장음표시 사용
231쪽
ar 2 Tractram de analogia. applieatur idem analogum in praedicationibus , seeundum exigentiam eiusdem attributionis.
Vnum adnotandum est in hoc loco : Nempe unitatem secun- dum quid conceptus analogi suffeere ut diuidi possit in sua analogata iatque etiam ut analogata ipsa comparari possint, ut ab eo significata, ita ut dicamus, substantiam elle persectius ens, quam accidens, & tandem ut possit esse obiectum intellectus ,& scientiae : Ratio pii mi est, quia diuisio procedit ab uno ad multa, ergo in tantum aliquid diuisionis capax est,in quantum est unum: nam si sit multiplex, secum affert diuisionem. Vnde sicut diuisio aequi uoci in sua aequa uocata, non est diuisio rei, sed solius vocis, quia sola vox est communis: simili modo diuisio analogi simpliciter est diuisio vocis, & secundum quid diuisio rei, quia vox est communis simpliciter , sed res significata non est eommunis, neque una simpliciter , sed multiplex: una vero solum secundum uid,& ideo diuisio analogi ,si ad rem attendamus, non est diuio simpliciter,sed solum iecundum quid, ad quam sussicit unitas conceptus eius secundum quid. Vniuocum vero,quia tam ex parte vocis,quam rei significatae unum est , simpliciter diuidi potest:& sola diuisio eius simpliciter talis vocati debet.
Et eodem modo reddenda est ratio comparationis: nam eΟmparatio in una aliqua ratione fieri debet, i/eo simpliciter in via uoco debet fieri, & si propria sit in specie infima, ut docet Aristoteles . lib Phys quali scunque veris, pote t etiam fieri in ana- 'Iogo. ad quam sufficit unitas secundum quid .
Ut autem possit esse obiectum intellectus & scientiae analo- Hgum,sumeit eadem unitas, quia scientia, aut potentia non lamit. vn.tatem specificam ex obiecto materiali, sed ex ratione formali ob ectiua , sub qua in illud tendit potentia , vel consideratur a scientia,a qua maiorem accipit unitatem analogum, dum est o iect. uri potenti π,vel scientiae. An ens sit υniuocum respectu fui stantia, ct accidentis,aut analogum . iis qua analogia.
Hoc est quartum, quod proposuimus tractandum. Sed pro
eius notitia notari debet, Ens duobus modis sumi posse: pro Ente creato,quod diuiditur in decem praedicamenta , aut uniuersalius pro Liate communi respectu creati,& increati, aut Dei, &ereaturaram : & de ente utroqui modo sumpto , potest esse quaestio. quam ideo in duas partes diuidimus. In prima , agemus de ente creato,an sit uni uoeum respectu priedicamentorum, vel an logum & qua analogia. In secunda eadem inquiremus de eodem oste,respectu ini,dc creaturarum i
232쪽
Prima pars quaestionis. i. Irca primam partem duae sunt opiniones extremae, & altera media Prima op:nio extrema, est Aureoli apud Capreolum in i .d 2 q. I.assesentis, Ens este aequivocum te: pectu substantiae,&accidentis Probatur testimoniis Arist. dc Porphyri;*iam Arist. 8. Meta. cap.6.tex I s. ait: Luiatibat prate amentum statim quippiam esse: Hoc est , seipso este talo. atruo diuersum ab abo , quod aliis verbu rio μιet radicamenta sevps esse diueris,o non per disserentiassed esse seipsis diuris,osse totis ese diuerya,ct se totis este diuersa idem est,ae esse omnino diuersa,quod is proprium es arΜιuocatom. Erit igitur aequivocum ens. Porphy.vero cap.de specie ex mente eiusdem Ari o. dixit Ensa uiuocum se: it. Haec tam inuentia si de propria aequi uocatione loquitur,&non de communi,prout comprehendit analogiam, contraria ethdocti inae eiusdem Arist.& rationi. Probatur primum ex 4.Meta. cap. L. & tex. 2. ubi ait Arith. Eas autem multipliciter dicitur, nona inuoce ed ad υnam naturam. sicut sanum, hoc est, per attributionem multorum ad unum. Probatur secundum,quod sit contra rationem , ex desinitione aequi uocorum. AEqui uoca sunt,quorum nomen est comune,ratio vero lubstant nomini accommodata omnino diuersa: 1ed substantia,& accidens coueniunt aliquo modo in ratione entis,cum utrumque sit ens,licet unum diuerium ab alio,& ei attributu:ergo non sunt omnino diuersa quare nec ens potest esse aequivocum .s 1 Secunda opinio extrema tener,Ens es le vm Cum, Ira Scotus, in I.d. 3. q. 3.& in 3 d.8.q. 2.& omnes eIus discipuli,Antonius,Andreas 4. Meza.eap. L. atque etiam Nominales omnes, ut teliatur Gab. in I.d. 2.quaest.4. Et probatur duplici ratione. Prima ex definitione uni uocorta desumpta: Vniuoca sunt, quorum nomen es comune . rartst vero substantra nomini accommodata eadem r hoc est, conceptus per nomen significatus: Ied nomen ens costat este comune substantiae, & accidenti, & conceptus tam formalis quam obiectivus est unus & idem in inferioribus .ergo nomen erit unicum. Probatur minor, quia subitantia dc accidens conueniunt in rationet emis, & distinguuntur per modos intrinsecos per se, 6c in alio: sed modi distinguuntur ratione ab emitate,cum eam de terminent , atque contrahant ad subitantiam 3c accidens; ergo potest intellectus concipeie encitatem ἱ nullo modo conceptIs modis. Probhut haec ultima consequentia: nam ea quae dii inguuntur ratione,bene potest intc nectus leparare,& ut sic separa ea,non se includent,quare poterit concipere rationem emis CGmmunem substant δε accidenti,in qua όon includantur moci. Et
233쪽
talis eonceptus sormalis,& obiectivus,erit unus simpliciter, nullam includens diuersitatem. Secundd. Quia si aliquid obstaret, quominus conceptus entis non ciliet unus limpliciter,& communis substantiae ,& accidentiellet maxime diuersitas in modo essendi viri utque, quia subit in-tia liabet modum essendi per se accidens vero modum essendi in alio: lea haec non obstant aergo erit unus simpliciter. Probatur iminor , quia liaec ratio diuersitatis non est in entitate , nisi ratione
modorum ergo non tollit unam rationem entitatis , atque adeo viri uocam, quemadmodum ' non tollit unitatem conceptus animalis diuersitas per rationale,& irrationale, quia non est ratione naturae sensitivae, sed di fierentiarum. Tertio:Intellectus potet tesse certus de aliquo, quod sit ens,&dubius an sit substantia, vel accidens: ut si quis dubitet, an aliqua
Hostia sit consecrata,vel non, certo cognoscit este ens,dubitat vero, an ibi sit substantia,vel solum accidens. Hoc autem non polleteontingere, nisi intellectus concipiat ratione cntis,non conceptis rationibus particularibus substantiae, & accidentis:qui conceptus communis erit eis & unus simpliciter,cum non includat aliquid, ratione cuius possit ullam diuersitatem habere. Et ex conlequenti, nomen ens significans talem conceptum,erit uni vocum. Tertia sententia media inter haee extrema asserit, Ens non esse aequivocum . neque univocum . sed analogum. Et est communis in schola,& vera,quam sequuntur Averroes, Alexander,& D.Tho. in commentariis locorum Arist. inserius citandis , Porphyrius, Albertus,& Ammonius, cap. de specie in praedicabilibus , & caeteri Omnes, praeter citatos pro tententia Scoti. Co ligitur efficaciter ex doctrina Arist. Meta .cap. .lib.T. cap. I.&4.& I.l Et hic. cap. 6.ubi expresse docet, Ens multipliciter dici. π non affutuocὶ . si ficut sanum de urina,Medicina, o animati ad
unam naturam, hoc est,per attributionem multorum ad unum. Quibus verbis excludit utramque extremam sententiam : nam dum dicit, Ens multipliciter dici sicut sanum , tollat uni uocatio nem,contra Scotum,dum vero addit non aruiuoce,tollit aequi uocationem, contra Aureolum Probatur deinde ratione. Primo, ex definitione analogorum. Analoga sunt, quorum nomen est commune, ratio vero lubstantiae nomin I accommodata,nec omnino eadem,neque omnino di-ue ria: sed ita te habet ens rei pectu subitantiae,& accidentis ; ergo est analogum,& non uni vocum. Minorem ita probo: Subitantia est primum ens; habens entitatem per se independentem ab alio: accidens vero est entitas alterius, nempe substantiae,& ideo Arist. 4. Me t. c. 2 dixit, Accidens non es ens, sied entis ens; ergo non habet per se entitatem, sed per attributionem ad substantiam: quare in
234쪽
semet ratione entitatis, reperitur in primis maxima ciuersitas, ia ob id etiam i n conceptu significato per nomen ens. Deinde reperit ut aliqualis conuenientia ratione eiusdem attributio nis .ergo ratio entis per nomen significata,nec est oran ino diuersa ἱ neque omnino eadem At hoc est ens esse analogum , & ideo
s 7 si autem dixerit Scotus,diuersitatem inter substantiam, & accidens non prouenire ex parte entitatis, sed ex parte modorum per te,& in alio, a quibus abi trahi potest ratio entitatis:& sic abstracta erit una quia sic a diuersitate abstrahitur ; ergo ut sit abstracta non includit eam,quare erit una simpliciter,& nomen ens, eam immediate significans, erit univocum. Non ergo probatur, analogum esse, aut non esie uni vocumὶ Hoe non tollit vim argv.
quia modi intrinsee substantiae,& accidentis, non sunt gradus persectionis distincti ab entitate, sed ipsemet entitas expressus concepta n significata , quae signi Matur nomine entis: unde necens est extra rationem eorum, nec ipsi extra rationem emis:vnde
sequitur prirno,quὁd nee possit entitas concipi,sine illis actu saltem confuso inclusis,nee ipsi spe entitate.Secundo sequitur idem esse,quod diuersitas substantiae,& accidentis, ut significantur nomine entis, proueniat ex modis intrinsecis per se ; & in alio, &quod proueniat ex ipsemer entitate : idem etiam esse , quod per eosdem modos sint diuersa.& quod seipsis snt diuersa:& tandem, quod sicut entitas non potest a seipsa abstrahi, se nec possit abstrahi,ab eisdem modis,& ideo neque conceptus entis eos necEDiario includem,possit esse unus simpliciter,nec uni uocus An veroens non in tota sua uniuersalitate sumptum, sed pro ente tantum
complet abstrahi possit a substantia,& accidenti, α Iespectu eorum sit uni vocum,statim dicemus.13 Ad testimonium Arist.pro prima sententia respondeo, Praedicamenta esse primo diuersi, tunc sensum esticere , quod non dinferant , sicut sipecies per differentias , continentes diuersum gra dum perfectionis,a genere in quo conueniunt,sed per modos, qui sunt ipsemet praedicamentorum emiras speciali modo concepta: Vnde verum est,per propriis entitates ita conceptas, esse diuersa. , Et hoc est etiam seipsis disserte.Et cum insertur se totis di surre, distinguendum est: nam si sensus sit ; Per totam entitatem suam
unum esse diuersum ab alio. , verum est : si vero per totam entitatem omnibus modis conceptam, salsum , quia entitates eorum concipi possunt tanquam diuersae simiaiciter, atque etiam rap- quam similes,& eaedem secundum quia, rationeatatibntionis eideo non concipiuntur ut omnibus mo)is diuersae. Neque inhoe sensia verum est e totis disserte, esse tamen necessariu ut ens esset aequivocum: quia aequi uocata,ut sub eo nomine concipi mr u.A
235쪽
significantus, nullo modo conueniunt. Et ideo non probatur Trillo testimonio quod ens Q aequi uocii:Porphyrius vero de aequi-
uoco loquitur secundum communem acceptionem,sub qua ana logum comprehendi imam ad intentum eius, quod erat ens,non esie genus rerum omni uio, sufficiebat esse analogum.
Ad primum argum . secundar opinionis ; Neganda est minor, quod conceptus entis sit unus simpliciter. Et cum dicitur modos dili ingui ratione ab entitate, distinguendum est: nam duobus modis contingit aliqua distingui ratione.Primo,dillinctione torali,ita ut conceptus unius se distinguatur ab alio, ut illum non includat, & hoc modo distinguitur tat One differentia a genere. Secundo non distinctione totali,sed includentis,& inclusi, & ita veruin est , quod conceptus entis distinguatur a modis, quos in cludit , & a quibus includitur, in quantum addunt supra conceptum eius rationem expressionis. Et si distingueretur conceptus
entis ratione a modis in primo sensu, poeset abstrahi ab eis : sed cum non distinguatur,nisi in secundo;negandum est, quod pollit abstrahi,aut sine illis concipi. Ad secundum:Neganda est minoriquod ratio diuersitatis substantiae,& aceidentis , non sit in entitate, sed ratione modorum: impossibile est enim,quod ratione modorum sit, & non ratione entitatis, cum modi entitates sint, dc ideo in conceptu entitatis includantur Est igitur ratione utriusque:& ideo repugnat Concipiens sine diuersitate, aut ab ea abstrahi, ita ut conceptus eius suxnus simpliciter. Ad ultimum ; Concessa maiori, distinguenda est minor: nam
concipere rationem entis, non conceptis rationibus particulari
bus substantiar,& accidentis duobus modis contingit. Primo,non conceptis distincte,& expresse. Secundo non conceptis actu implicito,& confuso.Et in casu argumenti concedendum est, quod concipiatur sine modis in primo senis,non tamen in secundo:ex eo autem quod concipitur, non conceptis modis in primo sensu, fit, ut po lit dubitare intellectus. An ens quod concipit, si substantia vel accidens. Quare talis dubitatio non probat,quod detur conceptus entis unus simpliciter abstractus a substantia, &accide uti,ratione cuius uni vocum esse posuit. An saltem ens completum sit univocum restectu subsantia o Meldentis completi.
R Atio dubitandi pro affrmativa parte specialis est de ente cci
completo,quia non videtur includi polle in differentiis, nee in modis intrinseeis,per quos diuersa sunt, aceidens , & substans: bivia de modis atque disserentiis manifestum est,esse entia inconi pletan ergo abstrahi poterit ab eis conceptus entis nullam; diuersi
236쪽
diuersitatem in eludens. Probatur consequentia, quia totam dis uersitatem emciunt modi. Communis tamen sententia tenenda est tanquam vera , Quod ,ens completum non possit este uni uoeum ad substantiam completam & aecidens completum , sed non minus hoc modo esse analogum,quam si in tota sua uniuersalitate accipiatur.Cuius ratio non eadem assignatur ab omnibus, qui ita sentiunt. Sed mihi videtur eodem fere modo probandum este quod ens completum non sit uni vocum,sed analogum,quo probatum est, uniuersalitat sumptum analogum esse. Probatur ergo dupliei ratione. Pruna: Sreut ens uniuersaliter sumptum includit actu quamlibet entita- tem,quantumcunque minimam,sive sit entitas rei,siue modus,&etiam includitur in ea formaliter , & essentialiter: ita ens completum ineludit actu quamcunque entitatem ebmpletam,tam ac cidentalem, quam substantialem , quia esse entitatem substantia Iem,aut accIdentalem,non sunt gradus persectionis ab eadem p citate distincti,sed sunt eademinet entitas expressiori quoda modo concepta , 8c significata : ergo tota diuersitas,tota attributio, iquam habent inter sese,includitur in conceptu entis completi, dc ex consequenti tota analogia, Quare repugnat conceptum entis completi,esse unum fimpliciter,& vniuocum. st Secunda ratio sumitur ex definitione univocatorum. Vniuo
sunt,quorum nomen est commune , ratio vera substantia omnino ea
Gm ergo uni uocata debent participare ex aequo, & limpliciter conceptum univoci sed substantia,& accidens completu,non participant ex aequo,nee simpliciter rationem entis completi; ergo ens non potest esse univocum respectu eorum. Probatur mino quia illa participant ex ςquo rationem eommunem,quotu quodlibet participat eam per se, hoc est, sine dependentia essentiali in
eadem ab altero:& illa participant eam simpliciter,quoru quod- ilibet dieitur simplieitet tale,ut eam participatased accidens completum no participar rationem entis completi,nisi eum essentiali dependentia a substantia; nec dicitur simpliciter ens completumsesed tantum secundum quid ι imo non dicitur ens completum,sedentis ens,ut ex Arist attulimus; ergo non potest participare Vnis' uoce rationem entis completi, neque ens completum potest esse univocum respectu utriusque. Et quod diximus de ente completo,dicendum est de ente persecto in ordine ad substantiam petis ctam, & accidens perfectum: quia quantum ad praesentem diuisionem entis attinet,eadem est ratio de utroque & ideo eaedem rationes eodem modo probant de utroque., Ad argumentum pro ratione dubitandi positum respondetur Quod lieet ens eompletum non includat modos intrinlaeos rivs N in alios ut separatim conceptus a substantia,& aecidenti ε α
237쪽
rationibus duobus modis potest sumi ens. Primo secundum liminum conceptum einsdem praedicamenti e & hoc modo comparatum ad duas lubstant fas,idem est cum supremo genere substa tiae. Secundo modo potest sumi in tota sua uniuersalitate, prout significat substantiam,& aeridens. Omitto tertiam consideratio nem eius,quam ponunt alij quasi mediam inter utramque, ita ut accipiatur pro conceptu minus uniuersali, eo quem hanet in secunda acceptione: sed magis uniuersali, quam supremum genus
praedicamenti: & ita si eo supelius, quia eonceptus ille coincidit
cum secundo, quantum pertinet ad analogiam , aut uni uocatio nem:na repugnat accipi uniuersalius, quam pro rebus unius prae dicamenti,& non accipi,pro communi aliquo modo multis prae dicamentis. Idem est autem accipi pro duobus ae prout est com mune Omnibus,quantum pertinet ad analogiam, aut uni uocatio nem,iuxta communem,Se probabiliorem sententi armergo de hac acceptione non est curandum.
Hoc supposito,duo asserit nostra sententia. Primum ; Ens primo modo sumptum,uniuocum esse respectu rerum eiusdem prae dicamenti .Probatur, ia idem est ens ita sumptum, cum supre mo genere eiusdem praedicamenti, sed hoc est univocum respectu rerum eiusdem praedicamenti: ergo etiam ens. Secundum est; Si ens secundo mocio aeeipiatur in omnibus his comparationibus,est analogum,& non univocum. Quod sic pro
bo: Analogum in sua propria, & integra significatione praedicatuLanalogice de singulis analogatis per se sumptis, ut fanum de ani mali per se,aut de urina,& medicina per se:led ens in tua propria,& integra significatione est analogum: ergo,ut analogum,praedicatur de substantia per se:& de quolibet aecidenti per te :& ex
consequenti de rebus eiusdem praedicameli,vel diuersorum praedicamentorum accidentiumued se sumitur tu secunda acceptione:ergo praedicatur analogice de singulis analogatis. Aa arg.primae sententiae:Distinguendum est antecedens,secun dum diuersas considerationes entis explicatas: nam si secundum primam accipiatur, verum ust sine attributione,aut respectu par ticipari a duabus speciebua eiusdem praedicamenti: sicut psrtici patur supremum genus eiusdem praedicamenti cum quo conuer titur ; si vero accipiatur iuxta secundam, negandum est: quia ii tat duae illae speetes non participent rationem entis,cum atῖzibu
tione inter sese, eam tamen participant cum attributione accidentium ad ipsas, quemadmodum verum est, ac necessar um,su premum genus earum , participare rationem entis cum attribuutione accidentium ad illud in hac praedicatione, Sub tia est empalioqui non esset praedicatio analogi sormaliter. Quod pavet es
238쪽
Ad rationem alterius opinionis; Respondetur ex doctrina sumius tradita: Quod proportionalitas nullo modo essicit per onomen ana reum:vnde eo ipso, quod ens non praedicatur secundum attributionem, non potest praedicari ut analogum. Sed de hoc stati in dicemus. Secunda pars quaestionis.
An misit analogum eo a tum ad ens ereatum,is laureatum, vel ad Deum, is ereaturas.
DIuersa est haee entis comparatio a praeeedentibus; quia non σε sumitur ens in sua uniuersalitate .respectu substantiae, & accidentis:scd respectu Dei,& creaturarum. Per creaturaS vero non intelligimus accidentiarnam eum Deus sit substantia,manifestum est ex dictis in prima parie quaestionis, non posse conuenire uni uoce sub nomine entis cum accidentibus: solum ergo intelligitur nomine creaturarum substantia creara:vnde sensus quaestionis est,An substantia creata,& in ereata, uni uoce conueniant sub no
Et prima opinio asserit, Ens ad Deum is ereaturmaram esse uni meumsed quivocum. Huius sentcntiae mentionem fecit D.Tho. . p.q. .arr. dc qum .7.de potentia,art.7. de eam videtur tenere Aureolus in a.d.2. quaeli. I. nisi forte de aequivoco loquitur sub Communi acceptione, ut coprehendit analogum ) Et potest probari:Quia entitas creata , alterius longe rationis est ab increata;& in infinitum ab ea diuersa: ergo nih l potest habere commune
cum increata,praeter solam vocem. Et hoc est, nomen utramque fignificans esse aequivocum. Secunda opinio,est Scoti in a.d. 3. quaest. l. 8c 3. asserentis, Emra pectu substantia creata, increata habere unum conceptΜm communem, is distinctum ex nasura rei ab vir ver sicut superius dixerat de conceptu entis , dc ideo esse univocum . Eum sequuntur
Probatur a suffcienti diuisione: Ens ita comparatum non est 6 aequivocum,non est analogum:ergo erit univocum.Probatur prima pari antecedentis; Nam substantia creata non est omnino diuersa ab increata, sed ei similis:ergo non conuenit cum ea in sola voee,sed aliquo modo in entitate ipsa:quare non potest ens reis spectu utriusque esse aequivocu .Probatur secunda pars hoc modo: Ens non est analogii proportionalitatis,neque attributionis:ergo nullo modo. Antecedens probo : quia nomen ens respectu Dei Aecreaturarum, non significat proportionalitatem , uod necessa rium est, ut sit analogum:erso non est analogum proportionalivatis: sed nex fignificat attributionem : nam creatura simpliciter est ens; ergo non per attributionem ad Deum. Tertia Disitigod by COOste
239쪽
Tertia opimo est D. Thom. I. p. q. I 3. art. I. Quὁd Ens respectu Dei , era creaturarum , non sit aequivocum: nec unauocum sed analogum. Quam sequuntur iam ferὰ omnes, praesertim Ferra. I. contra gent. cap 32. Scit.q. 4.an epraedicam. P. F. Suarius in Met. disp. 28. seel. 3.P. VinqueZ I. p.d. 22.c. I. in fine.& st vera & tenenda. Et quod non sit aequivocum contra primam opinionem , em-caciter probatum est arg. secundae opinionis. Sed probatur, quod non sit uni vocum aduersus secundam, hae ratione: Analogum est, quod non participatur aequaliter , nec simpliciter ab analogatis; sed ab uno per se primo,atque simpliciter, sed eum essentiali attributione, ac dependentia ab illo : sed ita se habet ens respeetii Dei,& creaturae ergo analogum est ,& non uni vocum. Probatur minor,quia entitas conuenit Deo per se , & a se , & conuenit ei simpliciter:creaturae vero,ut creatura est, non per se primo, nec a
se, sed per participationem;& ideo non simpliciter, sed secundum quid.
ε 3 Ad arg.primae opinionis: Concesso antecedenti, neganda est consequentia.Nam licet infinita sit distatia inter entitatem erea tam , & increatam : aliqua tamen est similitudo, per attributionem significata , quia entitas creata est quaedam participatio entitatis diuinae. Et hoc lassicit, ut non sint omnino diuertae, & ut respectu illarum,ens non sit nomen aequivocum. Ad arg. secundae opinionis; Negandum est antecedens.Et rursus dum probatur , quod ens non signa ficat Deum , & creaturam secundum attributionem ; quia creatura est ens simpliciter , distinguendum est. Nam duobus modis potest significari creatura. Primo, nomine entis: Secundo , nomine entis creati, ut significatur comparatione Dei per nomen ens , ut commune ad ens creatum, & increatum. Et si primo modo accipiatur , non significat Ir cum attributione ad Deum , sed absolute: R ideo dicitur simpliciter ens:significata vero secundo modo attributionem di cit ; & ratione illius non vocatur ens simpliciter, sed iecundum quid, hoc est,ens per partieipationem. Et ex hoc habetur, quod nomen ens , ut significat ens creatum , & increatum , analogum
Lua analogia dicatur ens re*ectu substantia, ct accidentis, atque etiam restectu Dei, ct creaturarum. P Rima opinio est aliquorum modernorum,qui utramque analogiam proportionali tatis, & attributionis tribuunt enti, respectu substantiae , & accidentis, atque etiam respectu Dei, &ereaturarum. Probant hoc arg. illud est analogum proportionalitatis , & attributionis, inter cuius analogata reperitur propor tionalitas,& attributio: sed inter substautiam,& accidens, & iu- tet Disiti od by Corale
240쪽
ter ens creatum increatum, reperitur utraque : ergo dicetur analogum proportionalitatis, & attributionis. Probatur Ininor;
nam verum imprimis est, quod sicut se habet subitantia ad tuum esse , quod participat ab ente : ita accidens ad tuum , quod partis
cipat ab eodem : ergo habent inter se proportionalitatem De attributione veto videtur manisellum ; quia accidens dicitur ens per attributionem ad lubitantiam , & ens creatum per participationem attributionem,ad increatum.
Secunda opinio est. Non esse analogum attributionis, sed pro- cs
Portionalitatis tantum : quia accidens vocatur ablolute ens in Communi modo loquendi, & multo melius subitantia creata: ergo non lunt entia per attributionem. Probatur consequentia;
quia quod tale est per solain attributionem ad aliud , non dicit ut tale simpliciter, sed secundum quid, ut de utina,& medicina patet. Tertia sententia eth ; Non esse analogum proportionalitatis sed solius attributionis.Hare est consormis doctrinae D.Thom dc probabilior: ideo eam sequitur iam maior modernorum pars, sed .
non omnes in eodem sensu, aut propter eandem rationcm eam tenent: nam qu: dam fatentur, non lotam attributionem reperiri
inter analogata, sed e iam proportionalitatem ; sed hanc ideo non facere ens analogum, quia non significatur per illud , non enim significantur substantia, & accidens nomine entis in quantum quodlibet sic se habet ad Muni esse, sicut alterum ad suuin, I et hanc proportionalitatem habeant, & lecundum eam pol sint concipi ab intellectu : ergo talis proportionalitas non efiicitens analogum proportionalitatis. Probatur conseque irii a ; quia non dicuntur aliqua analogata alicuius nomin a analogi , nee nomen ipsum dicitur analogum respectu illorum, nisi ea significet, ut talem habent analogiam ; sed non potest ea ita lignificare,nisi analogiam significando: ergo si eam non significet, ut probatum est non significare ens, nos' dicetur ab illa analogum, quamuis inter res significatas reperiatur. Nos vero alia via hanc sententiam defendimus. ut superius rodiximus.) Fatemur enim, proportionalitatem reperiri inter utra- ue analogata entis, & diximus, proportionalitatem, siue lisni cetur per analogum, siue non, lassicientem non esse ad em cien- . dum illud analogum , quod superius agentes de speciebus anal giae probauimus. Ideo non datur analogum proportionalitatis: nec ens tale vocari debet, sed analogum attributionis, quia lota
attributio vera analogia reputanda eit, Zc sola illa analogum facit nomen ; & semper significatur per nomen analogum . Necessarium eis enim analogiam significari per nomen , ut illud analogum consi tuat. Quod emcaciter probatum est argumento illo pro nostras temia ab iris,qui eam alia via deseuῆunt.