De Aristarchi studiis Homericis

141쪽

mericis. Sed iam in hymnis promiscue haberi nihil valet contra Aristarchum. Ven. 258 v ιτα ιιι θρέφουσιν ορεσκ βοι

V via manus et pedes.

ουτω λέγει πάντα τα ιελη, ἀλλα ιονον τας Πρας τοῖς ποdaς. Mihi hae verissima videntur. Et quidem haec vocabuli natura est ut nunc mesi et nodες brachia et genua simul. nunc alterutrum intelligi possit quod similiter sit in vocabulo ιιῆλα αἶγες et Ιες. In hoc quoque voeabulo admonemur quam maneas habeamus Aristarchi notas. Nam nec in illo versu ubi est Dia nodio Aristarchi nota ad hanc rem iaciens servata est nec in aliis quibusdam et ipsis satis expressis et ad demonstrandum aptissimis. De ἀιιφθυος tamen vide Ariston. N. 47. De ιις γυ ει set hoc quidem esse διιφίχει ego non dubito quid senserit nescimus. - Nunc itZsellius hane v em attigit ad Od. , 363. Qui postquam illam quam dixi- Dissilia πιν Orale

142쪽

- 113 mus significationem apud Omerum praevalere concessit admonuitque etiam apud posteros nulla aetate eam prorsus de

λεισθαι pariter apud poetam diei. Sed ille tamen proximus Od. XVIII, 8 per se ipse docet genua per γυῖα indicari: υς itατο, τεὴ δ' De Γλλον re τρotio ἔλλαβε γυια. Porro II. XIX, S γυῖα dicuntur τρέχειν et tanquam alae aliquem levare. Restat igitur Il. XIX, 164-169 ubi lixes hortatur ut antequam proelium ineant cibum sumant milites. Nam ibi

miles expers εἴπερ γὰρ νιιοι γε ενοινὰ notitit ειν, αλλά τε λαθρη γυῖα βαρύνεται id κιχώνει dith τε καὶ λιυος, 'λύ 'εται δέ τε γούνατ οντι. Quid quaeso aptius et mori Homerico eonvenientius quam dicere, pugnanti, eum viros deficiunt, iam non leviter manus pedesque moveri sed graviter genuaque labare. Sed ibis eor- roborat θαρσαλέον τορ ἐνὶ φρεσιν Dd τι γυια πριν κομνει πριν πάντας ερ υλ σαι πολέuοιο. Constat igitur in Homericis nullum unum esse locum quin illa significatio odio και χειρων

aptissima sit. Illum quidem versum καί οἱ ab πραπέων η λθ διιερο ν δ' ubistilio nec Nitzsebius defendit nec Beh-kerus tenuit in quo iam ne illa quidem agilium vel mobilium

membrorum vis inesset, cuius apud Homerum item exemplum nullum est, sed immobilium, cuius IIomerica egressis apud Pindarum est, . . cum medicus est membris invalidis, γνέοις, περιάπτιον φαριιακα Pyth. I, 91. In Thesauro operae

143쪽

pretium orat locos vocabuli Empedocleos notare, quorum primus v. 3 υτ τις υπλακέ σι φονφ φιλ γυια ιήνη . Κερτ Ou εἶνHomero est aliquem laedere verbis, non facto. Hinc versus II, 26 obelo notatus simul aliis argumentis suspectus visus, quae scholiasta profert. Huc pertinent haec ractoεTrat. ὁ κερτου εἶ ου τεθησιν ἐπι του Γοργιον ἰοεθέζειν, ἀλλὰ διωλπων - Contrarius usus est hymn. Merc. 338. Ko ιιιασθαι non ubique dormire, sed cubitum ire. H, 482 κοιφιησαν αρ ἔπειτα καὶ πνο dii oo ελοντο δει διεστειλε το κο υηθῆναι και το πνευσαι τουτ δε ποδς τ εν 'Odυσσεω ο 4 , Εὐρυνουν δ' ἄδ εγιι χλαιναν βάλε κοι- Πηθέντι εν 'Oδυσευς, νηστῆρσι κακα φρονεων λ ή, κει ἐγρηγοροων . Quae ortasse non tantum grammatieorum dubitatio, sed ensiaticorum aptiuncula suit. Ἀντέ - εἶναι pari loco esse.

144쪽

' Verba καὶ ἡμι - ου- deL ponenda videntur Post νυδυσν i. misi maior eorruptela subest.

146쪽

Memorabile hoc aliter Aristarchum intelligere quam nos solemus, etiam contra id quo tymologia dueere videtur. D. 255 h διαλι τι το παιθα εἰς Ουι ι προσθεν σωαίνει. X, 14l ῖα φοβειταί 1 διπλῆ τι καὶ νυν σανυς αντὶ του προ

147쪽

ei sunt pedites II, 77. A. 49. E 744 et prosecto loeos Hom ricos inspicienti nihil speciosius Hodie Hermannus aliam exisplicationem tentavit, op. IV. 288.

του κατα τὴν κοὴν ἐπὶ τι κατα th a I xj κωφὸν ναέσθλητον.ae 16 κυματι κωφipi τι κε ipse λέγει τοι ας ibo καὶ μηδέπων πλαζοντι καὶ ποτελουντι νῆχν W μηδέπω γαρ νέμου ευκρινον οντος ὁ κυμα ν ρεμει. Hoc nune etiam sic explicatur. ged non aecurate. inph κvia non muta est unda, sed rauco sono murmurans, quod unum illo loco quadrat. Nec D. 54 terra tunsa muta est sed raucum edit sonum. Quod Orpheus

dixit de mari tranquillo loquens Arg. 101 κωφα δὲ ποντος

κεIτ, id alienum ab Homero j. Item κωπι γαλί, νη p. Nonn. XL 348. J-οποι non significat o di ' nam hoc si significaret haud verisimile Iovem hac exclamatione gurum suisse. Ut fili, 455. ν, 140. Testis Theognostiis canon. p. ramorum T. II, p. 58. Tenuerunt hoc optimi, ut Apollonius Herodianus sed Apion ut exspectes. Hesycli πόποι παπαῖ ἐπέφθεγμα σχετλιαστικον. Ἀπιων δέ φησιν τι ahιονες εἰσὶ nouo καὶ ἔστιν ti δαίιιονες. Quos

i inpos, quod nomatopoeticum est, ab initio dictum de rebus non elangore sed murmure aures serientibus. in κῆρι κων , sim Ilino ipsae aures sic dictae, . . in quibus Pro claro et expresso sono murmur est, uti caecus a rebus ad oculos translatum. Item recte sic dicti muti, proprie mussitantes. Tum translatum ab auribus et dicta κωφα etiam quae alios sensus non sua vi tangunt ut κωνα βέλη.

148쪽

ille attio νας Homericos ποπους putaverit Scytharum γαλιια-

τια ιν των θεων πογαια an πῶπους Dryopum κατα λέξιν,

an Euphorionis et Alexandrinorum de quibus omniuus testimonia olleeta habes ad Hesychii locum et apud MeineLimn Anal.

Al. p. 128 nescimus. - Quod ad accentum attinet, mirum est, quod animadvertimus ita illum accentum si una fuisse, et patet iam Aristarcho firmum suisse, ut quamquam abnormem iudiearent quia ceteroquin interiectionem ποποι, ut areaI, ei eumflexionem postularet, nemo tamen ausus sit in hac sormula si scribere. Sed, δὲ cis ὁποι-ηuεειυδες saepius audimus. v. Apollon adv. 37. 588. Herod. Io Alex. p. 36. Theognost. ean. 158 Schol. Dion gr. 46 Epimerisin Hom. 447 vel Elymol. 823. ustath. 98 41, ubi J nono restitue pro, ποποι, ut reliquis locis comparatis facillime ubi pus est nono et παπαἶ et tu ποποι. Sed illum tamen Theognosti locum, qui primum inspicientem vel tali vocabulo, quale est διττοι ηστο, terret, bdetur a nobis postulari posse ut emendatiorem transscribamus, hoc sere modo: α εἰς ι σχετλιαστικα δικαταληκτα δια τῆς Oedιφθογγου γραφετac tiro δικαταληκτα εαε ταυτα καὶ διατῆς ι καὶ δια τῆς ι διφθογγου γραφεται τοτο καὶ τοτα7, Olo OlaI, αἰβο αἰβα . Ottio καὶ 7MOι, O O περὶ τὴν γου- σα αλλα περ τὴν ἄρχουσαν et διττον γῆν. - ω ποποι δυσὶ τονοις χρησ&Hενον Ωφασιν ἐδέδου cio δυο ερν λογουεἰσιν 'Αρισταρχος δέ φησιν απίθανον ὶναι το τον Λέα ποποι λέγειν scripsit ortasse tis nono ola eo θεοὶ λέγειν,

quamquam et non scriptum intelligitur . αλ επεὶ δει το

ογειν et cetera. In quo loco, nam non ab re fuerit hoc addidisse, memorabile exemplum habemus, quanta cautione opus Dissilia πιν Orale

149쪽

- 120

sit in hoc Theognosto, qui pleraque ex Herodiano transsumit, ne ex illo salsamerodiano tribuamus. Nam duo hic certe sunt, quae sine ulla dubitatione non Herodiane esse affirmes Primum quod reliquis in fine duplici forma praediti inepte intemponit illud 7uo et Ohιοι Deinde quod ita loquitur quasi

Herodianus dixerit o πόποι apud Graecos in consuetudinem venisse hoc accentu non tantum quia per illud praepositum species orta sit adiceti substantivi sed quia illud πόποι substantivum visum referrent ad Scythica illa γαλματια Tantum discimus Herodianum eo loco ubi disyllaba in no enumerabat in atholica libro septimo), ὀπος, ὀπος, reliqua ex aliquo reconditiore, ut putes, libro rutos commemorasse etiam illos πὀαους Scythicos. Sed ad accentum in Pudno explicandum non apposuerat. Quod etiam externo adhuc signo patefit Prorsus enim incommode et inopinato illa verba Σκυθαι γαρ intrant postquam iam antea dictum erat simile visum ut ,

φίλοι, hoc est simile visum tanquam esset e moreo eum nomine. Tentaverant igitur, et id quidem genus abnormitatis accentuum expediendae Herodianeum et antiquum ita cis πόποι explicare ut esset accentus διεφευσιμένος. De quo ut de ac-eentibus καrηναγκασιιένοις ad explicandos titulos Apollonii Dyseoli librorum περὶ διεφενσιιένων τονων et πω κατηναγκα-

'ia νέον τόνων dixi in Museo Rhenano N. F. II, p. 343). Ceterum illud ἐά του πολαβεῖν, quod est apud Theom stum licebit significanter dictum putare, ἐκ του ἡ ὀλζφιν εἰναι, i. e. praesumtam opinionem, προληφιν. Μέλλ coe insin nunquam signiscationem temporis apud poetam habes. K, 326 τόφρα γαρ ἐς στοατὸν hi δια ιπερές. φρ αν

150쪽

- 121

sunt A, 564. B, 36 116. A, 54 Μ 34. N 226 777. E 125. O, 601. , 83. X, 356. 544. , 46 86 qui tamen locus mise rime eorruptus est). Ad interpretandum ubique adhibet δοικε, quod id significari vult, quod vel lato vel rerum conditione fieri consentaneum est. Haec observatio de usu Homerico voe. tiέλλω pervulgata in veterum litteris. Apud Eustathium saepius recurrit item habent exicographi, V. maxime Suid. s. ιιέλλω, ,ελλε. Et schol. d. a 232. , 274. 165 i. Idem sentire itχsebium patet ex annotatione ad Od. , 232. Quo magis diffido iudicio meo. Equidem cum cogito nullum esse seriptorem quin expressa temporis significatio in hac loeutione longe longeque quam reliquae significationes rarior sit est cumeogito hos loeos, qui leguntur , 515 K, 454 9 rem haud

praestiterim. Ziotici, ζωστ ρnon idem est, ut quidam putant. K, 7 ξ δι rλῆ τι δοκουσέ τινες aveth εὶναι tati καιωστ ρα οὐκ set δέ αλλα tati καλε το συναπτουενον- ιιιτρα haec duo vocabula, tilτρα delenda υα τον στατον θευρακα et δε ξωθεν συνθέον παντα ζωστῆρα Scilicet loricae