장음표시 사용
261쪽
B μνημονε εις, οτι εἶεν παρασκευαὶ αἱ μεν μέχρι et δονῆς
αυτο τουτο μονον παρασκευαζουσαι, ἀγνοουσαι δε τοι ελτιον καὶ το χειρον , αἱ δε γιγνωσκουσαι θ τι τε ἀγα- θον καὶ ο τι κακοπι καὶ ετίθην τίον μεν περὶ τας ῆoο- νας τὴν μαγειρικην κατα το σωμαJ ἐμπειρίαν, αλλ' ου τεχνην ἡ τι- δε περὶ τι ἀγαθον et γν ἰατρικλην τεχνην.καὶ προς φιλίου, ω καλλίκλεις, μήτε αυτις οιου δεῶν προς εμὲ παίζειν, μηδ' ο τι αν τυχνς παρα τα δοκουντα C αποκρίνου μ λὶτ cri' τα παρ ἐμου ουτως αποδέχου ῶς παίζοντος. ὁρας γαρ, οτι περὶ τουτου εἰσὶν ἐμιν οἱ λογοι οὐ τί αν μαλλον σπουδασειε τις καὶ σμκρον νουν εχων
a Pr. m. Par. FW. a sec. m. Bodl. Vulgo erat tis υν. Flor. f. s. Par. E. et a pr. m. Par. F W. ἐτίθειν. I ein Verba καra τὰ ocυμα om. Clarh. Vat. Von. Σ. Vind. 2. Boll. Aug. Stob. recte. Fluxisse videntur ex inepto glossemate. Eiecit etiam Hermann. Hissingk. AnimadvV. eriti. p. 47. facta transpositione scri hendum censet: των μεν περὶ τὰς ηδονας raς κara ro oesua rην μαγει ικην e ειρίαν. Sed vol sic moleste redundat istud additamentum. Et cur tandem hae in caussa codicibus fidem negabimus 2 Praeterea in Vind. 7. B. παρασκευαὶ αἱ μενι 1 3. J Schol. : ου τεχνας, ονκ ἐμ
Verba μεχρι ἡνδονῆς ne quis pediperam Recipiat, cautum est ab ipso Platone, qui adiecerit haec: αδ to et sors μονον πa D., h. e. quae hoc ipsum tantum efficerent nequo amplius quid spectarenti Itaque m nisestum est μονον, quod apud
Stobaeum desideratur, per Sen tentiae rationem abesse non posse. Nam αὐτό μονον est id solum, ita ut μονον Vim habeat, pronomen autem careat pondero. Itaque avro roυro
μητ' αυ rὰ παρ' ἐμοOlReete Butim annus: neque tu ipse iocare, ne quo Vi ei s sim me iocari Oxistima. Malo igitur Stephanus: μῆr' avra παρ' ἐμου. C. Ου r ί αν μὰλλον o r. - η ro Dro - I Nota hodio satis est haeo loquendi' ratio, qua utriusque linguae scriptores haud raro post genitivum e com parativo pendentem inserunt particulam comparativam eum eius rei commemoratione, quae iam per pronomen significata ost. Exempla collegerunt Tou p. ad Longin . p. 321. Martiland. ad Lysiam p. 370. Frit soli. uuaesit. Lucian n. p. 89. Hein- dors. ad h. I. Matth. Gr. um
262쪽
νον πολιτευεσθε η ἐπὶ τονδε τον βίον τὐν ἐν φιλοσοφία, καὶ τί ποτ' ἐστὶν ουτος ἐκεινου διαφέρων; ἴσως ουν βίλτιστον ἐστιν, ως αρτι ἐγω ἐπεχειρηοα, διαιρεῖσθαι, Dδιελομίνους δε καὶ ὁμολογήσαντας αλλήλοις, εἰ ἐστι τουτω δατῶ τω βίω, σκέψασθαι τί τε διαφέρετον αλλα-
tiara περὶ πλείονος ποιεῖσθat: De Latinis v. Hein dors. ad Ciceron. De Nat. Deor. I, 15. Cons. ann. ad p. 519. C. ποτερον ἐπὶ υν o. J EI. e.
que deinde proprio scribendum suit: ἐξ ro νδε τον βίον τὸν ἐν
φιλοσοφία, ubi tamen ἐπὶ inseditur, quasi praecessisset: πor ερον ἐμὲ παρακαλεῖς ἐπὶ ro DrOν -. Cuiusmodi an acoluthon nihil habet, cur removere illud stu
ea roυ ανδρὼς δ h ταυrαὶ Perstringi orationem illam Calliesis p. 485. A. Seqq. nemo si quin sontiat. Itaque δή in dieium facit ironia , ut Lat. scilicet, usu frequenti. 1llud
raυrα πράrro Pra declaratur deinde accuratius Verbis: λεγονrare ἐν rcu δγ μω κ. r. i. , de qua participiorum coniunetione Raepius dictum e8t.
263쪽
s ιὲν τουτου Ου θεραπευει καὶ την φυσιν ἔσκεπται καὶτVν αἰτίαν ων πράττει, καὶ λογον εχει τουτων ε κάστου
Posui signum orationis abruptae. Quum enim Socrates scire Rueat, utrum Callicles qua modo dixisset affirmet nociae, Protusi enuntiata repente abrumpit sor- monem inchoatum atque addit: aὐro δε ιιοι ro Dro Irocuroν ῆσίμψαλ, v μη ' συμφPς . Nam ita scripsimus pro Vulg. - συμ- ναλ η μη συμφps', in quo μηsoIoeco eum subiunetivo praesentis temporis construi iam observavit He in dorsius, qui tamen perperam scripsit - η μη συμφῆς; De soloecismo illo v. ΙΙer man n. ad Viger. p. 809. Sohaeser. ad Gregor. Corinth.
p. 865. et quos laudavit Matth. Grammati ampI. T. ΙΙ. p. 972., qui hunc locum videtur pro integro habuisse. Videlicet quum
Calliclos pro more suo non Statim respondeat, Socrates RSSensionem eius elicere studens subiicit: ούμφης: quo facto illo Ovrcu φημί. Do Callidio ad respondendum minus promto et PRrato v. p. bab. C. et p. 489. A., ubi schol. ad verba: Soti
' μη, ne quid dubites, eodem modo p. 47b. E: η φαλ, η μ', ubi v. ann. p. 490. D: φαθι, ημη. De Republ. p. 475. B: rου-ro δη φαλ. ῆ μή, qu Re opportune huc rettulit H in dorsius. Neque infra p. 501. D. Plato scripsit μη ψῆς, sed potius ita:
φανι, η δ' ἄν μ'. μη cyam. Co-terum Hirso hi g. verba την μεν rου ηδ . mi ραν - ὀγαύλου ut suspecta seclusit uncis, quod quo iure ita secerit, alii viderint. Cap. LVI. E. καὶ πρ ος ros ς δ et ad Gorgiam et Polum. V. cap. XVIII. Ad η δ' tarρική inteli. δοκεῖ rεχνη εἶναι. P. 501. δουναι, η ἰατρε
264쪽
ἔρχετm, Osτε τι τὴν φυσιν σκεψαμένη της ηδονης Ofτετην αἰτίαν, αλογως τε παντάπασιν, ως ἔπος εἰπεῖν
οὐδὲν διαριθμησαμενη, τριβὴ καὶ ἐμπειρία μνήμην μονον σωζομενη του εἰωθοτος γίγνεσθαι, ip dxi καὶ πορίζεται B
νως λεγεσθαι, καὶ εἶναί τινες καὶ περὶ ψυχhν τοιαυται ὰλλαι πραγματεῖαι, αἱ μεν τενικαί, προ ιχθειαν τινα ἔχουσαι του βελτιστου περὶ τὴν ψυχήν, αἱ δὲ τουτουπιεν δλιγωρουσαι, ἐσκεμμέναι o' αυ, ωςπερ ἐκει, τἰγνῆδονην μόνον της ψυχης, τίνα αν αυτηὶ τροπον γίγνοιτο.
κῆ l Post ii μέν perspicuitatis
caussa denuo additur κὶ ἐαrρικνv. p. 476. E. Lem. XI. p. 931. A. Cra I. p. 437. B. Protag. 323. B. 351. A. De Rep. X. p. 604. D. Alia exempIa huius loquendi formae collegit II indor L ad h. l. cis. Matth. Gramm . mPl. p. 580. T. II. g. 288. In proximis anacoluthon notabis. Etenim verba ἡ δ' eteone τῆς ri δονῆς consormata sunt, ut reet arbitratur A s t i u s, ad praegressa
Recto aliquot codd. arεχνως pro Vulg. arεχνως. Do discrimino harum vocum vid. Seho I. Aristophan. in Pluti V. 109. Etymol. M. P. 162. Ammonius De Voc. Disser. p. 26. ed. Valek. ais γως te παν tarta σινJΤenui nuno librorum scripturam, malo illam a criticis sollicitatam. Nam pertinent haec omnia indoab ovie re rην φυσιν κ. r. i. ad verba κομιδῆ ar χνως επ'αυrῆν ἔρχε rat. Quod autem posto ure infertur rε - ουδεν διαριθμ., id neminem morari debet. Nam hunc usum loquendi non ita rarum esse vel ea doeebunt, quae nuper ad Tim. p. 71. Λ. exposuimus. Itaque sententia verborum haec est: ΑΙ tera autem ad voluptatem te me ra accedit et arte carens, quippe quum neque natur Rm n que o aussam Bius considoraverit et omnino sine ratione nihil propo-
265쪽
ῆτις η βελτίων η χειρων των ῆδον- ουτε σκοπου-C μεναι, οὐτε μέλον αὐταῖς δελο χὶ χαρίζεσθαι μονον. ειτε βέλτιον ειτε χειρον. ἐμοὶ μεν γαρ, ι, Καλλίκλεις δοκουσί
τε ε ιναι, καὶ ἔγωγέ φλὶμ τι τοιουτον κολακειαν ειναι καὶ
multi, Vitioso. Hermannus tamen μηδε σκ. dedit hoc sensu: ne considerantem quidem. modum dinumeraverit. Vim Voc. διαριθμησαμενη recte e plicat Schol. per διακρινασα etiδιομοὶoγησαμενη. Ludit autem in ambiguitato voe. αλογως, quod et do computando et da ratiocinando et stogitando potuit intelligi. Sic απειρος dicitur ambigue Phileb. p. 17. E. et Tim.
p. M. D. . ubi V. ann. - FOrmulam o ς επος εἰπεῖν, Pro Pedixerim. eave cum F i e i n oreferaη ad antecedentia; pertinet enim ad oυδεν θαησαμεν r. v. ad p. 450. B. Post διαριθμη- σαμενη Vulgo perperam deerat interpun tio, quam cum Astio interposuimus, ut haec, rριβῆ καὶ ἐμπειρία, cum proximis iungerentur. Deinde ex aliquot codd.
etiam liber Clarh. suppoditavit.
nihil exspectabas nisi tale quid:
subiecti mutato post Ουrε μέλον αυ rata adiiciuntur etiam haec: αλὶo ri χαρίζεσθαι μονον, erre β.κ. r. i. cons. Matth. Gr. g. 564. C. δοκουοί re ει ναιJ Videntur mihi eiusmodi
πραγμαrεῖαι reperiri, quae unam tantum spectent animi voluptatem. ἀσκεπrως ἔχων Του as lita ut in ullam ratio nomhabeat boni atque mali. Nam ἀσκεπιως stetis construitur
cum genitiVo, quia idem est quod
266쪽
esso e libr. III. de Republ. p. 399. C. monuit iam He in dor-fius. Videlicet si musica πρῖς
illiberalis fit ea disciplina et tamquam παίγνιο ν rt ου σπουδῆς χαριν, dita πa διaς ἔνεκα, non erio, sed ludendi caussa
tractatur, ut ait Politio. p. 288. C. Itaque maximo habenda ostratio rhythmorum, qui pueros reddant meliores. Illi soli in ci-Vitato risurpandi sunt, qui sint βίου ἡ υθμοὶ κοσμίου re καὶ ανδρείου, ut ait de RepubI. III. p. 399. E. Et quum probitati et
virtuti nihil magis adversetur quam voluptatibus indulgere, omnes illae harmoniae, quae Vi-ino molli ae desidiosae favent, argenda o sunt nec ullo modo serendae, nisi si quae in bello ad sortitudinem et magnanimitatem incitant, in pace autem Suadent temperantiam et moderationem,
ut docetur de Republ. III. p. 398. D. - 399. E. Tι δἐ η res ν χ ο ρ ων δ ιδ a-o καὶ tal De loquendi hoc genere V. P. b02. Λ: τί δὲ δὴ η
267쪽
P. 502. Τέ δ ε δ πατηρ ad toti l δαὶ Vind. 6. Sio etiam mox Vat. et eorr. Clark. Τί δαὶ δη η σεμν. , ubi δη Vulgo deerat, quod restitutum nune ex Clark. Vat. Coisi. Ven. Σ Σ. Vind. 1. 2. 6. I. Par. BC EF V. Florentinis, aliis. Male vulgo distinguebatur Tiδε - ποίησις ἰ ἐφ' g ἐσπουδακε. Herua. aliter, de quo V. infra. βὶ επιον ἐ δ ὀ κ e ιJ Coisi. βλέπιυν omittit, iniuria. ad Demostlion. Leptin. p. 89 seqq.
De o horis ex sententia PlatOnis egit Bax. disp. De naturae simplicitate in Euripidis Oreste. Traieci. ad Rhon. 1816. 8. Dithyrambi suerunt carmina in Bacchi honorem composita, quae oratione vehementi et concit tiore verbisque licenter compositis utebantur. Undo Horatius Ud. Iv, 2, 10. de Pindaro:
Seu per audaces nova dithyrambos Verba devolvit numeris quo sertur Lege solutis. Perstringit positas dithyrambicos Aristophanes Avv. V. 1385 seqq. , ubi otiam C in si a s carpitur, de quo ibi v. interpp. et ad Rann. V. 153. cons. Wytten bach. ad Plutarch. MO-ral. T. I. p. 222. ed. Oxon. Corruptor hic fuit veteris musicae atque in carminibus melicis praeter modum mollis et effeminatus, quo nomine a comicis vit paratur. Patris eius, Meletis, mentionem facit Aristides orati. Platon. II. p. 18b., qui p. 236 seqq. adversus totum hunc Ioeum disputavit.
Gr. g. 630. 1. Pilugh. ad Eur. Hecub. V. 1256. Herma unus tamen nota interrogandi post Ti δε δη posita et commate post ἐοπουδακε illato in verbis ετ' o ἐσπουδακε subiectum verbi εο te contineri statuit, qua ratione eo deducitur, ut ista: αὐτῆς rὁ ἐπιχείρημα καὶ ri σπονδη,
pro glossemate habere cogatur. Ceterum notabis collocationem verborum. Nam e Vulgari rationu
268쪽
GORGIAS. P. 502. Od. St. 263 δοκεῖ, χαρίζ οδια τοῖς θεαταῖς μονον, ῆ καὶ διαμάχεσθαι εάν τι αυτοῖς et δb μεν η καὶ κεχαρι σαενον, πονηρον δε, οπως τουτο μὲν μη ερεῖ, εἰ δε τι τυγχάνει αηὁες καὶ ὐφελιμον, τοροτο δε καὶ λεξει καὶ ασεται, ἐάν τε χαιρωσιν εάν τε μή; ποτερως σοι δοκεῖ παρεσκευάσθαι η τῶν τραγωδιων ποίησις; ΛΑΛ. Θηλον δὴ τοντο γε, ω Σῶ- κρατες, οτι προς τἰὶν et μνην μαλλον ἄρμηται καὶ τo C χαρίζεσθαι τοῖς θεαταῖς. ZAZ. ODκουν το τοιουτον, GKαλλίκλεις, ἔφαμεν νίJν δη κολακείαν εἶναM, ΚΑΛ. Πανυ γε. αδ. Φερε δή, εἴ τις περιελοιτο της ποιη- σεως πάσqς το τε μελος καὶ τυν ρυθμον καὶ το μετρον,
C. εἴ rις π ε ρ ιέλοιτο τῆς πo in o ε os pi περιέλοι Schol. et Aristides orati. Plat. II. p. 278. Et activum habes Sophist. p. 264. E. Politio. p. 281. D. 288. D. Sud medium ost: si quis si hi
τρόπου. III. p. 407. B. IX. p. b90. Α. Craiyl. p. 398. B. ibid. D. Hipp. Mai. p. 28 I. D. , ubi
εἰ δέ et i r υ γ χά ν ε ε α ηδεςJ Ne quis eum Hirschigio ον desideret, praeter He in dorsium ad h. l. videndi sunt quos Iaudavi ad Apol. Socrat. p. 38. A. et ad Phaedon. p. 62. A. - Pro αηδες fuit qui ἀληθες requireret. Atqui sententia haec est: an etiam id contendere, ut, etiamsi non dicat id, quod cum iucunditate malum conivno tum hab eat, tamen quod eum utilitate so ia- tum habeat iniueundum, id et dicat et zRnRt. rosio δε καὶ λέξει. Repetitum δε emcaciae gratia, ut Phaedon. p. 78. C: ra δε alior' αλ-
git Wytten bach. ad Seleci. princi p. historie. p. 409 seq.C. καὶ ro χαρ έζεσθαι r o Is θε α t αιςJ Etenim tragici mendaciis aliisque artibus utuntur, ut plebs dolectetur et spe
v. Cradi. p. 408. C. Phi Iob. p.
48. Λ. Quoniam autem quae in theatris videmus, ea se mirifice in animum nostrum quasi insinuant, ita ut tales ipsi evadamus , quales fuerunt quos in scena adspeximus, quemadmodum philosophus Eenset Protagor. p. 314. B. De Republ. X. p. 606., mirum profecto non est Platonom minus heno detragoedia sensisse eamque adeo una um comoedia e republica sua et eoisso Iibr. III. p. 394. D. Seqq. cons. Legg. VII. p. 817.
269쪽
τοιουτον, οἱον παίδων τε ομου καὶ γυναικῶν καὶ άν- δρῶν, καὶ δουλων καὶ ελευθερων, I ν ου πανυ ἀγάμεθα κολακικυν γὰρ αυτην φαεαεν εἶναι. ΚΑΛ. Πανυ γε.
ῆ καὶ ουτοι προς τι χαρίζεσθα τοῖς πολίταις ώρμη-
μίνοι, καὶ ενεκα του ἰδίου του αυτῶν ὁλιγωρουντες του
ro υς avrῶν χόγουςJ αὐrῶν Tura. editti iniuria. θμο ν κ. r. 2.l In his μελος est modulus in cantu, ut Legg. ΙΙ. p. 669. D., quem locum apte comparavit He in dors Symp. p. 187. D. Discrimen rhythmi et harmoniao intelligitur e Legg. II. p. 66b. A: rij δε rῆς κοπi-
ad Parmenid. p. 244. Astius ad Rempubl. p. 348. Matth. g. 30b.
batur Oυκουν ri ρηrsρ. . id Sententiae adversatur. Quaeritur enim de pooti ea, an illa sit concio rhetorica. Itaque suit qui Iegendum putaret: οὐκ-oi ν η ποιwεικη ἐνὶ rορικὴ δημ. αν εῖ . Simplicius est articulo omisso subiectum o superioribus repetere. Et omittunt articulum codd. aliquot manuscripti. DoV. δημηγορία V. ad p. 482. C. Appellatur autem poeti a δημο- γορία, propterea quod προς τὴν ηδονην μαλλον ωρμηrat καὶ ro
270쪽
GORGIAS. Ρ. 502. 503. ed. St. 255 κοινοθ, ῶςπερ παισι προςοφλουσι τοις δημοις, χαρίζεσθα αυτοῖς πειρώμενοι μονον, εἰ δε γε βελτίους ἔσονται Mi χειρους δια ταυτα, ουδὲν φροντίζουσιν; ΚΑΛ. 503ODχ άπλουν ετι τουτο ἐρωτας ' εἰσὶ μὲν γαρ δὶ κηδόμενοι τῶν πολιτων λέγουσιν se λέγουσιν, Eoi δε καὶολυς ob λέγεις. a s . 'Εξαρκεῖ. ia γαρ καὶ τουτo εστι
Ρ. bae. ro pro ἐρ mra ςJ V. roυro o ἐρωrας. Sed δ recte om. Par. IV. Flor. b. et Aristides T. II. p. 27b. Expellendum vidit Hein dors. καὶ διαμάχεοθαι Lέγον tal Εditt. omnes καὶ aεὶ διαμ. Omisi αεὶ eum Clarh. Vind. 1. 6. Par. BCFIV. Flor. b. s. s. x. Ceterum λεγοντας CoisI. Vind. 6. Par. CEFW. Flor. R. c. S. χαρίζεσθαι τοῖς θεαταις, ut paullo ante dicebat. οἱον παίδων rε - καὶ γυναικω a J Ηe in dorsius ex his verbis colligit illa quidem aetate
mulieres servosque aditu ad spectacula scenica non fuisse prO-hibitos, comparato etiam loco
Legg. VII. p. 817. C. Idem apparet e Legg. II. p. 658. D. , ubi
copiosius Iacob s. in libro Ver-nιigchte Schristen T. III. p. 303 Seqq. W. Η. Passo in diario Zimmer manni inscripto A termumsinisse ch t ann. 1837. no. 29. Bochor. in Chariclo T.
II. e. duas res multum inter se diversas iam confundis; discrimen enim hoc inter oratores Obtinet, quod alii civium salutem ob oculos habent, alii negligunt. B. ra Drην εἶ δ ες rh ν ρη
ctat, ut civium animi quam optimi reddantur. τί oit χὶ - ἔφ ρ α o ας J ago, mihi illam protenus indi- R. v. ad Phaedon. p. 86. D. et Sympos. p. 173. B. Proximis verbis philosophus acerbe nota