장음표시 사용
121쪽
Quatuor er-gumenta pro eontraria sententia. Eorum vis enervatur et primum quod ex generatione Promiturssecundum dosumptum
Quatuor ex dictis argumenta praecipua sunt, quibus adsertores transfusionis peccati in Mariam , suam sententiam adstruere connituntur. Communis generationis ratio
per ipsius parentum concupiscentiam persecta; peccati, quas dicunt poenalitates , quibus etiam B. Virgo suit obnoxia; necessitas ac natura redemptionis qua Maria indiguit; domum earnis eius cum ceterorum hominum, seu filiorum
Adae carne similitudo, quae in Omnibus, uno exempto Christo, caro fuit peccati. Negari haud potest non minimam. specie tenus, haec praeseserre dissicultatem. Verum non olusmodi sunt, ut nequeant cum pia sententia componi. Et sane quidem communis generationis ratio id unum
sibi vindicat, ut B. Virgo vi huiusmodi procreationis debitum
peccati contrahendi incurrerit, quod reipsa contraxisset, nisi divinitus gratia fuisset anteoccupata, qua eius anima in ipso croationis momento a Deo donata fuit, cum corpus primum informare coepit. Quoniam vero haec ratio unam Dei Geni- trieem tangit, consequitur, non ideo ad eiusdem Virginis genitores neque ad progenitores seu proximus seu prope proximos, eiusmodi posse aut debere privilegium extendi, secusnc adversae sententiae patroni concludi oportere affirmant. Ad eas autem quod attinet humanae naturae infirmitates, quae nunc poenalitates dicuntur, exploratum consessumque apud Τheologos est, eas non ita ab originis peccato necessario nexu pendere, ut provenire etiam non pOS- sint e sola Λdae culpa, quamvis haec eadem culpa contracta non sit, aut saltem fuerit deleta. Enimvero in nobis eiusmodi poenalitates manent, licet regenerationis lavacro penitus de-
lota originalis fuerit macula; immo si de iis naturae perpessionibus Sermo sit, quae physicae plane sunt omnisque turpitudinis expertes , cuiusmodi sunt et lames, et sitis et defatigatio corporis aliaeque id genus, has quidem et ipse passus est Christus pro humanae quam assumpSit naturae conditione, quin tamen noxae Originali obnoxius fuerit, aut vero etiam esse potuerit iij. Quocirca natura-
lj CL superius dicta. Huc relar- sia inter Philippum ahbalem Bona tur celebris olim agitata controver- Spei et Ioannem quemdain Praeps i
122쪽
les atactiones eiusmodi non habendae sunt semper uti certa ac indubia contractae noxae originalis indicia. Accedit, quod istae poenales aegritudines sint potius peccati contrahendi caussa quam essectus. Etenim antequam anima, quae proprie sola peccati, quod vocant formalis, est subie- Cium, corpori coniungatur, corpus iam genitum suit natura Sua passibile, mortale, et concupiscentiae ac somiti ob-
subobscuri illius loci s. II ilarii pictaviensis, in quo Christi carnem nul- Ium e vulneribus cepisse sensum dO- Ioris s. Doctor existimasso videtur.
Philippus enim , ut scribit Pelavius De inearn. lib. 10. c. 4, eo disputando lapsus est, ut Christi carnem, quia sine peccato concepta suerat, nullis peccati poenis obstrictam, et obligatam fuisse defenderet; adeo- quo nihil naturaliter pati potuisse
aiebat: ac tantam vim ex admiranda sui generatione traxi Sse, ut Supra patiendi conditionem evecta, quidquid nihilominus voluntarie pasSa eSt, non naturaliter, sed extraordinaria quadam lege ac velut per miraculum sit experta. Contra Vero Ioannes et Christum asserebat necessitate quidem naturali, sed Sponte tamen adscita et voluntaria, omnia pertulisse. Huic tandem contentioni so interposuit Hunna Idus quidam epistola , quam ad Ioannem praepositum Seri-Ρsit. Hic porro Philippi sententiam eatenus improbat, quod dominicum corpus tam firma constitutiona suisse crederet, ut inusitata illa et stupenda naturae illius adscriberet, ut sunt quadraginta dierum ieiunium. et maris calcatio; quod autem doluerit et dolendo mortuus sit, id praeter naturam, et per miraculum factnm esse diceret. Quod vero ita concepta Christi caro est, nihil ut vitii ac Ia bis contraxerit, non ex eo sequitur nihil illum pati, aut non mori potuisse ex naturae suae conditione. Quippe munda illa hominis conceptio, quam Deus assumpsit, nihil ei contulit, praeterquam quod assumens VO-luit. Nostrae vero infirmitatis flatum, sine peccato, suscipere Suae benignitati complacuit. Et infirmitatem ergo carnis habuit Christus, quam
sponte suscepit, et eam non necesSitate aliqua, vel invitus admisit. Ha-huit tamen illam ipsam, quam Volens adscivit in carne patiendi conditionem , idquo illi naturale fuit. Ηoo enim naturale puto, ait Hunnaldus,
quod a Creatore res contrahit. Prois inde non praeter naturam et per miraculum doluit, qui dolendi potentia
carnali non caruit. Nam cum duas in Christo naturae sint, quidquid Christus secit vel passus est, Secundum alterutram earum secisse eum, vel sustinuisse necesse est. Atqui nihil secundum divinam passus est. Igitur quidquid passus est, secundum humanam est passus; adeoque dolendi haec proprietate non caruit, seu passus est ex naturali assumptae humanitatis condition . Hanc sententiam probat Petavius toto capite cit. ;eonfirmatque haud paucis Bibliorum ac Patrum testimoniis; communisqus ea est in catholicis scholis.
123쪽
noxium: ex quo sit ut corpuS hac ratione genitum caussa.
sit proxima propagationis peccati, quo anima insicitur sti.
Demum ratio haec, si nimis urgeretur, aeque premeret huius sententiae adstipulatores. Siquidem ipsi latentur immo et contendunt, B. Virginem nedum ullis actualibus noxis, sed neque concupiscentiae, neque eius somiti, aliisve probrosis assectionibus subiectam fuisse. Porro infirmitates istius-
modi magis propriae vitii originalis sunt dicendae, quam illae quas paulo ante commemoravimns, quae scilicet nihil turpe praeseserunt. Ergo si naturales infirmitates indiscriminatim omnes sunt contractae primigeniae labis essectus atque indicia, his quoque probrosis assectionibus, immo et potiori rationc B. Virginem suisse obnoxiam adseverandum soret, sipdccato originis laesa suisset: a qua tamen asseveratione christiana pietas, et ipsi quibuscum agimus theologi abhorrent quam maxime. Quod si Patres, atque inter hosce Augustinus prae aliis, saepe ex naturae passionibus, quae nobis insunt, argumentantur, ut originarii peccati in omnes propagationem adstruant, dicendum ipsos ex iis, quae communiter contingunt, ratiocinatos fuisse. Ceterum poenaleS perpeSSiOnes ex iustitiae originalis iactura veniunt, quae pro Per sonali Adae culpa facta est; unde accidit, ut universa hominum natura viduata fuerit iis privilegiis omnibus, quae praeternaturalia audiunt ut a supernaturalibus plane distinguuntur, quibus illa pro summa Dei liberalitate cumulata suerat, quaeque numquam in huius vitae usura restituuntur sive homo originis peccato irretitus, sive ab eo immunis nascatur. Ad haec, argumenti huiusmodi vis ac robur penitus concidit postquam romani Pontifices proscripsere proPOSila in Prosecto si Dous hominem
non evexissEt ad supernaturalem ordinem eique gratuita dona praeternaturalia non adiecisset, obnoxius suisset his omnibus, quae modo poenalitates dicuntur ei sunt, ulla sine culpa, sed ex mera ennditione humanae naturae: Eo plani mn do quo bruta animantia perpessionibus illis natura subiiciuntur. Cf.
Waddingum in op. Immaculatae Conceptioni R. Mariae Virstinis non
ADUERSARI EIUS NORTEM CORPORALEM Romao l655. Recolantur pariter quas a s. Augustino, et S. ThOma auctoritates attulimus quoad naturalem Chri ii mortem in assumpto corpore moriali.
124쪽
est absque peccato originali; hinc B. Virgo mortua est propter peccatum eae Adam contractum, omnesque eius aspictiones in hac vita, sicut et aliorum iustorum, fuerunt ultiones peccati actualis vel originalis.
Neque pluris faciendum est argumentum quod ex redemptionis necessitate pelitur. Ut enim B. Virgo tanquam redemptionis indiga asseri queat, illud unum satis est, ut ipsa contrahendi peccati debito ex suae conceptionis ratione obstricta suerit. Perinde autem est, ad naturam quod spectat redemptionis, si quis a captivitato liberetur, ac si ab eadem praeservetur. Namque haec non spectant nisi modum quo quis a captivitate eripitur. Cuius quidum rei
luculenta habentur in Bibliis testimonia. Ita enim David Ps. 143, 10 de se scripsit: Redemisti David servum tuum de gladio maligno videlicet Goliath: et quamvis huius gladius numquam David tetigerit, dixit nihilominus redemisti , quia nisi ei Deus suppetias tulisset, certo ab illo fuisset confodiendus. Ita et Paulus ad Gal. 3, 13 scripsit: christus nos redemit de maledicto legis, etsi qui ex ethnicismo crediderunt, numquam mosaica lege suerint obstricii, atque ita porro iij. Quare propria habetur redemptio,
si in Quamplura alia eiusmodi vocum redimere ac redemptionis supped, tant sacrae litterae Exempla eo sen 1u quem exposuimus. Salis uniculisque erit Concordantias,quas vocant, Bibliorum consulere, ut de vocum illarum vi atque usu tertior fiat. Siquidem Iongum atque inutile esset singula lora recensere. Quia vero adversarii, ut eiusmodi redemptionEm excludant, urgent auctoritatem s. Thomas, abs re non erit in medium verba angelici D ctoris asserre, quibus aperte. dupliaeem ip8B redemptionem, seu potius redemptionis modum adstruit, tum scilicet eam qua quis a malo quod reipsa ineurrit, Iiberatur, tum eam vi cuius quispiam a malo eximitur quod incurrendi debitum habet. Sic porro in 4. lib. sent. I isi. 45 quaest.
sol. 205. col. 4 rem hanc declaratroportet autem ponere, quod quir bet personaliter redemptione indigeat, non 3olum ratione naturae: ibberari autem a mam, vel a DEBITO
absolui non potest, nisi qui debitum incurrit, vel in malum deleelus fuit. Ae paulo post: Unde dimissio debitorum et icteratio a malo non potest intelligi quod aliquis sine
debito vel immunis a malo nascatur. Exinde intulit Ioannes a s. Thoma,s. Doctorem haud exigere ad redemptionis essentiam, ut quis reipsa ma-
Tertium ex necessitata redemptionis
125쪽
eaque veri nominis, sive cum qui S a captivitate liberatur, in quam iam incurrerit, sive cum ab eadem priusquam in eam incurrat prorsus eximitur, licet in eam venire debuis
set. Immo vero haec alteratum iam incurrerit, sed ut disiunctive vel malum vel mali dubitum contraxerit. Verum praestat vorba ipsa insignis huius thom istae helc nddu Cere ex Op. cit. Cursu ΤΔeologico. Tract. De approbatione et auctori-.tate doctrinae angelicae D. Thomae Disp. 2 ar. 2. edit. Lugd l665. lom I. pag. 464. col. l. Ihi enim destriplis
angelici Doctoris verbis Prosequitur: - Ubi ponderandum est D. Τhomam n 'gare illam gratium praeservati viam . quae fleret parentibus lantum, Vel naturae, non ipsi personae; eo quod repulat ut magnum inconY niens, quod aliqua persona in se personaliter non egeat redemptione, sed
gratia quae illi sit, sit in suis parentibus vel ipsi naturae, aut principiis
Raturae, puta animae, Vel carni anto constitutam pursonant, et ant se animalionem. Secundo pondera quod ad liberationem per Christum disiunctive postulat I . Thomas vel debi-ium. vel culpam in eo qui redimendus est; ergo si esscienter salvat I Thomas redemptionem per Christum in aliquo qui solum nasceretur Cum d bito, non amplius requirit quando loquitur de Virgine, et inseri pro inconvenienti, quia alias non indigore tredemptione per Christum; intelligitoni ui quod non indigeret si concipero tur sine debito, aut sine peccato, non tamen si conciperetur sine pec- colo, dummodo conciperetur cumdohito in persona. Et quoties D. Thomas inseri quod non indigerat re
dumptions , ly noli indigeret est ex communi hominum Sensu
quia includitur etiam dobitum: hoc enim si datur sum cit ad indigentiam liberationis, ut ex isto loco colligitur. Et ita locus hic maxime praelu- cpi monti l . Τhomae introspiciendao in aliis locis . . Sed eum adisis i plura siquidem alia subtexuit ad mentenis. Thomae cognoscendam, quae brevitatis gratia helo omittimus. IIuic porro theologo in Biusmodi expositionct s. Thoma iam praei verat vel ipse card. Caietanus Comment . in l. 2. q. 84. ar. 5 scribens: Non solum redemptione esset actualiter eaptivus, sed etiam Obnoaeius eaplicitati. Quocirca in Opusc. 2. Tract. l. de Concepti B. M. V. c.
5. et comment . in 3. Par. q. 27. ar. 2 fratres suos sollicite ita admonetri Hape bene notahis, tu thomisia, non imio Zelo, non secundum scientiam accensus erronea dicas. quae erronea
non sunt, cum de beatissimae Virginis conceptione disputas aut praedicaS. Endom habpt P. Seraphinus Copponia Porrecta in suisElucidationibus litteralibus in 5. p. s. Th. q. 27. Ar. 2.
seqq. ubi Etiam sex ponit quonam svnsu scripsserit s. Thomas B. Virgin omluisse sanctilicata in post animalionem, quod ipse exponit de posterioritaιe naturae, non do posteriorisa- te temporis; adeo ut ex mente BDgelici Docioris uno eodemque instanti temporis quo anima B. Virginis condita a Deo est et infusa corpori. morit sanctilicata piar infusisnem strative in animum ; licet natura seu Ordiue
126쪽
prima illa dignior censetur, quod longe potioris benescii
Speciem prae Seserat. Exinde etiam via patet qua postremum argumentum refellatur. Siquidem cum veteres unanimi consensione a Lsrmaverint, solum Christum sine peccato ESSe conceptum,
eo quod non fuerit sexuum permixtione progenitus, neque eius carnem Vocari posse carnem peccati secus ac de B. Virgine dixerint, cuius etiam caro appellata eSt caro pecca- hoc ipso sequitur hanc debitum peccati contraxisse, cxcarne peccati suisse conceptam, adeoque redemptione indiguisse, qua non modo Christus non eguit, Sed ne egere quidem potuit, cum solus sit omnium redemptor. His igitur omnibus receptis, quaestio ad redemptionis modum relabitur, quo B. Virgo a peccato immunis servata est, de quo paulo ante diximus. Sequitur praeterea ingens ac penelusinitum inlor edere discrimen inter rationem, qua Christus immunis a peccato extitit, et eam qua Virgo Maria exempla suit, neque utriusque conditionem aequari, cum B. Virgo immunis ab originali noxa adstruitur ac praedicatur.
Quae eum ita sint lacile colligitur, nulla ab his theologis argumenta asserri, quae ineluctabilia sint, et in qui
bus commodum non pateat effugium, imo vero etiam so
lutio; adeoque haud rite ab his aptari piae sententiae pa
trocinatoribus Augustini verba, cum ea neque mira, neque nova, mullo Vero minus falsa sint, quae in piae causae sub
Quod si iam aciem mentis ad argu monta convertamus quibus utuntur piae sententiae propugnatores, patebit ea noli ita facito elidi posse. Sane quamvis nonnisi congruentium, seu decentiam praeseserant, eius modi tamen sunt, ut Specta laconsueta Dei agendi ratione, vix rem non evineant, per
Corollarium Argumenta pro pia Sen- lentia vel ipsi adversarii reciperB coguntur. prius concipiatur anima in eorpus infusa, quam gratia Ornata; nam prius est esse quam sanctisic ri. Verum
ei ubisi ili prioritas nihil ponit in re. Hoc igitur pacto apprime inter se
Pomponuntur quae speeie tenus piae contraria sontentiae in s. Thoma esse videntur, ex perspicua celebri rum ipsorum thom istorum interprB- talione.
127쪽
inde uti etiam ipsi adversae partis theologi satori coguntur. Nam licet Scripturae sileant, sileant et Patres atque Concilia de B.Virginis sanctificatione post aliquod ab eius conceptu in
matris utero momentum, nec non de fomitis aut detentione,
aut liberatione, deque immunitate a quavis vel levissima actuali culpa, aliisque eiusmodi; quin potius nonnulli ex antiquis Patribus non desint, qui has praeclaraS praero gativas aut omnes aut saltem aliquas eidem B. Virgini denegare videantur il); attamen theologi isti has omnes et singulas sanctissimae Virgini ultro tribuunt, eamque illis exornatam fuisse pro virili parte propugnant. Verum si ab
ipsis amice scisciteris quibusnam nitantur rationibus ut haec adserant, non alia profecto solidiora audies argumenta, quam quae ad adstruendam immaculatam Conceptionem vindices piae sententiae urgere solent. Ea nempe proserunt, quae ex decentia et congruentia ducuntur: aiunt id summam Vidionis dignitatem, seu divinae Matris munus quocum cetera connectuntur privilegia ab eoque pendent, expostulare. Ergo quod ad hanc spectat partem, quaestio eo tota deducitur, ut inquiratur utrum congruentiae argumenta ad liberationem ab originali peccato sint coangustanda, an vero ad exemptionem etiam praetcrea sint extendenda. Quaro cum in hoc so statu habeat controversia, neque traditio, neque Ecclesiae doctrina repugnet, nemo non Vi
det, eiusmodi argumenta, ad amplificanda potius Virginis
decora, quam ad eadem coarctanda movere. Nam ex Omnimoda exemptione maius decus B. Virgini accedit, maior Deo gloria, maior Christi redemptioni honor, maius Ecclesiae Dei ornamentum, ut per so constat, quam ex limite, qui a theologis, quibuscum nobis est controverSia, Prae finitur. Prosecto et ipsi toto cordis affectu, lubentissimo que animo praeclarum immunitatis privilegium B. Virgini tribuerent, nisi, ut ipsi loquuntur, et a Scripturarum ora culis ci a Patrum auctoritate atque a fidei dogmate tum de peccati in omnes prorsus homines propagatione, uno
il) Horum Patrum teblimonia paulo post Proseremus.
128쪽
Christo dempto, tum de universali hominum omnium redemptione Christi meritis persecta deterrerentur. Quam ob causam
ipsi magis piam sententiam suam Vocare ex eo conSueVere,
quod magis catholicae fidei, seu catholicae veritati congruere illam existimarint. Boni proinde geli ardore impulsi, viri ceteroquin pietate ac doctrina conspicui, pro eadem decertarunt; in quos ne minima quidem alieni sinis suspicio cuius impulsu ita se gesserint, cadere potest, immo pia- eulum foret id vel leviter opinari. Verum enimVero, cum
post' diuturnam plurium seculorum concertationem compertum in praesentia sit, nihil corum, quae ipsi verebantur , esse pertimescendum; cumque sit luculenter demonstratum, neque divina eloquia, neque Patres piae adversa- ri sententiae, neque ullo pacto catholica dogmata impeti aut quidpiam laedi; immo demum cum satis in oculis positum sit, Scripturas, Patres sensumque universalis Ecclesiae tum veteris tum recentioris non minimum suffragari piae de immaculato Mariae Conceptu sententiae, sacillime tandem colligitur, theologica argumenta, quae pro immunitate Virginis asseruntur ea esse, ut rem plane concludant. Quod tamen de intima rei veritate seu do re intrisecus spectata est intelligendum. Nam quod spectat ad certitudinem, rationes quas congruentiae Vocant parum conserunt, PraeSe
tim cum de veritate agitur quae dogmatico decreto sit de finienda. Ad fidei enim veritatem obtinendam necesSum est ut illa ex positivis monumentis sive Bibliorum sive traditionis, aut Saltem ex argumentis quae individuo nexu cum
illis coniunguntur, nobis per inerrabile Ecclesiae iudicium
Nulla suppetit adversa riis ratio quare piam non admittant sententiam Spectata in trinsecus rei veritato
Ut ea, quae sustori hactenus calamo exposuimus, in pau- ea eonferamus, atque o sparsis hac illac seminibus fructum non inuberem colligamus, quaedam consectaria quae ex inde manifeste fluunt, heic Subiiciemus. .
129쪽
I. Biblia nihil habent quod sententiae de immaculatas. Virgiliis Conceptione adversetur, et generalia illorum
effata, si presse urgerentur, aeque Ortus B. Virginis san-etitatem impeterent. Illa enim conceptionem hominum omnium in peccato non minus, quam eorumdem nativitatem, imo et vilao totius institutum tangunt. Eodem enim pacto quo dicitur: In quo omnes peccaverunt. In iniquitatibus con-eeptus sum etc. dicitur pariter: Nisi quis renatus fuerit. . .
Quod natum est eae carne caro est, quod natum est eae Θ ritu Spiritus est. Nemo mundus a sorde, nec infans , huius
est unius diei vita super terram sit; prout haec Iobi verba
iuxta alexandrinam versionem veteres legebant Patres: item: Non est homo qui non peccet. In multis olpendimus omnes aliaque eiusmodi sexcenta in Scripturis occurrunt, quae
omnium hominum nativitatem aeque ac vitae rationem complectuntur. Aliamon, ut ipsi met hi contendunt theologi, ea nullo pacio sanctificationi B. Virginis in utero conclusae, atque immunitati a quavis vel levissima actuali labecula quidquam ossiciunt. Igitur talendum necessario est Oracula Scripturarum generalia, quae in Omnes peccatum originis propagatum edicunt, posse exceptionem admittere; hincque ill rum vim cum de B. Virgine agitur illidi atque obtundi. Cum vero positivum sit testimonium, quod ex Genes. 3, 15 pro singulari sanctissimae Dei Genitricis praerogativa secundum allatam expositionem adducitur, rite infertur Biblia potius immaculatam Conceptionem indicare, immo et illi a struendae sundamentum suppeditare, quam ipsi obsistere.
drina ita leguntur haec vorba: τις γαρ εστω καθαρος αrm ρυπου; οὐδεεις, εαν καὶ μῆας ημιρας γῆ tote . νέος αυetos ἐπὶ της γhς. Nempe :Quis enim mundus erit a sorde 'Neque unus, etsi unus dies sit eius vita super terrum. .uod vero ad Pa res attinet, qui hunc textum iuxta hane versionem allegarunt tum ex Graecis tum ex Latinis. lege Sabalier Bibliorum Saerorum latinae vel si onea antiquae Romis 4745. Tom. I. par. 2. pag. 856. In Itala veteri sic essorebatur hic loxius : Oura enim erit mundus ab que sordet A se unus quidem. etiam si unius diei tueriι olla eius super terram.
130쪽
II. Apud Patres ecclesiasticosque scriptores vetustissimos ea de n. Virgine pronuntiata reperiuntur, quae in germine, ut ita loquar, sententiam de eius a quavis originis culpa exemptione includunt. Germen porro istud saecu-IOrum succeSSu, nec non post exortam etiam pelagianam haeresim, sese iugiter magis ac magis explicuit atque usque adeo assurrexit, donec non pauci hoc decus B. Virgini assertum conceptis verbis voluere. Hisco vero cum ii non adversentur, ut supra diximus, quorum testimonia pro contraria sententia asserri solent, consequitur, pium placitum continentis traditionis sundamento nullatenus esse destitutum. III. Huius praeterea traditionis monumenta minime dubia in antiquissimis Ecclesiae liturgiis habentur, in sestide Virginei Conceptus institutione ac propagatione, in communi constantique fidelium sensu, qui maius in dies incrementum cepit.
IV. Argumenta denique theologica, quae pro hac opinione stant, eiusmodi sunt, ut ea recipere vel ii ipsi, qui pro adversa sententia depugnant, Omuino cogantur. . Cum huc rem deduximus nobis id propositum fuit, ut methodo a Latinoio constitutae obsecundaremus, qui ratus immaculatae Virginis Conceptioni non nisi scriptores aevi dumtaxat sequioris adstipulatos suisse, immo et Pontifices romanos atque Concilia contra totius antiquitatis sensum pugnasse dum piae sententiae favere visi sunt, suas quas Vocat praescriptiones operi hac de re suo praeposuit. Quamvis autem, uti huic sublestae fidei auctori mos est, plura ipse
tum salsa tum temero dicta interseruerit iij, haud tamen
theologica Methodus a Launolo pro posita in hae controversiali) Argumentum temeritalis insignis in hoo hypercritico sit, quod eo
progressus fuerit ut inficiaretur, g nuinam ess Iausulam Conc. triden lini. qua sess. V professum est,ss in decreto de peccato originali minime B. Virginem immaculatam compreh8ndere voluisset ac autumat eam concilio adisclam in edit. an.
564, utpote quas desit in editio
uti observat Benedictus XIV De festis c. 15. n. 12 ea extat additis in . Aetis Concilii autographis, quae Romae servantur, et in exemplaribus iam editis, et a Massarello concilii secretario recognitis. Extat itidem in editionibus Concilii, qua Pr e