장음표시 사용
121쪽
καὶ κατὰ φθονον οωνται τιν εαυτων λέγειν, φιλονει- κουντας, αλλ' οὐ ζητουντας το προκειμενον ἐν ταγ λογω. καὶ ενιοί γε τελευτίοντες αἴσχι στα ἀπαλλαττονται, λοιδορηθεντες τε και εἰπόντες καὶ ἀκουσαντες περὶ σφων αυ- τῶν τοιαυτα, οἷα καὶ τοbς παρόντας αχθεσθαι 'υπὲρ σφων
Ε αυτῶν, ὁτι τοιουτων ἀνθρωπίον ῆξί-γαν ἀκροαταὶ γενε- σθαι. Tos δη ενεκα λέγω ταυτα; ὁτι νυν ἐμοὶ δοκεις σb ου πάνυ ἀκόλουθα λέγειν, ουδε Ουιιπωνα oIς τοπρωτον ελεγες περὶ της ρητορικης. φοβOs1μαι ουν διελέγχειν σε, μή με υπολαβEς ου προς τι πραγμα φιλονει- κουντα λέγειν του καταφανὲς γενέσθαι, ἀλλα προς σέ.
347. Matthiae. Gr. g. 294. et nostra ad Cratyl. p. 387. C., quae hinc augebis, insta p. 478. A. Ρ. 4b8. εἴ τι μ' diri θ ε ς λεγανὶ Vetti editt. et Hirschig. λε-
ex antecedentibus cpst, ut saepe solent e verbis negantibus intelligenda relinqui Verba alentia. V. Hein dors. ad h. l. coll. Annot.
ιν at cum accusativo rei illustravimus ad Phaedon. p. 88. E. De infinitivo post oti illato V. ad Sympos. p. 211. B. coll. Ma thias. Gr. g. 535. Denique αχθεσθαι - ρ έαντου sic dixit etiam Aristoph. Lysistrati v. 10: nou' ὐπὲρ rimi ν rων γυναι-
κων αχελομαι, ab He in dorsio comparatus. Nec ita rarus apud ipsum Platonem hic formulae usus eSt. V. ApDI. Socr. p. 23. E. Phaedon. p. 61. E. ibique ann.
p. 6. Α: νῖν Ουν εἰ καὶ σοὶ ra Dra ξυνδοκεῖ - , ἀναγκη δή,
122쪽
αγαθύν εστιν αυτον απαλλαγῆναι κακου του μεγίστου
η αλλον ἀπαλλαξαι. ουδεν γὰρ οἶμαι τοσουτον κακὸν εἶναι ανθρωπιο, οσον δοξα ψευδης περὶ ων τυγχάνει νυν Βῆμῖν ὁ λογος ων. εἰ μεν ουν καὶ σb φθς τοιουτος εἶναι, διαλεγώμεθα ' εἰ δὲ καὶ δοκεῖ χρῆναι εαν εωuεν ῆδη χαίρειν καὶ διαλυωμεν τον λογον. ΓOR 'Aλλα φημι
λεγot Ficinus reddit: si quid fa Isum ineptumve dicant. Optativus, qui librorum sere
omnium confirmatur auctoritate,
cum sententia ipsa, quamVis praecedente indicativo λέγω, egregia congruit. Nam Socrates εἴρων de se loquens utitur indicativo, quo erroris verisimilitudinem indicet; alios memorans optativum ponit, de horum erroribus cum dubitatione quadam animi verba iaciens.
Sis roso tiron quod genus loquendi tetigi ad Apolog. Soer. p. m. A. δ oo ν δ οξα ψ ευ δ ης π. ωνκ. r. i.J He indor . olim requirebat accusativum δόξαν ψευδῆ Propter praecedentem accusativum cum infinitivo. In quo iudicio virum egregium decepit ratio scriptorum Latinorum: Graeci enim in huiusmodi comparationibus modo casum Praecedenti nomini accommodant, modo nominativum ponunt, intellecto Verbo superiore. V. DOrvi II. ad Charit. p. 538. ed. Lips. Sohaeser. Meleti. criti. p. 126.
Itaque postea suum ipse errorem Eorrigens ad Phaedon. p. 111. A. docuit meliora. B. καὶ διαλυωμεν ro ν
sentior He in dorsio, qui rbi Ioγον διαλυειν dici non posseratus roν συλλογον legendum putabat, quam lectionem, haud
dubie ex correctione alicuius grammatici ortam, Bodleian. et Meem. eodices habent. - οἱονσυ υτ ηγεὶ, qualem tu prae- ducis ot informas. Demos then. De Coron. p. 277. ed. Reigh.: καra rην υφῆγζσιν toυrOD, wie disser rie anteitet.
123쪽
καὶ Moκρατες, αυτοὶ dκουετε τουτων των ανδρων, βου- λομενων ακουειν, ἐάν τι λεγητε ' εμο i δ' ουτ καὶ αυτωμὸν γένοιτο τοσαυτη ασχολία, ω ε τοιουτων λογων καὶ ουτω λεγομενων ἀφεμενω ποουργιαίτερον τι γενεσθαι
νονργως ώς Ovκ ἀνεξομενους. Mox κar εχειν est doti noro et abstrahere a negotiis. De σκοπεῖν sινὶ eum coniunetivo copulato V. ann. ad Phaedr. p.
Cap. XIII. D. οὐκ ot δ' εἰπo; mors hs θην Ουrως J FO mula οἰκ οι δ' εἰ apud Graecos plerumque negat cum quadam dubitatione, ut hoc Ioeo, ubi est
124쪽
νυν. quod tamen in codd. non repertum' , , . . B. Ουδεν δεῖ αυτην εἰ δεναι l Sybrandus avrον requuIt. nescio Rn non. Interdum tamen dubitanter amrmati V.
κ ri' aut α μὸν ta στρ. J De hae structura v. ad p. 450. A. Pro autην Sybrandus Iogendum putabat autori quoniam hie semper do oratoro et non des rhetorica sermo assct rideatur. Sed videtur scriptor nunc de industria καὶ η ἐν)roρικη interposuisse, quorsum a Crην refertur. Do ipsusententia autem consulas Phaedr.
p. 272. 273. D., quem locum iam Routhius contulit. Diuili eo by Cooste
125쪽
D τυγχάνει περὶ τι δίκαιον καὶ τὁ ὰδικον καὶ τὁ αἰσχρον καὶ τὼ καλον καὶ αγαθον καὶ κακον οPτως ἔχων ὁ ρητορικος ως περὶ το υγιεινον καὶ περὶ τὰ αλλα mi αἱ o λλαι τεχναι, αυτα μεν ουκ εἰδως, τί ἀγαθον ii τί κακύν εστιν
C. τῶν δημιουργῶν J των auων δηιNovργωνJ Hirsaig. αυτίκα ἐ π e o κεν δ ιι εθ αὶ ἐπισκεψώυεθα Vat. Coisi. Ven. TVind. 1. 2. 7. Par. FI. Sed laturum in his sormulis usitatum et legitimum. Dein Herm. invitis eodd. et volt. editt. Omnibus e suo λόγον invitis libris nuper PI toni obtrusum, licet hae ipsa formula alibi usus sit philosophus, sicuti ostendimus ad Protagor. p. 343. D. et Phileb. p. 33. B. D. Ουους ἔχω ό ρητορι-κ J Explicantur haec deindo
verbis avra μεν ουκ ειδῶς -, πειθῶ δε περὶ at rων μεμην νη- μενος, ωςre δοκεῖν κ. r. i. Postro καλον quod deinceps non repetitus est articulus, eodem
modo infra p. 488. C. 498. C. Criton. p. 47. C. Phaedon. p. 7b. C. 94. D. Alcibiad. I. p. 117. A.
enim hoc muneris est tui. V. Vale hon. ad Eurip. Phoen. v. 447. interpp. ad Xenoph.
arbitrio scripsit προς χόγον. Cap. XIV. C. O υκ Ου ν π ori γρασrωνηJ h. e. ποχλην ραorώνην παρεχει, ut alibi loquitur, h. e. multum habet commoditatis et leun menti. μηδ εν ἐχ arto υοθαι τῶν δ η-μιουργων, nulla in re ab opificibus superari. - δι a
S c h o I. αυtέκa εὐθεως καὶ παραχρῆμα ' νυν δεμικ ρ ὁ ν υ o re- ρον. Vido ad p. 450. C. e αν re ξ μ ῖν προς λογον v. Olympiod. MA.: ανtὶ rot ' ἐανημῖν χρήσιμον ζ ro νπερ λογου,1rεῖν. Significat formula : s iquid ad nostram condunt disputationum, proprio siquid est o ratione nostrae disputationis. V. Fi8 her. ad Wollor. Τ. III. P. II. p. 251 seq. et quos laudat Matth. Gri ampl. g. bae. B. Non opus est προς
126쪽
ναι. καὶ δεα προεπαστάμενον ταυτα ἀφικεσθαι παρα σε Ε
giae p. 455. D. Mir ενοὶ μεν οἶμαι, A Z, - μαθήσεται J Codd. plurimi atque optimi sua oerat, quod
editt. vett. in uadrii σεσθαι mutarunt. Atquo liane rationem unice Veram putat He in dorsi v s, qui alioquin scribi debuisso arbitratur: bui' ἐαν rυχη - , καὶ Ταυra, o Ial, παρ' ἐμου μαθήσεrat. At enim vero solet ita passim
post sormulas ἐμοὶ δοκεῖ, otioθαί γε χρη, θῶ μὲν Odia . alibi etiam
παρενθεrως usurpari solitas, non
infinitivus, sed indicativus inseret. Accedit, quod indicativus longo
accommodatior est sophistae confidentiae, quam oratio aliundo suspensa. Ceterum eon . Protagor.
p. 94. B: δοκῶ μεν, ἐβουiero. Sophist. p. 231. D. De Republ. V. p. 46b. A: οἶμαι δε, Ουδε
alitus' artuὰset. Ibid. p. 473. D: δοκῶ δ' Di δε rc ' ἀνθρωπ. γενει. VI. p. 507. D: οἶμαι δε, Ουδ' utio ς προωδεήσεe ονδε VOS. X. p. 608. D. Sophist. p. 231. D: δοκωμεν γαρ, ro πρ uror ευρεθη θη-μευrῆς. Lysid. p. 206. C. 218. E. Utraque constructio coniuncta reperitur Lachet. p. 184. B., ubi . Rnn. Thucyd. I, 3: δοκεῖ δε μοι, Ουδε ωννομα mirro ξυμπασα πω εἶχεν. Plura dabit Sohaeserus ad Demosthen. Λppstrat. T. V. p. 96. Eiε δή ' κ αὶ ως γ. -J Frequens apud Platonem est sormula ἔχε δή, cuius exempla Eollegerunt Astius ad Rempubl. p. 353. B. ad Legg. p. 627. C. Heindor LRd Protagor. p. 349. D. cons infra p. 490. B: εχε δὴ αυros. Heind. quidem explicat: subsiste, ut sit retinentis revo antisque, si quis alio per gero aut aliud acturus videatur.
127쪽
B. Οἱον ' επι orris v εκ asto vi Sic codd. optimi et numero longe plurimi. Vett. editt. DAP εκασro ν η ἐπισrήμη.Hermannus Rutem ud Viger. p. 753. is Proprie , inquit, senotat tene igitur hoc, quod est monentis, ut alter illud memoria teneat videatque, quid indo consequatur.' Sed videtur εχε δη ut nostrum hali, hau an, intransitive Recipiundum esse, intellecto satyror'. cs. Icru eger.
tor' a Dro ν i.l Recte post λογον distinguitur: quam distinctionem miror Uo indor fium suStulisse. Nam intelligitur ἔχει frequenti Ellipsi. Sophist. p. 262. D: o Dras δη - καὶ περι rὰ τῆς φωνῆς αυσημεici ' rὰ μεν ουχ άρμύrrει, τὰ
Rep. VII. p. 534. B. VIII. p. 5b1. C. Cons. infra p. 467. D. 475. Λ.
Itaque ista, ὁ /ιεμai γκῶς - a περγάζεται, continunt eXplicationem, do quo genere strueturae praeter locos modo allatos Vide quae
caussa Αstius Verba roν Pyrro- ρικον δίκαιον εἶναι et Voculam δε uncinis seclusit tamquam ubhoc loco aliena. Nam turbant ea prosecto mirum quantum nexum argumentationis, praesertim quum sequantur dein haec: τον δἡ ρη- ζορικον αναγκη εκ ros Ino v δίκαιον εἶναι. Cui sere assensit
κ. r. i. Ita enim verba Oυκουν
128쪽
C. rον δε δίκαιον βουλεσθαι 3. πρ .l Aug. Meerm. BodI. Routhii verbum D Dχεσθαι om. , probante Sehleiermachero et Bekhero; sed recte habere vulgatam infra docuimus.
a P. r. ρ. δίκαιον εἶναι reseruntur
ad superiora illa: Oυκουν καrat. r. λυρον καὶ δ ra δίκαια με- μαλγκως δίκαιος; ista autem: Toν δε δίκαιον δίκαια βουλεσθαι πραrret νοῦ respiciunt ad haee: υδε δίκαιος δικαια που πράrrει. Videlicet ex eo, quod rhetor iusta didicit, eolligitur cum esRo iu-8tum, ex EO autem, quod iustus iuste saeit, cogitur hoc, ut eum iuste agere Velle StatuRmus. Deinceps autem argumentatio sieprocedit: Quum vir iustus id propositum t neat, ut agat iuste, consequitur, ut nunquam in iusto sacere
velit. Iam vero rhetor Se- eundum nostram ratiocinutionem necesse est iustus sit: ergo ne hic quid om unquam in i uste agere volet. Vides ita omnia beno inter se colia orere nequo Sine idonon caussa bis commemorari rυν ρ'roρικον δίκαιον ει Dat, Siquidoni indo a verbis ror δε δικαιον δικαια pyo ii i ε a stat πράτ- ζειν alia pars argiam nlationis Orditur, in qua verbum βουλε oθαι imprimis vi sua emineti Nam OX eo, quod iustus iuste agat, colligitur cum etiam promto et parato animo esse ad iusto agendum. Sunt igitur cou- elusiones hae: δ ra δίκαια με-μa κως δίκαιος : ὁ ρηro ρεκυς rὰ δίκαια μεμαήλ, κε: δίκαιος asta g, evroρικός. υ δίκαιος δίκαια ρού- ierat πράrrειν : δίκαtος ὁ ρ ro- ρικος: ODδέπore αρα tyo viri oε rataδικεἰν. Quae si vera sunt, quo iure S c h l e i e r in a o h e r u s trium odi eum auctoritate istud βουλε si at damnaverit, me vel non monente intelligitur. Quam tacite nutem Ναί poAt ει vae potuerit excidere, magis ctiam patebit, Si reputaveris colloquenti uni personas in codd. msptis duobus punetis :) indicari solere. Unus cod. Beliker. a manu recenti scriptum exhibet to ν ἡ τορικον
Unde quis reponat: - δίκαιον ει ναι. I OP. ODrως. ΣΩ. Toνδε δίκαιον κ. r. i. Sed quum ineoteris libris vostulao ουτως nullum exstet VeAtigium, μί excidisse verisimilius iudieamus. Quamquam non inultum relucterVo ego lino, qui probata nostra interprestatione isto μί ne opus quidem essu conset. Quum enimiuStum eSso oratorem iam demonstratum sit, Socrates Gorgiae
assensu non exspectato argumentari pergiti Dc toto loco dignus est qui legatur Quintil. Instituit. Orat. II, 1 b. S. 24 seqq.
129쪽
D. πυκrικῆ χρ .l Par. Ι. Flor. X. πυκrικῆ χρῆ ral γε καὶ α δε κως χρ6rae καὶ ἀδικῆ. Post χρ rat Vat. Ven. Σ Σ. Vind. 2. Aug. Meerm. Bodl. Flor. d. voculam τε omittunt, probante Heindorso et Behkero, sed V. ann. Praeterea μ' καὶως vulgo post πυκrικῆ additum om. Clarh. Vind. 1. 6. Par. ΒΕ FW. et pr. m. Coisi. Flor. f. S., re te, ut videtur, idque probavit etiam Winchelmann. ad Euthydem. p. 42.
et Herm. Cap. XV. D. roῖς παιδor P.
verba diversae constructionis itaeoniunguntur cum nominibus, ea perpetua est atque confitans linguae consuetudo, do qua breviter monuit Matth. φ 428. 2. Videlicet ad alterum verbum P us nominis sponto intelligitur. Mox aliquot codd. μη καλῶς restrae καὶ ἀδικῆ, quod probavit He in- dorsius, qui re propterea ferri posse negat, quod καί habeat vim explicandi. Sed ne ibi quidem,
ubi altero membro non diversa Ommemorantur, τε καί ab Io- quendi consuetudino abhorrere verissime monuit Thierach. Gr. p. b70. Ed tert. comparans
X. 602. B: rota πολλοῖς re καὶ μηδὸν εἰδοσιν. Pliaedr. p. 242. Η:ro δαιμόνιόν τε καὶ to εἰωθος σημεῖον. Alcib. I. p. 110. A. Assentitur Astius, his nostris
Quod Stephanus affert εἴ γε, exstat illud in Flor. x. Sed recto Diuiti rod by Cooste
130쪽
GORGIAS. P. 460. 461. Od. St. 125 του αρτίου καὶ περιττου, ἀλλα τοbς του δικαίου καὶ ἀδίκου. η γάρ; IOP. Ναί. αδ. ' δε τοίνυν σουτύτε ταυτα λεγοντος υπιλαβον, ως ουδέποτ ῆν εἴη xi
αυτος, οτι αυ ομολογεῖται τον ρητορικον αδυνατον εἶναι
φαινεται, ὁ ii ' roo ι κ AJ Articulum, vulgo male negle tum, suppeditarunt Clarh. Vat. Coisi. Ven. E. Vind. 6. Par. BCIVW.
habet vulgatum; neque etiam opus est, ut ῆ γε reponas, quod fuere qui restituendum iudicarent. Solet enim pronomen relativum
saepe sic per attractionem quandam genere ae numuro Reeommodari nomini, quod praedicatum est, quum proprie ad subiectum reserendum sit. Infra p. 463. B :rαυryς μοι δοκεῖ ret=ς επιrηδευσεως πoua μεν καὶ alia μόρια εἶναι, ἔν δε καὶ - ὀψοποιική, ὁ δοκειμεν ει ναι r. n. Aliud exemplum hue attulit Ho indor . Lem. XI.
ζμερωκε ror ἀνθρώπινα; Similis loquendi usus est ille, Ex quo participium non subiecto, sed praedicato accommodatur, de quo V. ad Menon. p. 79. E. P. 461. ου συναδειν raλεν. l non consentire intorse quae a te dicerentur. Phaedon. p. 92. C: o Droς ουν σοι ὁ λογος εκείνω πῶ, ξυνασε rat; ori - ἄξιον εἴη διαλεγε-οθαι l Miroris hic Heindo sium αν desiderantem. Quum enim oratio obliqua sit, atque
Sostrates ea, quae antea diaerat, tamquam ex alius mente et pedi Sona reserat, nuno no poterat
quidem αν inferri, nisi oratione vas uraκως conformata. Eadem ratio est p. 512. A. aliorumque Ioeorum, quos comparavit ad hunc locum vir subtilissimus. Alia, quae collegit, quoniam diversi sunt generis, non possunt hue revocari. - Formulam iurandi νη ror' κυνα, qua Socrates utebatur, attigimus ad Apolog. Soerat. e. VII. cons. De Rep. III, p. 399. E. Lys. p. 211. E. Phaedr. p. 228. B. al. - Ουκ ὀλιγης συνουσίας ἐσrίν, non Parvum requirit atque brovem sermonem. Supra p. 457. C: διορισάμενοι προς dii ioυς καὶ μαθόν res - Ουros δισχυεσθαι raς συνουσίας. Atque ita etiam alibi dicitur ovi vota et συνειναι desamiliari congressu atque colloquio.