장음표시 사용
201쪽
18 1 Cat. 6. de accidenti qua Τ.S.
aptitudinali, An si de essentia accidentis. Et est prima opinio Scoci in . d. ix. quaest. unica,& Antonii it
Andreae T. Meta.q. I. cum caeteris Scoti diicipulis, asserentium, nopertinere ad essentiam eius, sed extra illam esse. Probant id primo. uia inhaerentia, est relatio accidentis ad subiectum:vel relationem saltem includit; ergo non potest elle de essentia alicuius accidentis absoluti imo aliquam rationem accidentalem debet praesupponere in eo, cui conuenit, per quam fundetur talis relatio : & ex consequenti, essensim accidentis, eam fundantem: quare extra illam omnino ei it. Secundo: Si inhaerentia aptitudinalis est de essentia aecidentis, omnibus aequὁ conuenire debet: quia quae essentialia sunr, omnibus illius ordinis debent aeque conuenire : sed neque conuenit omnibus,neque aeque potest conuenire : ergo non est essentialis. Probatur minor,quia modus, Quem habet quantitas Eucharisti separata a substantia , est accidens: cum terminet naturam accidentalem in repugnat ei aptitudo inhaerendi, eum sit modus essendi per se,& independetet a subiecto:ergo non conuenit omni bus accidentibus: sed neque aequaliter: quia i a conueniret eis uni. uoce,quod videbimus esse falsum. Secunda opinio est communis, & vera, quod inhaerentia aptitudinalis sit ae essentia accidentis. Ita D.Tho. in . d. ι8. ' & art.
serit, Accidentia non esse entia. ρd entis entia: hoc est substantiae,ad quam in sua entitate, dicunt attributionem: sed esse entia substatiae,est posse eam assicere, secundum proprios modos intrinsecos: ergo aptitudo ei inhaerendi ,est eis essentialis ex mete Aristotelis. Probatur etia ratione: uia esse per se,& esse in alio, ni modi is intrinseci substantiae,& accidentis,diuidentes per se ens , ted esse per se,secundum aptitudinem ,hoc est, aptum esse ad subsistedum per se, est de essentia substantiae : ergo aptum esse ad inhaeredum eidem substantiae , erit de essentia accidentis. Probatur minor: Quia substantiam esse talem entitatem . cui debetur subsistentia per se, essentiale est ei:& hoe est,esse radicem , unde oritur subsistentia, esse ei essentiale ergo etiam est essentiale accidenti, esse 'talem naturam, cui debetur actualis inhaerentia in subiecto:quod est,esse radicem actualis inhaerentiae:& radix haec est, inhaerentia aptitudinalis,quae etiam erit ei essentialis.
Ad primum am Neganda est maior:quod inhaerentia actualis, sit relatio : sed est modus absolutus, includens respectum quendam transcendentalem,de buo neganda est minor:quod non possit esse,de essentia absoluti scut caetera pretdicata transcende talia,
202쪽
ve videbimus in pridieamento, Ad aliquid.Vbi probabimus quAd
licet relatio praedi eamentalis, quae vocatur secundum esse , non possit pertinere ad essentiam ab luti, respectus tamen transcendentales, de seeundum diei, ad essentiam plurium absolutorum necessario pertinent. Ad seeundum:Neganda est prima consequencla,quod inhaerentia aptitudinatis,conueniat aequaliter omnibus accident bus, aut ni vocer nam cum conueniat eis per attributionem ad substantiam vel sit ipsamet attributio ad substantiam,non potest eis eon. uenire univoce : quia repugnat attribucio univocationi. Et pra terea , unicuique conuenit secundum proprium modum attributionis ad substantia quod sufficit analog am constituere , ut in antepraedicamentis,c. 1.ostendemus. De modo autem per se,quutitatis Eucharistiae. non est certum,quba illum habeat, sed probabile,quod immediate sustentetur I Deo, & etiamsi illum habete dicatur,non est natura aceidentalis,cui debetur actualis inhaerentia,sed modus cui pii se non debemtisicut inhaerentiae actuali,nε debetur alia inhaerentia:alioqui esset proeessus in infinitum r sed cum sit ratio,vel modus inhaerendi, non dicitur proprie inhaerere : nec modo illi, per se essendi quantitatis,debetur inhaerentia: quia non est natura accidentalis , sed emitas quaedam modalis, super naturaliter concessa accidenti:vr fit per se hoe est, sine dependentia actuali a substantia : quae encltas accidentalis est, quin
modum essendi tribuit accidenti Itaque,staturae accidentali, taneum conuenit aptitudinalis inhaerentia per se, si eut ei solim debita est actualis:modis vero non conuenit per se e sed ratione naturae, cuius sunt modiisicut,nec per se inhaerent,sed latione naturae:& cum modus ille, ee sit natura aecidentalis , nec modus per se,ex propria natura conueniens accidenti, non est ei ullo modo debita actaalis inhaerentia, nec erit essentialis ei inhaerentia apti tudinalis.
tae;quae Praedicamenta appellari consueuerunt, Una cum dubiis,& quaestionibus,hac tempestate agitari solitis. a REVE PRO DE M I V M. . H, De insire timis huius libri. . Vamuis vocabulum Graecum Categoria, ex prima ei impositione, , praedicatione . seu plaedi eato dictum sit: communi tamen Dialecticorum, & Philolophorum consensu. iam accipitur. Pro integra ordinatione Pim
203쪽
dicatorum essentialium:eademque est significatiopraediramentia quod sic possumus deseri re: Pra dicamentum est distositio pria cauorum essentiatium, superiorum atque inferiorumsub uno quodam supremo gener , quo nihil ess superius.vsque ad induuιduum,quo nihil est infertur. Vnde liber categoriarum,aut praediramentorum,scribitur opus hoc: id est, Liber ordinationum,quibus praedicata dis mintur, secundum diuersos gradus essendi, a supremo genere, quod quasi caput totius ordinationis est, usque ad infimas species
De inuentora sirtis pradicamentalis. Communis consensus schol et iam tenet,primum inuentorem huius artis, fuisse Aritatelem. Ille enim primus fuit, qui omnes gladus essendi, sic disponere docuit,ut ad certas quasdam
clades teducerentur, omnes res mundi: & facile possemus naturam,&essentiam cuiuscunque inuenire,ad propriam eius catego-xiam,aut praedicamentum recurrendo. .
CVm ex simplicibus,aut incomplexis rebus,essiciantur praediis
camenta,patet ad primam operationem intellectus,quae est simpIicium apprehensio,pertinere:& ad perficiendam secundam, quae versatur circa compositionem, & diuisionem proxime ordinari. Sed tanquam ad finem ultimum , ad Demonstrationem ad quam omnia,quae in Dialectica i ractantur,ordinari constat. An de υocibus.vel de rebus agatur in pradicamentis. AB omnibus refutatur sententia Nominalium: qui dixerunt, de vocibus principaliter agere opus hoc,sicut & tota scientia Dialcioicae. Quod ex eo probatur. falsum: quia voces tantum sunt instrumenta; quibus loco rerum utimur,non valentes res,ta quibus disputatur, ad scholas afferrem Arist. docet I. lib. Eten- chorum. Res igitur sunt, ex quibus ordinatio praedicamentalis constituitur, mediis vocibus significatae : α ideo de rebus principaliter , minsis principaliter de vocibus, ranquam de conditioniabus necestariis agit ars praedicamentalis.
Osiectum vetδ huius partis Dialecticae est integoria,seu pr
dicamentum,in communi consideratum;prout omnes ordinationes praedicamentales,sub se eomprehendit. Quod probatur inde; quia sub eo proxime eontinentiit, omnia, quae in arte hac tractantur,& rationem eius proxime participant; quae duo propriae conditiones obiecti sunt. '. I l
204쪽
- De modo pracedonia,ct ordinatione huius opem.cum cateris panibus Dialectica. IL Eodus proeedendi,quem Aristot. seruat, in hoc opere, sim
i, I plex est. Quia per definitionem, & diuisionem , proceditet
per quas docet, quonam modo simplieta sint ordinanda in praedicamentis.
Quod vero ad ordinem huius operis inter caeteras partes Di lecticae attinet,sie explicari debet: ut primum locum teneat, i ter omnes: quia oesinatio simplicium, & ordinata cognitio eo rum,quasi lanua est, per quam ad reliquas paries Dialectie e ad totam ipsam seientiam ingredimur.
Ad quam scientiam pertineat,depradicamentis agere. . -
LIcet nonnulli asserant, ad nullam seientiam determinatam
pertinere, artem praedicamentalem : sed intellectunt per i men naturale, nulla scientia media , notitiam huius artis habere posse,& adeo, nec ad Dialecticam,nec ad Metaphysicam pertinere: Nihilominus,cum prςdicatorum ordinationes,non possint fieriri sine arte,vel scientia,necessario dicendum est,ad scientiam per , rinere, & in primis ad Metaphysicam : cuius ratio satis est per se manisella, & nota:quia de ente reali uniuersaltamo agit:ergo ad eam pertinet, omnes modos entis realis considerate, se eundum rationem propriam,abstrahendi a nisteria:sed prcdicamenta non sunt aliud,quam rerum ordinationes, ex quibus proprios modos entis cognoscimusaergo haec ars ordinandi res, secunditii diuerinsos modos essendi ad Metaph.propriὰ pertinebit. dc etia ad D lecticam,sed diuersa ratione : nam ad illam, secundum proprias entitates; ad Dialecticam vero,in ordine ad praedicationes, enu tiationes,& syllogismos. i
De aequi uotis, uni uocis,& denominatiuis. T. TE AT V S ARI STAEquivoca dicunturi quorum nomen seiam commune est,secundum
INtentum Arist. hoc primo capite est,explicare naturam n minum AEqui uocorum, univocorum, & De nomInatiuorum: nam clim ex rebus fiant praedicamenta, ut significamur per vomces,m modo significandi vocum,maxime dependet distinctio re .mun,quae in praedicamento collocandae sunt:& ita,ra applicatione harum uium voci , tria alia constabunt. Primum, quaeann
205쪽
sat a pratilicamentis excludenda. Meundum, ex quibus praedi*α menta constituenda sint.Te/ωιm, quonam modo res unius praedi camenti,praedicari pollini de rebus altei ius. Diuiditur autem caput in tres partes, in quarum Prima , proponit Arist.definitionem AEqui uocorum: in Secunda , definitionem um uocorum:& in I ertia, definitionem DenomInat morum. Definitio .hqui uocorum talis eis: AEquauoca dicuntur, quorum men commune egi.ratio verὸ fAUIantia nomini aeeommodata , di--ra. Quae duas continet partes. In prima dicitur , quod AEqui ioca debent h .bere nomen commune , ut signa ficet ut, di itinctaei Ie ab eodem nomule:& eile tes significatas per ipsum : ut eanis latiabilis,lydus caeleste,& piscis malinus quae sunt res significatet, per hoc nomen canis: di tincta quidem haec sunt ab eo, sed non dicuntur AEqui uoca, nisi ut per nomen significantur:quia res non pertinent ad Dialecticain ; nisi ut significantur per voces.
Et ex hoc desumpta est communis illa distinctio , qua distinguuntur AEqui uoca in AEquivoca aequuOcata,& AEquivoca aequia uocantia: ita ut AEquivoca aequi uocata ,sint res; quae,ut significantur tali nomine , )icuntur fieri aequivoca in eo: AEqui uoca veto aequi uocantia ,sint voces iplae; quae ex tali modo significandi, res emetunt aequivocas.
Secunda pars definitionis est, in qua dieitur , Quod raris sub- 4
flantia.accommodata nomini equivocosit iuuersa.Per rationem vero, intelligitur definitio vel conceptus quidditatiuus ri in his, quae non habent definitionem. Definitio igitur, vel conceptus a ui- uocoram,ut significantur nomine aequi uoco, omnino diuersus esisse debet; ita ut in eo uullo modo conueniant: sed lotum habeant
Definitio Vn uocorum haee est:Vni uoca dicuntur I Quorum nomen commune est, or secundum nomen emiem siubstantia ratio. In qua,per rationem substantiae, definitio I vel conceptus Uniuoc 'rum intelligituri qui idem esse debet,& non diuersus , sicut diuersam esse diximus in AEqui uocis. Definitio De nominatiuorum se habeti. Denominatiua Leuntur. quacunque ab aliquo, solo disserentia easu , secundum nomen habent petationem: ut a sortitudine, sortis. In qua tria continentur,quia in denominatione tria sunt Forma denominans: Res den mina. ta: & Denominatiuum nomen : tali Oidine intelligenda : ut Res denominata dicatur talis,a Denominatiuo nomine: & hoe dieatur Denominativum,a forma:& ita forma , sit quasi origo totius denominationis. Gramcxempli:Fortis, nomen denominat tuum est in quo res denominata est l)etrus iple. Forma vero, a qua deis nominatur : est sortitudo. A qua nomen i plum denominatiuum,
hala debet differte : ut significetur derivatio denominationis c t eiusdem,
206쪽
CVI. de aquiuom .er uniuste.q.unica. 187 eiusdem , quam a forma,res denominata aecipit.
T Rima opinio tenet ; Denominatiua simu esse Uniuora, sed
I diuersa ratione : nam in quantum appellationem habent ab ab alio, dicuntur innominatiua:in ordine tamen ad res denomi natas:de quibus praedicantur,verε sunt univocaevi album, respecta albedinis,a qua denominatur, Denominatiuum dieitum sed respectu huius,& illius eorporis;nempe parietis,& hominis, de quibus praedicatur;Vniuocum est quare omnibus Denominatiuis conue nil definitio Vniuocorum. Ita solus q. univoca huius ex ad se cundam Quam sententiam probabilem dieit esse Caiet. in expositione definitionis Denominati uorum. Et videtur probari ex ὸefinitione uni uocorum , quia nomen Denominatiuum commune est omnibus subiectis ; de quibus dieitum vi album,homini,& pa rieti Ec ratio significara , quae est forma aecidentalis , eadem est etia in eis; vi adbedo in eisde: ergo conuenit eis integra definitio. Et potest probari secundo ; quia omne uniuersale , debet esse niuocum : ut in quaest. vltima uniuersetium diximus , sed interVniuersalia,quartum,& quintum praedicabile, sunt denominatiua; ut risibile, dc album probant:ergo Denominatiua sunt univci- Ca,& eis vere & proprie conuenit definitio Vniuocorum. Secunda opinio, est Toleti: qui quamuis negare omnino videatur,De nominatiua elli uni uoca: unum tamen asserie, ex quo
videtur contrarium colligi: nempe illam particulam definitionis uni uoeorum s substantia θ intelligi, de definitione quidditativa, vel deseriptiuasta,ut sufficiat ad rationem uniusci, quod definitio deseriptiua eadem sit in omnibus uni uocatis. Ex quo colligitur nomina propriae passionis,ut sensibile,aut risibile, esse Uniuoca, respectu subiectorum, de quibus praedicantur: νt sensibile, resespectu hominis & equi.
. Nostra tamen sententia est,Denominatiuis nullo modo eon uenire definitionem uni uocorum,ita tenet Caiet.cap. praesenti, α est expressa sententia Arist. cap. de substantia. ubi Denominari asser ιt,non adieari de subiectM memine. ct ratione: quia forma si gnificata per nomεmon est quidditati tie in eis sed accidentaliter. Et ratione probatur: Quia in definitione univocorum dicitur quorum nomen est commune , ratio vero substantiae eadem. Per rationem autem substantiae, telligunt omnes, aut definiti nem quiuitatiu1 aut quidditatiuu eonceptu:quq proprie ad su stantia rei pertinent:sed hoc no reperitur in Denominatiui uia
res significata per illa: neque est definitio quid ditativa respectui exto
207쪽
inferiorum,nec quidditatiuus emeeptus eorum, sed forma acclindentalis:ergo non sunt Uni uoca. Ad primum arg. Distinguenda est minor:Nam ratio significata per nomen,duobus modis potest esse eommunis,vel eadem in in ferioribus essentialiter,aut accidentaliter:& primo modo, com munis qsse debet, ut nomen sit Vniuocum , hoe enim intelligit Arist. per illa verba cratio seu antia nomini accommorita P in definitione Uni uocorum quia ratio substantiae,idem est ac ratio essentialis, significatum vero Denominatiuorum , solum est commune, unum in inserioribus,aceidentaliter : & ideo non potest eis conuenire definitio Vni uocorum. Secundum arg. soluitur alia distinistione. Vniuocum duobus νέ modis aecipitur ; proprie pro eo, cuius non solum nomen comis mune est uni uocatis ; sed definitio, vel conceptus quidditati mist α hoc tantum definiuit Arist. cap.praesenti. Aliud est Vniuoculo, improprium:cuius significatum,commune est inferioribus,solum accidentaliter :& hoc modo improprio, Denominatiua possunt dici uni uoca: qui licet non sufficiat, ut eis conueniat definitio Uni uocorum,sussicit tamen, ut sint Vniuersalia, & praedicabiliarnam ad rationem uniuersalis,suffcit aliquid esse Uniuocum, so- Ium , ut distinguitur contra aequivocum & analogum : quod habent Denominativa, per impropriam uni uocationem.
. Ractatio de natura, & ratione Analogiae, maxima ex parte a A pertinet ad Metaphysicam: eum praeeipnὰ reperiri poisit inente uniuersalissimo;quod proprium obiectum eius est atque etiain passionibus eius, M in accidenti, quod nomen praedicamentis est commune: sed proprie pertinet ad Logicam . ut ex ea cogno scatur: Analoga excludenda esse a praedicamentis, atque e iδm asyllogismis,& aliis argumentationibus:quet in solis terminis uni Mocis commode fieri possunt. Aristoteles vero non definiuit ana- .ga cap.praesenti;sed solum aequivoca 3c univoca zquia cum sint quasi media, inter haee extrema ; cognitisvniuocis, di aequi uocis' ac te analoga cognoscere. De quibus quinque tantum dispum
- 'n' iunx. Primum, quid sit analogia. Secundum; quotuplex sit. i ς x um 3 virum Analogum possit abstrahi,aut praescindi ab ana
iRogat s. Quartum , An ens sit analogum; ad Deum,& creatuCosa a erit a creata,substantialia,& aecidentialia: & qua analogia, MC Omnia significet. Quintum , An aceidens, respectu nouem Praeci camentorum accidentium,analogum sit,ue1 vniuocum. . is . . Exili
208쪽
Analogiam ex ipsiusmet nom: nis significatione definire velimus , dicendum erit, non esse aliud ; quam proportionem , aue conuententiam, seu comparationem inter multa, eodem nomine signiast : rram Graecum nomen est; quod in Latinum transferent Quintilianus, proponisne' vocavit: Tullius veto , in uno loco. eonuententiam e in alio vero, comparationem aut proportionem. Ee omnes uia significationes,diuersis analogis conuenire possant: vel ei ldem lub diuersa consideratione : ut dum diuersias analostiae species enumerabimus,constare poterit. 'Si vero rem potius, significatam nomine analogiae , considere-mu 3 quam etymologiam eiusdem nominis r definitionem analo-I: x aequi uocorum, & vni uocorum assignatis ab Arist,eae.praesenti facile possumus eoiligere. Nam Analoea, ex communi sententia scholae, medium quoddam sunt, inter quivoca Ac Uni uoca. AEquivoca vero sie desinit Atist. Quisum nomen est commune: ratio vero substantia nomini accommodata, omnino Quersa οῦ ut eanu respectu latrabilis, piscis , οβ δενμ coelestis. Vnia
ca, quorum nomen est commune: ratio vero substantia , nomini accommodata, omnino eadem. Analoga igitur erunt, Luorum nomen est commune: patia υ o su nantia nomini accommodata: neque omnino diuersa, neque omnino eadem, Secundum quam analoga utrumque extremum participant: conueniunt enim cum aequi- uocis, & vni uocis in nomine: quod commune debet esse in omnibus t in re vero, aut conceptu per nomen significato; partim conueniunt, & partim differunt: conueniunt quidem cum aequi-
uocis, in eo; quod diuersus debet esse simpliciter : de in hoed L erunt ab umuocis: in quibus idem simpliciter debet esse: sed di Dierunt ab eisdem aequiuoeis, in eo et quod non omnino diuersus en e sed aliquo modo unus , vel idem i & in hoc assimilantur uni- uocis. Vnde sequitur maiorem similitudinem habere eum aequi uocis. Et haec est ratio, prbpter quam cum aequi uocis enumerarilolent:& etia aequivoca appellari:quia parum ab eis distinguuntur Io Itaque, conceptus analogi, quantum ad res significatas, non est unus: sed plures, quia analogata diuersia sunt: rAione tamen proportionis , vetattributionis, seu proportionalitatis, quandam haheat similitudinem : α eius ratione, aliqualem unitatem : & hoe eit, rationem substantiae nomini accommodatam, non esse omnino diuersam nec omnino eande: sed proportionalem, vel simile.
Quamplex sit Analogia. ii Aietanus in opus . de Analogia nominum, cap. I.2. & 3. tri plicem Analogiam distinguit. Primam Inaequalitatis,quae reperitur
209쪽
peritur in generibus, respectu suarum specierum; a quibus rati ne differentiarum , secundum inaeqHalitatem persectionis parti ei patur : ut in animali ; respectu hominis, & leonis: perfectius , enim participatur ab homine: ratione perfecti otis disterentiae Stideo inaequaliter ab utroque: sed hanc analogiam, dicit, non esse talem simpliciter; nec facere nomen analogum : quia in generibus vere uni uocis, reperitur ἔ M solum potest vocari valogia physi ea: quia procedit ex diuersis formis physicis, maior ri& mi- inoris persectionis. i Secunda species Analogiae est , Proportionis, unius ad alterum, vel plurium ad unum: & hoo etiam vocatur Attributionis: quia proportio quam habet unum ad alterum, vel multa ad unu: habitudo quaedam ad illud est; quae attributio etiam vocatur: ut sanum, dicitur analogum proportionis,& attributionis: quia de urina, & medicina dicitur: secundum proportionem , quam ha bent eum sanitate animalis: in quantum urina, est signum lanitatis ; medicina vero causa: & hoc eli dici per attributionem ad illa: quare sanum respectu animalis, urinae, & medicinae, dicitur analogum proportionis, seu attributionis. Tertia species Analogiae est. Proportionalitatis: Proportio- xx nalitas vero, non est aliud, quam similitudo, vel proportio duarum proportionum. Gratia exempli: Inter tria & sex, reperit proportio dupla:&e de ita reperitur inter quatuor , & octo;dein de inter has duas proportiones duplas, reperitur alia proportio, aut similitudo, in eo consistens, quo3 sicut se habent tria ad lex: ita quatuor ad octo. Haec igitur proportio, dc similitudo duatum propnrtionum, vocatur proportionalitas. Et ideo nomen illud, iquod signiscat plora, inter quae reperitur, Vocatur analogii proportionalitaris ut risus, significat risum holhjnis yeium,& quasi metaphoricum risum prati: quod dum floret, quandam hilaritatem ostendit, similem ei, quam ostendit homo, dum ridet. Dicitur autem de utroque nomen risus: nempe de homine ridente,& de prato florido se eundum proportionalitatem : quia sicut se habet risus hominis, ad hominem, se floriditas prati, ad pratum. lQuare analogum proportionalitatis Vocatur. O iEx his tribus spee ebus analogiae L prima a nullo reputatur ve Q. ra, nec sussiciens ad constituendum pomen analogum: sed omnes
di eunt non esse analogiam simpliciter, sed solum secundum quid. Et ratio omnium est : quia in generibus, & pluribus aliis unium
eis,reperitum, sine prae tuaici O V Diuocationis. . . Analogiam vero proportionis, seu attributionis,recipiunt Om- I snes tanquam veram, & lassicientem, ad c instituendum nomen analogum. Et ratio Est manifesta: Quia ita attributio uni diaterum, vel multorum ad unum emcit, ut non omnia eodem
210쪽
modo , nee aequiliter significentur : sed illud unum , simplicitet
tale appelletur ; caetera vero non, nisi secundum quid: ergo sola attributio facit nomen analogum. Probatur consequentia ex definitione analogorum: Analoga sunt quorum nomen es commune: rario vero substantia ; nee omnino eadem ire omnino diuersa: sed e ipso,quod signifieata ita se habentivi omnia dicantur rir attributionem ad unum : ratio, sub qua,significata primo, per se. & pri cipaliter eI conuenit, caeteris vero per attributionem ad illud: ergo non est omnino eadem in omnibus : quia si eadem edet aque primo ; & sine dependentia ab aliis . eonueniret lingulis 3 ut paret in niu is : quare necesse est dicete , quod sola attributio efficiis
Secundo ; Sola attributio tollit uni uocationem e ergo sola facie nomen analogum. Euidens est eonsequentia : quia ubi est attributio significatorum ; non est aequivoeatio nominis; cum aliquid sit eis commune, praeter nomen; nempe similitudo illa. ti correspondentia, quam facit attributio: si ergo attii butio tollit univocationem : necesse est eandem efficere nomen analogum: quia nullum datur medium , inter νniuoeum & aequivocum: praeter analogum. Caeterum probatur primum anteeegens ex defioitione uni eo rum. Vniuocasunt, quorum nomen est commune ; ratio vero sunsanna, nomini aceommodata. omnino eadem e sed attributio effieit ut ratio non sit omnino eadem, nec aequaliter participetur ab omnibus : sed primo ab uno . a reliquis velo eum dependentia ab eo
ergo tollit uni uocationem. ii
γε De analogia vero proportionalitatis non est eertum,quod sit i Iis simplieiter, ita ut sola sufficiat efficere nomen analogum e sed prima opinio tenet, quod sufficiens sit; non mimis quam analogia attributionis. Ita Caietanus ubi supra ita etiam videtur sentire D.Thom.de veritate,qu.2.art. II. ita denique plures moderni. Secunda opinio, est aliorum modernorum; qui hae distinctione utuntur. Proportionalitas, duobus modis potest reperiri, inter significata nominis: Ptimb, ita ut non signilicetur ipsa per illud nomen, sed alia ratio communis eorum et & hoc modo sumpta. non sussicit ad effieiendum nomen analogum. Quod vero non s-εnificetur per nomen ; videtur manifestum: quia animal , solum fgnifieat naturam senstiuam, eommunem triciebus : non proportionalitatem inter eas repertam.
I secundo; ita, ut per nomen ipsa analogia signifiecturr 3c haee suffeiens erit ad constituendum illud analogumr & quia nullum
est nomen impositum, quo significetur; nulla datur talis analogia. daretur tamen, si imponeretur nomen ad eam signifieandam. Cu ius rationem vel exemplum non asserunt. Sed utrumque afferre
possumus exemplum quidem: in hoc nomine Principium: quoa analogi