장음표시 사용
211쪽
το χρημα γίγνεται, κῶ εγωγε ομοιοτατον πάσχω π9ος τοὶ ς φιλοσοφουντας, ωςπερ ποος τοις κ)ελλιζομενους και παίζοντας. οταν μεν γαρ πωδίον ἴδω, ω ετιπροακει διαλέγεσθαι Ουτω, ψελλιζομενον και παιζον, χαίρω τε καὶ χαρὰν uοι φαίνεται και ἐλευθεριον καὶ πρεπον τη του παιδίου χ λικία ' Oταν δε σαφως διαλεγο-
μενου παιδαρίου ἀκουσω, πικρόν τί μοι δοκεῖ χρημα εἶναι κῶ ἀναχ μου τα ωτα κH μοι δοκεῖ δουλοπρεπές τι εἶναι' οταν δε dνδρος ακουσν τις ψελλιζομενου η
φιλοσοφίαν dγαμαι, καὶ πρεπειν μοι δοκεῖ, καὶ α γουμαι
B. ω ἔτε προς κερ διαλ. Oυ et ait Temere haec nonnemo nuper suspectavit. E. ἐλευθε ιγο ν δε καὶ μεγα καὶ ἱκανονl Pro ἱκανον Mox rd Iρθυα est res, qua te nus traotatur. Dictum est autem cum contemtione, ut Saepe. v. Ruhnhen. ad Tim. Gloss.
B. ως περ πρ4ς τους τε 11. καὶ παίζον taςJ Ne quis o περ cum Fin dei senio scribendum putet, similia notavimus ad Ρhao-don. p. 86. A. Isocrati Eneom. Helen. g. 6: νυν δε παρα-
spicatur. Mihi satis firmari videtur iis , quae mox dicuntur rotαν δε ἀνδρος ακovor rig ψελυγμενου η παίζονra doct. Doinde He in dorsius legendum censet ω iri προς κει δια πεσθαι Ουrcu.ελχιζύμενον καὶ παίζειν. Et scriptum exstat παίζειν in Flor. d.
feris annoso verba palRto, Aodisio ante casas qui Sanior 3 ubi eandem habes sententiam. Mox ad νεω μειρακιεν cons. Lere. X. p. 8g7. D: o εκ νεων παιδων ῆκουον. Ibid. Libri ΙΙ. p. 658. D : ar re πεπαι
νεα μειρακια. Qui hoo loco νεω deletum ivit, quoniam non reputavit, quam late pateat stolas ros μειρακίου, satis ruit turpiter.
tur Homerus, quom eonStat sim-
212쪽
ελεμερον τινα εἶναι τουτον τον ανθρώπιον , τον δε ιιhφιλοσοφουντα ανελευθερον καὶ Ουδεποτε Oυδενος αξιώσοντα εαυτον Oi τε καλου οὐτε γενναίου πράγματος '
καταδεδυκοτι δε τον λοιστον βίον βιωναι μετα μειρακίων ἐν γωνία τριων η τεττάρων ψιθυριζοντα, ελευθερον δε Εκαὶ μεγα καὶ ἱκανὰν μοδεποτε φθεγξασθαι. Cap. XLI. εγω δε, ω Σώκρατες, προς σε ἐλιεικως εχω φι-Heindors mavult νεανικον, ut edistit Herm. Post μηδέ rore Heus-dius inserendum censet μηδέν. Neutrum opus; V. ann. ἐπιεικῶς εχω φιλικῶςJ V. εχω καὶ φιλικῶς praeter codd. fidem plieiter toν ποιητην nominari Sol ero. Respieitur ad Iliad. IX. v. 441: Ουδ' ἄγορέων, γα r'
Plutare h. Do Philosophando o. Principibus p. 777. B: ra μέ-
σα rcsν agi est 3ν αποδιδράσκειν
Wytten baeli. Biblioth. crit. T. XII. p. 7 seq. Addimus locum L i h a n i i Apolog. Socrat. T. III. p. 13. emundatum a Iacob aio in Additament. animadv. in Athen. p. M. et Actis philolog. Mon. Tom. II. Fase. III. p. 44br καὶ
p. 36. et orat. XXII. p. 324. ed. Dind. Ciceron. De Orat. I, 13, b7. Cons. Gellius N.A. X, M., qui de hoo looo copiosa disserit, et Iacob s. Noti. crit. ad Antholog. p. 896. Deinde Ηo in dorsius pro ἱκανον
gnificum. Cora os mavult καλον. Sed verum ἱκανον, quod alioni satis saetati ΡOst μη-
213쪽
P. 486. o 1'r' εἰκος αν καὶ π.l αν post εικὸς addunt Clark. Vat. Coisi. Ven. ατ alii multi. Plurimi tamen voculam etiam post πιθανον addunt, ubi vulgo legebatur. Omittunt eam secundo δεπote Heus dius μηδεν excidisse suspicabatur. At vere monuit no ech hius in Min. et Legg. p. 112. saepius ita ti et ιι ηδεν omitti. Legg. p. 642. Α:ῆ κara φυσιν at ros διορθωσις
Rep. I. p. 337. E. U. p. 464. D. Phaedr. p. 241. E. Lem. V. p. 736. D. , ubi Ουδεν recte omittunt codd. mss. Sympos. p. 183. D. Cap. XLI. Ε. ἐμοὶ τοιαυτ'αr t α ἐ πε ρ χε ra et in mentem venit. Sympos. p. 197. C: ἐπερχεrαι δε μοί te καὶ εμuετρον εἰπειν. Fecit poeta in Antiope sabula fratres inter se do studiorum ratione altercantes. Zethua enim, rei pecuariae deditus, fratri musicae amorem exprobrabat. Versus Euripidis Vatokenar. Diatrib. p. 7b. hos ox hoc Ioco
Aliter Dier son. Praefat. ad Μoer. p. XLII. Sententia Verborum haec est: indolem animi tam ingenuam puerili
quodam ornaro studes do-ooro. Pro διαπρεπεις, quod
agnoseit otiam Ρhilostr. Vii. Apoll. IV, 21. p. 160. et Thom.
Mug. S. v. δ απρεπω, Grotius Excerpt. e Trag. et Com. p. 373. διατρέπεις, Pier sonus autem I. e. φθείρεις vel διαφθείρεις corrigit. Neque IIo in dorsio verbum vitio carere visum est, qui illud usquam activo senSuusurpari negavit. In quo PO-stremo sane Verum PerspeXit. Nec tamen indo consequitur
quod voluit, quum διαπρέπεις no hic quidem aetivo accipiendum sit. Est enim sententia haoc: Et ad indolem animi adeo generosam pueri Ii conspicuus es de ore. In quo quod dicitur διαπρεπεις, i n- signis es, ominos, id non in bonam partem intelligi ex addito μειρακιώδει facile intelligitur. Itaque nihil mutandum.
214쪽
GORGIAS. P. 485. 486. ed. St. 209λευμα βουλευσο O. καίτοι ω epuε Σώκρατες -
loco Flor. o. Bodl. Aug. Meerm. , ubi nos delevimus. Deinde Vulg. υπερ αλλων, quod adversatur auctoritati librorum Clark. Vat. Coisi. Von. ΞΣ. Par. CΙW. Vind. 1. 2. Flor. a. b. e. d. m. O. A. Bodl. Λug. Meerm. Tenuit tamen Beli herus. V. p. 486. B. E i 1 o υ ὁ to vovi r ω ν τ οιο υrcu Di Vulgo deerat res ν rotου-rων, quod codd. sere omnes praebuerunt. Duin ἀπαγάγοι eum
Belikero dedi ex Par. V. Montione autem dignum Ruhn-konium quondam in Epistola ad vatokenar. ap. Malin. P. 67.
locum ita refingendum censuisse: -- φυοιν φυχῆς ωδε γενναίαν εχω ν γυναικομίμω διαπρεπιις μορφώμαra, ut εχων aut simile aliud verbum exoidisse putaretur, unde accusativus φυσιν penderet.
rοικησεις δομοις. Ceterum etiam verba εἰκος καὶ πιθανον λαβειν poeticum Eolorem referre Vere
monuit He indor ius, neque assentior Vale honario, qui
ea Calliesis esse putabat Euripidem interpretantis. Quamquam in iis dolituit sine dubio vitium. Legendum enim λα κ οις. sicuti praeclare coniecit B O n i t g. in Miraehrs fur osterrelah. Gymnad. IS57. Fusc. b. p. 403
ad Phaedon. p. 72. H. Cons. Menon. p. 9b. E. p. 85. C.
215쪽
οδ αιJ Vid. ad Apolog. Soerat. p. 36. B. p. 37. B.
ctum pro εποίησε χείρονα, usu loquendi inde ab Homero a Poetis frequentato. Infinitivi περι- oviso i atque ζei pendent ex RHγκε. Mutatur enim constructio, quoniam verbo ἔπι7κε porse tum participium tum infinitivus addi recte potuit. C. εἴ re καὶ α γ ρ Oικόrερον εἰρῆσθαιJ etiamsi hoc suerit dictu inhumanius. v. ad p. 462. E. Fallitur Hein dorsius legendum putans rυν δ' roto stον. ἐπὶ κ o d ρ η ς τύπτον ratΤυπrειν ἐμὲ s. κara κοὐρης est alapam alicui infligere palma expansa atque differt a formula
216쪽
ων κενοι G ιν εγκατοικήσεις do μοι ς' ζηλωνουκ ἐλέγχοντας ἁνδρας τα μικρὰ ταυτα, ἀλλ' οἷς ἐστι Dκαὶ βίος καὶ δύξα καὶ αλλα πολλα ἀγαθα. Cap. XLII. a s Z. Εἰ χρυσην εχων ἐτυγχανον τὸὶν
Clarh. Vat. Coisi. Vind. 2. 6. Par. BCΕFIVW. Flor. b. e. d. f. o. s. Dein ante δει auης βασανου vulgo ετι interponitur, quod iidem libri omitti iusserunt. Praeterea pro υοι Clark. Vat. Coisi. Par. BCIW. Vind. 1. Flor. a. b. e. m. o. με Scriptum exhibent. E. Eυ οἶδ', or ι, ἄν μοι J V. ἄν. Par. E. Flor. d. x. a ἄν. Coisi. eorr. E μοι. Scripsimus ἄν, quae orasis alibi quoque criticos in fraudem induxit. tum e Demosthen. orati Midian. p. b37. exu. ed. Rei Sh. De aceusativo rva o 'ra post ἔξεστι illato v. ad Euthyphr. p. b. A. παυσαι δ' ἐλεγχων - JOlympiodorus: ὁ Ζῆθος, ο
didas istas nugas. V. Ruhn ken. ad Tim. Lex. p. 162. Mox
adscriptum est o πλουrOς. Re to. Saepe enim do iis dicitur, quae ad vitam sustentandam opus sunt, atque omnino do opibus.
V. Legg. VIII. p. 842. C. IX. p. 936. C. De Republ. III. c. 1b. ibique A st. Cap. XLII. D. Εἰ χρυ σην ἔχω ν Qui sequitur Ioeus, is elegantissima ironia insignis est, quam observent diligenter qui eum Penitus cupiunt intelligere. 14. Respexit haec Aristides orati. Ρlaton. II. p. 174. , ubi etiam
schol. verba Platonis laudavit. - Ουκ ἄν οἴει με ασμενονευρεῖν, Rn non putas malaetaturum in vento aliquo
aurum e X plorant, eoque optimo 2 Nam rhν αρωrην pronomini εινα per appositionem additum. Itaque istud di, vitii suspectum habeo, praesertim quum praecedat rot)rων rων λίθων. Cod. Paris. F. ai' βα- Οανιζουσι. Quod si displiceat, lacile αις reposueris. E. Eυ οἶδ', o τι, ἄν μοι JBene novi, si tu de iis mecum Consentias, quae animus meus sentit, ea iam
ipsa vera os ge. Hipp. Mai. p. 296 D: O ἐβο Dὶεro risuil ν ζψνγ' εἰπειν. V. Hein dors. ad h. l. - Ορ riss τε ζώσης καὶ μή, rectene Vi VRt, an non. De αρα longius ab initio membri remoto V. ad Sympos. p. 177. E.
217쪽
P. 487. ἐπιστημην τε καὶ et vota P J Pro ευνοιαν Vett. editt. δοξαν, quod salsum esso proxima docet argumentatio. Vorum praebent codd. foro omnes; Flor. s. s. Uind. 2. Ven. Σ. corr. δοξαι habent.
W. reo. rίνι δε rεκμ. χρ. Sed in hac orationis alacritato coniunctionem uiusmodi non desideraveris. Post χρῶμαι eum Bokhoro signum interrogationis in locum υ πο or/γμῆς substituimus. De intor- rogatione sermonis animandi caussa mediae orationi interpositudiximus ad Sympos. c. g. et supra p. 4b3. C. Formulam ἐγώ σοι ἐρω sic solero subiungi interrogationibus demonstrarunt exemplis
Ficinus: tria potissimum haboro. Aptissime. Vido igitur,
pudentiam, qua antea in philosophos atque ipsum Socratem invehcbatur. Verba μαλλον ros δε o Ptoς adduntur comparativisupeXeuesis gratia. Similiter infra p. 487. D: περα tos δεοντος σοφωrεροι. Latine interproteris: verecundiores sunt, et quido in plus iusto. Bona est de
hae ro Πorbstii disputatio ad Xenoph. Symp. I. g. 4. cons. ad Hipp. Mai. p. 28b. B. Formulam πῶς γαρ ους reliquae orationi sie interponi solore docuit praeter
Hem ster hus. ad Lucian. Tim. g. 2. Ho indor L ad h. I. Eun-dom usum formulao πιυς γαρ illustravit Gaiahor. De stilo N. T. p. 23. Vatokenar. ad Phoeniss. v. 1614. Sio πως γαρου : saepe dixit Demost honos, ut De Coron. p. 274. 325. RI. ed. Reish. ως re δι a ro a e s χ a: ν ε-
σε αι -J Ridet verba Callielis p. 482. D. E. π ε π αέδ ε v σ α ί τε γὰρ ἱκα-νω , J Respicit ad verba Calliolis
218쪽
ταυτα περt των μεγίστων. συ δὲ ταυτα πάντα εχεις, δ
plurimis Fritsch. Quaesit. Luci ann. p. XXXI. et Hermann. ad Lucian. Do histor. conscrib. p. 27. C. ἐπήκου Οα βο υ λε vo μέ νω vi V. υπι κουσα, quod per Sonon est ineptum. Habet enim talibus in locis vim et significationem clam auscultandi μα--h P. Sed Clarh. Vat. Coisi. Ven. Σ. Vind. 1. 2. 6. T. Par. EFIVW. Flor. s. s. Aug. Bodl. Meerni. ἐπήκουοα Praebent. Quo recepto Socrates so significat assuisse
eorum sermoni eumque neutiquam clam audivisso, sed diligenter et lubenter ad eum attendisse. v. Cobet. NOVv. Lecti. p. 521. Dcin veti. editt. υέχρις οποι, quod ex Clarh. Vat. Coisi. aliis multis correximuS. V. ad Sympos. c. 29. Frustra HeindOrfius, Vcterum grammaticosum hac de ro praeceptionibus diffisus, μέχρις οποι tacbatur. ΙΙirschigius scribendum censet Oro '.
γεις more duo Atticae pagi, alter tribus Λeantidos, alter Acamantid OS. Vid. schol. ad h. l.
Andronis etiam in Protagor. p. 3ib. C. montio fit. εἰς rq ν ἀ κ ρ ίβ ε ea ν φιλο-o o φ εῖ l non id esse stu-dondum, ut ad philosophiae subtilitato in usque
perveniretur, sed Subsistendum in eo, quod παιδειας χάριa no-ecssarium videretur. Sic Eurip. Hec. v. 817: πειθὼ δε - oi δε, ti μὰλλον ἐς rελος οπονδάγμεν μανθανειν, ubi ἐς reios ιιανθ. est perso te s. rεὶ- discere.
lia) mihi suadentum, quisu amicissimis tibi hominibus suadere solos. Non opus est, ut rat ra corrigamus,
quod Ficinus habuisso videtur, quamquam interprotis in talibus exigua est aut potius nulla auctoritas. Utrumque autem perso recte dici potuit, ot rαDrα
απερ et rcii ra απερ, ut RuPErvacaneum videatur rei per se manifestae exempla Congerere.
Quao tamen si quis desideret, is adeat He indor L. ad Phaedon.
219쪽
τοῖς σεαυτου σαιροτάτοις, ἱκανον μοι τεκμήριόν εστιν.
Bas. 2. Coteri libri παρουσία, quod tuetur Herm. Vulgatam defendit etiam Koch. pone Moer. Att. ed. Lips. p. 386. ποῖον τινα χρη ειναι ro ν ἄνδρα l Post τινα Bas. 2. et
verba ad grammati eam subtilitatem exacta connectas sic: δῆλον δη, oti ovicusὶ ἔχει νυνὶ περὶ roυrων. Quamquam nee hac structura indigemus. Etenim δῆλον ore pariter atque οἰοθ' ort et similia saepe ita usurpatum est a Graecis, ut reliquaa
neque eum Eeterorum verborum constructione arcte cohaereret.
Ex quo laetum est, ut vostes in unum coalescerent δηλονora atquc adverbii speciem referrent. Quamquam haud scio an cascribondi ratio repudianda sit. Nam nee ubiquo δῆλον ora sic per se positum Est, sed saepissimo cum reliqua oratione constructum reperitur, nee Seribimus oloθύει ,. onori, sed Ot σθ' ore, o δ' ori, otiamsi haec Verba per se posita ad usum adverbiorum prope accedanti Sed v. B u tb mann. ad Criton. q. 14. annot. 12. et in Indi c. s. V. δη-χOPort. Itaque hoc loco δῆλον
220쪽
Meorm. Vetti editt. ἐργασαίμην. Vind. 1. 6. αἰτησαίμην. Dein optimi plurimique ἐὰν μεν λάβζς, mendose. Clarh. Vat. rαλα πιλάrro 'ra. Mox vulg. μάκα, quod suadente Behhero mutavi. B. rο καra φυσιν:J Ante Behkerum recta desiderabatur interpunctio. καὶ πλεον ἔχε ι ν J Libri πλεῖον. Iidem alibi etiam πχέον ενιμ, quod unice verum osso in liac formula docet verbum πλεονεκre . Perspicuus liae in ro Iocus est p. 483. C., ubi codd. recte πλεον servarunt. cons. etiam De Republ. I. p. 349. et IX. p. 574. A. ibique annot. insta p. 490. C. D. 491. D. ore per se positum atque mediao orationi ἀονι δεrως intoriectum putamus. Ceterum in ἔχει inest subiccti αυro S. το π1 aylla significatio, quod German. dicimuS: ea verhiat alah. V. ad Theaet. p. 187. C. 171. A. E. ODt αἰσχυνης πα ρ o ν-oiret Recte παινουσία, quod Opponitur antegresso ἐνδεω, salseque indieat Callicli omnem Omnino deesse Vcrecundiam ae Pudorem. rελος ῆδη εξει rῆς ἀληθείας J II. E. si ego atque tu consentiamus, id vero documentum erit perse-
ritatis. Nam τελος ἐχειν est perso tum osse, ut Phaedon. p. 77. C. ni. P. 488. καὶ μεχρι rου lΗ. e. μεχ et τίνος 2 De quis eum Findoisonio μεχρι Ου seri bendum putet. βλακα ει ναι J Η. o. hominem fatuum et stupidum. Vocabulum copioso illustravit Rul aiken. ad Tim. Gloss. p. 60 seq. MOX post ro καra φυσιν, quac verba pertinent ad ro δίκαιον, deerat vulgo interpunetio, quam auctore Ne in dorsio cum Behhoro restitui. Nam proxima continent Callies is sententiam , quam Socrates repetit, deinceps do ea accuratius disputaturus. Pendent autem haec a