De Aristarchi studiis Homericis

81쪽

του Drasa καὶ βαλειν i. X, 68. In χαλάζ 0 τίφας σαλων)προς νοῦν αντιδιαστολεῖν του βαλεῖν καὶ Dipae. Sunt quidam loci ubi cum de pluribus partim eminus partim cominus vulneratis simul sermo fiat illorum verborum uno p0eta defungitur. Hi loci, ne quis putet voeabulorum disserentiam tolli ab Aristarcho notati usus verbi, qualis in eiusmodi locis est in schola dicitur συλλη trτικος Ν, 782. si ροβὰς τε βι η 'Eλέιοι o

Aιο ι δης γαρ βέβληται. s. ad A, 659 et II, 24 ubi utitur substantiu συλλi uς, 1 3. προς την συλλM Φιν. Hinc opinor, de incomparabili hominis diligentia et doratione constabit, qua in eiusmodi Obsereationibus probandis usus est, nec minus illud cum omnibus qui quidem alicuius momenti videri possent locis diplen apponeret, haud saei lequidquam in utramque partem sugere potuisse eum praesertilia, qui bis poetam ediderat commentarios Homerieo libellosque eodem spectantes Scripserat complures quique haec carinina tot coram discipulis identidem exposuerat Endem veterum fuit persuasio, nec mediocrium vel negligentium sed egregii grammatici, qui multo labore quid Arista rebus in Homero praestitisset inquisiverat Didymi. Is eum librum de Aristarchi editionibus Homeri conscriberet, nulla repperit locum, huic vocabulorum usui absonum. Sei licet II, 46 do Sarped0ne legitur

J II, δασον ἐιασεν ran DP, cum ex antecedente versu pateat Sarpedonem hastam torsisse.

82쪽

Ad hune igitur locum Aristonicus adscripsit haec ι διπλῆ τι

ὁ Ηρέσταρχος φῆκεν ' Ἀοίνυν τῆ Φιλη1ιονος υτ υς ἰωέρετο-οχDII1 δασον ξλασεν ἴππον ' στι γαρ τε it τῆς add. ποή-ὐευθ εν πλοῖ τ ξλασεν κειται, υς επὶ του Aeri οὐ P, 5173. ,,καὶ βαλεν 'Aρ roιο , Hra νειαέρκὶ δ' ἰώ γαστρι dici ζωστῆρος ελασσεν Versor in testimoniis quibus quaedam egregie om- probantur gravissima quae aliis huius pusculi capitibus on- sinuavi. Quod non gloriose dico sed ad tutandam veritatem. Sed quod de pessima fide scholiastae V disserui hic certissi-nniin oeumentum est. Is enim hoc loco ita seribit: υτ&σαι τὰ ἐκ χειρὸς τρευσα -ταυθα δε εαὶ τω βαλειν τέ si υατι

Ain vero aiusmodi additamenta ex aliis locis Homericis repetita vel eonsareinata aut ipso fingere solet Aristarchus aut et inin in odie reperta recipere cimo vero tam suspiciosa habot ut in reiiciendis vel obelo notandis etiam iustos tenuinos excedere videatur. Sed porro haec consideremus. Hic nec doctus nec antiquus grammaticus unde Aristarcheas lectiones quam Didymus cognoverat melius qui et utramque oculis usurpavit editionem Aristarchi commentariosque eius librosque Uomericos ad veram Aristarcheam lectionem expiscandam adhibuit lenique tam bona utimur fortuna, ut quam nihil hio scholiasta sciverit de Aristarchea lectione hac ipsa in re testi- Dissilia πιν Orale

83쪽

seatus sit. Seilicet ex ista Didymi annotatione patelaetuni est. hunc unum in Aristarcheomontem oceurrisse ei locum quo lex de usu vocabuli μαλλειν migrata esset, praeterea nullum. At 6 in ea recensione qua nos utimur, praeterea unus est, I 573:ώς ὁ τυπεὶς ἰ σπαιρε si vina πεο, eum antea diserte dictum

esset 567 guti δο ρL Quid igitur ad hunc locum schol. Τ

ille si Aristarchearum lectionum tam gnarus sui quid in ineptis potius explicationibus volutatur quam Aristarcheam lectionem quae alia fuit, attulit Res clara est et illo loe unum Didymum fido dignum esse et hoc loco in Aristaret, editionibus non Iectum suisse: ῶς ὁ τυπει εσπαιρε Quid igitur fuit Aut

nulla coniectura non fallax aut sui da ιεις. Ceterum iam hic monendum quod infra ostendam. ὁ δεIΙί δασον ξλασεν reno Aristarchi lectionem non fuisse nee hoe videtur dicere voluisse Didymus. Huiu S, quam nunc tractamus, observationis ignarus suit Zenodotus cum aliis atque videtur quae aliquot locis varians inveniebatur lectio Aristarcho in hoc ut in aliis multis observandi occasionem dedisse. Primum II, 105 βαλλε ro athi

οτι is βολῶ ς τετρευται, cis δια τευ εξιῆς δείκνυται ος τοιο πρευτος φῆκε βελος ' 812 . t deinceps ad eam rem confirmandam non solum ad hunc versum, sed ad omnes, unde hoc' Γ, 368 duplex lectio sui οὐδ' D- ων et ἐδάμασσα.

84쪽

δόρυ δι και ζ1 ς αυτ βέλος ειρηκε 2S ταρβήσας ο οἱ ἄγχι παγν βέλος . Deinde, ut solet, versibus Omnibus, unde hoc ita esse confirmatur, diple apposita, ut 83 η διπλῆ τι βέβληκε

δοτος ὁ γραφε παλιν φθι σε βέλος γανατοιο . oe Oeο, ut saepe haec Aristarchea lumina intuens, dolore Ominoveor quantum ab hac riseos omericae praestantia diligentiaque hodie absimus. Etenim ipse olfius priore loco βέλος edidit. eum tamen et ista omnia gravissima sitit et τέλος κατακalριον longe exquisitio lectio sit et Didymus testetur non Aristarcheas solum editiones habere τέλος, sed addat , ,καὶ σχεδὸν Λασαι et vero res ipsa declaret haec ex codd. esse quod ni ita esset alterum ad alterum conscinandum admovere esset absurdum. , T

i omnino olfius in eo mirifice lapsus est atque a se ipse descivit. quod minus quam par erat Aristarcheis lectionibus Homerum suum applieuit. Nam cum ipse quae eius immortalis laus est docuisset egregie, quam tu hoe Homeri perpoliendi negotio toti pendeamus ab Alexandrinis. non ab his qui vulgo seruntur codicibus, continuo consequens erat ut quae omnium Alexandrinarum editionum et olim longe habita est praestantissima et ab ipso certe hac laude cumulata et fingendi audacia minime su vecta, ea nobis quasi lex esset et norma, nisi quid in ista peccatum in-

85쪽

Quod de verbo cuia ιν valet idem de subst. βέλος. II, 45S.

Ventuti esset a consuetudine poetae plane absonum. Et sensit in hoo inconstantiani suam recensita enim serie lectionum, quae vel aperte meliores vel aequiparandae vulgatis ex Aristarchea editione a sese receptae sint, hoc addit vaticinium CCXLi: Et sunt alia, in quibus admodum v reor, ne futuri sint multi qui tarditatem ineam mirentur.' Nos ideo miramur minus, quod causas eius erroris perspicere videin ur Scilicet depraestantia Aristarcheae editionis in universui quidem satis sibi olfius persuaserat, de fide et auctoritato non satis. Resederat quidam in animo eius scrupulus propter salsam, quam de universa arte critica veterum sibi finxerat opinionem quare ultro citroque ei ininotus non O PrVenerint ut couiectandi lihidine tam liberum fuisse Aristarchum certissime ersederet, quam loci quidati gravissimi nec ipsi Olsio ignoti etia tu diserteo stantur. Inde tactum si ut et e loco, qui me ad hoc diverticulum invitavit unico veram Aristarchi lectionem respueret, et militis aliis locis contra quam rationus ab ipso institutae errent a sumiui grauauiatici exemplari desceret. Quamquaui id exeniplum, quo hic usus erant in ditione priore, A. G Τρῶες πέρθουοι κλίκλrro cciniaονροι, ubi tradituin Ἀρίσrαρχος πολ νιγερεε, non aptissim uti erat et iure repreliensuit a Bokkero, Hom. Blaet- teri l Ti. Neglexeram enim cum Versum et quidem Prorsus Diindein semel praeterea recurrere I, 233. de quo Aristarcheum nihil traditum. Quamquam mihi uiden vix dubiuiu est, si , 564 πο- γερέω in ipso textu habuit. altero etiani, et quidem item ex exeinplariuin quorundam fide, habuisse. Sed ultra eius constantiam rogressam esse non dixerint, vix ad versum ab illis aut paulum immutatum , in ενω λλοι ρωμ ιχίκχnto et ἐπίκονοοι ubi opinor, si non inveniebat non desiderabat si inveniebat ut pulerum nec de trivio ortui aeeipiebat libenter Bekkerus summae sibi in hoc genere constantiae legem scripsit eam, quam certe olfius non magis quam Aristarchus tenubat Sic Bekkerus quia,utro et γακλει rotiniso Doοι audiunt, constantiae causa iteui λυκuiro inruoreo scripsit, non Wolfius. at in Bekkero paene quaeras cur non item K, 420 Πολυκλει rotir .rίκουροι scripserit, sed πολίκλη rot nani quod Il. I. 43 do iis dicitur. His γλῶσσ' ἐιιέιιικτο, πολοκυ ro δ' s/tν ανδρες reliqua qua Buit mannus asser lex. I, 95 causae, ut verum dicamus utiles, certe eui non moverunt , id ekherum quidem non erat cur moveret, aut si novit iani quaeretur cur non a πολυκλσοις Πικονροω RemPl Drisbatis transeatur ndo λεκλοrovo. Sed a Bel hero eluam petimus si acutissimae riseos rationes, ubi nondum ab ipso audivimus, et ipsi quaerimus et nonnunquam non ex mento eius assequimur. Ut πολυκλῆτους ἐπικουροις illo loco, sic reliquit seime P. 362 νεκροὶ ὁμου Τρωων καὶ περμενέων ἐπικονρων, et , 220 κέκλυrε ινρι φνλα περικrιονων ἐπικοτρων, ubi illic γακχει λων , hie περι-ιτῶν. ro ἡκλει risν. οχὐκ Amt iiii Videntur ad manum esse. Sed nobis ad Wol-

sui redeundum est. AEtenim si etiam ultra progredimur ad quaeren-

86쪽

dum, cur non de arte eritica veterum et de ipso Aristarcho rectius iud eaverit Wolfius, eam invenimus causam Otissimam, quod qua Scholiorum Venetorum origo et structura Sit Parum intellexerat. Si quae huc pertinentia seripsit p. CCXLIV. not. ea et manea sunt et salsa plurima, quamquam aliis quibusdam locis multo propius ad rei veritatem accessit. Sc lidet in hoc saepe hominis subtile ingenium admiratus sum, quod ex repetita scholiorum lectione pleraque recte Odoratus est, quae quidem etiamtum nescivit etiamsi sciri licet. Sed hoc condonandum illi in magno multiplicique per occupato et rimum hos scholiastarum thesauros immensa opera excutienti. In eo igitur quod longe pluribus quam decebat locis Aristarcheas lectiones aspernatus est, unum riseos Wolfianae errorem positum iudico. In aliis, ubi Alexandrinorum lectiones vel haud innotuerunt vel liberum esse debet iudicium nostrum, ut in interpunctione, eo peccavit, quod sermonis Homerici leges et maxime periodoruui struendarum rationes non satis cognitas habebat. In quo ipse plura correxisset, nisi post editionem anni S04 et ibi, hoc totum negotium raro resumsisse Videretur. Redigendus in memoriam non tam error commissus , 30 quam erroris ab ipso prosecta emendatio in Anal liti T. II. Hie etiam uno nunc exemplo desungar Γ, 400 notissimi Versus sunt, quibus Helena a Venere ad mariti amores lectumque vocata Deae respondet:

Primum non probo signa interrogationis, quibus deletis multo acerbior evadit ironia ood et 278 scrib. n. -no pro 'II- si irrisioni indieandae inservit Ρ, 55. E 422 et II, 26, qui locus item pulcrior interrogatione deleta μἐν in Γ, 30 quo loco veteres ad irrisionem non attendisse videntur . Sed quo maxime tendo hoc est Wolfiana interpunctio habet

duo cola per ινεκα-roxνεκα coniuncta, quod Homericum esse nego. Is particula υνεκα ubique sic usus est ut enuntiationi cuius rationem Outinet, postponatur. Unus nunc est locus, qui ab hac poetae consuetudine recedit eandemque quam hic Wolfius tulit, periodi formam exhibet, I, 727

rοννεκα καὶ βουλῆ ἐθέλεις περιιδιιενο αλλων; Sed ne hic quidem locus potest ita distingui, ne nulla cogente necessitate ab Homeri usu discedamus. Ergo scribe πιθέσθaι - - χλων. Cf. A, 2 πείθεr γε ρ Κιπρον μέγα κλέος, ἴνεκ' Ἀχαιοὶ la Τροίην

87쪽

exposita sunt ea sive rem ipsam speetamus seu comprobandi rationem seu usum eriticum omnium debent puncta serre. Quod nunc sequitur huic annexum ortasse ab aliis aliter diiudieabbtur. Cum Drasa non dieatur nisi de vulnere cominus illato videatur inde ductum substantivum εὐτειλὴ de eiusmodi tantuni

plagis diei posse. Et hic usus invenitur his locis E, ST0 es. 5S . A 266 sub Ariston. xl διαλπι δι ι τὴν ἐκ χειρhς

eum Aristarcho non videretur fieri posse, hos versus obelo notavi Ad priorem locum annotatum est: θετεῖτa Or -καν λέγοι Ποιι ρος εὐτειλὴν et L βολ roa otia, ad iterunt: Gyετει τae παλιν δια τὴν εὐτειλ γῆν. Et ut nilnus dubitemus de etymo non miserunt animadvertere ad , 518 κατ vetas ἐν νεωτειλκὶν ν διαλ . τι παoετυμολογεῖ τὴν orειλὴν ἀπ του

ni τασε. At dixi iam antea de hoe non unum omnium iudicium fore: ego assensum sustineo lectores reputent quid reliqui loci haud sane pauci valeant et quod in vocabulis βολή, βέλος, αλν γε - βάλλειν et αλ σειν ductis seri atur possitne conti liuoad ιυτειλὴ transferri, quod ab υτάσαι hinc enim ortum esse

νηεσσιν ναnλενσεσθαι εμεuos roννεκα οἱ τὸν δῶκε αριγμενος βασιλιζι. Simillima etiam constructio A. 94-96. Nostro loco DOS ανθρωπων Omma stinacit, post γεσθαι colon ponendum. 'eterum nec apud recentiores epico Ovνεκα-rουνεκα me invenire memini. Addam quod in via es 333 interpungendum sic: mr ορ, ἐπε με κατ' ἰσαν ἐνείκεσας oti r περ ιἶσαν

' Idem Menelai vulnus Meo dieitur 90,2lT: quod de utroque vul

nerum genere dicitur.

88쪽

vix lieebit dubitare et forma et significatione paulo certe abest longius sed hoc ne negligant, quod ad Aristarchum cognoscendum lacit, quam modeste dixerit: τι υ ἀν λέγοι

το βεβλ ιιένον τὼπον. Nostrum est hoc ex veterum disciplina illustrare, quae declaratur his geminis exemplis. D, 502 An τωδε συναίνυτο καιιπυλα τόξα, στεγετε. υτ ἄλλυδις ἄλλα εταστροφάλιγγι κονέης οτι ιιέΠιχ τὀν κατα του τόξου λόγον se lκara et os βελ υκ καιιπυλα ιεν γαρ τὰ τίω πεπτεῶτα δ' ἄλ

Unum restat in scholiis quod huc pertinet idque de Aristarcho quaerenti gratissimum. Admonet enim quod ad testimonia de eo tradita recte diiudicanda permagni momenti est optima eius observationes a posterioribus grammaticis nonnunquam deflexas ac potius detortas esse. Nam cum Aristarchus observasset, βάλλειν diei tantummodo de eminus laeto missili nequc idcirco offenderetur isto, quo Homerus utitur σχεδῶθεν βάλε, inventus est qui ex illa rectissima observatione perverse contenderet σχεδόθεν βάλεν videlicet contraria sibi non eoui ungi

89쪽

posse. Fuit is Seleucus, minime ignobili grainmaticus v. Sch V ad II, 807. Inepte P. 600 βαλε σχεδὼν ἐλύγων. Quod hine dididimus ipsos diseipulos prave nonnunquam Aristarcti doctrinam interpretam esse, eo utemur in proXimo quo iam sustinat oratio. . . II. βύλλειν τινα non signifieat apud Homerum petere liquem', sed percutere. Ea percussio quod aut cum vulnere est aut sine vulnere, inde modo dicitur significare σε ιτυγχύνειν vel πατώσσειν, ruiειν,

Omnein usum vocis ii ἐλλειν quam difficile sit ex tanta lo- 2 eorum copia eruere ipse expertus sum. Quare statim dicam. ut re se habeat. Sic melius Aristarchi doetrina explicabitur. βίλλειν τινί id signiseat, quod Aristit relius docuit sed eo non pertinent omnino ii loci ubi βάλλειν sibi adiunctum habet accusativum iaculi e g. βάλλειν ον pro hoc accusativo ponitur etiam dativus βάλλειν ho, et coniunctim g λλειν τινὰ si Iaiuubi nullo addito casu solum σίλλειν invenitur uostrum est iudieare odis singulis sitne is ceusativus qui astulum signi-seat animo supplendus an is quo homo ineuio ictus quod in nonnullis in medio relinquetur Addam, ne quid desit, ελκος βὰλλειν ελκος το ιν βόλε Ιάνδ ιρος - , 95. II, 5ll dici ut ἔλκος τυσε τειν si, 42li j. Iam ad Aristonici testimonia pergo I , 36Si δε ιιοι ἔγχος λχθη tαλώtin νιν τευσιον Dδ' ιταλῶν ιν υτ σαν is τ οι 'αλόν ιν ἀντι του o Ddi πί- τα a Dτον. li το βώλλειν Oti ρος ο κ εστ et o uuλ υς σrροεσθαι tyr σιν. in i TDδει δεε δ' Drri εὐυον ριστερον

δ' οὐ δυναΩαι βαλέειν κυνα λυσσμραὶ τι αντι του παισα καὶ , Sic notissiinum illud βαλ o Draue ι κεν ra potos 1. γένηαι VOSSius certe in ea editione, qua ego utor, vertit Trissis fort. Alii malent: ire

90쪽

Innumeri sunt Ioel, ubi vel praecedente προιει, ε fiει, ἀκόντισε βώλος et sim consequitur καὶ βάλε vel tota sententiaeertissimum sit βύλλειν esse percutere. Hi ne regula constat: et si quis sorte Occurrit locus per se non satis expre88us ex regula aliunde effecta non pro arbitrio diiudicandus est. E. g.