De Aristarchi studiis Homericis

161쪽

γεννιυμ ενος, σκοτιο δε ο κατα λαθραίαν ιέξιν καὶ Ουκ Itbνυιιiιιο ιιιζε υς. Scilicet misere se cruciabant, quasi his Homeri loci σκοτιος et ταρ γενιος diverso sensu dicta essent V.

Eust 502, 20 622 40ὶ eum tamen et priore loco, ubi de Bueolione narratur: ἐν Io ἀγavo D Arctos ἐθον rος, πρεσβίτατος γενεῆ σκῶrιον δε Ἀεi, aro i r o, nihil aliud significetur quam altero Se matrem eum peperisse ante nuptias. Hoc igitur monuit Arista rebus utroque loe idem diei et eundem dici posse

παρθένιον et σκῶ ιιον, quamquam propter Varia causaS, παρθένιος quod ab innupta ἀνεκδoro apud Apollon. l. H. S. aD-θένιος in lucem editus sit, σκὼrto quod secreto concubitu ).

, Aristarchi observationes tantummodo duos loco Homeri speet bant. Ceterum rectissime in his vocibus ad tymon hic minime obscurum recurrit. Propria et origini debita notio tenenda, unde si universo speetes lacile est intelligere non semper παρθενιον esse σκοrίους. Vel contra. Πυρεινιοι dicti Tarenti coloni, iuvenibus nati quos iusserant Laeedaem ni συγγενέσθαι αῖ παρθένοι δεπάσαις ἄπανrας v. arx Ephor fr. 3 . Π σκorιοι non erant. Vocis origini si inhaeres illud Euripideum explicabitur quod Hermanno offensioni suit Alcest. 9us

Hoc loco vehementer displicuit Hermanno deorum spurios filios is poeta commemorari, quaro xorio ad φθίνουσι trahi iubet ut intelligantur, qui ad Orci tenebras abeunt. quidem dubito an ab auditoribus σκυrιοι et nato una audientibus haec in aliatu sententiam accipi potuerint quam quo hodie primum legentibus propendet auimus. Neque vero res iuvenusta est, modo ne sertas , deorum spurios filios, Sed clandestino amore genitos ut vocabuli primigenia notio teneatur ut alibi. Et L hol. p. 4b,l0 πὸ σκοr ν δ γεγονὼς σκor ιoe, περ σri λαθραῖος. Sed Apollonius videtur mihi, quod Homerum prave intellexerat salso atque inepte hoc

162쪽

promiscue dicuntur.

cautum igitur e quis eiusmodi Ioeis se ipsum vel poetam eruciaret differentia extundenda. Sumsit hinc Apollonius III 337 ἰδ' παλυβ ιν στειτα ἀφιειλέκτοιο ιδ θυιιαλγέα ιν νιν Καὶ χόλον Sed salsus sui in tymologia Apollon. l. p. 550. Μῆνις Ἀεν 'Ani o ιιώνης l. ανέαὶ οἱ γαρ ργ Πενοι πως

voeabulo usus esse. Narrat Hypsipyle I, 8l0 Iasoni maritos ab Thracia expeditione reduces expulsis uxoribus aptivas virgines secum habuisse:

γνισἰ ἐνὶ μεγαροις, σκοτίη δ' νἐrελλε γενέ9χη. Hic prosecto non celatur eoncubitus. Sed ut dixi, omerico exemplo abusus est, a quo putavit σκοtione dici quieunque non iusto editi essent matrimonio. D Callimache ro Q αὐτω κονίον ἐυπελανειο τέκεν lis. CLXX iudicari nequit sed videtur recte dictum suisse: clam more.

163쪽

non Ommutantur.

θε δέ, recte, ut pinor. Reliqua ut intelliges ex seliol ad . 346, in quo quae peccata sunt supra correxi in v. ιυδε sic

susionem in hoc genere Homerum decere putaverint nullum

melius exemplum quam quod fuerunt stetit Chrysippus qui illud

164쪽

sA 152 explicarent hi proeliaturus . Zonaras p. 491. t. M. 259 schol. h. l. Quos haud veri dissimile est causam suam sublevasse eo loco quem ab initio posuimuη, καὶ Ioco ορπον Hoσιι ει, vel similibus v. schol. A i52 , quos pingui Minerva interpretarentur. Plut Poes. om. 63 καὶ ἐπι-uατα τινα Dαλλασσει oI εἰς τόπον καὶ τοῖς Disons καὶ τοῖς ἐκ τό roua3ιαφορως χρέοιιενος, - οἱ δ' ἐτέρωσε καθιζον a , 51

αντὶ του τέρωθι καὶ Ιας δ' ἐγγυθεν ἐλθεν αντὶ τουθμα maec subtilius intelligere docuit Aristarchum iudieii

acumen, accedente ut solet acturata consuctudinis Homericae cognitione AEtenim eum his rationem habent hae observatio iones Λ , 268 Σκανδειαν δ αρα oIκε ν διπλῆ τι υτ u εἰ- πεν - του εἰς Σκανδειαν απέστειλεν, υς πενθετο ci Κο

Mature haec adverbiorum confusio grassata et apud recentiores epicos elegantiam hinc ut videtur quaerentes pervul- Dp. si a nό in otκαδε βότρυς. Et haec:

165쪽

beckius habuit ad Phryn. p. 128. Quamquam hoc ipso loco

fortasse altera lectio antiquior est proρο ναιεταουσα πὐισκ res,

quae nunc est in eiusdem hymni ragmento quod pro septimo doeimo carmine circumfertur in hymnis Homericis Apollon. II,

IIcloοιθεν πεσθαι pro θνραζε Oppian Hal. , 53. - Ἐνδο9εν apud HOinerum iam, ut ἐγγυθεν πεδυθεν, alia pro ἔνδοθι dictum. Et Quintus . . cum dicit Hi/-- κεα ἔνδοθεν Γ, 504 et iuulia, fines Homericos non egreditur. Difficilis quaestio, sed aeeuratissima perquisitione dignissima, in his adverbiis in θεν exeuntibus quousque iam Homeria eis temporibus unumquodque a propria significatione discesserit, quo deinde haec libertas progressa sit. . . , 0 νον δ' ἔκαθεν πολιος κολMe ἐπὶ νηουσὶ ἀχονrαι. Sic Aristarchus bona haud dubie nonumenta se cutuη Zenodotus et Aristophanes ἐκώς. In eodem versu , sl utrum Aristarchus sederit non traditum. Hoc unusquisque sentit μάχονra ἔκα- θεν πολιος vix primam originem migrasse, quod sic dictum est ut ἀπὸ τοιῶν rαδίων τῆς πολεως ἀχονται. Iam hoc Aristarchum iure movebat,

etiamsi non invenisset in Odyssea se 253 καθεν δέ τε σε τί εἶναι illi simillimum. Sed quod Apollonius scripsi I, 2l de Borea Orithulam auferente ex Attica in Thraciam

κλείουσιν

hoc, quantum intelligere licet, Homerus non dixisset, sed ἐκ N, 592isieran θωρκκος Μενελάου κυδαλίμοιο πολλὸν ἀποπλαγ χθεὶς ἐκας πraro πικρος iσr s. e. 496 λίαν γαρ ν άδν κὰς ἐλθομεν elis, 3 οὐδ' reo Ir δἰν ηλiuvo ξείνοιο κὰ τράπεt. Hoc adverbium non tetigit asel

166쪽

sativo item observatum Aristarcho D, 45 Iλιον isto h δι- lnαλῆ τι τοπικίυς ιντι si προθέσεως θελε γαρ εἰπεIν εἰς γυιον. s. ad 184 199. A, Ti. Cum genitivo coniunctum bis apud Homerum habemus, 290 in Veneris et Martis amoribus ὁ δ' isto tutioreo et ει et η, 135 aerra1 uto δ' περ oudb ἐβήσατο coticteto εἴσω - Reeentioribus epidis consueta hae constructio Apollon. I, 35T. 372 390. II, 74 95. 136 κέδασθεν εισω Βεβρυκές AMDκου μορον αγγελέοντες). 576. III, 31 l. Opp. Hal. V, 380. lil. 399. , 539 c. ace is, 169. 389. ,165 . Quint. A QT T. Nonn. V. 244. 314. Sed - eum dativo est Oppian Hal. 737 σε λαγονεσσιν ἔδεκτο Sic enim Selineidorus ex bonis monumentis edidit pro νι, qu0 equidem non dubito quin recte secerit. αγῶνεσσιν ex epicorum more in

utero .

Hune loeum non extrico. N 213 1 διπλῆ τι νεικαν ειρηκεν coii asta Ουἐνοὐαι του de Diomede vulnerato sermo est διατ τρα Diια Hinc intelligo hoc voluisse interesse inter φέρε et circo ut νέρειν dicamus si quid ipsi humeris vel manibus nostris serimus, contra γειν. Quod bene dictum et longe veriusquam id quod deinde plerique secuti videntur obruunt hoc in- euleantes grammatici aniniantia uel inanimantia ferri 3.

ad Pind. l. III vol. I p. 40. Utinam placuisset viro docto et hoc loco et aliis copias quas sere haud contemnendas habet, non per saturam el-sundere sed ordine spectantium oculis exponere. Vocabuli ψοπιν pro ei οὐ positi complura habet exempla Homerus nunquam sic posuit. imune aiionem migrari multis poetarum exemplis ostendit Schr de ad Mus p. 28 Quod vix operae pretium erati

167쪽

Quasi qui vehiculis et feretris argentum praedamque dueit non M3 dicere possit χρυσὸν et similia Hinc intelligo non Aristonici esse schol P, 163 τι in αφυρο ν et aroiμεθα. Sed Aristonici erunt haec ad P, 12 δῶκε δ γειν λαοοισιν

φέροντα OD a αυτος βασταζεν Haec bene quadrare videntur, modo ne necesse esset credere Aristarchi doctrinam quibusdam finibus circumscriptam suisse, quos vel migravit Aristonicus vel ego non video. Etenim res non Vera Si nec Veram esse tam expressis tamque vicinis exemplis probatur, ut Aristarchum si quidquam in hoc genere hoe tamen lugere non potuerit. Ω, 502 Priamus Achilli dicit: νερ υ δ' περείσιaποινα. φ, 196 κα τις θεὴς υτιν ἐνεέκοι. 20 αγαγοι δέ

168쪽

σολογία rροεψητοι γὰρ οἱ δὲ πανηιιέριοι obrῆ εὐν λα-σκοντο ' sed tamen debebat scribi προεψηται γὰρ καλιν αεέδοντες παιήονα Deinde, quod gravius, ut a Friodlaendero monitum, apparet alterum momentum excidisso quod ἐλπειν pro αεlδειν dictum esset. - Licebit igitur de Aristaretio opinione hae sere dicere. ' Ad eam quae postea horum vocabulorum iam inde ab Hesiodo sere sola valuit significatio in Homero etiam explicando pronos inveniebat ita ut eum Nausicaam illo loco Odysseae famulis μολπῆς αρχεσθαι legerent cecinisse eas intelligerent, salso ut hie saeile patebat. I Docuit igitur primitivam vocis significationem esse potius ludendi: quod ex vocabulo ἐλπηθρα apparere, item in pilo Nausicaae, denique in quibusdam exemplis saltationis lusum offerentibus, υέλπεσθαι Ἀρηι H, 24 I. uJcύν ετ μελποιιένησιν ἐν χορεῖ II, 182. ιι ερυεν κιθαρι ε λένον δ' re καλὼν ειθεν λεπταλέρνιυνῆ τοι δεήσσοντες αμαρτῆ ιιολ ιῆ- ἰυγιι δι τε σε οσὶ σκαέροντες ποντο , 572. ὁ δ' ειλετο θεIo αοιδις νοριαγγα γλαφιρὴν is δέ σφισιν ' ερον υρσεν ολπῆς τε γλυκερῆς καὶ

quo certe exemplo pronum videtur intelligere desiderium lusus et saltationis, ut haec duo explicative coniuncta sint non desiderium cantus semel excitati porro audiendi, et saltationis. Quainquam ubi idem versus est , 37 4ιάντέον εν κορος εστι, καὶ πνου καὶ φιλότx o ιμολπῆς τε γλυκερῆς και utiίμονος πηλιοιο, longe melius videretur si intelligi possent in Dissilia πιν Orale

169쪽

- 140 enumeratione quattuor res amoenae gelunctae nec omissum esset

καὶ oedij. Incipit canere, proci primum sedentes et attenti illum audiunt 325 τοῖσιν ἀοιδὁς ειδε περικλυτος, οἱ δὲ σι οπῆ εἴα ἀκονοντες ὁ δ' Ἀχαι υν νοστον Γειθεν - et post demum saltum etiam addunt 42 οἱ δ' εἰς ρχηστον τε καὶ ἱ ιεροεσσαν ἀοιδὴν τρεt: titi ενοι τέο ποντο, ιδεο δ' kr εσπερον

ἐλθεῖν Quod in memoriam revocat illud , 605 βῆ δ' μαι

δ' qχ στυ καὶ ἀοιδῆ τέρποντ' :δη γὰρ καὶ ἐπήλυγε δεiελον γιαρ. Haec omnia cum considero Aristarcho in μολπη cantus signinisationem excludenti assentiri dubito. Sed hoc tenebimus, μοὶ iij et ἀοιδη, ιεLrεσθαι et δε lδειν non prorsus idem esse, sed cle diei cantum quatenus Iusus et delectatio est. Nec sane est eur non facile redamus ut ex ludorum genere praecipue sic dictus sit saltus non item iam illo tempore dictum etiam esse tantum nec tantum vocis, sed ubi res serebat fidium etiam vel utrumque coniunctum. Sed id non redemus Homerum his vocibus uti potuisse quod iam apud tragicos reperitur, ut intelligamus quousque ab origine sua temporis abusu progressae sint de eantu etiam lugubri. - φιλοθρήνοισι δὲ Dissilia πιν Ooste

170쪽

μολπciu ιλιν ωοῖβος αειδε Non n. II, 1. πενθίδι vibis ib. 136. Sed videndum an ut substantivi esse redimus ita verbi quoque μέλπεσθαι exempla apud Homerum sint eantandi significationem praestantia. Quae si non essent nobis potius casu non esse putandum esset Aristarchus igitur hoc nou tulit. Et A, T illum versum, ubi est ιέtito ντες Ἐκάεργον , cariti inecelebrantes , spurium Sse saeile redimus, et ortasse ne iste quidem solus. Praeterea seruntur oei tres vel potius duo, idem bis 2 604. I, 17 et . 27. De quibus vide Friedlaenderum j. l. 2. Illa omnia tam egregia sunt, tam vel perseetae doctrinae satisfaciunt ut scribens me ipse reprehendam. Nullano sunt in hoc homine vestigia eius, qua vixit, aetatis grammati- eaeque imperfectioris Gaudeo esse, nam si nulla essent vererer ne salsam viri imaginem legentibus proponerem. ἀάσατοις χεῖρας explicuit δεινὰς καὶ ἀπτο1 Ovc. Herod ad A, 567ὶ Mihi non contigit intelligere quid plerosque Veteres grammaticos prohibuerit, quo minus eam eXplicationem, quam nunc sequimur Omnes admitterent. Nam et Zenodotus dieitur explicuisse in Doti et

' Q a apud Athenaeum . . t de versibus cy. 5-l dicuntur, Aristarchum illos oliquisse, in hoc mihi error esse videtur Athenaei ex libro, quem ante oculos habebat, negligenter exscribentis. Ne illud urgeam. ita eum loqui quasi istos versus omnes ne invenerit quidem ibi Arista chus in exemplaribus, sed ipse intulerit Vocabula, quibus utitur, προς- έψεν ὁ χρισrctoo et ἐμβαλων Ἀρισrαρχος εἰς δ σε Maoσιον οἱ Ου προσῆκεστ ovo, certe hanc speciem praebent ita ut postquam ustathius Athenaeum exscripserat, ex ustathio deinde in scholia M. T. ad , I res venerit hoc modo φασὶ oleis recte sine dubio itidorsus edidit : ust.

υμηρον, αλλα του Ἀριστωσου. Quod ridiculum est. In Atheuaeo multa quaeri possunt e g. cur e tu versus scribantur non quinque, sed tres omissis illis μεr δέ σφιν ἐυέλπετο θεῖος ἀοιδὸς τορμiζων, ita ut ab Aristarcho dicuntur adornati esse , 604. Sed eonfitendum est Aristonice quoque scholiorum paucis illis verbis relictis ad J. 9, quae supra exscripta habes nos videri in devia duci. tiame id euere soleo, non esse quod non possit esse.