장음표시 사용
201쪽
καί oo υ καt εγ εχαὶ Sic Vind. 2. Par. V. Vett. editt. cum reliquis codd. mss. καraγελὰν, quod recte mutandum vidit Cornarius. Defenderunt tamen nuper Hemhardy. Syntax. p. 464. et WinckeIma . ad Euthydem. p. 38., qui infinitivum volunt ex parenthesi ως γε μοι δοκεῖν pendere, de quo genere structurae V. MIp. 4M. B. Sed quum cυς γε ιιοι δοκεῖν semper dicatur absoluto nequo cum infinitivo iunctum usquam reperiatur, illam duarum constructionum confusionem hic non posse locum habere plane nobis persuRSimus. Ρ. 483. κατ α φυσιν ἡπε ρ. J V. rὰ καris φ. υπ. Articulum κ a r' auro ros ro ο ὐ κ αγα- ι a i IIo k.J Η. e. in hoo ipso non laudo Polum. Sic aυto
ponitur Lysid. p. 220. B: φίλον
VaIchen a r. ad Herodot. III, 21. et ad Chrysostom. Orat. I. in Hemstertius. Orati. p. VI. Cons. infra p. 488. D. p. 509. Ε.
στομίσθUl H. o. a te irrotitus in sermone eo red eius est, ut non haberet
quod tibi opponeret. Ad συμπυδ aluis Olympiodor.
γων ζώων των συμποδιζομενων ἐπὶ τὰ σφαγῆναι. Theaetot. p. 16b. E: θaυμόσας rην σοφίαν συνεποδίσθης υπ αvest , Ου δή oe χειρωσαμενός rε καὶ συνδήοας πιδη αν rore εχύrρου κ. r. i. De ea orομίγιν, quod proprio ostos equi freno com PES ere, Hem ster hus. ad Aristophan. Plui. p. 193. exposuit. - PO P r ἔ- κά sunt gravi u et molesta, v. ad Apol. Socrat. p. 32. A., ὁ πι ιι η γ ο ρ ικ ά autem ad speciem et gratiam audientium, non ad verum Omparata. - ά ς rὰ πο ita respondet Lat. ut plorumque, ut Legg. XII. p. 952. D. a1. Male Finde isen. interpretatur quam saepissimo. Satis autem constat sophistas, vi reulis vim et rationem tollentes, docuisse ea, quae iusta et honesta
haberentur, non per Re - φυσε , natura - iusta et honesta ESse, sed lege et conventione. V. Lem.
X. p. 889. E. p. 890. A. Protagor. p. 337. D. Thenot. p. 172. Λ. Itaque Calliclos distinguit
202쪽
ως τὰ πολλὰ δὲ ταυτα ἐναντία αλληλοις ἐστίν. ῆ τε
φυσις καὶ ὁ νομος. ἐαν ουν τις αἰσχυνοτω καὶ μη τολμα λέγειν ἄπερ νοεῖ. ἀναγκαζ ται ἐναντία λέγειν. ο ὁ γ 483 καὶ ob τουτο το σοφον κατανενοηκῖος κακουργεῖς ἐν τοῖς λογοις. ἐαν μέν τις κατὰ νομον λίγγὶ, κατὰ φυσιν
υπερωτων, ἐαν δὲ τὰ τῆς φυσεως, τα του νομου. ωςπεραυτίκα ἐν τουτοις, ταγ dδικεῖν τε καὶ τω αδικεῖσθαι, IIωλου το κατὰ νομον αἴσχιον λέγοντος, ob τον νομον ἐδιωκαθες κατὰ φυσιν. φυσει μὲν γαρ παν αἴσχιον εστιν,
omisimus eum Clarh. Vat. CoisI. Vind. 1. 6. Par. BCEFIVW.
Flor. a. b. e. d. f. m. o. s. Bodl. In Flor. x. articulo utrobiquo addito legitur ra καta νόμον λεγP, τὰ κara φυο. Wr. αἴσχιον λεγον roς, σ υ ro ν νομο 1 J Haec Verba Om. Garh. Vat. Vind. 1. 6. Desunt errore ex δμO Ore1evroa prosccto. Dein καra φυσιν post ἐδιωκαθες volt. editt. negligunt. Recte illud tuentur Clarh. Vat. Ven. Σ. Vind. 1. 2. 6. 7. Aug. Bodl. Meerm. Flor. a. X. et Cornarii Hassensten. In Par. FV. pr. desunt verba IIcόλου - εδιώκαθες. constructione v. Hein dors ad
h. l. ad CratyI. p. 97. Parmenid. p. 226. Protagor. p. 579. Et Matth. Gr. g. 476. Est autem σοφον callide ot astute in v ntum, callido ac scite excogitatum, sicuti alibi σόφισμα est callidum artis totum, astutum facinus vel consilium. v. interpP. ad Euripid. Hecub. V. 256. κακου ργεῖν ἐ ν τοῖς 2ο γ οις, in disputando fallacibus Qt captiosis rationibus
Leptin. p. 334. Idem opprobrium Socrati obiicit Thrasymachus De Repub I. p. 338. D. coli. 341. A. De discrimine a sophistis inter
tuto v. ad Cra I. Prolem. p. 23.
Ceterum hune modum adVer8R-rium in disputando decipiendi, quo Callicles Socratem usum esso queritur, descripsit Aristo tol. Do Sophistic. Εlench. c. XII. p. 570. Vol. III. ed. Buhi., id quod iam Routhius monuit.
Neque obscurum est sophistam Socrati tribuere suam ipSius artem eumque o suis moribus iudicare. Verbum υπερωraν est furtim h. e. captiose et fraudulenter int Errog Rr . II esto υ tb κ ara νομον αι
σχιον 1.J Loei sententia haec est: Quum Polus do eo Io- queretur, quod esset lege et consuetudina turpius,
- concesserat enim turpe esse iniuriam facere, in eaque re Communi hominum opinioni aliquid tribuerat - tu id, quod secundum Iogom et confiu B-tudinem iudicabatur, R dnaturae normam exigebas
Socrates, quum Polus καra νύ- μον recte Statuero videretur tu
pius et potus esse iniuriam pati quam sacere, - orat enim haec communis hominum sententia - vicissim disputando efficero conabatur, ut iniuriam facero
203쪽
οπερ καὶ κακιον, το ἀδικεῖσθαι, νομω δὲ το ἀδικεῖν.
B. ἐora τεθναν ait V. inverso ordine τεθναναι ἐσris, re-Iuotantibus Clarh. Vat. Ven. ατ Vind. 2. 6. 7. Par. V. Flor. X. C. ἐκφοβουvrες ro J rε vulgo post εκφοβοῖντες inculcatum om. Clarh. Vat. Vind. 1. 6. Par. BCΕFI. Flor. R. h. e. s. m. o. S. A. Bodl. Meerm. Findoisenio voeula collocanda videbatur post των ἀνθρώπιών. Imo ea omnino omittenda fuit, quandoquidem haec praecedentium verborum illustrationi inserviunt, perinde ac si seriptum legatur: ἐκφοβο9νrες γαρ roeas ἐρῆ., ut rursus locum habeat appositio illa integri enuntiati toties a criticis et grammaticis malo neglecta. Igitur ante ἐκφοβουνrες in Iocum commatis substituimus colon quod dicitur. η δε γε, οἶμαι, φυσιςJ Meerm. ἡ δε γε φυσις, oti m. Sed quam pati non modo turpius, sed etiam peius esse iudicaretur.
Ita clara omnia sunt et perspicua neque opus est, ut vel litterulam loco suo mo eamus. Socus tamen Αstio visum, qui Platoni censet hoc esse restituendum: LIωλου r3 κα ta φυσιναι σχιον λεγοι ros συ ro ν νομονεδιώκαθες. φυσει γαρ κ. r. 2. Deinceps r3 αδικεῖσθαι pertinet ad praegressum παν neque opus est, ut ante ro ἀδικεῖσθαι interponatur o&ν. Haeremus tamen in isto παν, quod vida an in πασιν mutandum sit. Idem Sy-brando in mentem venisse videmus. Wagnorus coni. πάν-rως. Cetorum inanis est zoniectura D o braei Adversar. T. I. p. 153. verba tb ἀδικεέσθαι, νόμω δε ro αδικεῖν eiiciendum putantis.
ubi v. annot. Ait igitur Callicles non esse viri iniurias pati, sed servi, cui mori quam vivero fiatius sit, quia neo sibi illatas iniurias contumeliasque propulsare possit nee suis opitulari. οἱ te θεμενοι r. ν.J Eaodem sophistarum opiniones illustrantur De Ropubl. L p. 338. E.
II. p. 358. E. seqq. Legg. IV. p. 714. C. D. - r ἰθε σθ α ινυμ ovς dicuntur qui legos serunt, quibus et ipsi obnoxii sint atquo Pareant, rι ναινομους aulam qui aliis Iegos seribunt ita, ut ipsorum libertas illis non circumscribatur aut
cohibeatur. Itaque do hominibus Diuitigod by Cooste
204쪽
τας πλέον εχειν. ἴνα μη αὐτων πλέον εχ σι, λέγουσιν, ως αἰσπον καὶ ὰδικον το πλεονεκτεῖν, καὶ το ino εστιτο αδικεῖν. τδ πλέον των ὰλλων ζ τεῖν ἔχειν' ἀγαπωσι γαρ, οἰμω, αυτοὶ αν το i 3ον εχωσι φαυλοτεροι δντες. Cap. XXXIX. δια ταυτα δη νομφ μὲν τουτο αδι- κον καὶ αἰσχρον λέγεται, τι πλεον ζητεῖν εχειν τῶν πολ- λων. καὶ αδικεῖν αυτο καλουσιν ' ῆ δέ γε, οἶμαι - φυσις αυτ νὶ ἀποφαίνει αυτο, oτι δίκαιον ἐστι τον ἀμείνω τos Dχείρονος πλεον ἔχειν καὶ τον δυνατηουρον του dδυνατωτέρου. δηλοῖ δε ταυτα πολλαχου οτι Ουτως ἔχει, καὶ
οἰμαι sie inter articulum et nomen interiectum bone tuetur Hein- dorsus comparatis Ι-is De Rep. VIII. p. 564. A. et Demosth. Lepti φ. 4. , ubi οἶμαι inter praepositionem et nomen interiectum. De articulo cons. Demosth. adv. Conon. p. 1268. 27. ed. R. : ol γάρ, οἶμαι, βελrιστοι καὶ ῆκιsra κ. r. i. , coli. Schaeser. Appar. T. V.
p. 96. Addo De Rep. VIII. p. 568. C. Scilicet Graecos constat
parenthesin Metius, quam nos solemus, cum primaria enuntiati parte coniunxisso et eum ea velut in unum confudisse. Tenui tamen interpunctionem perspicuitatis auSSa. ἀD. dποφαίνει αυτ oti Sic Clark. Vat. Colsi. Vind. 1.2. 6. Par. BCΕFW. Flor. a. b. e. d. f. m. o. s. X. Vulg. αποφαίνοι αν. Beh- herus et Ture. ex Par. V. dederunt αποφαίνει aυ.
in libera republica Viventibus, qualis fuit civitas Atheniensis,
verbum medium usurpatur; SE-cus tos se habet, ubi sermo est
de tyrannis, qui civibus imperant quae fieri cupiunt, ipsi
autem legibus non obstringuntur. - Τ Ους ἐπαίνους et τοὐς ψογους articulo adiecto dicit laudos et vituperatione S, quibus uti consueverunt. Vid. Matthiae. Gr. q. 267. Krue-
p. 7, C. De Republ. I. p. 330. B. III. p. 399. C. V. p. 450. A.
Tim. p. 29. C. p. 30. B. RI. Cap. XXXIX. D. απο φ α μνει avro, ore 3.J Vulgata lectio ἀποφαίνοι αν rem lenius ac modestius significat, quam Pro Callictis superbia et confidentia. Codd. plurimi αποφαίνει αυτο, quod recipiendum putarimus, quamquam non displicet quod
Bokhorus ex uno eod. V. r cepit αποφαίνει αυ. Nam dissi-ollior illa lectio facito potuit in
peius mutari, altera non item. Quippe auro reserendum est adro πλεον ζ'rεῖν ἔχειν rων ἄχλουν. Quum autem sufficeret addidisso ore δίκαιον ἐστι, Callicles dicendi servore abreptus, neglectis verbis praecedentibus, adiecit etiam haec: αν αμείνω ro υ χείρονος
205쪽
mss. praeter Par. E. sere Omnibus. την ro D 3 εκ aio t1l Hape verba merito ab Selileiermaehero in glossematis Suspicionem vocata dolandunt Astius, Daehnius p. 12. t Hermann. , nam quaestionem: ποίω δικα seo; non significare Xerxem iniuria Graecos aggressum esse, sed quaeri, utrum νόμου an φυσεως δικαίω. oui ipsi respondeant Verba Rara φυσεν roυ δικαιον. τιθέμεθα ' πὶ ar ro ντες τους βελt.l Haec Vulgo sic scripta legebantur: τιθέμεθα, πλάrroνrες τους βεDωrους καὶ ἐρρωμενεστά-
εις ἔχοι. V. Apolog. Soer. P. 41. B. Phaedon. p. 94. B. Matth. Gr. ampl. q. 474. d. Mox vortia rhν του δικαίου glossema inepti interpolatoris redolere Reute vidit Se hi ei or machorus. Etenim η φυσις rOD δικαίου huc prorsus non pertinet, commemorari potius dobobat to rῆς φυοεως δικαιον, ut P. 484. A., aut dici κατα φυσιν δικαίως ravra πρ. Nam sententia hanc
est: illud ius, quod est ab hominibus constitutum, roκατὰ νόμον, isti homines utique vehementer Iasa erunt, at Vero secundum nut mram illi egerunt atque ex lego naturae. Hine Seqq. καria νόμον γε rῆς φυσεως tantummodo νωμον et φυσιν inter se
opponi ostendunt. Itaque fallitur qui rhν του δικαίου φυσιν interpretatur naturam iuris, de qua ne cogitari quidem potest, quum tota hae disputatione
hac oppositiono inest obscuritas, quum ipsa res iam antea declarata sit p. 482. E. Reqq. - Deformula καὶ νὴ μὰ dm sio enim corrigendum v. F r i t s c h. Quaesit. Luci ann. p. 155 seq. Addimus Λristoph. AVV. v. b77. 1144. Rann. V. 861. ed. Dind. inhap. 527. Ι . Ja ν με ῖς et ιθ ἡ μεθ a rri arr.JNihil in his loco movendum, dummodo colon post tιθέμεθα inseratur Et κai poΗt ωςπερ λε-
ot plurimis uiiciatur. Ita enim Disit Corale
206쪽
GORGIAS. Ρ. 483. 484. ed. St. 201τοντον, δν ῆιμις τιθεμθα' πλάττοντες τοbς suλτίστους καὶ εὐρωμενεστατους ἐμῶν αυτων, ἐκ νεων λαμβάνοντες, ωςπεο λέοντας καΤεπάδοντές τε καὶ γον ευοντες, καταδουλουμεθα λέγοντες, ως το ισον χρii ἔχειν και τουτο 484 ἐστι τι καλον καὶ το δίκαιον. ἐαν δέ γε, οἶμαι, φυσιν ἱκαννὶν γέννται εχων ἀνηρ, παντα ταυτα ἀποσεισάμενος καὶ διαρρηξας καὶ διαφυγων, καταπατησας τα 'ψετερα γοάμαατα καὶ μαγγανευματα καὶ ἐπιοδὰς καὶ νομιους
roυς ἡμῶν avrm , εκ νεων Duβανονrες, ῶςπερ λεονrας καὶ κατεπgδοντες Τε κ. r. i. Quae quam inepte et contorto dicantur, nemo erit quin protenus sentiati Delevi καὶ post λέοντας, quod sero soli Par. Ε F. tuentur, et emendavi interpunctionem. Herm. rι μεθα circum- seripsit. P. 484. διαφυγών, καr a παr ησαςJ V. διαφυγῶν καὶ κara-πarήσας. Eieci καὶ cum Clarh. Vat. CoisI. Par. BCE FI W. Flor. R. b. c. s. m. o. s. X. De hae participiorum cumuIatione modo infra in enarratione dictum. verba inde a naareor'rες insequentia praegressis: δι νομον ημεἰς Hθεμεἰ a. epExegeseos instar subiecta sunt, in quibus complurium participiorum concursio neminem morabitur, qui respexerit ann. ad p. 464. C. Phaedon. p. 70. A. al. Sententia
dum istam legem, quam nos nostro sancimus arbitrior dum enim optimos et validissimos nostrum ipso-Tum a pueris acceptos et quasi leones ineant amentis et praestigiis dolonitos formamus seducamus otinstituimus , redigimus eos in sorvitutem, dicentos aequum to Dol θ esse illud, quod honos tum atque iustum sit. Verbum πλαυειν apte nuno do adoloseontibus disciplina et institutione sormandis dictum significatione impropria. De Rop. II. p. 377. C: πλαυειν
ψυχής. De Rep. VI. p. 560. D: καὶ μὴ μονον ea Drον πλόrrειν. Lem. II. p. 671. Ε: παιδευειν re καὶ πλα rae ν. Pravo Hoindor ius iunxit rιθεμεθα πλάr-rOνrες Sc. ro P νομοπι, quod a cepit pro or r θέμενοι πλάπομεν. Alio modo locum nuper pervertit C. Fr. Herm ann., qui τιθεμεθα arbitrio suo eiecit, quo scilicet Bermonis structura expedita haberetur. Atqui ea prosecto satis expedita est, dummodo fuerit satis perspecta. Post λεονraς Heus dius inserendum putabat δεοντες, tamquam leones Vincientes. Quo non opus. Da vi et natura iustitiao in aequalitate reposita cons in
207쪽
της ψιετερος ὁ δοθλος καὶ ἐνταυθα εξελαμψε το της B φύσεως δίκαιον. δοκεῖ δε μοι καὶ L δαρος απερ ἐγω λέγω ἐνδείκνυσθα εν τω ἄσματι, ἐν se λέγει, οτι Νομος ὁ πάντων βασιλευς θνατων τε καὶ Eθα
δε orror ης ήμετεροςJ υμεrερος Steph. praeter codicum auctoritatem. B. αγερ δικα μνl V. βιαως to δικαιotaro P. Sed βιαίων CIarh. Vat. CoisI. Ven. Σ. Vind. 1. 2. 6. 7. Par. BCF. Flor. a. b. c. d. m. O. T. βιαιῶν Ven. a. Plerumque hi versus sic afferun- metaphora ab equo serociente repetita est. Quod intelligitur etiam ex usu verbi αποσείσασθαι, hoc in genere satis frequentati.
roν ΦαρνουIεα. IX, 22: torarat ορθος καὶ ἀποσείεrat. Dcinde γραμμα ra non de psophismatis intelligenda sunt, quod Vo-Ιuit He indor ius, sed omninodo formulis, in quarum numero sunt psephismata, ut Vere monuit Schae forus ad Demosth. Apparat. T. IV. p. 26 - μ αγ γανευ ματ α Sunt praestigiae, ut Legg. X. p. 908. D. XI. p. 933. al. v. Spant Iem. ad Aristoph. Plui. v. 310. ἐπανα stas δν ε φανη - ἐ ρε- 1a μψ e. De hoc usu aoristi V. ad Phaodon. p. 73. D. o. XVIII. B. καὶ Πίνδα ρ οςJ Respicitur ad Pindari fragmentum, quod legitur p. 76. T. III. ed. Ηeyn. p. 640. T. II. P. II. ed. Boeokh. Reposui autem δικαιῶν rὁ βιαιόtator , quod habet cod. Behker. V. in marg. adscriptum.
IΠίνδαρον ἄγειν δικαιουν ra ris βιαιοraro P, quod certe magis pootico dictum quam vulgatum illud: ἄγει βιαίως rὁ δικαtora Τον. Quum vero Calliolos d oeat ex naturae lege fortiorem ius constituere, et quum apud ipsum Platonem Lem. III. P. 690. B. IV. p. 714. D. Protagor. p. 337. D. , ubi Pindari haeo sententia vel laudatur vel respicitur, καra φυσιν addatur, Probabile est quod coniecit B o o e k-hius in Min. et Lere. P. 178., otiam hoc loco scribendum esso: ουτος δε δή, φησί, κατα φυ- σιν αγει, nec Veri quid vidit doGsor. Diatrib. de Politic. Platon. p. 22., qui hoc additamento opus esse negavit. Quod automseholiastes Pindari pleniorem praebens locum illud κατὰ φυσιν reticet, acute inde collegit Boech hius ad Pindar. Fragm. p. 642. id non ante verbum αγει
lectum esse, sed Ruto vocem νομος, sortasse etiam aliis nonnullis voeabulis interpositis. Quaesi Vera sunt, quo loco hic ali-
208쪽
203πριαμενος οὐτε δόντος του Γηρυονου et λάσατο τὰς βους, ως τουτου δντος του δικαίου φυσει, καὶ βους καὶ τ ὰλλα Cκτηματα εἶναι παντα του βελτίονος τε καὶ κρείττονος τα των χει0ένων τε καὶ ηττονων. Cap. XL. τδ μενουν ἀληθες ουτως ἔχει, γνωσει. δε, ὰν επὶ τὰ μείζω ε νς εύσας ηδνὶ φιλοσοφίαν. φιλοσοφία γαρ
tur, ut πει δικαιῶν scribatur. Et habet Par. V. in marg. δικαιωνtδ βι motaων. Hi ne reposuimus quod uni e verum videtur. Pro' Ηρακλέος, quod plurimi codd. habent, volt. editt. Ηρακλέους. Pro Vulg. χειρι Par. V. χερι. Sed V. Boechh. ad Pind. T. III. p. 642. Bergh. Poet. Ur. p. 263. quid exciderit, ambigi etiam magis poterit. In eodd. enim nolovissimum quidem apparet do- perditi alicuius vocabuli vestigium, neque Olympiodorus quidquam habuisse videtur, quod
in nostris libris non conservatum
sit. Fiori tamen potest, ut CH- Iioles Pindari versus non Sine mutatione afferens post φζσέ interposuerit φυοει, quod propter
litterarum similitudinem facile potuit ab librariis negligi. Sed utut est, illud quidem oertum arbitramur, Calliclem locum Pindaricum in rem suam Re Ommo
dantem Iogem naturae intelligi
velle atque potissimum extrema haec ἐπεὶ απριάτας urgere atque diligentius in suam sententiam interpretari. Sensum Verborum Bosokhius ita expΙicavit r. Fa talis lex etiam vim maximam affert eamque iustam estio it, quum humana ratione sit iniusta, quin quod summa lex im-eravit, etsi iniustum no- is es fio videatur, iustum sit no cosse est.' Do Ge-πonis bovibus ab Hercule raptis v. Hosiod. Theog. V. 289. et 982. Virgil. Aen. VII. v. 662. et VIII. v. 201. - Post ἐπεὶ απριarας fingo Calliclem haesitasse neo statim in mento m r voeare potuisse ea, quae recitare vellet. - Ουκ ἐπ lo Ταμαε, non teneo memoria, ut Phaedon.
καίουJ Reserendum est roυtου ad proxima verba καὶ βους καὶ rgua κr Mara εἶναι κ. r. i. His enim uberius explieatur. Cap. XL. C. φιλοσοφ ία γαρ τοί ἐσrιν - χαρ ιε a JΕΣspectes χαριεν D. Sed non OPuS. V. ad Sympos. p. 27 seq.Luo I an. Diat. Mort. XXII, 5. Mox ηλικία de aetato iuvenili intelligas, ut in formula εἰς ν λικίαν ηκειν, do qua V. H o in-do rL ad Charmid. g. 3. Itaque πορρω rης ηχικίας est ultra iuvontutem. P. 4M. Α: καὶ
οὐκ αἰσχρον μειρακίω Ovri φιλοσοφεῖν. De sententia V. De RepubI. VI. p. 487. D. Dissilired by Corale
209쪽
και πανυ ε D pDης ὴ καὶ πορρω τῆς ηλικίας φιλούοφη, D ἀναγκη πάντων ὰπειρον γεγονέναι ἐοτίν, ων χρV hιπειρον εἶναι τον μελλοντα καλον καγαθὴν κH εὐδόκιμον ἔσεσθαι ὰνδρα. καὶ γαρ τῶν νόμων ὰπειροι γίγνονταιτων κατὰ την πολιν καὶ των λογων, οἷς δεῖ χρώμενον οιιιλεῖν ἐν τοῖς συαβολαίοις τοῖς ἀνθρωποις καὶ ἰδία καὶ δημοσια, καὶ των ἐωνων τε καὶ ἐπιθυμων των ἀνθρωπείων, καὶ συλληβδον των ηθων παντάπασιν απειροι γίγνονται. ἐπειδὰν ουν ελθωσιν εἴς τινα ἰδίαν ηΕ πολιτικην πραξιν, καταγελαστοι γίγνονται, Gςπερ γε, οἶμαι, οἱ πολιτικοί. ἐλειδαν αυ εἰς τας υμετερας διατρι- βας ελθωσι καὶ τοbς λογους, καταγελαστοί εἰσι. συμ-
ὶOυνrα χρῆσθαι, quemadmodum paullo post διαλέγεσθαι ψεiit - μενον pro δtaλεγόuενον ψελλίζεσθαι, illo more loquendi, quem attigimus ad p. 483. E. cf. Matthias. Gr. ampl. T. II. p. 1097 seq. - o v ιι si δὶαιο ν est
hominis indolem atque naturam ideoque ingenium, qua tonus est caussa et principium universae Vivendi rationis. Latini non habent voeabulum, quo vim Graecae dictionis commodo Exprimant. V. Qui n tit. VI, 3. Proximis verbis carpit sophista obliquo Socratem, qui Ruprn p. 4 4. A: γέλω ea παρεῖρον καὶ Ουκ ν πισrάμην ἐπιψ τιςειν. Ε. εἰς τὰς ἡ μer ε ρ ας δρα-t ιδ ιβας - καὶ τους Io ΟυςJApolog. Socrat. p. 37. 1D: ore υμεῖς - o DI ODI re ἐγενεσθε ενεγκεῖν τὰς εμας δtar ριβας καὶ
ro toυ Eυρ ιπίδουὶ Vo sus ex Antiopa Euripidis repotiti, quos Zethus ad fratrem Amphiona dicobat; id quod constat o
210쪽
GORGIAS. P. 484. 485. Od. St. 205βαίνει γαρ το του Εὐριπίδου ' λαμπρος τ ἐστὶν εκαστος
Ρ. 485. Lot δο ρ ei ros tol V. roυrcs, quod ex eodd. optimis et longe plurimis emendatum. α ν θρ Oς εο φ ιλοσοφρη Soloeco vulgo φιλοσοφεῖ, quod emendatum ex Clarh. Vat. Coisi. Von. Ex Vind. 2. 6. aliis multis. plurimum alioui tribuere, illustravit Vatokenar. l. c. et ad Hippolyt. p. 306. - Pro τυγχανο, quod habent eodd. Omnes praetor unum Flor. , Ste-plianas, v a I ch e n Rr i u s, Ho in dorsius, Butim annus ad Alcibiad. II. p. 146. A. tυγ
χανε e correxerunt, quia ινα non
sit particula finalis, sed pro orrobpositum. Et hoc quidem Verum, sed quod inde concluserunt indicativum esse reducendum , id iudicatum est paullo
inconsideratius. Satis enim con- Etat poetas epicos et tragicosos, Osrις, υπου, ιν ubi), ειυς, πρίν eum solo coniunctivo oonstruxisse, ubi prosae orationis usus αν additum poscit. V. Ρ o AO n. ad Med. v. 222. ad Orest. V. 141. et quos laudavi ad Phao-don. cap. VI. Quo irca ινα Τυὶ - idim idem est quod Ono υ αντυγIανn. Veram esse hanc interpretationem satis tostantur quae ipso Plato addidit: orro Dδ' αν φαυλος v. - Genitivus a Dro υ cohaeret eum miristoς, ut sententia haec sit: in quoso maxime excellere Senserit. Genus loquondi Oxplicavit M a t th. g. 460. P. 485. καὶ io ιδο ρ ε ῖ rosis
strat locus Do Rep. VI. p. 487. C. D. Totum qui sequitur locum tractat Gellius N. A. X, 22.