De Aristarchi studiis Homericis

331쪽

sexisse. Naut ιιαρτή est etiam contra eanonem adverbiorum inori, monente Herodiano D 162. - Quod Photius habet p. 200 λαβέ ὀξυτονεῖν φασι τοῖς περ Ἀρισταρχον Πορα τὴν χρῆσιν και τι θος pertinet ad aliquem loeum seriptoris Attici. ubi seboliastae sustus de Attica prosodia λαβέ a vulgari usu χρησις καὶ ἔθος diseedente exposuerant, qua in re ut in Homericis laetum vidimus ad Aristarchi auctoritatem a quo primo libri adcentibus distincti erant, reeurrerant. - altera Photii nota p. lv x σαιιν ν περισπιηιένεος καὶ Αρισταρχος καὶ λευκος η δὲ χρῆσις ἐρεος intelligimus Aristarchum pertinent hae quoque ad certum quendam poetae loeum ex analogia et usu antiquo dedisseisi σatii , quod posterior usus eorrui,erat ius satin . - Quo minu temere secisse putabimus quod contraci ιυγδαλη scripsit et de ruet et de arbore Athen. 53. a. In reliquis ex hoc genere quod sciam non fruetus item dictus ut planta συκον σικε , ὀδον odi ): quod plurimum interest Fructus nomen ad arborem translatum est ut ἐλααὶ quamquam etiam ad reliquorum similitudinem diei poterat arbor aut γδαλῆ N, 212 legimus γνίην Icὐνικίος α βαλε ὁ τονον ἐπερτ ακολουίνος ἔγνD ἐστιν, υς Ηρωδιανδ ιν τε ι α ῆς κα943lcuo. Hunc locum tetigit obeck Phryn. p. 302 non satis sibi clarum esse professus Tetigit idem scholiasta , 242. sed nee eo clarius it nec observatione hae quae est apud Theognostum p. 106 et in Behkeri Aneed init. θνυα ορνα Ἀρισταρχος 33 συστέλλει, α και ἐκτεiνει τι υ καὶ rροπαροζίνει, ἐναλλογην

333쪽

D interaspiratione.

Rem explicabo paene ieiunam nec multuin utilitatis allaturam, sed tandem aliquando intelligendum est quid sibi illa in-

' De enclis et anastrophe Aristarchi doctrinam quatenus innotuit una cum reliquorum grammaticorum praeceptis exposui in quaestionum epicarum specimine primo. Nunc in quaestionibus epicis.

334쪽

- 305 teraspiratio velit quae frequenter veteres grammatieos legentibus offertur.

cxαπτους τοι τας ιν δυναΩενας διαφθαρ ναι καὶ βλαβῆναι xl κατ ἐπιτασιν τα παν δυναυδεας βλά pae καὶ διασθειρae. Quae hinc in commentarios suos transtulit ust. p. 50, hoc unum addens Aristophanem cum seriberet ἀέπτους intellexisse οἱονεὶ εὐρητους o δυνατο τις εἰπε7ν ν δνσπαρακολουmj-τους, ala o δυνατα τις αεσθαι es Schol. Dis l. l. quod fluctuat in Aristophanis lectione interpretanda, iure dubites, num grammatici illius sententia ad haec tempora pervenerit. Herodiani sententiam in exieo suo exposuit Suidas Nec reliqu0rum glossographorum verba, unde nil novi edocemur, tran scribere perae pretium videtur, duobus exceptis, unde novae grammaticorum accedunt auctoritates Phot ἀάπτους' οἱ μεν

Lehra Aristarch. 20

336쪽

quod ad suam muniendam sententiam non videtur ab Aristarcho neglectum fuisse. V. Apollon lex. p. 746. Qui secus acceperunt praesens sorinae mediae verbi εἰμι ad similitudinem

Hie loeus advertit attentos Homeri lectores quod non Sarpedonem sed Hectorem primum in Graecorum munimenta insiluisse antea poeta ecinerat M 437 πριν γ τε Γ, εἰς κυδος x περτερον Ἐκτορι δίυκεν, ΙΙριαμ lds, ς πρ υτος σε λaτο τειχος 'Matiis et 462 ὁ δ' o ἔσθορε φαίδι ιος Ἐκτωρ. s. 465 Dκαν ἐς ιιν ἐρυκακοι αντιβολήσας, ὀσφι θεεὐν, ἐσαλτο πιλας Sarpedonem contra dixerat tantummodo muri pinnas primum disturbasse M 397 Σαρπηδ υν δ' ἡ ἔ αλξιν λων χερσι στιβαρῆσιν ελχ', ἔσπετο πασα διαειπερές. Quare nonnulli atque in his Lysanias grammaticus antiquissimus, Eratostheni magister Suid. s. '. in eo loco, de quo disputamus, intellexerunt ἐ-σν λατο, . . concussit, a verbo quodam σαλλεσθαι. Sic enim haud dubie voluerunt, ut παλος παλ-λεσθαι v. Hesych. sic σαλος σαλλεσθ' cit, non σαλειν, uno λ,

ut apud Eustathium seriptum est. Iam ipsam difficultatem et quo pacto dissolverint verbis Herodiani aecipe Ἀρέσταρχος καὶ

Wi Nomen Porphyrii, quem uno locum eadem ratione interpretatum esse ustathin testis est . 07b, commentator longe recentissimus, uigetiolia V. debentur pro Lysania minus sibi eognito substitui Porphyrii est alterum scholion in Venetis ad h. i.

337쪽

- 308 ν σὲ Ου Σαρπηδεὼν δ' επαλξιν ἐλῶν χρορσὶ στιβαρῆσιν is,h δ'Ἀσπετο πασα ' ἐπὶ δε του VH τορος ρῆξε δ' πιιφοτερους θαιρους , ba ἐπιφέρει ὁ δ εσθορε φαίδιμος Εκτωρ . αυει- νον δε αεέθεσθαι Ἀρισταρχεμ ασίνοντι, εκδέχεσθαι δε γήμας Ουτως et ἐσηλατο, τι πρεμος ἐφηλατο καὶ επεπηδησε τεῆ τε - χει ορα Ουν υ ον εἶπεν τι πρωτος διῆλθεν. ὁ ε γαρ Ἐκτωρ reiuro δινῆλθεν ὁ δε Σαρπηδῶν πρευτος υρι ιν σε ἐπὶ et τεIχος sed ea τοτ αντιθεον Σαρπηδονα Psab ανν κε τειχος παε ξαι II, 308 εὐστε το ν λατο ταυτον εἶναι τεῆ ρυν - σαιl. Ultima verba quae et ab antecedentibus discrepant nec exstant apud Eustathium, ab homine nescio quo male sedulo inconeinne assuta sunt. Apud Eustathium eadem legimus p. 1075, sed is reser praeterea primum Aristarchum eum σῆ-λατ praeferret explieuisse ἐν ni λατο tum alteram lectionem non admodum placuisse veteribus, καὶ οἶδε παν αποδεκτέα τοις παλαιοι ii ἐζήγησις), denique Apionem et Herodorum ii. e. Herodianum in hoc loco explicando cum Aristaretio stetisse: quod ipsi vidimus. 6 Sehol. ad . 77 ὁ Ἀσκώ. ut irri or εκ si λια Io οὐχῆσυχα νδε εἰρηνικα, ἐπεὶ κηλος ὁ si χος, υστε στέρησιν αυτ ον κδέχεσθαι. Drco δε κα Ἀρισraρχος οἷον ταραχωδη νῆ

338쪽

σθη Ἀριστάρχε ν Reeepit haec Eust E T p. 524. - Hoc loco miramur Aristarchum neque dubito quin lorique una nobiscum miraturi sint. Itaque dubitamus Eustathio aures praebere de Aristarchi rationibus aliter tradenti ac probabilius 3 p. 546 ἔστιν

χος οἱ δε ιδ συνον ευς ἄναλως ab του ρινος γενο/ιενον, καθὰ rrροερρήθη. At ego auctor sim, ne tui contra Herodianum eredamus Eustathio. Res haec est ut alii grammatici sie Aristarchus putat in compositis nonnunquam alteram significati arinis partem delitescere et quidem ita saepe ut nos nec intelligamus eur ita velit nec quid consequatur. Attamen laetum est: et suam in hac re sententiam ut indicaret spiritu usus est ubi delitescere signisseationem indicare volebat, mediam nspirationem non posuit. Vide Aristonici notas ad LI, 6 et X, 19 incitis x ovi κη ς Γο τανυηκες illud ἀκῆ significare in τανυν κεας ὁγος non significare ut in κελαινετὸς citare. Et recte accipiamus in his παραγωγον et παραγωγή quae quod videam in his per abusum quendam adhibentur non ut vocabula non inesse dicatur, sed non significare. Herodianu II 635 ως των ωρ-νvro do viro ἀrro χθονὸς ει ρυοδεέης re αραγωγον ῆγοννται τὴν λέξιν, τουτέστι παρολκην νὼς ἐπὶ τέλor λέξεως. Item Herodianus de ταλαυρινος modo dixerat is δε λεκτὸν χει τι ἐπὶ τέλους εὶ re παρέλκει, quod Aristonicus dixit 1 διπλῆ τιπορπιιένως λέγει ταλαυρινον. De κυαλος ad , 705 Eκτωρ δε πρυ/ινης νεις φατο ποντο εοροιο καλι ς κ.vάλου in Her diani nota, quamquam non integra est, tamen intelligitur, tres Sententia eorum grammaticorum ommemorari qui et hanc paradosi quoque suisse dicit εὐκυαλος cum medio leni serit, Dissiligo by Orale

339쪽

rent, partim eorum qui inesse quidem λος putarent sed non significare δεκα ταχα επε ιι νηδὲν ἄλλο - ωκ ἐά τῆς λέξ. υς

σwalνεται ), partim eorum qui re vera et proprio sensu λος paragogicas syllabas esse putarent. Ceterum Herodianus oeetiam loco in ea re παρολκης vocabulo usus erat, ut in P ο-δεέης. Quod ex tymologici nota s. υκυαλος intelligitur, quam hine fluxisse apparet, quae haec est εὐκυαλου, ἐπὶ νηῶς ξ αλὴς γενικὴ ἐπι μεν vesco συντιθεμ ἐνζ Uluλδ αποφέρει et πνευ ια, ou Ευρναλος ἐπὶ δε τι του et ιδιο et ρε πνεῖμα, ιν αμ- τιαλεν 'Iθακs, φαλος, παραλος. Et D καὶ τουτο ἐπέθετονον scribe ἐπιθετικον), εἴφειλε δασυνεσθαι, ει περ ἐν σίνθετον νυν δε rαραγευγὴν ἔλαβε ζ αλος κατα παρολκῆν κειμένης διι

l. λλοι ἐφέλευσαν δ α παραγωγὴν ἐκδεξ ιενοι καὶ συνθεσιν Sive hi sive illi significare quidem nihil volebant quam ταχειων. Inde duplex apud Hesychium explicatio est: υκίαλος ωκεῖα, ταχεῖα, ταχυπLnς. Sed Herodianus quod videam ad propria quidem per lenem distinguenda inclinabat sed in adiectivis illam παρολκῆς doctrinam ne adamasse ridetur nee spiritum lenem adseiscendum putavit. Vide et ut loquatur de ταλαρρινος et ut εὐκύαλος cum Omnibus similibus item ut ij x λo eum aspero teneat , 705. De ιιελιηδέος ad , 346 Aervatum hoc δασυντέον- ιιελιηδέος, et eius scholion modo exseriptum V 289. Restitandi erant, qui aliter statuerant. Um. M. p. 577, 29 ιελιηδέα φιλους αρκε γαρ το ἐλι προς- ἐμφανίσαι τὴν δονη ν. esych. μελιηδές, ελιτ υδες, IJιστον διικα ἐφιλοιτο παρηχθη γαρ παρα- ιιέλι ενιοι δε υς ιελιξ δυ δι και δασυνον In quo item vestigia vides eorum quoque ut in εὐκυαλος vidimus qui μελιη δ ἐς vere paragogicis syllabis sormatum putarent. Aliud ex hoe genere est quo ad Aristarchum reducimur.

340쪽

Haec qui consideraverit testimonia facillime perspiciet, euiorare Aristarcho illi spiritus in mediis voeabulis servierint. Sei- licet si de verbo aliquo vel alii dubitaverant vel videbatur dubitari posse utrum illud compositum sit an minus utrum eum voce a leni spiritu incipienti compositum an ab aspero, quid ipsi videretur illorum signorum ope adhibita indieabat. Quae

apparet eum reliquis neeentibus uno eodemque loco habenda esse Usus est simul in compositis ut indicaret, utrum secunda pars vocis expressam significationem haberet, an delitesceret:

quod discipulos scire volebat l. β. 2. Et de Aristarcho diserta quidem praeter ea quae eonge88imus testimonia desunt, quibus in Oeibus de illa in mediis voeabulis aspiratione locutus sit. Sed ieet tamen de pluribus suspirari, de nonnulli paene pro certo affirmare.

i Antiqui grammatici haud dubie pro signo spiritus usi sunt ro γνώμομα του Choerobose Behh. p. 780 . Hanc sorinam describit PriScian de aec. c. 2. Schol. Dion. r. qui ex eodd. indiciis videtur vel Pombyr vel Theodosius esse, p. 83. Alius p. 692. Diomedes b. 780. Cf. Aput de nota aspirationis q. 39. - Semicircularem ii qui scripserunt quae edita sunt Arcad. p. Ν'. si ies Magoceli. . . 27. Ol. 4 . Illi simul hanc sormam habent circumflexi , hi Alteram nobis usitatam.

Vsaniam lectionem moreκταένονto ante oculos habuisse suspicatur Ruhnkouius ad Pin. p. l.