Opuscula academica seorsim olim edita nunc recognita in unum volumen collegit

381쪽

eamus eadem fere Verba, quae in voce Ανεπιστα θας τους habet Suidas, repetita videmus in 'ΑΣT AΘΜΕΥ - TOΥΣ - Συγχ ειν τὸν εἶναι virisυς αμουρη-

n κοις, σεαι τοῖς ἰύποις Ubi, quamquam in verbis P lybianis, sicuti in superiori fragmento legitur vocabulum λαπισταεαευτους, dubium tamen movere debet vocatio ταθμευτους in titulo positum. Qin legitima serieliterarum ante ἀστάθαητος suam sedem occupans itaqu-dem, ut videri utique debeat, Grammaticum nostrum tave in ipso Polybi contextu sive in ora libri probari tate lectionis, inventu vocis ἀσταε μου τοὐς eadem quidem notione quam habet alterum νε πιστώραευτους. Neque vero Analogia respuit illud ipsum vocabulum; quod etiam ex Phitarcho Budaeus in Commenti Gr. Ling. pag. 47r hac notione citavit, ut sit immunitatem Mens

Iam vero rursus idem locus Polybianus immutatis qu idem nonnullis, sed multo caeteroquin plenior apud eumdem nostrum legitur Grammaticum in 'AΦPOΥPΗ

παραυγη πάντα τα ρηώεντα . παράγωγον τον Φώι- ροτὴν πολιν. Qui locus apud Κusterum latine his uerhis redditura Thasi ad Metrodorum ducem Philippi dixerunt, sem urbem dedituros ea conditione , ut immunes sint a praesidiis,ntributis, O angariis suisqve Mibus vivant cum autem --nnia dicta clamore eonfirmassent, Philippum in urbem introd uxerum. Quae verba mendo atque turbis non vacare, satis adparet. Primum enim ista, νόμοις χρησθαι πιις ἐδιοις, secundum graeci sermonis genium stare non possunt eum eis quae praecedunt, εἰ διιιτηρησε αυτους-zs - ρητους Nam si his respondere velimus illa, dicendum fue- at οπινις χρησαι μενους vel μέν- τω uiοις.

382쪽

Contra vero recte stat verbum infinitum Ui vi eo loco. ubi, quemadmodum in vocabulo 'Aσπαυευτους apud Suidam, praecesserunt verba συγχωρειν τὸν μιλεα εἶναι Θασuυς αφρου του - πιὼ νομοι χρῆσθαι aut etiam absque coniunctione καὶ si in praecedentibus Verbum ἄναι, quemadmodum legitur in vocab 'Aνεπι--αθμιευτους Sic enim fuerit συγχωρεῖν τον βασμιοι MAH rον, ἄπιους ἀφρουρητως--, tau πῆσθαι τοῖς διοις. quamquam haec concisio loquendi formula non tam convenit stylo Polybii, quam altera illa εἶναι oriois ἀφρου - καὶ νιφοις χρησθα ι. Deinde vero quae sequuntur. 4πισηριννα κένων δ ριετὰ μυγης c. plane cum prioribus non cohaerent. Ἐπισημαiνεσθαι, frequentatum in primis

Polybio verbum est in plausu O adprobatione excipera dicta allatinis, adplaudere dicenti. Iraque, Thasii, inquit,m disebant Metrodoro, - O tiar I omnia plausu exei-Bpubant. Id quidem dicunt verba ista, prout apud Suidam vulgo leguntur quod quam si inconcinnum, non opus est, ut explanemus. Quod si esset ἐπισημηναμένου. ut ad Metrodorum reserretur hoc verbum, probantem ea quae Thasii dixerant satis cohaereret oratio, ac serri u cumque posset quamquam maior videtur esse vis graecae dictionis, praesertim quum addatur μετοι κραυγῆς , quam ut de legato Philippi commode usurpari posset neque etiam illud satis commodum videtur quod ait παντα τὰ hiθε rae, quandoquidem non mulia neque varia sunt, sed hrevia atque ad eamdem rei summam pertinentia, quae a Thasiis dicta reseruntur.

Opem hic nullam fert Livius, apud quem Thasiorum a Philippo iniuria adsectorum, nonnisi in transcursu fit mentio, libro XXXI. i. XXXIII. o. ris. Sed mihi tria ista loca, quae ex Midan retuli, & inter sese. cum brevi Excerpto, quod inter Eoogas Valesianas i gitur, conserenti, visum est, posse ratione quadam satis probabili intelligi, quonam sere modo Iniuriam Thasia a

383쪽

i6, EMENDATIONES ET OBSERVATIONEs

Philippo factam exposuerit Polybius Scilicet postquam Hi

storiarum libro decimo quinto, ut legimus in Excerptis de Virtutibus, Vitiis, o dixerat: Φιλιππος κατα τὸν ἁνάπλουν ετερ- ' ρον παρα νον α μεταχειρι προσέσχε - μέσον - την των Θασi- πουν, καὶ ταυτην φιλια ουσαν ξηνδραποδασατο id est Valesiomterprete e Philippus, per reditum, alios subinde atque adioseontra foederis leges violani, circa meridiem Thasum anui; eamque , licet miram a soriam , in servistem redegit his praemissis, rationem exposuit, qua perfidiam illam adversus Thasios exsecutus est Philippus Scilicet Minodorum tigatum in urbem miser, qui eum Thasis de dedisione ageret. ρ Tum vero sequebantur verba, quae Suidas recitavit in 'Aeμυρητους Sed in ipso illo loco apud eumdem Suidam post verbum ἀνεπιστα ιευτου hiatus utique Inesse censendus est, inde ortus, quod librarius, verborum militudine deceptus, ex uno versu in alium inferiorem a erraverit Verba autem, quae ibi intercidount sunt ea ipsa, quae duobus aliis locis ab eodem Suida reseruntur;

o Pag. 6s edit. Vales. In edit. Gronov. Tom. II pag. 4 4. In edit. Ernest Tom. III pag. a. ' Vide Reliquias Libri XV. PMrbiani a nobis collectas cap. 4. Tom. III pag. 4 I. ubi quidem lin. . eiusdem paginae, ante verba τε τῶν. Θ-iων, operarum nostrarum errore, tria verba omissa sunt. μό- μερaes , de quibus supplendis in Adnotat ad i. e. Tom. u. p. atri monuimus. In Suspicari etiam sieet, post verba προσωχι πιρὶ με- ἡμέραι πρὸς τὴν τῶν Θασιων πολιν, progressum statim esse Polybium ad e ponendam rationem, quam iniit Philippus ut Thasios specie amicitiae deciperet. Nam quoniam ita particulatim hanc rem narrare adgressus est Scriptor, ut horam etiam diei, qua advenit Philippus, notaverit videtur continuo ad ea, quae ibi instituit, particulatim pariter persequenda transiisse Adeoque intelligendum fuerit, verba illa, καὶ ταυ- φιλῶαν ἰσανδραποδι - , Vel ex fine narrationis, omissis eis, quae inter' iecta erant, suisse ab Exemptore superioribus adlecta, vel omnem reliquam narrationem, quae apud Polybium sequebatur, in brevia

ista verba suisse ab illo conuactam.

384쪽

paucis Verbis exceptis, quae ex facili coniectura licet supplere. Itaque totum locum tali quodam modo restituendum

putaVerim Θασιοι - προς οροδωρον, τον Φιλιππου στρατηγον , παραδουναι τὴν πολιν, εἰ διατηρήσει υτους ἄφρουρέπτους, ἀφορολογητους, νε ι σταθμευτους,

Post haec denique narraverat Polybius, Philippum n hilominus contra fidem datam praesidium Thasiis impo- suun ut partim ex Excerpto Valesiano, partim ex talo. ga IX. de Legationibus adparet.

VIL'L IT Pa 3 EIN CONCITARE, INSTIGARE SOLICITARE.

n παρορμηθειεν σηκώνει δε καὶ ωπαλε suis. -- 'Eπι- πτρι uis1. Exercitatus fiat peritus evadat. Vel incitetur. BItem perdatur. Mn 'EM IT PINO MAE UOI έπσα ενοι. Russerus ΚΞ τι-n τρι Πμενοι Qui conteruntur. αΑd ista verba repetere ea fere liceat, quae ad Appianin ρα σαμμου vel χωομενου hoc loco, ut supra doeui, stria hendum omnino videtur pro χρημαι. Et in his ipsis verbis librarium in isto fragmento, quod ad vocem AMM'aτου refertur, aberrasse puto ad verba similia, quae post aliquot versus sequebantur. rL'Aσταθμε τε se, ut est apud Suidam in hae voee, commodo hoc loco variationis caussa scribere pro νε τινταθμευτου potuit Polybius. ιγ πάντων puto cribendum pro vulgato παν eae, ut sententiast: - seil. Metrodori νerba quum omnes iam adela malisae exopissent. Dissiligo b Cooste

385쪽

Historiam Romanorum Punicam cap. o. pag. 364,3χ. olim adnotavimus Scilicet, praedicto loco apud Appianum, legati Carthaginiensium, post Hannibalis cladem ad Scipionem victorem missi, in miserabili illa oratione, qua supplices pacem a Romanis, quibuscumque legibus

dare vellent, petunt, primum deprecantur culpam, a

no superiori in Romanos, post ictum cum Scipione foedus, a Poenis admussiam quum per id ipsum tempus,

quo ad solenne accipiendum iuramentum, sanciendam pacem legati Poenorum Romam, Romanorum legati Car.

thaginem erant prosem, plebs Carthaginiensis comme tum Scipionis, vento Carthaginem delatum, diripuit. moxque deinde advenientes Roma legatos Romanos prehensura erat, ni eos Hanno agnus, &masdrubal Haedus iidem qui nunc ad Scipionem missi sunt aurori multitudinis eripuissent. Illam itaque culpam in plebem conferentes, in perditos nonnullos plebis instigatores, dbeunt Εἰσὶ δ' vi πόλsι - το χειρον εὐεπί- ι, καὶ το πρις χαριν ἀω παρὰ τοις π εισιν μικροιτε Id est: Omnis autem populus facile in deterius omentare, quidquid ad gratiam dicitur , id apud multitudinem valet plurimum. Quod es nos sic pergunt hexperri sumus, qui in ordinem evere in hibereque plebem non potisnus , nopter nonninos, qui O dominos eriumniamur, O apta vos etiam sisere quendi faetitiarem ademerunt. Tum, paucis interiectis Ἀλλ' se τω καὶ το -- σθῆναι τοις εὐιτριβουσιν ἀδεκη- εινο δοκεῖ - λι- ριον ἐπιδεσθε, πιαὶ τὴν ἀν- ν η γεγονεν μιν Aro τω παθους. Quod sciti vero etiam hoc ipsum in nimine Metire ponendum, quod eo ne Platoribus sis parui mutilaticio ; Mentem. Eodem deinde libro, cap. s. u postquam narravit Appianus , Quum conditiones a Scipione propositas, quas Meipiendas esse eensebant optimates Poenorum, pertinaei in repudiaret multitudo, minaque inseruare eis, qui sis cona Pag. a sq. editionis em Stephanta

386쪽

egulambus pacem suadeban aeuisse ad extremum, ut ipse Hamuri in conflium oraretur; his, inquam, expositis haec verba subiicit Scriptor . As, καὶ τῶν μετρίων δεδιό απμη φιλο-uσμιος ἀνηρ ἐπιτρέ4 πλη- πα- νυ σερι- έ μευ την εἰρέ- διαμώι. Id est Veni trir ω, iam morim ex civitas timerem, ne vir bessicosus popuIum cone itaret, gravi oratio, aram suasit. Ad ista igitur Appiani loca iam olim monuimus, verbum μντρδειν nihil aliud ibi denotare posse, nisi inritare, eonestare, instigare. Simulque provocavimus ad tacerpta ex Historia Macedonica eiusdem Scriptoris, x ubi pariter haec phrasis occurrit, τοι Ara ψουσιν ἐς το - μαν is εο ad

bellum vos eo ne itant.

Tum vero de isto verbi huius usu hasce observationes ibidem adiecimus . Quam significationem, rariorem qui Μdem utique, silenti non praeterierunt veteres exis v graphi Certe quum apud Hesychium legimus: μιτρι--βέριενοι Arvομενοι & μου ιν ραν haec interprem tamenta si inter se conseramus, probabile fit admodum, Baltero loco ιμενοι seribi debuisse, altero πηραν. Μ'Eπαιρειν autem pariter inritare, stimulare, significat se ista quum eamdem vocem Ἐπιτριβόμενοι apud Suidam ιν per περχ ιενοι expositam videmus rursus hoc ipsumma περχόριενοι quod quid huc faciat, nemo iacile dix

nrit ex eodem verbo ἐπωοόωνοι esse corruptum satis

vindicare videtur alia glossa, apud eumdem Suin oc-x Tomo I. nostrae editionis pag. 3as et a Conserratum est illud tragmentum in Eclogis de Legationibus ex Appiano excerptis. quae . neglectae a superioribus Mitoribus, primum a nobis eum caeteris Historiarum Appiani Reliquiis eoniunctae sunt. Rursus

387쪽

,ες EMENDATIONES ET OBSERVATIONEs

ncurrens 'ξ νιτρι Τε in παρορμψεis quandoquidem idems, sonant παρορμιδε- ἐπαιρειν Auctorum loca, unde glos.

niae istae in Glossaria translatae sint, doctioribus invesu. nianda pandendaque relinquo. αIam contra nostram illam suspicionem de interpretati ne quam verbo μιτριβομενοι adiecit Suidas, dubitati nem iniicere, scripturamque ἐπε ρχόμενοι defendere aliquis poterit, eamdem Suidae glossam cum alia Hesychiana conserens, qua μιτροδιτιαι per ι' ιφερε τἀ e ponitur. Quod qui nobis voluerit opponere, videri quiadem is poterit, rei obscurae ex aeque obscura lucem fi mitatemque velle conciliare. At habebit tamen, quo se tueri quodammodo possit. Nam quamquam a neutro ex nostris Grammaticis, neque etiam a doctis viris, qui Lexica ista suis adnotationibus illustrarunt, exemplum ullum vel locus ullus ex graeco Scriptore adsertur, neque vero aliunde perspicuum aliquod exemplum nobis quidem innotuit, ubi verbo επιτριβιιν vel επιτρωσεαι notio aliqua eiusmodi subiecta sit tamen ex illis Suidae &m sychii interpretationibus inter se collatis colligi posse vis detur, 'verbum illud μιτρφειν, de quo quaerimus, apud veteres nonnullos scriptores eodem modo fuisse usurpatum, quo cognata verba ἐντρHεινδε προ viβειν quae si adiecta habent nomina κακον, λασφημων, κὐδ-ν, γάς, τιμωρειν aut similia; hidem sonant quod πάγειν, ἐπιφερειν, id est, neutere, infligere, inferre, impingere, in gerere. Atque ita, si ἐπιτριβόμενοι idem esse velimus ac επερχομενοι, &Ἐπιτρφεται idem quod πιφερε ta, intesti. gi debebit, nomen aliquod ex eorum genere, quae pau

lo ante adtulimus, in casu recto adiectum verbo fuisse apud eos scriptores, e quibus exempla illa a Grammaticis

enotata sunt: v. c. madum Earum crimen alicui impactumo quas adfrictum vel infrictum pugnus incussus poena Ἀμ-cta. Quid autem spectarit usterus, quum illud ἐποχο-

Plura hue faeientia exempla ollegit Henr. Stephanus in me. tauro r. linguae, ubi de praedio verbis agit.

388쪽

ρισυ apud Suidam reddidit a ranieruntur , dissiciIe dictu fuerit. Puto, non nisi ipsum verbum νιτριβόμιενο ita latine redditum voluisse interpretem verbi aytem περχέμενοι interpretationem omisisse, quum nullam, quaera cum hic habere posset, inveniretimeque quidquam lucis adiundi id, quod hoc loco Aem Portus habet: 'Eπι-Nτοιβομενοι Invadentes. Attriri constiti. ἄSed ut redeam ad illam sigmficationem verbi παρι- βειν, de qua dicere ingressus sum; eadem rursus obtinet in alio Appiani loco, ubi tamen ipsum verbum, per unius euiusdam librarii Cmmiaditoris culpam, corruptum fuerat atque obscuratum. Scillae in Historiam, thridatica cap. IS a ubi Pelopidam, Mithridaris legatum. castris Romanorum excidere iussum esse, narravit Scriptor, eique edictum, ut, ni rere iussa fuisset, non amplius rediret; haec deinde vulgo legebamur verba: οὐτώ με ἁπεκρέ-

ναντο καὶ ἀπιόντι πιλακην συνεπεμψαν , ,α οὐ τινα οπμτρέψει παρώκων Sed illud verbum Ariτμσι ex uno Regio codice in Appiani orationem erat invectum alter Regius & probatiores reliqui Codices omnes in επιτρέψειε consentiunt; quod, uti par erat, auctori in editi ne nostra restituimus. Itaque sententia est me responsum ei dederunt utque abiis, eustodiam eum eo miserunt, ne quos in via eo ne ita re vel folieitaret. Et alias quidem pariter confusa inter sese atque perperam a librariis permutata reperiri Verba τρίψαι, τρέψαι, horumque composita, passim monuerunt viri docti, In his Winesngius ad Diodorum Siculium T. II pag. 6. Quo pertinet ipsum hoc verbum επιτρέψαι apud Hesychium nam cum ibi επιτρέψαι non solum exponitur πιτρο ris δουναι, sed etiam απολωαι latis adparet, notionem τουσαι non ad μιτμψα pertinere, sed ad επιτριψαι, cuius verbi usus iste est tritissimus. Similem verborum μιτρέπειν Ἀπιτρειον permutatio-H Vol. I. Part. II pag. 663. nostrae edit. di alam Stephaal

389쪽

4εν EMENDATIONES ET OBSERVATIONEs

nem Polybianos codiςes lib. IV cap. 4 invasisse,in olim nuper etiam adhuc eram suspicatus. Narrat ibi

Polybius, Aepellem, Philippi Macedoniae Regis olim tu

torem, deinde subdolum perfidumque amicum atque ministrum, Aratos Achaeos patrem filium, Philippi amicos calumniatum esse apud regem, hos in caussa esse

perhibentem, quod Eleorum populus a Philippo esset alte. natus. Tum sic pergit καθ' is γὰρ κουμὲν Αεις - εξ

in um/J Philippus Olympia Esidem misisset Araros prisarim e--

venisse homine , in aliam traduxisse sententiam; sic verbum επιτρε ψαι interpretatus est Is Casa onus cum distanent, nullo modo expessim Peloponnesas . ut Eleos Elirrus in potestate haberet. Satis adparet, Is Casau num codiruptum putasse verbum μι ros αι,- έπιστρέψαι substitutum maluisse, quod verbum in versione sua expressit:

atque etiam in notis marginalibus ad exemplum impressum Polybii, quod Oxoniae in Bibliotheca Bodleiana conservaturi, diserte adscripsit: Μ melius raru ra vel προ- Sed Reishius, in eruditis sagacissimisque Animadversionibus in Polybium, e verbum ἐπιτρε MAE L defendendum suscipiens primum quidem ait, hortandi noti ne illud accipi posse, si eum codice Petresciano, cuius stripturam ad istum locum expromsi Valesius, d homiDb Is praetor fuerat Eleorum ' bello eaptus a Philippo in Olympiam erat abductus Deinde eumdem Philippus fine pretiora mum dimisit, addito mandato, ut quemadmodum ipse spem fecerat regi cives suos multis magnisque promissis nomine Philippi actis, ad societatem cum rege ineundam permoveret. Conse Polyb. IV. s. ωinitium eap. 4.e Vol. IV. Animaduinionum ad Graecos auctores p. 36 sq. u Valesius in Notis ad Exempla de Virtutibus de Vitiis p. 23.

In Polybu edit. Getonov. Tom. III. p. 33; crinest Tom. Hi

390쪽

tamus coniunctionem καὶ ante λε γειν ut μιτρέψαι τον atos esse hominem vi diceret.

Sed illius notionis, verbo επιτρέπειν subiectae, quam apud Scriptores Historiae Byzantinae crebrius occurrere ait, e ex omni antiquitate non nisi unicum exemplum, quod proferret, invenit vir doctissimus, ex Fragmento Dionis Cassii petitum, quod in Codice Petresciano inter Eclogas de Virtutibus sitiis conservatum est; ubi haec verba leguntur: D -αρκοι,θαι ἀνοῖς Ota τοῖς ἰάσίοι σέωευδαιμονia ιπιτ, επεν. quae sic interpretatus est Henr. Valesus Cineas vereo praesens rerum flatu, ut pa tis feliῶ-tatem sinceret, eontensum esse illum Pyrrhum Macedoniae Regem, Italiae bellum illaturum iubebat. Ac sane, si vera illa scriptura est; de qua dubitavit Reimarus, g προέτρεπεν scribendum ratus; verbum ἐπιτρέπειν isto lo. eo apud Dionem ea sere notione, quam expressit Vale-lesius, iubenia, hortaniaeommendandi alicui aliquid, utique fuerit capiendum Eademque notione verbum illud έπιτρεψα in praedicto Polybi loco cepisse videtur at sius, quum lectionem codicis petresciani, quam suprar tulimus, optimam sibi videri testatus est. At videns Rei vius, in codicibus omnibus Polybianis verbum λέγειν non ab επιτρέψαι pendere, sed cum hoc verbo per particulam καὶ coniungi intelligensque fortasse, ipsam illam sententiam, hortam esse hominem careret, non satis convenire p. 3as. Quod autem πιτρέψει ibi apud Valesium, non μι-τρειαι , legitur, id operarum errore factum videri, recte monuit Reiskius Ioe cit. . In Du- tangi tamen Glossario mediae' infimae Graecitatis, quod ad Seriptores istoriae Byrantinae in primis adcomm datum est, ille verbi πιτρεπιιν usus non est adnotatus. In Excerptis Valesianis p. 389. In edit. Reimari Historiarum Dionis Tom. I. p. g. num xxx Vm.n Reimam l . itiis in indie Graeeitatis ad Dionem Suspi . cari autem lieet, ni a librariis eorruptum sit illud verbum, saltem Epitomatori sottasia deberi, non ab ipfius Dionis manu esse prosectum. Dissiligo b Cooste

라틴어 텍스트