogenes Laertius V. M. Quibus ex Libris ore illam retusum videtur Polybius quod notam
dum ad Fabrieli Bibl. Gr. Tom. II p. 68. a Unus Codex Augustanus duram in eontextu, in ora libri habet; ex quo clarius etiam adparet quo pacto in alios irrepserit μον. Nullus autum codex utramque phrata in conin
419쪽
198 EMENDAT ET OBSERVAT IN SUIDAM.
Asinguli lateres rite furta dispositi, O prout novus ordo adponitur, debis eura fueris adhibita esse in exerritu, tibi O viritis , O manipulatim, singula bene fuerint procurata, universum, pus firmitatem a robur habebit L JSed, ut ad Suidam redeamus. ad Fragmentum ab illo prolatum quodnam sit aedificium, de quo agitur, cum ex aliis adiunctis tum ex pinnis sive propUna sis, μάψων quae ibi commemorantur, haud aegre intelligitur. Quaerebatur de altitudis turri, cui puta, obsidente urbem hoste alia turris erat opponenda ι quare mensura adcurate fuit capienda. Erat autem turris illa ex quadratis lapidibus, ad eamdem mensuram caesis, evsructa. Is igitur, qui ad explorandum erat missus me surata in imo altitudine unius ordinis lapidum, deinde. inito numero subductaque summa singulorum ordinum sive stratorum, Desii ratione sotius turris ab imo ad propugna-
eula listicianem olli rebiat s li Vide Polybium nostrum . . ar Adnotat Tom. VI pag. 633-63s. l. ιγ Si κοδομη visos seriptum esset in neutro genere Pollat murara . varat intelligi, ad ovem scalae essent adplicandae de
quarum iusta mensura capienda sedulo monuerunt veteres
ctiei, Ipse etiam Polybius lib. V. cap. 9 exu. ω'. SI X. Is Sed ἄκοδεμ μινο ad nihil aliud reserti posse videtur nisi
ad nomen ο πυργος, turris, ex praecedentibus verbis, quae a L Heographo praetermissa sunt, subintelligendum.
420쪽
NOVUS FASCICULUS EMENDATIONUM ET OBSERVATIONUM IN SUI DAM
Lu D. ΚusTERO editum. M I. p. 3. Ἀωδωτη. In editione Mediolanensi est 'a οδ τα quam scripturam deserere non debuerant posteriores mentionem saltem illius facere debebat u-
serus. Pag. Io Ἀγάθυρσα, πόλις Σικελέας , - Πολυβρος Haec
sunt e Stephano Byχ. h. v. excerpta Vide Polybii Reliquias lib. IX. cap. 7, o. ad eum locum notata. Pas. s. sia. 8 extri In M. Aγωγη - εφ οὐώηικαινομε- νου Ἐοι -- ουτοι τὴν γε-ιν, κήυπτιαι - τῆς ἀγωγησονόματι. Ille οριζόμενος, Aristoteles est; qui την γενεσιν ita definivit, ut eam diceret ἁγ γὴν, - ων. Topicor. lib. VI cap. I. Verba autem Suidae ducta sunt ex Al xandri Aphrod. Comment in sextum librum Topicorum; cuius ipsius verba adposuit Budaeus in Comment Ling. Graec. p. 372. edit. Rob Stepham. Pag. 36. sub med. 'Aγωνἀρχρου - Καὶ ωροιμία Ἀγώ ου
gium illud in animo habens Polybius, lib. I. c. 24, 7. ait, τῆς πολεμκῆς χρεια οὐκ amolion προφασιν Alia auctorum loca adnotavit Bergierus ad Alciph. p. 9o. Pag. r. lo peniat 'Oτι αρμος ο Συρακου ιος ω Τ mere in Latina versione Disharmus Syracusius ponitur. Cons Suidam . m. In voc ravis r ,4 Athen. I. . a.