장음표시 사용
231쪽
ποικίλον, αλλ' ωςπερ οι πολλοι, σωφρονα δντα καὶ
nobis hanc annotationem et cum codicum seripturis conserentibus probabile sane olim visum est Platonis manum suisse hanc: ΣΩ. TZ δε avrων, ω εμψε
γεις; κ. r. i. Quae no Perperam intolligantur, haec iuvabit animadvertere. Pronomen Tr in Socratis interrogatione idem ostquod κara rs, unde pendet genitivus αυrco D. Intelligendum autem ex superioribus est αρ- IO'ας rων ἀρχομενων. Itaque
Germanice interpretari haec licebit sic: In Bezus mus εο αδ non threni Selast aber se. herrachenia und bine'Mh0. Ad quae Callieles rem non perspicions: Τί δή; ut etiam supra p. 469. A. interrogatur, h. e.
be herrae his Patet vero intolligendum relinqui: to δίκαιον ora s. προς κερ roυς astroφας πλεον ἔχειν καὶ τους ἀρχομενους ἔλαττον ἔχειν : id enim res ipsa requirit. Nimirum ita Socrates callido sermonem traducit ad temperantiae virtutem. Scholiastes ad h. 1.: ' O Καλλικλῆς συνεὶς
232쪽
E. IIcυς' γαρ οὐ:J Uaec verba Ald. Has. 1. 2. Bekkerus cum Par. F. retulerunt ad Callies is orationem. Mox pro οὐ τουro Clarii.
construetione certe dativum Por- Nonae requirere existimans. Ita uia.
v. 1368: δεε δεῖ eo νυν, ει Περγε δεῖ καὶ tot ro με, δνδρων πο ζζων ri secta sinoat rere 7P. I o accusativo rei huic verbo iungi solito v. etiam Xenoph. Cyrop. IV, 3, 3: δοα δεῖ di πονς ἔννοι, quem locum unus Fis cherus recte intellexit. Mox ουδεν ποικίλον recte interprctatur
Ue in dorsius: Nihil varium subdolum quo, quod ambu-gibus facile doludat oldissicilem habeat explicatum. Vid. Sympos. p. 182. B. Tim. p. 59. C. Plii leb. p. 53. E. Menon. p. 75. E. Craiyl. p. 393. D.
sua Vis, i. e. quam ineptus, quam ridiculus, est Dietum cum Attica irrisione, ut Reip. I. p. 337. D. Euthyd. 300. A. Theaet 209. E. al. V. Rulin kon. ad Tim. Glossar. p. 131. Proxima verba: roυς ῆλιθίους λεγεις rovς σώφρονας, sic intelligas: tem
perant os dicis intelligis) illos, qui stolidi sunt, unde
apparot, Cur articuIus additus
siti Paullo ante p. 491. C: diiῶ
233쪽
P. 492. δι α νδ ρεία Di Tonent formam ἀνδρειαν cum Stepti. libri nostri meliores omnes, in quibus est etiam Clark. Bokkerus
lectore non monito cum Ald. Bas. 1. 2. ἀνδρων scripsit. Sed ἁ 1- δρία proprium videtur posterioris atticismi; apud Platonem nutem, cuius tamen codd. multum dissentiunt, ανδρεια praeferam, quod ductum est ab Ionico ανδρ' m. Sed αγανδρία unico verum, quippe quod ab adiectivo ανανδρος derivatum est. eons. ad Apolog. Soer. p. 35. A. et ad Cratyl. p. 413. D. Seq. , ubi ανδρεια ub ανω ρειν
deducitur, et infra p. 495. C.
Ven. Ξ Σ. Vind. 1. 2. 6. T. Aug.
ους. Theaet. p. 145. D: αρ' oi ro stari ἄνειν ἐori ro socycorερον γίγνεσθαι : quos locos compR-ravit He in dorsius. In proximis viri docti magnoporo haeserunt, quandoquidem pro ora Ovrcu te γω vulgo scribebatur Ort οὐ ro oro Iεγω. Itaquo alii verba: IIcυς γὰρ Oυς traxerunt ad Calliolis orationem, nomine Socratis ante οὐδεὶς Oςεις Ουκκ. t. i. interposito; alii autem
pro IIcυς γὰρ OD: scribendum putarunt IIcυς γὰρ : quod ita factum ah Routhio et Astio est. Sed omnia optime prooedunt, ubi ex optimis libris, Clarhiano et Vaticano. pro οὐ
ro υro restituerimus Doro . Ita
enim sententia loci omergit haec: CALL. Suavis os, o bono ltemperantes diois stolidos illos homunciones, qui cupiditates suas eo ercent neque eas ullo mo-Bodl. Meerm. do explero oonantur. Quod Socrates urbane concedit ideoque respondet sic: Quidni vero 7 qui lihel onim intelligat ita me sontire. His vero auditis Calliclos acerbius etiam regerit: Sane quidem ita sontis, hoe est, sto Iidos illos temporantes dicis; sunt enim illi revorastolidi, quandoquidem nemo potest esse beatus, qui aliis serviat neque cupiditatibus suis indu lgeat. Hie igitur totius loci sensus est: quem quia critici non per operunt, quae essent integerrima misere depravarunt. Ceterum sententiam loci, non singula Verba, expresSimus, quod monemus ideo, quia fuerunt qui suo ipsi parcentes otio talia protenus ealumniarentur.
234쪽
GORGIAS. P. 492. Od. St. 229 ἐπαινουσι TVν σωφροσυνην καὶ την δικαιοσυνην δια την B
cum Clark. Vat. Coist. et Ven. Σ. tuentur, in Vett. editt. omissum Verborum connexio quo facilius appareret, ante οπερ lo O commatis maiorem posui distinctionem. Nam vulgo haec perperam distinguuntur sic: - rhνακολασίαν, οπερ - ἐχεγον ' δουλον τε me κ. r. i. Vitium ex parto sustulit He in dorsius, qui post εχπον commate interpunxit, ante ὁπερ minorem di. stinctionem reliquit. Quum autem haec inserviant verbis superioribus a curatiuη illustrandis, nemo erit, Opinor, qui scribendum opinetur: οπερ γaρ ἐν r. πρ. εγω ελεγον. V. Indi c. ad T. I. S. V. Asyndeton. Paullo
ante αἰσχρον 3 ή φασιν est: turpem scilicet dicunt. Habet enim δὴ ironiae significationem, ut ReXeenties.
De aecusativo post dativum illato V. praeter alios Elmst ei. ad Eurip. Horaclid. v. 693. ad Μὰd. p. 169. not. 9. A St. ad Lem. p. 158. nostra ad SymPOS. P.
176. D. Matthiae. g. D36. Pro ἐπεί γε οἱς ne quis eum II ei n- dorsio scribendum putet επε ioia γε, legenda est brevis illa II o r m a n n i annotatio ad Viger. p. 78b.r i r j αὶηθεία - κακιονεῖ ni quid quis putet re vernturpius esse et . Ne quis hic et in proximis αν desideret, V. quae id genus alia collegimus ad Alcibiad. I. p. 132. H. et Lachet. p. 190. B. Optativus sine αν quomodo intelligendus
sit, exposuit II e r m a D n u s Depuri. αν P. 157. cons. R OstiGr. g. 120. Bern hardy. Synt. p. 411. Fastile tamen scripseris
οἱς ε ξ δ ν απ. CRSUS Proin nominis more sere constanti participio accommodatus eSt, quum deberet verbo finito, hoc fere
235쪽
D Cap. XLVII. 2 s . ODκ ἀγεννῶς γε, o Καλλίκλεις
est. Quippe ossenderunt critici in liue verborum coniunctitano, ἐξον καὶ ιι δενος ἐμποδων orως. Sud genitivum absolutum post ἐρὼν addito καί illatum nihil habero insolontiae docebunt quac adseripsimus ad Rei p. X. p. 604. Is. Euthyphron. p. 4. D. C. 'ν φ πις Οὐ δ.l Sie Clarh. Vat. Coisi. Par. IOCI V. ul.
Lacheti p. 187. Λ. Lem. IX. p. 856. E. Thucyd. III, 10b:
236쪽
23 Iλουσι. δεομαι in ν ἐγώ σου μηδενὶ τροπω ἀνεῖναt, ινατω θντι κατάδηλον γενητω, πως βιωτεον. και μοι λεγε
τας μὲν λαθὶ μίας φθς ου κολαστεον, εἰ μελλει τις oioν δεῖ εἶναι, ἐωντα δὲ αυτας ως μεγίστας πληρωσιν αυταῖς Ε
άμοθεν γε πινθεν ετοιμάζειν, καὶ τουτο εἶναι την αὐε-
E. διιοθεν γέ πο θε a J Sie Bel herus ut Coraus do coniectura. Libri omnes ειλοθεν γε ποθεν. eo δαιμονε orarοι ειεν l Clark. Vat. alii quo plurimi ελιν. erroro manifesto. I oin Bad ham. in Setinui do . Philolog. T. X. p. 729. pro G γε Ου λεγεις mavult os ν γε Ου λέγεις. Sed recto se habet vulgata, quae hoe significat: καὶ Oorcus, As σὴ λεγεις. cum ins nitivo, ac si praeeossisfiet δεῖν κολαζειν. Constructionum satis si equuntum attigimus ad CritOD. e. XII. p. M. B. Pro
vulg. αλλοθεν γε ποθεν r quirebamus aliquam Voculum,quao sententiam hanc haboret: iisque undocunquo Par ro ex plutionem. 1 inquo uni overum quod reposuimus. De isto δμοθεν γε ποθεν V. Butt-m an II. Gramm. amplior. T. II.
no p li. Meni. I, 6, 10: nihil
.ugero osso duorum, quam minime autem proximum a diis, colebratum maximo a
Diogono aliisque Cynicis. v. do- etiam tanti Otationem R u h n k o n i iud l. c. et Disso u. De philosophia morali in Xenophontis de Socrate commentariis tradita
p. 24. οἱ λίθοι γαρ αν - J Ru-
Rosularo instituit Socrates Calliclem sic, ut primum utatur similitudine , deinde otiam urgumenta afferat ex ipsa rei naturupetita. Miserrimis Vero, inquit, vita ista foret, quam tu descripsisti, utque morti simillima, ut recte videatur iudicasse qui nos
iam nunc mortuos esse dixit adeoque corpus nostrum Sepulorum nominavit. Atque candem ob caussam aliquis, Domine nonnihil mutato, eam nostri Partem, in qua insunt cupiditates, dolium appet Iavit, quod in stultis et non initiatis persoratum sit, ita ut, quidquid infundatur, denuo emunt. Undo idsem illos, qui
cupiditates cxploro student, com
paravit cum iis, qui apud inferos cribro in dolium perforatum
237쪽
τις δ' οἶδεν, εἰ το ζην μεν ἐστι κατθανεῖν τι κατθανειν δὲ ζῆν; 493 καὶ 'μεῖς τω δντι ισως τέθναμεW οπερ θοο του εγωγε καὶ ὐ κουσα τῶν σοφων, ως ννν ῆριεῖς τέθναρον. κH τδμεν σωμά ἐστιν et μῖν σημα- τῆς δὲ ψυχης τουτο, ἐν φΡ. 493. οπε ρ ξ δ to υ εγωγε καὶ si κ.J oπερ om. Clark. Vat. Coisi. Vind. 1. 6. Par. BCEFW. Flor. R. b. e. s. m. O. X. Stob. Eclogg. Eth. Serm. 120. S. II 8. Trincav. ut edit. Bas. 2. Quae omissio pronominis unde orta sit, infra SignificaVimus. Herm. cum Badhamo t. c. corr. di δη pro φδη, quod Sententiae non Videtur
ἐστιν Dῖν σῆμαJ V. Oων invitis plerisque codd. ἐν A ἐπιθυμ ξαιὶ Stoph. ἐν cu αἱ ἐπ., ut habet cum paucis
Stobaeus Sermoni CXX. ut Iamblichus Protrept. Orat. e. 17. mutatis tamen iis, quae consilio suo minus responderent.
Scholiasta versus sumtos ecnου te Phrixo fabula, sed magis est verisimile eos ex Polyido esse depromtos. V. G a t a k e r. Advers. mi Sc. c. X. p. bra. Bentiet. Epist. ad Millium p. 31. et quos laudavit A. Matthiae. Fragm. Eurip. p. 311. P. 493. o περ Mη rOυ εγω γε καὶ ρ κουσα t. s.l Male
codd. aliquot οπερ omittunt. Quippe visum est criticis abundare. At solet post pronomen relativum non raro addi sententia , qua eius vis uberius ac fusius illustretur. V. ad p. 500. C. De fiententia: ιός νον ὐεῖς.τέθναμεν, Clemens Ale X and r.
iam Finde ison. compara Vit Proxima sententia: ro scitia ἐorιν οἰν of tua. attingitur etiam
Cratyl. p. 400. B: καὶ γὰρ σμα
238쪽
GORGIAS. P. 493. Od. St. 233 εἰσί, τυγχάνει ον OIον ἀνωτείθεσθω καὶ με
ταπίπτειν ανω κατω καὶ τουτο αρα τις μυθολογων
aliis Par. E. rec. Dein ανω κarco Clarh. Vat. Ven. Σ. Vind. 1. 2. 6. 7. Par. V. Flor. X. Meerm. Stob. Vett. editt. a νω καὶ κatos. ι σω ς Σικελος et ι Κὶ Bas. 2. ct codd. aliquot σικευκος. male. καὶ motικὼν ών. J Sio Clarh. Vat. Ven. ΕΣ. Vind. 1. 2. T. Par. W. Flor. s. Bodl. Meerm. Stob. Iamblich. pro vulg. πεισNκον, quod hic quoquo tenuit Herm. reluctans adeo Clarhiano suo unice dilecto. rit μηrικον. De animi natura
olusquo partibus disputat philosophus Do RepubI. IV. p. 439- 441. IX.. p. 580. D. Tim. P. 69. 70. cf. Alcinous De Doctri Platon. o. 23. 24. I Rert. Vii. Platon. III. g. 67. Da vis. ad Cicer. Tusculan. II, 20 IV, 5.
tum inconstantia ae temeritate aliquis in fabulam mutans ro ἐπιδυμ ηεικον μέρος rῆς ψυχῆς appellavit naua S. cadum, quia ei propri
πιori νοῦ insipientium autona et intemperantium animum dixit ea dum perforatum, quia horum cupiditates nunquam e X plerentur. Vides senrentiam esse satis perspicuam. Sed de singulis eius partibus explicandum utique est accurRtius. Quaeritur autem Rnte omnia, quis sit iste κυμφῖς
ἀνήρ, cui haec fabula tribuitur. Et Boech hio quidam l. c. p. 186seqq. , Cui Ruffragatur Suse mihi. Genet. twichel. der Ptat. Philogo Ph. I. p. 108 seq., ea videtur Philolao auctori tribuenda esSB. Quod ego vereor ut recto fieri queat, quandoquidem ita parum
diutius locum considero, Eo mR gis in ea confirmatur animus sententia, ut non tam Pythagoreorum quam Pythagoristarum atque Orphicorum docendi rationem, propter mythorum involucra tenebris repletam et per-ohs uram, notari existimem. Inter quos quum reeenseatur imprimis Empedocles, id quod docuit Sturgius in Empedocle p. 13 seqq. et p. 19 seq., haud sane
tomere scholiastes et Olympiodorus ad h. I.: o&ν Eμπεδοκλῆς ' IIDi αγόρειος γα ρ η ν ου Τος. υaῆρχε δε Ἀκραγανrῖνος Docuit enim hic teste Simpli-o i o ad Aristot. Do Coolo p. 129. μνί κωωρον ώς ποι rης. Nec sine caussa hunc potissimum Plato respexit. Constat Enim ipsum Gorgiam eius disciplinae addictum fuisse, unde etiam Socratos in Menono P. 76. A. Seqq. leniter ridet Gorgias discipulum Empedoclea quaedam placita cupido amplectentem. Itaque notando Empedocle simul ipso Gorgias eiusque discipuli notantur, ut pateat hunc mythum
239쪽
B. ου αἱ ἐπ ιθυμ ia hi Recte hic inserunt articulum vulgo non temoro hic tu torponi. Tectoautum et cum Ioni ironia Empedoclem significans addit huce: σως Σικελός rta 'ItMικος. Vi- doli et utroque nomine illo potuit recto appellari; nam etsi
Siculus erat, tamen a familia Italica, quam maxime sequebatur, nomino Italici non videbatur indignus. Quae si vora sunt, tacitis etiam Apparui, quo iuro Groen van Prinsteror
Verba ισως Σικελος τις ' λα- iratoς in glossematis suspicionem adducere studuerit. Ccturum V
Tina. Gloss. p. 162. Noquo hoc loco vacat irrisione, si quidum
Empedocles olusquo adsectatorea propter obseuram docendi rationem earpuntur. Aliter tamen
iudieavit 1Io in dorsius, qui vocem hie sino ironia positam
Usus verbi quum alibi tum in Cra lo frequens. - δια rὐ
tolligit intomporantes, Iubidinibus indulgentes. Vid. into p. ad Aristophan. Nubb. V. 416. Hos vero ἀμυήrους VO-cat respiciona ad vocis origi-
non . . Ducitur enim v V. μνειν
cIaudore, undo dicti sunt μυ- Irαι, quoniam testo Eus iath io ad Iliad. ω . p. 1492. ed. Basil.
duplici sensu dicuntur, ut lutul- ligantur non solum ii, qui su- oris non sunt initiati, sed
etiam illi, q u i n i h i l e I a ii d ii ii t, nihil oontinent ot quasi
r ῆς τροχης, huic rationi ipse philosophus adversatur, qui totum
240쪽
malo omissum Clark. Vat. Von. Ξ Σ. Vind. 1. 2. 7. BOIV m
tem illud ad solum ψυχης peditinere putas, magna certe oritur orationis obscuritas ct molesta verborum redundantia. Quocirca facile quis assentiatur II indor fio, qui scriptum suisse coniicit δ ι α to ακο orον αυ- οὐ, quamquam serupulum iniicit librorum omnium do vulgata lectione consensio. Itaque ro
ducimur ut praecedenti rot rores ψ χῆς per appositionem subiungi putemus lioc sensu: illam partem animi, in qua insunt cupiditates, videlicet
Mori est ad spectabile. cf. Phaedon. p. 50. I . ct 81. C., ubi item ro aειδές ut δεδου opponitur rui ὁρares, ct Crab . p. 403. A. Addit autem haec Socrates, ut doceat tabulam illam do misero inferorum statu intelligendam esse do vita iam temperantium et lubidinoSorum, qui quum cupiditatibus perpetuo indulgeant, tamen eas nutiquum explere et satiare possint. Cr scit enim indulgens sibi dirus hydrops, nec sitim pellit, nisi caussa morbi fugerit venis. - οἱ δμυητοι, ii, qui non sunt initiati, mythologo rursuS sunt intemperant os et incontinentes: Iudit enim in originati Ono vocabuli. Do selieitato eorum, qui mystcriis initiati ossent, miseraque rῶν ἀμυνrων conditione V. ad Phaedon. p. 69.
it om perforato. Nam cum vi repetitur rere μενεμ. Do frίρω roto Dros V. In die. T. I. S. V. εrερος. - Respici a Platono ad
nobilissimam illam fabulam Danaidum neminom fugit. Eundem Vero poenam a poetis in impios et iniustos constitui reseri philosophus De Republ. II. p. 363. D. ro δε κυοκινον ὁ ρ α λε- γ ει - την ψυχην et v a JCribrum iudicavit esse animnm. Intemporantium autem et insipientium animam dixit cribro similem osso quippe quasi po foratum, ita ut nihil continero in se possit δι' ἀπισrίαν re καὶ iri uri , quac Verba metu interpretatur Olympiodorus: ἀπιστίαν ιιεν ro' μηδε υλως παραδεχεο hat, λήθη ν δε roa παραδεχε s hau μεν, επιχανέ ωνεσθαιδε. Ι,epido dixit απιστίαν, quo alludit ad πίθον, πιθανον et