Quaestiones Catullianae / scripsit et ... publice defendet Mauricius Haupt ...

141쪽

uo deinde Oceano in Britanniam primo parum proSpere tempestatibus adversis traiecit, iterum parum felicius, apud Florum 3, 10 omnibus terra marique captis respexit Oceanum et quasi hic Romanis orbis non Sussiceret alterum cogitavit, apud Valerium Maximum 3, 2, 23 bello quo C. Caesar, non contentus opera sua Oceani claudere litoribus, Britannicae insulae caelestes iniecit manus, apud Senecam cons. ad Marciam 14 C. Caesar cum Britanniam peragraret nec Oceano felicitatem Suam continere posset, audivit decessisse stium pullica secum fata ducentem. quid est igitur cur tamen Oceani Vocabulo, quod aptissimum Videtur et prope necessarium, Catullum non putem esse Usum, sed teneam illud horribile aequor meum3 scilicet, ut dictum est in epitome historiarum Livii, in utraque expeditione Britannica Caesar adversa tempestate USUS eSt. atque in prima quidem expeditione post diem quartum quam est in Britanniam ventum naves duodeviginti, quae equiteS SUStulerant atque ex superiore quem dicit Caesar portu leni vento Solverant, cum appropinquarent Britanniae subito coorta tempestate vehementer amictae sunt. deinde, ut ipsius Caesaris Verbis pergam, b. G. 4, 29, eadem nocte accidit ut esset luna plena, qui dies maritimos aestus maximos in Oceano es cere

consuevit: nostrisque erat incognitum . ita uno tempore et longas naves quibus Caesar exercitum transportandum curaverat quasque in aridum subduxerat aestus cGmplebat et onerarias,

quae ad ancoras erant deligatae, tempestas Ussictabat neque ulla nostris facultas aut administrandi aut auxiliandi dabatur. compluribus navibus fractis reliquae cum essent funibus

ancoris reliquisque armamentis amissis ad navigandum intit DS, magna, id quod neceSSe erat accidere,' totius exercitus perturbatio facta est. cum autem proximo anno ab urbe condita 700 Caesar iterum in Britanniam traiicere Vellet, primum in porta Ilii cognovit quadraginta naves quae in Meldis factae

fuerant tempestate reiectas cursum tenere non potuisSe atque eodem unde erant profectae reVertisse b. G. 5, 5): cum ceterarum multitudine ad Britanniam seliciter accessit et hostes proxima nocte in fugam fudit. sed postridie cum persequi eos vellet, subito ei ab itinere desistendum fuit. nam, ut ipse narrat 5, 10) equites a l. Atrio ad Caesarem venerunt qui nunciarent superiori nocte maxima coorta tempestate prope omnes

142쪽

naηes amotas atque in litoro eiectus esse, quod neque ancorae funesque resisterent neque nautae gubernatoresque vim patii tempestatis poSSent: itaque ex eo concursu navium magnum esse incommodum ac Frum. amissae erant circiter quadraginta naves 5, 11). denique cum in Galliam redire vellet et duobus commeatibus exercitum reportare institueret, ex eis navibus quae inanes ex continenti au eum remittebantur prioribus expositis militibus et quas postea Labienus faciendas curaverat, numero SeSaginta, perpaucae locum ceperunt: reliquae sere omnes reiectae sunt 5, 23). itaque cum Oceanum magnificentius dicere posset Catullus, non minus graViter, sed pulcre horribile aequor dixit, quo periculosum mare describeret. id quod mihi quidem propemodum aptius lactum esse videtur in hoc carmine quam si Oceani Vocabulo usus esset. Sic enim longum iter significaretur pariter atque in reliquis : sed qui potuit Catullus molestissimam Furii et Aurelii, nulla secum sincera amicitia coniunctorum, sed parasitorum, assiduitatem acerbius perstringere quam Si paratos eos diceret ad suscipienda magna et cognita Romanis istis quas Caesar narrarit calamitatibus pericular at tam fidis tamque sortibus scilicet amicis subito, cum longe alia dictum iri expectamus, mandat ut cum aliquanto minore periculo Clodiae turpitudinis criminationem et mutatum eius culpa poetae animum renuncient. Deinde si cui libitum fuerit esse saceto, aquosam appellare poterit hanc emendationem et negare verendum fuisse ne post Eoae undae et Nili limo suo aequora colorantis et Rheni commemorationem siccum videretur hoc carmen nisi plus aquae infunderetur. cui sacile responderi potest. nam ista omnia nil nisi longinquas regiones describunt, hic horribile aequor suum sibi habet pondus suamque acrimoniam. Porro displicebit sortasse non nullis quod, postquam Catullus in antecedente stropha aequora commemoraSSet, iterum eum aequor dixisse existimem . sed ut evitaverint plerique poetae Latini istius modi vocabulorum iterationem, tamen non omnium neque omni aetate eadem fuit diligentia. veluti summus copiose

dicendi artifex M. Tullius Cicero, cum Malia iuvenili studio

conscriberet, mirum est quam saepe in eadem verba inciderit. etiam Lueretius eadem saepe vocabula repetit et non nunquam haud sane eleganter. unde versum aliquem eius non abSurde

143쪽

rescere posse mihi videor. legimus hodie 2, 464 s. Sed quod

amara vides eadem quae Avida constant, Sudor uti maris est, minume mirabile quoiquam. Verum quoiquam in nullo inventum est manu scripto codice, quorum alii habent debet, alii habendum: in Brixiensi exemplari pro eo plane nihil scriptum est. quare suspicor dedisse Lucretium minume mirabile constat, ut dixit 4, 899 Nec tumen illud in his rebus mirabile constat. omisso constat Vocabulo cuius rei causa manifesta est Varia VerSus complementa excogitata sunt. sed apud ipsum etiam Veronensem poetam, postquam dixerat carm. 64, 12 p. 42, 19) luae simul ac roStro ventosum proscidit aegrire, duobus interiectis versiculis sequuntur haec, Aequoreae monstrum Noreides admirant . Maiore veri specie opponi possit huic quam emendationem habeo coniecturae, quoniam haec tria, Gallicum Rhenum, homribile aequor, ultimos Britannos, inter Se sint aequalia et paria pondere, aut aequoris etiam Vocabulam copulativa particula annectendum fuisse aut ne Britannis quidem que addendum. hanc enim orationis aequalitatem scriptores Latinos diligenter

observasse constat: de qua re accuratius quam antea factum erat N. Madvigius exposuit in epistola quam ad Orellium dedit et saepius in opusculis academicis suis. sed hoc aequalitatis studium exculto sermone paulatim in dicendi artem introductum est neque tanta fuit in ea re antiquiorum poetarum quam Ciceronis et subsequentium eum Scriptorum diligentia. itaque, ut

exempla proseram, Ennius dixit in Alcmaeone sapud Cic. de sit. 4, 23 et de or. 3, 68) Multimodis Sum circumnentus morbo emilio atque inopia, in Medea sapud Ρrob. ad Virg. ecl. 6, 31)Iuppiter, tuque adeo Summe Sol res omnes qui inspicis

quique lumine tuo maria caelum ac terras contues, Ρacu

vius in Ρaullo apud Nonium p. 507 M.) Sagit lis plumbo et

saxis grandinat nivit. tum apud Lucretium 5, 48 hoc legitur in libris, immerito a Lambino mutatum, tui e Superbia spumcitia ac petulantia, quantas inciunt clades 3 etiam Varro si

militer dixit in Sesquivlixe apud Nonium p. 538) suspendit

Laribus marinas mollis pilas reticula ac strophia. quid quod ipse Horatius, cuius in carminibus tantum est Verborum aequalitatis studium quantum in prosa oratione Ciceronis, semel t men, 3, 3, 33 ss., ita locutus est, illum ego lucidas Inire am

144쪽

des, ducere nectaris Sucos et ascribi quietis ordinibus patiar deorum e nec multum distant epodi 2 Versus 25ss., Labuntur altis interim ripis aquae, lueruntur in Silvis aves, Fontesque lymphis obstrepunt manantibus. etiam Virgilius minus aequabilem orationem non respuit: dixit enim ecl. 1, 81 s. sunt nobis mitia poma, Castaneae molles, et pressi copia lactis, ge. 1, 138 Pleiadas 'adus claramque Lycaonis Arcton. Sed Ovidium in hac re elegantiae studiosissimum suisse deprehendi. nam mei. 2, 153 inepte multi scribunt Pyroeis, Eous et Aethon quasi paeon esse possit Pyroeis, qui autem puncta ista vocales dirimentia sustulerunt, tamen non satisfecerunt arti Ovidianae: scripsit Ovidius quod Heinsius et codices aliquot habere et agnoscere scholiastam Statii Theb. 3, 403 tradit, Pyroeis et Eous et Aethon. in arte amatoria, 3, 677, simpliciter probari nequit quod in codicibus quibusdam legitur, Accedant lacrimae, dolor et de pellice questus: quanquam ne alterum quidem quod libri habent verum videtur, Accedunt lacrimae, dolor et de pellice Ictus. scripsisse poetam suspicor Accedunt lacrimae et dolor et de pellice questris. denique non satis diligens fuit uterque nuper tristium editor. nam quod Scripserunt 3, 4, 57 Ante oculos errat domus, urbs et forma locorum non eam orationi S aequalitatem continet quam, ut dixi, Ovidius diligentissime observavit. sensit hoc qui scripsit quod in codice Berotinensi est urbsque et forma locorum, Sensit sortasse etiam Heinsius: sed quid reddendum sit poetae ex codicum discrepantia elicere non p0SSum.

Consrmata igitur quantum necessarium esse mihi videbatur Catulliani carminis emendatione ad copulativarum particularum collocationem, ut promisi, accurate disputandam progredior. ac primum quidem Catullum eas a proprio earum in.oratione

loco nusquam remorisse ita demonstrabo ut grammaticorum errores resellam. Sed non tangam levissima omnia et indigna refutatione. Verbi causa versiculum qui carmini 68 p. 62, 3 l)ut compleretur lacuna additus est, omnibus et triviis vulgetur fabula paSSim, non esse scriptum a Catullo constat et dixi de eo quaeSt. Cat. p. 42: quod autem carm. 64, 273 p. 5l, ili

145쪽

1s. Vossius scribendum coniecit leni et resonant plangore cachinni, probatum illud a Valchenario ad Eur. Hipp. p. 293, refellere nihil opus est, cum quasi proprium in comparationibus habere locum parentheses vel Homerica aut Virgiliana exempla

satis ostendant.

Sed in carmine 51 p. 26, 13 ss. manifesto depravatum est quod in libris legitur,

Lingua sed torpet, tenuis sub artus Flamma demanat, sonitu Suopte Tintinant aures, gemina teguntur Lumina nocte. neque Sappho similiter dixit neque Catullus tam inepte locutus est: nam quod quidam ait geminam noctem esse densissimam caliginem, non loquuntur ita Latini. itaque recte quidem Leon-hardus Spengelius mutatione aliqua opus esse intellexit, Sed non recte putaVit Scripsisse poetam gemina et teguntur Lumina nocte. hoc enim si recipimus, remanet Versuum quoddam iu- commodum, in quo neminem offendisse miror. nam orationis incisio cum Versus caesura ter in eadem Stropha congruit, Lingua sed torpet, Flamma demanat, Tintinant aures: indignum hoc arte Catulli est neque quicquam consimile apud Horatium invenitur. quare pulcra est Iohannis Schraderi, viri praestantissimi, emendatio, I intinant aures geminae, et pulcre variato Verborum ordine haec annectuntur, teguntur lumina nocte. geminas aures multi dicunt et saepe ita ut abundet ad-

lectivum, quale apud Catullum est carni. 63, 75 p. 4l, 19 Geminas deorum ad aures nova nuncia referens, sed hic Tin-

tinant aures geminae graviter dictum est atque ut comparari quodam modo possint quae in dissimili admodum libro leguntur. haec dico ex vulgata librorum sacrorum interpretatione, 1 reg. 3, 11 ecce ego facio verbum in Israel, quod quicunque audierit, tinnient ambae aures eius, et 4 reg. 21, 12 ecce ego inducam mala super Ierusalem et Iudam, ut quicunque audierit, tinniant ambae auro eiuS. Deinde carm. 64, 12 Ss. p. 42, 19 SS.) Argo umis cursum instituens describitur, tuae simul ac rostro ventosum proscidit aequor Tortaque remigio spumis incanduit unda,

146쪽

Gersere feri candenti θ gurgite vultus

Aequoreae monstrum Nereides admirantes. non sic locutum esse Catullum nemo dubitabit: quanquam luerunt non nulli adeo pulcri sensu destituti ut feri vultus monstrum Argo dictam esse opinarentur aut alia somniarent magis etiam vana. rectius iudicavit Mitscherlichius cum et post Aequoreae inserendum esse putaret. tum feri vultus essent Tri-α tonum hippocamporum similiumque monstrorum marinorum: sed clarius locutus esset Catullus. dubitari autem non potest quin idem quem antea commemoravi Schraderus Verum a SSecutus fuerit, Emersere freti nam hoc magis placet quam altera eius coniectura, fero) canenti e gurgite vultus Aequoreae monStrum Nereides admirantes . emergendi Verbum potissimum cum Se pronomine coniungitur: Sed potuisse ei etiam alius vocabuli accusativum casum adiungi per se satis credibile est, et dixit hoc, opinor, modo dirarum scriptor quem Valerium Catonem esse putant V. 55 SS., Nigro multa mari dicunt portenta natare, Monstra repentinis terrentia saepe Muris, Cum m subito emersere furenti corpora Ponto.

Denique vitium sane est in carminis 62 versu 55 p. 38,23), Multi illam agricolae, multi accoluere iuvenci nam qui possint accolere vitem Τ), sed Itali rectissime scripserunt coluere, quod sinceri codices Versu 53 habent stiano nulli ago colae, nulli coluere iuvenci), cum in antiquissimo codice Thuani

utrobique scriptum Sit acoluere. contra qui Scripserunt multi ac coluere iuvenci et antea nulli ac coluere tuo ci et defensitarunt hoc postquam Lachmannus Italorum coniecturam commendaverat, in una parVula Voce quattuor errore S commiSerunt. primum enim congruere debet horum versuum sorma cum

eis quae in Stropha Virgines cecinerunt, Multi ilium pueri, multae optavere puellae et Nulli illum pueri, nullae optavere puellae: deinde omnino debile est istud ac di tum non collocat ita Catullus copulativam coniunctionem: denique cum Saepenumero hac particula uteretur, nuSquam tamen eam ante Ugqlitteras posuit nisi coniunctam cum antecedente simul, id quod bis apud eum invenitur, carm. 64, 86 p. 45, 3), Huno simul ac cupido conspexit lumine virgo, eiusdemque carminis VerSul 47 p. 47, 4), Sed simus ac cupidae mentis satiata libi

147쪽

Sed hic paulum consistam, ut hunc locum accuratius pertractem. nam quod dixi non collocari ac particulam ante o ς qlitteras, id non tantum ad Catullum pertinet. dixerunt de hac re Burmannus atque Oudendorpius ad Caesarem, Michael Heusingerus emend. p. 456, alii: hodie talia sere neglegunt aut

negant, argumenta requirentes et ratiunculas concludentes ubi ante Omnia accurata usus ob Servatione opus est. veluti Handius

TurS. 1, 457 Veritatem regulae negat propterea quod iccirco et accipere et similiter multa dicantur. possit aliquis opponere propter hanc ipsam rem Vitatam esse istam particulae collocationem, ne coirent pronunciatione vocabula: non dictum esse ac Coluere, ne audiretur accoluere: sed, ut dixi, rationibus iutali re non multum efficitur. diversam scriptorum consuetudinem nondum satis eXploravi, sed poetas bonos ante illas litteraS ac particulam n0n posuisse docere posse mihi videor. de Virgilio certo constat: in Horatii Versu Sat. 1, 3, 58 salsus esse videtur coniectura Benti eius, cum Scriberet Tardo ac cognomen pingui damus: quod plerique Scrip Serunt, probus quis Nobiscum Misit, multum demissus homo, illi Tardo cognomen pingui damus, intellegi posse largior, modo ne cum

Orellio atque aliis multum demissus homo ad reprehensionem pertinere existimes, multo enim rectius probi et demissi vocabula coniunxerat Benti eius: Sed cum in antiquissimo codice

Blandiniano, a quo sine summa necessitate nou discedendum

est, Cruquius invenerit ille, Benti eius autem recte sensisse videatur quam male tardi et pinguis vocabula a Se Separarentur, puto Bentleium in particulae forma errasse, de reliquis iudicasse Verissime. nam scripsisse videtur Horatius Probus

quis Nobiscum ηisit, multum demissus homo ille: Tardo et cognomen pingui damuS. Lucretius simul ac particulas ante ς litteram habet 6, 440, luam simul ac gravidam detrudit ad aequora ponti: nec potuit aliter dicere, cum ignoraret pariter atque Catullus et Horatius simul ut particularum coniunctionem, qua sola usum esse Virgilium egregius litterator Fridericus Iacobus animadvertit ad Ρrop. p. 166). eisdem particulis USUS eSi non nunquam, sed raro, Cicero: quo de Madvigius dixit ad libros de fin. p. 203 et 869. sed abstinuit eis Ovidius :quare ante c litteram simul ac posuit mei. 15, 398, tuo simul

ac caSisS - substravit. praeter hanc dicendi formulam non

148쪽

posuit Lucretius ac particulam ante istas litteras : sed opus est ut rectius emendentur eius libri quam et in hac re dictum est et ubi editores in eadem particula ante Vocalem collocata 1, 889. 5, 343), quid codices admonerent plane Securi, acquieVerunt. nam 6, 324 adeo ex coniectura Scriptum est Ac celeri femopeimunt tibi fulmina lapsur quod in codicibus est At nullo periculo mutatum erat in V. simi iter 3, 117 ex uno codice sumptum est Laetitiae motus ac curas cordis inanis: in ceteris omnibus et, quod Verum est, legitur . eiusdem libri 3 versu 438 s. scribunt Crede animam quoque disiundi multoque perire ocius ac citius dissolvi in corpora prima: Verum ac citius incerta auctoritate nititur: novi codices, et unum manibus teneo, in quibus scriptum est et citius. denique 1, 281 ff. hodie hoc legimus, Nec ratione suunt alia Stragemque propagant Acquom mollis aquae se 'tur natura repente FIumine abundanti: sed optimi omnium praeter Gottorpiensem codices Lugdunenses Et habent, de Gottorpiensi mihi non constat. atqui Verissimum est illud M. similiter dixit Lucretius 3, 1105 ss. Nec minus ille diu iam non erit, ex hodierno Lumine qui Inem vitai fecit, et ille, Mensibus atque annis qui multis occiditante, 5, 1077 s S. Postremo genuS alimum variaeque volucres, Accipitres atque ossifragae mergique, marinis Fluctibus in Satio victum vitamque petentes Longe alias alio iactant in tempore voces, Et quom devictu certunt praedaque repugnant, 2, 414 ss. Neu simili penetrare putes primordia forma Innaris hominum, quom tetra cadavera torrent, Et quom scena croco Cilici perfusa recens est, post quae Statim haec Sequuntur, Neve honos rerum simili constare colores Semine consi tuaS, oculos qui pascere poSSunt, Et qui compungunt aciem lacrumareque cogunt. de Ciceronis sermone Madvigius dixit p. 177.

Itaque cum Lucretius Catullus Virgilius Ovidius et, ut hunc statim addam, Ρropertius non posuerint ac particulam ante o g q litteras, nisi quod Lucretius Catullus Ovidius simul ac non poterant non nunquam aliter collocare, num credibile tibi videtur elegantissimum poetam Τibullum, apud quem copulativum ac ter tantum hodie legitur si, 3, 87 et bis 1, 5, 72)et semel comparativum saeque ac 4, 12, 2b, in tam raro particulae usu ita sibi indulsisse ut bis eam ante o litteram colloca-

149쪽

ret 3 nam in tertio libri primi carmine haec dicuntur, Haec tibi fabellas referat posituque lucerna Deducat plena stamina longa colo, As circa gravibus pensis si a puella Paulatim

somno fessa re utat opus. Sed quanquam incertum est utrum

At an Ao scriptum fuerit in codice archiepiscopi Eboracensis, aptum tamen videtur esse At et ab ipso Tibullo prosectum. in quinto carmine haec legimus, Non frustra quidam iam nunc in limine perstat Sedulus ac crebro prospicit ac refugit, EtsMulat transire domum, mox deinde recurrit Solus et ante ipsas excreat uspue fores. in his ille quem modo dixi codex aut crebro habet, quod ferri non potest: in aliis libris et crebro

Scriptum est, quam coniecturam, ut par e St, habeo, Sed Veram. nam quod sequitur ac secisse potest ut etiam prius ac Scriberetur. atque cum haec Verba, ac crebro prospicit ac refugit,

ita comparata sint ut refugit cum quadam gravitate additum sit et, ut aiunt, απρ0ςδ0 τ0υ, hic quidem ac Videtur esse aptis-Simum, pro priore ac pari certe iure et dicere poterat Tibullus. recte enim eis quae antecedunt, Non fruuetra quidam iam nunc in limine perstat Sedulus, annectuntur quasi pari ordine posita et crebro prospicit ac refugit: in quibus ac refugit

partem enunciati gravius exprimit. ceterum quandoquidem ad hanc particulam delatus sum, hoc addam, non casu factum esse ut ea tam raro Tibullus uteretur, sed arte. Horatius in sermonibus et epistolis et in primo odarum libro haud ita raro ac particula utitur, perraro in altero et tertio 2, 20, 23. 3, 25, 11.28,6 , in quarto nusquam: Virgilius saepe habet in Aeneide et in georgicis, sed non nisi bis in eclogis, 3, 4 ipse Neaeram Dum fovet ac ne me sibi praeferat illa veretur, et 4, 9 quo ferrea

primum Desinet ac toto Surget genS aurea mundo. in utroque autem VerSu, ut recte intellectum est, et non posuit Virgilius propterea quod eaedem litterae et antecedunt. sed praecipue comparanda est cum Tibullo reliquorum poetarum elegiacorum consuetudo. itaque Lygdamus nuSquam usus est ac particula,

Ρropertius, ut mihi quidem videtur, in duabus tantum dicendi formulis. nam 3, 24, 15 non nego bonum esse quod in codice Groningano legitur Ac peream, si me ista movent dispendiar sed non deterius est quod Neapolitanus habet Ah peream. tum 4, 6, 11 ff. scriptum est in Neapolitano libro Nec speculum strato vidisti, Lygdame, lecto p ornabat niveas milia re gem-

150쪽

ma manus 3 Ac ma tam teneris vestem pendere lacertis Seriniaque ad levit clausu iacere pedes 2 mihi vehementer placet At maestam Groningant codicis. sed ac primum dixit Propertius 4, 10, 13, qua dicendi sormula nihil est in prosa oratione frequentius: Sed ne poetae quidem ab ea abstinuerunt, ut Virgilius ge. 3, 166, Aen. 1, 174. denique ter dixit Ac Beluti, 2, 3, 47. 3, 15, 51. 4, 15, 31. rectissime autem Lachmannus hoc Ac velutr in altero horum Versuum tuitus est p. 117) ut diceret delitescere copulalivam ac particulae significationem. id facillime seri poterat in formula dicendi quae solennis est iu comparationibus, similiter atque in optandi formula atque ut

nam prior particula non nunquam non connectit orationem, Sed cum altera artissime cohaeret . ac veluti et ac velut quam Dequens sit in comparatione exemplis ostendam Virgilii ge. 4, 170. Aen. 1, 148. 2, 626. 4, 402. 441. 6, 707. 9, 59. 10, 405. 707. 803. 11, 809. 12, 365. 521. 684. 715. 908. similiter Rabirius dixit in versu quem in appendice hali euticorum Ovidii et cynegeticorum Gratii et Nemesiani p. 78 protuli, Ac Beluti Numidis elephas circumdatur altus, similiter multi alii. eadem quae Ρropertii consuetudo est Ovidii. qui cum in hexametris metamorphoseon et halleuticorum versibus non abstineat

ab ac particula, abstinet ab ea in elegiis . nam sast. 3, 525 et 6, 531 non omnes libri habent Plebs venit ac Miridis passim

disiecta per herbas Potat, et Parva mora rat, caelum vateSac numina Sumit, sed inVenitur etiam et: trist. 1, 8, 15 plerique et meliores libri praebent Illud amicitiae sanctum et venerabile nomen: trist. 4, 3, 13 Scribendum est ex optimo codice Gothano Crede quod est et vis et desine tuta ησeri, non ac desine: her. 21, 235 vereor ne non recte Handius Ac scribendum esse coniecerit. re Stant sermulae, Ac Beluti trist. 2, 149, Tot maria ac terraS ex Ρ. 4, 11, 16 et tot ac tantis trist. 5, 4, 47 ubi insuavem sonum praeberet tot et tanti , Ac ne forte putes rem. 465 nam hanc esse formulam Benileius demonstravit ad Hor. carm. 1, 18, 7 . tum Simulac a. d.

2, 33, sast. 2, 601. denique trist. 5, 13, 29 propter Sonum scripsit Sic ferat ac referat.

In illo autem ad quem tandem revertor Catulli versu scriptum suisse opinor prisco more multei coluere Moenci: inde sactum multi acoluere, multi accoluere. quales errores in C; -