De Aristarchi studiis Homericis

281쪽

- 252 non temere arrepta pini est, sed ut in re gravissima diuturna et repetita meditatione invaluit), est prolaeto quod nobis gratulemur hunc unum esse Aristarchum qui se modestissimum praebuit analogiae normam quam universe ut constat in linguia valere voluit moderate adhibuit prae analogia et certis fixi que regulis usum tuitus et nativo quodam confisus sensu quo in patrio maxime sermone doctiores saepe nescii nd verum ducuntur. Quod quantum valeat intelligitur maxime comparatis quibusdam posterioris aevi grammatistis eum alios dico, tum Tyrannionem et Ascalonitam Ptolemaeum, qui Gottschedii simili studio nihil non certa quadam regula adstringi volebant a quo sermo ingenioso homini similis abhorret), qui inauditos ne a paradosi vel ab Herodiano modestisque grammaticis Geptos

accentus excudebant. Contra et paradosis et eiusmodi grammatici longe in plerisque Aristarctio adstipulati, imo eius iudicii nonnunquam plus confisi sunt, quam suis rationibus: quem honorem per tot saecula nunquam mendacio habitum a

bitror.

26 a. Primum igitur quantum analogiae rationi quantum usui dederit exemplis ut mihi videtur minime dubiis lustremus

282쪽

δείκνυται τι καὶ cibi δοτικὴ εἰς ι λήγει καὶ ου εἰς ω. δευτερος δὲ λόγος ληθής ἐστιν ιυς ευθεI καὶ αἰτιατικὴ ιιο-

Vides quid alii et ipsi Aristarebi discipuli ut Omnia una

analogiae lege continerentur machinati sint Aristarchus Offensus est aeeentu rico, Idi o, qui reliquorum similitudini non re rei spondebat attamen adscivit, unde nisi ex usu Peropportune offeri se locus Apollonii Dyseoli do pron. 112. B, quo magis etiam res in propatulo sit αλλ υς τε et εἰς ω λῆγοντα πτω-

κα γὼ l. καίτοι γ ν ὁ ἐντελες δα i. e. quamquam propria forma erat 1 5 neque ideo mirandi causa erat nisi ex reliquorum analogia. Similiter igitur iudicandum erit de ri λυν διιεὐων similibusque genitivis de quibus Herodianus explicat ad N 103. τ δε θωων νιοι περισπωσιν, , ουοτονῆ Hrρων καὶ κυνιον. υτ ος δὲ καὶ Ἀρισταρχος προφέρεται, ιοκλῆς καὶ ὁ ωρM ιονυσιος ως βαρυνοντες τὴν λέξιν. mare corruptu gunt, ut patet ex alter Actol. Ἀρίσταρχος βαρυνει το θωων καὶ Diyiligo by Ooste

283쪽

- 254

λογίαν Τ). Hi etiam vides quid complures moliti sint ut ea ad nommam grammaticam detorquerent quae sibi usus non passus est eripi. Facile in iudicium de δυσιυδ υν ευώδων, quippe idem

suturum.

colorem erodianeum amiserunt: qui hic, ut ubique eum s eisse inveniemus, lenius et modestius quae contra Aristarchum proferri possent, posuerat, minime immemor eorum quae proe valerent. Imo disputatione ancipiti absoluta in Aristarchi partes discessisse putandus. Conser modo quomodo hae A cadius exeerpta dederit p. 36 τι δὲ δυσcodco παραλογως Dissiligo by Ooste

284쪽

- 255 - ἐβαρυνθω καὶ τ τρι ρευν Ot μὲν βαρυνουσιν, οἱ δὲ περισπω- σιν, Ισπερ καὶ Draρκων, καὶ τ συνηθιον κa κακοήθευ βαρυνεται ἴσπερ καὶ τα αυτων πιω ματα. s. etiam ipsum

Ioannem alio loco p. 39, 12. Ubi Aristarcheis additur νοσωδων ὁ δὲ Ἀρισταρχος καὶ τὸ νοσωδων ἐβαρυνεν χλογως. 3. Sed ubi usus deficeret, . . in obsoletis scrinis et M voeabulis, qua via Aristarchus ingressus est Pauea sunt, sed quantivis pretii verba erodiani quae indicant, ad , 59:

κιχραμενος ὁ γαρ γῆ τε χαρακτῆρι μαλλον οὐ τό - νους τροσνέμει ). Ovra ιενος cum aliis nemini ignotis Butt- manno, ut constat, aorigi sunt per syncopen saeti. Quod si iis finibus circumseribitur, quos ipse vir sollertissimus . II p. 2 not. et p. 10 not. indicavit, concedere possumus. Proprie plerique non sunt Roristi sed analogia non satis expressa fietae formae, modo adisoristos modo ad ipsa praesentia propius accedentes iv. utim. p. 2 not. 8 et p. 23 no 33. Ut igitur totae quasi similibus istis, quae loquentium sensui obversabantur debentur, sic nec accentus ad aliam quam ad horum similitudinem poni

poterat. Quod rectissitne sensit Aristarchus Praeterea ut omnino synecdrome magnum Graeci sermonis momentum est, sic in aedentibus valuit ). Ipsum tib non auri8tu est, nee ιcυν,

sed propter simplicem sormam accentum oristis e. g. πιων accommodarunt. Et contra videant quid agant, qui quod ρε-

σθαι, διευκaθειν, πιτνων, φλειν ao istorum significationem habent continuo accentum oristorum accersendui putanti In

quo quam non subleventur parados ipsi opinor sentiunt. De

' Addit ἄλλως τε κα ιν γινομένη ovo φεσις καὶ ναδρομὴν ογά- ζειαι τονου. O sequitur Apollonius, de eoni. p. 496. Ceterum quibus hae cordi sunt auctor sim ut totum Ierodiani scholio paulo longius. cuius partem supra scripsi adeant. ' Resero huc θμηrne, quod applicatum est ad πητι, '. λημε- νος sortasse non dictum esset, nisi ut quodammodo responderet voci οὐ-

285쪽

Idem certe non novit πιτνών II, 27. s. Ob Ai. 184. ' Quod hoe scholio saei Herodianus, hoc saepius tacit v. A. 659 . Primum concedere videtur rationi sane non obscurae adversariorum: dein quaerit ponitque quid secutus sit Aristarchus cuius prudentiam per-BPexerat, cui paradosin in plerisque assentientem invenerat et his quasi certioribus ducibus obtemperat. Haec ponit in catholica πεφνειν, Arcad. 173, 20. Πέν νων ib. 276, 22. Intelligo quam recte iudieaverim supra de Ioannis Arcadiique excerptis collatis de δε σωδων.

286쪽

σταρχος καὶ ἐπεισθη υτ qi η παραδοφις. ἔστι γαρ τι ἐῆμα leuco τουτου ὁ παρατατικὸς παθητικις γινεται εἰρυδμην, τὐτριτον εἰρυετο, ο ἐν συναλοιφῆ και ενδεέ του ἐγδε ετ ερ Pro. De accentu idem statuit utimannus de rationibus similiter sed subtilius et propius quasi ad linguae penetralia accedens; sed usus et character et observandi diligentia et sensus insitus eos perduxit quo rationibus vix necessissent. . . Iam Aristarchi rationem tam expressam et insignitam habemus, ut in multis quid seripserit quid non seripserit ipsi possimus perspicere. Quid igitur de hoe loco iudicabimus. qui in eod. V legitur, Ν, 80 de βιβασθων βαρυντέον ελε cinis του βιβι ι ἐγένετο ει τε oris του βιβαστος ωρισταρχος ὁ νησιν, ἐαν ξυνν αι, σται ιακρα διa8ας. o eorruptum est ne intelligi potest; sed si quis inesse putaverit Aristarchum etiam tulisse βιβασθευν, ei denter obloqueremur, etiamsi non servatum esset ad eundem locum Herodiani scholion quod

287쪽

- 258

τουτου ζυνο ιένης ὀξίνεται γὰρ 1 κλεές. Nec ulla causa est eur Aristarchum mirabiliter a se ipsum descivisse putemus,

nec quisquam praeterea tum memorabilem exceptionem commemoravit imo undique patet omnes consensisse in accentu λιν, omnium minime vero eum scripsisse λέν cuius auctoritatem nec reliqui neglexerunt et Herodianus nusquam. V. Herodian. ad A. 480. Arcad. 130, 7. Theodos. an. 1004. Choerobose.

1230 42lmss. Eust. 775 40. Taedet nunc plura addere ut Eustathii errorem eonvineam quod me olim in adversarii s cisse video. Hi perpensis, quae adhuc de Aristarchi rationibus disputata sunt dubitari non potest ne Hermannus dubitabit qui olim fidem habuit ustathio ad ur Bacch. 1166. Casu venit ut unde sit Eustathii error iudicari possit. Ad A. Dissiligo by Ooste

288쪽

480 in eod. Ven Amerodiani notam subsequitur alia quae est de uoininativo λές, sed salso huc intrusa est ubi in textu Homerico est λῖν. o fraudi sui Eustathio. Sed qui in Cod. Ven illam notulam loco non suo allevit is nisi res casu aecidit videbitur deceptus esse e loeo qui est l. v. 567, ubi negligentius inspicienti Helle videri potest de nominativo

concinunt in significatione. Ergo persuasi mihi quamvis primum audienti mirum videri possit i aut haec etiamsi adiectiva sint tamen propter ipsam significationem crebritatis se ad nomina perieetiea in t accommodasse, aut quod singularem non habent ad alia pluralia similis formae accessisse ἀγυιαι 'Iλα

Sed ιι ἐετα, ιρυοπα, ἀκάκης quid commune habent, ut eodem modo regula eximerentur Commune hoc, quod sunt quattuor syllabarum quod ex Homericis praeterea cadit in unum ιππηλάτα et quod Deorum epitheta. Ergo si ausa intelligi potest cur dictum sit ιητέετ iet veterum quorundam ratio, dictum esse pro ι Ιτα probabilis visa viro Oetissimo, qui hodie quod sine cuiusquam offensione diei potest in his rebus solus videt, obeckio, de adicet motione anomala diss. II p. 4:

Inoidi primum legens Schol. , 502.

289쪽

- 260 v. nunc Paral. p. 184ὶ reliquorum miratio tollitur A, 75 ιn-τlεra Ovrως ωρ σraρχος τρίτην re τέλους ποιεῖ την ζειαν. και επεκρατησεν αναγνωσις καὶ ἴσως πλεονασsιος ἐστι τουε. II, 85 κακροα Ἀρίσταρχος εροπαροζίνει o δε αλλοι Pi lemaeum dicit, Tyrannionem Pamphilum αναλογία πειθοsιενοι προπερισπεῖσιν. rεiσθn δὲ, παραδυσις Aristarcho haud 269 dubie )ὶ - Ceterum si hoc loco rationem solam sequi voluisset Aristarchus verendum est ne turpiter ruisset neu paradosin

tam facilem habuisset. Etenim in his omnibus mascul in casuum confusionem esse putavit ut Herodianus II, 185 κακητα h διπλῆ τι τῆ rροσαγορεi τε κῆ αντι τῆς ργῖς κέχρ ται

cativorum regulae illa tria item absona v. Herod. A, 175 508. 540. IO. l. 3. O. . Hi iactis undamentis Aristarchique in ponendis accentibus longe patente ratione confirmata spero me paratos sedisse lectores ad ea quae disiicillima ad perspiciendum sunt ac vix certo diiudicari poterunt mecum disceptanda. V 20 Drco Dolorαρχος προπερισπα η rori τι ευς αποδζDroi OD Dθείας ' τ δε κεφαλαιον ἐκ τε rαtα ι, τῆ γλιακὴ

Substantiva in dri antiquitus non altas in sermone Graeco

ωα ς, di psori et quod dubitant utrum ανδροτιῆς sit an adeo- τῆς '). Crevit abstraetorum necessitas in scholis philosolitiorum quod desiderium postea etiam sermo vulgaris saepe adiectivis generis neutri lenibat) et in his scholis propria eorum sedes et novorum excudendorum officina fuit ut Lobeckius docuit ad Phryn. 350 j. Dein omnes technici frequentant paul-

Do εὐρύοπα excidit. ' Plerique recentiorum pleorum ut substantiva in tali immoderate auxerunt, si in ors haec Homerica exhibent. Do noιorte, quod Plato finxit, accedit Schol. Plat ad Theaet. 182. a. p. 363 . De iis, quae cum ραπε rni et κταθor comparanda sunt, chol.

290쪽

- 261 Iatimque sermo Graecus etiam in communem usum sat multa recepit prov. ἰσοτης φιλοτης Aristoti th. Ι 8, 2). Et pri 270mum laeta sunt plurima ex adieetivi in oς, quorum maximam eopiam Plato habet, et fortasse in communem Graecorum usum alia nunquam venerunt ). Hoc certum est maxime ex hoc genere quo pertinet κρωτης quamquam inde ab Aristotele etiam quae a substantivis sunt et alia '' apud scriptores frequentantur Aristaretio ad iudieandum ingentem vocabulorum copiam praesto fuisse. Omnia accentum habuerunt in penultima. De uno κουφοτης accepimus, Athenienses dixisse κου - , Arcad. p. 2 not. Quid movit eum ut d μιῆς et ανδροτῆς - antido-νης non dubitandum quin hoc etiam sic notaverit in ultima notaret Settieet hic Meentus antiquitus traditus erat. Mihi in his rebus versanti iterum iterumque Oeeurrit etiam in obsoletioribus Oeabulis aliquam de aecentu traditionem fuisse. Etenim etiamsi ponamus in versibus reeitandis accentum voce

non notatum 88e quam saepe extra versum etiam Homericorum vocabulorum proserendi occasio erat partim coram disci 2Ilpulis in ludo partim in rhapsodorum et philosophorum consabulationibus ut laeti cogitari possit multorum vocabulorum Meentus quasi per manus traditos usque ad Alexandrinos e

Aristid. 455, 32 Quam haec Plato adamavori praeter διαφοινότης pro διαφορά demonstrat δικαιόrne Protag. 3ai. b. Org. 508. R In iis, quae nunc de his substantivis Herodianus exhibet περ μον. . P. 40. D. 33, non potest seripsisso quod legitur p. 33, 19 se asi αἰνότης. ὀι εἰς ι λῆγονrα θηλυκα ot δέ or tin rῆς Moc cerias ζεως παρἈθη σημειῶδες αρα ὀ αἰ- μόνης ὀνομα. Quomodo eum sugere poterat notissimum δεωόrnc δανότης ipse attulit ex Sophoete p. 40, 2 . Praeterea nec ignota μανόrης, χαυνόrης, απεινότης, πιθανόrης, σεμνόrης quae certe eo, quod nunc dicit, non excluduntur. Quod primum occurrit pro αἰνότης est ινότης Longin. II, 3. Plut des or. ιγ et απὸ τῆς ι καταληξεως Chrysippeum χαριεν-τὀrni poterat tacite negligere. Sed concedam melle nec hanc grammatici

manum esse.

νδρόνις p. Homerum non tantum propter metrum, de quo uno adhue dixerunt, mirationem faciti mn Mart. 10 recentem aetatem, quam agnovit Hermannus, prodit etiam voe. βιότης. Mira vox αἰτόrne, Aristo metaph. p. 10l l Brand. dein apud