장음표시 사용
161쪽
10, 7 l. 2, 3,i244. 6, 85. 8, 88, epod. 1, 12. 2, 20. 3, 22.13, 14. 16, 2. 42. carni. 1, 2, 9. 39. 29, 14. 31, 10. 2, 8, 14. 19, 10. 16. 3, 4, 70. 4, 15, 2, carm. Saec. 61, ep. 1, 15, 35. 2, 2, 167. deinde post Vocabulum quod non tam arte coniungitur una notione cum sequente aliquo Vocabulo ponit Sem.
1, 4, 51. 5, 58. 6, 70. 2, 1, 64. 4, 74, epod. 1, 10. 10, 18.11, 8. 16, 32. 45. 17, 2. 3, carm. 1, 2, 18. 13, 6. 4, 10, 4, ep. 2, 2, 33. denique post duo Vocabula collocat epod. 1, 23.16, 40. est etiam tum quaedam agnoscenda traiectio, cum duarum et particularum, quae sibi respondent, altera in non initio enunciati collocatur, quale est carni. 1, 37, 25 Ausa et iacentem visere regiam Vultu sereno, fortis et asperas Tractare serpentes. similiter locutus est serm. 1, 3, 54. 6, 11.
Crebrior in hac et particulae collocatione Tibullus fuit,
qui non tantum inter duo artissime secum cohaerentia Vocabulaeam Sic posuit, Sed sine hac exceptione saepius. dico hanc exceptionem: nam si ad duo vocabula quae una notione comprehendimus copulativum et ita adiungitur ut alterum Sequatur, praecedat alteri et inter utrumque medium sit, traiectum Sane est, sed ut pars tamen subsequatur eiuS notionis quacum
cohaeret. itaque Τibullus et particulam post unum Vocabulum collocat 1, 1, 61. 62. 2, 6. 37. 68. 4, 61. 5, 55. 58. 6, 41. 7, 12. 15. 21. 38. 39. 54. 10, 30.44. 58.68. 2, 1, 30.32.64.2, 9. 22. 3, 10. 14.22.45. 56. 4, 56. 5, 85. poSi duo Vocabula habet 1, 3, 82. 9, 16. 2, 5, 66.98. post tria 1, 2, 96. in quarti libri elegiis post unum vocabulum legitur 4, 10, post duo 4, 25: nam 6, 15 S. Verum puto quod et ego aliquando conieci et, ut
ab Huschkio disco, dudum Italus aliquis homo, Praecipiat non
Praecipit eo natae mater studiosa, quod optet: Illa aliud tacita, iam Sua, mente rogat. Lygdamus in hac re multo minus creber est Τibullo: quinquies et particulam traiecit, 2, 4. 24. 5, 31. 6, 3. 28. in libri quarti carmine primo haec particulae collocatio invenitur v. 1 si Lachmannum Sequimur). 20. 56.58. 78. 88.110. 168: sed hoc carmen neque Tibullo neque Lygdamo tribuendum esse plerisque asSentior.
Eadem sere quae Tibulli Ρropertii consuetudo est, nisi quod ab hoc, si nihil subest mendi, semel, 4, 13, 39, atque post Vocabulum aliquod collocatum est, quod ille nunquam secit in Satis rara apud elegiacos poetas particula. Propertius igitur 4
162쪽
post unum vocabulum et posuit l, 1, 12. 32. 2, 11. 3, 3. 6, 22.13, 6. 15, 16.30. 16, 22.32. 17, 20. 22. 18, 22. 19, 23. 20, 28. 2, 1, 22. 63. 2, 9. 4, 6. 8, 19. 20. 32. 9, 7. 3, 12, s. 13, 4. 12. 15, 34. 16, 30. 17, 14. 18, i 4. 24. 22, 42. 23, 10. 14. 24, 8. 25, 13. 26, 37. 27, 3. 7. 14. 28, 4. 28.
29, 27. 30, 21. 33, 40. 34, 8. 37. 56. 62. 70. 4, 3, 12. 5, 24. 34. 38. 6, 18. 33. 8, 2. 9, 22.33. 52. 10, 7. 20.30. 11, 25. 26. 44. 12, 2. 13, 37. 14, 6.17. 18, 10. 21, 18. 23, 10. 5, 1, 24. 46. 86. 132. 3, 10. 32. 37. 38. 41. 55. 66. 5, 28. 6, 26. 7, 26. 90. 8, 60. 85. 9, 14.26. 29. 49. 11, 34. 58. 86. post duo vocabula habet 1, 1, 27 Fortiter et ferrum, Samos patiemur et ignes), 1, 4, 15 quo magis et nostros contendissolvere amores), 3, 25, 48 Cum Satis una tuis insomnia portet ocellis, Una sit et cuivis femina multa malu), 3, 28, 62 Votinas noctes et mihi redde decem). non rettuli in hunc numerum duos Ρropertii versus quos mendo SOS es Se existimo.
itaque conabor eos hac occasione data corrigere. in primi libri carmine sexto decimo ianua eius domus in qua Cynthia habitabat nam ad Cynthiam hoc carmen pertinet) haec de se loquitur inde a V. 9, Nec possum infamis dominae defendere noctos, Nobilis obscenis tradita carminibus Nec tamen illa suae revocatur parcerae famae, Turpior et saecli risere luxuria)rreas inter graribus cogor desere querellis, Supplicis a longis
tristior excubiis . parenthesin recte significavit Fridericus Iacobus, et assensus ei est Lachmannus: Sed etsi neutrum per se non bene dicitur, revocatur Suae parcere famae et diverso intellectu renocatur turpior Saecli luxuria vivere, tamen utrumque coniungi non potest et particula, cum disiunctivum potius nec requiratur, ut Lachmannus probe intellexerat. quare sic puto P pertium ScripsisSe, Nec tamen illa suae revocatur parcere famae: Turpior it Saecli risere luxuria, h. e. et tamen istis obscenis carminibus non revocatur a turpi vita nec
parcit famae: immo magis magisque libidini indulget et ipsius
saeculi luxuriam turpitudine sua superatum it sive vincere conatur. asyndeton con Suetudinem refert Ρropertit: it turpior vivis e Graeci, si ita Vis, sermonis similitudinem habet. comparari quodam modo potest quod dictum est 1, 1, 12 Ibat et hirsutus ille ridere feras. deinde haec leguntur 4, 13, 7s .i
Tyros ostrinos praebet Cadmea colores, Cinnamon et multi
163쪽
pastor odoris Arabs. pastorem multi odoris dici non posse apparet : cinnamon multi odoris non puto dictum esse, quoniam, ut Lachmannus vidit, multus odor potius multa aromata indicare Videtur. quocirca Scribendum existimo Cinnamon et multum pastor odoris Arabs. Transeo ad Ovidium, cuius in traiicienda coniunctione copulativa eadem cautio fuit atque Lygdami. quid quod superavit eius elegantiam . nam casui nullo modo attribui potest quod in duodecim versuum milibus quae metamorphoseon libri continent aut rarissime aut nusquam alieno loco et collocavito puto autem nusquam . nam 15, 792 S. non intellego cur sic interpungatur, Mille locis lacrimavit ebur, cantusque feruntur Auditi, sanctis et verba minacia lucis: cantus et Verba minacia pariter in lucis audita esse dicuntur. deinde 6, 514 quod Burmannus ex uno libro recepit, Exultatque animo, vim et sua gaudia dissert, non caret magna dubitatione. in uno libro Leidensi inVentum est Exultatque animo et vix sua gaudia disserti inplerisque legi videtur simultatque et vix animo sua gaudia differt, quod ineptum esse Visum est Caposerreo et item Heinsio. unde hunc versum ab Ovidio abiudicarunt, nec male Burmannus esectum videri ait ex eo quod dictum erat 4, 350 pix iam sua gaudia dissert. scilicet quod Leidensis codex praebet interpositum esse suspicor ab aliquo homine qui non nihil ad plenam orationem deesse opinaretur. at nihil tamen recte desideramus, si ita scripsit Ovidius, 'Vicimus V exclamat, 'mecum mea vota feruntur Barbarus, et nuSquam lumen detorquet ab illa. ex interposito Versiculo postea ut hiatus removeretur alii operam dederunt varie. semel tamen et post initium orationis positum est, 15, 444, ubi Ρythagoras Helenum Aeneae haec vaticinatum esse narrat, non tota cadet te sospite Troia r Flamma tibi ferrumque dabunt iter: ibis, et una Pergama rapta feres, donec Troiaeque tibique Externum patrio contingat amicius arvum. Urbem et iam cerno Phrygios debere nepotes duanta nec est nec erit nec visa prioribu bannis. Heinsius primus posuisse Videtur et iam, pro quo antea scriptum erat etiam, quod defendi potest, sed ut illud tamen magis plaueat. verum in et iam Vocabulis artissime inter se connexis exceptio danda esse videtur: certe Graeci καὶ Mi suum, cum propemodum istem psset stique ii , similiter collocarunt, veluti 4 Φ
164쪽
phon inst. Cyri 4, 4, 11 οποσοι δ' αν τα πολεμικα μη -οφερω- σιν ὁπλα, ἐπι τουτους ἡμεῖς και δη στρατευσομεθα. sed in reliquis praeter metamorphoseon libros carminibus Ovidius ab ista particularum collocatione non abstinuit. multo tamen magis orationi eleganter consormandae studuit quam Ρropertius atque adeo Τibullus: nam raro, ut in multis versuum milibus, ita locutus est. exempla et sic collocati inveni in hisce versibus, her. 1, 32. 2, 67. 9, 118. 11, 16, am. 1, 3, 10. 4, 55. 9, 22.44. 13, 14. 2, 1, 32. 9, l0. 3, 10, 32. 12, 18, a. a. 1, 60 si tamen hoc distichon Ovidii est, quod cum Heinsio paene
negaverim). 2, 330. 676. 3, 360. 438, rem. 216, last. 1, 154. 156. 614. 2, 44. 312. 3, 748. 4, 737. 947. 5, 64. 296. 370. 6, 329. 744. atque in his quidem et Semper post unum Vocabulum collocatum est, post duo posuit Ovidius am. 2, 10, 36, a. a. 3, 376. paulo saepius in tristibus et in epistolis ex Ponto, quorum carminum, in exilio Scriptorum, minor est elegantia, aliter atque in prosa oratione fit et particulam collocavit: post unum vocabulum trist. 1, 3, 96. 4, 10. 5, 11. 6, 31. 7, 30.2, 172. 546. 3, 1, 40 ubi sortasse Scribendum est Iungit . 2, 22. 4, 44. 54. 7, 42. 11, 20. 14, 52. 4, 3, 36. 4, 78. 5, 28. 29. 6, 2. 8, 2. 5, 1, 64. 5, 15, 21. 7, 26. 10, 44.12, 18, ex Ρ. 1, 1, 24. 2, 126. 5, 36. 6. 48. 7, 46. 8, 30.2, 2, 122. 3, 42. 5, 66. 6, 36. 8, 35. 9, 12. 3, 3, 12. 70. 5, 25. 6, 14. 7, 16. 4, 1, 24. 3, 48. 54. 4, 24. 39. 13, 34. 14, 12. 18.J16, 39: post duo Vocabula trist. 5, 7, 40, ex P. 4, 9, t 31. 16, 33: post tria trist. 5, 7, 24 Absit ab inpisis et tamen umbra locis): post quattuor ex P. 1, 4, 20 Ante
metum tempus cogit et esse senem . tum in Ibide, minus eleganti carmine, post unum Vocabulum V. 14. 142. 230. 242.362. 417. 54 l. atque particulam semel Ovidius ab initio enunciati removit, si tamen scripsit quod a. a. 3, 281 S. legimus, sivis credet γ discunt etiam ridere puellae, luaeritur atque illis hac quoque parte decor. sed pungit me Singulare exemplum et in eo carmine inventum quod Summa arte a poeta expolitum est. quare paene Suspicor non atque eum ScripsiSSe,
Sed aque, quo utitur her. 6, 156, ex Ρ. I, 9, 48. in et particulae collocatione a quindecim epistolis quas quin ovidius scri-
165쪽
pserit dubitari non potest aliquantulum elegantia distant sex posteriores heroides, quae, ut antea me significare memini, minus certo iudicio eidem poetae attribuuntur. in quibus Saepius invenitur ita collocata particula, 16,26. 92.110. 226. 340. 18, 36. 19, 110. 114. 160. 21, 229. ex prioribus heroisin non rettuli in hunc numerum quod legitur 6, 31 s. Ut rediit assiimus. tua facta requirere coepi: Narrat et aeripedes Martis arasse boves. nam si librorum discrepantiam accurate consideramuS, videtur Heinsius rectissime scripsisse Narrat aenipedes et probabiliter 12, 93 Iungis aenipedes. etenim nec sati S pulcrum est in priore Versiculo illud et, ita quidem collocatum, cum non adiungat paria, sed alterius sermonem subnectat, nec satis recte Loersius comparavit 19, 151, ubi verum videtur Strenuiten lumen: nihil enim obstat quod sequitur paulo post simile
Satis dictum est de Ovidio . itaque ut antea, cum de elisione disputabam, non progrediar longius, sed illud tamen addam, Statium in silvis atque in Thebaide haud ita raro copulativam particulam isto de quo disserui modo collocasse, in Achiuleide semel, 2, 360.
Ut summam faciam, Vidimus, nisi salior, istam copulativas coniunctiones traiiciendi consuetudinem incognitam suisse antiquissimis,poetis Latinis, increbruisse autem primum circiter septimi ab urbe condita saeculi finem, sed paulatim neque ut
Omnibus pariter placeret. quae cum ita esse rideantur, unde tandem eam deriVandam eSSe censebimus 3 non dico persuasum mihi esse, sed suspicor tamen huius etiam usus originem, ut quarundam aliarum rerum a grammaticis nondum satis exploratarum, in Alexandrinorum poetarum, quorum carmina illa aetate in primis studiose lectitari coepta sunt, imitatione quaerendam e SSe. quodSi non potero hanc opinionem magna exemplorum copia confirmare, paucitas eorum in tanta Alexandrinorum poematum iactura non multum oberit suspicionis
probabilitati, et reputandum erit ex illo carminum genere, in quo insolentiam sermonis anxie quaerebant isti poetae, integrum remansisse paene nihil: veluti Callimachum in hymnis
166쪽
multo magis simplici dictione usum esse quam in aliis carminibus relicta horum fragmenta aperte ο Stendunt. neque dubito
quin parcius huic licentiae indulserint Graeci poetae quam plerique Latini, quos, ut hanc commoditatem cupidius Sectarentur, sermonis Romani minor ad Graecos versus imitandos habilitas et auctum tamen paulatim numerorum elegantius conformandorum studium ultro invitabant. Sin autem me sesellerit,
tamen si accurate disputavero, paulo certiuS quam hodie de καί particulae collocatione constabit. itaque laborandum mihi est ut de hoc loco quantum in me est diligenti SSime exponam. Alexandrinos poetas commemoraVi: nam illi poetae, qui
TOυς νεωτερους, ut Vocantur non nunquam a grammaticis, tempore anteces Serunt, omne S a copulatiVae coniunctionis traiectione abstinuisse videntur . neque enim huc potest reserritraiectum illud καὶ δ, , quod cum una notione comprehendatur atque a simplicis adverbii ἐδη significatione prope absit, nepotest quidem recte.dici esse traiectum. non magis ad hanc quaestionem pertinet κω γαρ, quod in media oratione non nisia citerioris, ut est, Graecitati S Scriptoribus collocatum esse Schae serus credidit et saepe dixit, Veluti guom. Dei. p. 49. sed erravit: nam eodem modo antiquissimus poeta Simonides orginus locutus est in eis Versibus qui apud Athenaeum
etenim, quod cum Similiter pro uno es Set Vocabulo, post initium enunciati collocaverunt inde ab Ennio omnes praeter c micos poetae qui eo u Si Sunt: neque enim omne S uSi sunt. cum autem Simonidis mentionem secerim,'impetrare ab animo non possum ut de quodam eiu S VerSiculo taceam quem certa emendatione correxisse mihi videor. in iambis enim qui sunt de mulieribus nego explicari posse quae de muliere ex simia facta
dicuntur V. 75s., Erἱ αυχενα ρραν γανελαι uo; ις, -υγος, cit Toκωλος. nullo modo αυτοκωλος appellari potest mulier quae quasi tota ossea est: nam non Significat Os: neque meliora' sunt reliqua quibus hoc Vocabulum explicare non nulli sibi visi sunt. scripsit Simonides, ' πυγος, αυοκωλος pariter atque arida crura Ovidius disit a. a. 3, 272. praeterea V. 27 nondum credo dixisse Simonidem quod pluribus nuper placuit, Τὴν δ' ἐκ θαλασσης, ἡ δύ' ἐν φρεσὶν νοεῖ. haec enim esset
167쪽
mulier quae duas cogitationes haberet: requirimus duplici mentis indole praeditam. quare suspicor scribendum esse ἡ δοἱ' ἐν φρεσὶν νοεῖ. de correpta diphthongo nequis dubitet, similiter dictum est v. 70 D ις τοιουτοις θυμον πλαοται. Sed de καἱ particulae traiectione longe alia sententia est Ludovici Boederi ini, viri clarissimi, qui in lectionum Homericarum specimine altero, p. 12, etiam ab antiquissimis poetis et scriptoribus καί post illud vocabulum cui emphasin addat collocari demonstrare conatur. mihi longe Secus eSSe Videtur . nam quod est apud Homerum, Il. 2, 229 s s. 'ν ἐτι καὶ χρυσου ἐπι
'Oν κεν ἐγὼ δησας παγω ἡ αλλος ' ωων; hoc explicari non potest ita ut ἐτι καί es Se putemus καὶ επι, sed haec est Thersitae interrogatio, cum tantum po Meus aeris, num insuper auri quoque indiges eius quo redimentur Troiani capti a me fel ab alio aliquo Graeco 3 similiter Il. 19, 69 ss., ubi praelium postulat Achilles et haec dicit, αλr αγε θασσον Orρυνον πόλεμονδε καρηκομόωντας Ἀχαι0υς, υφρ εει καὶ 'o νων πειρη- σομαι ἄντιος Πίων, AI κ ἐθέλωδ ἐπὶ νηυσὶν ἰαυειν, qui possit ad ετι pertinere καί I pertinet aperte ad πει, σομαι atque ad ea quae ex hoc Verbo Suspensa Sunt. deinde Τhucydidem commemorat Doederlinus, cuius haec esse dicit Verba 4, 1, καὶ ἐς '
βληκεσαν αμα ἐς την γνηγίνων οἱ Λοκροὶ πανστρατια, ἶνα μνὶ ἐπιβοηθωσι τ0ῖς Μεσσωνωις, αμα δἐ καὶ υνεπαγοντων Ῥγηγίνων φυγάδων, οῖ ησαν παρ αὐτοῖς. το γαρ Ῥηγιον ἐπὶ πολυν χρονον ἐστασίαζε, καὶ αδυνατα ὴν ἐν τω παροντι τους Λοκρους αμυνωσθα η μαλλον καὶ μετέθεντο. Verum boni codices, quiqui sunt, non hoc praebent, Sed ἡ καὶ μαλλον ἐπετίθεντο. unde
frustra fuit Vir clarissimus, cum putaret Τhucydidis verbis defendi posse quod codices sane et plerique et optimi habent in
Platonis conVivio, p. 177 , καὶ τουτο μἐν υπον καὶ θαυμαστον. nego ηττον καἰ pro eo quod est καὶ ηττον dictum ratiunculis confirmari, exemplis autem, quibus haec res siqua alia indiget, Vereor ne confirmari nunquam possit. quare aut recte omiSSum est in quibusdam codicibus alterum καί aut scribendum καὶ Τουro μἐν καὶ Myττον θαυμαστόν. deinde orationem Demosthenis de pase, p. 65, 5, commemorat. interrogantes sese sngit orator Athenienses haece, et α κελευομενα ημας αρα δεῖ ποιεῖν ταυταφ0β0υμένους; καὶ συ ταυτα κεDυεις; ad quae respondet πολλ0υ
168쪽
γε καὶ δεο . hic dubitat Doederiinus utrum καὶ πολλου γε significetur an πολλου γε καὶ αυτος δεω. neutrum probo, Sed intendit καἱ subsequens Verbum δεω. non possumus hoc Latino Sermone accurate exprimere: Verum hic tamen est Graecorum
verborum intellectus, non iubeo haec, sed abest potius multum ut talia seri iubeam. denique quid disserret inter τί χρηκαὶ λεγειν ; et τί χρη λέγειν ; egregie docuisse ait Hermannum, et prosecto docuit ille egregie, sed quod addit Doederiinus rationem huius usus hanc esse ut καἱ ad reseramus, haec Vero nulla videtur esse ratio. enimVero hic quoque καί ad Sequens Verbum pertinet. nam cum Verissime Hermannus praecipiat τί roni λεγειν; interrogare eum qui quaerat quid dicendum Sit, τί greni καὶ λεγειν; eum qui dubitet non tantum quid, sed
num aliquid dicendum sit, apparet hunc quidem vereri ne totum illud dicere supervacaneum sit aut frustra sat: itaque tanquam aliquid quod, si sat, inutile additamentum adiiciat, λεγειν illud anuectit καί particula. atque haec quidem refellendae Doeder- lini doctrinae sussicere videntur: nam Sophoclis VerSum ex Antigona 766 Hermannus explicarit. Eandem καἰ particulae traiectionem G. Dindorfius non omnibus quidem Graecis scriptoribus promiscue, sed Atticis poetis impertivit: ipsi enim ignorasse videntur. atque in thesauro quidem Η. Stephani a se aucto hac vocabuli collocatione usum esse dicit Aristophanem Ach. 886, ubi Boeotus anguillam, quam cupide appetit Dicaeopolis, ex canistro protrahit his Ve
cur καί ad τῶδε pertinere existimandum esset: videtur enim Boeotus id dicere quod eum omnes, opinor, interpretes dicere putaVerunt, εκβαθι κιχπιχαρί τα τωδε τω deinde apud eundem Aristophanem nub. 744 Socrates Strepsiadem ut strenue philosophetur Sic admonet, ατρεεια ' καν απορῆς τι Tων
αυτὰ καὶ ζυγωθρισον. Verum ne hic quidem αυτο καὶ significare puto καὶ α o. eleganter et fortasse Vere Hermannus Scribendum coniecit Hi γνωμη r sed cum ipse scite addat tragici cuiuspiam haec esse verba videri, nescio an tragici sermonis insolentia τὴν γνω/ ιην, quod libri habent, excusari possit. quoniam enim την γ'0Mην κινεῖν una meditandi et animum attendendi no-
169쪽
tione comprehendi potest, non praeter legem Graecae linguae
addi videtur α o. etiam pacis V. 417S., προς τα- ω φα Ἐρ- μῆ- ρον προθυμως τηνδε καὶ ἔξυνελκυσον non agnosco καί particulae traiectionem . nam tam rara dictio multo certioris
exempli indiget quam haec Verba praestant, in quibus non incommode coniunxeris ξ υλλαβε ημῖν τί;νδε. neque Aeschylum Prom. 51 Eγνωκα τάῖςδε κουδεν αντειπεῖν εχω dixisse existimo pro eo quod esset καὶ τοῖςδ' ουδεν. nam poStquam Robur negaverat quenquam esse liberum praeter IoVem, recte respondet
Vulcanus, ex hac ipsa Promether sorte et imposita mihi a Iove eius ad rupem astringendi necessitate intellexi nerum esse quod ais neque quicquam habeo quod contra dicam. dis- sciliora sunt quae Dindorsius postremo addit Euripidis verba ex Medea, v. 181 s. admonet ibi chorus nutricem ut Medeam ex
aedibus educat, 'Aλλα βασα νιν Λευρο πορευσον is ἴκων Eξω φίλα καὶ τάδ' αυδα. Σπευσον, πριν Σι κακωσαι τους ε σω. in his φίλα non esse vocativum singularis numeri stropha docet. multum
autem de hoc versu dubitaverunt homines doctissimi idque tam valde me perturbat ut paene mihi videar caecutire cum nihil admodum mirabile in his videam. itaque non sine erroris quadam excusatione lateor mihi quidem φὼα adverbii significatione positum ad πορευσον pertinere Videri, ut hoc dicat chorus, sed nude et eam blande adducito extra domum et haec ei renuncia. non miror φίλα pro φὼως adverbio dictum, quanquam intellego
non prorsus similem esse orationem in Orestis V. 299 s., οταν δἐ συ στεννς, ιμας παροντας σε νουθετεῖν φίλα. illud autem καὶ ταδ' αυδα ad ea reserendum esse quae chorus antea dixerat, μητοι TO I ef Oν προθυμον φίλοισιν απεπω, aSSentior Elmsteio.
Alia traiectae καί particulae exempla apud tragicos olim alii invenire sibi visi sunt: quorum errores redarguere nolo, ne dicar deserta castra expugnare. Veluti quod Rhesi V. 383 ss. legitur, Iδε χρυσοδετον σωματος αλκην, Κλυε καὶ κομπους κωδωνοκροτους Παρὰ πορπακων κελαδουντας, suerunt qui hoc ita explicarent quasi dictum esset καὶ κλυε κομπους : sed καἱ etiam significat pertinetque ad κομπους, alter autem Versiculus ad priorem additus est ασυνδέτως. verum ipse Dindorsus olim ad
Ar. Ach. 884 ex Sophoclis Antigona huc rettulit versum 718,Hκε καὶ μεταστασιν δίδου. in quo Versu poStea scripsit 'Aλr εiκε θυμου. ego vero θυμου, quod deteriores libri ha-
170쪽
bent, non puto esse Verum, sed si verum est optimi codicis Laurentiani satisfacit mihi Godolaedi Hermanui ratio post εiκε commate interpungentis et sic omnia interpretantis, sed cede, irae etiam intermissionem fac. dubitari tamen, nisi fallor, potest utrum hoc Scripserit Sophocles an ex utroque Vocabulo, et θυμου, sortasse tertium sit essiciendum. neque enim absurde suspicere dixisse poetam,''Aλr έἶκε θυμιῶν καὶ μεταστασιν δίδου. quod εικειν cum geniti Vo suo trans sero ad eius rei significationem quam quis missam laciat, defendi posse videtur Herodoti comparatione, apud quem haec invenio 7, 160, υπείξομεν τυυ αρχαίου λόγου. quod autem, Si sic scribimus, genitivus etiam ad μεταστασιν reserendus est, in eo nihil video incommodi. denique θυμῶν plurali numero dixisse videtur Sophocles Ai. 718, ubi cum bonis codicibus traditum sit θυμον et tantum in uno inveniatur θυμον H, est Sane, ut puto, Simplicissimum quod Triclinius scripsit θυμῶν. pulcre enim haec dicuntur, Koυδἐν αναυδητον φατίσαιμ αν, E έ γ αδεπτων Aώς μετανεγνώσ=γ Θυμῶν Ἀτρείδαις μεγαλων τε νεικέων. coniungo autem haec, αλπων θυμων, nam multo minus placet altera ratio qua Augustus Lobeckius Eli αδεπτων quodam modo explicari posse Ostendit. idem autem Lobeckius θυμων plurali numero dictum erudite, ut Solet, confrmavit. A tragicis igitur et comicis poetis Atticis alienum esse videtur καὶ copulativum loco non suo positum . itaque si circumspicimus quemnam poetam ante illos quos diri νεωτέρους traiecisse particulum credibile sit, occurrit, nisi fallor, Pindarus, cuius multa est in Verborum collocatione audacia. quare videndum erit de Pindaro. in eius igitur carmine Olympio 6 v. 23 ss. haec leguntur, oφρα κελευθω τ ἐν καθαρα Βασομεν oκχον ἴκω- μαἱ τε προς ανδρων κ αἱ γένος. ultima Verba ita esse explicanda, ut veniam etiam ad genuS virorum, ad maiores, cum antea de ipsis viris dixerim, recte assirmavit Boechhius not. crit. p. 385. neque dubito quin Ol. 5, 16 ita dictum sit α;υ δ'εχοντες σοφοὶ και πολίταις εδοξαν εμμεν ut καί et πολίταις artissime inter se cohaereant. deinde in his versibus Ol. 2, 28 ff., Aέγοντι δ' ἐν καὶ θαλασσα Μετα κοραισι Nηρῆος αλίαις βίοτοναφθιτον γνοῖ τετασαι τον ολον αμφὶ χρονον, nullum agnoSco καἰ particulae hyperbaton, agnosco, Si ita Vis, praepositionis.