장음표시 사용
531쪽
3 i In lib. . de Interpretatione,
genter: quia ita est vera , ut possit esse falsa. Vnde sequitur: hane
non esse bonam consequentiam; Haec enunciatio, Petrus disputa tabit, est determinare vera ergo necessaria; vel necessario vera:na ita est determinate vera; ut contingens, & contingenter sit vera:
quia sic est vera vi possit esse falsa : sicut effectus per eam sigm-hcatus,sic est deterimi nate futurus,ut pollit non esse tuturus. Ex hac doctrina soluitur argum. Arist. Cuius negandum est antecedensi quia non omne,quod futurum est, habebit esse .per ca sani necessariam; siquidem fabebunt plura per eontingentem: &ideo nec sunt necessa a nec necessario sutura , sed contingentia.& contingenter futura:& ex consequenti enunciationes,per quas significantur, licet sint dererminate verae , non tamen necessariae, , sed contingentes: thina sic sunt verae vi possint esse falsae. Pro solutione alterius; Aliud eli notandum: in quo eonsistit deceptio huius opinionis: Nempe, cauμm liberam, vel coni ventem indeterminatam esse,atque in isserentem r quia potest se determinare,& potest se no determinare. Cςrtu tamen est,quod determinabit se: vel non se deteri 'inabit:& ideo,certum est etiam essectum eius fututum esse;vel noesse furiarii & ii futurus est,potuisse non esse futurum Sc si futurus no est, potuisse etiam esse futurum. Gratia cxempli: Voluntas Petri semper est in determinata ,&indifferens, ad ὀisputandum , vel non disputandum, quousque sedeterminet crastino die,tali bora ad disputandum: & tunc celsa bit indifferentia eius. Quare dii putatio,determinata erit tali hora diei erastini. ita tamen ut potuerit non esse: sed sicut verum erit tunc de praesenti,essu determinatam contingenter& potuit te non habere esse determinatum illa eadem hora: quia poller eausa libera se non deterin inare: ita verum est hodie, quod habitura sit
cras essed temni natum,contingenter tamen quia verum est. pOtuisse non esse:& ideo est verum, quod disputatio habitura sit elle determinatum. En unciatio igitur futura ; Petrus disputabit die
crastino,tali hora nora comparatur ad voluntatem eius; ut indeterminatam : sed ut se determinantem tali hora ad disputandum: nee significat disputationem : ut in potentia ; vel ut in potestate voluntatis nondum determinatae: sed;ut determinatum, & habentem esse actuale:non praesens, sed futurum crastino die, tali hora. & ex hoc determinatam habet veritatem , non militis quam pro
positio de praesenti . eodem tempore, quo fit disputatio prolata Petrus disivitat Quia sicut tunc habet disputatio esse determitude presenti;Ita nuc habet esse determinatu defuturo Et in hoc consistit deceptio secundae opinionis: quia putat propositionem
de futuro,comparari ad causam: ut indeterminaram tantum: cum tamen non comparetur ad eam : ut nunc indeterminatam : licet
xere nunc indeterminata sit0 sed ad eandem ; ut se determinante
532쪽
tempore futuro,per copulam significato ex quo determinata ha
bet veritatem enunciatio, licet contingentem: quia comparatur ad causam; ut se determinantem in futuro , concingenteI tamen: iuxta propriam naturam:& ideo potentem te non determrnare.
Ad formam igitur arg. Distinguenda est minor , quod res significata perenunciationem de futuro quamdiu enunciatur futura,vullam habeat determinationem: nam licet nullam habeat determinationem praesentem, habet tamen determinationem futuram quam signincat :&contingentem quidem , cum sic futura
sit disputatio determinata:vt pollit non este: hoc enim non tollit futuram enis determinationem , sed ostenda ella contingentem:& ideo non tollit determinatam veritatem enunciationis de futuro,sed ostendit determinatam eius veritatem, non Cite necellatiam,sed contingentem. δSed quid dieendum ad Arist qui videtur sentire, tales entinriationes non esse determinate veras. Rei pondeo, plures adhiberi Glutiones a pluribus tuae quidem non videntur ad melaxem eius esse. Et ideo eas non refero. Alij vero quibus praedictae solutiones non satisfaciunc, aiterunt ita senilite Ari f.quod tales enunriatrones non habeant daerminatam υeritatem: sed errat te in hoc , aduerissis fidem nostram quae cum ponat a Deo euidenter cognosci ab aere no,quasdam elἰe veras,& alias falsas,necesse est concedere,determinate veras ei,e,aut falsas:quia quod Deus coooscit futuru esse eternunate futurum est, licet contingens. Quare non est audiendus in hac parte Ariit Ego veto credere non pollum Aristotelem eritae : quia certum est cognouule eum libertatem nostrae uoluntatis contingentiam aliarum caularum: quae sunt duae rad, ces totius cotingeni lae futurorum enectuum, tuos enuntiationes singulares de futuro contingenti enunciant. Et cum coguouerit eosdem effectus,habituros esse determinationem actualem, licEe contingentem , tempore futuro per copulam earum signincato, impossibile est eundem non intes lex ille, quod tales enuntiatio nes habeant determinatam veritatem licet contingentem. In eo igitur sensu, determinatam veritaten, eis denegauit 1: in quo eam concessiit enuntiationibus matellae nee lariae, & remotae:atque etiam contingentibus de lubiecto uniuersalii imo & singularibus de prauenti e& praeterito , atque etiam toti disiiurino
ex utraque coluradictoria fingulari de futuro com anti, quale est hoc , Petrus dii putabiti, vel non disputabit. His autem omnibus coneessit veritatem deecs minatam,sumpta in pro necessalia,quam mgauit singularibus de fui reo contingenti: non tamen ei den digauit determinatam vetitatem conti Dgentem .ltstque ηςnsus eius
icit Reg la cori dictionis,quod ex duabus coiindictorii unad Ierminate est vera,&alia decetinuiste talia ,id est, una vectaario
533쪽
s 16 In lib. 1. de Interpretatione,
est vera,alia necessitio est falsa, in omnibus enuntiationibus euisiuscunque materiae esse veram , exceptis singularibus de futuro contingenti, in quibus solis deficit: Quia neutra per se sumpta est determinate vera,id est,non est necessario vera, sed contingenter verae sunt vel falsae:& ob id ,non est de illis humana scientia: hanc nihilominus veritatem eontingentem , determinatam habent propter determinationem contingentem effectus tempore fui ro , per copulam earum significato. Quod autem iste fuerit sea, sus eius ex duobus ostendo. Primo ex argumentis, quibus id probauit: in quibus arguit a determinata veritate , ad necessariam. Et ex determinata veritate harum enunciationum, infert, tolli consilium, & deliberationem: esset autem frivolum argumentum , nisi determinationem veritatis pro necessitate acciperet. . . Seeundo, ex his verbis , quibus aperte eundem sensum significauie: Sed-in eontradictione eadem ratio est, esse quidem , vel non esse omne neres est , is futurum esse vel non. Non tamen diuidentem dicere alterum neeessarium. Dico autem, ut necesse est: Futurum esse bellum nauale cras vel non futursi esse,non tamen cras fieri bellum nauale necesse est , neque non fieri: fieri tamen vel non fieri necesse esL Et in hoe sensu explicant Aristot. Rich. in I. distinctione 38.arti. I.quaest. s.ad i.& Maior ibidem,quaest. I.
Breue dubium, an essectin contingens νι-do est,sit necessarim;
- c vel adhue eontingens. G. O .
Non parum iuvabit, ad melius intelligendum praecedentem quaestionem determinatio huius dubij, ex qua etiam explicabitur uniuerialis illa propositio Aristotelis , frequenter in hac
materia repetita nempe, Omne quod est, quando es, necesse est, es. Quae si vera sit sequitur ex ea, futurum contingens, dum iam est in reru natura,non esse contingens, sed necessarium. Quod etiam sic probo, nam causa libera priusquam se determinet ad operan dum, indeterminata, & contingens est, sed dum de praesenti operatur,cessat iam indeterminatio:erso cessat contingentia eius: dc ex consequenti cessabit eontingentia effectus,& erit necessarius. Dubium hoe hae distinctione soluendum est: Necessarium d pliciter sumitu primo, Ex propria natura. & hoc dieitur ne Linrium simpluiteri ut ortus solist quia ita est; ut non possit non ess. propter netessitatem suae eausae.Secundo, dicitur aliquid n cessarium,sson ex propria natura,sed Ab extrinsecor ut ex determia natione temporis in quo pruducitur extra causas ; liceta eauia contingente fiat. Quo supposito vicimus, Vectum emtingens mdum iam est ,adhue esse contingentam simplieiter : sed me arium solum ab Oxtrinseco,ex determinationa tempora
534쪽
Probatur primum : Quia causa libera, liberὸ se determinae
ad operandum : ergo ita se determinat . ut possit se non determinare:& consequenter ita operaturivi possit non operari:quaredam operatur, non necessario , sed libeta, & eontingenter ope ratur:& ideo operatio ipsa, aut effectus etiam dum fit, vel prae sens est , ccintingenter procedit a sua causa , & eontingens esse habet simplieiter. Probatur secundum , quod sit necessalium ex
suppositione: quia supposito quod iam habet esse , non potest non esse talioqui simul posset esse , & non esse : quod repugnat. Et in hoe sensu intelligitur propositio Arist. Omne quod est. quando est , necesse est esse : quali dicat ex suppositione temporinin quo praesens est , non potest non esse : & hoc tantum probat argumentum factum : quia licἡt per determinationem causae liberae ad operandum, eesset indeterminatio, atque indifferentia eius libere tamen cessat: & ideo liber semper est effectus, atq; contingens ex propria natura ι etiam tum , quando praesens est: licEt ex suppositione praesetialitatis sit celsarius ab extrinseco.& ex suppositione. In secundo libro huius operis sol sim agit Aristoteles,de enunciationibus motalibus:&oppositione earum : de quibus copiose in Summulis disseritur:& eum ex hoe libro desumpta sint; quae a Summulistis repetuntur, & inculcantur, non iudicamus necessa Tium,ea nunc repetere, nec eapita huius libri exponere:cum iam sit tota eorum doctrina ab adolescentibus satis intellecta: sed ad libros de Priori resolutione procedendum elle.
LIB. ARISTO T. DE PRIOR Ianalysi, seu Resolutione.
Pus hoc initium est tertiae partis Dialecticae , in quo Arist. incipit agere de tertia operatione intellectu Mad quam pertinet syllogismus. Inscribitur aute de pri oti - resolutione : & Resolutio Logica , siue intellectualis, de qua intelligitur inscriptio, non est distolutio syllogismi: sicut materialis, & physica resolutio rei, est eius dissolutio: sed est, Κ Κ. 3
535쪽
318 Lib. 1.de Priori reflatione,prooemium.
quasi examinatio partium, ex quibus syllogismus, qui est instrumentum Dialecticae , constare debet. Finis quoque resolutionis est, persectio eiusdem syllogismi: quae nota debet esse,
ex modo ipso resolutionis, aut examinationis eum componente. vi vim habere possit ad inueniendam , ac probandam veritatem:
ut copiosius explicabimus in prooemio librorum de posteriori
te solutione. De insicriptione huris operis.
SEd cur de priori resolutione inscribantur, non satis constati complures quippe dicunt: ideo de priori dici hos libros, sequentes vero de posteriori resolutione : quia in his agitur deforma syllogismi: in sequentibus de materia. Haec tamen ratio insuffciens est: quia licet verum sit, in his libris agi de syllogismo , secundum formam : falsum tamen, quod in sequentibus sol sim agatur de eodem , seeundum materiam : quia si verum Hoc esset: demonstratio non distingueretur a syllogismo incommuni: nec e syllogismo topico, & sophistico: nisi per materiam : quod est aperte falsum: nam ex eo sequeretur: nec demonstrationem esse speciem syllogismi, nee distingui specie asyllogismis Dialecticis, & sophisticis. Probatur euidenter consequentia: quia a materia non sumitur differentia essentialis constituens speciem, & distinguens eam ab aliis, sed a forma. Propterea dicendum est : hos libros appellari de resolut ona priori: sequentes vero de resolutione posteriori quia in his agitur de sorma syllogismi communi atque generi ea: quae sumitur
ex dispositione eius in figula, & modo:& quam constat communem eise omnibus syllogismis. In lib. vero sequentibus, agitur de sorma speciali: nempe , de modo concluden)i necessario unam veritatem de altera: per quem constituitur demonstrario in spe- ei e syllogismi,& distinguitur ab aliis:ut etiam explicatur copi filis in prooemio operis sequentis. Forma autem communis,atq; generica, prior est, & notior nobis: ideo de priori resolutione merito inscribuntur libri isti. Quodnam sit obieetum huius operis. ΡRima opinio asserit: Demonstrationem esse subiectam: quia ex Ahis, & sequentibus lib. unum opus emeitur : cuius seopus est demonstratio: tanquam finis,in quem proxime ordinatur. Vnde Arist ca I .huius lib. proponens intentum huius operis asserit este, de Demonstratione,is disciplina demonstratina disputara. Secunda opinio: us hoe asequenti dis ingurin ideo negat demonstrationem esse obiectum: sed neque asserit syllogismum esse adaequatu obiectum; verum argumentationem in communi:quia Arist.
536쪽
Lib. Ade priori resolutione, Cay. . s I9
Arist non de solo syllogismo agit, sed etiam de aliis argumentationibus: ut de inductione, enthymemate, & exemplo : quare aliquid his commune,debet esse obIectum huius operis. Nostra tamen sententia, & magis communis inter expositores huius loci est: supposita distinistione huius operis, a sequenti: necessario admittenda: cum diuersa sint ea de quibus in utroque agitur: Solum ollogismum in rommuni esse adaequatum obι ctum eius. Quia vel nihil de caeteris argumentationibus agit in ea Arist. vel si agit aliquid: solum , ut deseruire possunt syllogismo. Idipsum ratione probatur: Quia adaequatum obiectum scieritiae alicuius est: cuius partes ex professo explicat scientia,cuius definitionem tradit, cuius passiones probat:sed in hoc opere traduntur partes syllogismi, assignatur definitio eius, & passiones probantur, ut in I .dc 2. lib.est manifestum ergo syllogismus est obiectum huius partis adaequatum. Quod vero Aristo. dici Cyropositum sibi esse,agere de demonstratione: solum probat:q iod libri sequentes, quasi finis sint, in quem ordinatur opus hoc: de quo fine pater, non agi in hoc opere: & ideo neque ad eius obiectum
pertinet. Diuisio totius veris.
3 FN duos libros,ant partes diuiditur opus hoc.In quorum primo Ido θllogismo,o partibus eius agit Arist. In secundo de eius proprietatibus, seu passionibus: quas potestates seu potentias,& imis potentias vocat Ari stoteles. Primus autem hie liber, diuiditur in tres partes.In prima quae procem ij rationem habet, proponit Aristot. materiam totius operis syllogismumque,& partes Uus quς sunt propositio.& terminus definit In secunda agit de conuersionibus propositionum. In tertia, te figuris,& modis syllogismorum: & de his, quae ad easdem
TE X. ARISTOTELIS. Primum dicere Area quid, is euius sit consideratio; yoniam
circa demonstrationem. Breuis expositio textus.
CAput hoc quasi prooemium est totius operis: in quo Arist.
intendit Proponere finem eius in quem ordinetur, atq, etiaea,de quibus in eo acturus est. Diuiditur in duas partes. In quaruptima. proposito fine, proponit eade quib.agedu eii:nepe,propo-.tionem,termin syllogi sinum persectum,&imperfectunt.& sin-
537쪽
sdio Lib. rue Priori resolutione, cap. r.
gula haee definitiae item diuidit,quae multiplicia sunt: nempe, pro positionem & syllogismum.
Finem huius operis, asserit esse demonstrationem:quae eum sit potissimum instrumentum Dialecticae ad illam ordinantur omnia: remote quidem simplicia ; proxime vero propositiones , & forma syllogistica:de qua in hoc opere agendum est. Forma haec, eo fere modo:quo genus,ordinatur ad constituendam potissimam eius
speciem. εDefinit ergo primo propositionem:quia notior nobis erat,etim de ea iam egerit in lib. de interpretatione, & definitio eius taliseiti Propositio est oratio Urmativa, vel negatiua,alicuius de aliquo. In qua pro gener ' ponitur oratio: tuae secundum se nihil affirmat,
aut negat. Contrahitur autem, per affirmationem,& negationem,
tanquam per differentias ellentiales : vi I. lib. de Interpretatione diximus : & per has definitur potius:quam per verum, velfalsum: quia in ordine ad syllogismum ; ad quem proΣime ordinatur: nihil refert; quoi vera sit , vel falsa: cum forma syllogistiea, tam in falsis quam in veris propositionibus consistere possit: sed necesse est, affiimatiuam esse, aut negatiuam, ut syllogismo de
Diuidit eandem propositionem,duplici diuisione. Prima est, in uersalem, Particularem & Indefinitam. iuersalis, illa est,euius subiectum pro omnibus inferioribus sub se eontentis, distribuitur: ut omnis homo est animal. Particularis, cuius subiectum afficitur fgno particulari: ut aliquis homo est animal. Indefinita; cuius subiectum est terminus communis . nullo signo effectus, ut homo est animaL De propositione singulari non facit mentionem et quia non pertinet per se ad artem, vel scientiam, nee ad sormam syllo gisticam. Seeunda diuisio propositionis est, in Dialecticam; θ Demon strativam.Diabmea, est probabilis,ex qua efficitur probabilis syllogismas sed quae formam habet interrogationis, in eo qui interrogat : in eo vero, qui syllogismum eonstituit, solum est simplex propositio probabilis: ut si dicas; Putasne, animal rationale, est deinfinitio homini13 modum habet interrogationis. Si vero interrolationem auferas , habet modum simplicis propositionis, ex quat Fyllogismus. Alia est propositio Demonstrativa; quae vera debet esse , ac necessaria r & ex utraque potest fieri syllogismus: & ideo propositio syllogistica .virique communis est. Definit deinde terminum , tali definitionet Terminum voco in quem resoluitur propositio: ut in predicatum, is de quo pradicatura
Definit tande syllogismum hae definitione:Ρllogimus est oratio: in quo positii quibusdam herum qui nsitis, necesse est e ravem.
538쪽
Lib. . de Priori resolutione,C I. I tr
is quod hae sint. In qua definitione, Oratio , ponitur pro genere: quia communis est ad omnes argumentationes;cum quibus in ea conuenit syllogismus: In qua quibusdam pysiiu : hoc est, duabus pretinissis,dispositis in modo & figura:vt distinguatur ab exemplo. quod ex una tantum singulari, colligit aliam : ab enthymemate; quod ex una tantum procedit,quasi lupprimes aliam:atque etiam ab inductione: quae licet ex multis singularibus colligat uniuersale: non tamen dispositis in modo,& sigura; scd solum numeratis. Addit autem ; eo quod hae sunt:vt explieet conclusionem syllogismi, sequi ex virtute praemissarum, lic dispolitarum; absque aliquo extrinseco additamento. Diuidit syllogismum, inperfectum, is imperfectum. Perfectum esse ait,qui nullo indiget,ut appareat necessarius:& tales sunt syllogismi primae figurae ; Imperfectum et oὸ,qui reductione quadam inalget,ad perfectum,ut appareat necessarius. Principia tandem per se nota,quibus innititur tota ars syllogiastica,duo esse docet,nempe: eri de omni, cui innituntur stilogi iami assirmati ui:& Diei da nudo,cui innituntur negativi. Et diei d omni,sic explicariquando nihil est sumere sub subiecto,de quo nodicatur praedieatu: sed minor propositio sumitur sub maiori, quia subiectum eius continetur sub subiecto eiusde maioris: ergo euia dens est,quod si praedi eatum maioris dicitur de subiecto,dicentur etiam de omni contento sub illo:quod colligitur in conclusonervi ostendit hie syllogismus, omne animal est substantia : omnis homo est animat: ergo omnis homo est substantia: in cuius conclusione , praedicatum maioris , quod dicitur maior extremitas, praedicatui de subiecto minoris, quod dicitur extremitas minor,& eontinetur sub subiecto eiusdem minoris. Diei autem de nusso. tale est,Si praedicatum maioris negatur de subiecto minoris , n gabitur etiam de quolibet contento sub eo; & hoc fit in coclusione ut si dicamus, Nullu animal est lapis:omnis homo est animat: ergo nullus homo est lapis. Euidens est enim, quod si lapis negatur de omni animali in maiori, negatur etiam de omni homine, in conclusione,quod sub eo assumptum suit in minori. His autem duobus principiis, Dici de omni , & Diei δε nullo, non indiget syl- Iogismus perfectus, ut appareat necessarius:sed ut appareat, quibus efficacitas eius innitatur: & ideo necesse est , ut sciamus eatri probare per illa vi certi simus de ea.Nam si quis eam probare nesciat , quod est reducere formam syllogisticam ad sua principia indemonstrabilia, non habet scientia de emcacitate eius. Et ideo haec principia dicuntur, Diei da omni,eν de nulla prioristice:quia in posterioribus sumuntur seeudum veritatem,ac necessitatem propositionum : & dicuntur posteriarsica . quibus innititur tota ars demonstrat via.
539쪽
aut contingenter inesse. Ereuis expositiε ασψκε.
IMentum Aristo. est explicare modum , Quo proposit)ones de Tinesse conuertantur. Diuiditur autem in duas partes; In prima, diuidit propositionem,in eam,quam vocat de inse, & aliam,quae vocatur Modalis. In secunda,docet, quonam modo conuertantur propostiones de inessema de conuersione modaliu agit ca.sequenti. Diuisio est haec: Propositio,alia est,in qua simpliciter praedicatur unum de altero:aut negatur de illo,absque modo aliquo necessario,aut contingenti adiuncto:& haec vocatur propositio de inserquia praedicatum dicitur de subiecto,secundum esse, quod habet in eo,non seeundum hunc vel illum modum,quo ei conuenit,videlicet secundum modum necessitatis, aut contingentiae: ut homo est animal.Alia propositio moritu. in qua praedicatum dicitur, vel negatur de subiecto,cum aliquo modo necessitatis, aut eontingentiae adiuncto:vt homo necessario est animal paries conti genter est Albus. Amirus igitur Arist. de conuersione propositionum,prius agit de conuersione propositionum de inesse, capi te praesenti,quam de coversione modalis:quia propositio de inesse,prior est,& quasi fundamentum modalis. Propositio de inesse quadruplex est. Vniuersalis negativa. Vnia guersalis alfirmativa: Particularis affirmativa, or Particularis negati-ua.quam hoc modo diuidit,quia diuersum modum conuersionis habent affirmativae,& negat tuae: Indefinita vero, eundem modum conuersonis habet,ac particularis. Quatuor igitur assignat regulas; pro conuersone harum quatuor propositionum. Primam. pro conuersioue Vniuersalis noea
riua,quam dicit conuerti in seipsam: ut nullus homo est animal, in hanc,nullum animal est homo. Secundam; pro Vmuersali assematiua,quam dicit,non eonuerti in seipsam,hoc est, non in aliam uniuersalem,sed in portem,hoc est,in particularet T. ut omnis homo est animat,in hane, Aliquod animal est homo. Tertiam, pro Particulari afimatiua, quam dicit conuerti in seipsam:ut aliquis homo est animal ergo aliquod animal est homo. Vltimam regu-Iam,pro conuersione Pare utaris negativa quam dicit nullo mox
do conuerti. Uthaee propositio, Aliquod animal non est homo: non conuertitur in hanc,Aliquis homo non est animal.
540쪽
QVaedam sunt notanda circa hoe eap. ut melius intelligatur doctrina Aristo. primum , Quid eonuersio sit ' Et licet a pluribus sic definiatur, Conversio propositionis est, Transimulario pradicati in subsecitam : tamen insufficiens est haec definitio : quia
conuersio,argumentatio quaedam est,ab una propositione , in at teram,per transmutationem extremorum: & bona conuersio inadebet appellari, quae bona consequentia est quia in ea, repugnat dari antecedens verum,& consequens falsul D. Mala vero , in qua id dari potest, Ita ergolaefinienda el : Conversio propositiqnis est, Argumentatio, in qua per transmutarionem prassicati in bubie Erum,colligimus υnam propositionF ex altera ut si sic dicamus, Nullus homo est animal aergo nullum animal est homo. Transmutatio aute extremorum,s c debet fieri in conuersone,ut non solum non varientur termini,sed nec significatio eorum,nec suppositio. nee distributio.
Io Eeundo notandum est:Duplicem esse eonuersienemi una est, sit per simplicem transmutatienem extremorum:Alia, Lba fit per contrapositionem eorum dc prima,satis per se est manifesta.Seeunda vero, fit per transmutationem quidem extremorum, sed additis eis duabus negationibus infinitantibus:& huius conuersionis non est usus,nisi in propositionibus affirmativis, quia negationes non possum addi supra alias negationes,sine magna confusione. Uniuersalis igitur affirmativa, conuerti potest in seipsam,per contrapositionem,hoc modo omnis homo est animat: ergo omne non animal, est no horno. Et particularis etiam amrmativa:ut aliquis homo est animal ergo aliquod non animal ,est non homo. Huius autem conuersionis non secit mentionem Aristi quia non est proprie conuersio nam cum extremis addantur negationes, non videntur eadem manere, sed variari quod tamen ad veram conuersionem neces larium eise diximus unde non tam est conuerso secundum formam propositionis , quam secundum sensum. Praeterea , quia ad constitutionem syllogismorum inutilis etiam est, Propter negationes, quibus obscura redditur forma syllogistica.Αlij addui,hanc conuersione solum posse fieri in terminis existen tibus:quia si no existant, dabitur antecedes veru,& cosequens sal sim: ut patet in hac conuersione: Omnis homo est ens:ergo omne non ens,est no homo, in qua antecedens est verum,& consequens
nisum, cum sit propositio affirmativa,de subiecto non supponent: Mihi Camen videtur, etiam in terminis nou existentibus se